ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ
25η Μαρτίου: μια σχολική εορτή https://panosz.wordpress.com/2007/03/22/25martiou-2/ (θεατρικόν)
Το διψασμένο Σουλιωτόπουλο https://panosz.wordpress.com/2007/03/23/25martiou-3/ (θεατρικόν)
Το πνεύμα της 25ης Μαρτίου 1821 https://panosz.wordpress.com/2007/03/23/25martiou-4/ (ομιλία σε σχολική εορτή)
Πράγματα που χρειάζονται https://panosz.wordpress.com/2007/03/23/25martiou-5/ (τυπικό βεστιάριο για σχολική παράσταση)
Το Μεγάλο Χρέος https://panosz.wordpress.com/2007/03/23/25martiou-7/ (θεατρικόν)
Επιμύθιο https://panosz.wordpress.com/2007/03/23/25martiou-8/ (δικό μου)
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΤΕΧΝΗ
Μεγάλο αφιέρωμα της καλύβας: 25η Μαρτίου και Τέχνη https://panosz.wordpress.com/2007/03/20/25martiou/ (ποίησις)
Όλη δόξα, όλη χάρη https://panosz.wordpress.com/2007/03/23/25martiou-6/ (το γνωστό ποίημα)
1821: Μελωδικές (αλλά και φάλτσες) ασκήσεις πατριδογνωσίας https://panosz.wordpress.com/2010/03/21/1821_songs/ (Το 1821 στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι)
Η μεγάλη δοκιμασία του Γεωργίου Καραϊσκάκη στα τέλη του εικοστού αιώνος https://panosz.wordpress.com/2012/03/24/karaiskakis-giorgos-theoharis/
(Όταν γυρίσω θα τους…)
Χρόνια πολλά σε όλους τους Καλαματιανούς! https://panosz.wordpress.com/2012/03/23/kalamata-3/ (Ένας πίνακας με τους Αγίους Αποστόλους και η συζήτηση για το ποτάμι της Καλαμάτας)
1821. Μεσολόγγι. https://panosz.wordpress.com/2011/01/04/mesologi-2/ (Η Ιστορία μέσα από πίνακες ζωγραφικής)
Η Λασκαρίνα, η Μαντώ και οι άλλες https://panosz.wordpress.com/2011/01/06/1821_women/ (Εικονογραφήσεις γυναικών)
1821. Πηγή ρομαντικής έμπνευσης
https://panosz.wordpress.com/2011/01/05/1821-3/ (Πίνακες)
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ
Ποια κλεφτόπουλα γράφουν τη βικιπαίδεια; https://panosz.wordpress.com/2007/03/19/1821/ (πως η Μπουμπουλίνα ήπιε καφέ με τον Γρηγόριο την Ε’ και κανόνισαν τις λεπτομέρειες για τον ξεσηκωμό)
Είσαι άνεργος κλέφτης; Φτιάξε ένα κράτος! https://panosz.wordpress.com/2007/03/24/thief/ (νέες αναγνώσεις του 1821)
Γκάλοπ για το 1821! https://panosz.wordpress.com/2007/03/25/1821-2/ (όντως, γκάλοπ!)
Ο αφορισμός της Επανάστασης του 1821 https://panosz.wordpress.com/2008/03/24/aforismos/ (το αφορεστικό)
Η συμμετοχή της Εκκλησίας στη Μεγάλη Επανάσταση των Ελλήνων https://panosz.wordpress.com/2008/03/24/aforismos-2/ (ανάλυση του αφορεστικού και της στάσης της Εκκλησίας)
…και έλαβον τα όπλα προς μηδενισμόν της βδελυράς τυραννίας https://panosz.wordpress.com/2009/03/23/kalamata1821/ (η διακήρυξη της Καλαμάτας)
Ο καπετάν Γιώργης Ζέρβας, ο Αμερικανός https://panosz.wordpress.com/2010/03/21/giorgis_zervas/ (πολέμησε, λέει, με τον Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη)
Απόγονοι και ιστορικά γένη https://panosz.wordpress.com/2010/03/25/gens/ (Φυσικά υπάρχει ΚΑΙ τέτοιο Σωματείον!)
Η πρώτη ένοπλη κοινωνική εξέγερση στην Ελλάδα: η άγνωστη Μεσσηνιακή επανάσταση του 1834 https://panosz.wordpress.com/2009/07/08/messinia-2/
25 τόνοι καφέ για την Επανάσταση του 1821 https://panosz.wordpress.com/2010/01/01/haiti/
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος: συνοπτικά περί Τουρκίας
https://panosz.wordpress.com/2011/06/22/mavrokordatos/ (Εκεί που δεν το περιμένεις…)
Στους Αγίους Αποστόλους ή σε άλλο εκκλησάκι της Καλαμάτας;
Η πρώτη νεοελληνική πολιτική δολοφονία (Νικόλαος Γαλάτης)
1821: Μύθοι και αλήθειες (σχόλιο)
ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑ
Η σφαγή της Τριπολιτσάς https://panosz.wordpress.com/2007/02/27/triaridis-4/ (κριτική στον Τριαρίδη)
Η αθλία Τριπολιτσά https://panosz.wordpress.com/2007/04/16/gavriilidis/ (συνέχεια, κατά κάποιον τρόπο, του προηγουμένου)
Η αθλία Τριπολιτσά – τα σχόλια Ι https://panosz.wordpress.com/2007/10/02/tripolitsa/ (επιλογή σχολίων)
Η αθλία Τριπολιτσά – τα σχόλια ΙΙ https://panosz.wordpress.com/2007/10/02/tripolitsa-2/ (επιλογή σχολίων)
Ο ΚΑΠΕΤΑΝ- ΘΟΔΩΡΑΚΗΣ
Θ. Κολοκοτρώνης: Παράτησε το κάπνισμα νωρίς https://panosz.wordpress.com/2007/03/24/kolokotronis/
Το παραμύθι του Γέρου https://panosz.wordpress.com/2008/03/03/kolokotronis-2/
Η παρ’ ολίγον Ελληνοαλβανική Ομοσπονδία https://panosz.wordpress.com/2008/03/12/kolokotronis-3/
Ο ένας από το μαλλί, ο άλλος από την … https://panosz.wordpress.com/2007/01/30/kolokotronis-4/
Μωριάς 1805 / 1948 https://panosz.wordpress.com/2008/02/28/civil_war-2/
Αυτό ήταν το κελί του Κολοκοτρώνη στο Παλαμήδι https://panosz.wordpress.com/2010/03/25/kolokotronis-5/(κάπως πιο άνετο…)
Η όψη του καπετάν Θοδωράκη Κολοκοτρώνη https://panosz.wordpress.com/2011/03/25/kolokotronis-6/(Η Ιστορία σε εκμαγείο)
Ο θείος Ισίδωρος γράφει για τον Θοδωράκη Κολοκοτρώνη https://panosz.wordpress.com/2011/03/23/isidoros-43/(Κλάσικ)
ΕΠΙΣΚEΨΕΙΣ
Είμαι ξένος, αλλά όχι πολύ… https://panosz.wordpress.com/2008/08/17/valtetsi-2/
Μια πόλη της Ευρώπης https://panosz.wordpress.com/2008/09/15/mesologi/
ΘΕΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ- ΙΘΙ
Ο Παπουλάκος https://panosz.wordpress.com/2007/04/12/papoulakos/
Ο τραγικός θάνατος της γαϊδούρας και άλλα περιστατικά της Επαναστάσεως https://panosz.wordpress.com/2008/03/20/isidoros-16/
Του φευγάτου η μάννα δεν έβαλε τα κλάματα https://panosz.wordpress.com/2008/03/21/isidoros-17/
Η άλωσις της Πόλεως και τα οψάρια https://panosz.wordpress.com/2008/05/29/isidoros-18/
46 Σχόλια
Comments feed for this article
19 Μαρτίου, 2009 στις 2:31 μμ
Πάνος
Δεν είμαι σίγουρος (Αϊζενχάουερ…) αλλά η φωτογραφία πρέπει να είναι του sfrang.
20 Μαρτίου, 2009 στις 10:11 μμ
gazakas
Αχ Πάνε, τι μου θύμισες με τα ποστ για την Τροπολιτσά (και με τη φώτο, αν και προτιμώ την άλλη με τη σημαία)
20 Μαρτίου, 2009 στις 10:18 μμ
Πάνος
Αν την πεθύμησες (την άλλη) την ανέβασα στο fb 😉
23 Μαρτίου, 2009 στις 3:58 πμ
Μαρία
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_22/03/2009_308355
23 Μαρτίου, 2009 στις 7:38 πμ
Πάνος
«Για παράδειγμα, θα υπενθυμίσει ο Δ. Σταματόπουλος, την κοινή απόφαση Κολοκοτρώνη και Τούρκων προεστών το 1809 (της οποίας την πατρότητα διεκδίκησαν και οι «εχθροί» του, Ι. και Κ. Δηλιγιάννης) για κοινή εξέγερση εναντίον του τοπάρχη Βελή, γιου του Αλή Πασά, και τη δημιουργία ενός εκτελεστικού οργάνου από 12 Ελληνες και 12 Τούρκους και με κοινή σημαία με τον Σταυρό και την Ημισέληνο»
Μαρία, όποιος θέλει περισσότερες λεπτομέρειες πάνω σ΄αυτό που αναφέρει ο Καμπύλης (χωρίς να το έχει «ψάξει»), δεν έχει παρά να ανοίξει το ποστ
Η παρ’ ολίγον Ελληνοαλβανική Ομοσπονδία https://panosz.wordpress.com/2008/03/12/kolokotronis-3/
23 Μαρτίου, 2009 στις 8:49 πμ
Γιάννης
η γριά άραγε χειροκροτά την (πιθανόν) εγγονή της ή αγανακτισμένη ανοίγει τα χέρια σα να λεγε «τι άλλο θα δούμε, θε μου;»
23 Μαρτίου, 2009 στις 4:12 μμ
Μαρία
Πάνο καλά κάνεις και υπενθυμίζεις το ποστ. Εξαιρετικό, το είχα διαβάσει πέρσι.
Έβαλα το λίνκι για το βιβλίο του Μέγκους που φαίνεται ενδιαφέρον.
Με την ευκαιρία μεταφράστηκε το βιβλίο του Μεχρί Μπελλί, Όπως τα είπε ο Ρήγας, Τούρκου 94 χρονώ που το 47 εντάχτηκε στο δημοκρατικό στρατό στη Θράκη και μετέφρασε τον ύμνο του ΕΛΑΣ στα τούρκικα. Τον έμαθα βλέποντας προχθές το ντοκιμαντέρ του Φώτου Λαμπρινού, καπετάν Κεμάλ, ο σύντροφος.
24 Μαρτίου, 2009 στις 11:10 μμ
Γιάννης-2
Το Γράμμα
Το έστειλε ο οπλαρχηγός Τζήμα Ζέρβας στον Αλη Πασά όταν εκείνος επιχείρησε να τον δωροδοκήσει για να παραδώσει του Σούλι, στις 1 Μαίου, 1801.
«Σούλι τέσσαρες του Μαγιού, χίλια οκτακόσια ένα.
Αλη Πασά. Το μήνυμα πούστειλες ψες σε μένα,
τόλαβα και το διάβασα κι αμέσως απαντώ.
Που με κτιμάς Αλη Πασά, πολύ σ΄ ευχαριστώ.
Μα τα λεφτά σου κράτα τα, φύλαχτα στα πουγκιά σου,
για σένα και την φάρα σου την άπιστη γενιά σου.
Να τα μετρήσω δεν μπορώ. Μ΄ ακόμα κι αν μπορούσα
λιθάρι της πατρίδας μου, γι΄ αυτά δεν θα πουλούσα.
Όχι που γράφεις ν΄ αρνηθώ άρματα και πατρίδα.
Γελάστηκες Αλη Πασά για μένα όπως είδα.
Για μένα δόξα και τιμή και πλούτη τ΄ άρματα μου.
Μ΄ αυτά έχω Σούλι λεύτερο κι άσφαχτα τα παιδιά μου.
Μ΄ αυτά ανασαίνω τ΄ όμορφο της λευτεριάς τ΄ αγέρι.
Μ΄ αυτά φυλάω τις εκκλησιές απ΄ το δικό σου χέρι.
Τούτα σου γράφω Αλη Πασά και μην ξεχάσεις ότι
Τάγραψε χέρι ΕΛΛΗΝΙΚΟ, του ΖΕΡΒΑ, του ΣΟΥΛΙΩΤΗ.
24 Μαρτίου, 2009 στις 11:34 μμ
Πάνος
Γιάννη,
καλά τα λέει το ποίημα, αλλά η μαύρη αλήθεια είναι ότι ο Αλής νίκησε τους Σουλιώτες ΚΥΡΙΩΣ με δωροδοκίες – είτε σε χρήμα είτε σε υποσχέσεις.
Λεπτομέρειες θα βρεις στο βιβλίο της Βάσως Ψιμούλη «Σούλι και Σουλιώτες», εκδ. ΕΣΤΙΑΣ.
Για τη συμφωνία του Τζήμα (και του Τούσα) Ζέρβα με τον Αλή, αδιάψευστος μάρτυρας είναι το γράμμα της 18ης Μαρτίου 1802, προς την «εψηλότη» του.
Στα 1815 ο Τζήμας και τα παιδιά του έβγαζαν το ψωμί τους ως χειρόνακτες, στην Κέρκυρα. Επέστρεψαν στην Ελλάδα στα 1820, με την ανταρσία του Αλή, αρχικά εναντίον του και μετά υπέρ του, με στόχο την ανάκτηση του Σουλίου. Όταν έχασε ο Αλής, εντάχτηκαν στη μεγάλη Επανάσταση. Ο Τούσιας σκοτώθηκε στα 1826 στο Μεσολόγγι (βλ. φωτογραφία στο σχετικό ποστ)
24 Μαρτίου, 2009 στις 11:40 μμ
Γιάννης-2
Πάνο,
Ευχαριστώ γιά το βιβλίο.
Ο Αλής είχε τον τρόπο του, σίγουρα. Από την άλλη πλευρά, είναι ευτύχημα που υπήρξε, τότε που υπήρξε, διότι προσέφερε 2 μεγάλες υπηρεσίες στο γένος.
Εκπαίδευσε τους περισσότερους Έλληννες καπετάνιους της Επανάστασης, και δεύτερον απασχόλησε τον Χουρσίτ πασά, το Μόρα Βαλέση της Τρίπολης, και τον στρατό του σουλτάνου στα Γιάννενα. Έτσι πήραν το θάρρος οι Έλληνες στην Πελοπόννησο και ξεσηκώθηκαν.
25 Μαρτίου, 2009 στις 12:33 μμ
nikiplos
Γιάννη-2 αυτό που λες είναι μεγάλη αλήθεια… Προσωπικά πιστεύω πως αν δεν υπήρχε το αγκάθι του Αλή Πασά για το Σουλτάνο, ώστε να αφήσει την πελοπόνησσο σε δεύτερη μοίρα, δεν θα υπήρχε πιθανότητα επιτυχίας οιασδήποτε εξέγερσης στην Πελοπόνησσο… Σήμερα δεν τον μνημονεύουμε καθόλου εμείς οι Έλληνες ως σημαντικό παράγοντα της Ελληνικής επανάστασης.
Με εκπλήσσει που γνωρίζεις και τις στρατιωτικές αρετές του Χουρσίτ Πασά, που σημειωτέον δεν έχασε καμία από τις μάχες του. Αν έπεσε στη δυσμένεια και στάλθηκε ο υποδεέστερος Δράμαλης, αυτό μάλλον οφείλλεται σε ευτυχή συγκυρία. Προσωπικά πιστεύω πως με τον Χουρσίτ στην Τρίπολη, δύσκολα θα νικούσαν οι Έλληνες στο Βαλτέτσι, που ήταν και η καθοριστικότερη μάχη για την αρχή του αγώνα, γιατί ωραίες οι μεγαλοστομίες του Πετρόμπεη, όμως η Καλαμάτα δεν είχε και σπουδαία Τουρκική δύναμη… Μόνο συμβολική ήταν η κατάληψή της και η παράδοση της φρουράς του Αρναούτογλου. Αντίθετα το Βαλτέτσι, ήταν το κρισιμότερο σημείο, καθώς ο Τακτικός Τουρκικός στρατός έχασε, και πλέον περιορίστηκε στην υπεράσπιση της Τρίπολης κυρίως.
26 Μαρτίου, 2009 στις 12:12 μμ
Ενη Καπαζογλου
ΚΟλΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ
Καταγραφη : Γ. Τερτσετη (εισαγωγη Τ.Βουρνα) Ιουνιος- Ιουλιος 1964
Γραφει στην εισαγωγη ο Τ.Β.
«Δημοτικιστης ο Τερτσετης απο πεποιθηση, με μια προσηλωση στο εφτανησιωτικο δημοτικιστικο ρευμα σεβαστηκε την αρχιτεκτονικη του λαικου λογου και τον αποτυπωσε με ακρα ευλαβεια στο γραφτο του. Ετσι διεσωσε τον προφορικο λογο του Γερου, μαζυ με τα ιστορικα καθεκαστα της δρασης του,μενοντας αυτος στη φιλολογικη αφανεια και διαλεγοντας για τον εαυτο του τον αχαριστο λογο του «πρακτιγογραφου» αν επιτερεπεται ο ορος.»
Και ο Κολοκοτρωνης λεει σε καποιο μερος της «διηγησης» του: προς τον Γ.Τερτσετη :
«Η γαλλικη επανασταση και ο Ναπολεων εκαμε, κατα τη γνωμη μου,να ανοιξουν τα ματια του κοσμου.Πρωτητερα τα εθνη δεν εγνωριζοντο, τους βασιλεις τους ενομιζον ως θεους της γης, και ο,τι και αν εκαμναν, το ελεγαν καλα καμωμενο. Δια αυτο και ειναι δυσκολωτερον να διοικησεις τωρα λαον. εις τον καιρον μου το εμποριο ητον πολλα μικρο, τα χρηματα ησαν σπανια, το ταλληρο το επροφθασα τρια γροσια, και οποιος ειχε 1000 γρασια, ητον πραγμα μεγαλο και εκαμνε κανεις δουλειαις , οσες τωρα δεν εκαμνε με χιλια βενετικα. Η κοινωνια των ανθρωπων ητον μικρη, δεν ειναι παρα η επανασατασις μας οπου εσχετισε ολους τους Ελληνας. Ευρισκοντο ανθρωποι οπου δεν εγνωριζαν αλλο χωριο μακρια μια ωρα απο το εδικο τους. Την Ζακυνθο την ενομιζαν ως νομιζομεν τωρα το μακρυτερο μερος του κοσμου. Η Αμερικη μας φαινεται ως πως τους εφαινετο αυτων η Ζακυνθος ελεγαν εις την Φραγκια.»
Σημ του Τ.Β. επιμελητη της εκδοσης
«Το κομματι αυτο της «διηγησεως» κλεινει ολοκληρη την πολιτικη φιλοσοφια του Γερου, που, κατα τον εμπειρισμο της, εχει μεγαλο ενδιαφερον και αποτελει μια πολυ προχωρημενη σκοπια ιδεολογικης τοποθετησης για την εποχη του»
26 Μαρτίου, 2009 στις 3:58 μμ
Ενη Καπαζογλου
Η ταυτοχρονη αναρτηση δυο ποστ για τον Κολοκοτρωνη δημιουργει μια κατασταση «απ τις δυο ποια να διαλεξω» και χανονται σχολια αξιοσημειωτα οπως στο ποστ » Η παρ ολιγον Ελληνοαλβανικη Ομοσπονδια’, (12/3/08) οπου δυο σχολια του Θειου Ισιδωρου ειναι «ολα τα λεφτα»!!!!
Ενα 15/3/08 σχολιο Θειος Ισιδωρος και
Ενα 14/3/08 σχολιο Θειος Ισιδωρος
Θειε Ισιδωρε οπου βρισκεσαι ξερεις οτι εδω ολοι σε περιμενουν και σε αγαπουν.
26 Μαρτίου, 2009 στις 4:40 μμ
Πάνος
Ένη,
τίποτα δε χάνεται… Ειδικά όταν υπάρχουν ποστ- index…
19 Μαρτίου, 2010 στις 5:04 μμ
sfrang
Δική μου είναι η φωτο Πάνο, την είχα βγάλει στο Γαλάτσι προ ετών. Έχει κυκλοφορήσει σε πάμπολλα sites και έχει διαδοθεί η πρέπουσα εικόνα για την κοινωνία… η μικρή οδεύει αεράτη στο μέλλον και η γιαγιά πίσω στέκεται και απορεί «Τι είναι τούτα γιε μ’;;»
Καλά θα ήταν να βρισκόταν κάποια στιγμή και η μικρή (θα είναι τώρα 25άρα τώρα, πιστεύω) για να μας περιγράψει τις δικές της εντυπώσεις από εκείνο το πέρασμά της…
19 Μαρτίου, 2010 στις 7:13 μμ
Πάνος
sfrang,
OK. Άμα τη βρεις την εικοσιπεντάρα …σφύρα! Θαυμαστικά, εννοώ 😉
20 Μαρτίου, 2010 στις 11:39 μμ
Βασίλης
Ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος (που του «χρωστάει» ο Τάκης Καμπύλης της Καθημερινής), έχει γράψει ένα εκπληκτικό βιβλίο «Πληθυσμός και Οικισμοί της Πελοποννήσου» 13ος – 18ος αιώνας. – εκδόσεις «Ιστορικό Αρχείο της εμπορικής τράπεζας» 1985.
Στο βιβλίο αυτό Πάνο, σελίς 264 έχουμε:
Territorio di Coron
«Romiri»
Φαμίλιες 45
Παιδιά μέχρι 16 χρόνων 47
Από 16 έως 30 χρόνων 14
έχει και άλλα στοιχεία ο κατάλογος
αν σε ενδιαφέρει να φωτογραφήσω τη σελίδα και να στη στείλω
21 Μαρτίου, 2010 στις 12:23 πμ
Πάνος
Όου γιές! 🙂
23 Μαρτίου, 2010 στις 4:30 πμ
heliotypon
Τώρα το είδα το μανουλάκι. Υπέροχο!
23 Μαρτίου, 2013 στις 7:19 μμ
Πάνος
Μόλις… ανακάλυψα 3 ακόμα σχετικά ποστ της καλύβας, τα οποία πρόσθεσα στο Index:
1821. Μεσολόγγι. https://panosz.wordpress.com/2011/01/04/mesologi-2/ (Η Ιστορία μέσα από πίνακες ζωγραφικής)
Η Λασκαρίνα, η Μαντώ και οι άλλες. https://panosz.wordpress.com/2011/01/06/1821_women/ (Εικονογραφήσεις γυναικών)
1821. Πηγή ρομαντικής έμπνευσης.
https://panosz.wordpress.com/2011/01/05/1821-3/ (Πίνακες)
24 Μαρτίου, 2013 στις 12:47 πμ
Πάνος
Άλλο ένα:
Η πρώτη ένοπλη κοινωνική εξέγερση στην Ελλάδα: η άγνωστη Μεσσηνιακή επανάσταση του 1834
24 Μαρτίου, 2013 στις 7:58 πμ
Πάνος
Καλά, η καλύβα είναι γεμάτη εκπλήξεις: βρήκα κι άλλο σχετικό με το 1821 – και μάλλον όχι αδιάφορο!
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος: συνοπτικά περί Τουρκίας
24 Μαρτίου, 2013 στις 4:35 μμ
j95
μόλις τώρα πήρα χαμπάρι τα λινκ και τα κείμενα. Νόμιζα ότι ο τίτλος ήταν απλά η λεζάντα του κολλάζ με τις ελληνοπούλες.
24 Μαρτίου, 2013 στις 5:05 μμ
Πάνος
Κάλιο αργά, παρά ποτέ… 😉
24 Μαρτίου, 2013 στις 9:33 μμ
sissa ben dahir
Φετινή επίκαιρη συμβολή στον εορτασμό της λαϊκοπρολεταριακής εξέγερσης(όπως διαβάζαμε κάποτε στους αριστερούς ερμηνευτές της ιστορίας).
Κατά τα τα Ορλωφικά ο Ιωάννης Βλάχος, ή Δασκαλογιάννης από τα Σφακιά, ήταν ένας πλούσιος και μορφωμένος στην Ιταλία πλοιοκτήτης, που πείστηκε από τους Ρώσους μαζί με άλλους Σφακιανούς, να επαναστατήσει κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Λίγο αργότερα, ο βοσκός μπάρμπα Μπατζελιός, μας διηγάται σ ένα μεγάλο έπος για τα γεγονότα εκείνα:
(ο Δσκαλογιάννης)..
,,,Κάθε Λαμπρή και Κυριακή έβανε το καπέλο
και του Πρωτόπαπά ‘λεγε «Το Μόσκοβο θα φέρω»,
να τα συντράμει τα Σφακιά, τσι Τούρκους να ζυγώξου
και για την Κόκκινη Μηλιά, δρόμο να τωσε δώσου
Κι όσοι απ’ αυτούς το θέλουσι στην Κρήτη ν’ απομείνου,
σταυρό να προσκυνήσουσι και χρισθιανοί να γίνου….
Με αυτές τις μεγάλες φιλοδοξίες και την προσδοκία της Ρωσικής βοήθειας, ξεσηκώθηκαν οι Σφακιανοί, αλλά η Ρώσικη βοήθεια δεν έφτασε, οι Τούρκοι τους λιανίσανε, τα Σφακιά καταστράφηκαν εκ θεμελίων και ο ήρωας Δασκαλογιάννης γδάρθηκε ζωντανός σε πλατεία του Κάστρου(Ηρακλείου).
Ο μπαρμπα Μπατζελιός περιγράφει αυτή την κατάληξη ως εξής:
…Κι εμοιάσασι του μέρμηγκα, που λέ’ η παροιμία
πως σαν του οργιστ’ ο Θεός, τον κάνει σαν τη μύγα,
φτερά του δίνει και πετά και τη φωλιάν τ’ αφήνει
και τονε βρίστει το πουλί και τονε καταπίνει.
25 Μαρτίου, 2013 στις 10:11 πμ
Πάνος
Ο ηρωισμός της ήττας
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Από το «μολών λαβέ» του αείμνηστου Λεωνίδα της Σπάρτης ώς το «Οχι» του Ιωάννη Μεταξά, η άρνηση έχει κατοχυρωθεί στη συλλογική μας συνείδηση ως η ύστατη πράξη του ηρωισμού. Ασχέτως αποτελεσμάτων εννοείται. Πάντα αναρωτιόμουν ποιοι ψυχολογικοί μηχανισμοί παραμερίζουν τους πραγματικούς νικητές του αγώνα των Ελλήνων κατά των Περσών, όπως ήταν ο Θεμιστοκλής της Σαλαμίνας ή ο Μιλτιάδης του Μαραθώνα. Και καλά αυτοί οι δύο, οι οποίοι στη συνέχεια αποδείχθηκαν φιλοχρήματοι και έπεσαν θύματα της ανεξέλεγκτης φιλοδοξίας τους. Ποιος θυμάται όμως τον Αριστείδη, που ήταν στρατηγός των Αθηναίων στις Πλαταιές και πέθανε άπορος, και ποιος τον Κίμωνα, που έδιωξε οριστικά τον περσικό στόλο από το Αιγαίο; Ακόμη και ο τρόπος που η εθνική μας ιδεολογία ιεραρχεί τις αξίες στη σχεδόν μυθική για εμάς αρχαιότητα αποδεικνύει ότι οι νικητές έρχονται πάντα δεύτεροι και καταϊδρωμένοι στον αγώνα του ηρωισμού.
Ισως αυτή η ψυχολογική παράμετρος να εξηγεί το γεγονός ότι είμαστε η μοναδική χώρα, εξ όσων γνωρίζω, που γιορτάζουμε κάθε χρόνο την αρχή και όχι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μας φτάνει το «Οχι» που είπε ο Μεταξάς για να κοιμόμαστε με τη συνείδησή μας ήσυχη. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια από τότε που πρωτοκάθισα στα θρανία του δημοτικού για να συνειδητοποιήσω ότι, μετά τον ηρωικό αγώνα στην Αλβανία, ακολούθησαν μια συντριπτική ήττα, η Κατοχή, η απελευθέρωση από τους Βρετανούς και ο αιματηρός Εμφύλιος. Ως τότε μου μάθαιναν πως το «Οχι», από μόνο του, ήταν ένα είδος νίκης που δεν συγκρίνεται με καμία πραγματική νίκη στα πεδία των μαχών. Οσο για τον Εμφύλιο που ακολούθησε, αυτός ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Κάποιοι ήθελαν την Ελλάδα ηττημένη, κι ας είχε συμμετάσχει στο στρατόπεδο των νικητών του Μεγάλου Πολέμου. Μόνον έτσι θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις ψυχολογικές παραμέτρους του ηρωισμού της ήττας, ο οποίος αδιαφορεί για το κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Για εμάς οι ήρωες είναι πάντα νεκροί και ηττημένοι. Οι ζωντανοί και οι νικητές αντιμετωπίζονται με καχυποψία. Σε κάποιους πούλησαν τη συνείδησή τους για να μείνουν ζωντανοί, κάτι έχουν στο μυαλό τους και δεν μας το λένε. «Σου είπαν ψέματα πολλά», που λέει και ο σύντροφος Μίκης.
Αυτό το ψυχολογικό σύνδρομο εξηγεί και την παράδοξη εικόνα που μου περιέγραψε κάποτε μια συγγενής μου. Πριν από δύο δεκαετίες περίπου, στην εποχή της ευμάρειας, η ελληνική κοινότητα του Λονδίνου είχε οργανώσει μια συνεστίαση για να συγκεντρώσει χρήματα για κάποιον φιλανθρωπικό σκοπό. Πλην όμως, είχαν την ατυχή έμπνευση να καλέσουν τον Στράτο Διονυσίου, ο οποίος μόλις εμφανίστηκε επί σκηνής προκάλεσε τα γνωστά εξαρτημένα αντανακλαστικά, με αποτέλεσμα να σπάσουν στην πίστα όλα τα πιάτα του σερβίτσιου. Επειδή δε τα πιάτα ήταν από πορσελάνη, όσα χρήματα συγκεντρώθηκαν για τον φιλανθρωπικό σκοπό κατέληξαν στην αποζημίωση του ξενοδοχείου. Το σπάσιμο των πιάτων είναι και αυτό ένα μικρό, πλην όμως βροντερό, «όχι» απέναντι στη ζωή που έχεις φτιάξει. Τίποτε δεν μετράει περισσότερο και καμία λογική δεν μπορεί να σε συγκρατήσει να δακρύζεις με την «Απονη ζωή» και να τα σπας ακόμη κι αν έχεις κάτι εκατομμύρια στην Ελβετία.
Το σύνδρομο αυτό μπορεί να εξηγήσει και την απόλυτη κυριαρχία του αριστερόφρονος λυρισμού στη μακρόσυρτη μεταπολίτευση. Ηταν μια σταθερή αξία που γέμιζε στάδια, κινηματογραφικές και θεατρικές αίθουσες και σάρωνε στις πωλήσεις των βιβλιοπωλείων. Μόνον ως δυστυχής μπορούσες να σταδιοδρομήσεις στον καλλιτεχνικό χώρο και να εισπράξεις τις απαραίτητες επιδοτήσεις. Οσο οι νικητές του Εμφυλίου τρώγονταν με τις ενοχές της νίκης τους, οι ηττημένοι υμνούσαν τον ηρωισμό της δικής τους ήττας.
Θα μου πείτε κανένας σοβαρός λογαριασμός δεν μπορεί να γίνει παρ’ ημίν αν δεν συνυπολογισθεί και η παράμετρος της τραγικής παράδοσης. Οι Ελληνες ανακάλυψαν την τραγική συνθήκη της ύπαρξης, και ως εκ τούτου ως Ελληνες την κουβαλάμε στα κύτταρα της γλώσσας μας. Μας φτάνει που ο τραγικός ήρωας είναι πάντα ηττημένος. Και ξεχνάμε ότι δεν φτάνει να ηττηθείς για να γίνεις τραγικός ήρωας. Ο οικογενειάρχης που φορτώνει γυναίκα και παιδιά στο αυτοκίνητο και τρέχει με διακόσια για να συγκρουσθεί μετωπικά με τον απέναντι είναι απλώς ηττημένος από τη νοημοσύνη του. Δεν έχει τίποτε το ηρωικό και τίποτε το τραγικό, και ας μιλάμε μετά για «τραγικό δυστύχημα».
Η αξία τού «όχι» είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που αδιαφορούμε για τα συμφραζόμενα. Δεν έχει σημασία αν το λες, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς, για να αντισταθείς στην πρόκληση κάποιου κατακτητή, ή αν το λες για να αντιμετωπίσεις τα χρέη σου, και να προστατεύσεις τους μεγαλοκαταθέτες των τραπεζών σου. Παρατηρώντας την ηρωική διάθεση που μας έχει καταλάβει, ψάχνω μέρες τώρα να βρω κάποιον χαρακτήρα στην ιστορία της λογοτεχνίας ο οποίος έγινε τραγικός εξαιτίας των χρεών του. Δεν βρήκα κανέναν. Αντιθέτως, η κωμωδία από τον Αριστοφάνη ώς τον Μολιέρο μάς προσφέρει πολλούς.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_24/03/2013_489645
24 Μαρτίου, 2014 στις 9:03 μμ
Πάνος
Το γράμμα ενός αγωνιστή, 1826
http://www.thegreekcloud.com/blogs/blog.php?pg=3&uid=3&id=244#.UzB_pqISDIV
24 Μαρτίου, 2014 στις 10:38 μμ
nikos__alfa
«ψάχνω μέρες τώρα να βρω κάποιον χαρακτήρα στην ιστορία της λογοτεχνίας ο οποίος έγινε τραγικός εξαιτίας των χρεών του. »
Ναι βρε ο έμπορος Αντόνιο το θύμα του Σάιλοκ στον Έμπορο της Βενετίας δεν ήταν τραγικός, επειδή έπαιζε σε …«κωμωδία».
Αμ τα άλλα; Έχουμε αποκαθηλώσει τον Κολοκοτρώνη, τον Θεμιστοκλή, τον Κανάρη, τον Μιαούλη για χάρη των ηττημένων ε;
Και το ΟΧΙ παραπέμπει στη νίκη επί των Ιταλών όχι σε ήττα.
Που τους βρίσκεις Καλυβάρχη; Στα γαριδάκια; 😛
25 Μαρτίου, 2014 στις 12:41 πμ
Πάνος
Τέικ ιτ ίζι, Νικόλαε. Καθένας έχει μιαν άποψη, όπως έχει και μια κωλοτρυπίδα (Κλιντ Ίστγουντ) 😉
25 Μαρτίου, 2014 στις 12:50 πμ
nikos__alfa
Αυτό δεν είναι άποψη. Είναι παραγγελιά για τους πελάτες. 😉
Τέσπα σε …συγχωρώ γιατί είσαι πατριώτης με τον Γιαννάκη Γκριτζάλη.
Δεν τον ήξερα!
25 Μαρτίου, 2014 στις 9:59 πμ
nikos__alfa
Γιαννάκη Γκρίτζαλη το σωστό.
25 Μαρτίου, 2014 στις 10:58 πμ
Πάνος
.
25 Μαρτίου, 2014 στις 11:14 πμ
Πάνος
Έλληνες και Φιλέλληνες καλλιτέχνες για την Επανάσταση του ’21 Πώς απεικονίζουν ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός του 19ου αιώνα
http://www.lifo.gr/team/showtime/46901
25 Μαρτίου, 2014 στις 11:33 πμ
Ενη
Απο τις φωτογραφίες των παρελασεων, στο ποστ, γενναται ενα ερώτημα:
;;
Μα που ειναι οι μαθητές; μονο μαθητριες επαιρναν μερος στις παρελάσεις;;;
lol lol lol lol
25 Μαρτίου, 2014 στις 12:12 μμ
nikiplos
και ένα πραγματικά ενδιαφέρον άρθρο, όσον αφορά το … μεταφραστικό ζήτημα.
http://www.ardin.gr/?q=node/2180
25 Μαρτίου, 2014 στις 12:43 μμ
Πάνος
νικ,
στο (εξαιρετικό) κείμενο του Παπαγιώργη, που ξαναδιάβασα με ενδιαφέρον, έχω τουλάχιστον τρεις ενστάσεις:
– ο Φωτάκος δεν ήταν «καλαμαράς» του Κολοκοτρώνη, ήταν υπασπιστής του – και (ενεργός) αγωνιστής.
– είναι λάθος η εκτίμηση ότι ο Κολοκοτρώνης δεν είχε στο νου του τίποτα άλλο πέρα από το Μωριά. Ο Γέρος ήταν από τους λίγους που είχαν συνολικό (πλήρες) πολιτικό και στρατιωτικό πλάνο για την Επανάσταση το οποίο έφτανε ως την Κωνσταντινούπολη – άλλο ότι δεν μπόρεσε να το «περάσει». Αν κατάφερναν να συνεννοηθούν οι Μωραϊτες και να συμφωνήσουν για το «γκοβέρνο μιλιτάρε» που πρότεινε ο Γέρος (οι άλλες περιοχές θα ακολουθούσαν) τότε η εξέλιξη (και τα αποτελέσματα) της Επανάστασης θα ήταν εντελώς διαφορετικά.
– ο Παπαγιώργης αδικεί κατάφωρα (εδώ και στο βιβλίο του) τον Κανέλλο Δελιγιάννη, ο οποίος και μόνο γιατί έκανε τη (μεγαλειώδη, για κοτζάμπαση της δικής του σειράς) κίνηση να αποδεχτεί την στρατιωτική / πολεμική υπεροχή του Κολοκοτρώνη και να του αναθέσει την αρχηγία των «αρμάτων της Καρύταινας» (αποτέλεσμα: ο Γέρος είχε υπό τις άμεσες διαταγές του 2.500 ενόπλους, γεγονός καθοριστικό για τις μάχες του πρώτου χρόνου και την Τριπολιτσά) ενώ ο ίδιος ανέλαβε (και υλοποίησε υποδειγματικά) την επιμελητεία του επαναστατικού στρατεύματος, είναι αρκετό για να γραφτεί το όνομά του με φωτεινά γράμματα. (Ο Κανέλλος έκανε και πολλά άλλα, πχ στο Μεσολόγγι). Περιέργως, ο Παπαγιώργης δεν τον πάει καθόλου – ούτε τόσο δα! 😉
25 Μαρτίου, 2014 στις 10:21 μμ
elias
Αυτή τη στιγμή, ο γέρο-φιλελεύθερος Νίκος Δήμου, μέλος του διαπλεκόμενου ποταμιού, δέχεται επίθεση από έλληνες πατριώτες διότι ανέφερε ότι η εκκλησία αφόρισε τον αγώνα, και διότι ανέφερε ότι οι έλληνες (άκουσον άκουοσον) αντί να σφάζουν τους Τούρκους σφαζόντουσαν μεταξύ τους. Λίγες μέρες πριν η αριστερή πασιονάρα Δούρου (μανάρι σύμφωνα με τον αρχηγό της), δήλωνε την αλληλεγγύη της στην εκκλησία.
Αχ αυτοί οι γέροι, κρατάν τη χώρα πίσω…..
25 Μαρτίου, 2014 στις 10:23 μμ
elias
Και όσο για τα πραγματικά μανάρια που βάζεις στις φωτό, ο Καραισκάκης και ο Παπαφλέσας θα τα εκτιμούσαν περισσότερο από όσους στραβώνουν τις μούρες τους.
25 Μαρτίου, 2014 στις 11:14 μμ
nikiplos
Πάνο, συμφωνώ και στις τρεις αιτιάσεις έτσι ακριβώς τις έθεσες. Και άλλες φορές έχω αναφέρει για αυτά στην Καλύβα. Να προσθέσω μόνο ότι διαβάζοντας κανείς τον Φωτάκο, βλέπει λεπτομέρειες των μαχών, λεπτομέρειες πολύτιμες για την εποχή και τις τεχνικές του αντάρτικου πολέμου των οπλαρχηγών που με δυσκολία μετέτρεψαν τους λαϊκούς πεταλωτές, βοσκούς, τσοπάνους σε ατρόμητους πολεμιστές. Ο Φωτάκος πήρε μέρος σε πολλές μάχες και δεν κρύφτηκε ποτέ στα μετόπισθεν συνήθως δίπλα στον Κολοκοτρώνη, ενώ είναι λάθος ότι δεν τραυματίστηκε, τραυματίστηκε δύο φορές σοβαρά…
Σε ότι αφορά τον Κανέλλο Δεληγιάννη, και μόνο αυτό που σωστά περιέγραψες φθάνει για να είναι στο πάνθεον των ηρώων της εποχής. Πέρα όμως από αυτό πήρε μέρος σε πολλές δύσκολες μάχες συχνά κοντά ή παρά την παράταξη του Κολοκοτρώνη. Όσον αφορά την οικουμενικότητα του ΘΚ, αυτή φαίνεται και από τη στάση του στην Κλεφτουριά στα 1800 περίπου, όταν με τον Αλή Φαρμάκη σκέφτονταν ένα δίγλωσσο κράτος…
Να προσθέσω όμως για τον Κολοκοτρώνη κάτι που θεωρώ σημαντικότερο: Τη στάση του στον πέρας του εμφυλίου του 1824. Αν και διαγούμισαν την περιουσία του και δολοφόνησαν το γιό του Πάνο, εκείνος έκανε το τραπέζι ως συμβολικό μνημόσυνο στο δολοφόνο του γιού του. Αν και δεν ήταν στα καλύτερά του και είχε μείνει στη Φυλακή προηγουμένως για πολλούς μήνες, στο μοναστήρι του προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Όμως ο Μπραΐμης να καίει στο Μωριά και το όραμα της απελευθέρωσης που πήγαινε να σβήσει ήταν βαρύτερο και σημαντικότερο… Δεν μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να μην ήταν οικουμενικός ως προς αυτό που νόμιζε ως ρωμαίϊκο… (Πόσο έλλειπε ένας Κολοκοτρώνης το 1944… Πόσο διαφορετική θα ήταν η χώρα…)…
Εντούτοις το άρθρο του Παπαγιώργη, βάζει άμεσα κάτι που μου είχε διαφύγει ενόσω διάβαζα κατά καιρούς τα απομνημονεύματα των ηρώων του 21. Και είναι αυτή η γλωσσική τους αποστείρωση και στα καλά και στα κακά… Σώζεται μια από τις επιστολές του ΠΠ Γερμανού που στολίζει κάποιον πατόκορφα και δεν διαννοείσαι όταν την διαβάζεις ότι ιερέας είναι τούτος που βρίζει έτσι σαν καροσέρης και πόσο μάλλον να πάει ο νους σου ότι βρίζει έτσι τον Παπαφλέσσα!!!
26 Μαρτίου, 2014 στις 1:51 πμ
stagon
στη Σύρο φέτος παρέλασαν αυτοκίνητα αντικες, σύλλογοι ταεκ φο ντο και πολλά άλλα, γενικά οτι είχαν στο νησί το κατέβασαν να παρελάσει. Στον Πειραιά πάλι κατέβηκαν Σπαρτιάτες, γενικά κάθε χρονο γινόμαστε καλύτεροι το εμπλουτίζουμε το πράμα…
, http://www.syrostoday.gr/News/11717-H-parelasi-tis-25is-Martioy-stin-Ermoypoli.aspx
http://reportaznet.blogspot.gr/2014/03/this-is-spartaaaaaaaa.html
26 Μαρτίου, 2014 στις 7:07 πμ
Πάνος
stagon,
🙂
*
νικι,
μια και τόφερε η κουβέντα (για τη γλώσσα της εποχής του ’21) μια προσπάθεια αναπαράστασης κάνει ο Μ. Καραγάτσης στα «στερνά του Μίχαλου». Τα σχόλια του Παπαγιώργη στο θέμα είναι πραγματικά εξαιρετικά. Και όχι μόνο σ’ αυτό.
Φυσικά, έχει και τις εμμονές του – αλλά κανένας σημαντικός συγγραφέας δεν είναι… αποστειρωμένος, έτσι κι αλλιώς.
26 Μαρτίου, 2014 στις 5:21 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Λάκης Παππάς – Έλα μαζί μου (Παντελής Λεούσης – Γιάννης Αργύρης). Lakis Papas in a song of the greek ‘new wave’ of the 60’s.
«ΌΛΑ ΤΑ ΣΧΌΛΙΑ (57)
ΒΙΚΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥΠριν από 1 ώρα
ΕΣΒΗΣΕ ΧΤΕΣ 25-3-2014 Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΚΗ ΠΑΠΠΑ.
ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙ…
tania iwannou μέσω Google+Πριν από 1 ώρα
Έφυγε η φωνή των μπουάτ… Κάπως έτσι συνήθιζαν να αποκαλούν τον Λάκη Παππά όσοι γνώρισαν τα τραγούδια του σπουδαίου ερμηνευτή. Γεννημένος στην Πρέβεζα το 1938 ο Λάκης Παππάς ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει κιθάρα, καταφέρνοντας μερικά χρόνια αργότερα να σταθεί δίπλα σε σπουδαίους δημιουργός και στη συνέχεια να χαρακτηριστεί ως ένας από τους βασικούς εκπροσώπους του το Νέου Κύματος….»
26 Μαρτίου, 2014 στις 9:25 μμ
Πάνος
Ντρίπλες του Πάνου Θεοδωρίδη στον Νίκο Δήμου
http://www.thegreekcloud.com/blogs/blog.php?pg=3&uid=3&id=255#.UzMnf84lTIW
26 Μαρτίου, 2014 στις 10:03 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Πάνος
1. Υπερβολικος ο ΠΘ. Αλλα εχει δικαιο στο οτι -τουλαχιστον εως τις μερες μας- με σφαγες και μεγαλες απωλειες και με το πεζικο κερδιζεις τους πολεμους. Διαβαζοντας τον ΝΔ εχω να παρατηρησω οτι ειναι επισης μεγαλη υπερβολη το περι εθνοκαθαρσης στην σφαγη της Τριπολιτσας, δεδομενων των σφαγων εξεγερμενων στον Ελληνικο χωρο την προηγουμενη 50-ετια, ασχετα αν η σφαγη της Τριπολιτσας «ξεπλυθηκε» απο την σφαγη της Χιου .
2.Η ιστορια ειναι πολυπρισματικη και κατι πρεπει να κανουμε ως χωρα γι’ αυτο Λ.χ. εχουν αγνοηθει αρκετα οι Φιλελληνες και οι ξενες δυναμεις.
«…..Ο στρατηγός Μαιζών υπήρξε κι αυτός θύμα του μεγάλου συμβιβασμού ο οποίος γέννησε τη σύγχρονη νεοελληνική αφήγηση της Ιστορίας. Οι ραγιάδες πολέμησαν τους αγάδες, γιατί «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή», τους κέρδισαν και τέλος. Ο ρόλος των ξένων δυνάμεων υποβαθμίζεται ή και απαξιώνεται, η καταστροφή του τουρκικού στόλου στο Ναυαρίνο από τους συμμάχους περιγράφεται ως κάτι φοβερά λιγότερο σημαντικό από λ.χ. τη μάχη στο Μανιάκι. ……
Στα σχολικά βιβλία θα διαβάσετε πολλές λεπτομέρειες για τις μάχες της Επανάστασης και μόνο μικρές αναφορές στον εμφύλιο …..
Έλληνες πολέμησαν τους Τούρκους, Έλληνες φυλάκισαν κάποιους από τους Έλληνες που πολέμησαν τους Τούρκους, Τούρκοι και Αιγύπτιοι εκμεταλλεύτηκαν το εμφυλιακό χάος και άρχισαν να καταλαμβάνουν ξανά τις εξεγερμένες περιοχές και κάπου εκεί παρεμβαίνουν οι διάφοροι… Μαιζών και σώζουν την παρτίδα υπέρ μας.
Ο Μαιζών έσωσε την πόλη μου, αλλά η μνήμη του δεν σώθηκε. Δεν μου μίλησαν γι’ αυτόν στο σχολείο, το οποίο βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, στην οδό Σατωβριάνδου, η οποία είναι παράλληλη της οδού Πουκεβίλ. Όχι μακριά από την όδο Φαβιέρου, λίγο πιο μακριά από την πλατεία Νόρμαν.
Ονομαστοί δρόμοι μνήμης με ακούσια κι εκούσια αμνήμονες πεζούς. Δεν μας μίλησαν γι’ αυτούς που μας αγάπησαν. Γιατί;»
* Ο Μάκης Μυλωνάς γεννήθηκε το μαύρο ’89 στην Πάτρα κι από το 2008 διατηρεί το blog parapolitiki.com
26 Μαρτίου, 2014 στις 10:03 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Κανονικά πολύ δύσκολα θα μπορούσε να γίνει αντικέιμενο αντιπαραθέσεων με τέτοια έναταση η διχογνωμία αν η επανάσταση ξεκίνησε από την Καλαμάτα ή την Αγία Λαύρα, αν η δεύτερη έγινε ή απλώς σκηνοθετήθηκε για να συμβολίσει κάτι και όλα τα υπόλοιπα.
Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τόσο σε αυτά καθεαυτά τα γεγονότα και την ερμηνέια τους (μερικά είναι και προφανή), όσο στην αδυναμία μας να διαπραγματευτούμε και να διαχειριστούμε ζητήματα ιστορίας και μνήμης με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έλαβε χώρα 2 αιώνες πριν.
Θέλω να πω ότι η παρέμβαση (σημαντική ή μάλλον καταλυτική σε διάφορα επίπεδα) των λεγόμενων ρομαντικών στη σχηματοποίηση των βασικών κομματιών που συνθέτουν την εξιστόρηση για τότε είναι πολύ εύκολο να εξηγηθούν, αν λάβουμε υπόψιν σε ποιο περιβάλλον, σε ποια συγκυρία και με ποια ζητούμενα έλαβε χώρα.
Μιλάμε για τον αιώνα της δημιουργίας των εθνών κρατών, για την εποχή που τα εθνικιστικά κινήματα βοηθούσαν τον κόσμο να μπει σε μια πιο φωτεινή εποχή, να ξεκολλήσει δηλαδή από το τέλμα της φεουδαρχίας και των καταλοίπων τους.
Προφανώς σήμερα δεν έιναι έτσι 😉
Δεν είναι παράξενο λοιπόν να εμφανίζονται και αυθαιρεσίες, ούτε και προβολές αυτού που ήθελαν να δουν στη θέση μιας ωμής παράθεσης γεγονότων και κυρίως χαρακτήρων και συμβόλων.
Το ερώτημα είναι τι έιναι αυτό που μας κάνει τόσα χρόνια μετά να μην μπορούμε να συζητήσουμε με διαφορετικούς όρους τα ζητήματα αυτά και φοβάμαι ότι η απάντηση είναι ότι το κάνουμε γιατί ακόμα περνάμε τη νηπιακή μας ηλικία ως κοινωνία, δηλαδή ζούμε στο τέλος του 19ου αιώνα, κάνοντας μπάι πας στον 20ο και στα όσα χρόνια πέρασαν από τον 21ο.
Αρνούμαστε να ενηλικιωθούμε οπότε φερόμαστε ..σαν παιδιά και κοκορευόμαστε κιόλας για την ..παιδικότητα αυτή
26 Μαρτίου, 2014 στις 10:45 μμ
Πάνος
Η συγκλονιστική απολογία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη
http://www.pontos-news.gr/permalink/19766.html
(…ο οποίος πέτυχε το ακατόρθωτο: έγινε πρώτη φίρμα και σε ποντιακά μπλογκ!) 😉