Βαρειά σιωπή, με αρχίδια μπρούτζινα

Θείος Ισίδωρος ξυνέγραψεν.

ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΚΗΠΟΣ

[…εδώ που αναλύουμε το «είναι» και το «όν»,

 

το «χρόνο» και το «γίγνεσθαι» και το «καθεαυτόν»! ] (Παπούλης)

 

 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΟΥ ΣΟΠΩΡΘΝΑ

(το μεγαλυτερο αριστουργημα των τελευταιων 100 χρονων-

ενας γραφει, δεκα διαβαζουνε, κανενας δεν καταλαβαινει)

*

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ

Ο θειος εσυρε αργα-αργα τα βηματα του μεχρι την απομακρυσμένη πλευρα του ΚΗΠΟΥ που βρισκοταν η παραγκα του κηπουρού, προκειμενου να συναντησει τον Βιωαννη και να συζητησει μαζυ του ένα θεμα που μερες τωρα τριγυριζε εντονα στο μυαλο του: «η Μπεκαλτσα εκανε το αυγο ή το αυγο τη Μπεκαλτσα;».

Δυσκολο ερωτημα με το οποιο ο Νοσφεράτος του ειχε …αναψει φωτιες!

Ο Βιωαννης ηταν ο μοναδικος ανθρωπος του Ιδρυματος που ειχε ειδικες βιολογικες γνωσεις σχετικες με το θεμα.

Αυτές τις γνωσεις χρειαζοταν ο θειος σαν βαση για τις φιλοσοφικες του σκεψεις πανω στο θεμελιωδες αυτό ζητημα.

Καθως διεσχιζε τα σκιερά μονοπατια του Επικουρειου ΚΗΠΟΥ που οδηγουσαν στην παραγκα, το μυαλο του απασχολουσαν ένα σωρο σκεψεις και προβληματισμοι: η τεχνολογια εχει εξελιχθει πλεον τοσο πολύ στις μερες μας που η γνωση εχει κατακερματιστει, σκεφτοταν.

Γιαυτο και κανενας πια δεν την κατεχει ολοκληρη ή τουλαχιστον ένα μεγαλο μερος της αλλα ο καθενας κατεχει από ένα μικρο κοματακι της μοναχα και μ΄αυτό προσπαθει να πορευτει.

Μικρα κοματια αληθειας, σαν μικροσκοπικες ψηφιδες, στην κατοχη του κάθε περιχαρακωμένου ειδικου μπανιστηριτζή που μεσα από τη μικροσκοπικη του χαραμαδα προσπαθει να δει ολοκληρη την αληθεια γυμνη και να φαντασιωθεί τον απολυτο οργασμο μαζυ της.

Και ειναι ολες αυτες οι επι μερους μικρες αληθειες που πρεπει να συγκεντρωσει σημερα ο φιλόσοφος και με αυτές να μπορεσει να κανει τη δουλεια του: να συνθεσει το παζλ της μεγαλης αληθειας, να φιλοτεχνισει το πορτρετο της χωρις ποτε να την εχει γνωρισει, χωρις να εχει δει πως είναι!

Ταξερε καλα όλα αυτα ο θειος, γιαυτο και δεν του αρεσε καθολου αυτό που ηξερε.

«-Δυσκολοι καιροι για φιλοσοφους!», μονολογησε καθως, μετα από αρκετη ωρα ποδαροδρομο, εφτασε στην παραγκα και καθησε να ξαποστασει στην μισοδιαλυμένη σκαλιστή πολυθρονα που ο Βιωαννης ειχε βρει στα σκουπιδια και την ειχε τοποθετησει ακριβως εξω απο την παραγκα, κατω από μια κορομηλια την οποια ειχε μπολιασει με μπόλι βαμβακιού.

Ηταν το καμαρι του Βιωαννη αυτό το δενδρο με τα βαμβακερά κορομηλα, παρ΄ολο που ειχε ακομα τις ατελειες του αφου τα κορομηλα …»μπαίνανε» στο πλυσιμο με αποτελεσμα να μην μενει σχεδον τιποτα για τον κορολομηλοφάγο.

Γιαυτο και προσπαθουσε επιμονα να την τελειοποιησει πειραματιζομενος τωρα τελευταια με μοσχευμα …υαλοβάμβακα, ωστε ο καρπος να μην συρικνωνεται και να είναι διαφανης για να φαινεται και το κουκουτσι!

Ο Βιωαννης ελειπε απο την παραγκα κι ετσι ο θειος, που ειχε αρκετο καιρο να΄ρθει από αυτά τα λημερια, εμεινε για ωρα ν’απολαμβανει την ησυχια και την ηρεμια του μερους αυτου.

Το ηξερε ότι ο Βιωαννης δεν ηταν το στυγνό τεχνοκρατικο μυαλο, ότι δεν ανηκε σ’ αυτή τη …»διχτατορία των ειδικων» που κυβερνουσε πλεον το καραβι του κοσμου.

Παρ΄ολο που κατά βαθος ο Βιο ηταν σκεπτικιστης, η παρουσια του στον ΚΗΠΟ και η συμβιωση του με τους Επικουριους δεν επαψε ποτε να’ναι γονιμη και δημιουργικη.

Αλλωστε και ο Ομαδεον, στην ουσια, ηταν Στοϊκός αφου χρονια ολοκληρα μπαινοβγαινε συνεχως στη Στοα «Άριαν», στη Γλυφαδα που εμενε, επισκεπτομενος σχεδον καθημερινα το σουβλατζιδικο του καλυτερου του φιλου με τον οποιο συζητουσε για τα μουσικα του Τρανς δημιουργηματα και την ηλεκτρονικη αλληλογραφια του με τον Μικη Θεοδωρακη

Ο σουβλατζής, ενας βαθυτατος γνωστης της καλης (ποιοτικης) Υπερ-κειμενικής Τράνς μουσικης , εκτιμουσε πολύ τον Ζορζ και το εργο του, γιαυτο και από τα ηχεια του οβεληστηριου ακουγονταν συνεχως συμφωνικα εργα του Μικη σε στιχους Οδυσσεα Ελυτη και διασκευη Ομαδεον ενώ οι πελατες εκστασιασμενοι, …βαράγανε ενδοφλέβιες με μελιτζανοσαλάτα .

*

«-Δεν υπαρχει πια …καθαρος λογος, ουτε καθαρες λυσεις! Όλα εχουν γινει μουνι-καπελο! Πραγματικα δυσκολοι καιροι για φιλοσοφους» ξανασκεφτηκε ο θειος αναλογιζομενος αν ο δρομος που διαλεξε ν’ακολουθησει ηταν ….

Τις σκεψεις του διεκοψε ο Βιωαννης που εμφανιστηκε μ΄ένα φορτωμα ξερα ξυλα στην πλατη, σαν τη γυναικα της Πίνδου!

Στο ένα του χερι κρατουσε ένα σκοινι η ακρη του οποιου κατεληγε στη λαιμαριά ενος κατσικιού με δυο κεφαλια το οποιο εσερνε ξωπισω του.

-Κάθε φορα που μπερδευεις τα βαρια ματζούνια, βγαζεις …λαγους από το καπελο, σε παραδεχομαι! του ειπε ο θειος κοιταζοντας μια αυτόν και μια το ζωντανό λες και προσπαθουσε να δει αν μοιαζουν καθολου μεταξυ τους, και ο λογος του ηταν ασύστολα υπαινικτικός.

Γενικα ο λογος του θειου ηταν ασυστολος, όπως κι ο ιδιος αλλωστε, μονο που αυτή τη φορα ηταν ΚΑΙ υπαινικτικος!

Ο Βιο αφησε τα ξυλα να πεσουν από την πλατη του με παταγο στη γη, καθησε διπλα του πανω σ΄έναν κομενο κορμο δεντρου και βγαζοντας την λερή πάνινη καπνοσακουλα του αρχισε να στριβει ένα τεραστιο τιριλίρι.

-Αναφερεσαι στο ζωντανο φανταζομαι, θειε. Είναι παιδι του ερωτα της Σούζυ, της κουτσής κατσίκας, με τον Μυρμηγκολέοντα.

Ενταξει, μπορει να εχει λιγο αναρμοστο παρουσιαστικο αλλα αν το ακουσεις να βελαζει θα καταλαβεις τι θα πει stereo ηχος.

-Ας τα αφησουμε τωρα αυτά Βιωαννη, ετσι κι αλλιως άλλος είναι ο σκοπος της επισκεψης μου στο λημερι σου, εχει να κανει με τη Μπεκάλτσα και το αυγο.

Εσυ ποιο νομιζεις ότι εκανε το άλλο;

Ο Βιωαννης αταραχος τον κοιταξε υπό λοξη γωνια καθως σαλιωνε με τη γλωσσα του τον παπυρο της τζιβανας.

-Και τι σημασια εχει αυτό θειε, αφου το ιδιο το ερωτημα εμπεριεχει τις απαντησεις; Μονο που οι απαντησεις είναι περισσοτερες από μια. Όμως ετσι κι αλλιως κανενα ερωτημα δεν εχει μια μονο απαντηση.

-Μπα, και αγνωστικιστής τωρα Βιωαννη;

Ώστε ετσι λοιπον νομιζεις πως οφειλουμε να απανταμε στα ερωτηματα, με ασαφεια και αοριστία, χωρις να οριζουμε επακριβως τις ιδιοτητες των πραγματων, χωρις να επιζητουμε το συγκεκριμενο ξεχωριστο κλειδι που ταιριαζει κάθε φορα στην συγκεκριμενη κλειδωνιά και το οποιο θα μας επιτρεψει ν’ανοιξουμε τη μεγαλη πορτα;

Και τι κανουμε λοιπον, στεκομαστε εξω από κλειστες πορτες ανικανοι να ξεκλειδωσουμε και να διαβουμε το κατώφλι της αληθειας του κοσμου που μας περιβαλει, από φοβο μηπως χαλασουμε την μακαριοτητα των θεων που ευδαιμονουν πισω από αυτές τις κλειστες πορτες;

Κι αν οι ειδικες σου γνωσεις δεν αποτελουν το κλειδι που αναζητουμε τοτε τι είναι αυτό που θα μπορουσε να ανοιξει την μεγαλη πορτα, μηπως οι χρησμοι των μαντείων ή οι προκαταληψεις των μαζών;

-Θειε, η μονη πορτα που ξερω εγω είναι η κουρελού που κρεμεται στην εισοδο της παραγκας. Αλλα και πορτα διπλομανταλωμενη να’χε η παραγκα, και η απαντηση αν ηταν μια και μοναδικη και την γνωριζαμε, αυτή η απαντηση δεν θ΄αρκουσε ουτε το μεντεσέ της πορτας να λαδωσει με αποτελεσμα η αληθεια να’τριζε σαν το καπακι της κασας του βρικολακα που καποιος αφελης εκανε το ολεθριο λαθος να την ανοιξει, όπως γινεται σ΄όλα τα θρίλερ!

Και για να γινω πιο σαφης, αφου το θελεις: η όποια απαντηση στο ερωτημα αν η Μπεκαλτσα εκανε το αυγο ή το αυγο τη Μπεκαλτσα μικρη σημασια εχει αφου αυτά δεν αποτελουν παρα μονο τους κρίκους της ιδιας αλυσιδας.

Τωρα για το ποιος κρίκος είναι πρωτος και ποιος δευτερος, αυτό -συμφωνα παντα με την Επικουρεια φυσικη- όπως και το συμπαν δεν εχει ανω και κατω πλευρα αλλα εξαρταται από τη θεση του παρατηρητη και μονο, ετσι και η θεση του κάθε κρικου στην αλυσιδα μονο τους …»χωροτάκτες» ενδιαφερει κι όχι τους γνησιους βιολογους, τους λειτουργους της επιστημονικης σκεψης που σεβονται τον εαυτο τους.

-Ναι αλλα, εν προκειμενω, μιλαμε για την αλυσιδα της ζωης, για τους κρίκους των εμβιων οντων, για τους φυσικους νομους και τις αρχες που την διεπουν!

-Η ζωη, θειε, είναι μια εννοια που ποτε κανενας δεν τολμησε και δεν μπορεσε να την περιγραψει ξεχωριστα και περα από τις φυσικες λειτουργικες της παραμετρους.

Και οποιος το επιχειρησε ειπε μαλακιες!

Συνεπως το μονο που μπορουμε να κανουμε είναι να μιλαμε για την υλη και, εν προκειμενω για την οργανικη υλη.

Κι ετσι οπως δεν μας επιτρεπεται να αγνοουμε ότι τοσο η οργανικη οσο και η ανοργανη υλη διεπονται -κατ΄αρχας- από ένα κοινο δίκτυο νομων καθως επισης -κατ΄αρχας- και ένα κοινο συνολο ιδιοτητων με πιο σημαντικη την ταση που εχουν τα άτμητα μερη τους, δηλαδη τα ατομα, να αυτορυθμιζονται και να τα …»βρισκουν» μεταξυ τους …τελος παντων, γιαυτο σταματαω εδώ!

Τα υπολοιπα αφορουν τους ιεροφάντες, τους ποιητες και τους δημοσιογραφους!

Εμεις το μονο καθηκον που εχουμε είναι να μην τα απορυθμιζουμε στο βαθμο που υπαρχει ο κινδυνος να …πεσουνε και να μας …πλακωσουνε!

-Και η Κορομηλια, το δικεφαλο κατσικι, η Μπεκαλτσες, το Καρχαρίνι, ο Μυρμηγκολέων, η Τζιπούρα, ο Ομαδεον, τι σημαινουν για σενα όλα αυτά;

-Μερος της εξελικτικης διαδικασιας είναι θειε. Αν αποφυγουμε το βασικο λαθος να θεσουμε ηθικο πλαισιο στη διαδικασια αυτή της εξελιξης, αλλα αρκεστουμε απλα να την κατανοησουμε και να την περιγραψουμε, θα την οριζαμε ως …ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

Εξ αλλου μην ξεχνας ότι προκειται για δικες σου Επικουρειες θεωριες συμφωνα με τις οποιες -εκτος ολων των αλλων- Η ΤΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ!

-Εχεις δικιο, κι εξακολουθω να επιμενω ότι ετσι ειναι! Αν όμως την κριναμε, ως οφειλουμε, αυτή την εξελιξη εντελως αμοραλιστικα, με βαση την ωφελιμοτητα της;

-Ωφελιμοτητα σε σχεση με τι?

-Μα με τον Ανθρωπο φυσικα!

Ο Βιολογικος Ιωαννης, χωρις να μετακινηθει από τη θεση του, με μια νωχελικη κινηση τεντωσε το χερι του με το οποιο κρατουσε το τεραστιο χαμογελαστικό φερνοντας το μπροστα στο προσωπο του θειου.

-Θες να τραβηξεις μια γερη τζούρα; Σιγουρα θα σε βοηθησει να χαλαρωσεις!

-Θελεις να μου πεις: «Γαία-πυρι μειχθητω!» και…»Ποιος τον γαμει τον Ανθρωπο;»

-Συ ειπας!

ΒΑΡΕΙΑ ΣΙΩΠΗ ΜΕ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΠΡΟΥΤΖΙΝΑ

Μια βαρεια σιωπη με αρχιδια μπρούτζινα πηρε τη θεση της αναμεσα στους δυο σοφους αντρες και θρονιαστηκε εκει για αρκετη ωρα.

Μετα ο θειος σηκωθηκε αργα-αργα χωρις να πει λεξη.

Χαϊδεψε τρυφερα με το χερι του το δυμούτσουνο παρα-κατσίκι στο (ένα) κεφαλι κι εκανε μερικα βηματα προς το ξεφωτο.

Κοντοσταθηκε για λιγο και γυρισε προς το συνομιλητη του.

-Αντε, να πηγαινω κι εγω σιγα-σιγα, η ωρα περασε και θα ανησυχει η Σκουπιτσα.

Και… που’σαι, Βιολογικε, να σε βλεπουμε κι από τα γραφεια του Ιδρυματος καπου-καπου, μη χανεσαι.

Παίρνοντας το δρομο της επιστροφης, για τις κεντρικες εγκαταστασεις του ΙΘΙ, κατω από τις πυκνες φυλλωσιες των δεντρων κι ενώ το καλοκαιρινο δειλινο εριχνε το πορφυροχρωμο πεπλο του πανω από τον Επικουρειο ΚΗΠΟ, τα τελευταια λογια, που… ΔΕΝ ειπε ο Βιωαννης, σβουριζαν εντονα στο μυαλο του σαν παλαβοί σκούρκοι: «ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΓΑΜΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ;». (Εμ, ελα μου ντέ!)

«-ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ Ή …ΜΗΠΩΣ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΓΕΡΝΑΩ;», αναρωτηθηκε.

*

Προσεχως, καλυτερα…