Γράφει (και φωτογραφίζει) ο Γιώργας
*
Για να φτάσεις ως εκεί, πρέπει να πάρεις τον δρόμο από Καστοριά προς Νεστόριο και Κοτύλη.
Λίγο μετά την Κοτύλη μπαίνεις στο χωματόδρομο που οδηγεί στις Αρρένες. Κάπου σαράντα χιλιόμετρα χωματόδρομο. Μόνο με τζίπ ή με ψηλό αυτοκίνητο θα πάς μέχρι επάνω. Δεν είναι και τόσο εύκολο να φτάσεις στην καλύβα.
Λίγα χιλιόμετρα πιο περα χάσκει μπροστά σου ο γκρεμός του χάρου.
*
Μόλις τον δείς καταλαβαίνεις αμέσως γιατί τον ονόμασαν έτσι. Ο γκρεμός έγινε Ζάλογγος για μια ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ που στριμώχτηκαν εκεί από τον κυβερνητικό στρατό. Κατά τύχη, την μέρα που ανέβαινα (ψάχνοντας την καλύβα) περσι το καλοκαίρι, στην κορυφή του γινόταν μια εκδήλωση μνήμης από το ΚΚΕ.
*
Είπε λοιπόν και το ΠΑΣΟΚ να φτιάξει λίγο πιο πάνω έναν ξενώνα σ’ έναν χώρο που ονομάστηκε «Πάρκο Εθνικής συμφιλίωσης», το οποίο μπορεί βέβαια να κόστισε καμπόσα εκατομμύρια, αποτελεί όμως έναν χώρο εναρμονισμένο με το φυσικό περιβάλλον, στον οποίο ο κουρασμένος επισκέπτης (είτε λύκος είναι αυτός, είτε αρκούδα) μπορεί να βρεί μια γωνιά για να ξαποστάσει.
*
Μετά από μια εκπληκτική διαδρομή ανάμεσα σε πανύψηλες οξιές και έλατα, φτάνεις στις Αρρένες, σε μια από τις ψηλότερες κορυφές του Γράμμου. 
*
Το νερό στη λίμνη είναι κρυστάλλινο αλλα παγωμένο. Το καρπούζι που έχεις φέρει μαζί σου θα σκάσει σε λίγα λεπτά.
*
Εκεί κοντά στην κορυφή, είναι και η καλύβα ψηλά στο βουνό. Κι ο Πάνος μόλις τελειώσει το άρμεγμα των προβάτων θα ξαναγυρίσει στο laptop για να ανεβάσει το επόμενο post.
(κλίκ στις φωτογραφίες, για να τις δείτε ολόκληρες)
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
63 Σχόλια
Comments feed for this article
28 Ιουνίου, 2007 στις 7:20 μμ
nik-athenian
τα χρόνια της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου και λίγο ύστερα (περί το 1976) στο Νεστόριο υπήρχε μπάρα στο δρόμο που απαγόρευε να συνεχίσεις. Ακόμα και να επισκεφτείς το Νεστόριο αν ήσουν ξένος χρειαζόταν ενημέρωση της χωροφυλακής και έγκριση.
Οι Αρρένες είναι εξαιρετικής ομοφιάς τοποθεσία.
Το μαντρί με την καλύβα που έχεις φωτογραφήσει σε ποιο σημείο βρίσκεται;
28 Ιουνίου, 2007 στις 7:42 μμ
Νοσφεράτος
νομιζω μεχρι το 80 (αλλά μπορει να κανω και λαθος)
28 Ιουνίου, 2007 στις 7:48 μμ
Γιώργας
Το μαντρί με την καλύβα βρίσκεται πολύ ψηλά. Περίπου ενα χιλιόμετρο πρίν απο τον τελικό σου προορισμό (τη λιμνη των Αρρένων) έχει ενα ξέφωτο, και εκεί κάτω απο τις οξιές βρίσκεται το μαντρί.
Τα τελευταία 5 χιλιόμετρα είναι δρόμος πολύ κακοτράχαλος. Ενα συμβατικό αυτοκίνητο μπορεί να φτάσει μέχρι τη διασταύρωση που οδηγεί απο την μια προς Αρρένες, και απο την άλλη προς το χωριό Γράμμος. Απο εκεί και πάνω τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα … Ο ιδιοκτήτης της καλύβας δέν θέλει να τον επισκέπτεται ο καθένας, αλλα μόνο οι λίγοι που έχουν τα κότσια 🙂
Αυτό με την μπάρα στον δρόμο είναι αλήθεια. Καθότι ντόπιος, το έχω ζήσει.
Παιδιά του δημοτικού τότε, είχαμε πάει ημερήσια εκδρομή στην Μεσοποταμία
(χωριό στο δρόμο απο Καστοριά προς Νεστόριο) , σταματήσαμε στο μπλόκο ,
μπήκαν μέσα οι χωροφυλακαίοι να δούν μήπως κανένα απο τα παιδιά του δημοτικού είναι αναρχοκομμουνιστής τρομοκράτης, και μετά μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε την εκδρομή μας.
28 Ιουνίου, 2007 στις 7:49 μμ
Γιώργας
Λίγο μετά την μεταπολίτευση έφυγαν οι μπάρες.. Μπορεί να είναι και το 76 , αλλα όχι αργότερα
28 Ιουνίου, 2007 στις 9:01 μμ
Παπούλης
Νίκ
Αυτό το «Επαναστάσεως» το θεωρώ αποκύημα του καύσωνα…
Οι αντάρτες ήταν του Δημοκρατικού Στρατού και όχι του αυτοδιαλυθέντος ΕΛΑΣ .
28 Ιουνίου, 2007 στις 9:05 μμ
Πάνος
Ακριβώς. Και ο θρύλος (μου τον έχει αφηγηθεί ο Γιώργας) λέει πως πέφτοντας τράβηξαν μαζί τους και κάποιους άντρες του κυβερνητικού στρατού – αφού οι τελευταίοι προσπαθούσαν να τους συλλάβουν και η συμπλοκή γινόταν εκ του σύνεγγυς.
28 Ιουνίου, 2007 στις 9:58 μμ
Γιώργας
Δέν είναι τόσο εύκολο να φτάσεις στην καλύβα
να φύγεις απ’ τον καύσωνα κι’ απ’ τον καυτό τον λίβα
Η ανηφόρα είναι πολλή, και δύσβατος ο δρόμος
κι’ έχει και κανα δυό γκρεμούς οπου σε πιάνει τρόμος
και μή φοβάσαι τα θεριά, τον λύκο , την αρκούδα
κι’ αμα την βρείς στο δρόμο σου χάιδεψ’της την μουσούδα
γιατί τ’ αληθινά θεριά κάτω είναι στην πόλη
και να σε φάνε ζωντανό σκοπό εχουν βάλει όλοι.
Κάτω απ’ τον ίσκιο της οξιάς κάτσε να ξαποστάσεις
γιατι έχει πάρει η μόλυνση μεγάλες διαστάσεις.
γράψε και κανα σχόλιο και για τους καλυβίστας
που ενώ αυτοί εργάζονται εσύ είσαι τουρίστας.
28 Ιουνίου, 2007 στις 10:00 μμ
Πάνος
Ορέα!
28 Ιουνίου, 2007 στις 10:20 μμ
nik-athenian
Sorry Παππούλη, επαναλαμβάνω εις το ορθόν: …της Εθνικής επαναστάσεως της 21ης Απριλίου…
28 Ιουνίου, 2007 στις 10:35 μμ
aris
Και άμα να φύγεις δε μπορείς πάρ΄ένα κουβαδάκι
πάρε το νεροπίστολο βάλε κιένα στριγγάκι
(μου ξέφυγε σβήστε με)
28 Ιουνίου, 2007 στις 10:51 μμ
bioannis
Γιώργα, θα το ξέρεις οτι η λίμνη στις αρρένες είναι ένας από τους τελευταίους βιοτόπους του Triturus alpestris … και το χιόνι την άνοιξη είναι φοβερό «κόλπο να μετράς» αρκούδες.
Αυτή είναι η πατρίδα Πάνο…
Δειτε μερικές φωτογραφίες…
http://www.hlasek.com/triturus_alpestris_202.html
28 Ιουνίου, 2007 στις 10:55 μμ
Πάνος
Ωραίος τύπος αυτός ο triturus! 🙂
28 Ιουνίου, 2007 στις 11:02 μμ
nik-athenian
O triturus cristatus 1747 πήγαινε για δράκος, αλλά προφανώς κάποια πασόκα μάγισσα τον καταράστηκε και τον άφησε ζουμπά.
28 Ιουνίου, 2007 στις 11:04 μμ
bioannis
Είναι ένα στάδιο μετάβασης από το νερό στη ξηρά. Ένα πραγματικά ζωντανό απολίθωμα… Το τι συμβαίνει στο σώμα αυτού του ζώου, κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του… !!! ένα συναρπαστικό ταξίδι διαδοχικών μεταμορφώσεων και μια αδιάκοπη προσαρμοστικότητα στο φάσμα της ζώνης….. μεταξύ νερού και γης.
28 Ιουνίου, 2007 στις 11:16 μμ
Πάνος
Είναι και σύντομη, είναι και ενδιαφέρουσα, δηλαδή, η ζωή του Τρίτουρα!
Τι άλλο θέλει; 🙂
28 Ιουνίου, 2007 στις 11:25 μμ
bioannis
Τη λίμνη του ορε Πάνο … τι άλλο ??
28 Ιουνίου, 2007 στις 11:32 μμ
Σκορπιός
Παππούλη
Ποία η διαφορά ΕΛΑΣ και Δημοκρατικού Στρατού. Ουδεμία κατά την γνώμην μου.
29 Ιουνίου, 2007 στις 10:46 πμ
bioannis
Ταλε κουάλε, ούνα φάτσα, ούνα ράτσα, πιστό φωτοαντίφαφον… όπως όταν λέμε … τι διαφορά έχουν οι γραβάτες με τα σώβρακα ???
29 Ιουνίου, 2007 στις 10:53 πμ
Πάνος
βιογιάννη,
μη βιάζεσαι… σπεύδε βραδέως… μπαμπά μην τρέχεις… (κλπ)
Ο Σκορπιός, μέσα από την υπερβολή της διατύπωσής του, λέει μια μεγάλη αλήθεια…
…αλλά ας μη το συζητήσουμε εδώ και τώρα!
(η καλύβα, αν είμαστε καλά, θα ανοίξει ένα σχετικό κύκλο – με τις δροσιές του φθινοπώρου…)
29 Ιουνίου, 2007 στις 11:12 πμ
Exiled
Πολύ όμορφες οι φωτογραφίες, καταπληκτικό το τοπίο, σε τέλεια αντίθεση (ή μήπως αρμονία; ) με την (ανθρώπινη) εγκατάλειψη του πάρκου.
Υ.Γ.: Οι ιστορικοί τόποι καλό είναι να αφήνονται χωρίς καμμία παρέμβαση. Έτσι το τοπίο γίνεται πιο επιβλητικό, πιο ήσυχο. Η σιωπή (ως κυρίαρχη και όχι ως μόνιμη και διαρκής κατάσταση) είναι η σοφότερη αντιμετώπιση των γεγονότων, ειδικά όταν μιλάμε για πόλεμο.
29 Ιουνίου, 2007 στις 11:28 πμ
Γιώργας
Ναί, αυτά τα πλασματάκια υπάρχουνε στην λίμνη … που είναι κατι ανάμεσα σε ψαράκι και σαύρα … τα βλέπεις να κολυμπάνε μέσα στο νερό … δέν ήξερα οτι τα λένε Triturus alpestris … τα ίδια επίσης υπάρχουν στην Δρακολίμνη που βρίσκεται στην ίδια βουνοκορφή … εκεί δέν έχω πάει (ακόμη) γιατί πρέπει αφού φτάσεις στο χωριό Γράμμος, να αφήσεις το αυτοκίνητο και μετά έχει κάπου μιάμιση ώρα ποδαρόδρομο.. εκεί η κορυφή είναι γυμνή … είσαι ακριβώς επάνω στα σύνορα Ελλάδας-Αλβανίας και το βουνό κόβεται απότομα προς την πλευρά της Αλβανίας , και βλέπεις ολο τον κάμπο μπροστά σου σαν να είσαι σε αεροπλάνο.
29 Ιουνίου, 2007 στις 11:45 πμ
nik-athenian
Γι αυτή τη Δρακολίμνη ξεκίνησα κι εγώ Γιώργα το Πάσχα που μας πέρασε, αλλά έχασα το δρόμο και δεν τη βρήκα τελικά.
29 Ιουνίου, 2007 στις 11:49 πμ
Γιώργας
Καi για όσους ψάχνουν στο Google Earth:
Λίμνη Αρρένων: 40° 18′ 33.03» Ν , 20° 54′ 56.39» Ε
Καλύβα: 40° 19′ 05.37» Ν , 20° 54′ 37.26» Ε
Δρακολίμνη: 40° 21′ 52.45» Ν , 20° 47′ 25,88» Ε
29 Ιουνίου, 2007 στις 2:57 μμ
bioannis
Γιώργα, και στη δρακολίμνη υπάρχουν τα ζωάκια (εξ’ ου και Δρακολίμνη…). Περισσότερο κοντά είναι όμως στις σαλαμάνδρες παρά στις σαύρες. Ο.Κ δεν έχει και μεγάλη σημασία …. καμιά 100η εκατομύρια χρόνια διαφορά…
Μερσί για τις συντεταγμένες… ειδικά της καλύβας!
Πάνο, απέκτησες διεύθυνση! «40° 19′ 05.37” Ν , 20° 54′ 37.26” Ε»
29 Ιουνίου, 2007 στις 2:59 μμ
βμ
Έχω την εντύπωση ότι οι έλεγχοι που γίνονταν στην περιοχή, βασίζονταν σε μια διάταξη περί παραμεθορίων περιοχών. Κάθε κάτοικος ήταν εφοδιασμένος με ειδικό έγγραφο, πέραν της ταυτότητας. Νομίζω σαν τον Γιώργα ότι σταμάτησε με τη μεταπολίτευση.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι τα χωριά φαντάσματα. Βλέπεις ταμπέλες που σου λέν από εδώ είναι τα α,β,γ,δ χωριά από εκεί τα χ, ψ, ζ. Μια άλλη ταμπέλα πιο πάνω σου λέει εδώ είναι το α χωριό, περιμένεις να δεις κάποια παλιόσπιτα αλλά τίποτα. Αν προσέξεις καλύτερα, θα διακρίνεις μικρούς σωρούς από πέτρες. Αυτά τα χωριά είναι λοιπόν μικροί σωροί από πέτρες. Μάλλον αυτοί οι σωροί στέκουν εκεί για να μας υπενθυμίζουν την τύχη μας που δεν γίναμε Αλβανία…
29 Ιουνίου, 2007 στις 4:28 μμ
bioannis
βμ, νομίζεις οτι στην Ελλάδα του 2007 … δεν υπάρχει Αλβανία ??
Και στο Λονδίνο μέσα …Αλβανία έχει, φίλτατε. Αλλά γιατί το μέτρο σύγκρισης να είναι η Αλβανία ??? και όχι η Σουηδία, το Βέλγιο, η Αυστρία gγια παράδειγμα ??
29 Ιουνίου, 2007 στις 6:24 μμ
βμ
Ούπς! νομίζω ότι δεν εκφράστηκα καλά. Δεν ξέρω πώς εξαφανίστηκαν όλα αυτά τα χωριά, υποθέτω ότι κάτι περισσότερο θα έμενε από τότε που «εγκαταλείφθηκαν» στον εμφύλιο. Πιθανολογώ ότι καταστράφηκαν. Κάποιος μπορεί να ξέρει περισσότερα και να μας διαφωτίσει.
Η αναφορά στην τύχη που δεν γίναμε Αλβανία (ή Βουλγαρία, ή Γιουγκοσλαβία ή οποιαδήποτε χώρα του άλλου στρατοπέδου) είναι ειρωνική. Ανεπιτυχώς.
Η αποτυχημένη ειρωνεία ήταν ακριβώς στο πνεύμα της παρατήρησής σου bioannis.
29 Ιουνίου, 2007 στις 7:05 μμ
Ασμοδαίος
Επισημαίνω και εγώ το εύμορφον των φωτογραφιών και των τόπων, ευχαριστώ το Γιώργα και ρωτώ:
Τι πήγατε να κάνετε οι αναρχοκομμουνισταί εκεί πέρα; Μόνο κάτι στρατιωτικά φυλάκια δεν είναι ή με απατά η μνήμη μου;
29 Ιουνίου, 2007 στις 7:53 μμ
Γιώργας
Βέβαια, στο Google Earth η καλύβα δέν φαίνεται (είναι κρυμμένη κάτω απο τις οξιές), αλλα η θέση της είναι ακριβώς εκεί. Βέβαια, με γνωστές τις συντεταγμένες μπορεί και να μας έρθει καμμιά έξυπνη μπόμπα στο κεφάλι απο τον Μπούς.
Τα περισσότερα απο τα χωριά ερημώσανε γιατί οι κάτοικοι τους δέν μπορούσαν να ζήσουν εκείνη την εποχή εκει πέρα. Νέοι άνθρωποι δέν υπήρχαν , ή θα γινόταν αντάρτες ή θα είχαν επιστρατευτεί (με το καλό ή με το ζόρι και απο τις δύο πλευρές). Κι’ αυτοί που μέναν στο χωριό την νύχτα δεχόταν επίσκεψη απο τους αντάρτες που ψάχνανε τροφή, και την ημέρα δεχόταν επίσκεψη απο τον κυβερνητικό στρατό που έψαχνε να τιμωρήσει αυτόν που βοήθησε τους αντάρτες, και να πάρει οτι άλλες προμήθειες είχε το σπίτι για να μή τις βρούν οι αντάρτες το βράδυ. Και οι δύο άνοιγαν την πόρτα με κλωτσιά. Γι’ αυτό κατέβαιναν στην Καστοριά, Το Αργος Ορεστικό ή το Νεστόριο, και τα χωριά ερημώσαν. Σε αρκετά απο αυτά μόλις τελείωσε ο εμφύλιος, μαζέψανε τους λιγοστούς κατοίκους που ξεμείναν και φτιάξανε ενα νέο χωριό. Δέν χρειάζεται να ανεβεί κανείς μέχρι το Γράμμο για να δεί τέτοια χωριά. Πεντε-εξι απο αυτά (τα Κορέστεια οπως τα λέμε στην Καστοριά) βρίσκονται στον δρόμο που οδηγεί απο Καστοριά προς Πρέσπες και Φλώρινα. Εκεί υπάρχει ο νέος οικισμός των Κορεστείων, και γύρω του πεντε-εξι εγκατελειμμένα χωριά. Μολις μπείς μέσα τους , θυμίζουν τις πόλεις-φαντάσματα απο τα Λούκυ Λούκ. Και σχεδόν ολοι οι τοιίχοι των σπιτιών (απο χωμάτινα πλιθιά) είναι γαζωμένοι απο σφαίρες.
Ασμοδαίε εμείς είχαμε πάει ημερήσια εκδρομή στον καιρό της «επαναστάσεως»! Που περίμενες να μας πάνε;
29 Ιουνίου, 2007 στις 10:55 μμ
βμ
Γιώργα, στον Αη Γιώργη ήταν η ημερήσια;
Στα Κορέστεια όμως μείνανε κάποιοι πλίνθινοι τοίχοι, χαλάσματα, κάτι τέλος πάντων. Όχι σωροί από πέτρες που ίσα τους διακρίνεις. Αυτό μου έκανε εντύπωση. Μπορεί βέβαια να οφείλεται και στο κλίμα του Γράμμου που είναι ψηλότερα, αν ήταν και πλίνθινα.
Όπως και νά’ ναι, μαζί με το γκρεμό του Χάρου, είναι και τα χωριά φαντάσματα που θυμίζουν τον εμφύλιο.
29 Ιουνίου, 2007 στις 11:47 μμ
Πάνος
Μια και είμαστε σε …οικολογικό ποστ, δείτε πως σχολιάζει ο j95 την οικολογική ευαισθησία του ελληνικού λαού:
http://blog.dontkissthefrog.net/2007/06/29/de-gamietai-ki-o-laos/
30 Ιουνίου, 2007 στις 12:24 πμ
νεκρόφιλος κ.λπ
Σωστοοοοοός… Ανάλυση εξαιρετικής ευφυϊας (ως συνήθως). Ο διάλογος ακόμα καλύτερος.
Συμφωνώ σε όλες τις επισημάνσεις!
Ως ντιπ για ντιπ αντιεθνικιστής νεκρόφιλος, οι Έλληνες είναι ο αγαπημένος μου λαός :
—————–
m13 Says:
June 29th, 2007 at 2:42 pm
ο λαός…για τον πούτσο είμαστε, μη μου ξαναπεί κανείς τίποτα για Ελλάδα και πολιτισμούς!!!!
———————————-
…………………….
————————————
penguin_witch Says:
June 29th, 2007 at 2:58 pm
Γένος ξεφτιλισμένο που έκανε τρόπο ζωής το “να κόψουμε του παιδιού το χέρι να κάνουμε κουτάλι”.
Να κάψουμε τα δάση και να ξηλώσουμε τα χωράφια για να κάνουμε οικόπεδα.
(Να δούμε πότε θ’αρχίσει η ανασπίτωση της Πάρνηθας…)
Να φράξουμε τον Αχελώο να χτίσουμε γήπεδα του γκόλφ (ναι, το δήλωσε το τυρί ο Σουφλιάς).
Να φτιάξουμε εργοστάσια λιγνίτη για να έχουμε ρεύμα για τα αιρκοντίσιον που θα μας χρειαστούν μόλις γίνει η Ελλάδα Σαχάρα.
(*ξυπνάει ο Τίμωνας μέσα μου*)
Μην ανησυχείτε, δεν έχει τίποτε η Αθήνα που να μην διορθώνεται με την ρίψη μιας πυρηνικής κεφαλής δέκα μεγατόνων…
——————————
30 Ιουνίου, 2007 στις 12:47 πμ
Πάνος
νεκρόφιλε,
τα σχόλια τα διάβασα διαγώνια! Συνεπώς η δική μου σύσταση ισχύει για το ποστ του Τζέυ!
30 Ιουνίου, 2007 στις 3:02 μμ
N.Ago
Πάνο μου, είναι ελεγμένο ότι δεν είναι αυθαίρετο, εφόσον βλέπω τόσο πράσινο; Από τις φωτιές κινδυνεύει;
30 Ιουνίου, 2007 στις 3:05 μμ
Πάνος
N’ Ago,
έχεις δίκιο που δεν κατάλαβες – αλλά είναι καλύτερο να τα εξηγήσει ο Γιώργας, που έγραψε το ποστ… 🙂
30 Ιουνίου, 2007 στις 4:12 μμ
nik-athenian
Δεν είναι καθόλου απλό το ζήτημα, πού έχει δικαίωμα να μαντρώνει το καλοκαίρι τα ζώα του κάθε βοσκός.
Η απλή απάντηση που συνήθως δίνεται είναι η εξής: Να ενοικιάζει κατ’ έτος από τις δημοτικές αρχές το χώρο σταυλισμού των ζώων.
Έλα όμως που η παλιά νομαδική συνήθεια των βοσκών, τους θέλει και σε διαφορετικό τόπο κάθε λίγα χρόνια. Και ύστερα, πολλά από τα μέρη που στήνουν τα πρόχειρα μαντριά, κάθε άλλο παρά είναι δημοτικοί χώροι. Σε ποιον ανήκουν, τρέχα γύρευε. Συνήθως είναι αόριστα, δημόσιες εκτάσεις.
Και τί νομικό καθεστώς επικρατεί όταν στο συγκεκριμένο χώρο πήγαιναν κάμποσες γενιές από τους προγόνους;
Συνήθως τότε κάποιος κάνει το αποφασιστικό βήμα και οικοιοποιείται τον χώρο. Και δεν μιλάμε τώρα για Γράμμο, αλλά για πλαγιές της Πεντέλης , της Πάρνηθας και του Υμηττού. Εδώ είναι πολλά τα λεφτά Άρη.
1 Ιουλίου, 2007 στις 1:48 μμ
Παπούλης
Χρωστάω δυό τρείς απαντήσεις αλλά θα ακολουθήσω τη προτροπή του καλυβάρχη …. ας τα αφήσουμε για το φθινόπωρο.
Άλλωστε αυτό το πόστ έχει μια σαφή οικολογική χροιά και δικαίως …
Δεν καίνε κάθε μέρα μια Πάρνηθα.
Και μια σχετική μαρτυρία .
Λόγω εμπειρίας , επειδή έχω συμμετάσχει πολλές φορές σε κατάσβεση δασικών πυρκαγιών την Πέμπτη το απόγευμα ( 6 μμ ) που περνούσα από Ελευσίνα και είδα τη φωτιά στα Δερβενοχώρια σκέφτηκα πως αν δεν αντιμετωπιστεί με πανστρατιά εναερίων και επίγειων μέσων στις επόμενες 2 με 3 ώρες που υπήρχε φώς η φωτιά θα έφτανε στη Πάρνηθα ….
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά . Η περιοχή που κάηκε ένας ανεκτίμητης αξίας , ο μοναδικός ορεινός οικολογικός τόπος της Αττικής.
2 Ιουλίου, 2007 στις 11:40 πμ
Γιώργας
βμ χτύπησες κέντρο 🙂 Στον Αι’ Γιώργη ήτανε!
Το Σαββατοκύριακο που ήμουν στην Καστοριά πήρα φωτογραφίες απο τα χωριά των Κορεστείων και θα τις στείλω στον Πάνο να τις ανεβάσει στην καλύβα. Αυτά τα σπίτια έχουν μείνει σχεδόν άθικτα γιατί είναι χωμάτινα και δέν μπορούν να ξηλωθούν. Στα Γραμμοχώρια έχουν μείνει λιγα χαλάσματα γιατι ο κάθένας που ήθελε να χτίσει ενα σπίτι στα πιό κάτω χωριά που μαζεύτηκε ο πληθυσμός, εύρισκε έτοιμη πελεκημένη πέτρα στα εγκατελιμένα χωριά.
2 Ιουλίου, 2007 στις 3:14 μμ
βμ
@Γιώργας:
Είχα σκεφτεί κι άλλη πιθανή αιτία: πολλοί εκεί πάνω ζούσαν από την υλοτόμηση του δάσους, οπότε μπορεί και τα σπίτια τους να ήτανε ξύλινα. Αλλά μου φαίνεται πολύ πειστικότερο αυτό που λες εσύ.
Η περιοχή έχει κι εκείνη την περίφημη κίτρινη πέτρα από πωρόλιθο (θυμάμαι μια εκκλησία σ’ ένα «κανονικό» χωριό στα σύνορα με την Αλβανία, που τ’ όνομά του μου διαφεύγει) που χρησιμοποιούσανε για εξωτερική επένδυση.
Να τις δούμε τις φωτό απ’ τα Κορέστεια!
[στον αη γιώργη είχε παντρευτεί κι ο φίλος μας ο Τέρενς (40 χρόνια μαχητική δημοσιογραφία), εκείνα τα λαμπρά χρόνια. Glamourous ο ΑηΓιώργης – σαν το κτήμα νάσιουτζικ ένα πράμα]
2 Ιουλίου, 2007 στις 9:17 μμ
Γιώργας
Ναί, είναι περίεργο αλλα παρόλο που ζούσαν μέσα σε τέτοια δάση τα σπίτια τους είναι πέτρινα.
Αυτό που μου έκανε πάντοτε εντύπωση είναι ο γκρίζος σχιστόλιθος που υπάρχει παντού πάνω στον Γράμμο, και τον χρησιμοποιούσαν για κεραμίδι σε πολλά χωριά, όχι μόνο στα έρημα, αλλα και σε αυτά που κατοικούνται ακόμη βρίσκει κανείς πολλά σπίτια με τέτοια επικάλυψη.
3 Ιουλίου, 2007 στις 3:58 πμ
bioannis
Το υλικό που χτίζουν τα σπίτια τους οι άνθρωποι δεν είναι τυχαία επιλεγμένο. Ξυλόσπιτο στο δάσος σημαίνει όχι μόνιμη παραμονή, λόγω ψύχους και υγρασίας. Πέτρινο σπίτι σημαίνει μόνιμη κατασκευή με προοπτικές εγκατάστασης αγροκτηνοτροφικού τύπου. Το δάσος δεν ήταν στα σημερινά του όρια. Η κτηνοτροφία της περιοχής είχε κρατήσει το δάσος σε μικρότερη έκταση. Η εγκατάλλειψη, λόγω πολέμικών συγκρούσεων (οι οικολόγοι λένε οτι η χειρότερη οικολογική καταστροφή είναι ο πόλεμος, και γι’ αυτό η σχέση τους με το ειρηνιστικό κίνημα είναι αδιαχώρητη) έφερε πάλι το δάσος πίσω. Μην ξεχνάτε οτι όλη η περιοχή της μεσογείου είναι διαμορφωμένη από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Όλα αυτά όμως είναι η μισή αλήθεια. Γιατί στην εποχή την οποία μιλάμε, οι δασικές εκτάσεις (δάση ασυναχεχή στο χώρο = «εν δυνάμει» δάση), τα περιαστικά δάση, οι παραποτάμιες και ρεματικές περιοχές ήταν πολύ περισσότερες από ότι σήμερα.
Στις περιοχές του Γράμου, υπάρχουν ακόμη ναρκοπέδια, τα οποία ουδέποτε τα καθάρισαν γιατί απλούστατα δεν ξέρουν που είναι. Εκεί φτάσαμε… για να ζούνε οι αρκούδες .. αρκουδινά.
3 Ιουλίου, 2007 στις 11:47 πμ
Γιώργας
Ναί, είναι το γνωστό παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια. Πάντοτε ομως απορούσα γιατί διάφοροι λαοί σε βόρειες χώρες φτιάχνανε τα σπίτια τους απο ξύλο (και συνεχίζουν ακόμη να τα φτιάχνουν).
Ναρκοπέδια υπάρχουν ακόμη.. Υπάρχουν ομως συνεργεία του στρατού που καθαρίζουν την περιοχή εδώ και δεκαετίες… οι περιοχές που μπορεί να προσεγγίσει κανείς απο δασικούς δρόμους είναι όλες καθαρές… βέβαια ο Γράμμος είναι αχανής, αλλα πάνω-κάτω οι περιοχές που δέν έχουν καθαριστεί είναι γνωστές στους κυνηγούς. Παρόλο που είναι αρκετοί οι κυνηγοί που βγαίνουν στο δάσος για αγριογούρουνα, δέν έχει ακουστει ποτέ ατύχημα απο κάποιον κυνηγό που σκοτώθηκε απο νάρκη… είναι αλήθεια πάντως … ναρκοπέδια υπάρχουν, και θα υπάρχουν ενας θεός ξέρει για πόσο ακόμη
3 Ιουλίου, 2007 στις 5:26 μμ
βμ
Θυμάμαι όταν κάποτε έπιασε φωτιά σε κάποιο σημείο, έλεγαν ότι δεν έστελναν πυροσβέστες λόγω των ναρκοπεδίων. Έσκαζαν οι νάρκες απ’ τη φωτιά.
Ένας φίλος δασολόγος μου έλεγε ότι μια φωτιά στο Γράμμο, σε τέτοιο υψόμετρο με τη συγκεκριμένη χλωρίδα, σβήνει γρήγορα μόνη της. Αλλά η τελευταία φωτιά πριν αρκετά χρόνια ήταν αρκετά μεγάλη και στείλανε και αεροπλάνα.
Σκέφτομαι ότι αν η περιοχή «αναπτυσσόταν», φωτιές θα είχαμε συχνότερα. Φήμες παλιά έλεγαν ότι Γερμανοί ενδιαφέρονταν να επενδύσουν. Ας αφήσουμε και κάτι αναξιοποίητο. Ακόμη και αγροτοκτηνοτροφικώς. Βορειότερα, στα σύνορα μεταξύ νομών Φλώρινας και Πέλλας, μετά από τη Βεύη, μπορεί να δεί κανείς τοπίο Νεβάδας (λέμε τώρα). Από τα κατσίκια.
21 Φεβρουαρίου, 2009 στις 12:36 μμ
Γιώργας
Τί κρίμα ρε Πάνο! Αυτό το ελατοδάσος στον γκρεμό του χάρου έχει καεί, δέν υπάρχει πιά.
Δέν έχω τολμήσει να ξανανέβω στον Γράμμο μετά την πυρκαγιά .
Ευτυχώς σε ενα μεγάλο μέρος ο Γράμμος έχει δάση απο οξυές, οι οποίες καίγονται πολύ δύσκολα, και την γλύτωσαν. Μεσα σ’ αυτά είναι οι Αρρένες και το τοπίο της καλύβας.
21 Φεβρουαρίου, 2009 στις 2:19 μμ
Σκύλος της Βάλια Κάλντα
Ανέβηκα εγώ πέρυσι και κρίμα που έχασα αυτό το τοπίο. Είναι υπέροχο!
Οι πυρκαγιές του 2007 εστιάστηκαν σ΄αυτή την περιοχή. Δεν γνωρίζω εάν κάηκε και το δάσος των φωτογραφιών, το θεωρώ, όμως πολύ πιθανό. Εγιναν κάποιες προσπάθειες συγκράτησης του χώματος με τους κορμούς των καμμένων αλλά μόνο εκεί που έπιανε το μάτι της Γιάννας Αγγελοπούλου, που έδωσε 100.000 ευρώ, και του Κάρολου Παπούλια. Στα υπόλοιπα γαία πυρί μιχθήτω, κυριολεκτικά!
Ο βράχος του Χάρου είναι πάνω από την παλιά Κοτύλη. Από αυτόν πήδαγαν και παλιότερα θύματα ερωτικής απογοήτευσης αλλά το 1948 με τον ελιγμό του ΔΣΕ προς το Βίτσι, αποκόπηκαν εκεί μερικοί νέοι αντάρτες και όταν τους τελείωσαν τα πυρομαχικά, έδωσαν το τελευταίο σάλτο.
Τα χωριά δεν εγκαταλείφθηκαν από μόνα τους. Ήταν η διαταγή του Βαν Φλητ, η οποία αποσκοπούσε να στερηθούν οι αντάρτες την τροφοδοσία και κυρίως τις πληροφορίες, που αντλούσαν από τους ντόπιους. Όλοι οι ντόπιοι μεταφέρθηκαν κοντά στην Καστοριά, στον οικισμό Μανιάκοι. Μέχρι το 1963 δεν επιτρεπόταν η επιστροφή. Στο μεταξύ πολλοί έφυγαν για Γερμανίες, Αυστραλίες κλπ. Τώρα σιγά-σιγά επιστρέφουν και ξαναζωντανεύουν τα χωριά, όχι τόσο ως αγροκτηνοτροφικά όσο ως τόπος διακοπών.
Ναρκοπέδια ναι, υπάρχουν ακόμη και είναι άτακτα φυτεμένα, πράγμα που καθυστερεί την άρση τους. Πολλές από τις νάρκες είναι αυτοσχέδιες ή σε ξύλινα κουτιά (γερμανικές κατά το τέλος του πολέμου, που είχαν βρει σε αποθήκες οι αντάρτες), κι αυτό τις κάνει πιο δυσανιχνεύσιμες από τις συμβατικές. Το ότι πέρασαν 60 χρόνια από τότε δεν σημαίνει πως έχουνε γίνει ακίνδυνες. Κατά την πυρκαγιά του 2007 ακούγονταν συνέχεια εκρήξεις ναρκών ή ξεχασμένων οβίδων…
Αυτά κι ευχαριστώ.
21 Φεβρουαρίου, 2009 στις 7:05 μμ
Πάνος
σκύλε,
εμείς ευχαριστούμε!
22 Φεβρουαρίου, 2009 στις 2:37 πμ
suigenerisav
Πάνο,
ανέβηκα -για πρώτη φορά- πάνω στις Αρένες πρόσφατα με αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας του Π. Βούλγαρη και έπαθα πλάκα..
Συ-γκλο-νι-στι-κά μέρη..να στείλω καμιά φωτο ν’ ανεβάσεις..;
Η πλάκα είναι πως έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω τι ρόλο βάραγε το κτίσμα-ξενώνας φάντασμα που αναφέρει στη φωτο ο Γιώργας απο πάνω.. 😉
22 Φεβρουαρίου, 2009 στις 2:53 πμ
Πάνος
Σούη,
κάνε μια επιλογή (μ’ ένα μικρό στόρυ, που να έχει σασπένς και σεξ, κατά προτίμηση) αν θέλεις, για την καλύβα 🙂
22 Φεβρουαρίου, 2009 στις 3:12 πμ
suigenerisav
Πάνο, με προκαλείς να ανέβω .. σε ολισθηρά μονοπάτια..
ΑΛΛΑ θα το δοκιμάσω 8)
22 Φεβρουαρίου, 2009 στις 3:50 πμ
Γιάννης-2
Σ-Β-Κ,
Υπήρχαν συγκεκριμένα χωριά στους Νομούς Καστοριάς και Φλωρίνης, που μετά το μέσον 1948 είχαν πρακτικά μείνει χωρίς κατοίκους. Οι φιλο-κυβερνητικοί είχαν φύγει στη Φλώρινα, Καστοριά, ή τους είχαν πάρει «μέσα» ως ομήρους, και οι συμπαθούντες τους αντάρτες είτε είχαν ανέβει στο βουνό ή είχαν φύγει γιά «μέσα» εθελοντικά.
Αυτά τα χωριά μετά το καλοκαίρι του 1949 «ισοπεδόθηκαν» και σε όσους κατοίκους είχαν μείνει ή ήθελαν να γυρίσουν τους κατασκεύασαν σπίτια στα πιό κοντινά χωριά. Τα χωριά Ιεροπηγή και Άγια Κυριακή Καστοριάς μεγάλωσαν πολύ το ’50 λόγω μεταφοράς κατοίκων από γύρω χωριά που «έσβησαν» από τους χάρτες (εκτός των στρατιωτικών). Στους παλαιούς κατοίκους όμως που έμειναν στην Ελλάδα, ή γύρισαν αργότερα δόθηκε η κατοχή της γης τους σαν χωράφι ή λόγγος πιά. Τις πέτρες από τα σπίτια των χωριών που γκρεμίστηκαν τις πήραν οι κάτοικοι των γύρω χωριών. Στα πιό πολλά χωριά που εμπίπτουν σ’αυτή την περίπτωση υπάρχουν ακόμη οι εκκλησίες.
Τα παλαιά ναρκοπέδια είναι μεγάλο πρόβλημα. Πολλοί στρατιώτες έχουν χάσει τη ζωή τους στις ημι-επαγγελματικές προσπάθειες εκκαθάρισής τους.
Πιστεύω, αν και δεν υπάρχει εύκολη επιβεβαίωση αυτού, ότι η «ισοπέδοση» χωριών δεν έγινε με πολιτική απόφαση, όσο εθνική, και είχε να κάνει με τη εθνική συνείδηση της πλειοψηφίας αυτών που έφυγαν τότε από κάθε χωριό. Όχι, το αν είχαν καταταγεί στο ΔΣΕ.
Οι ντόπιοι εκεί πρέπει επίσης να γνωρίζουν γιά τον επποικισμό που έγινε στα καινούργια, ενισχυμένα χωριά, με κτηνοτρόφους από την Ήπειρο μετά από πρωτοβουλία του Αβέρωφ-Τοσίτσα.
Αυτά, και συμφωνώ και εγώ, ότι η περιοχή είναι ευλογημένος τόπος με φοβερά τοπία!
22 Φεβρουαρίου, 2009 στις 11:06 πμ
Πάνος
«Πιστεύω, αν και δεν υπάρχει εύκολη επιβεβαίωση αυτού, ότι η “ισοπέδοση” χωριών δεν έγινε με πολιτική απόφαση, όσο εθνική, και είχε να κάνει με τη εθνική συνείδηση της πλειοψηφίας αυτών που έφυγαν τότε από κάθε χωριό. Όχι, το αν είχαν καταταγεί στο ΔΣΕ.»
Δηλαδή, δέχτηκαν οι «εθνικόφρονες» (προσοχή στα εισαγωγικά) χωρικοί να γκρεμιστούν τα σπίτια τους για …εθνικούς λόγους; Πολύ τολμηρή άποψη, Γιάννη…
22 Φεβρουαρίου, 2009 στις 3:37 μμ
Γιάννης-2
Πάνο,
Δεν νομίζω ότι το δέχτηκαν. Δεν είχαν επιλογή!
Όταν το χωριό τους είχε αποφασιστεί να γκρεμιστεί, τέλος.
Αν επισκεφτείς αυτά τα χωριά, εύκολα θα βρείς κατοίκους να σου πουν παρόμοιες οικογενειακές ιστορίες. Το σπίτι μου ήταν στον Άγιο Δημήτριο, παράδειγμα, αλλά μας «έφεραν» εδώ, κλπ.. όταν το γκρέμισαν. Αυτός που μου είπε αυτό ήταν γυιός συνταγματάρχη. Δεν νομίζω ότι γίνονταν διακρίσεις γιά τους «εθνικόφρονες» ή τους «κομμουνιστές».
Αυτά προέρχονται από προσωπική έρευνα. Δεν είναι εκ του μακρόθεν άποψή μου. Απλά δεν μπορώ να ξέρω αν η βάση της απόφασης γιά την ισοπέδοση των χωριών ήταν πραγματικά γιά να μην μπορούν ποτέ να γυρίσουν εκεί οι «μη αρεστής ιθαγένειας» ή κάτι άλλο.
22 Φεβρουαρίου, 2009 στις 5:50 μμ
suigenerisav
για να βοηθήσω λίγο παιδιά:
το 1948 ξεκίνησε μάλλον δύσκολα για την κυβερνητική παράταξη-ο ΔΣΕ φαινόταν να αποτελεί σοβαρή απειλή στα βορειοδυτικά της χώρας επιτυγχάνοντας αξιοσημείωτες -αν και πρόσκαιρες- επιτυχίες.
Την ιδια περίοδο η αμερικάνικη παρέμβαση στο χώρο της ν.α. μεσογείου με αιχμή την Ελλάδα στον αστερισμό του Δόγματος Τρούμαν, προσέλαβε βαθμιαία δύο μορφές.
α) υλικοτεχνική υποδομή απαραιτητη για τη διενέργεια του πολέμου [με κορωνίδα -λίγο αργότερα- τη χρήση ναπάλμ]
και β) τη στρατηγική αντιμετώπισης ενός ασύμμετρου πολέμου, όπως εξ ορισμου είναι για ένα τακτικό στρατό, ο ανταρτοπολέμος
Υπο το πρισμα αυτό, μια κορυφαία και σχετικά υποτιμημένη απόφαση -για το ευρύ κοινό- ως προς την έκβαση του πολέμου, αποτέλεσε η πρακτική _πλήρους_ εκκένωσης των επιμέρους πληθυσμών των ορεινών χωριών σε μια ευρεία ζώνη της Βορειοδυτικης Ελλάδας πάνω από τα 800 μ.
Το σχέδιο είχε ξεκινησει πολύ νωρίτερα αλλά κλιμακώθηκε μετά τα μέσα του εμφυλίου. Απομακρύνοντας τους ορεσίβειους πληθυσμούς, η κυβερνητική παράταξη σημείωνε δύο ισχυρά πλήγματα στον αντίπαλο. Αφενός, του αφαιρούσε τη δυνατότητα τροφοδοσίας [επιμελητεία, κλπ], αφετέρου συρρίκνωνε την τακτική της [εθελούσιας ή βίαιης] στρατολόγησης του ΔΣΕ.
Για να μη σας ζαλίζω με λεπτομέρειες, ο ελληνικός εμφύλιος αποτέλεσε το ΠΡΩΤΟ από μια σειρά επακόλουθες συγκρούσεις [Φιλιππίνες, Βιετναμ, κα] πεδιο συγκροτημένης και ενδελεχούς μελέτης του ανταρτοπολέμου στα δεδομένα μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Καρπός των σχετικών σχεδίων και παρατηρήσεων είναι το Εγχειρίδιο Αντιμετωπισης Ανταρτοπολέμου που εξέδωσαν υπηρεσίες του Αμερικάνικου Στρατού το 1949, εμπλουτισμένες εκδόσεις του οποιου διδάσκονταν στη Σχολή Ευελπίδων τουλάχιστον ως το 1981-ίσως και λίγο αργότερα.
Ο συνολικός αριθμός των εκτοπισμένων -από οποιαδήποτε αιτία- στο δευτερο μισό της δεκαετιας του ’40 ξεπερνά τις 750.000 άτομα, άλλοι εκ των οποίων βρέθηκαν στις παρυφές των πολεων, άλλοι πήραν το δρόμο της μετανάστευσης και κάτι λίγοι βρέθηκαν διωγμένοι στην υπερορία..
Το θέμα -σε αυτή του τη διάσταση- ΔΕΝ έχει ακόμη μελετηθεί επαρκώς από την ιστοριογραφία.
27 Οκτωβρίου, 2009 στις 10:59 πμ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΒΑΡΤΙΝΑΣ
ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ,
ΕΧΩ ΚΑΤΑ-ΜΑΓΕΥΤΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΙΟΥ (ΛΙΜΝΗ ΑΡΡΕΝΕΣ) ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΥΤΩ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ, ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ, ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΑΝΑΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΩ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΕΑΝ ΣΚΟΠΕΥΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΕΚΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΑΜΕΣΟ ΜΕΛΛΟΝ (ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΥ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ) ΚΑΙ ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ…
ΑΥΤΑ,
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΒΑΡΤΙΝΑΣ
ΕΠΑΝΟΜΗ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
27 Οκτωβρίου, 2009 στις 5:01 μμ
Πάνος
Παναγιώτη,
καλωσόρισες!
Περισσότερα μπορεί να πει ο Γιώργας (που έγραψε το ποστ). Εκδρομές δεν οργανώνουμε (προς το παρόν) ως καλύβα – αλλά που και που πίνουμε κανένα τσιπουράκι στα πέριξ!
ΥΓ. Αν δώσεις στο Google «Αρένες Γράμμος» θα βρεις όλες τις πληροφορίες που χρειάζεσαι!
27 Οκτωβρίου, 2009 στις 6:47 μμ
Γιώργας
Παναγιώτη υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να φτάσεις στις Αρρένες.
Θα σου δώσω τρείς διαδρομές.
Πρέπει να είσαι έτοιμος για πολύ χωματόδρομο και κατα προτίμηση να έχεις τζίπ, αγροτικό ή κάποιο ψηλό όχημα. Εχω ανέβει και με επιβατικό στις αρένες αλλα με δυσκολία. Αν πάς με επιβατικό και πέσεις σε χρονιά που δέν έχουν καθαρίσει καλά τους δρόμους ίσως αναγκαστείς να γυρίσεις πίσω.
1) Παίρνεις το δρόμο απο Νεάπολη Κοζάνης προς Κόνιτσα, περνάς τον Πεντάλοφο, και 3-4 χιλιόμετρα μετά το Επταχώρι στρίβεις δεξιά (η διαστάυρωση πρέπει να γράφει: Νεστόριο-Χρυσή-Πευκόφυτο). Στην επόμενη διασταύρωση ακολουθείς ευθεία τον δρόμο προς τα χωριά Χρυσή και Πευκόφυτο και όχι προς Νεστόριο. Μετά το Πευκόφυτο αρχίζει ο χωματόδρομος. Κάπου 6 χιλιόμετρα πιό πάνω στην διαστάυρωση που θα βρείς πηγαίνεις αριστερά προς Αρρένες. Ανεβαίνοντας (μετά απο πολύ δρόμο) θα βρείς άλλη μια διασταύρωση όπου ξαναπηγαίνεις αριστερά προς Αρρένες. Απο εδώ και πέρα ο δρόμος γίνεται κακοτράχαλος και θα σε κάνει να εκτιμήσεις το τζίπ. Ο δρόμος οδηγεί κατευθείαν στην λίμνη (κοντά στην κορυφή του βουνού). Αν συνεχίσεις απο εκεί θα βγείς στη Αετομηλίτσα και απο εκεί κατεβαίνοντας βγαίνεις πάλι στον δρόμο προς Κόνιτσα.
2) Αυτή είναι και η δεύτερη εναλλακτική διαδρομή. Στο δρόμο Νεάπολης Κόνιτσας μετά το Κεφαλοχώρι στρίβεις για Αετομηλίτσα και απο εκεί στις Αρρένες. Απο εκεί ο χωματόδρωμος είναι λιγότερος αλλα εξαιρετικά κακοτράχαλος (δέν την βγάζεις χωρίς τζίπ).
3) Η τρίτη διαδρομή με πολύ περισσότερο χωματόδρομο είναι απο το Νεστόριο της Καστοριάς. Παίρνεις το δρόμο για Κοτύλη-Επταχώρι. Λίγο πιό πάνω απο την Κοτύλη, στην κορυφή του βουνού στρίβεις δεξιά στο χωματόδρομο. Περνάς απο τον γκρεμό του χάρου, το πάρκο εθνικής συμφιλίωσης (βλ. φωτογραφίες) , και στην πρώτη διασταύρωση που θα βρείς πηγαίνεις αριστερά (κάτω). Η επόμενη διασταύρωση είναι αυτή πάνω απ’ το Πευκόφυτο όπου πηγαίνεις δεξιά (επάνω) προς Αρρένες, και στη συνέχεια όπως πρίν στην επόμενη διασταύρωση αριστερά (και κακοτράχαλος δρόμος).
Στο google earth:
Αρρένες:40° 18′ 33.03” Ν , 20° 54′ 56.39” Ε (εδώ θα βρείς και άλλες φωτογραφίες)
Πάρκο εθν. συμφιλίωσης 40° 20′ 10.70” Ν , 20° 58′ 12.20” Ε
Χάρος :40° 20′ 40.00” Ν , 20° 59′31.00” Ε
Λεπτομέρεια: Να είναι καλοκαίρι όταν θα πάς. Στις άλλες εποχές ο δρόμος είναι δύσβατος και μπορεί με μια ξαφνική μπόρα να μείνεις εκεί ότι όχημα κι άν έχεις.
26 Νοεμβρίου, 2010 στις 1:35 μμ
Σκύλος της Β.Κ.
Προσπάθησα και χτες να ενημερώσω αυτό το δημοσίευμα ότι πήγα φέτος το Σεπτέμβρη στη λίμνη Μουτσάλια και είδα την καλυβούλα να είναι καλά και να κατοικείται αλλά επειδή είχα λινκ δεν ανέβαινε το σχόλιο.
26 Νοεμβρίου, 2010 στις 2:25 μμ
Πάνος
🙂
Προς το παρόν δεν έχει έρθει τίποτα.
26 Νοεμβρίου, 2010 στις 2:43 μμ
Πάνος
http://valiacaldadog.blogspot.com/2010/11/blog-post_25.html
26 Νοεμβρίου, 2010 στις 3:28 μμ
Ενη
Πάνο
Απο τα ωραιότερα ποστ της καλύβας, απο τίς ωραιότερες φωτογραφίες επίσης και απο τούς πλέον ενδιαφέροντες διαλόγους ,με πλείστες οσες πληροφορίες για την περιοχή και γεωγραφικά και οικολογικά, αλλά και ιστορικά (Σουης).
Αν πράγματι η Καλύβα ειναι εκει «πάνω στο βουνό» το περιβάλλον της ειναι αυτό που ο καθένας ονειρεύεται οταν τον ταξιδεύουν οι σκέψεις του……. 🙂
17 Ιουνίου, 2014 στις 9:26 πμ
Πάνος
Νεώτερα για το «Πάρκο»
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=34750
4 Ιουλίου, 2016 στις 7:15 μμ
Εκδήλωση αφιερωμένη στον Ανδρέα Παπανδρέου στο Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
[…] https://panosz.wordpress.com/2007/09/28/giorgas/ […]
4 Ιουλίου, 2016 στις 7:58 μμ
Τα χωριά – φαντάσματα του Εμφυλίου – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
[…] https://panosz.wordpress.com/2007/09/28/giorgas/ […]