Πριν λίγες μέρες (Ιούνιος 2014) ένα πούλμαν γεμάτο κόσμο από τη Νότια Πελοπόννησο κινείται στην ενδοχώρα της γειτονικής Βουλγαρίας. Ξαφνικά ένας αξιοσέβαστος επιβάτης, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, βγάζει ένα χαρτί από την τσέπη του, παίρνει το μικρόφωνο και αρχίζει να απαγγέλλει τους κλασσικούς πλέον προβληματισμούς του θείου Ισίδωρου για το τάνγκα, εν μέσω γενικής ιλαρότητος και ευθυμίας.

aporia

Ποιεί ο θείος Ισίδωρος, στη Νέα Χελιδόνα

ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ

Ειναι φορες που σκεφτικος καθομαι στην παραγκα
κι ο νους τρεχει ολοταχως σ’ οσες φορανε τάγκα

πως γινεται τον κωλο τους να ντυνουν μ’ εναν σπαγκο,
πως δεν τις κοβει το σκοινι σαν καθονται στον παγκο

ή ακομα και σε καναπε αν ειναι καθισμενη
καποια κυρια, το σκοινι στον κωλο της δεν μπαινει?

Μυστηρια πραγματαδεν ξερω τι να πω
εδω η χλαμυδα εμενανε μου μπηκε στον πωπο

Σ΄αυτο μου το ερωτημα, σ’ αυτην την απορια
θαθελα να μου ελυνε εδω καποια κυρια.

*

Repost. Μια αξιόλογη συμβολή των καλυβίστας στο φιλοσοφικό λόγο. Πρώτη ανάρτηση, 25 Ιουνίου 2007. Αν υπάρξουν νέα σχόλια, παρακαλώ να είναι σε (προσεγμένες) ρίμες.