Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στη Σχολή και (περνώντας από το διάδρομο για τα πίσω ανσανσέρ) είδα ανοιχτή την πόρτα του Φοιτητικού Συλλόγου και μπήκα. Ο χώρος είναι ο ίδιος – εκεί πριν ένα τέταρτο του αιώνα συμμετείχα κι εγώ, ως μέλος του ΔΣ, στις ιστορικές συνεδριάσεις που έλυσαν οριστικά απαξάπαντα τα προβλήματα της ανθρωπότητας, της επανάστασης, του σοσιαλισμού κλπ. Βέβαια δεν υπήρχαν τότε τα σινιέ τραπεζοκαθίσματα – θυμάμαι ένα μεγάλο παλιό τραπέζι με όλα τα χρώματα επάνω, αφού χρησίμευε και ως πάγκος εργασίας για πανό και αυτοσχέδιες αφίσες, καθώς και μεταλλικές καρέκλες. Ερμάρια, επίσης δεν διέθεταν οι παρατάξεις. Κιθάρες, είχαμε!
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
7 Σχόλια
Comments feed for this article
26 Οκτωβρίου, 2007 στις 8:37 μμ
nik-athenian
Κατάληψη πώς και δεν άρχισε ακόμα; Κοντεύει Νοέμβρης.
Κι αυτός ο Στυλιανίδης δεν λέει να υπογράψει τα συμβόλαια ξεπουλήματος των σχολών στο μεγάλο κεφάλαιο. Το καθυστερεί.
26 Οκτωβρίου, 2007 στις 11:02 μμ
Πάνος
Καλομελέτα κι έρχεται… 🙂
27 Οκτωβρίου, 2007 στις 1:49 πμ
Αντώνης
Θυμάμαι κάτι ξεσαλώματα στην οδοντιατρική. Είχαν παράδοση στα πάρτυ. Δεν ξέρω αν τα πρόλαβες Πάνο, σύχναζα λίγο μετά από σένα.
27 Οκτωβρίου, 2007 στις 9:05 πμ
Πάνος
Τα ξεσαλώματα τα πρόλαβα. Πήρα πτυχίο το ’84, αλλά έμεινα ώσπου τελείωσα τη διατριβή, αρχές ’89.
27 Οκτωβρίου, 2007 στις 10:36 πμ
Αθήναιος
Αν όλη αυτή η ενασχόληση δεν με είχε βγάλει στο κουρμπέτι της διαφήμισης τότε σίγουρα θα μετάνιωνα για τις ώρες που αφιέρωσα στο «φοιτητικό κίνημα».Το συζητούσα μ’ενα φίλο, πρωήν συναγωνιστή και νυν συνάδελφο που εκείνος ισχυριζόταν όταν μάθαμε πολλά πράγματα. Δλδ τί μάθαμε ότι στη ζωή υπάρχουν καθίκια και πουλητάρια και ότι τα χειρότερα γίνονται στο όνομα κάποιας ιδεολογίας; Την πιάτσα την αληθινή την είχα γνωρίσει στην κουζίνα,τί τα ήθελα τα υπόλοιπα; Η συναναστροφή με τους μελλοντικούς κηφήνες, διοικητές οργανισμών και συμβούλους υπουργείων δεν χρειαζόταν. Είναι φοβερό σήμερα να βλεπουμσε θέσεις κλειδιά ανθρώπους που τότε δεν τους μιλάγαμε γιατί τους θεωρούσαμε βλάκες γιατί ήταν αντικειμενικά βλάκες. Έναν μεγαλόσχημο Γενικό Γραμματέα Υπουργείου δε ( που κρατιέμαι με τα δόντια να μην πω ποιον) τον φωνάζαμε «ψωλάκι» εξ ου και το κορυφαίο sms που έλαβα μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης : «Ρε συ, το ψωλάκι έγινε ΓΓ».
27 Οκτωβρίου, 2007 στις 10:40 πμ
Πάνος
Χα! η Οδοντιατρική του ΑΠΘ έβγαλε …υφυπουργούς και της Αθήνας ΠΟΛΛΟΥΣ υπουργούς!
(ο ένας χειρότερος από τον άλλον…) 🙂
27 Οκτωβρίου, 2007 στις 2:33 μμ
nik-athenian
Αθήναιε σωστός. Τα ίδια και χειρότερα και στη φάση της μεταπολίτευσης, που ήταν η δική μου εποχή.
Όμως σε κάθε γενιά υπάρχουν αξιοπρεπείς άνθρωποι, που δεν εξαργυρώμουν σχεδόν τίποτα. Αποκτούν ένα όνομα – αν μπορέσουν – στο χώρο που αναγνωρίζει ίδιες αξίες με αυτούς.
Κατά τα άλλα, ο χώρος των συλλόγων και των παρατάξεων, και σήμερα που μιλάω με νέα παιδιά, μόνο δοσοληψία μυρίζει.