Στις αρχές του 1809 ο καπετάν – Θοδωράκης βρισκόταν στη Ζάκυνθο. Εκεί ήρθε και τον αντάμωσε, αυτοεξόριστος, ο Αλβανός φίλος του Αλή Φαρμάκης, που μόλις είχε ξεφύγει από τα νύχια του Βελή (γιου του Αλήπασα) ο οποίος εξουσίαζε τότε το Μωριά. Οι δυο φίλοι έκαναν διάφορα μεγαλεπήβολα σχέδια, με ένα και μοναδικό στόχο: να διώξουν από το Μωριά τους Οθωμανούς και τις δυνάμεις κατοχής του Βελή. Δε σχεδίαζαν στα κουτουρού, αλλά προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την πολιτική συγκυρία: Τότε στα Εφτάνησα κυριαρχούσαν οι Γάλλοι, εχθροί (την περίοδο εκείνη) του Αλή, πραγματικού κυρίαρχου της επικράτειας από την Ήπειρο ως το Μωριά. Αυτός ήταν το εμπόδιο στο δρόμο του Βοναπάρτη προς την Ανατολή. Οι δυο Μωραΐτες φίλοι άρχισαν να κουβεντιάζουν με τον Ντονζελώ, το νέο διοικητή των Επτανήσων – παλαιό επαναστάτη, το νυν στην υπηρεσία του Ναπολέοντα και της Γαλλίας.

Οι τρεις τους, μετά από τρία μερόνυχτα συζήτησης, κατέληξαν στο ακόλουθο σχέδιο, που το κατέγραψε ένας γραμματέας:

  • Θα έφτιαχναν ένα ελληνοαλβανικό κράτος, υπό την προστασία της Γαλλίας

  • Ο Ντονζελώ θα τους έδινε 500 Γάλλους πυροβολητές, ντυμένους με φουστανέλες

  • Θα τους έγινε ακόμα τις 5000 στρατιώτες των εφτανησιακών ταγμάτων

  • Θα στρατολογούσαν ακόμα 15000, από τον ντόπιο πληθυσμό.

  • Θα είχαν τα μέσα να στρατολογήσουν σε Αρβανιτιά, Ήπειρο και Ρούμελη

  • Θα γινόταν μεγάλη απόβαση στο Μωριά.

  • Θα διακήρυσσαν πως η ενέργεια στρεφόταν αποκλειστικά κατά των Βελή / Αλή και όχι κατά του Σουλτάνου, κάτι που θα υποστήριζε και ο Γάλλος πρεσβευτής στην Πόλη, για να αποφύγουν άμεση αντίδραση των Οθωμανών

  • Η κυβέρνηση του δυαδικού προτεκτοράτου θα ήταν δημοκρατική και στη σύνθεσή της μισοί χριστιανοί (Έλληνες) και μισοί μουσουλμάνοι (Αρβανίτες)

  • Θα επικρατούσε τέλεια ισοπολιτεία (οι βασικοί νόμοι ήταν έτοιμοι)

  • Η σημαία θα είχε σταυρό από τη μια μεριά και μισοφέγγαρο από την άλλη.

Μόλις ολοκλήρωσαν το σχέδιο, άρχισε αμέσως η υλοποίηση. Δημιουργήθηκε μυστική λέσχη, στην οποία συμμετείχε πολύς κόσμος – και πολλοί επίσημοι και δυνατοί της εποχής (Ρώμας, Κούφης, Φωσκάρδος, Πέτρος Μαυρομιχάλης, Τρουπάκης κ.α.)

Ο Κολοκοτρώνης κι ο Φαρμάκης ήθελαν να πάνε στο Παρίσι για να κουβεντιάσουν την υπόθεση με τον ίδιο το Ναπολέοντα, αλλά ο Ντονζελώ δεν τους άφησε, για να μην υπάρξει καθυστέρηση. Τους έστειλε στην Τσαμουριά για στρατολογία και, πράγματι, σε λίγο είχαν συγκεντρώσει 3000 οπλοφόρους στην Πάργα, οι οποίοι άρχισαν να προωθούνται στη Λευκάδα. Οι ετοιμασίες προχωρούσαν γοργά. Και τότε…

…πλάκωσαν οι Εγγλέζοι! Οι οποίοι, φυσικά, παρακολουθούσαν τα πάντα – και όταν είδαν πως οι Γάλλοι άνοιγαν δουλειές με (ανεξέλεγκτες) φούντες, κινήθηκαν αστραπιαία: Το Σεπτέμβρη του 1809 κατέπλευσε εγγλέζικη ναυτική μοίρα στη Ζάκυνθο και αποβίβασε 3000 στρατιώτες. Τις ίδιες μέρες έφτανε στη Λευκάδα ο καπετάν- Θοδωράκης, με εξακόσιους στρατολογημένους, έτοιμος για όλα, αλλά δε μπορούσε να γίνει τίποτα πια, γιατί οι Εγγλέζοι δεν είχαν καμιά διάθεση να αφήσουν να διαλυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία, χωρίς να έχουν οι ίδιοι τον πρώτο λόγο στη μοιρασιά της.

Έτσι ναυάγησε το όνειρο των δυο φίλων, του καπετάν- Θοδωράκη και του Αλή Φαρμάκη, για την Ελληνοαλβανική Ομοσπονδία. Η Ιστορία θα έδινε άλλες λύσεις…

Υστερόγραφο: Ο Φαρμάκης ήθελε να επιστρέψει στον αγαπημένο του Μωριά, αλλά οι Άγγλοι δεν το επέτρεπαν, για να μη δυσαρεστήσουν τον Αλή πασά. Τον άφησαν, όταν ήρθε στα τελευταία του. Επέστρεψε στον πύργο του, στου Λάλα – και σε λίγες μέρες πέθανε. Ο καπετάν – Θοδωράκης πέρασε τα επόμενα χρόνια στην υπηρεσία των Εγγλέζων, ελπίζοντας πως αυτοί θα λευτέρωναν το Μωριά. Ώσπου, κατάλαβε: «Είδα τότε πως ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα καμία από τους ξένους». Τότε, έφτασε στη Ζάκυνθο μια μυστική επαναστατική οργάνωση που λεγόταν Φιλική Εταιρεία.