Διάλεξη του θείου Ισίδωρου
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις»
K.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Αν τα πολιτικα λαϊκα κινηματα του 20ου αιωνα αντιληφθηκαν τη σημασια του να συντασονται κατω από τη σημαια του ενθουσιασμου προβαλoντας ταυτοχρονα ενα σωτηριολογικο χαρακτηρα και σπεκουλαροντας στην διακριση αναμεσα στο «καλο» και το «κακο», τα διαφορα κοινωνικου τυπου κινηματα που αναπτυχθηκαν στα τελη του 20ου και τις αρχες του 21ου αι. ειχαν την φαεινη ιδεα να χρησιμοποιουν σαν οχημα τη συγκινηση προκειμενου ν’απευθυνθουν σε μια ανωτερη βαθμιδα της κλιμακας των ανθρωπινων συναισθηματων: ευασθησια, ανοχη, αποδοχη της διαφορετικοτητας κλπ, ηταν μερικα από τα συνθηματα που αποσκοπουσαν στη νεα επικοινωνιακη επιτυχια.
Οι δυτικες κοινωνιες, τις τελευταιες δεκαετιες, εχοντας επιλυσει μια σειρα απο θεμελιωδη ζητηματα δημοκρατιας αρχισαν να …χτενιζονται επιδιδομενες σε μια αναλυτικη ενδοσκοπιση που αφορουσε το «γιατι» και το «διοτι» των επιμερους ανθρωπινων προβληματων.
Τρελα καταναλωτικα προϊντα που ειχαν σκοπο να υπηρετησουν τον ανθρωπο διευκολυνοντας του τη ζωη αρχισαν να κανουν την εμφανιση τους στην αγορα: από «εξυπνα μανταλακια» για την προνομιουχα νοικοκυρα και αρωματικες καποτες προς τερψη του ουρανίσκου της χαρουμενης πεοθηλαστριας μέχρι βαφες ειδικες για το μουστακι του θεριακλη και …δε συμαζευεται.
Κι οσο πιο πολυ ο συγχρονος ανθρωπος ασχολειτο με τον εαυτο του, τοσο περισσοτερες νεες επιθυμιες ξεθαλαμωνανε από το βαθος του εσωτερικου του κοσμου κι …..αντριέυαν και θεριέυαν!
Επιθυμιες που δεν αφορουσαν μονο τις … «πρακτικες» αλλα και τις ψυχικοσυναισθηματικες του αναγκες.
Όπως στην επιστημη κάθε προβλημα που λυνεται μεσω της τεχνολογιας αποδιδεται στην αγορα για καταναλωση με την μορφη υλικου προϊοντος, ετσι και στην πολιτικη και την κοινωνιολογια κάθε ερωτημα που τιθεται ενδυκνειται να απαντιεται και η απαντηση να διδεται στην κοινωνια προς … χρηση και εφαρμογη!
Και στις δυο περιπτωσεις η αναζητηση των οριων είναι το ζητουμενο ενώ οι πιθανες παρενεργειες της νεας ιδεας ή προϊοντος μελει να διαπιστωθουν από τις ίδιες τις κοινωνιες παντα, με τον πιο εμπειρικο (και αλανθαστο) τροπο: εκ του αποτελεσματος!
Ο μακαριστος 19ος αιωνας αυτό για το οποιο τον θυμωμαστε είναι επειδη κατορθωσε να ξεχωρισει το ατομο από το πληθος αναδεικνύοντας την αυτοδυναμια του και οριζοντας το ως θεμελιωδη κοινωνικη μοναδα.
Η προκληση για τον ανθρωπο ηταν μεγαλη αφου η αναγορευση του ως εν δυναμει θεοτητα, εκτος από τα οποια θελκτικα προνομια που του εξασφαλιζε, συνεπαγετο και το αντιστοιχο με το εγχειρημα κοστος: στο μελλον η διαπραγματευση του ατομου με τον εαυτο του θα αποτελουσε μια καθαρα προσωπικη του υποθεση.
Το κουκουλι της συλογικοτητας το οποιο του παρειχε μεχρι τοτε την οποια -οδυνηρη εστω- καταφυγη εσπαζε και η ευθυνη από συλογικη γινοταν ατομικη!
Η ατομικη του ελευθερια στεκοταν μπροστα στα ποδια του με την μορφη του … «ριγμενου γαντιού».
Είναι γεγονος ότι -σε πεισμα ολων οσων πιστευουν σε …«σκοτεινες δυναμεις που καθοριζουν τα παντα ερημην τους»- η ανθρωποτητα ποτε δεν μπορεσε να σχεδιασει η ιδια την εξελιξη της, αλλα εξελιχθηκε -όπως και οσο εξεξελιχθηκε- επειδη παντα αρεσκετο να απαντα αμεσα σε ολες τις προκλησεις, σηκωνοντας κάθε …«γαντι» που ευρισκε μπροστα της χωρις ουτε καν να το καλοσκεφτεί.
Η επιθυμια της για κάθε τι το καινουργιο αποτελουσε το κυριο κινητρο και την αιτια για κάθε της νεα περιπετεια (ένα άλλο παραληλλο κινητρο -και αιτια- ηταν η αναγκη της να ξεφυγει από τα βασανα της περιπετειας που ηδη ζουσε εκεινη την στιγμη λογω απαντησης της προηγουμενης προκλησης).
Στο πλαισιο αυτό μπορει να ειδωθει και η περιγραφη από τον Νίτσε της συνεχους τασης και προσπαθειας του ανθρωπου να …«σκοτωσει την παραδοση»!
Σ΄αυτό εντασεται και ο περιφημος ευρωπαϊκος μηδενισμος: ο «θανατος του θεου» από το ευρωπαϊκο πνευμα!
Κι όπως συμβαινει σε κάθε τετοια περιπτωση η προκληση της ατομικοτητας εκτος από τα δωρα και τις θελκτικες παροχες της συνοδευοταν και από τον …λογαριασμο: τωρα ο ανθρωπος δεν θα μπορουσε πια να αιτιάται την κοινωνια για τα βασανα του αλλα καλειτο να αναλαβει ένα πιο ενεργο ρολο, τετοιον, που να επιρεαζει και να διαμορφωνει την κοινωνια αντι να την μέμφεται μεμψιμοιρώντας.
Το άχθος των αποφασεων ηταν πλεον δικη του υποθεση και απεδειχθη ιδετερα βαρυ για τις πλατες του.
Ετσι το συγχρονο ατομο που μεχρι χθες απεδιδε όλα τα δεινα του στην καταπατηση των ατομικων του δικαιωμάτων από την κοινωνια και τους θεσμους της, όταν αυτα (τα δικαιωματα) του αποδωθηκαν (ή τα κατεκτησε) και κλίθηκε να αναλαβει την ευθυνη της διαχειριση τους, ενοιωσε τοσο αδυναμο μεσα στην μοναξια της ιδιοτικοτητας του ώστε …«ανεκρουσε πρύμνα» κατεφευγοντας παλι ακομα και μεσα σε -πολλες φορες- επινοημενες συλογικοτητες..
Θεωρειες και αντιληψεις που παρηχθησαν στο στενο κοσμο των ιδεων και αφορουσαν τα ατομικα δικαωματα προσφερθηκαν στην κοινωνια της αγορας προκειμενου να καταναλωθουν σαν αναλωσιμα υλικα αγαθα σε τιμη ευκαιριας.
Και ολοι εσπευσαν να …επωφεληθούν!
Κι όπως η αγορα εσπευσε να ικανοποιησει την πιο τρελη επιθυμια του κάθε στερημενου προσφεροντας του ό,τι ειχε …ονειρευτει (αυτοκινηταρες, εξοχικα, προϊοντα υψηλης τεχνολογιας κλπ σκουπιδια ενος απιθανου τεχνολογικου πολιτισμου), ετσι και η απελευθερωση της αγορας των ιδεων του προσεφερε την δυνατοτητα να πραγματωσει κάθε του τρελη φαντασιωση.
Κι όλ’αυτά με …δοσεις!
Δεν χρειαζοταν πλεον να ματώσει για να διεκδικησει τιποτα!
Το νέο μότο του συχρονου κανονιστικού συστηματος (που προεκυψε ως μετεξελιξη του διαφωτισμου -δια μεσου μιας σειρα πολιτικοκοινωνικων λαϊκων κινηματων) ηταν : «κανε ότι γουσταρεις»!
Το ατομο βρεθηκε με τη δυνατοτητα επιλογης, μπορουσε να κανει πλεον ότι γουσταρει, να απολαμβανει ότι επιθυμει.
Ετσι ο δημοσιος υπαληλος βρεθηκε με μια αλογουρα στην κωμη που του’φτανε μεχρι τ’αρχιδια (η οποία αλογοουρισια κωμη -σημειολογικα τουλαχιστον- μεχρι προτινος αποτελουσε ενδειξη αμφισβητησης), χωρις να χρειαζεται να απολογηθει στην …υπηρεσια(!).
Η καθε λαϊκη γκομενα εθεαθη να περιφερεται με ένα σκουλαρικι στη γλωσσα, δυο στον αφαλο και ένα χαλκα περασμένο στην κλειτορίδα.
Ο παραδοσιακός αρσενικος που μεχρι χθες ειχε αναστολες να ζητησει από την αγαπημενη του να του ικανοποιησει την πιο αποκρυφη φαντασιωση του σπρωχνωντας για λιγο το δαχτυλακι της στον κωλο του, ξεψαρωσε και δεν διστασε να γυρισει αληγορικα τα νωτα του στο διπλανο του αρσενικο!
Στην απελευθερωση της κοινωνια της αγορας το κλιμα που επικρατουσε ηταν: «καλη χαρα για ολους!».
Το κακοσχηματισμενο ατομικο «εγω» διογκωθηκε και φουσκωσε σαν σουφλέ λιγο πριν …καει.
Και -όπως γινεται σ’αυτές τις περιπτωσεις- μετα το …«ρουμ σερβις», ερχεται ο λογαριασμος!
Η νεα πραγματικοτητα δεν εκανε πιο ευτυχες το καταναλωτικο ατομο.
Μπορούμε να το διαπιστώσουμε βλεποντας ότι τα υπαρξιακα αγχη ενταθηκαν αντι να καταλαγιάσουν από τη διερυνση της ελευθεριας των ατομικων επιλογων, οι μανιοκαταθληψεις, οι παντος ειδους ιδεασμοι και τα ιδεοψυκαναγκαστικα συνδρομα θεριεψαν αντι να υποχωρησουν, η μοναξια γιγαντωθηκε!
Στην προσπαθεια διεκδικησης της πραγματωσης των επιθυμιων του το ατομο δεν διστασε να βαφτησει την κάθε επιθυμια του «ανθρωπινο (ατομικο) δικαιωμα».
Ετσι κατω από τα λαβαρα των …ατομικων ανθρωπινων δικαιωματων στοιχιστηκαν και οι πιο απιθανες επιθυμιες προκειμενου να ενταχθουν σε ενα …νομιμοποιητικο προγραμμα.
Για την επιτευξη ενός τετοιου στοχου η συνταγη προβλεπει τη δημιουργια μιας «συντεχνιας», γιαυτό δημιουργηθηκαν νεες συλογικοτητες -πολλες από τις οποιες ηταν επινοημενες- , μότο τους: «τα δικαωματα των μειονοτητων»!
Κι επειδη ο λαϊκισμος -ο οποιος αρεσκεται να συχναζει και στις πιο αξιοπρεπεις καταστασεις- διαρκως καραδοκει προσπαθωντας να εμφιλοχωρισει παντου, δεν μπορουσε να λειπει να ένα τετοιο πανηγυρι: ειδε φως και μπηκε!
Εν τω μεταξυ ο δυτικος πολιτικος πολιτισμος -με ολλα του τα …κουσουρια-, μετα από μεγαλες προσπαθειες και αγωνες, ειχε κατορθωσει να δωσει καποιες λύσεις
(αρκετες εκ των οποιων θεσμικες) σε ζητηματα δημοκρατιας που αφορουσαν θεμελιωδη ανθρωπινα ατομικα δικαιωματα: η αναδειξη της ατομικοτητας, η ιδιοτικοτητα, τα «προσωπικα δεδομενα» κλπ ηταν μερικες από αυτές.
Σε αυτό το πλαισιο το συγχρονο ατομο μπορουσε πλεον να λειτουργησει με έναν αρκετα πιο αξιοβίοτο τροπο.
Από τη στιγμη που οι ιδεες μπερδεψαν τα μπουτια τους με τα καταλωτικα αγαθα η οπισθοδρομιση εκανε limit up και ο συντηριτισμος τιναξε την μπαγκα στον αερα.
Κι ενώ ειχαν σημειωθει καποια βηματα στο ζητημα της ελευθεριας του ατομου εναντι της ισχυος των θεσμων, το ιδιο το ατομο αρχισε να αντιστρεφει την κινηση των δεικτων προς την αντιθετη φορά. Το ζητουμενο του τωρα δεν ηταν η αποδυναμωση των οποιων θεσμων αλλα η περεταιρω ισχυροποιηση τους και η ταυτοχρονη ενταξη του σ’αυτους.
Γιαυτο και οπου δεν υπηρχαν αντιστοιχοι …«θεσμοι», τους …επινοησε!
Μη αντεχωντας τη μοναξια της ατομικοτας του -αποτελεσμα της ελευθεριας του- το συγχρονο ατομο επινοησε μια νεα (εικονικη) συλογικοτητα όπως το facebock, προκειμενου να την εξορκισει.
Δεν διστασε μαλιστα να αποποιηθει το θεμελιωδες κατακτημενο ατομικο του δικαιωμα, αυτό των προσωπικων δεδομενων, ανταλασοντας το με την πιθανοτητα αποκτησης εικονικων «φιλων» στον θολο κοσμο του διαδυκτιου.
Η -οποια- ατομικη ιδιετεροτητα που αφορουσε την σεξουαλικη συμπεριφορα (ο κάθε ανθρωπος είναι ένα εν δυναμει ιδιετερο ον) εκποιηθηκε αντι πινακιου φακής που ακουγε στο ονομα «κοινωνικη αποδοχη» !
Η ισοτητα μεσω του μεταδοτισμου εκφυλιστικε σε ομοιοτητα, η διαφορετικοτητα αναζητησε εντρομη καταφυγιο μεσα στην ομοιοτητα, η ιδιετεροτητα ζητησε ασυλο από την «κοινωνικη αποδοχη».
Ο ιδιετερος ανθρωπος, αφου πρωτα κατεβαλε κάθε δυνατη προσπαθεια για να τραβηξει πανω του τους προβολεις ώστε να φωταγωγιθει η ιδιετεροτητα του, τωρα που δεν την αντεχει καταφευγει στη δημιουργια συντεχνειων προκειμενου να την στεγασει μεσα στους θεσμους: «-Ειμαι ιδιετερος αλλα θελω να σας μοιασω, ειμαι ξεχωριστος αλλα δεν αντεχω να’μαι χώρια, θελω να κανω …«οικογενεια», να κανω …«γαμο», ναχω παιδια αλλα επειδη δεν μπορω να κανω θελω ναχω την δυνατοτητα της υιοθεσιας, θελω να μοιασω του νοικοκυρη! Είναι …ανθρωπινο ατομικο δικαιωμα μου»!!!
Αυτο είναι το αιτημα του συγχρονου ομοφυλοφιλου -πρωην εξεγερμενου, νυν παραπονιαρη- μικροαστου ο οποιος αγχεται για την …πιστοποιηση της «κανονικοτητας» της «διαφορετικοτητας» του.
Η ε(πι)μονη του ενηλικου ατομου να ασχολειται -κατά κορον- με τις κουκλες και τα αυτοκινητακια του, η αδυναμια του να παψει να κοιμαται αγκαλια με το αρκουδακι του μπορει να θεωρειται θετικο -καθότι σε τετοιους ειδους συμπεριφορες η «συγχρονη λαϊκη ψυχολογια» ανιχνευει την υπαρξη … «παιδικων ευαισθησιων»-, όμως συνηθως τα πραγματα κρυβουν μια πολύ χειροτερη εκδοχη: Στην πραγματικοτητα προκειται για ατομο που αρνειται να αναλαβει την ευθυνη που συνεπαγεται ο ρολος του ενηλικα!
Το να νοιωθει καποιος ακομα την αναγκη να παιζει το «γιατρο» για να μπορεσει να γαμησει, είναι κατι που οφειλει να το ψαξει!
Ισως προκειται για ψυχαναγκασμο και είναι προσωπικη του ευθυνη να το αντιμετωπισει και να το διαχειριστει!
Η κοινωνια οφειλει να αναγνωρισει και να σεβαστει την ιδιετεροτητα όταν αυτή αναπτυσεται στο πλαισιο του ιδιοτικου βιου, όμως από πουθενα δεν προκυπτει ότι είναι «ανθρωπινο δικαιωμα» να ασκει καποιος -ως ενηλικας- …ιατρικη στο ΕΣΥ με τους ορους που την ασκουσε ως παιδι : παιζοντας τους «γιατρους».
«-Θελω να αφησω τα μαλια μου κοτσιδα και να κρεμασω σκουλαρικια για να ξεχωριζω απ΄ολους στην …υπηρεσια» είναι το αιτημα του κάθε μικροαστου δημοσιου υπαληλου.
«-Θελω να ειμαι ΙΜΟ, τρεντυ, να ξεχωριζω από τους αλλους» είναι το ζητουμενο του συγχρονου νεαρου ατομου που μη εχοντας εαυτο προσπαθει να τον επινοησει αναζητωντας μεσα στη στρουγκα της τυποποιησης την δικη του… «διαφορετικοτητα».
Κοινο χαρακτηριστικο ολων αυτων των …«ιδιετερων» και «ξεχωριστων» ανθρωπων είναι η καταφυγη τους μεσα σε συλογικοτητες (συντεχνιες) και η επικληση των δικαιωματων των μειονοτητων.
Οτιδηποτε εχει να κανει με την αναδειξη της μοναδικοτητας του ατομου είναι κατι που πρεπει να υποχωρισει μπροστα στο λαϊκισμο των «ανθρωπινων δικαιωματων των …μειονοτητων» που -χρησιμοποιωντας τα παλια υλικα της υπαρχουσας ηθικης- επιδιωκει να κατασκευασει μια «νεα» ηθικη προκειμενου να την διασωσει!
Η υποψιασμενη κοινωνιολογια που σεβεται τον εαυτο της τα βλεπει όλα αυτά ξυνωντας τα’αρχιδια της: «εισαστε ολοι τοσο πληκτικα ιδιοι μεσα στη …«διαφορετικοτα» σας!» συλογαται.
Αυτή η ατακτη υποχωρηση από τα κεκτημενα αποτελει την εκδικηση του μικροαστισμου!
Στην ουσια προκειται για μια αυτοηττώμενη συμπεριφορα.
Ο κατεστημενη ηθικη διαπιστωνει πως όχι μονο δεν αμφισβητουνται οι θεσμοι της αλλα αντιθετως γινονται ολο και πιο περιζητητοι.
Η εκκλησια -παλια καραβανα- είναι σε θεση να γνωριζει οτι αρκει ένα …κλεισιμο του ματιου («ελατε όπως εισαστε στην εκκλησια») για να μαντρωσει το κάθε απιθανο κοπαδι στη στρουγκα της δημιουργωντας στα σκαλια των ναων της συνωστισμο από ομοφυλοφιλα ζευγαρια, χουλικγανους, ΙΜΟ, κλπ αγχωμενους μικροαστους.
Γιαυτο γελα κατω από τα μουστακια της και -προς το παρον τουλαχιστον- νοιωθει ότι εχει το περιθωριο να παιζει το παιχνιδι με τη δικη της στεκα εκδηλωνοντας απροκαλυπτα το χαιρεκακο θυμικο της και με ολη την υποκρισια και τον κινισμο που διαθετει να κουνα επιτιμητικα το δαχτυλο μπροστα στη μουρη τους: «εχετε κουσουρια»!
Δεν υπαρχει πιο αποτελεσματικος τροπος να αντιμετωπισεις έναν ανθρωπο που διαρρηγνύει τα ιματια του για τις «αδικιες που υφίσταται» από τους αλλους, από το να του βαλεις με το ζορι το σκήπτρο της «εξουσιας» που του αναλογει στο χερι υποχρεωνοντας τον να αποφασισει αυτος προκειμενου να δωσει ο ιδιος λυση στα προβληματα του.
Είναι παρατηρημενο πως όταν δεν υπαρχουν δικαιωματα εκχωρουνται -για λογους ισοροπιων- σε καποια ατομα ή κοινωνικες ομαδες ένα ειδος υποκαταστατων που ονομαζονται …ειδικα προνομια.
Οταν όμως τα δικαιωματα παιρνουν την θεση τους στη ζωη τα υποκαταστα τους, τα προνομια, καταργουνται αυτοματως (η πιο προσφατη παρομοια περιπτωση είναι αυτή των συγχρονων γυναικων που εχασαν τα -όποια- προνομια ειχαν οι μητερες τους όταν απεκτησαν -τα όποια- δικαιωματα)..
Οι …νεωτερικες «μειονοτητες» αφου «κατεκτησαν» κι αυτές τα δικαιωματα τους αναπολουν τωρα με νοσταλγια τα χαμενα τους προνομια (γαμος, παιδι, κοινωνικη αποδοχη) και συνασπιζονται σε συντεχνιες προκειμενου να τα διεκδικησουν.
Τις περισσοτερες μαλιστα φορες δεν θα εχαν προβλημα να τα ανταλλαξουν μ΄αυτά, όμως η πραγματικοτητα διαθετει ανεπίστροφη βαλβιδα.
Όταν η ερωτικη επιθυμια βαφτιζεται …«ανθρωπινο δικαιωμα» υποβαθμιζομενη σε αντικειμενο συνδικαλισμου, η εξεγερση ξεπεφτει σε θυματοποιηση, η διαφορετικοτητα εκφυλιζεται σε ομοιοτητα, τοτε το αναποφευκτο αποτελεσμα είναι η γελοιοποιηση του διακυβευματος!
Η επιβολη της τυρανιας των μειονοτητων πανω στο ατομο είναι το νέο προβλημα που καλειται να αντιμετωπισει ο 21ος αιωνα.
Βιβλιογραφια: (εκδοσεις ΙΘΙ)
«Ο ανθρωπος είναι το αντιθετο του σοπωρθνά» Εμου του Ιδίου
«Τι είναι ο ανθρωπος και τι είναι το ζουμι του» Εμου του Ιδίου
«Το γιατι και το διοτι φαγανε τον Παναγιωτη» Εμου του Ιδίου
«Εκρού το χρωμα του νεκρου» Εμου του Ιδίου
«Ο σεξουαλικος αυτοπρσδιορισμος ως πηγη νοηματοδοτησης ή
οταν το υπαρξιακο κενο αναγει τη συνουσια σε εσχατο νοημα»Εμού του Ιδίου
«Της κοντης ψωλης οι τριχες της φταινε» Παλατινη ανθολογια
«Δεν αγωνιουμε ολοι για την ιδια ψυχη» ΑΡΙΣΤΙΠΠΟΣ
«Ακομη κι αν καταργηθουν ολοι οι νομοι, θα ζουμε με το ιδιο τροπο» ΑΡΙΣΤΙΠΠΟΣ
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
51 Σχόλια
Comments feed for this article
10 Ιουνίου, 2008 στις 4:43 μμ
Παπούλης
όρε Θείο
καρχαρίνια έτρωγες ;;;
10 Ιουνίου, 2008 στις 6:26 μμ
Πάνος
παπούλη,
ευρισκόμεθα εις την (λίαν) άβολη θέση να έχουμε πληθώρα ποστ του Προέδρου – και ο Πρόεδρος να μην έχει …ίντερνετ, εδώ και πολλές μέρες!
Κάποιες περιοχές σε Αθήνα- Πειραιά διαθέτουν υποδομές του ΟΤΕ υποδεέστερες αυτών της Άνω Κατσικούλας, του δήμου Τσέλιγγα… 😉
ΥΓ. Τι θα γίνει με το Γράμμο;
10 Ιουνίου, 2008 στις 7:38 μμ
Μαρίκα
Ωχ… μας ζορίζει ο Θείος τώρα και στην ανάγνωση !
Ας πάω καλύτερα στη βιβλιοθήκη τού Ι.Θ.Ι να πάρω για να διαβάσω :
«Τα μυστικά τού Γ[ρ]άμμου» (τής Πηνελόπης Γάμα) μην και χρειαστεί τίποτα ο παπούλης.
***
Έχει πλάκα πάντως, αυτή η σύμπτωση βιβλιογραφίας… Γιατί, πριν δυο-τρεις μέρες, κάτι διάβαζα ΝΕΤογυρνώντας και έπεσα εντέλει πάνω στον Αρίστιππο και την Λαΐδα, στο κονάκι τού Νίκου Σαραντάκου !
Εδώ, λέω : Λύχνου σβεσθέντος πάσα γυνή Λαΐς
Έχει και μια ωραία σημείωση, για τα χαμαιτυπεία… Δεν το ήξερα! -αλλιώς θα είχα ξηλώσει όλο το γκαζόν τού Επικούρειου Κήπου και θα άλλαζα και την Καλογήρου!!!
[Για σεβασμό των Επικούρειων προς τον δάσκαλό τους Αρίστιππο, εννοώ… Χοχοοοοοοο]
Ποιος ακούει τώρα τον Βιωάννη… Εξαφανίζομαι για διάβασμα!
8)
10 Ιουνίου, 2008 στις 8:05 μμ
Παπούλης
Τα πάθη του Θείου σχετικά με την σύνδεση ADSL του , είναι γνωστά. Τα έχει περιγράψει η παλαιά διαθήκη στον Ιώβ.
Παρά την άμεση ( και μακρά ) συσχέτιση του με τους ιθύνοντες της Μίζενς δεν εξυπηρετήθηκε τόσο καλά όσο η Αγία Οικογένεια
Το Γράμμο θα κάτσω να τον σενιάρω τούτο το Σαββατοκύριακο που θα έχω τον απαραίτητο χρόνο
10 Ιουνίου, 2008 στις 8:08 μμ
Παπούλης
Να συμπληρώσω ότι το κείμενο αποτελεί το αποκορύφωμα της κοινωνιολογικής σκέψης του Προέδρου του Ιδρύματος και θα συζητηθεί ευρύτατα στα μεγάλα Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αναμένεται πρόσκληση για το Θείο Ισίδωρο από το Πανεπιστήμιο της Χαιδελβέργης
( εκεί όπου χαιδεύουν με βεργούλες )
10 Ιουνίου, 2008 στις 8:16 μμ
Μαρίκα
Σωστά… σωστά!
Στο Πανεπιστήμιο έχουνε και Ύμνο, για έναρξη πασών εργασιών, το :
«Τα δυο σου χέρια [μ]πήρανε
βεργούλες και με δείρανε»…
11 Ιουνίου, 2008 στις 1:22 πμ
skupitsa
Θενξ θείε. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας καθαρής και χωρίς προκατ – λήψεις σκέψης. Κουράστηκα να ακούω για δικαιώματα μειονοτήτων. Δεν χορηγούνται πια δικαιώματα. Χορηγούνται καταναλωτικές δυνατότητες. Οι ομοφυλόφιλοι θα μπορούν και αυτοί να κάνουν το γλέντι του γάμου τους στις γκλαμουράτες αίθουσες με τους πολυελαίους να κρέμονται από πάνω τους το ίδιο επικίνδυνα όπως και για τους στρέητ. Θα βαφτίζουν τα υιοθετημένα παιδιά τους και θα τα ντύνουν με δαντελίτσες σαντιγύ. Θα ενταχθούν στο καταναλωτικό μας σύστημα και θα του καταθέσουν τον οβολό τους με στεγαστικά και άλλα δάνεια. Ως γονείς θα είναι πιο οικονομικοί για τον εργοδότη απ΄ ότι οι ετερόφυλοι. Θα παίρνουν μόνο γονική άδεια και όχι άδεια κυήσεως κοκ. Και κει που θα βλέπαμε τον καταναγκασμό του γάμου να αντικαθίσταται από το σύμφωνο συμβίωσης θα γεμίσουμε με νιόπαντρους. Ορέα.!!!!!
11 Ιουνίου, 2008 στις 1:30 πμ
Πάνος
Μαρίκα,
«μπύρανε», με ήττα. 🙂
*
σκουπίτσα,
κάτι τέτοια γράφει ο θείος και σε γοητεύει… 😉
*
παπούλη,
το σημείωσα, για το ΣΚ! Δε βγαίνει αλλιώς το «χαζάιν πιρούιτ»! (φατσούλες)
11 Ιουνίου, 2008 στις 1:13 μμ
Γιάννης
από τα πιο ωραία κείμενα στην καλύβα
ειδικά ως προς τη μετατροπή της επιθυμίας σε ανθρώπινο δικαίωμα («το ανθρώπινο δικαίωμά μου στο κότερο», που λέει μια φίλη εαακίτισσα).
αλλά, τι τα θες Θείε, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι ουρανοκατέβατα, κάποτε συζητήθηκαν, αποφασίστηκαν, ψηφίστηκαν: άρα σε κάποιες επόμενες συζητήσεις και ψηφοφορίες μπορεί και το δικαίωμα ενός ομοφυλόφιλου σε έναν παραδοσιακό γάμο (με όλα τα ντεκόρ + πεθερές που θα κλαιν από χαρά) να ανακηρυχθεί ανθρώπινο δικαίωμα.
όπως και το δικαίωμα στο κότερο. ή στον αέρα και το καθαρό νερό.
11 Ιουνίου, 2008 στις 1:26 μμ
Ο Αιρετικός
Μήπως ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με την ανθρωποκτημοσύνη του γάμου και να περάσουμε στην polyamory;
12 Ιουνίου, 2008 στις 12:10 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Σκουπιτσα,
δεν ειπε κανεις να πιασουνε οι ομο τα βουνα και να το γυρισουνε στο… ανταρτικο.
Ουτε εγω ουτε ο Μαρξ ισχυριστηκαμε οτι: «η επανασταση θ’αρχισει απο τους ομοφυλοφιλους», δεν θεωρω δα ότι προκειται και για καμια …πρωτοποριακη κοινωνικη δυναμη.
Αντιθετως, αυτο που προσπαθω να περιγραψω ειναι οτι ολη αυτη η ιστορια ειναι η ιδια η ιστορια της -οχι απλα του συντηριτισμου αλλα- της οπισθοδρομισης.
Πρωτα-πρωτα ο αυτοπροσδιορισμος του ατομου μεσα απο τη σεξουαλικοτητα του αποτελει απο μονος του ηττα: τι θα πει «ομοφυλοφιλος» και «ετεροφυλοφιλος», κατι σαν τον ιατρικο ορο «αιμοφιλικός» μου ακουγεται, όρος ο οποιος δηλωνει παθηση.
Ακομα ομως και ο αυτο… ή ετερο-προσδιορισμος «ομόφυλος» ή «αλλόφυλος» μονο ανατριχιλα μπορει να μου δημιουργησει: ( …και έστη και ανεβόησεν εις την παράταξιν Ισραηλ και είπεν αυτοίς Τί εκπορεύεσθε παρατάξασθαι πολέμω έξ εναντίας ημών; ουκ εγώ είμι αλλόφυλος καί υμείς εβραίοι του Σαούλ εκλέξασθε εαυτοίς άνδρα και καταβήτω …) !
Κι ενώ υποτιθεται ότι το ζητουμενο είναι η καταγγελια του ρατσισμου και των …«φυλετικων διακρισεων», καποιοι δεν εχουνε προβλημα να αυτοπροσδιοριζονται μεσα από την σεξουαλικη τους συμπεριφορα (μια από τις πολλες ανθρωπινες συμπεριφορες) και να …ιδρυουν μια νεα …φυλή «ομοειδων» οντοτητων για την οποια ζητουν δικαιωματα.
Και ποια είναι τα δικαιωματα αυτά? «-Να ειμαστε σαν τους αλλους, να εχουμε …οικογενεια, να εχουμε παιδια», αιτουνται.
Μα είναι …«σαν τους αλλους» πριν αυτοπροσδιοριστούν σαν μειονοτητα στη βαση μιας «ιδιετεροτητας» η οποια απτεται και αφορα την προσωπικη σφαιρα παντος ενός εκαστου ατομου και σαν τετοια είναι και θεσπισμενη!
Όμως δεν μπορουν να κανουν παιδια, μπορουν να κανουν όμως αλλα πραγματα: να ζωγραφισουν, να αθληθουν, να χαρουν τον ερωτα (εκτος αναπαραγωγικης διαδικασιας), να απολαυσουν την ζωη χωρις ψυχαναγκασμους.
Το να θελει καποιος να υποδυθεί κατι που δεν είναι αποτελει μιμιτισμο και το να επικαλειται τα …ανθρωπινα δικαιωματα των …μειονοτητων (αφου πρωτα αυτόχρίστηκε «μειονοτητα») αποτελει λαϊκισμο!
Ανθρωπινο δικαιωμα αποτελει να είναι ο καθενας αυτό που πραγματικα είναι και όχι αυτό που δεν είναι!
Η συσπειρωση γυρω από τετοιου ειδους αιτηματα αποτελει συνδικαλισμο και ο συνδικαλισμος εκχυδαϊζει τον ερωτα κανοντας τον αγοραιο.
Ο ερωτας αποτελει αδιαπραγματευτη αξια.
12 Ιουνίου, 2008 στις 12:14 πμ
Πάνος
Κατόπιν αυτών, θα αναφωνήσω:
– Ναι στο σχέδιο Ανάν!
12 Ιουνίου, 2008 στις 12:27 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Γιαννη,
σ’ευχαριστω για τα καλλα σου λογια, δεν ξερω αν ειναι ωραιο το κειμενο ομως αυτο που ξερω ειναι οτι προκειται για πολυ ενδιαφερον θεμα γυρω απο το οποιο πολλα μπορει να γραφτουν σχετικα με την διερευνηση των ανθρωπινων δικαιωματων, τον ορισμο της ενοιας …μειονοτητα, την οικογενεια, τον ερωτα κλπ κλπ.
Δυστυχως αντι για αυτα εχουμε γινει μουγκοι μαρτυρες σ΄ενα …»διαλογο» μεταξυ των παπαδων και των …συνδικαλιστων της ερωτικης επιθυμιας.
* * *
Αιρετικε,
το θεμα δεν ειναι «ηθικο» αλλα με ποιους ορους και απο ποιους οριζονται οι κανονες του κοινωνικου παιχνιδιου: προκειται για ουσιαστικο ζητημα δημοκρατιας.
Αυτο ας συζητησουμε!
12 Ιουνίου, 2008 στις 12:31 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Προς τους αποδελοιπους ΙΘΙστες και kalivistas: σας εβαλα πολυ ψηλα τον πυχη (!) κι εσεις δεν τον ριξατε (περασατε απο κατω!).
12 Ιουνίου, 2008 στις 1:14 πμ
skupitsa
Θείε μου μπορεί να πέρασα από κάτω η κοντή, αλλά και συ με παρεξήγησες.
Το πόιντ οφ βιου ήταν ότι όλη αυτή η ιστορία με διάφορους συμπαθούντες των μειονοτήτων δεν είναι παρά μια οργανωμένη προσπάθεια για να μην έχουμε εναλλακτικές συμπεριφορές, αλλά όλοι, ανεξαρτήτως ιδιαιτεροτήτων, να οδηγηθούν προς εκείνο το μοντέλο που θα εξασφαλίσει την καταναλωτικότητά τους, όπως είναι η σημερινή μικροαστική οικογένεια. Τα περί ίσης μεταχείρισης κλπ είναι φουμαριαστά προσχήματα. Κανένας δεν θέλω να πάρει τα βουνά, Θεός φυλάξοι.
ΥΓ. Αν δεν εκφράζομαι σωστά είναι που δεν σε είχα ινστρούχτορα στα νιάτα μου, οπως ο παπούλης, ας πούμε.
ΥΓ1. Αν πρόσεξες χρησιμοποίησα τη λέξη ιδιΑΙτερότητα.
12 Ιουνίου, 2008 στις 1:33 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Καντε ολοι στην ακρη,
μεταφερω εδω -δια της μεθοδου του κοπυ πεηστ- δυο σχολια μου στο σχετικο με το θεμα ποστ του Ροϊδη στα οποια θιγονται καποιες πλευρες του θεματος που δεν περιεχονται στο κειμενο του παροντος ποστ.
Δυστυχως -κατα την αποψη μου- οτι δεν εγινε κανενας διαλογος εκει επι της ουσιας (σαν τον συχωρεμενο τον Ομαδεον γραφω) αλλα η συζητηση αναλωθηκε σε δαιμονολογιες ενθεν κακειθεν: «αυτα ειναι …Σοδομα και Γομορα» (χριστιανικα τρολ) και «τα ανθρωπινων δικαιωματων των ομο στο …γαμο»!
Προσοχη, ακολουθει …ελαιοπανο!
1. στο Ιούνιος 5, 2008 στο 4:55 π.μ.54 ο θειος Ισιδωρος
Αν δεν υπηρχε το τρολ Θου Βου (να μου κλεβει τη …δοξα ) και δεν βαριο-μουνα θα γραφα ενα κατεβατο δυο μετρα σεντονι για το θεμα.
Παντως εν συντομια εχω να πω: αδελφια μην τραβατε υστεριες με τους γαμους κλπ…ανθρωπινα δικαιωματα.
Η συμβιωση, η αγαπη, ο ερωτας δεν ειναι ζητηματα που μπορουν να αποτελεσουν αντικειμενο συνδικαλιστικων διεκδικησεων.
Ξερω-ξερω: η ασφαλιστικη και συνταξιοδοτικη κατοχυρωση με τον ανθρωπο που αγαπας, η κοινωνικη αποδοχη κλπ …”δικαια” δικαιωματα.
Λοιπον (για να μην τα ξαναλεω):
α) Στ’αρχιδια μου η συνταξη και η ασφαλεια.
Για οποιον/α θελει ασφαλεια και συνταξη να παντρευεται ως εξης: ο Μητσος τη Λουκια και η Σουλα το Θαναση -οχι η Σουλα τη Λουκια και ο Μητσος το Θαναση, αλλα αμα πραγματικα γουσταρουνε κι ετσι βιον ανθοσπαρτον (αλλα οχι και επιδοτουμενο).
Ο ερωτας δεν ειναι θεσμος, ειναι σεισμός!
Η αγαπη δεν ειναι βολεμα, ειναι ξεβολεμα!
β) Την αποδοχη δεν την ζητιανευει κανεις απο την κοινωνια, την κατακτα με το βιο και τα εργα του, με την αναπτυξη της ατομικοτητας του και την προβολη της στην κοινωνια και οχι μεσα απο την καταφυγη και το βολεμα σε συλογικοτητες !
γ) Τα ανθρωπινα δικαιωματα δεν ειναι καταναλωτικα αγαθα που τα ψωνιζεις απο το ραφι του σουπερ μαρκετ και τα τρως στο σπιτι, τα ανθρωπινα δικαιωματα ειναι προϊοντα που απαιτουν επιπονη και κοπιαστικη καλιεργεια και προσωπικη φροντιδα.
Μεσα στην τιμη τους περιλαμβανεται το κοστος και το (οποιο)κερδος, δεν χορηγουνται δωρεαν (διοτι ετσι καταργουνται/φαληρει το μαγαζι).
Το βασικοτερο ανθρωπινο δικαιωμα που οφειλει να υπερασπιστει καποιος ειναι το δικαιωμα στην διαφορετικοτητα και οχι ο μαϊμουδιστικος μιμιτισμος (οικογενεια, ασφαλεια, συνταξη, κοινωνικη αποδοχη κλπ κακομοιριες): Ρε φιλε μπορω να σε αποδεχτω για αυτο που εισαι -αν εισαι κατι, και εχεις κατι ουσιαστικο να μας πεις- αλλα δεν προκειται να σε αποδεχτω για κατι που δεν εισαι και γιαυτο το μιμισαι (και μαλιστα κακογουστα)!
Το κορακι που μιμειται τον γλαρο πνιγεται (μαφιοζικη παροιμια)
https://panosz.wordpress.com/2007/04/17/%cf%83%ce%ba%ce%ad%cf%88%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%8d-%ce%bc%ce%af%ce%bb%ce%b1-%ce%bb%ce%af%ce%b3%ce%bf-%ce%b3%cf%81%ce%ac%cf%86%ce%b5-%ce%b5%ce%bb%ce%ac%cf%87%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b1/
Τι εχει να μας πει σημερα ο/η καθε κακομοιρης/α που μιξοκλαιγεται στην κοινωνια για να τον παρει στην ζεστη και …φιλοστοργη αγκαλια της, να τον ενταξει μεσα στους θεσμους της;
Οτι μας ελεγαν και οι φεμινηστριες μερικες δεκαετιες πριν καθως και ολοι αυτοι που διεκδικουσαν την σεξουαλικη απελευθερωση, που “ηθελαν τον κοσμο και τον ηθελαν τωρα”.
Αυτο -το λιγοτερο κλαψιαρικο και περισσοτερο ανατρεπτικο- κινημα που το μονο που κατωρθωσε ηταν να μετατρεψει την ερωτικη επιθυμια σε καταναλωτικο αγαθο οδηγωντας τα πραγματα στον σημερινο πουριτανισμο.
Τι μεγαλυτερος συντηρητισμος μπορει να υπαρχει απο τον αυτοπροσδιορισμο μεσα απο την ερωτικη συμπεριφορα (η οποια αποτελει ενα καθαρα προσωπικο του θεμα);
Γιατι θα πρεπει να θυσιαστει η ιδιοτικοτητα (που με τοσους αγωνες και προσπαθειες κατακτηθηκε) για να εγαγορστει η “κοινωνικη αποδοχη;
Η “κοινωνικη αποδοχη” ειναι η απενοχοποιηση του …διαφορετικού!
Επιπροσθετως: Οταν βαλεις την κοινωνια κριτη στην κρεβατοκαμαρα σου η κοινωνια θα σε γαμησει!
Και οταν υπερ της διαφορετικοτητας σου πλειοδοτουν ο Γιωργακης και ο Τσιπραλαβανος οι ερωτικες σου επιλογες θ’αποτελουν αντικειμενο συζητησης με τον καθε Ανθιμο, τον καθε Θου Βου και το καθε τρολ!
2. στο Ιούνιος 5, 2008 στο 6:40 π.μ.55 …
Iσιδωρε, καλα τι ουτοπικα και ψευτο-ρομαντικα ειναι αυτα που λες; Ακου επιχειρηματα μερικοι-μερικοι…
Oι ομοφυλοφιλοι, οπως καποτε οι γυναικειες, οι μαυροι κι οι απανταχου μειονοτητες, διεκδικουν ΠΡΑΚΤΙΚΟΥΣ και ουσιαστικους στοχους. Τι ‘ο ερωτας δεν ειναι θεσμος και δεν τον βρισκεις στα ραφια’ και αλλα στοιχακια των Πυξ Λαξ τσαπουνας τωρα.
1. στο Ιούνιος 6, 2008 στο 2:01 μ.μ77 ο θειος Ισιδωρος
Λασκαρατε,
γερασα χωρις να προβαρω γαμπριατικο κουστουμι -εχω όμως αποκαταστησει μεχρι και …τη Λουκια- συνεπως μην φανταστεις ότι κοπτομαι για την προστασια του …«ιερου θεσμου της αγιας οικογενειας» .
Επισης «το πρισμα από το οποιο τα βλεπω» δεν είναι αυτό της οποιας χριστιανικης ηθικης.
Μπορω να κατανοησω και να αποδεχτω τον συνανθρωπο μου γιαυτο που ειναι αλλα όχι γιαυτο που …«θαθελε να’ναι» και προσπαθει να το μιμηθει.
* * *
Ρε συ Τρεις τελειες (σχολιο 55),
“ουτοπικα και ψευτο-ρομαντικα” σου φανηκανε αυτα στα οποια αναφερθηκα;
Πρεπει ναναι του …σκληρου συνδικαλιστικου πυρινα κανεις για να αντιλαμβανεται την ανθρωπινη σεξουαλικοτητα ως διεκδικητικο κινημα με “ΠΡΑΚΤΙΚΟΥΣ και ουσιαστικους στοχους”.
Η σεξουαλικοτητα δεν ειναι …”ανθρωπινο δικαιωμα” οπως δεν ειναι και η αναπνοη, η πεψη, η αφοδευση, ο υπνος κλπ. Ειναι ορμεφυτο (γενετησια ορμη), ανθρωπινη φυσικη λειτουργια!
Το πως επιτελειται αυτη η λειτουργεια και το πως διεξαγεται στο εκαστοτε κοινωνικο πλαισιο καθοριζεται απο μια σειρα παραμετρους (παραγωγικες-οικονομικες-πολιτισμικες κλπ) οι οποιες συνιστουν και τον μηχανισμο αυτορυθμισης μιας κοινωνιας κι εχουν συγκεκριμενο χρονο επωασης.
Το “ανθρωπινο δικαωμα” στη σεξουαλικοτητα –με την οποια της ιδιετεροτητα (φορμα)- ειναι λυμενο (και θεσμικα) -τουλαχιστον στον δυτικο πολιτισμο- απο την στιγμη που εχει κατοχυρωθει το δικαωμα στην ιδιοτικοτητα.
[Οι δυο φορες που αισθανθηκα ασχημα στη ζωη μου νιωθωντας να καταργειται η ιδιοτικοτητα μου ηταν:
1)όταν ημουνα εφηβος και με ειχε πιασει η μανα μου να …τον παιζω στην τουαλετα, και
2)όταν, στο στρατό, βρεθηκα να συνχέζω μαζι με αλλους συμπολεμιστες σε χεστρες χωρις πορτες και με τουρκικες λεκανες και να βλεπει ο απεναντι συνχέστης μου την κουραδα μου να κρεμεται!]
Περα από τα φαιδρά επιχειρηματα τα οποια προβαλουν τα χριστιανικα τρολ (περι «παιδεραστειας», «συμβιωσης με το σκυλο» κλπ) ας θεσουμε μερικα ερωτημα -υπο μορφην ασκησης- προκειμενου να διερευνηθει ποσο διεξοδη ή όχι ειναι η συγκεκριμενη λογικη της επικλησης των «ανθρωπινων δικαιωματων»:
1) Καποια κατηγορια ανθρωπων που αυτό-προσδιοριζονται μεσα από την σεξουαλικη τους δραστηριοτητα με περισσοτερα του ενός ατομα ενηλικα και ικανα προς δικαοπραξια (πχ ενας ανδρας με δυο γυναικες ή δυο γυναικες με έναν ανδρα κοκ) επιθυμουν να συναψουν γαμο μεταξυ τους.
Το οπλοστασιο των επιχειρηματων τους είναι εξ ισου ισχυρο με αυτό των ομοφυλοφιλων: Αγαπιουνται, απαιτουν κοινωνικη αποδοχη, επικαλουνται το γεγονος ότι αποτελουν κοινωνικη μειονοτητα (πιο μειονοτικη και από αυτή των ομοφυλοφιλων) και προβαλουν το γεγονος ότι αυτό αποτελει αναφαιρετο ανθρωπινο δικαιωμα τους. Ζητουν από την πολιτεία να ενταχθουν στους θεσμους : δυνατοτητα για γαμους, ιοθεσιες (δυο μπαμπαδες και μια μαμα είναι καλυτερα από έναν μπαμπα και μια μαμα, όπως και δυο μαμαδες και ενας μπαμπας είναι καλυτερα από μια μαμα κι έναν μπαμπα), κληρονομικα δικαιωματα, ασφαλιση, συνταξιοδοτηση κλπ.
2) Δυο ενηλικα ατομα, συνειδητα και ικανα προς δικαιοπραξια (μανα και γιος, πατερας και κορη, αδελφια κλπ) επιθυμουν να συναψουν γαμο μεταξυ τους και -εκτος απο κοινωνικη αποδοχη- ζητουν από την πολιτεια το δικαιωμα σ΄αυτό και τις δυνατοτητες που απορεουν (συνταξιοδοτικα, κληρονομικα κλπ).
Στις περιπτωσεις αυτές –περα από τις οποιες ηθικες αναστολες- πως και από ποιους οριζεται το οριο μεχρι το οποιο θα ξηλωθει ή θα πλεχτει η υφισταμενη …«κοινωνικη καλτσα» που λεγεται οικογενειακος θεσμος;
Η αποψη μου είναι οτι ο αυτοπροσδιορισμος του ατομου με βαση τη σεξουαλικοτητα του (και όχι από το συνολο των παραμετρων της προσωπικοτητας του), ειναι υποχωρηση απο τα κεκτημενα και αποτελει ηττα, διοτι σημαινει απεμπολυση ενος πραγματικου και ουσιαστικου ανθρωπινου δικαιωματος (της ιδιοτικοτητας) και καταφυγη σε μια συλογικοτητα (πχ ομοφυλοφιλικη) με ανταλαγμα την …”κοινωνικη αποδοχη”: -”Αγαπησε με κοινωνια κι εμενα, το “αμαρτωλο” παιδι σου” (γιαυτο ειπα ότι «κοινωνικη αποδοχη» είναι η απενοχοποιηση του …διαφορετικου –όπως και ο πατριωτισμος είναι η απενοχοποιηση του αριστερου)!
Μπορει αυτό το παραμυθι με τις …«μειονοτητες» των ομοφυλοφιλων κλπ να είναι καλο και να εχει και δρακο (την κακουργα κενωνια/πλειονοτητα) αλλα είναι πλεον παλιο και …πολυπαιγμενο. Γιαυτο και αποτελει λαϊκισμο (ο Μπορχες τα περιγραφει πολύ ωραια στο «περι ομαδισμού»).
Περαν όμως αυτου, ποιος είναι αυτος που μπορει να πει υπευθυνα οτι οι ομοφιλοφιλοι αποτελουν μειονοτητα ή πλειονοτητα;
Για να εξακριβωθει αυτο θα πρεπει να γινει …επισημη καταγραφη των σεξουαλικων συμπεριφορων, ομως:
α) κατι τετοιο θα αποτελουσε ηττα της ιδιοτικοτητας μας (καταργηση ενος θεμελιωδους ανθρωπινου δικαιωματος) και
β) ποιος εγγυαται οτι οι ανθρωποι θα δηλωναν τις πραγματικες τους ερωτικες συμπεριφορες; Ποιος και γιατι θα τους υποχρεωνε να το κανουν;
Αποψη μου είναι ότι ο ανθρωπος δεν είναι ουτε ομοφυλοφιλικο ουτε ετεροφυλικο αλλα (παν)σεξουαλικο ον, που προσποριζεται την ηδονη η οποια προκυπτει κατά την σεξουαλικη του δραστηριοτητα.
Οι ηδονες όμως δεν είναι μονο οι σεξουαλικες αλλα και πολλες άλλες: αισθησιακες, πνευματικες, συναισθηματικες κοκ ων ουκ εστι τελος.
Γιαυτο και ο αυτοπροσδιορισμος μεσα τη σεξουαλικοτητα και δη συγκεκριμενου τυπου ηδονισμου (ομοφυλοφιλικο), προυποθετει ιδεασμο (ιδεοψυχαναγκανασμος) και αυτοματως εγγυαται την υπαρξη ενός κακοσχηματισμενου «εγω» αφου ολες οι άλλες παραμετροι της ανθρωπινης προσωπικοτητας υποβαθμιζονται.
Ο δυτικος πολιτισμος εκανε το «καθηκον» του θεσπιζοντας την ιδιοτικοτητα, από κει και περα είναι θεμα παντος ενός εκαστου (ατομου) να διαχειριστει την σεξουαλικοτητα του στο πλαισιο αυτό -το οποιο οφειλει να διαφυλαξει καθοτι αποτελει υψιστο ανθρωπινο δικαιωμα της υπερτατης μειονοτητας που είναι το ΑΤΟΜΟ και καμια άλλη «μειονοτητα» δεν μπορει να την υποκαταστησει.
Εάν ο καθενας θελει να κοινολογησει την οποια ιδιετεροτητα του (ο κάθε ανθρωπος είναι ιδιετερος) ανταλλασοντας την ιδιοτικοτητα του με την «κοινωνικη αποδοχη» είναι (πρακτικα) αναφαιρετο …δικαιωμα του, όμως δεν είναι κατι για το οποιο μπορει και να επαιρεται.
Το «διαφορετικο» ατομο οφειλει να το σεβαστει κανεις (προϋποθεση γιαυτο είναι το ιδιο το «διαφορετικο ατομο» να σεβαστει τον «διαφορετικο» εαυτο του), όταν όμως το ατομο αυτό επιδιωκει να μιμιθει το «κανονικο» ατομο (γαμος, ιοθεσιες κλπ) τοτε παει περιπατο η «διαφορετικοτητα» του και προκυπτει αυτό που λεμε αυτογελοιοποιηση.
Όλα τα υπολοιπα αποτελουν συνδικαλιστικα τερτιπια διαφορων επινοημενων συντεχνειων και τα …«δικαια αιτηματα» τους με συγκινουν τοσο, οσο και αυτά μιας μειονοτητας ισλαμιστων που στο ονομα του Αλαχ θα διεκδικουσε από την αντιστοιχη ισλαμικη κοινωνια την θεσμικη ικανοποιηση του …ανθρωπινου δικαιωματος της να …τρωει χοιρινο!
Αντε τωρα ν’ακουσεις και λιγο Πυξ Λαξ
12 Ιουνίου, 2008 στις 1:42 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Σκουπιτσα,
δεν ενοουσα εσενα, εσυ ησουν η μονη που τοποθετηθηκες επι της ουσιας γιαυτο και σου απαντησα.
Αλλωστε ειναι προς τιμην σου οτι ποτε δεν μου ζητησες γαμο!
Τους υπολοιπους χουλιγκανους αφορουσε ο …πυχης οι οποιοι αντι να εντρυφισουν στο θεμα πεταγανε σαϊτες μεσα στην ταξη.
12 Ιουνίου, 2008 στις 10:28 πμ
Παπούλης
… η «κοινωνική μπεκάλτσα» …..
Στις σαίτες θείο ήμουν καλύτερος και από το Μαρσέλ Ντασσώ.
12 Ιουνίου, 2008 στις 1:13 μμ
bioannis
Χίλια μπράβο θείε, πολύ καλά και σωστά τα λές. Γι’ αυτό σε έχουμε Πρόεδρο, για να καθαρίζεις για όλους μας.
Υπάρχουν και χειρότερα όμως … κάτι εγχειρήσεις σε Καζαμπλάνκα μεριά… Φαντάζεσαι ένα κίνημα «ανθρώπινων διακιωμάτων» που να διεκδικεί τέτοιου είδους εγχειρήσεις να μπούνε στο σύστημα ΕΣΥ ;; Άτιμο πράμα ο συνδικαλισμός της «ομάδωσης» … ο συνδικαλισμός της αγέλης.
12 Ιουνίου, 2008 στις 1:57 μμ
Γιάννης
εγώ ξανακάνω την ερώτηση στον θείο αλλά και στους υπόλοιπους.
ποιος θα ορίσει ποια είναι τα πραγματικά ανθρώπινα δικαιώματα, αν τα α.δ. όπως τα ξέρουμε ορίστηκαν έτσι από κάποιους και δεν είναι ουρανοκατέβατα; τι αποκλέει το ανθρώπινο δικαίωμα της γυναίκας να παντρεύεται όποιον θέλει να μετατραπεί στο ανθρώπινο δικαίωμα να παντρεύεται η μάνα το γιο, ο πατέρας την κόρη; η «φύση των πραγμάτων»; τι είναι φυσικό; μήπως ζούμε και στη ζούγκλα, για να ζούμε κατά φύσιν;
οι ομοφυλόφιλοι ασφαλώς ισχυρίζονται ότι θέλουν τουλάχιστον τον τερματισμό των διακρίσεων ως προς π.χ. τα κληρονομικά. αυτό είναι συνδικαλισμός στον έρωτα; και ο ετερόφυλος γάμος δεν θεσμοθετήθηκε για την αποφυγή ακριβώς των προβλημάτων τύπου ποιού είναι το παιδί, ποια χήρα και ποιο παιδί θα πάρει την περιουσία;
12 Ιουνίου, 2008 στις 5:34 μμ
skupitsa
Γιάννη, επειδή ακριβώς ο ετερόφυλος γάμος θεπίστηκε για το λόγο που λες δεν προβλέπεται ο γάμος των ομοφυλοφύλων (ή άλλων συνδυασμών) από το νόμο. Αλλά και το σύμφωνο συμβίωσης αποβλέπει μόνο στην οικογένεια που μπορεί να εξελιχθεί βιολογικά και θέλει να ρυθμίσει τις σχέσεις της χωρίς να βάλει κουλούρα. Όσο για τα κληρονομικά δικαιώματα κυριαρχεί το δίκαιο του αίματος. Αν το ζευγάρι δεν αποκτήσει παιδί, οι εξ αίματος συγγενεις παίρνουν τη μισή κληρονομία από τον επιζώντα σύζυγο. Αυτή η συγκεκριμένη ρύθμιση πραγματώνεται στη ζωή με πολύ σκληρές, συνήθως, εκδοχές. Και οι ομοφυλόφυλοι και οι ετερόφυλοι μπορούν να ρυθμίσουν το ζήτημα διαφορετικά με διαθήκη, αλλά και πάλι οι εξ αίματος θα έχουν, εκ του νόμου, καλό μερίδιο. Το ζήτημα έιναι άλλο. Όλο το νομικό μας σύστημα, σύνταγμα, αστικός κώδικας κλπ έδωσε λύσεις βασισμένες στην ιδέα της οικογένειας όπως μέχρι σήμερα την γνωρίζαμε. Αποσπασματικές αλλαγές (στα συγκεκριμένα άρθρα περί γάμου ας πούμε) δεν μπορούν να λειτουργήσουν γιατί θα συγκρούονται με άλλες διατάξεις του όλου συστήματος. Εμέις θέλουμε να αλλάξουμε αυτό το σύστημα για χάρη των ομοφυλοφύλων; Η κοινωνία μας το θέλει; Αν ναι, έχει καλώς. Αν όμως δεν το θέλει και η αλλαγή γίνει, τότε η μειονότητα θα επιβληθεί στην πλειονότητα και δεν κατανοώ γιατί θα πρέπει να γίνει αυτό. Σε μια οργανωμένη κοινωνία τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι παρά ένα λουρί συγκεκριμένου μήκους, το οποίο σε αφήνει να πας ως εκέι που αρχιζουν τα δικαιώματα των άλλων και οι παρεμβάσεις του κράτους. Κι αυτό επειδή πρέπει να συν-υπάρξουμε. Άρα, η όλη συζήτηση γίνεται για το πόσο μακρύ λουρί θα έχουν οι ομοφυλόφυλοι (που μπορουν να μην έχουν καθόλου).
12 Ιουνίου, 2008 στις 6:52 μμ
nik-athenian
@Θείο Ισίδωρο 1.33
Ρισπέκτ.
@σκουπίτσα 5.34
!!!
12 Ιουνίου, 2008 στις 9:16 μμ
Πάνος
σκουπίτσα,
το κυρίαρχο δυτικό παράδειγμα, όπως έφτασε ως εμάς, μάλλον προκρίνει τα συμφέροντα του ατόμου, σε σχέση με αυτά της κοινωνίας.
Αν δεν ίσχυε αυτό, δεν θα υπήρχε (ακόμα) καπιταλισμός.
Αν ο συλλογισμός μου είναι σωστός, τότε οι εν λόγω μειοψηφίες λειτουργούν απόλυτα μέσα στο πνεύμα του κυρίαρχου δυτικού παραδείγματος – συνεπώς, από νομική άποψη, αργά ή γρήγορα θα τακτοποιηθούν.
Κατά τα άλλα, η προσέγγιση του θείου έχει ισχυρή λογική.
12 Ιουνίου, 2008 στις 10:55 μμ
Γιάννης
skupitsa,
και τα σημερινά αποδεκτά ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν αποδεκτά χωρίς τη θέληση της κοινωνίας, με αποφάσεις κυρίαρχων «φωτισμένων» μειοψηφιών οι οποίες έπειτα «εκπαίδευσαν» την κοινωνία. επίσης νομίζω ισχύει για τα σημερινά αποδεκτά α.δ. ότι δεν είναι θέμα πλειοψηφίας, αλλά αδιαπραγμάτευτα. τι αποκλείει στο μέλλον είτε με την απόφαση μιας μειοψηφίας είτε της πλειοψηφίας να θεωρηθεί αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα -που δε θα θίγει τα δικαιώματα του άλλου- ο γκαιογάμος ή οι γάμοι πολύγαμων;
12 Ιουνίου, 2008 στις 11:05 μμ
Πάνος
Γιάννη,
αν με οποιαδήποτε διαδικασία επιχειρηθεί να θεσπιστεί ως α.δ. η οποιαδήποτε μορφή γάμου, από ποιά θέση θα εκδηλώσεις (και ενδεχομένως θα επιβάλλεις) την αντίθεσή σου;
Γιατί είναι ένα θέμα να τα θεωρείς όλα αυτά γελοία ή περιττά (και πιθανότατα θα συμφωνήσουμε) και άλλο θέμα η πολιτική και θεσμική διαχείριση των (θεωρούμενων ως) α.δ.
13 Ιουνίου, 2008 στις 12:10 πμ
skupitsa
Καλά, την αναφορά στην κοινωνία και στην έγκρισή της την έκανα επειδή ο γάμος θεωρείται κοινωνικό δικαίωμα και αυτό που προστατεύεται είναι η αξίωση του πολίτη απέναντι στο κράτος για φροντίδα κα παροχές (ο τρίτεκνος που χαρακτηρίζεται πολύτεκνος, αλλά αυτό κακοφαίνεται στον πολύτεκνο που του τρώει τα προνόμια ο πιο τεμπέλης κτλ). Το ατομικό δικαίωμα έχει να κάνει με την αξίωσή τους να έχουν ίση μεταχείριση από το νόμο. Ίση μεταχείριση σημαίνει όμοια ρύθμιση, όμοιων πραγμάτων. Κάπου εδώ αρχίζει το ζητούμενο. Δεν πρόκειται για ένα νέο ατομικό δικάιωμα που θα θεσπιστεί, αλλά για το δικό μου (και το δικό τους και όλων μας) ατομικό δικάιωμα που θα τύχει μιας νέας διαχείρισης. Δεν θα έχουμε όλοι το δικαίωμα να έχουμε λόγο γι αυτό;
Πάνο, το φτωχό μου το μυαλό με κάνει καχύποπτη απέναντι σ΄αυτό το νέο habeas corpus. Λες να φταίει που έχω κόρη της παντρειάς;
13 Ιουνίου, 2008 στις 12:23 πμ
skupitsa
Και βέβαια αυτό που έγραψα για τα ανθρώπινα δικαιώματα το απόγευμα (ότι είναι ένα λουρί κτλ) έχει να κάνει με τη μετάλλαξή τους. Γιατί η φωτισμένη εκδοχή τα θέλει να λειτουργούν ως ασπίδα απέναντι στην εξουσία (πχ να τροφοδοτούν ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τις κάμερες, τις υποκλοπές, τα προσωπικά δεδομένα, τη λογοκρισία στο διαδίκτυο κλπ).
13 Ιουνίου, 2008 στις 8:09 πμ
Γιάννης
Πάνο,
δεν ξέρω από ποια θέση θα εκδηλώσω και θα επιβάλω την ενδεχόμενη αντίθεσή μου, όταν θεσπιστεί παντοιοτρόπως ως ανθρώπινο δικαίωμα η οποιαδήποτε μορφή γάμου. παρατηρώ όμως ότι αφενός δεν βλάπτει κανέναν να θεωρηθεί α.δ. ο γκαιογάμος (το πολύ να θιχτεί κανείς ετεροφυλόφιλος αν του κάνει πρόταση ομόφυλός του), αφετέρου ακριβώς επειδή ο παραπάνω γάμος δεν βλάπτει, επίσης δε θα έβλαπτε κανένα «τρίτο» πρόσωπο ένας γάμος πολύγαμων ή μεταξύ στενών συγγενών, άρα θα μπορούσε και ο γάμος αυτός να θεωρηθεί – στην ίδια βάση – ένα νέο α.δ., τόσο φυσιολογικό όσο η γυναίκα να επιλέγει τον σύζυγό της σήμερα.
υποθέτω ότι αν κατανοούσαμε όλοι πως η κανονιστική θεώρηση δεν έχει σταματημό (: δλδ αν ο γκαιογάμος είναι α.δ., τότε και ο τριο-γάμος μπορεί να γίνει α.δ., αν ζητηθεί), τότε Α) θα άρχιζαν οι περισσότεροι να αναζητούν μια θεμελίωση των α.δ. στη Φύση ή στο Θεό ή σε κάτι «εξω-ανθρώπινο», για να γλιτώσουν τα πάντα από την κατρακύλα της ψηφοφορίας και του «έστω ότι». αλλά μήπως αυτό εν μέρει δε γίνεται και με τα σημερινά α.δ.; τα θεωρούμε τόσο φυσικά, τόσο αυτονόητα, θεωρώντας ότι από τη φύση του κάθε άνθρωπος δικαιούται να τα απολαμβάνει μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωπος. αλλά δεν συζητήσαμε για τα δικαιώματα του πετεινού, τα οποία αυτός έχει μόνο και μόνο επειδή είναι πετεινός και τα οποία δεν πρέπει να παραβιάζουν τα πετεινίσια δικαιώματα του διπλανού πετεινού. και ξεχνάμε ότι οι ανθρωπιστές στην Αγγλία ήταν καρα-ρατσιστές στα 1900. άλλοι, πάλι, Β) θα εμπιστεύονταν το σωστό περιεχόμενο των α.δ. σε μια ομάδα σοφών α λα Μωυσής, Λυκούργος («μην τους αλλάξετε αν δε γυρίσω») και δε συμμαζεύεται. πόσο μπορεί να αντέξει στην αλλαγή των συνθηκών η απόφαση ενός σοφού;
επειδή ο δυτικός πολιτισμός είναι ατομικιστικός (με δόσεις «αόρατου χεριού» που προάγει το κοινό καλό), η άποψή σου ότι στο τέλος, θέλουμε δε θέλουμε (άσε που στο τέλος θα γίνουν κι οι παππούδες τρανσέξουαλ), θα περάσει ως ανθρώπινο δικαίωμα η επιθυμία για γκαιογάμο (ή ποιος ξέρει τι άλλο είδος γάμου) είναι σωστή, νομίζω.
Σκουπίτσα,
και οι ομοφυλόφιλοι την «φωτισμένη» εκδοχή προβάλλουν, ότι δηλ. δε θα τους θίγει κανείς τα κληρονομικά, (στο μέλλον) τα πατρικά δικαιώματα ή τα ιατρικά τους απόρρητα (πότε κόλλησε έητζ ο φίλος). αλλά ακριβώς τέτοια εκδοχή, «θέσμισης για χάρη της προστασίας» ήταν και αυτή για τη θέσμιση του ετερόφυλου γάμου (π.χ. διαφορετικά πέταγαν τα παιδιά τους στις χαράδρες). πού διαφέρουν αυτά τα δύο;
το άλλο, που λες με τους τρίτεκνους και πολύτεκνους αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη, όπως να δίνουν επιδόματα στους φτωχότερους (αν και οι νεοφιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι παραβιάζεται το ανθρώπινο δικαίωμά τους με το να δίνουν οι πλούσιοι λεφτά)
13 Ιουνίου, 2008 στις 10:41 πμ
Πάνος
σκουπίτσα: «Δεν θα έχουμε όλοι το δικαίωμα να έχουμε λόγο γι αυτό;»
Όχι. Δε μπορεί να έχει τον ίδιο λόγο γι αυτό ο άμεσα ενδιαφερόμενος …γαμπρός και ο τοπικός μητροπολίτης. Αν έχουν όλοι τον ίδιο λόγο για ένα θέμα που αφορά την τύχη του «α.δ.» μιας μειοψηφίας, αίρεται ακριβώς η κυριαρχία του ατομοκεντρισμού – που είναι η κυρίαρχη τάση του (ισχύοντος) δυτικού παραδείγματος. Ομιλώ ως …οδοντίατρος, βεβαίως… 😉
*
Γιάννη,
η επέκταση (ως υπόθεση εργασίας, φυσικά ) σε πετεινούς, αιμομιξίες, πολυγαμίες κλπ νομίζω ότι κάπου αδικεί τους ομοφυλόφιλους. Οι οποίοι είναι μεν μειοψηφία, αλλά καθόλου περιθωριακή.
13 Ιουνίου, 2008 στις 11:03 πμ
σχολιαστής
Μα η ποιότητα της δημοκρατίας υπάρχει μέσα απο την αποδοχή των δικαιωμάτων των μειοψηφιών.
13 Ιουνίου, 2008 στις 12:52 μμ
Γιάννης
Πάνο,
ε, τα πετεινοί κ.λπ. αναφέρονταν στο θέμα της θεμελίωσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων (και των πιθανών λόγων εναντίωσης κάτι ασυνήθιστο ώς τώρα) , όχι στο αν είναι περιθωριακοί οι ομοφυλόφιλοι ή ανθρωπόμορφοι πετεινοί. ωστόσο η βάση για τη μελλοντική, αν υπάρξει ποτέ, κατοχύρωση του γάμου των πολύγαμων θα ήταν η ίδια με τη βάση για την κατοχύρωση του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων: ότι είναι σχετικά αρκετοί και ζητούν να υπάρξει ρύθμιση. αυτό, ότι η βάση είναι ίδια, μπορεί κανείς να το δει ως κίνδυνο ή ως ακίνδυνο, αλλά ανεξάρτητα από το πόσο βλαπτικό είναι, η αιτιολογική βάση είναι η ίδια: «θέλουμε να ζούμε έτσι και να κατοχυρώσουμε νομικά τον τρόπο ζωής μας, για προστασία από τρίτους».
13 Ιουνίου, 2008 στις 2:40 μμ
skupitsa
Να θυμίσω ότι δεν μιλάμε μόνο για το γάμο αλλά για την έννοια της οικογένειας και όλες τις σχέσεις που απορρέουν από αυτήν και είναι η βάση της κοινωνικής μας δομής; Δεν είναι ο ο γάμος το ατομικό δικαίωμα που διεκδικούν, είναι η ίση μεταχείριση σε όλα τα επίπεδα των οικογενειακών σχέσεων και είναι αμφισβητούμενο αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την ίση μεταχείριση. Ο μητροπολίτης δεν είναι άμεσα ενδιαφερόμενος Πάνο γιατί δεν παντρεύεται. Οι ετερόφυλοι που παντρεύονται όμως, είναι άμεσα ενδιαφερόμενοι σε μια κανονιστική ρύθμιση που βάζει τα όρια και μοιράζει την πίτα (για τις οικονομικές πτυχές του ζητήματος, όπως η σύνταξη χηρείας ας πούμε). Και τώρα που τα είπαμε όλα ρίξε ένα δημοψήφισμα………
13 Ιουνίου, 2008 στις 6:49 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Ειχα σημειωσει σε παραπανω σχολιο μου:
«Το πως επιτελειται αυτη η λειτουργεια και το πως διεξαγεται στο εκαστοτε κοινωνικο πλαισιο καθοριζεται απο μια σειρα παραμετρους (παραγωγικες-οικονομικες-πολιτισμικες κλπ)».
Η καλή Σκουπιτσα αναφερθηκε πιο πανω με εξαιρετικα διαυγη και σαφη τροπο στην οικονομικη πτυχη (ανακατανομη της πιτας) στην οποια στοχευει η εν λογω …»μειονοτητα» (=συντεχνια): δωσε κι εμενα μπαρμπα!
Της κοινωνικης πλευρας του ζητηματος θα επιληφθω αναλυτικα μολις ευκαιρισω να …φιλοσοφαρω! 😉
13 Ιουνίου, 2008 στις 7:00 μμ
Πάνος
σκουπίτσα,
το «πακέτο» εννούσα κι εγώ. Λες να ασχολούμαι με την …τελετή; 🙂 Η πίτα είναι αδιανόητο να κοιράζεται ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ της μειοψηφίας των ομοφυλοφίλων που επιλέγουν να συμβιώνουν. Οι ετερο- δεν έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν αυτοί, αν θα αδικούνται οι άλλοι. Αστεία με τα λεφτά, δε γίνονται.
*
Γιάννη,
ΟΚ.
*
θείο,
μόλις ευκαιρίσεις, δες στην κατηγορία «θείος Ισίδωρος» και τα λοιπά ποστ που …υπογράφεις.
13 Ιουνίου, 2008 στις 11:10 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Πανο,
την …ειδα την κατηγορια και δηλωνω οτι δεν την αποδεχομαι: ειμαι αθωος!
Γιαυτο θα σου στειλω με ημεηλ ενα αναβαθμισμενο οργανογραμμα του ιδρυματος διοτι εκει που το εχεις βαλει ουτε ρακοσυλεκτης δεν μπορει να το ανακαλυψει.
Να βαλεις ενα πλαισιο ξεχωριστο επανω αριστερα που να λεει «Ιδρυμα θειος Ισιδωρος» και να το πατας και να μπαινεις στο οργανογραμμα (δες).
Ενα μπουγιελο μαυρο χρημα πληρωνει καθε μηνα το ΙΘΙ στην καλυβα για νοικια, ενω εχω προταση απο τους ποντιους (& αριστερους) για δωρεαν πρωτο τραπεζουντα πιστα.
Θα παω εκει και θ’αρχισω να γραφω κατα της παγκοσμιοποιησης.
ΥΓ
Τι να δω στην κατηγορια θειος Ισιδωρος? ειναι οπως ηταν.
13 Ιουνίου, 2008 στις 11:46 μμ
Πάνος
Εν οίδα, ότι ουδέν είδα!
Τι το πέρασες θείε το μπλόγκ, multimedia;
(και να γίνει – θα χρειαστούμε καμιά δεκαριά σεζόν για να …προσαρμοστούμε )
*
Αν σε συμφέρει το συμβόλαιο που σου προτείνουν οι πόντιοι (& αριστεροί) τι να σου πω, να κοιτάξεις τι είναι καλύτερο για την καριέρα σου… 😉
18 Ιουνίου, 2008 στις 12:45 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Απαιτω να ελθει και να παρει θεση επι του θεματος ο π2!
18 Ιουνίου, 2008 στις 8:46 πμ
π2
Θείε (κ. πρόεδρε),
Σας υπενθυμίζω πως με το υπ’ αρ. πρωτ. 69/2008 έγγραφο προς την Διοίκηση του Ιδρύματος αιτήθηκα δίμηνη άδεια άνευ αποδοχών, ήλιου και χαράς (Ιούνιος – Ιούλιος) δι’ υπερεπείγουσαν προσωπικήν εργασία, ήτις δεν μου επιτρέπει ν’ ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου απέναντι στο σεπτόν Ίδρυμα. Καθώς το δικαίωμά μου να δουλεύω σαν εεε, ομοφυλόφιλος (άγαμος, έγγαμος, διαζευγμένος και χήρος ταυτόχρονα) από το πρωί ως το βράδυ είναι απαράγραπτο παρακαλώ να σεβαστείτε αυτήν την ιδιαιτερότητά μου.
Μολοντούτο, σεβόμενος το κύρος του προεδρικού θεσμού, σημειώνω πως σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την προεδρική τοποθέτηση (πως θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά εξάλλου) και πως επιφυλάσσομαι να τοποθετηθώ επί του θέματος στο μέλλον.
Επιστρέφω στο γκέι καβούκι μου τώρα.
24 Ιουνίου, 2008 στις 5:38 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Ενταξει π2,
εγκρινεται η αδεια (ανευ αποδοχων), αλλα ενα να ξερεις: «Δουλεψε να φας και κλεψε να’χεις»!
24 Ιουνίου, 2008 στις 10:11 πμ
bioannis
Οφείλω να εξηγήσω και εγώ τη στάση μου.
Μετά μεγάλης μου χαρμολύπης (χαράς και λύπης μαζί) πήρα άδεια μετά αποδοχών και απορριμμάτων (από τη σημαία) απροσδιόριστου χρόνου (βρίσκομαι σε καζάνι πιροσκί) λόγω οξείας ΑΣΕΠίτιδας (έκλεισα συμβόλαιο ομηρίας) και περισπωμένης αναμπουμπουλίασης: Διεκδικώ τα δικαιώματα των ανδρών στο γάμο και τον έρωτα (κατά κυριολεξία).
Σε όλο το απροσδιόριστο διάστημα με υπεύθυνη δήλωση του Νόμου 105 εξουσιοδοτώ τον Πρόεδρο και ψηφίζω οτι θα ψηφίζει αυτός.
ΝΑΙ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝ-ΑΝ
ΝΑΙ ΠΡΟΘΥΠΟΥΡΓΟ ΣΙΜΗΤΗ
ΝΑΙ ΣΤΑ ΝΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΟΧΙ.
Μετά τιμής διατελών (350 ευρά τον μήνα).
24 Ιουνίου, 2008 στις 10:35 πμ
skupitsa
Βιο,
μήπως πρέπει να σε αναθέσω στη χορωδία των συγχλισμένων για ανάκαμψη;
(κάποιες είναι πολύ δυνατές στη χλοοκοπτική).
24 Ιουνίου, 2008 στις 10:55 πμ
bioannis
Σκουπίτσα αφήνομαι στα χέρια σου άνευ όρων και ορίων!!
Άμα μπορείς να κάνεις κάτι …μέχρι και δεξιός ψάλτης χλοοκοπτικού μηχανήματος γίνομαι (το μηχάνημα δουλεύει και εγώ ψελλίζω από δεξιά).
Δεδομένης της κατάστασης (αισθάνομαι ότι θέλω επισκευή και πέταμα στη χωματερή των Ταγαράδων … όχι και όπου – όπου …).
Ο χειρότερος εχθρός της περιόδου, είναι ο καθρέπτης μου…
Ούτε για ανακύκλωση με δέχονται. Το χειρότερο συναίσθημα όλων είναι η αυτολύπηση. Βεβαιωμένο !!
ΣΤΙΣ ΣΕΡΒΙΔΕΣ ΛΕΜΕ ΝΑΙ (ας είναι και συγχλισμένες… ακόμα καλύτερα!)
24 Ιουνίου, 2008 στις 11:11 πμ
skupitsa
Βιο, άστο πάνω μου. Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού θα λες ναι και στα μεταλλαγμένα.
24 Ιουνίου, 2008 στις 11:30 πμ
bioannis
Ζήτα μου ότι θες … αλλά εγώ προδότης δεν γίνομαι.
Θα ζητήσω συνδρομή από τον Παπούλη για να με μάθει πως να αντέχω στα βασανιστήρια …του εχθρού, ή τουλάχιστον να με μυήσει στα της «εύκολης» αυτοχειρίας (ελάχιστου πόνου και βέβαιου, ακαριαίου αποτελέσματος).
24 Ιουνίου, 2008 στις 11:38 πμ
skupitsa
ΟΚ. Θα σε εντοπίσω μέσω ερυθρού σταυρού (καλυβάρχη). Κι αυτά τα «ακαριαία» ξέχνα τα.
24 Ιουνίου, 2008 στις 2:09 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Αντε, η ωρα η καλη!
24 Ιουνίου, 2008 στις 2:18 μμ
bioannis
Θείε η ώρα η καλή ? ή η ώρα η κακή ?
Τι περνάει σαν σκέψη απο το κεφάλι σου ? (αυτό που είναι πιό κοντά στον ουρανό … εννοείται)
24 Ιουνίου, 2008 στις 3:35 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Η ωρα η καλη (ασκεπτί)!
24 Ιουνίου, 2008 στις 7:37 μμ
bioannis
Κατάλαβα… η Παναγιά (η ερυθροσταυρίτισα) μαζί μας (μου).
Ευχαριστώ πολύ θείε.
25 Μαΐου, 2009 στις 11:29 μμ
Sadmanivo
ΓΜΤ, τι ωραία που τα γράφεις, ζήλεψα!
Κι αφού εγώ δεν μπορώ,
υποκλίνομαι 🙂
26 Μαΐου, 2009 στις 12:48 πμ
Πάνος
Sadmanivo,
ο θείος Ισίδωρος είναι πραγματικά ανεπανάληπτος… Και μας λείπει – ελπίζω όχι για πολύ ακόμα.