Ένας από τους καλύτερούς μου φίλους – που ‘ναι κι από τους πιο μεγάλους σύγχρονους ποιητές – σέρνεται σωστό ερείπιο, αυτό τον καιρό στο Λονδίνο. Ήδη στους αρχαίους Έλληνες ήτανε γνωστό – μπορεί να σε πετύχει σ’ οποιαδήποτε ηλικία, αλλά φαίνεται η ηλικία που προσφέρεται περισσότερο γι’ αυτό είναι τα τελευταία χρόνια των σαράντα: εκδηλώνεται σαν μια εσωτερική σκλήρυνση, σαν κράτημα, ένα απόλυτο πάγωμα της ζωϊκής ενέργειας, ένα απόλυτο εσωτερικό πάγωμα – εγώ τ’ ονομάζω «σύνδρομο του παγωμένου άντρα».

Νωρίς ή αργά μας πιάνει όλους μια φορά και υπαινίσσεται μέσα σε φράσεις όπως: «δεν πρόκειται να τα καταφέρω, δεν γίνεται…» ή «είναι πολύ αργά για οτιδήποτε» ή χαιρέτα μας τον πλάτανο». Αλλά συνήθως περνάει απαρατήρητο, σαν μια αόρατη επιπόλαια δυσαρέσκεια κι ο περί ου ο λόγος ξαναεπιστρέφει γρήγορα στην προηγούμενη «φυσιολογική» του ζωή (… ) Με το φίλο μου όμως δεν ήτανε μια τέτοια προσωρινή αδυναμία, η κατάσταση αυτή δεν ήταν μεταβατική ούτε περαστική. Επρόκειτο φαίνεται για μια χρόνια ΟΡΓΑΝΙΚΗ πάθηση.

*

Αν θέλετε να διαβάσετε τη συνέχεια, αναζητείστε το κομμάτι στις «σημειώσεις ενός πορνόγερου» του Τσαρλς Μπουκόφσκι. Αυτή η μετάφραση είναι του Τεό Ρόμβου.