Κάπου στην  επαρχία ζει ένας παραδοσιακός Έλληνας, ο οποίος κατάφερε και διορίστηκε (με ρουσφέτι από βουλευτή) σε μια δημόσια υπηρεσία. Η δουλειά του ήταν (και παραμένει) εξαιρετικά άνετη.

Τα χρόνια πέρασαν και ο βολεμένος αυτός συμπατριώτης είχε μια μεγάλη αγωνία: σε λίγο, όταν θα έβγαινε στη σύνταξη, γιατί να μην τον αντικαταστήσει στη δουλειά η κόρη του, η οποία τελείωνε οσονούπω το Λύκειο;

Το συζήτησε με το βουλευτή του και προέκυψε ένα προβληματάκι: Για τους διορισμούς στη συγκεκριμένη θέση απαιτείται πλέον ένα τυπικό προσόν, δηλαδή το πτυχίο ενός ΤΕΙ. Ο διάλογος που ακολουθεί είναι αυθεντικός:

– Και που είναι αυτό το ΤΕΙ;

– Στη … (περί τα 600 χιλιόμετρα μακριά)

– Αμάν! Που να τρέχει τώρα το κορίτσι…

– Δίκιο έχεις, θα το βολέψουμε.

Λοιπόν, η λύση που έδωσε ο βουλευτής ήταν να ιδρυθεί άλλο ένα ΤΕΙ στην πρωτεύουσα του νομού (του) με το αντικείμενο που βόλευε την κόρη του ψηφοφόρου του! Το ΤΕΙ ήδη λειτουργεί – και ο μπαμπάς της κόρης περιμένει την αποφοίτησή της, για να βγει στη σύνταξη και να της παραδώσει την εργασία «του» στο δημόσιο.

Παίδες και κόρες,

στο μέτρο που μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη στα λεγόμενα των ανθρώπων, σας διαβεβαιώνω ότι η παραπάνω ιστορία δεν είναι fiction, είναι 100% αληθινή. Και μπορεί να μας χρησιμεύσει ως ευκαιρία για να επιβεβαιώσουμε ότι:

  • Ευτυχώς που η Ανώτατη Εκπαίδευση στη χώρα μας είναι δημόσια και ουχί ιδιωτική.
  •  Ευτυχώς που δεν αναθεωρήθηκε το άρθρο 16, γιατί αυτό θα σήμαινε την ιδιωτικοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης, με όλα τα δεινά που αυτό συνεπάγεται.

Επιμύθιο: Ζητείται γαμπρός, διορισμένος στο δημόσιο, κατά προτίμηση, για την κόρη του ψηφοφόρου. Δεκτοί (ακόμα) και αριστεροί, αρκεί να εμφορούνται από υγιείς αξίες: Πχ, να είναι αλλεργικοί στη λειτουργία της Ανώτατης Εκπαίδευσης υπέρ της κοινωνίας και να στηρίζουν ακράδαντα την ιδιωτικότητα των «Δημόσιων» ΑΕΙ και ΤΕΙ.

*

Επειδή όλα αυτά συμβαίνουν κάπου στη μακρινή επαρχία, ας επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη και στο καμάρι της «δημόσιας» ΑΕ, δηλ. το ΑΠΘ. Κι ας μας απαντήσει όποιος γνωρίζει, ποιο είναι το ουσιαστικό (πραγματικό) κριτήριο για να ξεκινήσει κανείς «πανεπιστημιακή σταδιοδρομία» σ’ αυτό το ευκλεές δημόσιο ίδρυμα:

  • Να είναι εξαιρετικός στο αντικείμενό του και να έχει πλούσιο βιογραφικό σημείωμα

Ή

  • Να είναι άμεσος κατιών (γιος / κόρη) υπηρετούντος καθηγητή στο ΑΠΘ ή να έχει στενή σχέση (β’ σύζυγος, γκόμενα) με τον ανωτέρω επιστήμονα.

Όποιος έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα μπορεί να δώσει τη σωστή απάντηση: και στην Κωλοπετινίτσα και στη Μπουγατσαδούπολη ΔΕΝ υφίσταται, εδώ και πολλά χρόνια, η έννοια της «δημόσιας» ΑΕ. Ο χώρος είναι απολύτως ιδιωτικοποιημένος, με ονοματεπώνυμα. Ίσως με κάποιες εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και η «ιδιωτικοποίηση» δεν περιορίζεται, φυσικά, στο κληρονομικό δικαίωμα – αυτό είναι το λιγότερο. Το περισσότερο το βρίσκουμε στους όρους χρήσης ενός δημόσιου αγαθού για αυστηρά ιδιωτικά συμφέροντα.  

Πώς γίνεται τώρα να υπάρχει ένα ολόκληρο, αυτοπροσδιοριζόμενο ως προοδευτικό, αριστερό κλπ, κίνημα που να υπερασπίζεται το «δημόσιο χαρακτήρα» που έχουν αυτά τα ιδιωτικά μαγαζάκια, είναι ένα μυστήριο. Ένα από τα πολλά που συνθέτουν το νεοελληνικό παράλογο. Όσο για τη γλώσσα που χρησιμοποιείται, είναι καθαρά newspeak: Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Το ιδιωτικό είναι δημόσιο. Το μαύρο είναι άσπρο.

*

Προσωπικά δεν έχω καμιά ιδεολογική ή άλλου τύπου προτίμηση στα δημόσια ή στα ιδιωτικά ΑΕΙ και ΤΕΙ. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να υπάρχει υψηλού επιπέδου ΑΕ στη χώρα μας, η οποία, εκτός από την εγχώρια χρήση, να μπορεί να προσελκύει προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές και σπουδαστές από όλο τον κόσμο. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι το σπάσιμο του δημόσιου (δηλ. του …ιδιωτικού) μονοπωλίου θα είναι παραγωγικό προς αυτή την κατεύθυνση. Είμαι όμως σίγουρος ότι η χειρότερη δυνατή επιλογή είναι η προσπάθεια για να μην αλλάξει τίποτα. Όσοι την καταβάλουν, κατήγαγαν  λαμπράν νίκην, στο ζήτημα της αναθεώρησης του άρθρου 16. Υπέρ ποίου, άραγε;