Στις 22 Μαρτίου 2008 έγινε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Καβάλας μια εκδήλωση με θέμα «η εμπειρία του blogging». Εκεί προσπάθησα να θίξω μερικά από τα θέματα που μας απασχολούν ως μπλόγκερ και ως …ανθρώπους, υποθέτωντας ότι η συζήτηση θα συνεχιστεί στα μπλογκ. Κάτι τέτοιο δε συνέβη, ίσως επειδή το ενδιαφέρον στράφηκε στα όσα συνέβησαν με το κλείσιμο της εκδήλωσης και τα οποία προκάλεσαν ταραχή στο Μπλογκοχώρι. Τώρα που τα πνεύματα έχουν ηρεμήσει, ανεβάζω ξανά ένα μέρος από το κείμενο της ομιλίας που έκανα κείνη τη μέρα. Και αναρωτιέμαι, αν η εκδήλωση γινόταν τώρα, ο τίτλος θα ήταν ο ίδιος ή θα συζητούσαμε για την «εμπειρία του facebook»; 😉

Όποιος θέλει να δει ή να ξαναδεί τι έγινε στην Καβάλα και όσα ακολούθησαν, ας πιάσει το κουβάρι από εδώ:

https://panosz.wordpress.com/2008/03/22/kavala/

*

Κάποιος παλιός σοφός, τότε που η ανθρωπότητα δεν είχε ανακαλύψει ακόμα τα μπλογκ, διαπίστωσε ότι ο άνθρωπος είναι ζώον κοινωνικόν. Για πολλούς αιώνες, η ανάγκη της κοινωνικότητας, της επικοινωνίας, της ανταλλαγής, καλυπτόταν με την αυτοπρόσωπη παρουσία στην αγορά – ή την πλατεία του χωριού. Η ίδια ανάγκη εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα, αλλά δεν υπάρχουν πια αγορές ή πλατείες, που να φιλοξενούν ανθρώπους που συνδιαλέγονται άμεσα μεταξύ τους. Όλες οι μορφές ενημέρωσης, επικοινωνίας, ανταλλαγής απόψεων ή εμπειριών, ακόμα και ψυχαγωγίας, χαρακτηρίζονται πλέον από τη διαμεσολάβηση, η οποία αμείβεται, άμεσα ή έμμεσα, για τις υπηρεσίες που προσφέρει.

Το κύριο χαρακτηριστικό της διαμεσολαβημένης επικοινωνίας, ψυχαγωγίας κλπ είναι η αυστηρά κάθετη και μονόδρομη λειτουργία της. Μια κλασσική εφημερίδα, για παράδειγμα, απευθύνεται στον αγοραστή – αναγνώστη, αλλά είναι πολύ δύσκολο να συμβεί το αντίστροφο. Και είναι σχεδόν αδύνατο να επικοινωνήσουν οι αναγνώστες της ίδιας εφημερίδας μεταξύ τους. Το ίδιο ισχύει για ένα βιβλίο, μια κινηματογραφική ταινία, μια συναυλία: η συμμετοχή του αναγνώστη ή του θεατή συνήθως περιορίζεται σε μια σιωπηλή και κατά μόνας επεξεργασία του προϊόντος που έφτασε ως αυτόν.

Η μονόδρομη διαμεσολάβηση είναι, επίσης, απαράβατος όρος και όριο του πολιτικού διαλόγου. Στη σημερινή ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα, μερικές δεκάδες πολιτικοί και δημοσιογράφοι συνομιλούν μεταξύ τους – κι αυτό είναι όλο. Ο πολίτης / θεατής περιορίζεται στο ρόλο του ακροατή και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αλλάξει κανάλι, για να πέσει πάνω σε μιαν άλλη παρέα, που κάνει την ίδια δουλειά με την προηγούμενη. Τα μεγάλα ζητούμενα της αμφίδρομης σχέσης, αλλά και της άμεσης συνομιλίας παραμένουν μετέωρα. Είπαμε, δεν υπάρχουν πια αγορές και πλατείες – ακόμα και τα καφενεία των δυο προηγούμενων αιώνων, που λειτουργούσαν ως χώροι άμεσου, αδιαμεσολάβητου διαλόγου, έχουν περάσει στην ιστορία.

Η μεγάλη επιτυχία των μπλογκ, που τη βλέπουμε σήμερα και στη χώρα μας, κατά τη γνώμη μου οφείλεται στο ότι απαντούν ικανοποιητικά στα αιτήματα της ισότιμης σχέσης στην επικοινωνία και της οριζόντιας διασύνδεσης των ανθρώπων που έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Κι αυτό γίνεται αμέσως, εννοώ πολύ γρήγορα. Κατά κάποιον τρόπο, λειτουργεί ξανά η αγορά, με την παλιά της έννοια. Κι όχι μονάχα η αγορά, αλλά και η παρέα, η μεγάλη παρέα, την οποία έχει ουσιαστικά εξαφανίσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής.

Μήπως μιλάμε για ένα υποκατάστατο; Κατ’ αρχήν, ναι. Οι ανταλλαγές πάσης φύσεως που υλοποιούνται με τα μπλογκ είναι υποκατάστατο της πραγματικής, in vivo, επαφής των προσώπων. Από την άλλη μεριά, προσφέρεται για πρώτη φορά σε αυτή την έκταση και με αυτή την πληρότητα μια άλλη δυνατότητα, που δεν υπήρχε ως τώρα: αίρονται όλες οι δεσμεύσεις και οι περιορισμοί του χώρου και του χρόνου. Επικοινωνούμε με την ίδια ευκολία με εκείνο τον ιστολόγο που κάνει το μεταπτυχιακό του στην Αγγλία και με εκείνον που ζει το διπλανό διαμέρισμα. Αυτό που χάνουμε σε βάθος, δηλαδή την άμεση διαπροσωπική σχέση, το κερδίζουμε σε πλάτος, επικοινωνώντας με ανθρώπους που, λίγα μόνο χρόνια πριν, δε θα γνωρίζαμε ποτέ.

Οι άμεσες σχέσεις παραμένουν αναντικατάστατες, αλλά και οι διαδικτυακές αποδεικνύονται εξαιρετικά λειτουργικές και παραγωγικές. Προσωπικά, αν ήμουν υποχρεωμένος να επιλέξω ανάμεσα στις δύο, θα διάλεγα χωρίς δισταγμό τις πρώτες. Αλλά, θα με στεναχωρούσε πολύ η απώλεια των άλλων. Στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με ένα συναμφότερον, πολύ καινούριο, αλλά ιδιαίτερα γοητευτικό.

Ας θίξουμε τώρα, όσο μας επιτρέπουν τα χρονικά περιθώρια, ελάχιστες από τις πολλές ενδιαφέρουσες πλευρές του νέου μέσου που μας απασχολεί.

Είναι τα μπλογκ επανάσταση στην επικοινωνία;

Δε νομίζω. Πραγματικές επαναστάσεις στην επικοινωνία ήταν η τυπογραφία και ο τηλέγραφος, που εκμηδένισαν τις δυσκολίες και τις αποστάσεις, για τη μεταφορά της πληροφορίας. Το διαδίκτυο, μέρος του οποίου είναι τα μπλογκ, απλά συνεχίζει, πάνω στην ίδια λογική. Κι επειδή έγινε μετά, ενσωματώνει όσα από τις προηγούμενες εποχές και τις προηγούμενες μορφές επικοινωνίας του ταιριάζουν. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της νέας επικοινωνιακής πραγματικότητας έχουν περιγραφεί ως εξής: Η δυνατότητα επικοινωνίας στο δίκτυο και η πρόσβαση σε πληροφορίες μπορεί να γίνει πολύτιμη. Μου φαίνεται ότι το internet θα γίνει πολύ γρήγορα το σημαντικότερο μέσο δημοσιοποίησης, γιατί καταφέρνει να προσομοιώσει την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, καλύτερα από τα άλλα μέσα, μπορεί να επεκταθεί γεωγραφικά (στο χώρο) πιο γρήγορα από τα άλλα μέσα, η πρόσβαση σ’ αυτό μπορεί να γίνει φθηνότερη και από την χρήση του μπορεί να προκύψει οικονομικό όφελος. Πρέπει να είναι σαφές, ότι πρόκειται για μία αφαίρεση όπως η γλώσσα, η γραφή ή το χρήμα. Πολλές μέθοδοι αφαίρεσης, αυτό σημαίνει και επανασύνθεσης, συγκεντρώνονται σ’ αυτό το καινούριο μέσο κι αυτό του δίνει δύναμη. Είναι ελπιδοφόρο που αυτή η επαναδιάταξη στην τηλεπικοινωνία, κι όσο απ’ αυτήν αποστραγγίζεται στην επικοινωνία, μπορεί να γίνεται με αποκεντρωτικές αρχές. Παρόλ’ αυτά μη ξεχνάτε ότι η ουσία βρίσκεται αλλού και μ’ αυτό δεν εννοώ τον κόσμο των ιδεών.(1)

Αλλά εκτός από τις αισιόδοξους υπάρχουν και οι σκεπτικιστές, ένας από τους οποίους (2) υποστήριξε σε μια σχετική συζήτηση της καλύβας ότι το διαδίκτυο στην ουσία και τη λειτουργία του είναι κυρίως άπειρα αναλυτικό και άπειρα συνδυαστικό, όχι συνθετικό. Ότι καθοριστικός παράγοντας είναι η ίδια η μαζικότητα της χρήσης του μέσου, κάτι όχι κατ’ ανάγκην ταυτόσημο με τη δημοκρατικότητα. Και συμπλήρωσε: Από τη μαζικότητα επάγεται και η μοναδική ηθική του δικτύου: ότι τίποτα δεν απαγορεύεται, ότι όλα πρέπει να ακούγονται και τίποτα να μη λογοκρίνεται. Ακόμα και στο ελληνικό μπλογκοχωριό μπορεί κανείς να παρατηρήσει την εμμονή σ’ αυτήν την ηθική επιταγή. Αυτό μπορεί να μοιάζει και να είναι η ελευθερία του λόγου της νεωτερικότητας, μα στη λειτουργία του πράγματος είναι η θεμελιώδης συνθήκη ύπαρξης της μαζικότητας, του νέου κόσμου δηλαδή. Θα δείξει αν είναι και θαυμαστός.

Δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό, σε αυτό το σημείο, να τονίσω ότι το πρόβλημα της σύνθεσης είναι η μεγάλη αδυναμία, του σύγχρονου ανθρώπου, όπως τον διαμόρφωσε το δυτικό παράδειγμα. Και σα να μην έφτανε αυτό, το άπειρο της πληροφορίας που έχει στη διάθεσή του τον αποπροσανατολίζει, τον κάνει να αισθάνεται ότι έχει κιόλας κατακτήσει την ουτοπία του αναγεννησιακού ανθρώπου. Κλείνω την παρένθεση αυτή, όσο είναι καιρός – και επανέρχομαι στα μπλογκ!

Είναι ενδιαφέρον ότι, χάρη στην τεχνολογική εξέλιξη, δίνεται η δυνατότητα για νέους συνδυασμούς του λόγου με εικόνα και ήχο, σε όλες τις πιθανές παραλλαγές τους. Ωστόσο, το κύριο συστατικό του ιστολογείν παραμένει ο γραπτός λόγος, με όλες του τις συμβάσεις, ο οποίος ορισμένες φορές, ανάλογα με το θέμα της συζήτησης, δανείζεται χαρακτηριστικά του προφορικού λόγου, όπως η ταχύτητα, τα αστειάκια, οι ατάκες. Όπως παρατήρησε ένας σχολιαστής στην καλύβα, εξίσου σημαντικό όμως είναι ότι αποτελεί και, τρόπον τινά, δημόσιο, «τελετουργικό» λόγο: ο λόγος του καθενός μας εδώ μέσα δεν είναι ούτε ακριβώς ο προφορικός του λόγος ούτε ο γραπτός, αλλά μία ιδιόλεκτος που διαμορφώνεται από (και διαμορφώνει) την επιλεγμένη δημόσια περσόνα του.(3)

Τα μπλογκ αντιμάχονται ή βοηθούν τις συλλογικότητες;

Η εμπειρία δείχνει ότι τα μπλογκ όχι μόνο δεν αντιμάχονται τις συλλογικότητες, αλλά μπορεί να τις βοηθήσουν, καθώς ευνοούν τη διαδραστική, αμφίδρομη αλλά και οριζόντια επικοινωνία. Μόνο που όλα (και όλοι) βρίσκονται ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένοι στην κριτική. Αλλά αυτό δε νομίζω πως είναι κακό. Παραπλήσιο ερώτημα είναι αν τα μπλογκ αποτελούν τα ίδια ένα κοινωνικό κίνημα ή αν μπορεί να αναπτυχθούν επιμέρους κινήματα μέσα από αυτά. Στο πρώτο, η δική μου απάντηση είναι αρνητική, στο δεύτερο αρνητική με επιφυλάξεις. Το μέσον που χρησιμοποιούμε μπορεί να διευκολύνει τη διάδοση μιας ιδέας ή ενός αιτήματος, να φέρει σε επαφή ανθρώπους. Αλλά η δημιουργία μιας νέας συλλογικότητας, ενός κινήματος ή ακόμα και μιας πετυχημένης δραστηριοποίησης ή καμπάνιας (που είναι το πιο απλό) είναι διαφορετική υπόθεση. Στο σημείο αυτό (όπως και σε όλα τα υπόλοιπα) υπάρχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις. Για παράδειγμα, η Φιλελεύθερη Συμμαχία, χαρακτηρίζεται δημόσια από μέλη της ως «κόμμα του διαδικτύου», με την έννοια ότι το ίντερνετ (και τα μπλογκ) έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία αυτού του νέου κόμματος, αλλά και στην προώθηση της πολιτικής του αντζέντας.

Η πολιτική αντιπαράθεση δεν είναι το κύριο θέμα των μπλογκ, κατά καιρούς όμως απασχολεί εκατοντάδες ιστολόγους, ανάλογα με τη συγκυρία και την επικαιρότητα. Τον τελευταίο χρόνο παρατηρείται μια πολύ γρήγορη αύξηση των αμιγώς πολιτικών ιστολογίων, μερικά από τα οποία πετυχαίνουν υψηλές επισκεψιμότητες και γίνονται δημοφιλή. Αλλά αυτό συμβαίνει μονάχα σ’ εκείνες τις ευτυχείς περιπτώσεις που ο ιδιοκτήτης του πολιτικού μπλογκ είναι πρώτα απ’ όλα καλός μπλόγκερ – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Με τα προηγούμενα δεν εννοώ τα μπλογκ των βουλευτών, τα οποία επίσης αυξάνονται σε αριθμό τελευταία και με τα οποία δεν μας επιτρέπει ο χρόνος να ασχοληθούμε περισσότερο.

Δυο λόγια για τις περσόνες

Οι περισσότεροι μπλόγκερ (σε μια αναλογία 60/40, σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα, αλλά περιγράφει την κατάσταση ενάμισι χρόνο πριν) χρησιμοποιούν ψευδώνυμα – περσόνες. Είναι ενδιαφέρον το φαινόμενο που παρατηρείται πολύ συχνά, οι περσόνες να καλλιεργούν το χαρακτήρα και το ύφος τους, να αυτονομούνται από τα πρόσωπα που τις δημιούργησαν και να «ζουν» μια ξεχωριστή ζωή στη μπλογκόσφαιρα! Η περσόνα είναι το αποτέλεσμα της δυνατότητας που δίνουν τα μπλογκ στον καθένα, να μην αποκαλύπτει την ταυτότητά του στους διαδικτυακούς συνομιλητές του. Έχουν γίνει ατελείωτες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις στα μπλογκ γύρω από αυτό το θέμα – και υποθέτω ότι θα γίνουν κι άλλες στο μέλλον. Περιορίζομαι να σημειώσω εδώ ότι όπως η επωνυμία δεν εξασφαλίζει την ποιότητα και την εγκυρότητα του εκφερόμενου λόγου, έτσι και η ψευδωνυμία (η περσόνα δηλαδή) δεν αναστέλλει αυτά τα ζητούμενα.

(1) delta-kapa

(2) Αντώνης

(3) π2

*

ΤΡΙΑ  ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΣΤ ΤΗΣ 22ας ΜΑΡΤΙΟΥ

Μάρτιος 24, 2008 στο 1:07 μ.μ

Stelios Levantis

Πάνο, συγχαρητήρια! Πλήρης η παρουσίασή σου και περιεκτική. Όμορφη ήταν συνολικά η εκδήλωση και επίτερψέ μου να δώσω από εδώ τα συγχαρητήριά μου και στη συμπαρουσιάστριά σου, την Κωνσταντία, αλλά και σε όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης.
Στο ψητό! Θέλω να συμβάλω στη συζήτηση που έχει ανοίξει από καιρό και θα κρατήσει, κατά τη γνώμη μου, καιρό, με τα παρακάτω σχόλια:
1) Σε ό,τι αφορά την αίρεση των δεσμεύσεων του χώρου και του χρόνου συμφωνώ ως προς το τεχνικό μέρος. Αν δούμε όμως τον χώρο και τον χρόνο ως κοινωνικές κατηγορίες, πολλοί από τους -οικονομικούς, φυλετικούς, μορφωτικούς- περιορισμούς της κοινωνίας αντανακλώνται στην μπλογκόσφαιρα (δες το προφίλ του έλληνα μπλόγκερ στην έρευνα του Βασίλη Καραμπάση: 64% άντρες, ΜΟ ηλικίας 31, 66% παν/μιακή εκπαίδευση κ.ά). Εντούτοις, πιστεύω πως η τάση είναι προς την αναίρεση αυτών των περιορισμών και ελπίζω, στις επόμενες γενιές, που μεγαλώνουν με υπολογιστές και internet, ο κάθε «κακομοίρης» να έχει ή να συμμετέχει σε μπλογκ και να εκφράζεται.
2) Το θεωρώ αυτό πάρα μα πάρα πολύ σημαντικό, γιατί, αν το blogging γίνει ένα εργαλείο ολόκληρης της κοινωνίας, μπορεί να γίνει «ένας δρομος που δεν είχαμε ποτέ. Εγώ δεν είχα μάθει στη ζωή μου να διαβάζω, τα τελευταία χρονια διάβασα περισσοτερο απ’ οτι στα 25 πρώτα χρονια της ζωής μου. Αν μάθουμε να διαβάζουμε απ’ την οθόνη, θα μάθουμε να διαβάζουμε παντου, να κοινωνούμε. Το blogging δίνει εντατικά μαθήματα κοινωνικοποίησης», όπως είπε το Καλτσόβρακο (αντιγράφω από oneiros) και με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
3) Αυτό νομίζω απαντάει και στο θέμα που θέτεις, αν το blogging είναι υποκατάστατο. Όχι μόνο δεν είναι υποκατάστατο, αλλά συμπληρώνει και βελτιώνει την «παραδοσιακή» επικοινωνία, ιδιαίτερα μέσω της ψευδωνυμίας – που δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, παρά «τη μάσκα που κρύβεις κάτω απ΄ τη μάσκα που φοράς» (Τρύπες). Αν ο μπλόγκερ «παθαίνει» αυτά που λέει το Καλτσόβρακο, τότε μπορεί να τα μεταφέρει και στην in vivo επικοινωνία, βελτιώνοντάς την.
4) Πολύ ωραία η προσέγγισή σου και του σχολιαστή της «καλύβας» για την ιδιόλεκτο του blogging. Ως φιλόλογος με ενδιαφέρον για τη γλωσσολογία και την επικοινωνία εν γένει, ενθουσιάστηκα.
5) Σε ό,τι αφορά τη διαφήμιση στο blogging, πέρα από τους ηθικούς φραγμούς ή τις αρχές που μπορεί να θέτει κάποιος, πιστεύω ότι δεν μπορεί να ευδοκιμήσει, διότι πλήττει την αξιοπιστία του blogger. Και μαζί με τη χαμένη αξιοπιστία πάει χαμένη και η διαφημιστική επένδυση.
6) Τέλος, εκείνο που εμένα με προβληματίζει, είναι το αν η ουσιαστική ελευθερία του μπλογκινγκ (ουσιαστική γιατί σε εξαναγκάζει σε ουσιαστική συζήτηση επειδή υπάρχει ο αντίλογος, και μάλιστα όχι αυτό που έχεις επιλέξει για αντίλογο), μπορεί να γίνει άλλοθι της ανελευθερίας στην πραγματική ζωή. Αν και, αν μάθεις να μιλάς και αποκτήσεις φωνή, είναι δύσκολο να δέχεσαι μετά να σιωπάς. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ο κίνδυνος της διαδικτυακής εκτόνωσης με παράλληλη παθητικότητα στην «πραγματική» ζωή.

Μάρτιος 25, 2008 στο 2:39 μ.μ

Πάνος

Για όσα γράφει ο Στέλιος Λεβαντής (24 Μαρτίου, ώρα 1:07):

1) Δε διαφωνούμε σε τίποτα. Η έρευνα περιγράφει την κατάσταση ενάμιση χρόνο πριν.

2) Μακάρι να ισχύει αυτό – προσωπικά έχω επιφυλάξεις. Όταν η «εκπαίδευση» (θα) γίνεται αποκλειστικά μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών, κάτι δε μου αρέσει… Θα προτιμούσα οι οθόνες να είναι μονάχα υποβοηθητικές στα υπόλοιπα.

3) Επιμένω ότι οι «πραγματικές» σχέσεις είναι αναντικατάστατες – και οι μοναδικές «ολοκληρωμένες». Γιατί περιλαμβάνουν πολύ περισσότερα από την απλή συνομιλία, που εξασφαλίζει ο ιντερνετικός διάλογος. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να επικοινωνεί και με τη γλώσσα του σώματος, με το χαμόγελο, με μια χειρονομία, με την αύρα του άλλου. Κάποιος παλιός ευρωπαίος περιηγητής περιέγραφε σκανδαλισμένος τις συναντήσεις των εξόριστων Σουλιωτών, ως εξής: κάθονται με τις ώρες, καπνίζουν και δεν αλλάζουν κουβέντα μεταξύ τους! (από μνήμης). Κι όμως, οι Σουλιώτες επικοινωνούσαν μια χαρά, χωρίς να χρειάζεται να μιλάνε. Ελπίζω να έκανα κατανοητό αυτό που θέλω να πω.

4) Για την ιδιόλεκτο του μπλόγκιν υπάρχει αρκετό υλικό, σε διάφορα ποστ της καλύβας. Καιρού επιτρέποντος, θα προσπαθήσω να τα συμμαζέψω.

5) Για τη διαφήμιση τα λέγαμε αρκετή ώρα με τον καλτσόβρακο. Η βασική μου αντίρρηση είναι αισθητική: δε μου πάει. Από την άλλη, δε νομίζω ότι πρόκειται για κάτι φοβερό και τρομερό, αν και οι γνωρίζοντες ισχυρίζονται πως τα μπλογκ έχουν ήδη μπει για τα καλά στη διαφήμηση (βλ. σχόλια cpil στο μπλογκ της εκδήλωσης)

6) Δεν είμαι τόσο επιφυλακτικός. Τα μπλογκ είναι μια άσκηση ελευθερίας στην έκφραση. Αυτό, ακόμα κι αν δεν κάνει καλό (δηλ. αν δεν μεταφέρεται στην πραγματική ζωή), σίγουρα δεν κάνει κακό!

Μάρτιος 25, 2008 στο 7:38 μ.μ

Stelios Levantis

Βασικά, με βρίσκεις σύμφωνο σε όλα. Μόνο να προσθέσω κάτι για τη διαφήμιση: συμμερίζομαι πλήρως τις αντιρρήσεις από πλευράς αισθητικής. Αλλά πιστεύω ότι δεν τελειώνει εκεί. Όλο και κάτι από την ανεξαρτησία σου θα πρέπει να θυσιάσεις, νομίζω. Ίσως να κάνω και λάθος.
Τα λέμε

🙂