Σε κοίταζα μ' όλο το φως και το σκοτάδι που έχω
Αυτό υποστηρίζουν νεότερες επιστημονικές έρευνες:
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/10/11/11-10-200/
Κατ’ αποκλειστικότητα η καλύβα σας αποκαλύπτει τα ευρήματα ακόμα νεότερων ερευνών, τα οποία θα δημοσιοποιήσει προσεχώς το γνωστό εξειδικευμένο (εις την Αριστερο-Ποντιακήν έρευνα) ιστολόγιο, που αποδεικνύουν με αδιάσειστα στοιχεία ότι ο Χριστός, εκτός από Αριστερός, ήταν και Πόντιος! 😉
*
Δεν έχω πειστεί (ακόμα) ότι ο Χριστός ήταν Πόντιος ή έστω Αριστερός.
Πάντως, φιλόζωος ΔΕΝ ήταν:
 | Theo στη Λάμπρος |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Καλό 2024! |
 | Αναγνώστης Αθηναίος στη Καλό 2024! |
 | Πάνος στη Καλό 2024! |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Ηλίας στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | lycabettus στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Νικόλαος Τσιμπίδης στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | Θανάσημος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | ο Θειος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
27 Σχόλια
Comments feed for this article
11 Οκτωβρίου, 2008 στις 6:28 μμ
Πάνος
Φήμες αναφέρουν ότι οι Π & Α συνέστησαν μια τριμελή επιτροπή (από πεντέξι άτομα) η οποία, μετά την πολιτική ταυτοποίηση του Ιησού (Αριστερός και, προσεχώς, Πόντιος), καλείται να αποφανθεί περί των πολιτικών φρονημάτων της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας (Παναγίας). Η πρώτη συνεδρίαση της Επιτροπής υπήρξε θυελλώδης, καθώς ένα από τα μέλη της διαφώνησε κατηγορηματικά ότι η Παναγία είναι ασυζητητί Αριστερή, με το επιχείρημα ότι ουδεμία Αριστερή εξ όσων γνωρίζει αυτός προσωπικά παρέμεινε αειπάρθενος μετά τη γέννα, ακόμα και αν επρόκειτο περί Ποντίας. Επέμενε μάλιστα ότι η παραδοχή αυτής της εκδοχής συνιστά ξεκάθαρη ιδεολογική υποχώρηση στον ταξικό εχθρό (ο οποίος, βεβαίως, ΔΕΝ είναι Πόντιος, ούτε Αριστερός).
Οι διαβουλεύσεις συνεχίζονται.
11 Οκτωβρίου, 2008 στις 6:43 μμ
Πάνος
Η καθυστέρηση των εργασιών της Επιτροπής έχει προκαλέσει ανησυχία στους Π & Α, καθώς εκκρεμούν χιλιάδες φάκελλοι Προφητών, Αποστόλων, Αγίων, Οσίων, Μαρτύρων, Αναχωρητών, Ομολογητών* κλπ. Είς εξ αυτών (των Π & Α) είχε τη φαεινή ιδέα να αποδοθεί ο τιμητικός τίτλος του Αριστερού αριστείνδην εις όλους τους Αγίους κλπ, καθότι όλοι είχαν ως πρότυπο τον Ιησού, άρα νο πρόμπλεμ. Ο ίδιος προανατολίζεται να τους χορηγηθεί, επιπροσθέτως, ο τιμητικός τίτλος του «επιτίμου Ποντίου».
Το διεθνές Αριστερό (και Ποντιακό) Κίνημα αναμένει με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις.
—
* ουδεμία σχέση με ομόλογα, δομημένα ή μη.
11 Οκτωβρίου, 2008 στις 7:17 μμ
Σπύρος Ντόβας
Μπας και ήταν και οικολόγος?
11 Οκτωβρίου, 2008 στις 9:21 μμ
Πόντος και Αριστερά
Το τελικό πόρισμα είναι το εξής!
-Ο Ιησούς ήταν αριστερός!
-Η Παναγία δεξιά
-Ο Ιωσήφ αντιστασιακός
-Οι φαρισαίοι κάτι σαν τους Παοτζήδες και τους ταγματασφαλίτες της εποχής και τέλος…
-Ο Πόντιος Πιλάτος, Ρωμαίος δεξιός αναθεωρητής
Μ-π
11 Οκτωβρίου, 2008 στις 9:26 μμ
Πάνος
Η συνεδρίαση της Πλατιάς Ολομέλειας του 33 ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, στο γνωστό στενό Υπερώον. Στα Δεξιά ο Ιάκωβος, οργανωτικός υπεύθυνος, αναζητούσε εναγωνίως το βλέμμα του σκοτεινιασμένου Ιησού για να του γνέψει πως «δύσκολα τα πράγματα» αλλά Εκείνος ήταν απορροφημένος στη μελέτη της Εισήγησής Tου, την οποία χτένιζε φραστικά (στα Αραμαϊκά, σε δημοτική εννοείται). Στην Αριστερή πλευρά του Υπερώου, όπως μπαίνουμε, ήταν συγκεντρωμένοι οι αριστεριστές, γύρω από τον Ιούδα και σχεδόν δε χωρούσαν (ήταν περισσότεροι από έξι και γεματούληδες) με αποτέλεσμα να καταλαμβάνουν και μέρος του Κέντρου. Η κατάληψη του Κέντρου ήταν πολύ σημαντική – αυτή θα έκρινε το αποτέλεσμα. Άρχισαν με τη συνήθη καθυστέρηση, μία ώρα και πενήντα έξι λεπτά (1)
Μετά την εκλογή Προεδρείου (πρόεδρος της συνεδρίασης ανέλαβε ο Πέτρος, τα πρακτικά ανέλαβε να κρατάει η Μαγδαληνή) ο Ιησούς πήρε το λόγο και άρχισε να μιλάει:
«Αγαπητές συντρόφισσες, αγαπητοί σύντροφοι. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Ο Ρωμαϊσμός περνά μια βαθιά και αξεπέραστη κρίση, όλα τα σημάδια δείχνουν ότι βρίσκεται υπό κατάρρευση. Το κίνημά μας βρίσκεται μπροστά σε νέες, μεγάλες ευθύνες και καθήκοντα, καθώς η ώρα της Επανάστασης δεν είναι μακριά!» (2)
Η δεξιά πτέρυγα του Υπερώου (όπως μπαίνουμε) σείστηκε πάνω στα ξύλινα σκαμνιά της. Η αριστερή ομοίως, αλλά σε διαφορετικό τόνο. Το κέντρο, δηλαδή οι συντρόφισσες Μαρία του Κλοπά, η Σαλώμη, ανεψιά του Βαρραβά και οι σύντροφοι Ματθαίος, Ιωάννης και Θωμάς παρέμεινε ασάλευτο. Μόνο ο Θωμάς έκανε μια έκφραση, που ο Ιάκωβος μετέφρασε σε «αν δεν το δω, δεν το πιστεύω» αλλά αυτός απλά είχε μια φαγούρα στη μύτη και αναγκάστηκε να ξυστεί.
«Τι θα γίνει ρε σύντροφοι με το τσιγάρο; Ακόμα δεν αρχίσαμε και ντουμανιάσαμε!» ακούστηκε αγανακτισμένος ο σύντροφος Ιωσήφ (ο από Αριμαθείας) – αναπληρωματικό μέλος, αλλά με το θάρρος της γνώμης του, όταν επρόκειτο για το κάπνισμα.
«Να σβήσουν αμέσως τα τσιγάρα!» φώναξε ο Πέτρος. «Συνέχισε, σύντροφε Ιησού».
Ο Ιησούς άνοιξε το στόμα του, αλλά δεν πρόλαβε.
«Επί της διαδικασίας!» ακούστηκε η ένρινη φωνή του Ιούδα από το βάθος αριστερά (όπως μπαίνουμε – να μη το διευκρινίζω όλη την ώρα).
«Ποιας διαδικασίας; Η διαδικασία έχει ξεκινήσει. Δεν έχεις το λόγο!» φώναξε ο Πέτρος, που λόγω ηλικίας είχε μιαν α κουφαμάρα και γι’ αυτό φώναζε δυνατά, προσόν εξαιρετικά χρήσιμο για προέδρους πλατιών (και στενών) Ολομελειών.
Αμέσως έγινε χάβρα Ιουδαίων. «Να μιλήσει!» φώναζαν από αριστερά (ξέρετε…) «δεν έχει δικαίωμα!» φώναζαν από δεξιά. Ο Θωμάς βρήκε την ευκαιρία και έξυσε τη μύτη του με όλη του την άνεση. Τη λύση έδωσε ο ίδιος ο Ιησούς, κάνοντας νόημα στον Πέτρο να τον αφήσει να μιλήσει.
«Ορίστε!» έκανε εκείνος τσαντισμένος (με τον Ιησού). «Πέντε λεπτά, αυστηρά!»
«Να ανοίξει κατάλογος ομιλητών» πετάχτηκε ο Θαδαίος, που είχε προσληφθεί ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής με κοπτάτσια, αλλά δεν έχανε την ευκαιρία να ζητάει το λόγο και να απεραντολογεί χωρίς να λέει τίποτα ουσιαστικό.
Ευθύς έγινε νέα χάβρα Ιουδαίων. Δεκαοχτώ λεπτά αργότερα και ενώ η μύτη του Θωμά ήταν πλέον κατακόκκινη, τα πνεύματα ηρέμησαν και ο Ιούδας άρχισε να μιλάει.
«Καταγγέλλω τον σύντροφο Ιησού για δεξιό οπορτουνισμό και δεξιά παρέκκλιση» είπε μέσα σε νεκρική σιγή. «Χθες, στο Ναό του Σολομώντα είπε μπροστά σε όλους τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Αυτό δείχνει ότι μπροστά στην προοπτική της εξουσίας πρόδωσε τη βασική αρχή του κινήματός μας, ότι τα μέσα παραγωγής και η παραγόμενη υπεραξία θα ανήκουν αποκλειστικά στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της! Ζητώ την καθαίρεσή του από την ηγεσία»
«Πάλι καπνίζουν. Δε μπορούμε να ανασάνουμε ρε σύντροφοι, δεν το καταλαβαίνετε;» φώναξε με όλη του τη δύναμη ο Ιωσήφ (ο από Αριμαθείας, αναπληρωματικό μέλος) αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία (3)
Μετά από εικοσιτέσσερα λεπτά έντονων αντεγκλήσεων (να μην ξαναπώ χάβρα, θα με παρεξηγήσει στο τέλος ο Abravanel) o Ιησούς πήρε το λόγο.
«Ο σύντροφος Ιούδας έφερε την παιδική αρρώστια της αριστεράς, τον αριστερισμό, στο κίνημά μας» είπε αργά και επίσημα. «Ζητώ την καθαίρεσή του από μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και τη διαγραφή του από την Ουράνια Βασιλεία!» κατέληξε.
Μετά από έντεκα κύκλους «δευτερολογιών» και δεκατέσσερις «δικαιολογήσεις ψήφου», έφτασε η ώρα να μπουν οι προτάσεις σε ψηφοφορία. Ο Πέτρος ζήτησε να σηκώσουν τα χέρια όσοι ψήφιζαν την πρόταση του Ιησού. Όλη η δεξιά (όπως μπαίνουμε) πτέρυγα, οι γυναίκες του κέντρου και η Μαγδαληνή που κρατούσε τα πρακτικά σήκωσαν τα χέρια τους. Όλοι κοίταξαν τον Θωμά, που έξυνε το κεφάλι του. Αμήχανος αυτός σήκωσε το χέρι ψηλά.
«Κατά» είπε ο Πέτρος, ανήσυχος.
Τα κατά ήταν ένα λιγότερο.
«Λευκά» είπε ο Πέτρος και άναψε τσιγάρο, ανακουφισμένος.
Ο Θωμάς σήκωσε το χέρι. Ήθελε να ψηφίσει λευκό, δύσπιστος καθώς ήταν σε κάθε πρόταση.
«Διπλοψηφία!» ούρλιαξε ο Ιάκωβος, μεγάλη μανούλα στα οργανωτικά.
«Να μετρήσει το λευκό του Θωμά! Να επαναληφθεί η ψηφοφορία!» φώναζαν οι υποστηρικτές του Ιούδα.
Ήταν στο τσακ να πιαστούν στα χέρια. Μονάχα ο Ιησούς ήταν ήρεμος, σχεδόν γαλήνιος. «Ας ξαναψηφίσουμε» είπε, με μια αδιόρατη θλίψη στη φωνή του.
Τα χέρια τώρα ήταν εννέα υπέρ, οχτώ κατά και ένα λευκό. Ο Ιούδας έγινε έξαλλος.
«Ε, όχι!» φώναξε. «Άρχισες πάλι τα θαύματα!»
Μάζεψε όλη την αριστερή πτέρυγα και κατευθύνθηκαν δεξιά(4), προς τη σκάλα.
«Θα τα πούμε μεθαύριο στο Συνέδριο, στον Κήπο της Γεθσημανής» φώναξε απειλητικά από το δρόμο. Ο Ιησούς κούνησε το κεφάλι του με νόημα και άναψε κι αυτός τσιγάρο.
The rest is history.
————–
Σημειώσεις
1.
Η καθυστέρηση αυτή στην έναρξη των πέρασε μέσω του DNA στο αριστερό κίνημα και έφτασε ως τις μέρες μας
Για παράδειγμα, τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια στις συνεδριάσεις του Πανελληνίου Συμβουλίου των Οικολόγων – Πράσινων, ως φόρος τιμής στις αριστερές ρίζες του κινήματος της πολιτικής οικολογίας. Το γνωρίζω διότι παρέστην σε μερικές από αυτές.
2.
Οι φράσεις αυτές, σε διάφορες παραλλαγές, αλλά ίδιες στην ουσία τους, ακούγονται ανελλιπώς, σε κάθε συνεδρίαση οποιασδήποτε συνέλευσης ΚΟΒας ή Κεντρικής Επιτροπής αριστερού κόμματος, δυο χιλιάδες χρόνια τώρα.
3.
Αυτή είναι η τρίτη παράδοση που τηρείται απαρασάλευτα, στις συνεδριάσεις των αριστερών κομμάτων, τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια: με την πρώτη γκρίνια τα τσιγάρα σβήνουν, αλλά σε λίγο όλοι (οι καπνιστές) το ξαναντουμανιάζουν κανονικά.
4.
Όπως μπαίνουμε.
11 Οκτωβρίου, 2008 στις 10:52 μμ
Ο Αιρετικός
Ό,τι γουστάρουμε ήταν. Αριστερός, δεξιός, αναρχικός, ξανθός, μελαχροινός, γαλανομάτης, μαυρομάτης… Έτσι κι αλλιώς, ήταν εξ ίσου υπαρκτός με τον Humpty Dumpty, οπότε μπορούμε να τον πλάσουμε όπως θέλουμε.
12 Οκτωβρίου, 2008 στις 10:46 πμ
σχολιαστής
πυροβολημένος?
12 Οκτωβρίου, 2008 στις 4:31 μμ
Θανάσημος
Ε λοιπόν, ναι! Ο Χριστός ήταν αριστερός!
Τα χρόνια εκείνα όμως τους αριστερούς δεν τους πηγαίνανε μια γιατί άμα ξεκινούσαν συνέλευση δεν τελειώνανε ποτέ. Εξ’ ου και ο Χριστός είχε εισάγει την ιδέα της Δευτέρας Παρουσίας, προκειμένου να εξηγήσει πότε ακριβώς θα γίνουν πράξη αυτά που συζητούσαν οι σύντροφοι.
Η Δευτέρα Παρουσία είχε μεγάλη επιτυχία μεταξύ των αριστερών της εποχής και ο Χριστός απέκτησε πολύ γρήγορα μεγάλη φήμη και οπαδούς που αυτοαποκαλούνταν «μαθητές». Αυτό είχε σαν συνέπεια να κατηγορηθεί ως αριστεριστής που θέλει να καπελώσει το εργατικό κίνημα από τους ραβίνους, που ως γνωστόν ήταν αριστεροκουτάλες (σσ. αριστεροκουτάλας: ο αριστερός που έχει κατακτήσει το συντροφικό δικαίωμα να κρατάει την κουτάλα)
Προκειμένου να περιορίσουν την απήχηση του λοιπόν, οι ραβίνοι κατήγγειλαν τον Χριστό στους πόντιους και πιο συγκεκριμένα στον αρχηγό τους τον πόντιο Πιλάτο. Ο Πιλάτος κοίταξε τον Χριστό, έτσι μαλλιάς και ρακένδυτος που ήταν και κατάλαβε αμέσως ότι αυτό το ρεμάλι με τα χαϊμαλιά μόνο ο στρατός μπορούσε να τον στρώσει.
«Κοίτα πως είσαι ρε αλήτη!» του είπε. «Μόνο μπλουζάκι του Τσε που δεν φοράς! Τη μάνα ‘σ δεν την σκέφτεσαι και την στεναχωράς; Γιατί δεν πας να εργαστείς όπως κάνουν οι άλλοι; Κι αφήνεις άλουστα μαλλιά και μοιάζεις με ρετάλι;»
«Γιατί είμαι αριστερός!» του λέει περήφανα ο Χριστός
«Μμμμ…» λέει ο Πιλάτος. «Εντάξει, δεν υπάρχει πρόβλημα! Μπορείς να γίνεις καθηγητής πανεπιστημίου»
«ΠΟΤΕ!» φωνάζει ο Χριστός και τον κοιτάει με μίσος. «Εγώ έχω ήδη μαθητές, δεν χρειάζομαι τους τίτλους!»
Ε, είδε κι απόειδε και ο Πιλάτος κι αποφάσισε κι έστειλε τον Χριστό φαντάρο…
Με το που έμαθαν φυσικά στο στρατό ότι ο Χριστός ήταν αριστερός, τον λιώσανε στο καψώνι. «Θα πήξεις, νέο!» του λέγανε και τον βάζανε να πολλαπλασιάζει το ψωμί ψίχα – ψίχα και να κάνει το νερό κρασί, σταγόνα – σταγόνα.
Ο Χριστός ως γνήσιος αριστερός υπέμενε τα πάντα αρνούμενος να υπογράψει και που και που κοίταζε απελπισμένος προς τον ουρανό και παραπονιόταν στις δυνάμεις τις ιστορίας που εκείνη την εποχή τις ονομάζανε Γιαχβέ.
Μια ημέρα ένας λοχαγός είδε τον Χριστό να περπατάει επάνω στο νερό για να κόψει δρόμο προς τα μαγειρεία, προσπάθησε να τον ακολουθήσει και έπεσε με τα μούτρα μέσα στην λακούβα. Τσαντίστηκε λοιπόν πολύ και έβγαλε τον Χριστό στην αναφορά. Ο Χριστός βγήκε μπροστά στον Πιλάτο μαζί με τον Βαραβά που τον είχαν πιάσει τις προάλλες να φτιάχνει παράνομα κοκτέιλ. Ο Πιλάτος τους κοίταξε και τους δύο και ρώτησε τον λόχο: «Ποιον από τους δύο να τιμωρήσω;» Και δεδομένου πως όλος ο λόχος έπινε απ’ τα κοκτέηλ του Βαραβά, όλοι διαλέξαν τον Χριστό που στ’ αρχίδια τους αν περπατούσε στο νερό ή όχι.
Έτσι έγινε και ο Χριστός έφαγε πέντε μέρες φυλακή και τρεις ημέρες σταύρωμα, τιμωρία που όπως όλοι γνωρίζουμε έμελλε να σταθεί μοιραία για το μέλλον της αριστεράς, η οποία υπέπεσε στην αφάνεια για δύο χιλιάδες χρόνια, μέχρι να φτάσουμε στις ημέρες μας, που εκπληρώθηκε η αρχαία προφητεία και εμφανίστηκε ο νέος σωτήρας της (σσ ο Τσίπρας) που θα την αναστήσει και θα την οδηγήσει ξανά στο δρόμο του Θεού…
Αμήν
12 Οκτωβρίου, 2008 στις 6:50 μμ
Πάνος
Θανάσημε,
τώρα κατάλαβα από που προέρχεται η έκφραση «είδα το Χριστό φαντάρο…»
12 Οκτωβρίου, 2008 στις 11:03 μμ
-Xριστός ο Αριστερός (μ’ αφορμή το Βατοπέδι) « Πόντος και Αριστερά
[…] το κείμενο αυτό έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον η Καλύβα και οι “(καρα) Χριστιανοί […]
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 8:07 πμ
kook
Δεξιός αναθεωρητής ήταν.
Προωθώντας έναν οπορτουνιστικό σεχταρισμό, στην ουσία έβγαζε λάδι τον ιμπεριαλισμό του ρωμαίου κατακτητή και τους ντόπιους λακέδες του.
Η σταύρωση του πήγαινε πολύ – του Ρεφόρμα !
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 12:44 μμ
alcibiades2
Πολυ προσφατα ανακαλυφθηκε στο Κουμραν μια νεα παρτιδα αρχαιων περγαμηνων, που αναγονται στον 1ο αι. μ.χ.. Το ποιο ενδιαφερον ηταν ενα εκτεταμενο κειμενο στα Αραμαικα, το οποιο αναγνωριστηκε ως η πρωτη μορφη του «αποκρυφου», ευαγγελιου της Μαγδαληνης. Μεταξυ πολλων νεων για τους μελετητες αποσπασματων, τα οποια εχουν χαθει στις νεωτερες εκδοχες του «ευαγγελιου της Μαγδαληνης», ειναι ενα που αναφερει, οτι περαν πασης αμφιβολιας, ο Χριστος ηταν αριστερος! Το καταμαρτυρει η ιδια η Μαγδαληνη, στο «ευαγγελιο», το οποιο ειναι και το αρχαιοτερο «ευαγγελιο» καθε ειδους που εχει διασωθει -και μαλλον ειναι και το πρωτοτυπο- που η μεγαλη περιουσια της οφειλοταν στο εργαστηριο κατασκευης εσωρουχων που ειχε κληρονομησει για τις εξαιρετικες της υπηρεσιες απο τον προηγουμενο ηλικιωμενο εργοδοτη της, (επαθε ανακοπη την στιγμη που του επερνε μετρα για σωβρακο…κατι που γινοταν 3 φορες την ημερα καθε μερα)- Η Μαρια ειχε επιφορτιστει με την ανανεωση της γκαρνταρομπας του Ιησου στον οποιο ενεπνευσε παθος για το παρσιμο μετρων για σωβρακα εξισου ισχυρο με του θανοντος – και μας αφησε την πολυτιμη μαρτυρια, οτι ο Ιησους ηταν περαν πασης αμφιβολιας «αριστερος» και «γουδα» οπως και οι περισσοτεροι μαθητες, ενω ο Ιουδας ηταν «δεξιος» και «μπαμιας».
Επισης φαινεται, οτι η επιδεξιοτητα της Μαριας στο παρσιμο μετρων για σωβρακο, κρυβεται πισω απο την περιφημη προδοσια του Ιουδα. Ο Ιουδας ειχε υπεξαιρεσει 30 αργυρια απο το ταμειον, επειδη η Μαρια δεν δεχοταν να του παρει μετρα τσαμπα γιατι βρωμουσε και δεν της αρεσαν και οι μπαμιες- επρεπε λοιπον να τα βαλει πισω εγκαιρως και το αγχος του να ειναι ταμειακως ενταξει, τον οδηγησε στη συνδιαλαγη με το Συμβουλιο και την προδοσια. Μια λεπτομερεια ειναι, οτι κρεμαστηκε με το ζωναρι απο το υψηλης πολυτελειας εσωρουχο που ειχε ραψει η Μαρια…Ενω το υψηλης αισθητικης μοντελακι που ειχε ειδικα ραψει για τον Ιησου, αποτελεσε και το τελευταιο του ενδυμα στο σταυρο…
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 12:52 μμ
Νοσφιστής (ήτοι αποθετικός)
3 φορες την ημερα καθε μερα;
Και ήταν και ηλικιωμένος;
Βρε για δες κάτι εποχές!
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 12:59 μμ
nik-athenian
Νάσαι καλά σενιόρ Άλκη.
Απάνω που ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω αραμαϊκά, αφενός για να διαβάσω το νεοανακαλυφθέν χειρόγραφο του Κουμραν, και αφετέρου γιατί στα χειρόγραφα των Εσσαίων κατακεραυνώνεται ο Ιησούς ως προπαγανδιστής της παγκοσμιοποίησης. Στα ίδια χειρόγραφα προβλέπεται ακριβώς η κρίση που βιώνουμε τώρα αλλά δίνονται και συμβουλές πως θα τη βγάλουμε καθαρή.
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 1:18 μμ
zepos
alcibiades2:«Ενω το υψηλης αισθητικης μοντελακι που ειχε ειδικα ραψει για τον Ιησου, αποτελεσε και το τελευταιο του ενδυμα στο σταυρο…»
Το τελευταίο εκείνο ένδυμα ήτο πορφυρόν! Άλλη μία «ένδειξη» για τα φρονήματά Του..
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 1:20 μμ
alcibiades2
…Mια εξισου συγκλονιστικη λεπτομερεια, που ανατρεπει και τις εικασιες του περιφημου «Κωδικα Νταβιντσι», ειναι οτι το «ευαγγελιο αναφερει, οτι οταν η Μαρια αναχωρησε για την Ευρωπη εγγυος, ειχε σοβαρες αμφιβολιες για την πατροτητα του εμβρυου, δεδομενου οτι οι ημερομηνιες της «εβγαιναν» να ταιριαζουν με το ‘παρσιμο μετρων’ με τον Ιουδα, παρα με την τελευταια performance με τον Διδασκαλο…Αναρωτιεται κανεις, μηπως, μια και ο «Κωδικας Νταβιντσι» ισχυριζεται την καταγωγη των βασιλικων οικογενειων της Ευρωπης απο την κορη της Μαριας και του Ιησου, αν το γεγονος οτι η ποιοτης των περισσοτερων απογονων, (κλεφτες, προδοτες και μπαμιες) οσο και ο προσανατολισμος τους (δεξιοι) δεν αποδεικνυει μια καταγωγη απο τον αυτοχειρα μαλλον παρα απο τον διδασκαλο για τις εν λογω οικογενειες…
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 1:39 μμ
zepos
Ναι Αλκη, ο διδάσκαλος έχει δηλαδή το τεκμήριον της αθωότητος… εκ γενετής; Λόγω πατρός;
Οι αιώνες των σφαγών από τους φέροντες το «τραντ μαρκ» Του στις σημαίες…το εγγυώνται…
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 1:49 μμ
alcibiades2
Ζεπο, ο «διδασκαλος», αναλογα με το μελετητη, παιζει να ηταν: Ανυπαρκτος (κατασκευη του «Παυλου» η του Σενεκα, η του Φλαβιου Ιωσηφ η ολων μαζι, κ.α), τρεις τεσσεροι (που συνεβληθησαν σε ενα προσωπο μετα), ληστης- ζηλωτης (Αμπελαιν), η ο …Ιουλιος Καισαρας (!)…Τι λεμε τωρα; 😆
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 1:59 μμ
alcibiades2
…Αλλωστε, αν υποθεσουμε οτι το παραμυθι του «κωδικα Νταβιντσι» ισχυει εστω και στο ελαχιστο, η πραγματικη βιολογικη καταγωγη των θεωρουμενων ως απογονων δεν εχει καμμια σημασια…Σημασια για την ανθρωποτητα ειχε και εχει η αποψη του δημιουργου η των δημιουργων της χριστιανικης θρησκειας- αντε του…Διδασκαλου 😆 – και των επιγονων του, θρησκευτικων και κοσμικων ηγετων, που εγραψαν, εδρασαν και εσφαξαν στο ονομα του Χριστου…
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 2:03 μμ
alcibiades2
Πολυ φοβαμαι οτι αποσπασματα απο το παραπανω νεοανακαλυφθεν «ευαγγελιο», παντα με συγκλονιστικες αποκαλυψεις, θα σκανε μυτη στα μελλοντικα θρησκευτικου περιεχομενου ποστ της «καλυβας»…Τα οποια δεδομενου του ποιος ειναι ο καλυβαρχης θεωρω αναποφευκτο να προκυψουν… 😆
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 2:11 μμ
alcibiades2
Νοσφιστή, γιαυτο και τα …τεντωσε…
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 4:41 μμ
j95
Το μόνο σκεπτικό που θα δικαιολογούσε μια τέτοια πρόταση είναι
1)Ο Χριστός είναι αρίστερος
2) Οι αριστεροί είναι ανύπαρκτοι
3) Άρα ο Χριστός είναι αριστερός.
Και ακόμα και αυτό είναι λάθος.
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 5:00 μμ
j95
ανύπαρκτος.
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 6:42 μμ
σχολιαστής
Mιας και λέμε παραμύθια
http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=12.10.2008,id=39071536
Βιβλικές αλήθειες και το άλλοθι του εβραϊκού λαού
Του SHLOMO SAND*
Κάθε Ισραηλινός γνωρίζει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η ύπαρξη του εβραϊκού λαού χρονολογείται από τη στιγμή που παρέλαβε την Τορά(1) στο όρος Σινά, καθώς και ότι είναι ο απευθείας και αποκλειστικός απόγονος του λαού αυτού.
Ολοι πιστεύουν ότι ο εν λόγω λαός, μετά την έξοδό του από την Αίγυπτο, εγκαταστάθηκε στη «Γη της Επαγγελίας», όπου οικοδόμησε το ένδοξο βασίλειο του Δαβίδ και του Σολομώντα, το οποίο εν συνεχεία χωρίστηκε στα βασίλεια του Ιούδα και του Ισραήλ. Επίσης, κανένας δεν αγνοεί το γεγονός ότι αυτός ο λαός γνώρισε δύο φορές την εξορία: αρχικά μετά την καταστροφή του πρώτου ναού, τον 6ο αιώνα π.Χ., και, αργότερα, μετά την καταστροφή του δεύτερου ναού, το έτος 70 μ.Χ.
Ακολούθησε μια περιπλάνηση που διήρκησε σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια: οι μετακινήσεις αυτές οδήγησαν τον εβραϊκό λαό στην Υεμένη, στο Μαρόκο, στην Ισπανία, στη Γερμανία, στην Πολωνία και στα πέρατα της Ρωσίας, αλλά, παρ’ όλα αυτά, κατόρθωνε πάντα να διατηρεί τους δεσμούς του αίματος ανάμεσα στις σκορπισμένες κοινότητές του.
Η δικαίωση του αγώνα
Στα τέλη του 19ου αιώνα, είχαν ωριμάσει πια οι συνθήκες για την επιστροφή στην αρχέγονη πατρίδα. Αν δεν υπήρχε η ναζιστική γενοκτονία, εκατομμύρια Εβραίοι θα είχαν επανεποικίσει ομαλά το «Ερέτς Ισραήλ» («τη γη του Ισραήλ»), αφού αυτό το όνειρο έτρεφαν επί είκοσι αιώνες όλες οι γενιές του λαού αυτού.
Παρθένα η Παλαιστίνη, περίμενε τον αυτόχθονα λαό της να την κάνει να ανθίσει ξανά. Γιατί σε αυτόν ανήκε και όχι σε εκείνη την αραβική μειονότητα που στερείται ιστορίας και βρέθηκε εκεί κατά τύχη. Ηταν δίκαιοι, επομένως, οι πόλεμοι που διεξήγαγε ο περιπλανώμενος λαός για να ξαναπάρει στην κατοχή του τη δική του γη, και εγκληματική η βίαιη αντίσταση του ντόπιου πληθυσμού.
Από πού προέρχεται αυτή η ερμηνεία της εβραϊκής ιστορίας; Είναι το έργο, από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και μετά, ταλαντούχων ανασκευαστών του παρελθόντος που η γόνιμη φαντασία τους, βασισμένη σε θραύσματα θρησκευτικής μνήμης, εβραϊκής και χριστιανικής, επινόησε μια ενιαία γενεαλογική αλυσίδα για τον εβραϊκό λαό. Γεγονός είναι ότι η πλούσια ιστοριογραφία του ιουδαϊσμού επιτρέπει πλήθος ιστορικών προσεγγίσεων.
Ομως, η πολεμική που ξέσπασε στους κόλπους του δεν αμφισβήτησε ποτέ τις οντολογικές αντιλήψεις που σφυρηλατήθηκαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα.
Οταν ήρθαν στο φως ντοκουμέντα που απειλούσαν να αντικρούσουν την ιδέα του γραμμικού παρελθόντος, δεν συνάντησαν καμία απήχηση. Η εθνική επιταγή, σαν στρείδι ερμητικά κλειστό, απέκλειε οποιαδήποτε αντίφαση ή απόκλιση από την κυρίαρχη ιδέα.
Οι ειδικές μονάδες παραγωγής γνώσης πάνω στο εβραϊκό παρελθόν -τα πανεπιστημιακά τμήματα που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένα στην «ιστορία του εβραϊκού λαού»- συνεισέφεραν σημαντικά σε αυτή την παράδοξη ημιπληγία. Ακόμα και η καθαρά νομικού χαρακτήρα συζήτηση πάνω στο ερώτημα «ποιος είναι Εβραίος;» δεν απασχόλησε τους ιστορικούς: για αυτούς, Εβραίος θεωρείται κάθε απόγονος του συγκεκριμένου λαού που οδηγήθηκε στην εξορία πριν από δύο χιλιάδες χρόνια.
Οι «εγκεκριμένοι» ερευνητές του παρελθόντος δεν συμμετείχαν καν στην έριδα των «νέων ιστορικών» που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές της δημόσιας ιδεολογικής διαμάχης, που ο αριθμός τους ήταν ούτως ή άλλως περιορισμένος, προέρχονταν από άλλες επιστήμες ή από εξωπανεπιστημιακούς χώρους: κοινωνιολόγοι, ειδικοί στους ανατολικούς πολιτισμούς, γλωσσολόγοι, γεωγράφοι, πολιτικοί επιστήμονες και αρχαιολόγοι ήταν εκείνοι που διατύπωσαν νέες σκέψεις πάνω στο πολυσυζητημένο εβραϊκό και σιωνιστικό παρελθόν.
Στις τάξεις τους απαντούν επίσης πανεπιστημιακοί του εξωτερικού. Από τα «τμήματα εβραϊκής ιστορίας» αντίθετα, το μόνο που ακούστηκε ήταν δειλές και συντηρητικές αντιδράσεις, ενδεδυμένες με μια απολογητική ρητορική, στηριγμένη σε προκαταλήψεις.
Εν ολίγοις, η εθνική ιστορία έχει ωριμάσει ελάχιστα τα τελευταία 60 χρόνια και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα εξελιχθεί στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο, τα γεγονότα που έφεραν στο φως οι έρευνες θέτουν σε κάθε έντιμο ιστορικό, αναπάντεχα, εκ πρώτης όψεως, πλην όμως θεμελιώδη ερωτήματα.
Μπορεί να θεωρηθεί η Βίβλος ιστορικό βιβλίο; Οι πρώτοι σύγχρονοι εβραίοι ιστορικοί, όπως ο Ισαάκ Μάρκους Γιοστ ή ο Λέοπολντ Τσουντς, στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, δεν την αντιλαμβάνονταν κατ’ αυτόν τον τρόπο: στα δικά τους μάτια, η Παλαιά Διαθήκη ήταν ένα θεολογικό βιβλίο που έπαιζε το ρόλο του συνδετικού κρίκου ανάμεσα στις εβραϊκές θρησκευτικές κοινότητες μετά την καταστροφή του πρώτου ναού. Χρειάστηκε να περιμένουμε ώς το δεύτερο μισό του ίδιου αιώνα για να συναντήσουμε ιστορικούς, με πρώτο τον Χάινριχ Γκρετς, που να ασπάζονται μια «εθνική» θεώρηση της Βίβλου: αυτοί έδωσαν στη φυγή του Αβραάμ προς τη Χαναάν, την έξοδο από την Αίγυπτο ή ακόμα και στο ενιαίο βασίλειο του Δαβίδ και του Σολομώντα τη διάσταση αφηγήσεων ενός αυθεντικού εθνικού παρελθόντος.
Οι ιστορικοί του σιωνισμού δεν έπαψαν έκτοτε να επαναλαμβάνουν αυτές τις «βιβλικές αλήθειες» που έγιναν ο άρτος ο επιούσιος της εθνικής παιδείας τους.
Να, όμως, που τη δεκαετία του 1980 η γη αρχίζει να τρέμει, κλονίζοντας τους αρχέγονους μύθους. Οι ανακαλύψεις της «νέας αρχαιολογίας» έρχονται σε αντίθεση με τη θεωρία μιας μεγάλης εξόδου τον 13ο αιώνα π.Χ. Επιπλέον, ο Μωυσής δεν θα μπορούσε να βγάλει τους Εβραίους από την Αίγυπτο και να τους οδηγήσει στη «Γη της Επαγγελίας», για τον απλούστατο λόγο ότι εκείνη την εποχή η συγκεκριμένη γη… βρισκόταν στα χέρια των Αιγυπτίων.
Εξάλλου, δεν υπάρχουν ίχνη που να μαρτυρούν κάποια εξέγερση των σκλάβων στην αυτοκρατορία των Φαραώ ή τη γρήγορη κατάκτηση της γης της Χαναάν από ξένα στοιχεία.
Δεν υπάρχουν, επίσης, σημάδια ούτε ενθύμια από τα μεγαλοπρεπή βασίλεια του Δαβίδ και του Σολομώντα. Οι ανακαλύψεις της προπερασμένης δεκαετίας δείχνουν ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν δύο μικρά βασίλεια: το βασίλειο του Ισραήλ, που ήταν και το ισχυρότερο, και το βασίλειο του Ιούδα, η μελλοντική Ιουδαία. Φαίνεται, μάλιστα, πως ούτε οι κάτοικοι του τελευταίου υπέστησαν την εξορία τον 6ο π.Χ. αιώνα: οι μόνοι που πρέπει να εγκαταστάθηκαν στη Βαβυλώνα ήταν η πολιτική και πνευματική αφρόκρεμα. Από εκείνη την καθοριστική συνάντηση με τις περσικές θρησκείες γεννήθηκε ο εβραϊκός μονοθεϊσμός.
Αραγε, η εξορία του 70 μ.Χ. συνέβη πραγματικά; Παραδόξως, αυτό το «θεμελιώδες γεγονός» στην ιστορία των Εβραίων, που αποτελεί την απαρχή της διασποράς, δεν αποτέλεσε αντικείμενο κανενός ερευνητικού έργου.
Κι αυτό, για έναν πολύ πεζό λόγο: οι Ρωμαίοι κατακτητές δεν εξόρισαν ποτέ κανέναν λαό σε όλο το ανατολικό τμήμα της Μεσογείου. Με εξαίρεση τους αιχμαλώτους που έγιναν σκλάβοι, οι κάτοικοι της Ιουδαίας συνέχισαν να ζουν στη γη τους ακόμα και μετά την καταστροφή του δεύτερου ναού.
Ενα τμήμα τους ασπάστηκε το χριστιανισμό τον 4ο αιώνα, ενώ η πλειονότητα ενώθηκε με το Ισλάμ μετά την κατάκτηση από τους Αραβες, τον 7ο αιώνα. Οι περισσότεροι διανοητές του σιωνισμού τα γνώριζαν όλα αυτά: έτσι, ο Γιτζάκ Μπεν Ζβι, μελλοντικός πρόεδρος του κράτους του Ισραήλ, όπως και ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, ιδρυτής του κράτους, τα έγραφαν αυτά ώς το 1929, τη χρονιά της μεγάλης εξέγερσης της Παλαιστίνης. Και οι δύο αναφέρουν με διάφορες ευκαιρίες το γεγονός ότι οι χωρικοί της Παλαιστίνης είναι οι απόγονοι των κατοίκων της αρχαίας Ιουδαίας(2).
Το ελληνοϊουδαϊκό βασίλειο
Εάν, λοιπόν, δεν έγινε ποτέ ο διωγμός του λαού που κατοικούσε στην ρωμαιοκρατούμενη Παλαιστίνη, τότε από πού προέρχονται τα πλήθη των Εβραίων που εποικίζουν τα παράλια της Μεσογείου από την αρχαιότητα;
Πίσω από το παραπέτασμα της εθνικής ιστοριογραφίας κρύβεται μια συγκλονιστική ιστορική πραγματικότητα. Από τη στάση των Μακαβαίων, τον 2ο π.Χ. αιώνα, μέχρι την εξέγερση του Μπαρ-Κόχμπα(3), τον 2ο μ.Χ. αιώνα, ο ιουδαϊσμός ήταν η θρησκεία με την εντονότερη προσηλυτιστική δραστηριότητα. Οι Ασμοναίοι είχαν ήδη προσηλυτίσει διά της βίας τους Ιδουμαίους της Νότιας Ιουδαίας και τους Ιτουραίους της Γαλιλαίας, οι οποίοι προσαρτήθηκαν στον «λαό του Ισραήλ». Με αφετηρία εκείνο το ελληνοϊουδαϊκό βασίλειο, ο ιουδαϊσμός εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και στα παράλια της Μεσογείου. Τον 1ο μ.Χ. αιώνα έκανε την εμφάνισή του στο σημερινό Κουρδιστάν, το εβραϊκό βασίλειο της Αδιαβίνης, το οποίο, όμως, δεν ήταν το τελευταίο που «εξιουδαΐστηκε». Ακολούθησαν και άλλα.
Τα γραπτά του Φλάβιου Ιωσήφ δεν αποτελούν τη μοναδική μαρτυρία για την προσηλυτιστική ζέση των Εβραίων. Πολλοί ρωμαίοι συγγραφείς, από τον Οράτιο ώς τον Σενέκα κι από τον Ιουβενάλιο ώς τον Τάκιτο, εκφράζουν σχετικούς φόβους. Το Μισνά και το Ταλμούδ(4) επιτρέπουν την τακτική του προσηλυτισμού -έστω και αν, απέναντι στην αυξανόμενη πίεση του χριστιανισμού, οι σοφοί της ταλμουδικής παράδοσης εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους ως προς το ζήτημα.
Η επικράτηση της θρησκείας του Ιησού στις αρχές του 4ου αιώνα δεν βάζει φρένο στην εξάπλωση του ιουδαϊσμού, ωστόσο απωθεί τον εβραϊκό προσηλυτισμό στις παρυφές του χριστιανικού κόσμου. Τον 5ο αιώνα κάνει την εμφάνισή του, στη θέση της σημερινής Υεμένης, ένα ισχυρό εβραϊκό βασίλειο με το όνομα Χιμιάρ, οι απόγονοι του οποίου θα διατηρήσουν την πίστη τους μετά την επικράτηση του Ισλάμ έως και τη σύγχρονη εποχή.
Επίσης, οι άραβες χρονικογράφοι μάς γνωστοποιούν την ύπαρξη βερβερίνικων φυλών τον 7ο αιώνα, που έχουν εξιουδαϊστεί: μπροστά στην επέλαση των Αράβων που φτάνουν στη Βόρεια Αφρική στα τέλη του ίδιου αιώνα, εμφανίζεται η θρυλική μορφή της εβραίας βασίλισσας Ντίχια ελ-Καχίνα, η οποία προσπάθησε να τους αναχαιτίσει. Οι εξιουδαϊσμένοι Βερβερίνοι θα λάβουν μέρος στην κατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου και θα θέσουν τα θεμέλια της ιδιαίτερης συμβίωσης μεταξύ Εβραίων και Μουσουλμάνων που χαρακτηρίζει τον ισπανοαραβικό πολιτισμό.
Ο σημαντικότερος μαζικός προσηλυτισμός λαμβάνει χώρα κάπου ανάμεσα στη Μαύρη και την Κασπία Θάλασσα: αφορά το τεράστιο βασίλειο των Χαζάρων, τον 8ο αιώνα.
Η εξάπλωση του ιουδαϊσμού από τον Καύκασο ώς τη σημερινή Ουκρανία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση πολλών κοινοτήτων, οι οποίες απωθούνται ομαδικά προς την Ανατολική Ευρώπη εξαιτίας των επιδρομών των Μογγόλων, τον 13ο αιώνα. Εκεί, μαζί με τους Εβραίους που είχαν έρθει από τις σλαβικές περιοχές του Νότου και τα σημερινά γερμανικά εδάφη, θα θέσουν τις βάσεις του μεγάλου πολιτισμού των γίντις(5).
Οι αφηγήσεις σχετικά με τις ποικίλες ρίζες των Εβραίων απαντούν, λίγο ή περισσότερο δειλά, στη σιωνιστική ιστοριογραφία μέχρι περίπου τη δεκαετία του 1960. Στη συνέχεια περνούν στο περιθώριο, έως ότου εξαφανιστούν από τη συλλογική μνήμη του Ισραήλ.
Οι κατακτητές της πόλης του Δαβίδ, το 1967, όφειλαν να είναι οι απευθείας απόγονοι του μυθικού του βασιλείου και όχι -θεός φυλάξοι!- οι διάδοχοι των βερβερίνων πολεμιστών ή των χαζάρων ιπποτών. Οι Εβραίοι, επομένως, αποτελούν ένα ιδιαίτερο «έθνος», το οποίο, ύστερα από δύο χιλιάδες χρόνια εξορίας και περιπλάνησης, επιστρέφει επιτέλους στη δική του πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ.
Επιστράτευση της βιολογίας
Οι φορείς αυτής της γραμμικής και αδιαίρετης αφήγησης δεν στηρίζονται μόνο στη διδασκαλία της ιστορίας. Επικαλούνται μάλιστα και τη βιολογία. Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, μια σειρά «επιστημονικών» ερευνών στο Ισραήλ προσπαθεί να αποδείξει με κάθε μέσο τη γενετική συγγένεια μεταξύ των απανταχού επί γης Εβραίων.
Η «έρευνα πάνω στην προέλευση των πληθυσμών» αποτελεί πλέον έναν θεμιτό και δημοφιλή τομέα της μοριακής βιολογίας, ενώ το αρσενικό χρωμόσωμα Υ αποκτά τιμητική θέση δίπλα σε μια εβραία Κλειώ(6), στο πλαίσιο μιας ξέφρενης αναζήτησης της κοινής καταγωγής του «εκλεκτού λαού».
Η συγκεκριμένη ιστορική αντίληψη αποτελεί τη βάση της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ που επικεντρώνεται στο θέμα της ταυτότητας, κι αυτό είναι που πονάει! Προσφέρει την ευκαιρία για μια οντολογική και εθνοκεντρική ερμηνεία του ιουδαϊσμού, τροφοδοτώντας έτσι ένα καθεστώς διακρίσεων που απομονώνει τους Εβραίους από τους μη Εβραίους -άραβες, αλλά και ρώσους μετανάστες ή ξένους εργάτες.
Το Ισραήλ, 60 χρόνια μετά την ίδρυσή του, αρνείται να δει τον εαυτό του ως μια δημοκρατία που υπάρχει για τους πολίτες της. Περίπου το ένα τέταρτο από αυτούς δεν θεωρούνται Εβραίοι και, σύμφωνα με το πνεύμα των νόμων, το κράτος δεν είναι δικό τους. Αντίθετα, το Ισραήλ παρουσιάζεται πάντα ως το κράτος των απανταχού επί γης Εβραίων, έστω κι αν δεν πρόκειται πια για κατατρεγμένους πρόσφυγες αλλά για ισότιμους πολίτες που απολαμβάνουν πλήρη δικαιώματα στα κράτη στα οποία διαβιούν.
Με άλλα λόγια, μια εθνοκρατία χωρίς σύνορα δικαιολογεί τις σκληρές διακρίσεις που επιβάλλει απέναντι σε μια μερίδα πολιτών της, επικαλούμενη το μύθο του προαιώνιου έθνους που ανασυντάχθηκε για να επανενωθεί στη «γη των προγόνων».
Θρησκευτικές κοινότητες
Το να γραφτεί, επομένως, μια νέα εβραϊκή ιστορία, απαλλαγμένη από το σιωνιστικό πρίσμα, δεν είναι εύκολο πράγμα. Το φως που διαθλάται μέσα από αυτό μετασχηματίζεται σε ανεξίτηλα εθνοκεντρικά χρώματα.
Και όμως, οι Εβραίοι σχημάτιζαν ανέκαθεν συμπαγείς θρησκευτικές κοινότητες, συνήθως μέσω του προσηλυτισμού, σε διάφορες περιοχές του κόσμου: δεν συνιστούν, λοιπόν, ένα «έθνος» με κοινή καταγωγή το οποίο εκτοπίστηκε και περιπλανήθηκε για είκοσι αιώνες.
Η εξέλιξη της ιστοριογραφίας, όπως και, γενικότερα, η διαδικασία του εκσυγχρονισμού, περνά, όπως γνωρίζουμε, μέσα από την επινόηση του έθνους, μιας έννοιας που απασχόλησε εκατομμύρια ανθρώπους κατά τον 19ο κι ένα σημαντικό κομμάτι του 20ού αιώνα.
Στα τέλη του περασμένου αιώνα, τα όνειρα άρχισαν να ξεθωριάζουν. Ολο και περισσότεροι ερευνητές αναλύουν, ανατέμνουν και ανασυνθέτουν τις μεγάλες εθνικές παραδόσεις, κυρίως τους μύθους περί κοινής καταγωγής, ιδιαίτερα αγαπητούς στους χρονικογράφους του παρελθόντος.
Στην αναζήτηση της ταυτότητας, οι εφιάλτες του χθες θα δώσουν αύριο τη θέση τους σε άλλα όνειρα για μια νέα ταυτότητα. Οπως κάθε προσωπικότητα που αποτελείται από ποικίλες και ρευστές ταυτότητες, η ιστορία είναι κι αυτή μια ταυτότητα που εξελίσσεται.
(1) Το ιδρυτικό κείμενο του ιουδαϊσμού, η Τορά -η εβραϊκή ρίζα «yara» (γιαρά) σημαίνει «διδάσκω»- αποτελείται από τα πέντε πρώτα βιβλία της Αγίας Γραφής ή Πεντάτευχο: τη Γένεση, την Εξοδο, το Λεβιτικό, τους Αριθμούς και το Δευτερονόμιο.
(2) Βλ. Δαβίδ Μπεν Γκουριόν και Γιτζάκ Μπεν Ζβι, «Το «Ερέτς Ισραήλ» στο παρελθόν και το παρόν», (1918, στα γίντις), Ιερουσαλήμ, 1980 (στα εβραϊκά) και Μπεν Ζβι, «Ο πληθυσμός μας μέσα στη χώρα» (στα εβραϊκά), Βαρσοβία, Εκτελεστική Επιτροπή της Ενωσης Εβραϊκής Νεολαίας και Εθνικού Εβραϊκού Ιδρύματος, 1929.
(3): Σιμόν Μπαρ-Κόχμπα: εβραίος επαναστάτης που ηγήθηκε της λεγόμενης «στάσης του Μπαρ-Κόχμπα» κατά των Ρωμαίων, το 132 π.Χ. Ιδρυσε ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος, το οποίο επανακατακτήθηκε από τους Ρωμαίους τρία χρόνια αργότερα.
(4) Το Μισνά, το οποίο θεωρείται το πρώτο έργο της ραβινικής λογοτεχνίας, ολοκληρώθηκε τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Το Ταλμούδ συνθέτει το σύνολο των συζητήσεων των ραβίνων σχετικά με το νόμο, τα έθιμα και την ιστορία των Εβραίων. Υπάρχουν δύο Ταλμούδ: το Ταλμούδ της Παλαιστίνης που γράφτηκε ανάμεσα στον 3ο και τον 5ο αιώνα, και το Ταλμούδ της Βαβυλώνας που ολοκληρώθηκε στα τέλη του 5ου αιώνα.
(5) Τα γίντις, τα οποία μιλούσαν οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης, είναι μια σλαβογερμανική γλώσσα που περιλαμβάνει λέξεις εβραϊκής προέλευσης.
(6) Η Κλειώ στην ελληνική μυθολογία ήταν η μούσα της ιστορίας.
* Ιστορικός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, συγγραφέας του βιβλίου «Πώς εφευρέθηκε ο εβραϊκός λαός».
LE-MONDE – 12/10/2008
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 8:35 μμ
alcibiades2
H καταγωγη των ασκεναζιμ εβραιων απο τους Χαζαρους ειναι τοσο πιθανη, ωστε καποιοι εχουν αναλαβει να τους μετατρεψουν σε «χαμενη φυλη του Ισραηλ»…Να ενα υπεροχο παραμυθι:
http://www.triumphpro.com/khasars.htm
13 Οκτωβρίου, 2008 στις 10:39 μμ
Πάνος
Αλκιβιάδη,
credits, γενικώς και …ειδικώς 🙂
*
σχολιαστή,
ΑΥΤΗ κι αν είναι «αναθεώρηση της Ιστορίας»! Φαντάζομαι τα απανωτά εγκεφαλικά που προκαλεί στους Εβραίους της σχολής «δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε»… 😉
15 Οκτωβρίου, 2008 στις 9:20 πμ
sailinsea
Aριστερος ηταν σιγουρα…Τωρα εαν ηταν και Χριστος ,αυτο ειναι μια αλλη ιστορια.