…μ’ αυτή την ιστορία του διαδρόμου 10/28. Από το Σεπτέμβρη του 2005 έχω αναρτήσει αμέτρητα ποστ, έχω πρωτοστατήσει στο στήσιμο δυο Επιτροπών, έχω καταναλώσει άπειρες ώρες σε αυτοψίες, διάβασμα, συνεδριάσεις, συνενοήσεις, επαφές με κόμματα, παρατάξεις, προσωπικότητες, ειδικούς επιστήμονες κλπ, έχω στείλει πολλές χιλιάδες μέηλ με δελτία τύπου, έχω δημιουργήσει ένα αρχείο με αμέτρητες φωτογραφίες, έχω γράψει ακόμα κι ένα βιβλίο (κυκλοφόρησε σε μερικές εκατοντάδες αντίτυπα στη Μπουγατσαδούπολη και στάλθηκε σε εκατοντάδες αποδέκτες ηλεμηνυμάτων, σε pdf).

Ε, και λοιπόν; Μηδέν εις το ποιλίκον. Οι Μπουγατσαδιώτες και οι Μπουγατσαδιώτισσες δεν ενδιαφέρονται να διατηρήσουν την Ανατολική τους Ακτή, δεν τους ενοχλούν τα μπετά, που σύντομα θα αντικαταστήσουν την αμμουδιά. Γούστο τους και καπέλο τους. Κι εγώ έπαψα να παθιάζομαι με το θέμα – το συνήθισα. Λοιπόν, στην πρώτη (σημερινή) φωτογραφία σας παρουσιάζω, ως αξιοθέατο, έναν καινούριο κολπίσκο, που φιλοτεχνεί η διάβρωση, μερικές εκατοντάδες μέτρα αριστερά από το εργοτάξιο που μπαζώνει το Θερμαϊκό. Για να ολοκληρωθεί ένα έργο που δεν θα χρησιμεύσει σε τίποτα απολύτως στην πόλη και στη Μακεδονία.

Εδώ, πιο κοντά. Τα τοπογραφικά πασαλάκια που βλέπετε σήμερα μέσα στο νερό, πριν τέσσερις μήνες, δηλαδή τον Ιούνιο, απείχαν τρία (3) μέτρα από το κύμα. Θα σας πω και κάτι που δεν το βλέπετε στις φωτογραφίες, αλλά το (ξανα)είδα σήμερα, περπατώντας στην ακρογιαλιά: η διάβρωση είναι πλέον  εμφανής μέχρι το Ναυτικό Όμιλο – σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το διάδρομο. Αλλά, τι σημασία έχει;

Η ακτή ανήκει σε όλους, δηλαδή σε κανέναν. Το έλεγε η γιαγιά μου: «Μισιακό γαϊδούρι, το τρώνε οι λύκοι!».  Το παιχνίδι για την Ανατολική Ακτή χάθηκε οριστικά. Το μπετόν, παίδες και κόρες, είναι το μέλλον που αξίζει στη Μπουγατσαδούπολη. Ίσως αυτό είναι το τελευταίο δικό μου ποστ για τις επιπτώσεις του διαδρόμου 10/28. Εξάλλου, το δικό μου μέλλον είναι, έτσι κι αλλιώς, μια μοναχική καλύβα ψηλά στο βουνό. Αρκετά μακριά από τον Θερμαϊκό, για να μη τον βλέπω από ψηλά, όπως θα έχει καταντήσει.  Πολύ μακριά, για να μην αντικρύζω την τρισάθλια Μπουγατσαδούπολη, που κάποτε λεγόταν Θεσσαλονίκη.

Στο μεταξύ, θα προσπαθήσω να κάνω κι εγώ ό,τι και όλοι οι άλλοι, δηλαδή θα παριστάνω ότι δεν βλέπω τι συμβαίνει, μπροστά στα μάτια μου.