Δεν ξέρω αν είναι μονάχα δική μου αίσθηση, αλλά οι «κοινωνικές αντιδράσεις» στα μπλόκα των αγροτών είναι σχετικά χαλαρές, έως ανύπαρκτες, αυτή τη φορά. Αν τις συγκρίνουμε δηλαδή με εκείνες που είχαμε όταν στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, τα ξεφτέρια του σημιτισμού σιωπούν αιδημόνως: το μείζον είναι να χρεωθεί μια ακόμα πολιτική ήττα η κυβέρνηση.

Ειδικά στο θέμα των αγροτών, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα απολύτως ελαφρυντικό: αυτό είναι υπεύθυνο και για όσα έγιναν, αρχής γενομένης από τους  σοβιετικού τύπου αγροτικούς συνεταιρισμούς που λάνσαρε ο Σημίτης ως υπουργός Γεωργίας στις αρχές τις δεκαετίας του ’80 και οι οποίοι απέτυχαν πλήρως, και για όσα δεν έγιναν. Οι σημερινοί κυβερνώντες έπρεπε να διαχειριστούν την κρίση που είχαν δημιουργήσει οι αποφάσεις και οι παραλείψεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Και, φυσικά, τα έκαναν μούσκεμα για μια ακόμα φορά, όπως μονάχα αυτοί γνωρίζουν.

Ακριβώς επειδή οι αγρότες βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση, η συγκυρία τους ευνοεί, σε επίπεδο εντυπώσεων: όλοι αναγνωρίζουν ότι παίζουν το τελευταίο τους χαρτί, απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν έχει πραγματικές ιδεολογικές ή πολιτικές συμπάθειες και είναι απολύτως ανίκανη να χειριστεί σύνθετα προβλήματα. Ακόμα και ο τρόπος που «βρήκε λεφτά» για τους αγρότες, μέσω του ΕΛΓΑ, είναι κραυγαλέα παράνομος – και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν τα είχε χαμένα λόγω της οικονομικής κρίσης, θα είχαν ήδη σημάνει οι καμπάνες. Κάτι που είναι πολύ πιθανό να γίνει …προσεχώς.

Η ουσία είναι ότι οι αγρότες αφέθηκαν στη μοίρα τους, να τα βγάλουν πέρα με την «αγορά» – η οποία κυριολεκτικά τους ξέσκισε. Είναι προφανές ότι δεν είχαν και δεν έχουν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, τη δυνατότητα να είναι ταυτόχρονα καλλιεργητές, τυποποιητές και έμποροι των προϊόντων που παράγουν. Και δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ, αν λάβουμε υπόψη την ηλικία τους και, κυρίως, το ασφυκτικά ανταγωνιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο οφείλουν να κινηθούν. Από την πλευρά τους υπερισχύει ακόμα και τώρα το κλασσικό «κάλλιο πέντε και στο χέρι», που θα τους δώσει μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Ελάχιστα ή καθόλου δεν ακούγονται προτάσεις και θέσεις για μακροπρόθεσμες λύσεις.

Είναι προφανές ότι το πρόβλημα (αν σε λίγα χρόνια θα υπάρχει αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα) ξεπερνάει τους ίδιους τους αγρότες. Είναι επίσης προφανές ότι τα  κόμματα που έχουν επιρροή στον αγροτικό χώρο δεν είναι σε θέση να σχεδιάσουν, να προτείνουν και να υλοποιήσουν σοβαρές και βιώσιμες πολιτικές.

Το αδιέξοδο είναι απόλυτο, είτε με μπλόκα είτε χωρίς. Το ερώτημα που μπαίνει είναι «μετά τους αγρότες, ποιος έχει σειρά;»