immigrants1

Tου Μιχάλη Μιχελή

Τον καιρό του δουλεμπορίου, τους κοιτάγανε στα δόντια…

Τώρα έχουμε εξελιχθεί…

Μπλε, πράσινη ή κόκκινη κάρτα στον ξένο εργάτη; Το δίλημμα των Ευρωπαίων.

Μετανάστευση στην Ε.Ε. Το μεγάλο αγκάθι.

Πόσοι χωράνε ακόμη στο «κοινό παραμύθι»;

Στη σημερινή (οικονομική) πραγματικότητα, λύνουν εργασιακές ανάγκες οι «γκασταρμπάιτερς». Όμως δημιουργούν κοινωνικά ερωτήματα.

Λοιπόν, είμαστε «ξεκάθαρα» μαζί με τους αλλοδαπούς κι εναντίον της ξενοφοβίας; Μήπως κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;

Στα ερωτήματα αυτά, δεν κατατίθενται πρακτικές απόψεις.

Υπάρχουν μόνο θέσεις ιδεολογικού προσανατολισμού.

Η αριστερά, στο πλευρό των μεταναστών. ( Όλοι νόμιμοι).

Η ακροδεξιά και η λαϊκή δεξιά, δεν τους πολυγουστάρει.

Οι εργοδότες, τους θεωρούν απαραίτητους, για να λύσουν με το φτηνό εργατικό τους δυναμικό, τα οικονομικά προβλήματα της παραγωγής.

Τα κράτη τους αποδέχονται (υποκριτικά), γιατί ελπίζουν ότι φορολογώντας τους, θα λύσουν τα δημοσιονομικά τους αδιέξοδα. Θα ενδυναμώσουν τ’ ασφαλιστικά ταμεία.

Οι ΜΚΟ ζητούν χρήματα από τον προϋπολογισμό, για να τους αποκαταστήσουν.

Κάτοικοι περιοχών, που έχει δημιουργηθεί γκέτο μεταναστών, εξοργίζονται για την υποβάθμιση της γειτονιάς τους.

Οι οικολόγοι, με αλτρουιστικές διαθέσεις και κοινωνικές ευαισθησίες, ζητούν λύσεις. Χωρίς όμως ν’ απαντούν σε βασικά κοινωνικά ερωτήματα. Όπως λ.χ. ποιος θα πληρώσει την ενσωμάτωση  και σε ποιους τόπους θ’ αποκατασταθούν; Πως θα λυθεί το θέμα της λαθρομετανάστευσης;

Οι μορφωμένοι μετανάστες, δεν συνεργάζονται και δεν πολυενδιαφέρονται, για τους αμόρφωτους συμπατριώτες τους.

Οι βολεμένοι αλλοδαποί εργάτες, δεν βλέπουν με καλό μάτι τους λαθρομετανάστες, που εισρέουν συνεχώς στην Ε.Ε. Τους θεωρούν ως πηγή προβλημάτων, γιατί (με τις αντιδικίες που δημιουργούνται), η οργή των γηγενών, έχει στραφεί και εις βάρος των παλαιότερων μεταναστών.

Οι έποικοι από τις φτωχότερες περιοχές της Ευρώπης, που μεταναστεύουν στην Ε.Ε., ζητούν (ντε φάκτο), καλύτερη μεταχείριση, σε σχέση με τους αλλοδαπούς άλλων περιοχών (εκτός της ηπείρου μας).

Οι λαθρομετανάστες από τις πολεμικές ζώνες του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Σομαλίας, του Νταρφούρ, της Δυτ. Σαχάρας, θεωρούν το άσυλο ως αναγκαίο κι αυταπόδεικτο δεδομένο, για να τους αποδεχτεί η ευρωπαϊκή κοινωνία. Σε χώρες όμως που συνεργάζεται η Ε.Ε. με κυβερνήσεις, όπως π.χ. στην Ινδία, στην Τουρκία, στο Ιράν, στην Λιβύη κλπ. η χορήγηση πολιτικού ασύλου σε φυγάδες, δημιουργεί διπλωματικές οξύνσεις.

Το γαϊτανάκι της μετανάστευσης, έχει πολλές πτυχές. Η όποια επιδερμική αντιμετώπισή του προβλήματος, ουσιαστικά κουκουλώνει πρόχειρα και υποκριτικά, το όλο ζήτημα.

Η μεσοβέζικη αντιμετώπιση, καταλήγει εις βάρος των μεταναστών. Εναντίον της ποιότητας ζωής τους, της κοινωνικής γαλήνης και βάζει πολιτικά προβλήματα.

  • Αλτρουισμός είναι, να βοηθάμε τον κάθε μετανάστη, να λύσει το προσωπικό και οικογενειακό του πρόβλημα ή δημιουργούμε συνθήκες στις χώρες προέλευσης, για να μην διευρύνεται η κατάντια της αναγκαστικού ξενιτεμού;
  • Διεθνισμός είναι η ελεύθερη μετακίνηση, μόνο προς τις αναπτυγμένες χώρες, γιατί εκεί οραματίζονται την «γή της επαγγελίας»; Βοηθάμε με τα καταναλωτικά πρότυπα (που προβάλλει ο αναπτυγμένος κόσμος), την οικολογική παγκόσμια ισορροπία; Μήπως η γεωργική πολιτική της Ε.Ε. οι επιδοτούμενες εξαγωγές σε τρίτες χώρες, σπρώχνει στην ένδεια και στην αστυφιλία, πληθυσμούς των υποανάπτυκτων περιοχών;
  • Η εκμετάλλευση των μεταναστών από τις χώρες μας, είναι μια μορφή νέο-αποικιακού ιμπεριαλισμού; Μήπως τους δείχνουμε με την αφαίμαξη, ότι εμείς ήμασταν μάγκες και τα καταφέραμε, γιατί αρμέξαμε τις χώρες σας. Τώρα ελάτε ν’ αρμέξουμε κι εσάς;
  • Μήπως προβάλλοντας την ευζωία μας, τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες, βάζουμε τον απόμακρο ξένο, σ’ ένα ψυχολογικό «τρυπάκι», ότι εκεί στην Ευρώπη, κουτσά στραβά, θα λύσει το όποιο υπαρξιακό του πρόβλημά; Μήπως έτσι αποδεκατίζουμε τις τοπικές κοινωνίες, από τους ποιο δραστήριους, τους ποιο μορφωμένους, δημιουργώντας μεταναστευτικό εθισμό;
  • Έχουμε δείξει, έχουμε πληροφορήσει τους άμοιρους ξένους, ότι ο παράδεισος που ονειρεύονται στην Ευρώπη, είναι σπαρμένος με αγκάθια;
  • Η πολυμελής τριτοκοσμική οικογένεια (που δεν έχει μοίρα και θέλει να επιβιώσει στην ξενιτιά), είναι ευλογία Θεού, ευτυχία κοινωνική; Ποια είναι η οικολογική μας παρέμβαση, στην «κουλτούρα» της υπεργεννητικότητας τους;

Το πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη, διαδραματίζεται γύρω από την οικονομική ύφεση και την μετανάστευση (νόμιμη και παράνομη).

Τα εθνικιστικά κόμματα αυξάνουν την επιρροή τους. Στηρίζονται αφ΄ενός στην ξενοφοβία που προβάλλουν κι αφ’ εταίρου, εκμεταλλεύονται την πληθώρα των σκανδάλων, που έχουν πλήξει τον παραδοσιακό κυβερνητικό χώρο (των φιλελεύθερων και των σοσιαλιστών).

Τα ευρωπαϊκά «Πράσινα» κόμματα, είναι θύματα αυτής της πόλωσης και των μη αποτελεσματικών απόψεών τους. Για την μετανάστευση, εκδίδουν προγράμματα και κείμενα (μ’ ευχολόγια), που δεν αποτελούν ριζοσπαστικές λύσεις.

Σε γενικές γραμμές, διατυπώνεται η άποψη, ότι η μετανάστευση είναι πηγή επικοινωνίας των λαών. Πρέπει να δοθούν άδειες παραμονής, σ’ όλους τους αλλοδαπούς.

Με καλοπιάσματα όμως δεν λύνονται θέματα. Χρειάζονται καινοτόμες αποφάσεις και κονδύλια, που μάλλον προς το παρόν στην Ε.Ε., δεν υπάρχουν (ή δεν δίνονται).

Ακόμη και η πρώην ξενοφοβική Γερμανία το κατάλαβε και προσπαθεί να βρει φόρμουλα συνεργασίας, με τ’ άλλα κράτη της Ε.Ε.

Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά της η Άγκελα Μέρκελ, επισήμανε, ότι το Ομοσπονδιακό κράτος θα κάνει ότι είναι δυνατόν για να εξασφαλίσει την ποιότητα ζωής των μεταναστών που ζουν κι εργάζονται στην Γερμανία. Όμως η χωρητικότητα έχει όρια. Κάπου πρέπει να σταματήσει αυτή η αθρόα εισαγωγή ξένων γιατί, τελικά στρέφεται εις βάρος των νυν υπαρχόντων.

migrants1

Ακτιβιστές, ανθρωπιστικών οργανώσεων, έσπασαν το μπλοκ της αστυνομίας και απελευθέρωσαν μετανάστες, που ήταν εγκλωβισμένοι στην Φρανκφούρτη.

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, είχαν προωθηθεί στην Γερμανία, μετά από συμφωνία με τις αρχές της Ισπανίας και Ιταλίας, για ν’ αποφορτισθούν οι απαράδεκτοι χώροι περιφρούρησης των λαθρομεταναστών, που υφίστανται στις χώρες της «πρώτης γραμμής».

«Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές»…

Για την Ε.Ε. επειδή το όλο μεταναστευτικό ζήτημα, είναι «καυτή πατάτα» και τσουρουφλίζει, αποφάσισε να το  κουκουλώσει με μεσοβέζικο τρόπο, μοιράζοντας  κάρτες.

  • Μπλε για τους μορφωμένους μετανάστες.
  • Πράσινη κάρτα, για τους ανειδίκευτους εργάτες.
  • Γαλάζια, για τους μετανάστες από χώρες της Ευρώπης.
  • Άσπρη με γαλάζια ρίγα, γι’ αυτούς που έχουν παραμονή ασύλου.
  • Κίτρινη, για εκείνους, που παίρνουν ευεργετικά προνόμια και επαναπατρίζονται, για να μείνουν μακριά από την Ευρώπη, τουλάχιστον 5 χρόνια. (Ισπανική πρωτοτυπία)
  • Κόκκινη κάρτα, για τους λαθρομετανάστες, που δεν πληρούν, τις προδιαγραφές της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης.

Τρεις υπενθυμίσεις:

  • Η Γερμανία, πήρε 20.000 υπαλλήλους για τα λογισμικά της από την Ινδία. Το Βέλγιο, η Ισπανία, Δανία, Ιρλανδία, γιατρούς κι οδοντιάτρους από τρίτες χώρες. Η Ολλανδία και Γαλλία, Ρώσους βιολόγους, πυρηνικούς κλπ. Η Τσεχία ως νεότερο μέλος της Ε.Ε. αντιδρά, γιατί ενώ επιτρέπεται η εισαγωγή ξένων με «Μπλε Κάρτα», δεν μπορούν οι δικοί της (μέχρι το 2011), να δουλέψουν, στις παραδοσιακές χώρες της Ε.Ε.

Σ’ αυτές τις επιλεκτικές εισαγωγές μορφωμένων μεταναστών, αντιδρούν άνεργοι εξειδικευμένοι τεχνικοί ή επιστήμονες που απασχολούνται με καθεστώς «stage». Διαβλέπουν, ότι το μέτρο της «Μπλε Κάρτας», θίγει την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Η εισαγωγή ξένων (από τρίτες χώρες), είναι ένα  ακόμη μέτρο διεύρυνσης της επαγγελματικής  αγοράς, με συνέπεια, την σκληρότερη υποταγή στους κανόνες που ορίζει ο εργοδότης.

  • Στην Ελλάδα, έχουμε 400.000 αιτήσεις αλλοδαπών. για να τους χορηγηθεί άδεια παραμονής. Τα τρία τελευταία χρόνια έχουν κατατεθεί 52.000 αιτήσεις Αφρικανών (27.000 απ’ άλλα μέρη), για χορήγηση ασύλου. Αρκετοί απ’ αυτούς δεν μπορούν ν’ απελαθούν. Δεν έχουν χαρτιά. Εμφανίζονται χωρίς συγκεκριμένη χώρα προέλευσης. Είναι από περιοχές, με φυλετικές συρράξεις. Από χώρες χωρίς διπλωματική εκπροσώπηση, που αρνούνται να τους παραλάβουν!
  • Η Ε.Ε. διατυπώνει υποθετικά την άποψη, ότι μπορεί ν’ απορροφήσει 20 εκατ. μετανάστες (18,5 εκατ. υπολογίζονται σήμερα). Όμως πέρα από την πρόθεση, έχει αφήσει τα νότια κράτη της Ε.Ε. (να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά). Προτάσεις, για προώθηση των λαθρομεταναστών και σ’ άλλα κράτη της Ε.Ε. (για να απαλλαχθούν από το μεγάλο βάρος η Ελλάδα, Ιταλία κι Ισπανία), δεν εισακούονται.
  • Νίπτουν τας χείρας τους στις Βρυξέλες και στα μέρη μας, λούζονται το πρόβλημα…

Το 2007 έφτασαν στην Μυτιλήνη 1766 λαθρομετανάστες. Το 2008 11.430. Σε διάφορα μέρη της χώρας μας, κρατούνται 15.000.

Βασανιστικός προβληματισμός, που αναζητεί στοχαστικές απόψεις,  ουσιαστικού ανθρωπισμού. Το θέμα αντιμετωπίζεται με βαθιά οικολογική υπευθυνότητα κι όχι με δημαγωγική διάθεση.

Μιχάλης Μιχελής