Τελευταια σχολια
 | Πάνος στη Το νησί της Καλυψώς |
| Πάνος στη Παπαλάμπραινα |
 | Απόστολος Χριστόπουλ… στη Παπαλάμπραινα |
| Άδεια για γεμάτα στο… στη Το σκυλάδικο, παλιά αριστερή… | |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Πάνος στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
 | Δημήτρης Γρηγοριάδης στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
 | papoylis στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
38 Σχόλια
Comments feed for this article
9 Μαρτίου, 2009 στις 10:53 μμ
delta-kapa
Σημαντικότατο θέμα άνοιξες πάλι Πάνο. Ένας από τους λόγους που διαβάζω την καλύβα είναι ότι καταπιάνεται συχνά πυκνά με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Δεν έχω να πώ τίποτα, επί του θέματος, αλλά δηλώνω τη δίψα μου ν’ ακούσω!
10 Μαρτίου, 2009 στις 12:02 πμ
Πάνος
δ-κ,
η καλύβα καταπιάνεται με τα θέματα που με ενδιαφέρουν και με απασχολούν. Ο Εμφύλιος είναι ένα από αυτά.
Άκουγα και διάβαζα περισσότερο από 20 χρόνια, πριν αρχίσω να διατυπώνω κι εγώ κάποιες φτωχές σκέψεις πάνω στο θέμα. Στην αρχή, το αποτόλμησα με το θάρρος που μου έδινε η λογοτεχνία (Βλ. «Ερμής», στο νησί της Καλυψώς). Μετά, προστέθηκε ο αναστοχασμός αυτών που είχα ακούσει, από ανθρώπους που είχαν ζήσει τα γεγονότα, μαζί με την (κατά το δυνατόν) παρακολούθηση της σχετικής βιβλιογραφίας.
Αναρωτιέμαι, γιατί;
Το πιθανότερο είναι ότι για τα παιδιά μου ο Εμφύλιος θα είναι μια ακόμα μυθική αφήγηση, πλάι στο 1821 και τους Βαλκανικούς πολέμους, χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Και, σίγουρα, χωρίς καμιά συναισθηματική ή πολιτική φόρτιση.
Ο Εμφύλιος αυτός ανήκει οριστικά στο παρελθόν, όπως και οι προηγούμενοί του.
Ακόμα κι αν οι Έλληνες του μέλλοντος ζήσουν ένα νέο Εμφύλιο, ο Εμφύλιος του 1943-49 δεν θα έχει τίποτα να τους πει.
Όταν είδα τον Άρη Βελουχιώτη με φόντο το φλεγόμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Κακλαμάνη, βεβαιώθηκα ότι ο Εμφύλιος έχει περάσει πια ολοκληρωτικά στην περιοχή του μύθου. Και το μύθο τον χειρίζεται κανείς όπως θέλει. Όπως τον βολεύει. Αλλά, χωρίς να έχει καμιά γενικότερη σημασία. Βελουχιώτης = Άγιος Βασίλης. Ένας άγιος εφάμμιλος των παραδοσιακών.
Όχι όμως για τους ανθρώπους της δικής μου γενιάς, αυτούς που κυκλοφορούν στα 50 συν πλην.
Για εμάς ο Εμφύλιος δεν είναι μυθολογική αφήγηση. Ζει μέσα μας, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Όχι μόνο γιατί μας τον αφηγήθηκαν οι παπούδες και οι πατεράδες μας, αλλά και γιατί αποτέλεσε βασικό υλικό (σχεδόν μυστικιστικό και οπωσδήποτε άρρητο) για την πολιτικοποίησή μας και κατ’ επέκταση για την κοσμοαντίληψη που σχηματίσαμε. Για τις θέσεις που υποστηρίξαμε δημόσια και ιδιωτικά. Για την ίδια τη σύσταση του προσώπου μας.
Είναι φυσικό να μη μπορούμε να το ξεπεράσουμε δηλαδή να το αγνοήσουμε και να αποφασίσουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει πια, ότι υπάρχουν άλλα ασύγκριτα πιο σημαντικά θέματα για τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας. Μας λέει η λογική, τι νόημα έχει να ασχολείσαι με το Σιάντο και το Βελουχιώτη και το Ζαχαριάδη;
Εντάξει, δεν έχει νόημα. Το ξέρουμε, αλλά είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε ανά πάσα στιγμή κάθε άλλη ασχολία και κάθε άλλη επίκαιρη συζήτηση, για να καταπιαστούμε με λεπτομέρειες εκείνης της περιόδου. Με μια απίστευτη και εκ πρώτης όψεως ανεξήγητη ένταση.
Εγώ δεν είχα στην οικογένειά μου νεκρούς ή θύματα. Τους δυό μου παππούδες τους διεκδίκησαν επίμονα και ο ΕΛΑΣ και τα ΤΑ (στα 1944), να τους στρατολογήσουν στις γραμμές τους, αλλά ατύχησαν αμφότεροι. Οι παππούδες (μελλοντικοί συμπέθεροι) ελίχθηκαν με εκπληκτική ικανότητα και επιμονή, μακριά από τη λογική «παίρνω όπλο» – και ήταν αρκετά τυχεροί ώστε να επιβιώσουν, μέσα σ’ ένα χώρο (τη Μεσσηνία) πραγματικό σφαγείο.
Η εμπειρία τους έφτασε ως εμένα μέσω των παιδιών τους, δηλαδή των γονιών μου. Και ήταν, με λίγα λόγια, μια αποφασιστική και αδιάλλακτη απόρριψη της πραγματικής, υλοποιημένης βίας και από τα δύο μέρη. Οι γονείς μου κυριολεκτικά σιχαινόντουσαν αυτόν που ερχόταν κρατώντας όπλο. Τον φοβόντουσαν, αλλά κυρίως τον περιφρονούσαν – και προσπαθούσαν να τον αποφύγουν.
Δεν έκαναν διάκριση, είχαν εξίσου αρνητική άποψη και για τις δυό ένοπλες παρατάξεις του Εμφυλίου.
(τον οποίο Εμφύλιο τον τοποθετούσαν, αυθόρμητα, όχι στα 1946-49, αλλά σε μια πολύ μεγαλύτερη χρονική έκταση, ξεκινώντας από τα τα χρόνια της κατοχής)
Προφανώς γιατί δεν είχαν στις οικογενειές τους θύματα – εν μέρει λόγω τύχης, εν μέρει λόγω της συνετής «πολιτικής» των δύο παπούδων. Και των γρήγορων αντανακλαστικών τους, στην αποφυγή της «επαφής».
Αυτά όμως αναδείχτηκαν (και αξιολογήθηκαν) πολύ αργότερα. Μεσολάβησε η «επαναστατική» δεκαετία του 1970 – άντε και λίγο από τη δεκαετία του ’80.
...και να που φτάσαμε εδώ
χωρίς αποσκευές,
μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι…
Με μύθους και εμμονές να μας στοιχειώνουν. Τάχα, αναζητάμε την αλήθεια; Και τι θα πει αλήθεια; Υπάρχει τάχα αλήθεια σ’ ένα απέραντο σφαγείο ανθρώπων;
Ο Γιάννης – 2, για παράδειγμα, ξεκινώντας από την απέναντι πλευρά, είναι πολύ πιο αφοσιωμένος από μένα σ’ εκείνη την περίοδο. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι δικοί του αντιλαμβάνονται αυτό το ενδιαφέρον ως απλό χόμπυ.
Δηλαδή, δεν το αντιλαμβάνονται καθόλου. Δε συλλαμβάνουν την ουσία – δηλαδή την αγωνία και την ένταση του Γιάννη.
δ-κ,
άλλα δέκα, άντε είκοσι χρόνια. Όταν θα μας συντρίψουν ολοκληρωτικα τα πολυβολεία του χρόνου, θα ακολουθήσει σιγή. Οι ιστορικοί θα έχουν βγάλει πια τα συμπεράσματά τους – αλλά αμφιβάλλω αν θα υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται πραγματικά (δηλαδή, προσωπικά) γι’ αυτά.
10 Μαρτίου, 2009 στις 12:30 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Όλο το αφιέρωμα της Καθημερινής για τον Εμφύλιο το παρακολούθησα με ενδιαφέρον. Επιτέλους διάφοροι επιστήμονες έχουν αρχίσει να μελετάνε ένα θέμα που νομίζω ότι σε σημαντικό βαθμό, αν και όχι όπως στο παρελθόν, παραμένει ταμπού για την ελληνική κοινωνία.
Το καλό με αυτή την ιστορική έρευνα των τελευταίων 15-17 ετών είναι ότι έχουν ανασυρθεί από το σκοτάδι πολλά στοιχεία τα οποία πραγματικά έχουν αρχίσει να μεταβάλουν την άποψη που είχε σχηματίσει η πλειοψηφία του κόσμου για τον Εμφύλιο. Το ότι αυτό βέβαια δεν αρέσει σε πολλούς τόσο από την δεξιά όχθη του ποταμού όσο και απο την αριστερή είναι μεν αναμενόμενο αλλά δεν θα καταφέρει να σταματήσει αυτή την έρευνα.
Οι περισσότερες αντιδράσεις ενάντια σε όλη αυτή την πρόσφατη αναψηλάφιση της ιστορίας του Εμφυλίου προέρχονται από την αριστερά και αυτό είναι κατανοητό. Η εγκαθίδρυση του κομμουνισμού, το ιδεώδες για το οποίο πάλευε τότε η αριστερά, καταποντίστηκε πλήρως με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων πρίν από 20 χρόνια. Είναι λογικό λοιπον η αριστερά να μην επιθυμεί έναν ανοιχτό διάλογο σχετικά με τον Εμφύλιο. Η κουβέντα περί Εμφυλίου μοιραία θα φέρει στην επιφάνεια την ευθύνη που φέρει για την τυφλή υποστήριξη που παρείχε σε ολοκληρωτικά, άκρως καταπιεστικά και βάρβαρα καθεστώτα. Είναι αυτή η ανάληψη ευθύνης που πονάει την αριστερά και γι’ αυτό προσπαθεί να την αποφύγει. Και για να την αποφύγει αποφεύγει φυσικά και κάθε κουβέντα περί Εμφυλίου.
Η δεξιά έχει όμως και αυτή τους λόγους της να μη θέλει να γίνει αυτή η συζήτηση για τον Εμφύλιο. Εαν γίνει μια πραγματικά ειλικρινής κουβέντα θα φανεί ξεκάθαρα πως αρκετοί από τους τότε νικήτές του Εμφυλίου είχαν τόση αγάπη για τις ατομικές ελευθερίες και την δημοκρατία όση είχε και ο Χίτλερ, δηλαδή καμμία. Πολλοί της δεξιάς δεν θέλουν αυτή την κουβέντα για να μην φανεί ότι ναι μεν πολεμούσαν τους κομμουνιστές όχι όμως απαραίτητα στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Όπως και να ‘χει όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πλέον πίσω, αυτή η συζήτηση θα γίνει!
Γιάννης
10 Μαρτίου, 2009 στις 5:02 πμ
Γιάννης-2
Πάνο, γιά μένα είναι μόνο χόμπυ, που πολλές φορές όμως με ….φορτώνει ψυχολογικά, με τον μονόπλευρο τρόπο που αντιμετωπίζεται ακόμη.
Ο Στάθης ΝΚ προσπαθεί εδώ και χρόνια, πολυ προσεκτικά και ήπια να υποστηρίξει την άποψη ότι υπήρξε κόκκινη βία από το 1943, και δεν έπιασε απότομα τρέλλα κάποιους το 1945 και άρχισαν να δέρνουν αθώους αριστερούς. Είναι όμως πολύ-πολύ προσεκτικός, άρχισε με μιά έρευνα στην Αργολίδα, γιά να μην αποκλειστεί από τον τύπο της Ελλάδος που σίγουρα τον ενδιαφέρει.
Έχει πάντως προσφέρει πολύ μεγάλη υπηρεσία στην προώθηση της ιστορικής έρευνας, και στην σωστότερη αντιμετώπιση του Κατοχικού Εμφύλιου.
Ο Γεώργιος Μ σ’αυτό το κείμενο είναι πιό ήπιος στις εκφράσεις του από ποτέ. Ακόμη όμως, ασυνηδείτως ή όχι, δεν γνωρίζω, είναι σε σύγχιση με το τι είναι βία.
Φαίνεται ότι γι αυτόν η βία προέρχεται μόνο από τον ισχυρό, το κράτος, και αυτός που την εφαρμόζει είναι «συμμορία», έστω και αν είναι η νόμιμη αρχή.
Πρώτη φορά, βλέπω να αποκαλούνται «συμμορία» οι ΜΑΥ που βοηθούσαν το κράτος να μην ανατραπεί, από τον παράνομο «Δημοκρατικό Στρατό». Συνήθως, αυτός που κατέχει την αρχή αντιπροσωπεύει τη νομιμότητα. Φυσικά, αυτό δεν πρέπει να του δίνει δικαίωμα αλόγιστης βίας. Να ξεκαθαρίσουμε αυτό. Αλλά του δίνει το δικαίωμα της άμυνας. Αυτό έκανε το κράτος το 1946-49. Αν το έκανε καλά και με καλές μεθόδους, είναι άλλο ζήτημα. Σίγουρα όμως δεν πιστεύω ότι είναι δόκιμο να αποκαλείς τις δυνάμεις που βοηθούσαν το κράτος «συμμορίες».
Έτσι, ο ΓΜ συνεχίζει να γράφει ότι η βία άρχισε το 1945.
Και εγώ λέω, μα είναι δυνατόν; Ας πάει σε όποιο χωριό της Μεσσηνίας θέλει και να ρωτήσει: σκότωσε εδώ κανέναν η ΟΠΛΑ (Πολιτοφυλακή) το 1943-44; Η απάντηση μπορεί να είναι και «κανέναν».
Να ρωτήσει τότε: Ποιός είχε από εδώ συγγενείς στην Ποταμιά, στο Χαλβάτσου, στη Μέλπεια, στο Άκοβο, στην Ασσούτενα, στη Δήμιοβα, κλπ στρατόπεδα του 1943-44. Η απάντηση θα είναι από 1-2 μέχρι 200-300, αν βρεθεί στη Μεσσήνη, στους Γαργαλιάνους, στα Φιλιατρά, στη Χώρα, στη Λεύκη, στο Δώρειο, κλπ,κλπ.
Αν δεν θέλει να πάει στη Μεσσηνία, ας μεταβεί σε όποιο νομό της Πελοποννήσου προτιμά. Θα βρει την ίδια ακριβώς κατάσταση. Άνθρωποι αθώοι, έμποροι, έπιστήμονες, αγρότες, κτηνοτρόφοι, αξιωματικοί, γυναίκες, παιδιά (και μωρά ακόμη) εκτελέστηκαν και πολλοί περισσότεροι σύρθηκαν στα δεκάδες στρατόπεδα που το ΕΑΜ/ΚΚΕ λειτούργησε στην Πελοπόννησο.
Και αυτή η βία, την περίοδο της ΕΑΜοκρατίας, ήταν τυφλή. Ήταν τυχαία. Στον καθένα μπορούσε να κτυπήσει η Πολιτοφυλακή την πόρτα μετά τα μεσάνυκτα. Δεν υπήρχε κοινός παρονομαστής. Ο ένας διότι αρνήθηκε να μπεί το παιδί του στη ΕΠΟΝ, ο άλλος είχε παιδί στη Μέση Ανατολή, του άλλου ο αδελφός έφυγε γιά την Αθήνα, ο άλλος είχε την εικόνα το βασιλιά στο σπίτι του, ο άλλος αρνήθηκε να δώσει στη φορολογία της ΕΤ, ο άλλος είπε ότι οι του ΕΑΜ έπαιρναν γιά λογαριασμό τους τα τρόφιμα του Ερυθρού Σταυρού, κλπ, κλπλ.
Όλα αυτά πριν να πατήσει το πόδι του ταγματασφαλίτης στην περιοχή.
10 Μαρτίου, 2009 στις 10:21 πμ
δεξιος
Νομιζω οτι για τη μεταπολιτευτικη γενια πρωτα ερχοταν η πολιτικοποιηση και υστερα σχηματιζοταν η αντίληψη για τον Εμφυλιο που βολευε τις αναλογες πεποιθησεις.
Βασικα η γενια της μεταπολιτευσης προσπαθησε να προσαρμοσει την κατοχη στο αντιδικτατορικο καλουπι που της ταιριαζε.Ετσι η συγκρουση δεξιων και κεντρωων εναντιον κομμουνιστων της δεκαετιας του 40 έπρεπε να γινει συγκρουση όλου του λαου με μερικους συνεργατες των Γερμανων που επαιζαν το ρόλο των χουντικων της μεταγενεστερης εποχης που ειχε γνωρισει.Αυτος ειναι ο λόγος που δινοταν εμφαση στο ΕΑΜ όπου το σχημα αυτο μπορουσε να περπατησει περισσοτερο και αποφευγονταν τα μετεπειτα όπου δεν περπατουσε ευκολα.Επισης υποβαθμιζοταν ο ρόλος του Παπανδρεου γιατι δεν ταιριαζε με το σχημα (δε συνεφερε και το ΠΑΣΟΚ παρ οτι εμφανιζοταν κατι εντελώς νεο χωρις καμμια σχεση με τους παλιους κεντρωους) ενω διογκωνονταν οι διαφορες του Βελουχιωτη και των καπετάνιων με την κεντρικη διοικηση του ΚΚΕ για να βολέψουν τους πολλους αριστερους εκτος ΚΚΕ που υπηρχαν τη δεκαετια του 70 ενω ελάχιστοι παρομοιοι υπηρχαν πριν 30 χρονια.
10 Μαρτίου, 2009 στις 10:53 πμ
Γιάννης
το γενικό σχήμα, όπως το καλαβαίνω και αν το έχω καταλάβει καλά, για την απαρχή του εμφυλίου είναι το εξής:
1. η μία πλευρά ισχυρίζεται ότι το εαμ άρχισε αναίτιες επιθέσεις στον καθένα τυχαίο, οπότε ο κόσμος αυτός από αντίδραση ή αυτοάμυνα οργανώθηκαν στα τ.α. ή άρχισαν να χτυπάν το εάμ.
2. η άλλη πλευρά ισχυρίζεται ότι διάφορες ομάδες χτυπούσαν το εαμ παρά τις συμφωνίες για κατανομή χώρου δικαιοδοσίας, οπότε το εαμ άρχισε να αυτοπροστατεύεται χτυπώντας αυτές και τους υποστηρικτές τους, οι οποίοι αντέδρασαν μετατρεπόμενοι σε αντικομμουνιστικές ή και υπό τους ναζί ταγματασφαλίτες.
3. στη συνέχεια η κάθε πλευρά ισχυρίζεται πως μπορεί να ισχύουν και τα δυο, αλλά η δική της εκδοχή είναι ισχυρότερη και κυριότερη αιτία για τον εμφύλιο.
Γιάννη-2
λες «Πρώτη φορά, βλέπω να αποκαλούνται “συμμορία” οι ΜΑΥ που βοηθούσαν το κράτος να μην ανατραπεί, από τον παράνομο “Δημοκρατικό Στρατό”. Συνήθως, αυτός που κατέχει την αρχή αντιπροσωπεύει τη νομιμότητα. Φυσικά, αυτό δεν πρέπει να του δίνει δικαίωμα αλόγιστης βίας. Να ξεκαθαρίσουμε αυτό. Αλλά του δίνει το δικαίωμα της άμυνας. Αυτό έκανε το κράτος το 1946-49. Αν το έκανε καλά και με καλές μεθόδους, είναι άλλο ζήτημα. Σίγουρα όμως δεν πιστεύω ότι είναι δόκιμο να αποκαλείς τις δυνάμεις που βοηθούσαν το κράτος “συμμορίες”.»
δηλαδή οι παρακρατικοί δεν είναι συμμορίες; δεν έπαιρναν εκδίκηση στην ύπαιθρο έχοντας ως πλεονέκτημα ότι οι δικοί τους είχαν πλέον το κράτος;
10 Μαρτίου, 2009 στις 11:51 πμ
delta-kapa
Οι ιστορικοί θα έχουν βγάλει πια τα συμπεράσματά τους – αλλά αμφιβάλλω αν θα υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται πραγματικά (δηλαδή, προσωπικά) γι’ αυτά.
Εγώ πάλι σταδιακά έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι οι χαρακιές του εμφύλιου, χωρίς να είναι συνειδητοποιημένες, μου έχουν κληρονομηθεί και τις κουβαλάω όπως εκατομύρια άλλοι έλληνες. Κι αυτό συμβαίνει παρόλο που και οι δικιές μου οικογένειες όπως και οι δικιές σου, κατάφεραν να κρατηθούν μακριά από τη σύγκρουση να επιβιώσουν και να έχουν την ελάχιστη δυνατή ανάμιξη, δηλαδή η «προσωπική» ανάμιξη είναι ελαχιστοποιημένη.
Πριν από μήνες είχα πετύχει μια σύντομη συνέντευξη (κι αυτή στη Καθημερινή) ενός ξένου καθηγητή σε ελληνικό πανεπιστήμιο (διστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του). Αυτουνού το βλέμμα για το θέμα ήταν ευρωπαικό και παγκόσμιο. Αυτό που μού ‘μεινε είναι ο παραλληρισμός με τον ισπανικό εμφύλιο. Ο ένας εναρκτήριος πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κι ο άλλος, ο δικός μας, σαν καταληκτήριος και ταυτόχρονα εναρκτήριος του ψυχρού πολέμου που ακολούθησε.
(Αυτό τον παραλληρισμό με την Ισπανία στην άλλη άκρη της Μεσογείου τον έχω ξανασυναντήσει και για άλλες ιστορικές περιόδους όπως η σύγκρουση του ευρωπαικού κόσμου με το Ισλάμ. Στη μια περίπτωση οι καλοί, «οι πολιτισμένοι» είναι οι Άραβες και οι βάρβαροι οι χριστιανοί και στην άλλη, στη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια το ανάποδο με τους Τούρκους… )
10 Μαρτίου, 2009 στις 12:05 μμ
delta-kapa
Ακόμα κι αν οι Έλληνες του μέλλοντος ζήσουν ένα νέο Εμφύλιο, ο Εμφύλιος του 1943-49 δεν θα έχει τίποτα να τους πει.
Συνταρακτική διαπίστωση!
10 Μαρτίου, 2009 στις 12:19 μμ
Γιάννης
η ιστορία δε διδάσκει τίποτα
– στους έλληνες (και σε άλλους)
10 Μαρτίου, 2009 στις 12:28 μμ
Πάνος
Δυστυχώς. Όλα πρέπει να βιωθούν κάθε φορά εξαρχής.
Διαφορετικά δεν θα υπήρχε άλλος εμφύλιος στην οικουμένη μετά τον Πελοποννησιακό, δηλαδή την εκπληκτική καταγραφή και ανάλυσή του από τον Θουκυδίδη.
10 Μαρτίου, 2009 στις 3:45 μμ
Γιάννης-2
Αγαπητέ μπλόγκ-συνονόματε Γιάννη,
Ο Μαργαρίτης υποθέτω ότι γράφει ως καθηγητής του ΑΠΘ και δεν περίμενα να αποκαλεί τις ΜΑΥ «συμμορίες». Ένα αυτό.
Εσύ με ρωτάς: «…δηλαδή οι παρακρατικοί δεν είναι συμμορίες; δεν έπαιρναν εκδίκηση στην ύπαιθρο έχοντας ως πλεονέκτημα ότι οι δικοί τους είχαν πλέον το κράτος;»
Απάντηση: Όταν υπήρχαν, ναί! Όμως, γιά την περίοδο που γράφει ο Μαργαρίτης, δεν υπήρχαν παρακρατικοί, άξιοι συζήτησης. Όλες οι οργανώσεις της μετα-Βαρκιζιανής περιόδου που δεν ήταν ΜΑΥ είχαν διαλυθεί. Αυτό παραβλέπεται από όλους τους απολογητές συγγραφείς της αριστεράς, και έτσι έχει περάσει και στο λαό να μιλά αόριστα γιά παρακρατικούς. (Παρόμοιο με εκείνο το «οι ξένοι μας βάλανε να σκοτωθούμε»)
Παράδειγμα: στη Μεσσηνία 3 που μπορούσαν να αποκαλεστούν συμμορίες -Μαγγανάς, Καλόγηρος, και Καμαρινέας-διαλύθηκαν πριν τον Ιούνιο του 1946. Ο δεύτερος σκοτώθηκε από τη Χωροφυλακή, ο πρώτος φυλακίστηκε, και ο τρίτος κρυβόταν.
ΟΛΟΙ οι άλλοι ήταν Αποσπάσματα ΜΑΥ.
Εγώ στο σχόλιό μου από 5:02 ομίλησα με συγκεκριμένα στοιχεία γιά την περιοχή και την βία του ΕΑΜ/ΚΚΕ, δεν είπα έτσι γενικά οι αντάρτες κτυπούσαν ή σκότωναν. Είναι δύσκολο να γίνει συζήτηση έτσι. Τα κολαστήρια του 1943-44 του ΕΑΜ πάντα παραβλέπονται, αλλά η Μακρόνησος τιμάται. Αυτό είναι δύο μέτρα και ΤΡΙΑ σταθμά, γιά μένα.
Γενικά δε, είναι πρόβλημα ότι σε οποιαδήποτε συζήτηση γιά τον Εμφύλιο, η μιά πλευρά συνεχίζει να αρνείται έστω και μέρος της μεγάλης της ευθύνης και στα εγκλήματα και στην αρχή του, την ώρα που η άλλη γενικά αδιαφορεί να συζητήσει επαναπαυόμενη στις δάφνες της «νίκης» της.
Τέλος, Πάνο, δεν πιστεύω ότι το θέμα του Εμφύλιου θα ξεχαστεί μετά από 20 χρόνια. Αντίθετα, θα μελετάται πιό συστηματικά. Ακόμη μελετάμαι τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
10 Μαρτίου, 2009 στις 5:34 μμ
Παπούλης
Πάνο
Το πρώτο σχόλιο σου σε αυτό το ποστ θα μπορούσε να είναι ένα αυτόνομο ποστ με θέμα τη πρόσληψη εκείνων των γεγονότων από επόμενες γενιές. Η συζήτηση αυτή θα είχε ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον.
10 Μαρτίου, 2009 στις 5:52 μμ
Πάνος
παπούλη,
θα έχει κι αυτό τη θέση του ανάμεσα στα σχόλια που συγκεντρώνουν τα ποστ της καλύβας για τον Εμφύλιο.
Άλλωστε, τα σχόλια των καλυβίστας που θα μπορούσαν να γίνουν αυτόνομα ποστ, είναι πολύ περισσότερα από τα (1900, περίπου) ποστ της καλύβας 😉
10 Μαρτίου, 2009 στις 7:19 μμ
σχολιαστης
Η επίδραση των αποτελεσμάτων του εμφυλίου και των επόμενων τραγωδιών, με κορυφαία τη Χούντα και τον Ατίλλα στη σημερινή κατάσταση μεγάλης σήψης και διαφθοράς, θα ήταν ένα ακόμα ενδιαφέρον θέμα.
11 Μαρτίου, 2009 στις 9:14 πμ
Γιάννης
Γιάννη-2
τα «κολαστήρια του εαμ» δεν ήταν κρατικά ούτε σε περίοδο ελευθερίας, ενώ η μακρόνησος ήταν κρατική και μετά την απελευθέρωση, τα μεγέθη δεν είναι ίδια. τώρα, έχεις δει να τιμώνται τα στρατόπεδα αυτά του εαμ από κανέναν, όπως πάνε στο γράμμο και το βίτσι και όπως πήγαινε παλιότερα το κράτος; αν τιμώνται, τότε να καταδικαστούν όσοι τα τιμούν.
αναφορικά με τη νομιμότητα: άλλη η σημερινή νομιμότητα άλλη η τοτεινή. τότε όλα ήταν ανοιχτά. νομιμότητα υπό καθεστώς ανομίας, ημινομιμότητας, τρομοκρατίας κ.λπ. δεν είναι η νομιμότητα που έχει κατά νου κάποιος, ώστε να υποστηρίξει, για λόγους αρχής, τους «νόμιμους» έναντι των «παράνομων»
11 Μαρτίου, 2009 στις 10:40 πμ
Ενη Καπαζογλου
Καλον ειναι να ιδωθει η ιστορια και μετα το ’50. Τις δεκαετιες οπου τα «απονερα» του εμφυλιου ειχαν ως αποτελεσμα την αυταρχικη δεξια με τα σκανδαλα της Πεσινε, τα πιστοποιητικα κοινωνικων φρονηματων, τα μιασματα, οι απολυσεις επειδη ηταν ιδεολογοι αριστεροι, (απο τραπεζες χωρις συνταξη κλπ. κλπ.
Ακομη και το ΚΚΕ που τα ανεφερε καποτε τα ξεχασε γιατι ολο το μενος του εξαντλειται στο πασοκ ,απο το ’81 και πριν περασμενσα ξεχασμενα.
11 Μαρτίου, 2009 στις 12:20 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Ενη είπες,
«Τις δεκαετιες οπου τα “απονερα” του εμφυλιου ειχαν ως αποτελεσμα την αυταρχικη δεξια με τα σκανδαλα της Πεσινε, τα πιστοποιητικα κοινωνικων φρονηματων, τα μιασματα, οι απολυσεις επειδη ηταν ιδεολογοι αριστεροι…»
Μην ξεχνάς όμως ότι και η αριστερά ήταν εξαιρετικά αυταρχική εκείνη την περίοδο. Λέγοντας το αυτό δεν δίνω συγχωροχάρτι στην δεξιά αλλά το λέω για να δείξω ότι και η αριστερά έφερε τεράστια ευθύνη για το ακραίο αυταρχισμό της δεξιάς της εποχής εκείνης.
Δόθηκε μιά ελπιδα να γίνουμε δημοκρατία της προκοπής στις αρχές του ’60 με την Ένωση Κέντρου αλλά το όνειρο δεν κράτησε πολύ δυστυχώς…
11 Μαρτίου, 2009 στις 6:42 μμ
zeppos
«κοιμάμαι και ξυπνάω με το θάνατο. Βλέπω στον ύπνο μου ότι με σκεπάζουν με χώμα»» Διηγήσεις γυνακών της αντίστασης.
Από το in.gr:
«Ένα ακόμα ντοκιμαντέρ για τις γυναίκες που έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση, παρουσιάζει η Αλίντα Δημητρίου. «Η ζωή στους βράχους» θα προβληθεί στις 16 Μαρτίου, στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του επίσημου προγράμματος του 11ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.»
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=994404&lngDtrID=253
Να πάτε, να μάθουμε και μεις κάτι από την «αντίθετη» άποψη..
11 Μαρτίου, 2009 στις 7:23 μμ
σχολιαστης
Ποιός είπε, «ευτυχώς που δε νικήσαμε»;
11 Μαρτίου, 2009 στις 9:35 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
σχολιαστή ήταν, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο Χρόνης Μίσσιος. Και η φράση του ήταν νομίζω «ευτυχώς που έχασε ο ΕΛΑΣ και γλύτωσε η ΕΛΛΑΣ» ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων
11 Μαρτίου, 2009 στις 9:44 μμ
Πάνος
Αν δε με απατ’α η δική μνήμη (αμφίβολλο…) το είπε πρώτος ο Γρηγόρης Φαράκος.
Έκτοτε το λένε …όλοι.
11 Μαρτίου, 2009 στις 10:13 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Πάνο, ξέρεις παίζει και το άλλο…
Να ‘χουμε και οι δυο δίκιο! 😉 Ή και οι δυο άδικο! 🙂
12 Μαρτίου, 2009 στις 3:28 μμ
Γιάννης-2
Το «Συντροφοι, ευτυχώς που ηττηθήκαμε» το γράφει ο Τάκης Λαζαρίδης στο βιβλίο του, νομίζω με τον ίδιο τίτλο. Ήταν σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, του πολιτικού υπεύθυνου (μαζί με τον Αχιλλέα Μπλάνα) γιά τον Μελιγαλά και τους Γαργαλιάνους. Αυτοί -παρόντες- έδωσαν πολιτική κάλυψη στο Βελουχιώτη.
Ο Λαζαρίδης, πιστεύω ότι πήρε χάρι μετά τη δίκη τους (με τον Μπελογιάννη).
Εκτός από τον Λαζαρίδη, ο καπετάν-Υψηλάντης (Αλέξης Ρόσσιος, φιλόλογος από τη Σιάτιστα και διοικητής μεραρχίας του ΔΣΕ το 1949) στο βιβλίο του «Στα Φτερά του Οράματος» γράφει:
«Δεν θέλω να το ειπώ, αλλά δεν θέλω και να μη το ειπώ, ευτυχώς που δεν νικήσαμε» .
Γιάννη, δεν μπορώ να παρακολουθήσω αυτά που γράφεις.
Οι άνθρωποι που κλείνονταν στα “κολαστήρια του εαμ” από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ αθώοι πολίτες που το μόνο που είχαν κάνει ήταν ότι δεν δέχονταν να μπουν στο ΕΑΜ ή στον ΕΛΑΣ.
Αυτοί που πήγαιναν στη Μακρόνησο, ήθελαν κατ’ ελάχιστον να αλλάξουν το σύστημα της Ελλάδος και το σύστημα αμύνετο. (Δεν ομιλώ βέβαια γιά την εντός της Μακρονήσου συμπεριφορά. Αν δεν ήταν καλή, είμαι και εγώ απόλυτα εναντίον. Όχι δεύτερες κουβέντες).
Τελικό σημείο. Αν οι εορτασμοί του παράνομου ΔΣΕ στο Γράμμο είναι «μιά χαρά γιά μερικούς», γιατί το μνημόσυνο λίγων επιζώντων συγγενών/φίλων θυμάτων, γιά παράδειγμα, στο Φενεό της Κορινθίας, όπου εκατοντάδες αθώοι άνθρωποι -μέχρι και νήπια-ρίχτηκαν σε μιά τρύπα είναι «Γιορτή Μίσους»;
Λάβε υπ’όψη, οι αντάρτες ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, τα θύματα του Φενεού ήταν χωριάτες της ορεινής Κορινθίας/Αρκαδίας/Αργολίδας που δεν έμπαιναν στο ΕΑΜ.
Θα μου πεις: Τι ψάχνω τώρα; Ίσως.
16 Μαρτίου, 2009 στις 7:30 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Ένα από τα πράγματα που μου έχει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση σε διάφορα άρθρα που έχω διαβάσει για τον Εμφύλιο (αναφέρομαι εδω στον λεγόμενο κατοχικό εμφύλιο, το πρώτο μέρος δηλαδή του Εμφυλίου που ξεκίνησε ενω υπήρχε ακόμα κατοχή στην Ελλάδα) είναι το πως ξεπεράστηκαν οι προπολεμικές πολιτικές προτιμήσεις του κόσμου στα διάφορα μέρη όπου δραστηριοποιήθηκαν τα Ταγματα Ασφαλείας και το ΕΑΜ.
Π.χ διαβάζω για χωριά βενιζελικά στην Μακεδονία από τα οποία ουκ ολίγοι προσχώρησαν στα Τ.Α αλλά και για χωριά στην Πελλοπόννησο όπου τα μοναρχικά φρονήματα ήταν κυρίαρχα προπολεμικά αλλά παρόλα αυτά το ΕΑΜ, και μέσω αυτού οι κομμουνιστικές απόψεις, απόκτησε σημαντική επιρροή κατά την διάρκεια της κατοχής.
Αυτές οι ριζικά διαφορετικές πολιτικές συμπεριφορές, ριζικά διαφορετικές σε σχέση με τις προπολεμικές πολιτικές προτιμήσεις, είναι απλά αδύνατο να εξηγηθούν είτε με βάση αυτές καθεαυτές τις προπολεμικές πολιτικές προτιμήσεις των κατοίκων αυτών των χωριών, είτε με βάση τις απλοϊκές θεωρίες της αριστεράς περί της «ηθικής ανωτερότητας» των ιδανικών της, «ηθική ανωτερότητα» η οποία έσπρωξε τον κόσμο να ταυτιστεί μα τα ιδεώδη της και έτσι να ενταχθεί στο ΕΑΜ.
Κάποια άλλη εξήγηση πρέπει να ισχύει…
Γιάννης
19 Ιουνίου, 2009 στις 9:34 μμ
grecomascara
Κι όμως το ΚΚΕ τιμάει τα σχετικά στρατόπεδα εμμέσως με τις γιορτές του στο Γράμμο κτλ. Οι γιορτές των ακροδεξιών στο Γράμμο είναι γιορτές μίσους. Οι αντίστοιχες του ΚΚΕ τι είναι; Αγάπης;
Ο εμφύλιος εξακολουθεί να είναι επίκαιρος, ειδικά για το ΚΚΕ όπου μετά την κατάρευση όλων των προτύπων του μετά το 89 αναζητεί τις ιστορικές και ιδεατές αναφορές του στο πείραμα της διακυβέρνησης της «ελεύθερης Ελλάδας» της κατοχής αλλά και τον εμφύλιο.
31 Αυγούστου, 2009 στις 1:21 μμ
kapetanios
( απορώ πως δεν είχα πάρει χαμπάρι την παραπάνω κουβέντα!)
Πράγματι, στις τοποθετήσεις των δύο ιστορικών φαίνεται η μεγάλη διαφορά στην προσέγγιση αλλά και στο επίπεδο της επιστημονικής έρευνας η οποία διεξήχθη με αφορμή τον εμφύλιο και ειδικότερα ( για την ομάδα Καλυβα) την εποχή της κατοχής !
Τα «επιστημονικά» κίνητρα δε και οι ανάγκες ανάγκες της «νέας αναζήτησης» της ιστορικής αλήθειας από την πλευρά των Καλύβα/Μαραντζίδη αν μη τι άλλο προκαλούν ελαφρό μειδίαμα και δείχνουν τον βαθμό «αντικειμενικότητας» τους
Τα παρακάτω- ενδεικτικά των προθέσεων τους ,αποσπάσματα των λεγόμενων τους είναι πραγματική απόλαυση :
«..Η ορθή, όμως, απομάκρυνση από τη μυθολογία των νικητών οδήγησε, στα χρόνια που ακολούθησαν, σε ορισμένες υπερβολές, όπως η περιγραφή του ΚΚΕ ως ένα αγγελικό κόμμα που δεν επιθυμούσε τίποτα παραπάνω από την ειρηνική συνύπαρξη με τους αντιπάλους του και σχεδόν απεχθανόταν την εξουσία• ένα κόμμα, δηλαδή, πιο σχετικό με τον Γκάντι παρά με τον Στάλιν!..»
Οπως και δήποτε ….
να επιστρέψουμε πάραυτα στην πλευρά των νικητών
«..Η ιστοριογραφία αγγίζει τα όρια της αγιογραφίας όταν σοβαροί, υποτίθεται, πανεπιστημιακοί ταυτίζουν την εθνική αντίσταση με το ΕΑΜ..»
Αν είναι ποτέ δυνατόν !
«..εξακολουθούν να αναπαράγονται συστηματικά μύθοι και κλισέ που έχουν τελείως απαξιωθεί επιστημονικά…»
Φαίνεται ότι η άλλη μεριά του ατλαντικού είναι μακριά και δεν έχουν φτάσει στα μέρη μας οι «επιστημονικές» απαξιώσεις …
31 Αυγούστου, 2009 στις 1:32 μμ
kapetanios
@Γιάννης 2
«..Πρώτη φορά, βλέπω να αποκαλούνται “συμμορία” οι ΜΑΥ που βοηθούσαν το κράτος να μην ανατραπεί, από τον παράνομο “Δημοκρατικό Στρατό”..»
Η σωστή ανάγνωση είναι σημαντική
Η ακριβής διατύπωση του καθηγητή είναι η παρακάτω:
«..αλλά οπωσδήποτε μεγάλο, αριθμό νεκρών στις παραστρατιωτικές οργανώσεις (ΜΑΥ, ΜΑΔ κ.λπ.) και στις «συμμορίες» της «Χ» και των παρόμοιων σχηματισμών..»
Το μόνο λοιπόν που μένει είναι η επέκταση του προβληματισμού σου ΚΑΙ για την «Χ» μιας και κατά την εκδοχή των απανταχού «δημοκρατών», ο Γρίβας ( του οποίου τέκνα είναι οι συμμορίες της «Χ») ήταν από τους κορυφαίους του απελευθερωτικού αγώνα και άξιο τέκνο της πατρίδας ….
………………
……………….
@δύστροπη
«..Η κουβέντα περί Εμφυλίου μοιραία θα φέρει στην επιφάνεια την ευθύνη που φέρει για την τυφλή υποστήριξη που παρείχε σε ολοκληρωτικά, άκρως καταπιεστικά και βάρβαρα καθεστώτα. Είναι αυτή η ανάληψη ευθύνης που πονάει την αριστερά και γι’ αυτό προσπαθεί να την αποφύγει…»
Εξ όσων γνωρίζω , ακόμη ΚΑΙ αυτή η ευθύνη ,της υποστήριξης δηλαδή πολιτικών απόψεων (!!), έχει αποδοθεί πλήρως στα επόμενα του εμφυλίου χρόνια , αλλά και της δικτατορίας που ακολούθησε .
Πες μας μονάχα τι υπόλοιπα έχουμε …
«..η αριστερά ήταν εξαιρετικά αυταρχική εκείνη την περίοδο. Λέγοντας το αυτό δεν δίνω συγχωροχάρτι στην δεξιά αλλά το λέω για να δείξω ότι και η αριστερά έφερε τεράστια ευθύνη για το ακραίο αυταρχισμό της δεξιάς της εποχής εκείνης..»
Ήταν λοιπόν «εξαιρετικά αυταρχική» η αριστερά της εποχής μετά τον εμφύλιο ε ?
υγ
Εάν πραγματικά είχα διαβάσει τις παραπάνω απόψεις σου , σε καμιά περίπτωση δεν θα είχα συμμετάσχει στην προηγούμενη συζήτηση μας
(αποφεύγω σαν ο διάολος το λιβάνι να κουβεντιάζω με, σχώρα μου τον χαρακτηρισμό αλλά τα παραπάνω σχόλια εκεί παραπέμπουν , φανατικούς ,όποια πλευρά κι αν αυτοί εκπροσωπούν )
…………………..
…………………..
@και κλείνοντας
Για όσους θέλουν να γνωρίσουν αυτούς στους οποίους αναφέρεται ο Μαργαρίτης και αυτούς που προσπαθούν να αναδείξουν οι Κ&Μ σαν «την άλλη πλευρά» των εκπροσώπων του Ελληνικού λαού ώστε να στοιχειοθετήσουν την άποψη τους περί εμφυλίου τον καιρό της κατοχής ας ρίξουν μια ματιά στον παρακάτω σύνδεσμο.
http://www.iospress.gr/mikro1999/mikro19990102.htm
Εκπροσωπούσαν τελικά μέρος του Ελληνικού λαού, πέραν του εαυτού τους και των κατοχικών δυνάμεων που τις έστησαν και σε τι ποσοστό τελικά ρε αδερφέ (?) οι παραπάνω, ούτος ώστε να δεχτώ τον χαρακτηρισμό του εμφυλίου στις συγκρούσεις ανάμεσα σ αυτούς τους κοπρίτες και στον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ της κατοχικής περιόδου?
«Ανάλογη είναι η εκτίμηση (το κοπρίτες είναι δικό μου αλλά κι αυτουνού η άποψη περίπου εκεί καταλήγει) και του νέου ιστορικού Mark Mazower: «Στους δρόμους κάτω από το ναό του Θησείου, οι ένοπλοι της «Χ» αντάλλασσαν πυρά με τα περίπολα του ΕΛΑΣ κι έπαιρναν μέρος σε σημαίνουσες επιχειρήσεις πλάι στα Τάγματα Ασφαλείας. ‘Σήμερα είναι με τους Γερμανούς, αύριο, όταν ξανάρθει ο ευλογημένος ο βασιλιάς, μ’ αυτούς που θα τον φέρουν πίσω’. Ετσι εκτιμούσε το πιστεύω τους ένας παρατηρητής.» («Στην Ελλάδα του Χίτλερ», εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», Αθήνα 1994, σελ. 378)»
31 Αυγούστου, 2009 στις 2:22 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
@ kapetanios
«Εξ όσων γνωρίζω , ακόμη ΚΑΙ αυτή η ευθύνη ,της υποστήριξης δηλαδή πολιτικών απόψεων (!!), έχει αποδοθεί πλήρως στα επόμενα του εμφυλίου χρόνια , αλλά και της δικτατορίας που ακολούθησε .
Πες μας μονάχα τι υπόλοιπα έχουμε …»
Ναι καλή η υποστήριξη πολιτικών απόψεων αλλά για την υποστηρίξη της κομμουνιστικής αριστεράς προς ένα σωρό ολοκληρωτικά καθεστώτα έχεις να μας πεις τίποτε Κάπταιν, ή θα το γυρίσεις στο άλλα λόγια να αγαπιόμαστε?
«Ήταν λοιπόν «εξαιρετικά αυταρχική» η αριστερά της εποχής μετά τον εμφύλιο ε ?»
Σχώρα με ρε Κάπταιν, υπέρμαχος της ελευθερίας και της δημοκρατίας ήταν… (τα στρατόπεδα εργασίας στην Σιβηρία ήταν απλά μία ατυχής μικρο-παρέκλλιση της Ιστορίας…)
«υγ
Εάν πραγματικά είχα διαβάσει τις παραπάνω απόψεις σου , σε καμιά περίπτωση δεν θα είχα συμμετάσχει στην προηγούμενη συζήτηση μας
(αποφεύγω σαν ο διάολος το λιβάνι να κουβεντιάζω με, σχώρα μου τον χαρακτηρισμό αλλά τα παραπάνω σχόλια εκεί παραπέμπουν , φανατικούς ,όποια πλευρά κι αν αυτοί εκπροσωπούν )»
υγ
Κάπταιν, από οσο γνωρίζω οι φανατικοί είναι αυτοί οι οποίοι αποφεύγουν (όπως ο διάολος το λιβάνι, καλά τα λές) την θεωρητική αντιπαράθεση με αυτούς με τους οποίους διαφωνούν έντονα. Το παραπάνω απόσπασμα από το σχόλιό σου πιστοποιεί πέραν πάσης αμφιβολίας του λόγου το αληθές.
Εγω από την μεριά μου θα συνεχίσω να αντιπαρατίθεμαι ιδεολογικά με όλους αυτούς, φανατικούς ή μη, με τους οποίους θεωρώ ότι με χωρίζουν τεράστιες ιδεολογικές διαφορές. Μπορεί να διαφωνούμε, και πολύ έντονα μάλιστα, αλλά μέσα από τον διάλογο, ενδεχομένως να φωτιστούν καλύτερα σκοτεινά σημεία στην πολιτική θεώρηση του καθενός μας.
31 Αυγούστου, 2009 στις 3:33 μμ
kapetanios
Ήλθον και ελάλησα αυτοίς αμαρτίαν ουκ έχω
(ή κάπως έτσι)
14 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:22 πμ
Γιώργος Σ.
O εμφύλιος ειναι η πιό τραγική, η πιο αιματηρή και σίγουρα η πιο άδικη στιγμή της νεότερης ιστορίας.Ειναι η στιγμή που εκείνοι που οργάνωσαν και καθοδήγησαν την αντίσταση του λαού ενάντια στους Γερμανούς,αφού βγήκαν νικητές στον αντιφασιστικό αγώνα έχοντας μαζί τους την τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων, βρέθηκαν μεσα σε 40 μερες απο την ορκωμοσία της κυβέρνησης εθνικής ενότητας κυνηγημένοι απο το επίσημο κράτος ως προδότες,απάτριδες,δολοφόνοι,απάνθρωποι και όλα τα σχετικά.Αυτοί δε που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς έγιναν επίσημο κράτος και διώκτες των μέχρι εκείνη τη στιγμή ηρώων του λαού.Αυτό στη γενική κλίμακα,στη μεγάλη εικόνα.Τα επι μέρους δράματα που «παίχτηκαν» σε μικρότερη κλίμακα σε διάφορα σημεία της Ελλάδας και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο,όσο κι αν είναι συγκλονιστικές ιστορίες που συμβαίνουν σε όλες τις πολεμικές συγκρούσεις της ιστορίας,σε καμμια περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν το κύριο θέμα του εμφυλίου.(δεν λέω ότι δεν επηρέασαν τις εξελίξεις)
Πριν συνεχίσω λέω πως δεν ανηκω σε κανενα κόμμα,παρότι η καρδιά μου βρίσκεται σαφώς αριστερά.
Τα βασικά ερωτήματα του εμφυλίου κατά τη γνώμη μου είναι τα εξής.
Θα είχε συμβεί ο Δεκέμβρης και ότι ακολούθησε αν στις 3/12/44 δεν ειχαν πυροβολήσει το πλήθος που ειρηνικά και άοπλο διαδήλωνε,οι Αγγλοι ,η αστυνομία και οι οπλισμένοι παρακρατικοί;
Υπήρχε σχέδιο αφοπλισμού και εξόντωσης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ απο τους Άγγλους και τον Γ.Παπανδρέου;
Ηθελε ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ να καταλάβουν την εξουσία δια της βίας και μάλιστα το Δεκεμβρη η είχαν επιλέξει τον ειρηνικό δρόμο (καλώς η κακώς);
Απο τις απαντήσεις μπορούμε να δούμε αν η ευθύνη πέφτει στις πλάτες της Αριστεράς η όχι.
1.Απο όλα όσα προηγήθηκαν του Δεκέμβρη αλλά και απο απλό διάβασμα του Ριζοσπάστη 3/12,4/12 (ενω ήδη έχουμε νεκρούς διαδηλωτές)που γράφει οτι ΤΟ ΕΑΜ φυσικά «δεν επιλέγει κινηματικές λύσεις» ειναι φανερό ότι η αριστερά και ο ΕΛΑΣ ούτε επεδίωκε ούτε περίμενε μια τέτοια ένοπλη σύγκρουση.
2. Απο την επιστολή Γ.Παπανδρέου(υπάρχει στην καλύβα) στην Καθημερινή το 1948 (οπου αμυνόμενος, εξηγεί ολο το σχέδιο εξόντωσης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που ειχε συλλάβει πολύ πριν το Δεκέμβρη 44) αλλά και απο τα αρχεία του Τσώρτσιλ και άλλων Άγγλων επιτελών,ειναι καθαρό οτι ο Δεκέμβρης ήταν μια καθαρή επιλογή Αγγλων-Παπανδρέου που τελικά τους βγήκε και ανέτρεψαν το σκηνικό που ήταν εντελώς υπέρ του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως εκείνη τη στιγμή.
3.Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ειχε πεντακάθαρα επιλέξει το δρόμο των εκλογών και της δημοκρατικής εξέλιξης.Αν είχε επιλέξει στρατιωτική σύγκρουση ο ΕΛΑΣ θα ήταν στην Αθήνα με όλες τις δυνάμεις του,γιατί μπορεί να έκαναν λάθη η να ήταν κάποιοι αναντίστοιχοι με τη μεγάλη εκείνη στιγμή, αλλά κατηγορώντας τους ως ηλίθιους, γινόμαστε το λιγότερο αφελείς.Η επιλογή του ειρηνικού δρόμου εκείνη τη στιγμή ηταν πολιτικά και θεωρητικά σωστή,αφου αλλο ο εθνικοαπελευθερωτικός κι άλλο ο ταξικός αγώνας.Δεν μπορούσε να γίνει πέρασμα στη λαοκρατική δημοκρατία χωρίς να έχει κατακτηθεί πρώτα η πλειοψηφία των εργατών και των αγροτών, μέσα απο διαδικασίες ταξικού αγώνα, στα συνδικάτα με μεγάλη συμμετοχή των εργατών ,αγροτών.Η ύπαρξη του ΕΛΑΣ θα ήταν η εγγύηση οτι δεν θα υπήρχε εκτροπή απο τη μεριά της άρχουσας τάξης και των Άγγλων.Δυστυχώς δεν είχε προβλέψει πόσο αποφασισμένοι και αδίστακτοι ηταν οι αντίπαλοί του και έπεσε θυμα λάθος χειρισμών και υπερβολικής αισιοδοξίας και έπαρσης.
Το αν κάποιοι ταυτιζουν τον κομμουνισμό με τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες,και τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας απο μια μειοψηφία ειναι θέμα δικό τους.Αλλά δε σημαίνει οτι ισχύει κι όλας.Τουλάχιστον αυτό δεν ήταν το όραμα του κομμουνισμού,αλλά κάτι άλλο.
Χαίρομαι ειλικρινά ,αν με δεχτείτε στην παρέα,να συμμετέχω σε τέτοια συζήτηση.Καλό βράδι
14 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:01 πμ
Πάνος
Γιώργο, σε καλοσωρίζω στην καλύβα!
Βασικός στόχος, δικός μου αλλά και των φίλων που συμμετέχουν, είναι να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη και να ανιχνεύσουμε τις αιτίες. Καμιά φορά μας παρασέρνει το εκρηκτικό …ταμπεραμέντο μας, αλλά σε γενικές γραμμές η συζήτηση προχωράει καλά. Από σένα, λόγω καταγωγής, ελπίζω να μάθουμε κάτι περισσότερο για τον καπετάν – Κώστα Παπαγεωργίου και τον Εμφύλιο στη Χαλκιδική (υπάρχουν λίγα πράγματα στο ποστ για το Άγιον Όρος).
14 Νοεμβρίου, 2009 στις 2:53 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Το αν κάποιοι ταυτιζουν τον κομμουνισμό με τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες,και τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας απο μια μειοψηφία ειναι θέμα δικό τους.Αλλά δε σημαίνει οτι ισχύει κι όλας.
Μα δεν υπήρξε και πουθενά κομμουνιστικό καθεστώς που να μην κατέλαβε την εξουσία με την βία, και κατοπιν να σεβάστηκε την δημοκρατία. Πως είναι δυνατόν να το παραβλέπεις αυτό?
Είναι η ίδια η πρακτική των κομμουνιστικών καθεστώτων αλλά και των κομμουνιστικών κομμάτων γενικότερα αυτή που τους έχει ταυτίσει στα μάτια του κόσμου με αντιδημοκρατικές διαδικασίες και έντονο αυταρχισμό. Το ότι υπάρχει δε μία μειοψηφία που δεν τα βλέπει αυτά είναι μάλλον δικό της θέμα. 😉
Τουλάχιστον αυτό δεν ήταν το όραμα του κομμουνισμού,αλλά κάτι άλλο.
Επειδή δεν διαθέτω μαντικές ικανότητες δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιό ήταν το αληθινό όραμα του κομμουνισμού το οποίο κάποιοι διέστρεψαν. (Αλήθεια ποιοί ήταν αυτοί?)
Αυτό που γνωρίζω είναι πως δεν είναι καθόλου καλή τακτική να διαχωρίζεις μία θεωρία, την θεωρία περί κομμουνισμού π.χ, από τις όποιες προσπάθειες πρακτικής εφαρμογής της έχουν λάβει χώρα, και από τα πρακτικά αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών.
Και όποιοι το κάνουν αυτό, ουσιαστικά υποβιβάζουν τη θεωρία σε ένα σύνολο από παραδοχές οι οποίες είναι αδύνατο είτε να διαψευσθούν είτε να επαληθευθούν. Εφόσον συμβεί κάτι τέτοιο, η θεωρία, η όποια θεωρία, μετατρέπεται σε ένα σύνολο από κούφιες παραδοχές οι οποίες μπορούν κατόπιν άνετα να χρησιμοποιηθούν προκειμένου να δικαιολογήσουν τα πάντα…
14 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:58 μμ
Γιώργος Σ.
To οτι μια θεωρία που δύσκολα μπορεί κάποιος να της επιτεθεί για την ορθότητα της,εφαρμόστηκε με λάθος τρόπο, είναι μια καταπληκτική ευκαιρία για μελέτη,για να δούμε τι δεν πήγε καλά.Αλλά σίγουρα όχι για να την απορρίψουμε.Εκτός αν είμαστε τόσο ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε οπότε δεν υπάρχει λόγος.Είμαστε όμως;
Μελετώντας όχι ιδιαίτερα,αλλά προσεκτικά την επανάσταση του 1917, θα δούμε ότι η επανάσταση δεν επιβλήθηκε με τη βία κόντρα στη θέληση της πλειοψηφίας.Το Σεπτέμβριο του ’17 στις εκλογές στα σοβιετ των εργατών,των αγροτών και των στρατιωτών,το μπολσεβίκικο κόμμα για πρώτη φορά κέρδισε την πλειοψηφία.Τότε μόνο ο Λένιν και το μπ.κόμμα αποφάσισαν να προχωρήσουν σε επαναστατική διαδικασία,που θα μπορούσαμε να πουμε πως επιβλήθηκε πολύ εύκολα σε σχέση με το μέγεθος και τη σπουδαιότητα της χώρας και είχε την τεράστια λαική αποδοχή.Δέν έγινε «γιούργια» δηλ. πάνω στην αναμπουμπούλα πχ. του Φλεβάρη ’17 όταν έπεσε το τσαρικό καθεστώς.Εγιναν προσεκτικά δημοκρατικά βήματα όπου οι μπολσεβίκοι κέρδισαν την εμπιστοσύνη των μαζών.Τό τι έγινε μετά είναι μια μεγάλη τεράστια ιστορία.
Βέβαια τώρα αν πιάσουμε αυτή την κουβέντα εδώ,χαθήκαμε(εγω πρέπει να προσλάβω δακτυλογράφο!!!)Για να το συνδέσουμε με το θέμα όμως,πρέπει να πώ πως σε πολλά μέρη της Ελλάδας υπήρξαν μέρες κομμούνας, δηλαδή απόλυτα δημοκρατικής αυτοδιοίκησης στην πιο αγνή και υπέροχη μορφή της.Εχω στα αυτιά μου διηγήσεις με το χωριό στην πλατεία να συζητάει για τα προβλήματά του και να αποφασίζει για όλα,που ειναι πραγματικά συγκλονιστικές.Και χωρίς αίμα,σφαγές,μίση κλπ.Κι ύστερα γλέντι.Κι όταν οι «άλλοι» έκαναν το δικό τους γλέντι στο άλλο καφενείο για κόντρα, άντε και κανένας τσακωμός για το αντριλίκι.Και την άλλη μέρα όλοι μαζί στη δουλειά, στο χωράφι η στο δάσος.Για να φτιάξουν τηλεγραφόξυλα και τραβέρσες για τις γραμμές του τρένου,όπως αποφασίστηκε !Ετσι απλά κι ωραία.Αυτό ήταν το όραμα που κάποιοι άτυχοι είδαν για λίγο πριν αρχίσουν να τρέχουν και να σκοτώνονται στα βουνά.Δεν ήταν όλη η Ελλάδα Πελοπόννησος.Και επειδή μπορεί κάποιος να πει πώς δεν ήταν αυτό ο κανόνας θα πω.Δέν πειράζει.Ας είμαστε μια φορά με τις εξαιρέσεις και τους ονειροπόλους.Ετσι κι αλλιώς αυτό που ζούμε βγάζει με σιγουριά σε άγριο γκρεμό.Οσο για τα σπουδαία,τι να κάνουμε.Δεν γίνεται να είναι και εύκολα.
14 Νοεμβρίου, 2009 στις 8:24 μμ
Γιώργος Σ.
Ο καπεταν Κώστας Παπαγεωργίου ηταν ο ήρωας της περιοχής.Ο πατέρας μου 15χρονος στο 2ο αντάρτικο,τον είχε συναντήσει και στα προσωρινά λημέρια του ΔΣ αλλά και στο χωριό τις λίγες φορές που κατέβηκαν οι αντάρτες πριν την εκκένωση το Μάιο του ’47.Ηταν πράγματι κάτι σαν θρύλος αφού λόγω του ότι μάλλον ήταν μορφωμένος ξεχώριζε με τη συμπεριφορά του.Ιστορικές όμως καταθέσεις ο πατέρας μου, δεν είχε να κάνει για γεγονότα.Γιατί μετά την εκκένωση και 2 φορές που τον πήραν με το ζόρι σε επιχειρήσεις της χωροφυλακής και του στρατού στο βουνό σε σκληρές μάχες, η οικογένεια αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα.Ετσι η γραμμή διηγήσεων γι αυτό κόβεται εκεί.Οταν το χωριό ξαναγύρισε το ’50 ο πατέρας μου έμεινε στην Αθήνα.Ισως μια επίσκεψη στην Ολυμπιάδα κι αν έχει μείνει ζωντανός κανένας που να ξέρει να έχω να πω γι αυτό κάτι παραπάνω.
14 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:05 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
To οτι μια θεωρία που δύσκολα μπορεί κάποιος να της επιτεθεί για την ορθότητα της,εφαρμόστηκε με λάθος τρόπο, είναι μια καταπληκτική ευκαιρία για μελέτη,για να δούμε τι δεν πήγε καλά.Αλλά σίγουρα όχι για να την απορρίψουμε.Εκτός αν είμαστε τόσο ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε οπότε δεν υπάρχει λόγος.
Γιώργο όταν μία θεωρία εφαρμόστηκε ΠΑΝΤΟΥ με λάθος τρόπο, και για 70 συνεχόμενα χρόνια (για τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης 45 χρόνια), ε τότε ναι, έχουμε κάθε λόγο να τηρούμε μία άκρως σκεπτικιστική στάση τόσο απέναντί της και όσο και απέναντι σε αυτούς που εξακολουθούν να την υποστηρίζουν. Και δεν το βρίσκω καθόλου παράλογο ακόμα και να την απορρίψουμε ολοκληρωτικά όπως έχουν κάνει π.χ οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης. Το τελείως αντίθετο θα έλεγα.
Οι τελευταίες δε δύο γραμμούλες από το απόσπασμά σου στερούνται λογικής συνοχής.
Δηλαδή, ή απορρίπτουμε τον κομμουνισμό και ΑΡΑ είμαστε ικανοποιημένοι με την κατεστημένη τάξη πραγμάτων ή, εαν δεν είμαστε ικανοποιημένοι με αυτή, τότε συνεχίζουμε να ασπαζόμαστε τον κομμουνισμό προσπαθώντας πάντα να τον «αναμορφώσουμε»?
Το ότι υπάρχει και μία τρίτη δυνατότητα μάλλον σου διέφυγε τελείως, το ότι υπάρχουμε δηλαδή και αρκετοί (οι περσσότεροι για την ακρίβεια) που ΟΥΤΕ ικανοποιημένοι με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων είμαστε αλλά ΟΥΤΕ και θεωρούμε τον κομμουνισμό ικανοποιητική εναλλακτική πρόταση ως προς αυτή. 😉
Τό τι έγινε μετά είναι μια μεγάλη τεράστια ιστορία.
Nαι, όντως.
Είναι όμως ακριβώς αυτή η τεράστια ιστορία που έχει και το ενδιαφέρον. Και πίστεψέ με, υπάρχει αρκετός κόσμος που την έχει μελετήσει και εξακολουθεί να την μελετάει και έχει καταλήξει σε ριζικά διαφορετικά συμπεράσματα από εσένα και τους διάφορους άλλους υποστηριχτές του κομμουνισμού.
Και επειδή μπορεί κάποιος να πει πώς δεν ήταν αυτό ο κανόνας θα πω.Δέν πειράζει.Ας είμαστε μια φορά με τις εξαιρέσεις και τους ονειροπόλους.
Το πως βγάζεις το συμπέρασμα ότι η Ελλάδα θα ήταν η εξαίρεση… των ονειροπόλων, σε περίπτωση που επικρατούσε το ΚΚΕ αυτό μόνο εσυ το ξέρεις…
Δεν αναφέρεις δε πως, «εξαίρεση» ή μη, υπήρχε τότε στην Ελλάδα και ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, και δεν αναφέρομαι φυσικά στους φασίστες, που δεν επιθυμούσε ακριβώς να φάει στο κεφάλι μία κομμουνιστική δικτατορία όπως αυτή της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά υποθέτω πως η προοπτική μίας δικτατορίας για σας τους ονειροπόλους είναι ψιλά γράμματα…
Ετσι κι αλλιώς αυτό που ζούμε βγάζει με σιγουριά σε άγριο γκρεμό.Οσο για τα σπουδαία,τι να κάνουμε.Δεν γίνεται να είναι και εύκολα.
Έτσι και αλλιώς η καταστροφολογία για το μέλλον και η λογική του άσπρο-μαύρο είναι μία παλιά αγαπημένη τακτική της κομμουνιστικής αριστεράς. Τακτική η οποία οδήγησε, οδηγεί, και θα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ολοκληρωτικές, άκρως αυταρχικές, κοινωνίες.
Όσο για τα σπουδαία, τι να κάνουμε, ακριβώς επειδή είναι σπουδαία, και αρα οι συνέπειες εξαιρετικά επώδυνες σε περίπτωση που είναι και λανθασμένα, καλό είναι να τηρούμε μία έντονα κριτική στάση απέναντί τους…
…ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα και τα όνειρα να μην μετατραπούν σε εφιάλτες… 😉
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 1:51 πμ
Γιώργος Σ.
Παιδιά ψυχραιμία.Δεν θέλω να πείσω κανέναν για την ορθότητα του κομμουνισμού,μεσα απο αυτή την κουβέντα.Ο καθένας αν και όταν ενδιαφερθεί, ας κάνει τις ιδεολογικές του αναζητήσεις όπως του αρέσει.Ομως αυτή η κουβέντα ακόμη κι αν δεν καταλήξει πουθενά,ίσως να έχει κάτι να προσφέρει.Κι αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο απο την αποπροσκόλληση όλων μας απο αυτό που μέχρι τωρα ήταν μέσα μας ταμπού και καθεστώς.Ο Αριστοτέλης που το χωριό του ήταν τα αρχαία Στάγειρα δηλ. η Ολυμπιάδα Χαλκιδικής(το χωριό μου για το οποίο μιλάω) έλεγε κάπου ότι σε κάθε συζήτηση κανείς δεν έχει απόλυτο άδικο και κανείς απόλυτο δίκιο.Απλα όλοι έχουμε ένα κομματάκι αλήθειας να προσφέρουμε.Ας μη μένουμε στα ίδια λοιπόν.Εγώ αν αυτό έχει να προσφέρει κάτι καλό είμαι διατεθειμένος να κάνω βήματα προς πλευρές που θα πεισθώ πως είναι αλήθεια.Οι υπόλοιποι; Ο κόσμος όλος ειναι ενας συσχετισμός ,μια αλληλουχία,συγκοινωνούντα δοχεία.Κι αυτό που απέτυχε δεν ήταν ο κομμουνισμός.Δεν ήταν το σοσιαλιστικό μπλόκ μόνο.Ηταν και η σχέση των 2 κόσμων που έσπρωχναν ο ένας τον άλλο πρός τη χειρότερή του πλευρά επειδή φυσικά αρνιόντουσαν να επικοινωνήσουν.Ας δώσουμε λοιπόν και για το ζήτημα που συζητάμε μία πιθανότητα να κάνουμε λάθος. Δεν θα μας κάνει κακό.
Υ.Γ.Εγω δεν είμαι μάντης να ξέρω τι θα γινόταν αν είχε επικρατήσει το ΚΚΕ.Μπορεί να είχε γίνει οτιδήποτε.Απο το χειρότερο μέχρι το καλύτερο.Αν κάποιος ειναι μάντης ας το δηλώσει.Μπορεί ας πούμε να είχε παρασύρει σε επαναστάσεις και άλλες χώρες και να είχε δημιουργηθεί ενα καινούργιο μεσογειακό μοντέλο σοσιαλισμου.Εδω οι Ανατολίτες λένε πως το πέταγμα μιας πεταλούδας κλπ.,, και μεις πάμε να προβλέψουμε τόσο εύκολα,τόσο δύσκολους συσχετισμούς;Οι απόλυτες βεβαιότητες ήταν πάντα σίγουρες συνταγές αποτυχίας.Δεστε το ΕΑΜ του Οκτώβρη 44 και θα καταλάβετε τι εννοώ…
5 Σεπτεμβρίου, 2012 στις 9:41 μμ
Δυο διαφορετικές ματιές στον Εμφύλιο: Στάθης Καλύβας και Γιώργος Μαργαρίτης « Η καλύβα ψηλά στο βουνό « don alejandro del castillo
[…] Δυο διαφορετικές ματιές στον Εμφύλιο: Στάθης Καλύβας κ…. Like this:LikeBe the first to like this. […]
21 Νοεμβρίου, 2015 στις 2:19 μμ
koutsvag
ΕΜΦΥΛΙΑ ΠΑΘΗ 23 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ
Το ἀνωτέρω βιβλίον περιῆλθεν εἰς χεῖρας μας ἐντελῶς τυχαίως και …προφανῶς ὑπεβλήθη εἰς ἀνάγνωσιν .
Οἱ δύο συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου προσπαθοῦν μέσα ἀπό 23 ἐρωτήσεις να δώσουν ἀπαντήσεις σέ ἁπλές ἐκ πρώτης ὄψεως ἐρωτήσεις, ἐπί παραδείγματι πῶς ξεκίνησεν ὁ ἐμφύλιος πόλεμος ἤ ποῖος ὁ ρόλος τῶν Βρετανῶν .Οἱ συγγραφεῖς στην προσπάθεια χρονικοῦ περιχαρακώματος τοῦ ἑλληνο-ελληνικοῦ πολέμου τον τοποθετοῦν ἀπό 31.3.1946-15.9. 1949 .Ἀσφαλῶς πρόκειται περί σχηματικοῦ λάθους,αἱ ἐμφύλιαι διαμάχαι οὐδέποτε σταματοῦν,συμπεριλαμβάνονται μετ’ἄλλων παραγόντων εἰς το διαχρονικῶς βιολογικόν μεταβάλλεσθαι τῶν πληθυσμιακῶν ὁμάδων, ξυμβαίνει δε και εἰς τάς καλυτέρας τῶν οἰκογενειῶν π.χ. νῦν διεξάγεται ὁ Γαλλικός ἐμφύλιοςπόλεμος ( πόλεμος κατά τῆς τρομοκρατίας ) , τότε πόλεμος κατά τῶν συμμοριτῶν, βαθειές οἱ ρίζες και μεγαλυτέραν σημασίαν ἔχει ἡ πρόληψις αὐτῶν τῶν ἐμφυλίων σπαραγμῶν .
Τά Δεκεμβριανά ( Δεκέμβριος 1944-Ἰανουάριος 1945 ) τά θεωροῦν μέρος τοῦ ἐμφυλίου ἐνῶ ἱστορικῶς πρόκειται περί Βρετανο-ελληνικοῦ πολέμου καθ’ὅν ἐμπειροπόλεμος στρατός ἐξ 55.000 στρατιωτῶν τῆς Βρετανικῆς Αὐτοκρατορίας ἐπετέθη κατά 4.000-5.000 ξυπόλυτων και πεινώντων ἑλλήνων.
Εἰς την σελίδα 63 οἱ συγγραφεῖς ἰσχυρίζονται ὅτι ἕνας ἐμφύλιος πόλεμος ἀπορρέει ἀπό την ἀδυναμίαν τοῦ κράτους να διατηρήσει το μονοπώλιον τῆς νόμιμης βίας στο ἐσωτερικό του.Πρόκειται περί ἐπιφανειακῆς ἑρμηνείας , το κλειδί τῆς ἐρμηνείας εὑρίσκεται εἰς την φράσιν <> και τά ἐξ αὐτῆς συνεπακόλουθα .Ἀναγνωρίζουν την ἐπιθυμίαν τῶν βορείων γειτόνων να μείνουν σε ἀπόσταση ἀπό τά ἐνδοελληνικά δρώμενα και οἱ Σοβιετικοί ἀρνήθηκαν οὐσιαστικήν στήριξιν , ποῖος ἤθελεν πόλεμον πάνω στον πόλεμον και πεῖνα πάνω στην ἐξαθλίωση;μόνον οἱ ἕλληνες συνέχιζον την ἀλλήλων ἀπελευθέρωσιν .Ἡ δημιουργία προτεκτοράτου στη νότιο βαλκανική δεν ἦταν εὔκολη ὑπόθεση , ὁ κόσμος ἄλλωστε εἶχεν μοιρασθεῖ ἀπό τους ἰσχυρούς τῆς ἐποχῆς πάνω σε μια χαρτοπετσέτα.Ἡ παρουσία τῆς Ἀμερικανικῆς πολεμικῆς μηχανῆς { Ἀμερικανο-ελληνικός πόλεμος λέγεται, διότι τα βομβαρδιστικά με τις βόμβες ναπάλμ ἔδωσαν την νίκην σε σύντομο χρονικο διάστημα ( δεν ἄφησαν να χρονίσει ὁ πόλεμος και ὅτι χρονίζει βρωμίζει )}, ἐν συνεχεία βεβαίως δοκιμάστηκαν στην Κορέα και στο Βιετνάμ, τά πειράματα γίνονται ἐφ’ὅσον ὑπάρχουν πειραματόζωα .Οἱ συγγραφεῖς μιλοῦν με τα καλύτερα λόγια για την μεταπολίτευση και τη γενιά τοῦ πολυτεχνείου τήν ὁποίαν οὔτε λίγο οὔτε πολύ ἁγιοποιοῦν , αὐτή ἡ ὑπερπολιτικοποιημένη καί ὑπεριδεολογικοποιημένη γενιά πού ἐπωφελήθηκε ἀπό την οἰκονομική ἀνάπτυξη, την γενικώτερη ἄνοδο τοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, τη διεύρυνση τῆς ἀνωτάτης παιδείας , την ἔνταξη της χώρας στη Ε.Ε. μετενσάρκωσεν τον Ἄρη Βελουχιώτη σε Τσε Γκεβάρα και Κολοκοτρώνη συγχρόνως , κατέλαβεν ἀμαχητί ἅπαντα τον δημόσιον και κρατικόν τομέαν, τά πανεπιστήμια ,πραγματοποίησεν ἔφοδον στο σίγουρον ἔσοδον καί ἔγιναν ἀρκετοί ρηγάδες ἀρχοντάδες .Ἡ ἐπιτυχία συνεχίζεται με κυβέρνηση πρώτη φορά ἀριστερά .Τό βιβλίο διαβάζεται ἄνετα ἀκολουθεῖ την ἐπιπολῆς μελέτην, ἡ ἐν τῶ βάθει μελέτη χρειάζεται να περιμένουνμε 183 χρόνια ἀκόμη .
Κουτσιμπέλας Εὐάγγελος . Τρίκαλα 18.11.2015 μ.χ.