Η στάθμη του δεκαοχτάχρονου Bushmills malt κατέβαινε γοργά. Το λαμπερό κρανίο του Κριτία και η ευμεγέθης μύτη του στολιζόντουσαν συνεχώς με φρέσκα σταγονίδια ιδρώτα. Ο Θεύδης – ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά – έπινε σιωπηλός. Κι εγώ ένοιωθα μια γλυκιά ζέστη να με κυκλώνει πειστικά και να με χαλαρώνει. Ο Κριτίας πίεσε ένα κουμπί κρυμμένο από τις στοίβες τους φακέλους πάνω στο δρύινο γραφείο του και η γραμματέας του εμφανίστηκε στο άνοιγμα της πόρτας.
«Ιόλη! Πετάξου απέναντι και πάρε τρία μπουκάλια απ’ αυτό… Μερικά μπουκάλια παγωμένο Perier… και ξηρούς καρπούς»
Έστρεψε το βλέμμα του προς τον Θεύδη, ώστε η Ιόλη να μη μπορέσει να πει λέξη, ούτε να διασταυρωθούν τα βλέμματά τους, πριν βγει από το γραφείο.
«Εσύ αδελφέ, συνάδελφε, σύντροφε, έχεις σκεφτεί ποτέ το θάνατο, δηλαδή το χρόνο και τον τρόπο του θανάτου;»
Ο Θεύδης κόντεψε να πνιγεί με ξανθό ουίσκι. Κατάπιε όπως όπως τη γουλιά του και χτύπησε τρεις φορές το δάχτυλο στο γραφείο.
«Ξορκισμένο το κακό… Πως σου ‘ρθε, βουλευτής άνθρωπος;»
Φαινόταν πως ο Κριτίας ήθελε να μιλήσει για κάτι προσωπικό, απελευθερωμένος – από τη δραστική επίδραση του αλκοόλ.
«Ψυχραιμία… Το έχω σκηνοθετήσει τόσες φορές στη φαντασία μου… Θέλετε να το ακούσετε;»
Έγνεψα καταφατικά. Ο Θεύδης τον ατένιζε δύσπιστα. Ο Κριτίας μοίρασε σοσιαλιστικά Cohibas. Ακολούθησε η τελετή του αποκεφαλισμού τους στην γκιλοτίνα και ανάψαμε. Η περιέργειά μας είχε εξαφθεί. Ο Κριτίας, έμπειρος κοινοβουλευτικός άνδρας και – θολή, για να λέμε την αλήθεια – ελπίδα της αριστεράς, απόλαυσε τις πρώτες ρουφηξιές, κέρασε την τελευταία ποσότητα στα κρύσταλλα, έγειρε πίσω στην πολυθρόνα του, γεύτηκε την ηδονή της αδημονίας του ακροατηρίου και ξεκίνησε με χαμηλή φωνή, σχεδόν ψιθυριστά.
«Τρεις με τέσσερις μήνες προετοιμασίας… Να ξαναδώ τους καίριους ανθρώπους που βρίσκονται ακόμα στη ζωή και τους πιο αξιαγάπητους τόπους… Λευκάδα, Ζάκυνθος, Κεφαλλονιά, Άγιον Όρος, Σαμοθράκη, Κρήτη, Μωριάς, Ρούμελη, Ήπειρος… Μόνος, μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, να παίρνω τα χειμωνιάτικα καράβια για το Αιγαίο και το Ιόνιο…»
«Τι μόνος;» πετάχτηκε ο Θεύδης. «Εσένα σε ξέρουν και οι πέτρες! Πως θα κυκλοφορήσεις ιγκόγνιτο;»
«Θεύδη, σκάσε! Κριτία καλά το ξεκίνησες, συνέχισε…»
«Τελευταίος αποχαιρετισμός στα χρώματα, τις μυρωδιές, στο φως, στις γεύσεις, στις γυναίκες… να ξαναδώ τόπους και ανθρώπους ενώ ταυτόχρονα θα ετοιμάζομαι για τη μεγάλη στιγμή… Να αναλογιστώ, να στοχαστώ, να περιγράψω μέσα μου τους σταθμούς της ζωής και της σκέψης μου… Όχι για να κάνω ιστορική αποτίμηση και αξιολόγηση, απλά να ξαναζήσω νοερά και εντατικά τα σημαντικά πράγματα που έζησα ή επεξεργάστηκα… Φαντάζομαι ένα δεύτερο ταξίδι παράλληλο με το πρώτο, εσωτερικό αυτό, όχι αποστασιοποιημένο, όχι ουδέτερο, αλλά ειλικρινές και ήρεμο… Μια βουτιά στους τρόπους που αναζήτησα ακούραστα επί σαράντα τόσα χρόνια την ευτυχία και την επιτυχία…»
Ακούστηκαν δυο απαλά χτυπήματα στην πόρτα και μπήκε η Ιόλη κουβαλώντας τις παραγγελίες του Κριτία. Έβγαλε από τις τσάντες τα μπουκάλια και ταχτοποίησε τα φουντούκια, τ’ αμύγδαλα, τα φυστίκια, τα ξερά σύκα και τους χουρμάδες – ό,τι καλύτερο βγάζει η ευλογημένη γη γύρω από την ανατολική Μεσόγειο. Όση ώρα χρειάστηκε, επικρατούσε σιωπή. «Μπορώ να…» είπε όταν τελείωσε. Ο Κριτίας της έγνεψε πως μπορούσε να φύγει. «Καλή σας νύχτα!» είπε η Ιόλη και αποχώρησε με ένα τρέμουλο στην άκρη των χειλιών.
«Γιατί την έδιωξες έτσι;» ρώτησε ο Θεύδης.
«Γιατί ένα από τα μελανά της σημεία είναι η αντιαλκοολική εκστρατεία που έχει αναλάβει εις βάρος μου, από τότε που το ζάχαρό μου προσέγγισε αριθμητικά τα ποσοστά του Συνασπισμού… Έπειτα, αν την προσκαλούσα να πιει μαζί μας, η ατμόσφαιρα θα άλλαζε δραματικά… Η παρουσία της γυναίκας αντενδείκνυται όταν οι άντρες συζητούν σοβαρά θέματα! Συμφωνείς, γιατρέ;»
«Συμφωνώ… αν και θα περίμενα από έναν βουλευτή της αριστεράς μια περισσότερο πολιτικά ορθή συμπεριφορά… Άλλωστε είναι προφανώς αφοσιωμένη, ίσως και ερωτευμένη…»
«Χμ, ναι, κατέχει υψηλή θέση στο χαρέμι… αύξων αριθμός πέντε, μάλλον τέσσερα, αλλά ας μην αποπροσανατολίσουμε τη συζήτηση με τις φαλλοκρατικές μου μικρότητες… Ολοκλήρωνα τα δυο χειμωνιάτικα ταξίδια, το αποχαιρετιστήριο του ταξιδιώτη και το εσωτερικό του πονεμένου ανθρώπου…»
«Μόνο ελληνικές επισκέψεις; Δεν θα βγεις καθόλου έξω;»
«Καλό θα ήταν, αλλά θα παραβιαστεί ο όρος του τριμήνου… Αν είναι να γυρίσω Κούβα, Νότιο Αμερική, Ισπανία, Γαλλία, Βόρεια Αφρική, Ρωσία κλπ τότε θα ξεχείλωνε πολύ…»
Είχαμε ριχτεί στους ξηρούς καρπούς και σβήναμε την αρμύρα με γενναίες γουλιές. Ο Θεύδης είχε μπει για τα καλά στην αφήγηση του Κριτία.
«Και ποιος θα είναι ο τελευταίος σταθμός, ο σταθμός – Αχέρων;»
«Έχω αγοράσει μια μεγάλη έκταση στη Μεσσηνιακή Μάνη, ένδοξο λάφυρο του Χρηματιστηρίου… Είναι μια συστοιχία λόφων που περικλείουν έναν ελάσσονα κολπίσκο που βλέπει στον μεγάλο Μεσσηνιακό κόλπο. Εκεί είναι ο τόπος, σ’ ένα ύψωμα που αγναντεύει ως τον άλλο κόλπο, το Λακωνικό – και όταν έχει ξαστεριά φαίνονται τα Κύθηρα, με λεπτομέρειες… Στην κορυφή υπάρχει ένα πλάτωμα αρκετά μεγάλο, διάσπαρτο από πέτρες και χαμηλούς θάμνους. Εκεί θα είναι χτισμένος ένας μεγάλος σωρός από ξύλα, πουρνάρια και σφενδάμια, αλλά και δάφνες, ασφάκες, αφάνες και ξερόκλαδα και θα με περιμένει… Θα περάσω την τελευταία νύχτα με κάποια από τις γυναίκες μου, δεν έχει σημασία ποια… Μπορεί να το κάνω, μπορεί και όχι, ανάλογα με τη διάθεση… Θα κοιμηθώ δυο – τρεις ώρες και κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα θα ξυπνήσω για να ετοιμαστώ. Θα φορέσω λευκό παντελόνι και πουκάμισο, θα ετοιμάσω μόνος μου τον τελευταίο εσπρέσσο, θα φάω δυο φέτες ψωμί με λάδι, ρίγανη, ελιές και κατσικίσιο τυρί… Θα πιω ένα μεγάλο ποτήρι κρασί απαγγέλλοντας νοερά το σύντομο και περιεκτικό αποχαιρετιστήριο μήνυμά μου – και θα βγω έξω… Θα περπατήσω με το φως των άστρων ως την κορυφή κι εκεί θα περιμένω την ανατολή… Θα ακούσω λίγη μουσική, μπορεί Μάλερ, μπορεί Μάιλς Ντέιβις, δεν αποκλείεται και δυο τρία τραγούδια, που να περιγράφουν τον άνθρωπο που ήθελα να είμαι και που δεν υπήρξα παρά περιστασιακά…»
«Ποια τραγούδια;»
«Α, δεν τα ‘χω διαλέξει ακόμα… Τα ματόκλαδά σου λάμπουν, είναι το αγαπημένο μου μιας ζωής… Αυτό, φτάνει… Μόλις ο ήλιος προβάλει θ’ ανέβω στον ξύλινο θρόνο της αποδημίας, θα περιχύσω γύρω καθαρό οινόπνευμα, θα πάρω καμιά δεκαριά γερά χάπια και θα περιμένω αγναντεύοντας… Μόλις νοιώσω ότι ζαλίζομαι, με τις τελευταίες δυνάμεις, θ’ ανάψω τη φωτιά… Οι φλόγες θα ξεπηδήσουν και θα με κρύψουν… Σε λίγα λεπτά όλα θα έχουν τελειώσει…»
Ο Θεύδης τίμησε το τέλος της αφηγήσεως αδειάζοντας μονορούφι το ποτήρι του. Του ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Όταν συνήλθε, έσπασε τη σιωπή.
«Γιατί να είσαι μόνος όταν θα ανεβαίνεις στα ξύλα; Δεν θα ήταν πιο υποβλητικό να παρίσταται η κατάλληλη συνοδεία;»
«Το σκέφτηκα… Αλλά δεν έχω παιδιά κι εγγόνια και δυστυχώς δεν έχω ούτε μαθητές… Αν πάλι θελήσω να με συνοδεύσουν οι γυναίκες μου, το έργο θα κινδυνέψει να μετατραπεί σε κακόγουστη φάρσα… Κάνω την υποχώρηση να περιοριστώ σε μία γυναικεία παρουσία, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί θα ήθελα να ζήσω ένσαρκο τον τελευταίο πειρασμό, να προσπαθεί να με κρατήσει στη ζωή, αγνοώντας τις προθέσεις μου…»
«Κι αν είναι μια ομάδα φίλοι;»
«Τι λες, γιατρέ μου… Αυτή η πράξη απαιτεί υψηλή πνευματική ενάργεια, ιλαρή σοβαρότητα, ακλόνητη αποφασιστικότητα, θάρρος… Φαντάζεσαι τον Θεύδη ν’ ανάβει την πυρά;»
«Αμέ! Θα την ανάψω και θα σε ψήσω σα μάγο του Μεσαίωνα… ή σαν ρέγγα στην αγορά του Μοδιάνο…»
«Μην εκτίθεσαι…»
«Μιλάω σοβαρά! Θα το θεωρήσω μεγάλη μου τιμή, γι’ αυτό σε παρακαλώ να με ειδοποιήσεις εγκαίρως! Άλλωστε κάποιος πρέπει μετά να συλλέξει τα οστά, να τα στουμπίσει για να γίνουν τέφρα, να γεμίσει ευλαβικά την ειδική τεφροδόχο, τη λήκυθο, πως τη λένε…»
«Πελίκη…» είπε ο Κριτίας, σηκώθηκε και βάδισε με αβέβαια βήματα προς την τουαλέτα.
«Πελίκη, …ή έστω – ένα μεγάλο κόκκινο τάπερ, προς τιμήν της Αριστεράς!» συμπλήρωσε ο Θεύδης
«Το άκουσα!» φώναξε ο Κριτίας από μέσα. Σε λίγο βγήκε. Είχε ρίξει νερό στο πρόσωπό του, είχε αλλάξει το ιδρωμένο πουκάμισο με μια μαύρη μπλούζα. «Εσύ, θα είσαι;» με ρώτησε, με σοβαρό ύφος.
«Μέσα… Αν μου υποσχεθείς ότι θα τελειώσεις πρώτα την υπόθεση με τη δίκη…»
Ο Κριτίας κάθισε, σιγογελώντας – και ξαναγέμισε τα ποτήρια.
«Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα και ακόμα δεν έχω βρει λύση… Όταν θα ανάψει η πυρά, όντας πάνω σε λόφο, θα την εντοπίσει αμέσως η Πυροσβεστική και θα πλακώσουν με τις μάνικες ή ακόμα χειρότερα με τα αεροπλάνα… Φαντάζεσαι σπάσιμο; Θα καταστρέψουν όλη τη μαγεία της σκηνοθεσίας, θα περιλούσουν τα υπολείμματά μου με τόνους νερό, θα φέρουν σε δυσχερή θέση τους τυχόν παραστάτες…»
«Αυτό είναι το κακό με τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, αναβάθμισαν την Πυροσβεστική… Μήπως θα ήταν καλύτερο να περιοριστείς σε ένα αξιόπιστο ρεβόλβερ;»
«Δε μ’ εμπνέει…»
«Μπορείς να μπεις σε μια πισίνα και να κόψεις τις φλέβες σου με ξυράφι, αφού έχεις κατεβάσει πρώτα ένα μπουκάλι ουίσκι και τριάντα δισκία βαρβιτουρικά…»
«Με αηδιάζει και μόνο που το σκέφτομαι… Όλα αυτά τα αίματα στο νερό…»
«Δέσε τότε μια σιδερένια μπάλα στη μέση σου και πήδηξε τελετουργικά στο βαθύ πέλαγος…»
«Και να γίνω μεζές για τους κοκοβιούς; Όχι, ευχαριστώ!»
«Μπορείς να πηδήξεις από ψηλά…»
«Μπα… όλα αυτά τα έχω υπόψη μου… Μόνον η ευγενής και ελληνοπρεπής πυρά με συγκινεί… Είναι και η μόνη που αποτρέπει τη μεταθανάτια βεβήλωση – είτε από τα ψάρια είτε από τους ιατροδικαστές…»
«Και η Πυροσβεστική;»
«Άκουσε φίλε, έχω είκοσι χρόνια ακόμα μπροστά μου, για να βρω λύση σ’ αυτό το προβληματάκι! Στην ανάγκη ίσως επιλέξω κάποια ακτή της Αδριατικής ή της Μαύρης Θάλασσας… Πάμε τώρα να σας κάνω το τραπέζι;»
Στρέψαμε το βλέμμα προς τον Θεύδη. Αποκαμωμένος είχε γύρει το κεφάλι στην πολυθρόνα και είχε ήσυχα παραδοθεί στο μικρό θάνατο του ύπνου.
*
Η σκηνή που διαβάσατε είναι παρμένη από ένα κεφάλαιο του Νησιού της Καλυψώς Αναρτήθηκε το πρώτον εδώ: http://tamystikatoukolpou.blogspot.com/2006/03/blog-post_03.html
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
101 Σχόλια
Comments feed for this article
11 Απριλίου, 2009 στις 2:37 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Μας έχεις βάλει αυτό το κουκλί, 😀 και έκανα αμαν να πάρω τα μάτια μου από πάνω της… 😉
Αντε τώρα να συγκεντρωθώ να διαβάσω το κείμενο… 😉
12 Απριλίου, 2009 στις 11:02 πμ
Πάνος
Γιάννη,
προσπάθησε ξανά… 😉
12 Απριλίου, 2009 στις 12:12 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Εντάξει, τα κατάφερα!!! 😀
Η πλανεύτρα η Ιόλη δεν κατάφερε να με νικήσει!!! 😆 (Για να πω και του στραβού το δίκιο, στο τσακ ήμουνα να ξανακολλήσω πάνω της και να μην ξεκολλάω με τίποτα… ;-))
Επι του κειμένου τώρα…
Δεν μπορώ να πω πως με ενθουσιάζει η ιδέα ενός «θεατρικού» θανάτου όπως αυτός που σκέφτεται ο Κριτίας για τον εαυτό του. Εντάξει, μία θεατρική αναπαράσταση της επανάστασης το κατάλαβαίνω, 😉 μέχρι εκεί όμως. Ο θάνατος είναι ένα άλλο ζήτημα. Το καλύτερο που μπορώ να σκεφτώ για τον θάνατο είναι να φύγει κανείς πλήρης ημερών και χωρίς πόνο. Α, ναι, και με μια σχετική διανοητική διαύγεια ώστε να μπορεί να καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του και να έχει επαφή με το περιβάλλον.
12 Ιουνίου, 2010 στις 1:17 πμ
lifeable
Ήθελα να μου χοχλιός,
να σέρνομαι στην τάβλα,
να χώνομαι στη βράκα της,
να πέθαινε στην …………..
Τι λέγαμε..? Το κείμενο..? Ποιο κείμενο..? Α αυτό το κείμενο..?
Καλά μη βαράτε, θα το διαβάσω το πρωί, τώρα ονειρεύομαι..!
12 Ιουνίου, 2010 στις 10:59 πμ
κικη
Άντρες!!!
Διαπιστώνω για άλλη μια φορά ότι υπάρχει έντονος ρατσισμός εδώ.
Για να μην πω ότι μόνο τον εαυτό σας σκέφτεστε.
Καλέ, μια αφιέρωση στον θηλυκό πληθυσμό? Τίποτα?
Ο Κριτίας πολύ αυτάρεσκος.
Θεωρεί τον εαυτό του, σαν έφηβος, το κέντρο του κόσμου.
Χρησιμοποιεί τον υποτιθέμενο θάνατό του, άσχετα αν δεν θα τολμήσει ποτέ να αυτοκτονήσει, για να επικεντρώσει πάνω του το ενδιαφέρον των φίλων του.
Υπάρχει και η άλλη πλευρά του, αυτή που πρόδωσε τα ιδανικά του και έγινε τμήμα του συστήματος, που ο ίδιος κάποτε ήθελε ν΄αλλάξει. Ίσως αυτό το κομάτι του θέλει να κάψει, να καθαρίσει μέσα από το καθαρτήριο της πυράς.
Τελικά είναι ο άνθρωπος που πατά σε δύο βάρκες, χωρίζοντας την ψυχή του στα δύο. Αυτό τον κάνει να φαντασιώνεται τον θάνατο.
12 Ιουνίου, 2010 στις 1:04 μμ
moheb
thanx
12 Ιουνίου, 2010 στις 3:56 μμ
bernardina
1. Perier
2. Διαβάζω. Κολλάω στο «η *σαραντάρα* Ιόλη» Ξαναδιαβάζω για να σιγουρευτώ ότι δεν έκανα λάθος. Το ξανασκέφτομαι για να βεβαιωθώ ότι αναφέρεται στον κοπέλαρο της φωτογραφίας. Αποφασίζω να μην το βασανίσω άλλο (δεν συμφέρει) και το αποδέχομαι. Ε, ναι, λοιπόν, υπάρχουν και ΤΕΤΟΙΕΣ σαραντάρες. (Και πού να τις βλέπατε στα είκοσι 😉 ) Ω, συγγραφεύ, οι σαραντάρες σε χαιρετούν! Και οι πενήνταπαρακάτι απόκοντα, για να πάρουν κοψίδι. 😉
3. Ήρως αυτάρεσκος, εγωκεντρικός, επιδειξίας και κυρίως ψεύστης -βέβαιος ότι στο τέλος θα αναβάλει. Άλλωστε, αν καλοσκεφτεί κανείς το «αποχαιρετιστήριο» ταξίδι που λογαριάζει, θα αντιληφθεί πώς οι σειρήνες της ομορφιάς που περιγράφει θα τον κρατήσουν εντέλει στη ζωή. Παναπεί ο τύπος είναι μια από τα ίδια μ’ εμάς, —Hypocrite lecteur,—mon semblable,—mon frère! θα μπορούσε να αναφωνήσει και δεν θα είχε πολύ άδικο.
Εν κατακλείδι: ‘Ην εγγύς έλθει θάνατος ουδείς βούλεται θνήσκειν…
12 Ιουνίου, 2010 στις 9:58 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Αγαπητές !!!
(για να είμαι στο κλίμα του post, διότι όπως έχετε παρατηρήσει οι Κριτίες όλων των αποχρώσεων χρησιμοποιούν αυτή την προσφώνηση, διότι συνήθως έχουν ξεχάσει το όνομα του συνομιλητή τους και μετά γίνεται συνήθειο :lol:).
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω παραφράζοντας τις ρήσεις σας:
Γυναίκες!!
Έχουν τη δυνατότητα να κινούνται , τις περισσότερες φορές εύστοχα, σε όλη τη γκάμα των πιθανών αντιμετωπίσεων των στάσεων των εκπροσώπων του άλλου φύλου.
Από τη μια πλευρά μπορούν να υιοθετήσουν την πλήρη κατανόηση των κινήτρων του άλλου, ενσκήπτοντας και αιτιολογώντας, διαδικασία που οδηγεί «μαθηματικά» στην αποδοχή (έστω και μέσω της κάθαρσης).
Τρανταχτό παράδειγμα η συνήθης αντιμετώπιση του «γιού» τους. Ο κανόνας είναι η «μαντόνα», ενώ η Σπαρτιάτισσα (ή ΤΑΝ ή επί ΤΑΣ) η εξαίρεση. 😉 Σωστή και μεγαλόψυχη αντιμετώπιση
Από την άλλη, στο άλλο άκρο, η ξεκάθαρη και ωμή στόχευση στην «αποτελεσματικότητα». Δηλαδή η σχέση της προσωπικής ευθύνης του «αμαρτήσαντος» με την πορεία του, είναι το κύριο. Οποιαδήποτε ενασχόληση με τα αίτια της στάσης απλώς βάλλει κατά της «φυσικής ροής των πραγμάτων»
Επίσης σωστή στάση.
Άντρες !! (που λέει και η Κική).
Νομίζουν ότι θα τα καταφέρουν να αποκαταστήσουν ερμηνευτικό πλαίσιο δια του οποίου θα μπορούν να προβλέπουν κάθε φορά το μήκος κύματος που εκπέμπει η απέναντί τους (ανάμεσα στα άκρα που προανέφερα), και έτσι «τι τους περιμένει» ;-).
Όταν καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο έχει ανάλογες πιθανότητες με «την πρόβλεψη των ….σεισμών» , «παρηγορούνται» μέσω της τέχνης (από το «της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος» έως βαριά έντεχνα πονήματα).
Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση εργασίας.
Ας αφήσουμε τις συγκεκριμένες αιτίες που οδήγησαν τον Κριτία στο «διάβημα».
Άλλωστε, όπως θέλει ο καθένας το καταλαβαίνει, ανεξαρτήτως των προθέσεων του συγγραφέα. 😉
Ο Κριτίας, κατ’ αρχήν, βρίσκεται στη φάση της συνειδητοποίησης ότι πέρασε «στην επόμενη φάση».
Από μόνο του αυτό «έχει θέματα», αν τη συγκρίνουμε με την προηγούμενη.
Επίσης, καταλαβαίνει ότι αυτά που σχεδίαζε δεν επιβεβαιώνονται και φυσικά αναρωτιέται αν αυτή η μεταβατική φάση μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλό ή είναι μοιραίο να βυθιστεί «στη συνήθη πορεία» (ας μην αναφέρω παραδείγματα της συγκυρίας του 2010 😉 ).
Έτσι, ερώτημα εκφράζει κυρίως και δευτερευόντως προαναγγέλει θεατρική αυτοχειρία.
Είναι θετικό το ότι δια της εκδοχής της αυτοχειρίας εκφράζει την απόστασή του από τη «συνήθη κατάληξη» των ομοίων του.
Έχει δυο συνομιλητές, στους οποίους και θέτει το ερώτημα ελπίζοντας (;;) ότι θα τον «αποτρέψουν» :
Τις «ρίζες» του (Θεύδης και Κίμωνας) και τη «γυναίκα».
Οι μεν δεν διαφωνούν με την εκδοχή του Θανάτου για τον Κριτία.
Από τη «γυναίκα» ελπίζει, φευ (;;), και το λέει σαφώς :
«……..Κάνω την υποχώρηση να περιοριστώ σε μία γυναικεία παρουσία, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί θα ήθελα να ζήσω ένσαρκο τον τελευταίο πειρασμό, να προσπαθεί να με κρατήσει στη ζωή, αγνοώντας τις προθέσεις μου…».
Τελικά, στέκει το ερωτηματικό μετά το «φευ» ή όχι;; 😉
13 Ιουνίου, 2010 στις 1:03 μμ
bernardina
Αγαπητέ Αναγνώστα Αθηναίε (για να εμπλουτισω την προσφώνησή σου χρησιμοποιώντας συνδυασμό των δύο 😉 ).
Υποτεθείστω, για χάρη του διαλόγου, ότι αντιλαμβάνομαι τι ερωτά το ερωτηματικό που ακολουθεί το «φευ». Ωστόσο κρίνω ότι θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον (για τον διάλογο) αν το σημείο αυτό της στίξης ακολουθούσε το «ελπίζει». Με την έννοια του τι είναι δυνατόν να προσδοκά από τη Γυναίκα κάποιος που επέλεξε μία εξ αυτών από το σωρό (και με κριτήρια τα οποία αν δεν με απατά η μνήμη μου αποφεύγει να αναφέρει), χρησιμοποιώντας επιπλέον γι’ αυτή του την πράξη εκφράσεις του τύπου «κάνω την ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ» και «να ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΩ» σε μια γυναικεία «ΠΑΡΟΥΣΙΑ» υποσκάπτοντας με αυτό τον τρόπο και ακυρώνοντας κάθε ελπίδα ευώδωσης των (υποκριτικώς δεδηλωμένων ) προσδοκιών του εφόσον: δεν έχει καν το ψυχικό μέγεθος να επιλέξει από όλα τα θήλεα εκείνο που κατά τη γνώμη του διαθέτει ΠΡΟΣΩΠΟ και όχι απλή παρουσία, (επιφορτίζοντάς το έτσι με το χρέος της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ) και κατόπιν με γενναιοδωρία να του ΑΦΟΣΙΩΘΕΊ/ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ εναποθέτοντας το τεράστιο ΕΓΩ του στα χέρια ενός εμπρόσωπου (σε αντιδαστολή με τον απρόσωπο) ΑΛΛΟΥ.
Με αλλα λόγια τι προσδοκίες (δικαιούται) να έχει από ένα άτομο από το οποίο στέρησε και την υπόσταση και τον ρόλο έχοντας επιπλέον και την απαίτηση να «αγνοήσει και τις προθέσεις του».
Είναι αυτό που οι αγγλοσάξωνες αποκαλούν recipy for disaster.
Ήγουν έριξε κάτω την πεπονόφλουδα και την πάτησε μόνος του. Ποια πεπονόφλουδα; Πρόκειται για τη γνωστή προσκόλληση στο μητρικό στήθος, που όταν ήμαστε νήπιοι γνώριζε αλάθητα πότε πεινούσαμε και χόρταινε την πείνα μας συχνά πριν καν το ζητήσουμε. Έκτοτε έχουμε την απαίτηση από τις γυναίκες να μάς βυζαίνουν, προλαβαίνοντας ακόμα και την συνειδητοποίηση εκ μέρους μας την ανάγκη ή την επιθυμνία να βυζαχτούμε.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το αξίωμα που λέει ότι τον εαυτό μας τον κρίνουμε από τις προθέσεις μας ενώ τους άλλους σύμφωνα με τις πράξεις τους, το «παράπονο» του Κριτία για το θήλυ ήταν «φευ!» 😉 ένα χρονικό προαναγγελθείσης αποτυχίας.
Ηθικό δίδαγμα: τα ‘θελε και τα ‘παθε.
Με την ίδια αυτή λογική λειτουργεί και η αντίστιξη ανάμεσα στο άρρεν και το θήλυ οταν ομιλεί άνδρας: η γυναίκα (η τουλάχιστον η ψυχή της) ειναι μια άβυσσος, ενώ οι καημενούληδες εμείς….
(Και καλύτερα ας μην αναφερθώ στα αντίστοιχα στερεότυπα της άλλης πλευράς, όπου θα είχα να πω και περισσότερα, γιατί δεν είναι της παρούσης. Όποιος ενδιαφέρεται ας βάλει αστερίσκο).
Τέλος, ανάμεσα στη Σπαρτιάτισσα και τη Μαντόνα, σ’ εκείνη την τόση δα ελάχιστη χαραμάδα που απομένει ανάμεσα στα τροφαντά γενναία στήθη τους -αν τις φανταστεί κανείς να στέκονται αντικριστά η μια στην άλλη, μιας και είναι… επιστήθιες εχθρές-, στριμώχνεται και ένα είδος γυναικών από άλλη πάστα, ένα πλάσμα αλλόκοσμο που οι άλλες συνήθως το κοιτούν με μισό μάτι και το εχθρεύονται περισσότερο απ’ όσο η μια την άλλη γιατί τους κόβει τη μαγιονέζα: είναι η γυναίκα που αναθρέφει τον υιό (μα και την κόρη της εξίσου) για να γίνουν αυτό που είναι, και οχι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή της, και μετά να τους ξαμολήσει πλεισίστιους και περήφανους στον κόσμο για να αναμετρηθούν με τους γιους και τις κόρες των δυο άλλων. Αν και ξαφνιζόμαστε από την παρουσία τους, τα αναγνωρίζουμε εύκολα αυτά τα πρόσωπα -αφενός γιατί σπανίζουν, αφετέρου γιατί εκπέμπουν φως -δικό τους φως, όχι εξ αντανακλάσεως. Και συνήθως δεν χρειάζονται πούρα Αβάνας και single malt για να νιώσουν ασφαλή μέσα στο «εγώ» τους και να προσδιορίσουν την παρουσία τους επί προσώπου γης. Αντιθέτως, συχνά φλέγονται από την ένταση του φωτός τους ή γίνονται βορά των υιών και των θυγατέρων της μετριότητας, γιατί συνήθως εκτός των άλλων διαθέτουν και πολύ λεπτό, ευάλωτο δέρμα.
13 Ιουνίου, 2010 στις 1:22 μμ
zeppos
«Αντιθέτως, συχνά φλέγονται από την ένταση του φωτός τους ή γίνονται βορά των υιών και των θυγατέρων της μετριότητας, γιατί συνήθως εκτός των άλλων διαθέτουν και πολύ λεπτό, ευάλωτο δέρμα.»
Η ασωστρέφεια και η απομόνωση απομένουν σαν ύστατη «γραμμή άμυνας»!
13 Ιουνίου, 2010 στις 1:53 μμ
bernardina
Ζέππε,
Εσωστρέφεια και απομόνωση δεν γνωρίζουν τι σημαίνει, γιατί το δικό τους πρόσωπο ειναι πάντοτε στραμμένο στον Άλλο και μόνο τότε δικαιώνουν την ύπαρξή τους, όταν το βλέμμα τους συναντάται. Και οι μηχανισμοί άμυνάς τους δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικοί, ακριβώς λόγω έλλειψης παχυδερμίας.
Αλλωστε δεν βγήκαν στον κόσμο για να διαρκέσουν, αλλά για να αναλωθούν μοιράζοντας γενναιόδωρα τα συστατικά της ύπαρξής τους σε όποιον θα είχε απλώς τη διάθεση να τα ζητήσει. Ενίοτε και χωρίς αυτό το αίτημα. Απλώς και μόνο επειδή γνωρίζουν πού βρίσκεται το σφάλμα συλλογισμού στη μεταφορά περί μισοάδειου ή μισογεμάτου ποτηριού. Γνωρίζουν ότι η παγίδα ειναι το ίδιο το ποτήρι που υποχρεώνει το υποκείμενο να μετρά μπακαλίστικα τα ύδατά του και αναλόγως ιδιοσυγκρασίας να αποφείνεται περί της ποσότητας. Αυτοί γνωρίζουν ότι δεν χρειάζεται ποτήρι γιατί νερό υπάρχει πάντα και παντού γύρω σου, αρκεί να ξέρεις να το αναζητήσεις. Διψάς -υπάρχει κρήνη και ποταμός να ξεδιψάσεις. Ασφυκτιάς -υπάρχει θάλασσα να καταδυθείς και να ξαναβγείς ολοκαίνουργιος. Ζεσταίνεσαι -βρέχει ο ουρανός και δροσίζεται το είναι σου.
Κι αν είσαι ευλογημένος, γίνεσαι εσύ ο ίδιος νερό να ξεδιψάσουν οι Άλλοι… που καταβάθος είναι Εσύ.
13 Ιουνίου, 2010 στις 3:30 μμ
Ενη
Ρε συ Bernandina που ησουν τόσο καιρό και δεν εννοω τότε που παρίστανες τον Stalker (Ταρκόφσκυ), αλλα πολλά χρόνια πρίν;
Aπο την πιο πάνω ανάλυση-απαντηση υπολογίζω οτι ησουνα εκει που ήμουνα κι εγω. Οταν οι αγώνες ηταν να «αλλάξουν οι κοινωνικές συνθήκες». Γιατί οπως δεν μπορεί κανείς να επιλέξει αν θα γίνει εργάτης η βιομήχανος (η τραπεζίτης που ειναι πιο επίκαιρο), ετσι και οι γυναίκες δεν μπορούσαν να εχουν «ισες ευκαιρίες» για τη θέση τους στην κοινωνία, αλλα και στις διαπροσωπικές σχέσεις με το άλλο φύλο.
Με τη Ρ.Ροσαντα, τη Τζ. Μιτσελ, την Καρλα Ραβαγιόλι για να αναφέρω μόνο μερικές, οι γυναίκες στην Ελλαδα, τότε, συνειδητοποιουσαν οτι μονο αν αλλαξουν οι κοινωνικές δυνθήκες θα μπορούσε να αλλαξει και η θέση των γυναικων και στο παρόν και στο μέλλον.
Κάπου ομως δεν μπορει θα είχαμε συναντηθει, εκει στούς δρόμους, οταν εκτός απο κοινωνική διακαιοσύνη απαιτούσαμε:
«Δεν θέλω να είμαι του πατρός μου, δεν θέλω να ειμαι του ανδρός μου, θέλω να είμαι ο εαυτός μου»
Αυτά τα παρελθόντα φιλενάδα και να σου πω οτι θαύμασα τό υφος της γραφής σου που δίνει με μεγάλη σαφήνεια αυτο που «υπαινίσσεσαι» στό σχόλιο σου. 🙂
13 Ιουνίου, 2010 στις 3:46 μμ
Πάνος
🙂
13 Ιουνίου, 2010 στις 3:56 μμ
bernardina
Ένη,
είμαστε πολλές αλλά είμαστε σκόρπιες. 😉
Ή, όπως έλεγε και ο τίτλος παιδικών περιοδικών κλεισμένων σε κουτιά απορρυπαντικού (!!!!) το πάλαι ποτέ: «Ήμουν κι εγώ εκεί»… 😉 😉
Πάνο,
πολύ μου άρεσε το λακωνικό, αινιγματικό σου emoticon. Να περιμένω εκτενέστερο σχόλιο όταν με το καλό επιστρέψεις από τα λημέρια μου στην Περαία, κομμίζων εντυπώσεις; 😉
13 Ιουνίου, 2010 στις 3:57 μμ
bernardina
και φυσικα το «κομίζων» με ένα μι. 😦
13 Ιουνίου, 2010 στις 3:59 μμ
Πάνος
Όχι, δεν θα σχολιάσω πιο αναλυτικά. Θα ξαναδιαβάσω τα δικά σας σχόλια – όταν επιστρέψω, με το καλό. Μπορώ όμως να πω ότι χαίρομαι κάθε φορά που ένα γραπτό μου εμπνέει τις φίλες και τους φίλους στην καλύβα και λένε τα δικά τους.
13 Ιουνίου, 2010 στις 4:07 μμ
bernardina
Αχ, βρε κουλτουριάρα Ένη! Δεν εννοούσα (συνεiδητά τουλάχιστον) τον Στάλκερ του Ταρκόφσκι. Εννοούσα αγγλιστί τον ενεδρεύοντα κυνηγό -με άλλα λόγια αυτόν που σ’ την έχει στημένη! 😀
(Αν θα ήθελες να με βρεις κάπου μέσα στον Ταρκόφσκι θα με έβρισκες στην τελευταία σκηνή της Θυσίας 😉 )
13 Ιουνίου, 2010 στις 4:46 μμ
Ενη
Bernandina
Toν Ταρκόφσκυ τον έβαλα «σφήνα» σε παρένθεση για να σου δείξω οτι μπορουμε να συνεννοούμαστε κι αλλιως…….
btw για πές μου γι αυτή τη σκηνή στη «Θυσία».
Το ρόλο σου ως stalker μας τον είχες αναλυσει διεξοδικότατα και αναλυτικότατα.!!!
Υ.Γ. Βεβαιώς ξέρεις οτι αυτο το btw ειναι αυτή η ιντερνετικη γλώσσα που εχει κατακυριεύσει το διαδίκτυο και περισσότερο σπάει ρεκόρ στη νεολαία,η οποία βρήκε φαίνεται οτι η συντομευση ειναι κι αυτη μια επαναστατική πράξη. Δεν εχουν άδικο. 😉
(by the way)
13 Ιουνίου, 2010 στις 5:48 μμ
bernardina
Σε κάποιο από τα βιβλία που έχω μεταφράσει, κάποιος (Αμερικανός) υποστήριζε ότι οι συντομεύσεις είναι ένδειξη αγένειας, πνευματικής τεμπελιάς, αμορφωσιάς και αδιαφορίας για τη γλώσσα! Βέβαια, αυτουνού του την είχε σπάσει που δεν καταλάβαινε τι του έλεγε ο γιος του!!! (γνωστή πονεμένη ιστορία. Αλλά και οι Αμερικανοί σ’ αυτό τον τομέα take the cake) -άσε, ας μην ανοίξω τώρα αυτό το θέμα γιατί θα ξημερώσουμε. btw, κι εγώ τις χρησιμοποιώ συχνά για να ξεμπερδεύω, wtf!!! 🙂
Η τελευταία σκηνή από τη Θυσία δείχνει τον άρρωστο πιτσιρικά με τη σαλοπέτα και το άσπρο μαντίλι στο λαιμό να ποτίζει επίμονα και καρτερικά ένα ξερό παλουκι που έχει φυτέψει στο χώμα. Πάσα ερμηνεία (γαμώ τον Φρόιντ μου) δεκτή… 😉
13 Ιουνίου, 2010 στις 7:46 μμ
sailinsea
bernardina και Evη
άμα σας ακούσει ο Κριτίας………
13 Ιουνίου, 2010 στις 7:49 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Αγαπητή bernardina,
(παρακάμπτω το Β’ στάδιο των προσφωνήσεων του κάθε Κριτία, ήτοι «θυμίστε μου το όνομά σας αγαπητέ» και μετά , αναλόγως της απάντησης, «μα τι λέτε κύριε αθηναίε πώς δεν σας θυμάμαι, το μικρό μου διέφευγε» ή «έλα βρε Αναγνώστη που δε σε θυμάμαι, αλλά στα επώνυμα ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ότι κολλάω») 🙂
Λοπόν , αγαπητή bernardina (σοβαρά τώρα),
υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που κάποιος ή κάποια «δικαιούται» ή δεν «δικαιούται» να τον καταλάβουν οι «άλλοι», παρά τους λόγους αυτούς.
Περιέγραψες κάποιους (σχ. 1.30μμ) και δεν έχω αντίρρηση ότι αξίζει το κόπο να θεωρηθεί επαρκής αφορμή το post για να ασχοληθούμε μαζί τους.
Με δεδομένο όμως ότι δεν επιχειρώ ερμηνεία ή ανάλυση του κειμένου , αλλά κατάθεση σκέψεων με αφορμή (ακόμη και παρά) το κείμενο, προσπαθώ να χρησιμοποιήσω ένα υποθετικό σχήμα.
Θεωρώ (αυθαίρετα) λοιπόν:
O Κριτίας στη φάση «μετάβασής» του έχει τελέσει αδικήματα. Δεν έχω καμία αντίρρηση να συμπεριλάβω σε αυτά και κάποια από αυτά που αναφέρεις (ως υπόθεση εργασίας πάντα 😉 ).
Άλλωστε , πάντα υπάρχουν «συστημικές» ελλείψεις ή/και στρεβλώσεις που αιτιολογούν μεταγενέστερα «εγκλήματα».
Ο Κριτίας βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και κατανοεί ότι τα επόμενα βήματα μπορεί να τον οδηγούν στο να «σκοτώσει» τις αναφορές του («ρίζες» και «γυναίκα» τα ονόμασα αυθαίρετα πάλι) και να γίνει «άλλος Κριτίας».
Στην πραγματικότητα ρωτάει αν η εως ΤΟΤΕ βλάβη είναι ανήκεστος (άρα μόνον ο θάνατος του αξίζει) ή μπορεί να υπάρχει και αισιόδοξη προοπτική.
Αν υπάρχει, η συνδρομή των «αναφορών» του είναι ο καθοριστικός παράγοντας.
Οι ρίζες απάντησαν εν μέρει «οκ θάνατος λοιπόν» και εν μέρει «μα και εμείς, αν συνεργήσουμε, μετά θα είμαστε κάποιοι άλλοι».
Υποθέτω (αυθαίρετα και για χάρη της συζήτησης) ότι ελπίζει στη «γυναίκα», ανεξάρτητα αν το δικαιούται ή όχι «γιατί ταθελε και τάπαθε».
Εξ’ου και το ερωτηματικό μετά το «φευ» και όχι μετά το «ελπίζει».
Για να είμαι δίκαιος, ας αντιστρέψω το ερώτημα, θέτοντας τον εαυτό μου στη θέση του ερωτώμενου.
Η νέα υπόθεση εργασίας αφορά όχι τον Κριτία, αλλά κάποια κοπέλλα στη θέση του.
Μετά από μια φάση «εφόδου στον ουρανό», όπου φώναζε διάφορα, μεταξύ των οποίων και «δεν είμαι του πατρός μου , δεν είμαι ……», βρίσκεται στη μεταβατική όπου αναρωτιέται αν οι προσωπικοί και πολιτικοί συμβιβασμοί (που υποθέτω αυθαίρετα ότι) έκανε την οδηγούν ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ σε ένα δρόμο που είναι κάτι άλλο (στη λογική , που είσουν νιότη που λεγες πως θα γινόμουν άλλη).
Φωνάζει λοιπόν τις ανάλογες «ρίζες» και θέτει το ερώτημα «θα βοηθήσετε στην αυτοχειρία»;;
Επίσης ,μέσα από μια ιδιότυπη αργκώ (στην οποία δεν δίνω σημασία, καθότι δεν τα ξέρω και καλά 😉 ) θα μπορούσε να εκφράσει ότι ελπίζει στην αισιόδοξη προοπτική από αυτούς που την αντιλαμβάνονται ως «γυναίκα» (λίγο είναι αυτή διάσταση «στο όλον»;;) ανεξάρτητα αν οι αμαρτίες της οδηγούν στο «έτσι όπως τα’ κανες».
Το ερώτημα λοιπόν παλι μετά το «φευ» εξαρτάται από το πόσο ο «άνδρας» μπορεί να κινηθεί έξω από το ρόλο του «Ηρακλειδέα» , κατ’ αναλογίαν με το ρόλο της Σπαρτιάτισσας που ανέφερα.
Φυσικά και εδώ υπάρχουν οι «τρίτοι ρόλοι» όπως αναφέρεις και εσύ , αλλά εμένα (στην παρούσα υπόθεση εργασίας) δεν με ενδιαφέρουν οι «καλές πρακτικές».
Έτσι θα έλεγα ότι ο «θάνατος» δεν είναι μονόδρομος, όχι γιατί είμαι φιλεύσπλαχνος, αλλά γιατί πιστεύω ότι τα παιχνίδια «ενδιάμεσων μεταβατικών φάσεων» (άρα και κρίσεων ;-)) είναι τα πιο σημαντικά και είμαι ενάντια στην εφαρμογή της τελεολογικής θεώρησης στο προσωπικό (το τέλος του κατήφορου είναι ο πάτος)
Τέλος , δεν πιστεύω ότι υπάρχουν μόνο 2 λύσεις, και εδώ μπορεί και να συγκλινω με τα λεγόμενα στο σχόλιό σου, ήτοι Σπαρτάτισσα ή θεολιγικώς συγχωρούσα τα πάντα.
ΥΓ Μακριά από μένα( που λένε και οι ΚΚΕδες) τα «σχήματα» αθώοι άνδρες vs «μυστήριες» γυναίκες
13 Ιουνίου, 2010 στις 7:50 μμ
bernardina
sailinsea.
μα για να τ’ ακούσει τα λέμε… 😉
(Είπαμε, του την έχουμε στημένη!) 😆
Yγ. Δηλαδή… εσύ δεν έχεις να του πεις τίποτα;…
13 Ιουνίου, 2010 στις 8:07 μμ
sailinsea
bernardina
Το στημένη, δεν το βλέπω εντός εισαγωγικών.
Βλέπω το ποτήρι γεμάτο κατα 51% τουλάχιστον , όταν πρόκειται για τη ζωή ενός ανθρώπου γι αυτό και στο λέω.
Βέβαια δεν ξέρω τι είναι για σενα ο Κριτίας , αλλά…….
13 Ιουνίου, 2010 στις 8:10 μμ
zeppos
Ομολογώ μπερνατινα οτι αδυνατώ να κατανοήσω την βαθύτερη «αιτία» και το κίνητρο της ηθελημένης θυσίας. Γι’αυτό η πρώτη μου σκέψη για τα αίτια της εσωστρέφειας ήταν η ύστατη άμυνα, η απομόνωση για αναζήτηση νοητικής αυτοσυντήρησης. Για να μην τρελλαθούμε τελικά!
Είτε παλεύομε για επιβίωση είτε για «επικράτηση» υλική, ιδεολογική, η καθαρή «χριστιανική» θυσία, είναι τόσο ελάχιστη σαν γεγονός, που αφορά μια θεωρητική και μόνο κουβέντα.
Λύτρωση για μερικούς, ανοησία για τους πολλούς, η αφιλοκερδής προσφορά, συνήθως συμβαίνει σε περιόδους κρίσης, αλλά αμφιβάλλω για την βαθύτερη κατανόηση και συγκατάθεση του δότη…
Είναι μια σκέψη όμως…
13 Ιουνίου, 2010 στις 8:29 μμ
bernardina
Κοντοχωριανέ που διαβάζεις (ας μη γινόμαστε πληκτικοί αδελφέ μου με τις ίδιες και τις ίδιες προσφωνήσεις, υπάρχουν πάντα τα συνώνυμα!) 😉
Διακατεχόμενη από διάθεση αστεισμού (η οποία άλλωστε δεν με είχε καν εγκαταλείψει όταν τόσο «σοβαρά» πληκτρολογούσα τις «σοβαρές» απαντήσεις μου, σου αντιδωρίζω τα εξής:
Τα όσα εδώ όλοι μας αραδιάζουμε -και ειδικά εμείς οι υπεραναλυτικοί- μου θύμισαν την αποστροφή του Ελύτη όταν σε μια τιμητική εκδήλωση, αφού οι ομιλητες ανέλυσαν και ξαναανέλυσαν και ξαναματανέλυσαν ad nauseam την ποιητική του, στο τέλος ο ποιητής ανέκραξε έμπλεως απορίας και θαυμασμού: Εγώ τα εννοούσα όλα αυτά;
Ε, άδικο θα είχε και ο κακομοίρης ο Κριτίας να μας πετάξει κατάμουτρα κάτι τέτοιο; 😆
Έστω.
Στα καθ’ ημάς:
«Το ερώτημα λοιπόν παλι μετά το “φευ” εξαρτάται από το πόσο ο “άνδρας” μπορεί να κινηθεί έξω από το ρόλο του “Ηρακλειδέα” , κατ’ αναλογίαν με το ρόλο της Σπαρτιάτισσας που ανέφερα.
Φυσικά και εδώ υπάρχουν οι “τρίτοι ρόλοι” όπως αναφέρεις και εσύ , αλλά εμένα (στην παρούσα υπόθεση εργασίας) δεν με ενδιαφέρουν οι “καλές πρακτικές”.»
Κάτι τέτοιο υπαινίχθηκα όταν έλεγα ότι έχω να σούρω και στο δικό μου φύλο ουκ ολίγα για τα στερεότυπα που χρησιμοποιεί και χάρη σ’ αυτά πορεύεται διαιωνίζοντας καταστάσεις… Εμμέσως πλην σαφώς, απαντώ ταυτόχρονα και στο υστερόγραφό σου. Να λοιπόν που έβαλες τον αστερίσκο χωρίς να τον βάλεις (τον αστερίσκο) 😉 . Γιατί ερωτώ (χρόνια τώρα, και καθαρή απάντηση συνήθως δεν παίρνω): ΘΕΛΕΙ το θήλυ να κινηθεί το άρρεν έξω από το ρόλο του «Ηρακλειδέα» … ή οταν αντιληφθεί ότι ο άντρας τη βγάζει απ’ αυτά τα δεδομένα σπεύδει αλαφιασμένη να τον ευνουχίσει με μεγαλύτερο ακόμα μένος απ’ όσο πριν;
Νομίζω ότι στην ερώτηση εμπεριέχεται η απάντηση -και ταυτόχρονα η απάντηση στην εξής αντιστροφή σου :»μέσα από μια ιδιότυπη αργκώ (στην οποία δεν δίνω σημασία, καθότι δεν τα ξέρω και καλά) θα μπορούσε να εκφράσει ότι ελπίζει στην αισιόδοξη προοπτική από αυτούς που την αντιλαμβάνονται ως “γυναίκα” (λίγο είναι αυτή διάσταση “στο όλον”;;) ανεξάρτητα αν οι αμαρτίες της οδηγούν στο “έτσι όπως τα’ κανες”.»
Επίσης, αν έβγαζες τα εισαγωγικά από το γυναίκα, θα σου απαντούσα σε ένα άλλο επίπεδο λέγοντας ότι, αυτο που υπονοείς ως υποσύνολο, έξω από τα εισαγωγικά ταυτίζεται με το «όλον» και κατά συνέπεια το να την αντιλαμβάνονται έτσι όχι μονο δεν ειναι καθόλου λίγο αλλά είναι και το ζητούμενο.
Όσο για την επιβολή του θανάτου ως αντίπαλον δέος στις αμαρτίες του, (πέραν του οτι όλοι μας χρωστάμε ένα θάνατο, που λέγαν και οι αρχαίοι), θα προτιμούσα ο Κριτίας να μην το χρησιμοποιούσε ως αυτάρεσκο άλλοθι για να απαλλαγεί, with a little help of his friends κατά το άσμα, από τις ωδίνες του «μεταβατικού» που διανύει.
Άλλωστε, κατά το ευφυέστατο παλιό σύνθημα, «ζω από περιέργεια» θα μπορούσε να αναφωνήσει «ωρε για να ιδω σαν τι με περιμένει παρακάτου» και να μείνει εδώ όπως όλοι μας για να υποστεί (επίσης όπως όλοι μας) ό,τι του επιφυλάσσουν η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος… αλλά και οι σεβάσμιες Ερινύες. Ας περιμένει ο Αχέροντας 😉
Και πάλι όμως, δική του είναι η ζωή, ό,τι θέλει την κάνει 😉
13 Ιουνίου, 2010 στις 8:40 μμ
bernardina
sailinsea,
Δεν ξέρω αν διάβασες παραπάνω σχόλιό μου περί ποτηριού. Αλλά αφού εσύ θέλεις να χρησιμοποιήσεις ποτήρι, για να απαντήσω στα δικά σου μέτρα δηλώνω ότι ειδικά αν πρόκειται για τη ζωή ενός ανθρώπου, το ποτήρι πρέπει να είναι πάντα ξέχειλο. Δε θέλω τσιγκουνιές! Όσο για τα εισαγωγικά, νόμιζα πως η φατσούλα που κλείνει πονηρά το μάτι ήταν αρκετή για να υποδηλώσει σαφώς ότι αστειεύομαι. Φαίνεται πως έπεσα έξω..
Καλέ μου Ζέππο, πιστεύω ότι η μόνη θυσία που έχει κάποιο νόημα είναι η αυτοθυσία, με την ίδια έννοια που ελευθερία σημαίνει οικειοθελής δέσμευση, αλλά ούτε αυτό εννοούσα. Διάολε, φαίνεται πως αδυνατώ να γίνω σαφής.
Τα πλάσματα που περιέγραψα ούτε τάσεις αυτοκαταστροφής έχουν ούτε γίνονται εθελουσίως βορά των άλλων. Απλώς, διαθέτοντας ένα έντονο πνεύμα ενσυναίσθησης, μπαίνουν πολύ πιο εύκολα στον κόπο του άλλου, τον κατανοούν και συμπάσχουν, απέχοντας από ασκήσεις φιλοτομαρισμού και των παρομοίων. Ωστόσο απεχθάνονται όπως ο διάολος το λιβάνι το ρόλο του οσιομάρτυρα, του αυτόκλητου σωτήρα ή του σταυροφόρου. Απλώς προσπαθούν στο μέτρο του δυνατού να δικαιώσουν την έννοια άνθρωπος όχι ατενίζοντας τα ουράνια ή μελετώντας το βόρβορο αλλά κοιτώντας τους άλλους στα μάτια…
13 Ιουνίου, 2010 στις 9:01 μμ
κικη
Απ΄ ότι βλέπω έγινε παρεξήγηση του δικού μου «Αντρες»,
με το οποίο, χαριτολογόντας, αναφερόμουν στους άντρες της καλύβας και, περιπαίζοντας, με την εμμονή να εμφανίζονται συνεχώς θηλυκές ερωτικές υπάρξεις
Χαίρομαι
που αυτό ήταν η αφορμή για να ακολουθήσει η συζήτηση και
κυρίως η πρώτη τοποθέτηση της bernardina,
που με έκανε να αισθανθώ ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι που λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.
Άλλοι και όχι άλλες, γιατί υπάρχουν τόσο γυναίκες όσο και άντρες που εγκλωβισμένοι στις επιλογές τους, βρέθηκαν σε διχασμό αυτού που ήθελαν και αυτό που ακολουθούν σήμερα, γιατί σταμάτησαν να δίνουν με ανοιχτή ψυχή και μάθανε συμβιβάζόμενοι μόνο να παίρνουν, βλέποντας μόνο το συμφέρον τους με την στενή έννοια.
Ο Αθηναίος έκανε πολύ εύστοχη αλλαγή του φύλου στο κείμενο. Ο τρόπος που λειτουργεί ο καθένας (ανοιχτός ή όχι στο να δόσει και να πάρει) δεν είναι ζήτημα φύλου.
Αν δεχθούμε ότι είναι ζήτημα φύλου, τότε θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι όλες οι μάνες αγορίων έχουν αποτύχει.
13 Ιουνίου, 2010 στις 9:03 μμ
κικη
διορθώνω
στην εμμονή
13 Ιουνίου, 2010 στις 9:07 μμ
bernardina
Κική,
Μα δεν κατάλαβες τη συνωμοσία, καλή μου; Απλώς κωλυσιεργούν για να μη μας βάλουν φωτογραφίες τεκνών, όπως τους έχουμε επανειλημμένα και επιτακτικώς ζητήσει! 😆 Αυτο είναι όλο!!! Μπλα μπλα για να μας παραπλανήσουν. όπως συνήθως… 😉
Τυχαίο; Δε νομίζω! 😆
13 Ιουνίου, 2010 στις 9:07 μμ
κικη
Γεά σου bernardina
έτσι ακριβώς θα το έθετα κι εγώ
13 Ιουνίου, 2010 στις 9:14 μμ
κικη
bernardina
λέγοντας
«έτσι ακριβώς θα το έθετα κι εγώ» αναφερόμουν στο σχολ. σου στις 8:40
αλλά και στο τελευταίο σου σχολ τώρα που το είδα
13 Ιουνίου, 2010 στις 9:21 μμ
Μαύρο πρόβατο
Νομίζω οτι η παραπάνω είναι η μεγαλύτερη αδιάλειπτη αλληλουχία σχολίων από θηλυκές περσόννες που έχει καταγραφεί στην Καλύβα. Ας την κόψω εδώ, γιατί μπαίνουμε σε άγνωστα μονοπάτια! 🙂
13 Ιουνίου, 2010 στις 9:33 μμ
bernardina
Μαυροπρόβατε, αγκιτάτορα!
Κατ’ αρχάς κακώς ανοίγω διάλογο μαζί σου, γιατί μου χρωστάς μια συγνώμη, αλλά ας πάει και το παλιάμπελο.
Κατά δεύτερο, μου θυμίζεις τους υπεύθυνους των καζίνων που έτσι και δουν κάνα φουκαρά να κερδίζει λεφταδάκια της προκοπής τρέχουν να τον διακόψουν για να του σπάσουνε τη ρέντα! Ντροπή σου, ρε, δυσφημείς το φύλο σου! Έτσι εύκολα σκιάζεστε εσείς ωρές παλικάρια της φακής; 😆 😆 😆
13 Ιουνίου, 2010 στις 9:54 μμ
Ενη
Εγώ ομως χρωστάω απάντηση πολιτική στον αγαπητο Αναγνώστη.
Οι γυναίκες τότε λοιπόν , πριν απο την αναθεώρηση τουελληνικου οικογενειακού Δικαίου 1983 δεν μπορούσαν
Να εγγραψουν τα παιδιά τους στο σχολείο, παρά μόνο ο πατέρας ειχε αυτο το δικαίωμα
Να ανοίξουν επιχείριση παρα μόνο με την έγγραφη σύμφωνη γνώμη του συζύγου
Στην οικογένεια ο άνδρας ηταν ο αρχηγός και οι αποφάσεις δεν παίρνονταν συναινετικά αλλα μονομερώς (εξ και οι μαλαγανιές που ειχαν συνηθίσει οι γυναίκες στη συμπεριφορά τους)
Για να εργαστεί η γυναίκα έπρεπε να συναινέσει ο σύζυγος (δικαίωμα απο το νόμο)
Η ανατροφή των παιδιών γίνονταν με αυτά τα πρότυπα, τα αγόρια αποφασίζουν, μορφώνονται, εργάζονται (ειναι τα καμάρια των μανάδων τους) και για τα κορίτσια ολοι ευχονται …… μια καλή τύχη.
Πολλες διατάξεις πού μπήκαν στο εργατικό δίκαιο, για την ισότητα των δύο φύλων, ειναι γνωστές τουλάχιστον στίς γυναίκες εργαζόμενες. Ηταν τουλάχιστον γιατί οι σημερινές νομίζουν οτι ετσι οπως ειναι σήμερα ηταν πάντα.
Στό θέμα των ισων ευκαιριων, θα μπορούσε κανείς να απαριθμίσει πολλές καταστάσεις που ανάγκασαν ολα τα κράτη της υφηλίου να θεσπίσουν νόμους για την ισότητα των δύο φύλων.
Και το αίτημα, αγαπητε, «δεν θέλω να είμαι του πατρός μου, δεν θέλω να είμαι του ανδρός μου θέλω να ειμαι ο εαυτός μου» ειναι διαχρονικό, παγκόσμιο και πάντα ζητούμενο και αιτούμενο, για ολα τα ανωτέρω πολιτικά ζητήματα.
Ειναι αραγε κάτι μηδαμινό οτι ο ΟΗΕ εχει διενεργήσει διεθνή συνέδρια για τη κατάργηση των διακρίσεων ενάντια στίς γυναίκες και για την οικονομική ανάπτυξη με τη συμμετοχή των γυναικων με ισους ορους;
Yπάρχουν και πάμπολλα αλλα παραδείγματα, οποιος γνωρίζει νομικά ασφαλώς τα ξέρει, σε ο.τι αφορά τούς νόμους.
Και η νοοτροπία ευτυχώς εχει αλλαξει σημαντικά και βλέπεις πια τα ζευγάρια να εχουν τίς ιδιες υποχρεώσεις για τη λειτουργία της οικογένειας.
Προ καιρού έγραψε μια δημοσιογράφος σε ενα αρθρο οτι οι γυναίκες χρειάζονται
«Υγεία, μόρφωση και χρήμα. Τελεία άλλη παράγραφος.»
13 Ιουνίου, 2010 στις 9:57 μμ
Ενη
Να προστεθεί παρακαλώ «εξ ου και οι μαλαγανιές….»
13 Ιουνίου, 2010 στις 10:24 μμ
sailinsea
bernardina
απλά με παρέσυρε το κύμα…..και θεώρησα πως η φατσούλα με το γελάκι στην προτασούλα σου , δεν ομιλεί την ίδια γλώσσα με τα εισαγωγικά.
Όσο για το ποτήρι και το ποσοστό του -δεν είμαι τσιγγούνης- απλά μαθηματικώς το 51% υπερνικά το 49%.
Αυτό το 2% ειναι υπεραρκετό για να σώσει ακόμα και τον Κριτία.
13 Ιουνίου, 2010 στις 10:32 μμ
bernardina
sailisea,
Όλοι μας θέλουμε να σωθει ο Κριτίας, άλλοι για να πληρώσει για τα κρίματά του και να εξιλεωθεί, άλλοι από σαδισμό για να υποφέρει και να τον τρων οι τύψεις, άλλοι από περιέργεια για να δουμε πού θα καταλήξει και άλλοι απλώς επειδή είναι… άντρας 😆
Καλέ μου, πάντα ήμουν σκράπας στα μαθηματικά -γι’ αυτό πολλοί κακεντρεχείς υποστηρίζουν ότι ήταν ο λόγος που έσπασα το ποτήρι μου: επειδή δε νόγαγα να μετράω ποσότητες και μετρούσα με το μάτι!!! Περιττό να πω τι καταστροφικές συνέπειες είχε αυτό.
Σπάζοντας όμως το =μπιπ=ποτήρι, λυτρώθηκα αδερφέ μου!
13 Ιουνίου, 2010 στις 10:40 μμ
κικη
Ναι Ενη
το 195… θεσπίστικε το δικαίωμα στις γυναίκες να ψηφίζουν.
Το 1983 θεσπίσθηκαν όσα αναφέρεις και η τότε κυβέρνηση του Παπανδρέου αναγνώρισε τα οικιακά σαν εργασία και έδοσε προνόμια στην εργαζόμενη γυναίκα, που σήμερα στο όνομα της ισότητας τα παίρνει.
Όσο για το
«Η ανατροφή των παιδιών γίνονταν με αυτά τα πρότυπα, τα αγόρια αποφασίζουν, μορφώνονται, εργάζονται (ειναι τα καμάρια των μανάδων τους) και για τα κορίτσια ολοι ευχονται …… μια καλή τύχη.»
θα μου επιτρέψεις να έχω τις αμφιβολίες μου για το αν χρονικά εντάσσεται στο 1983. Αν είναι έτσι τότε εμείς και πολλές άλλες πως τους ξεφύγαμε?
13 Ιουνίου, 2010 στις 10:47 μμ
sailinsea
Το χαρέμι των θηλυκών , που ζητεί ικανοποίηση απο τον Κριτία , συμπεριλαμβάνεται στο σαδισμό που αναφέρεις?
Πάντως υπάρχουν ποσότητες και μεγέθη , που μετριούνται άνετα με το μάτι.
13 Ιουνίου, 2010 στις 11:03 μμ
κικη
Γειά σου
bernardina με το σπασμένο ποτήρι.
Η μεζούρα και το τόσο δίνω τόσο παίρνω έκαναν τη ζωή μας μίζερη.
13 Ιουνίου, 2010 στις 11:09 μμ
bernardina
Kική,
γιατί εμείς γεννηθήκαμε…. μετά το 83! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις; 😆
Sailinsea
Να είσαι βέβαιος πως οι μεγαλύτεροι σαδισμοί κρύβονται στις ψυχές ενός χαρεμιού. Και οι ακόμα μεγαλύτεροι στις ψυχές των απελεύθερων.
Όσο για τα μεγέθη και τις ποσότητες στις οποίες αναφέρεσαι, θα σου απαντήσω με το γνωστό ανέκδοτο: Ξέρεις γιατί οι γυναίκες είναι κακές στο παρκάρισμα του αυτοκινήτου; Γιατί αιώνες τώρα, οι άντρες τις έχουν πείσει οτι το μέγεθος που μετριέται ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρά σου είναι… εικοσιπέντε πόντοι! 😉
13 Ιουνίου, 2010 στις 11:13 μμ
Ενη
Bρε Bernandina, τι θά γίνει με σένα; απο εκπληξη σε έκπληξη με πάς. Ωστε κι εσύ «μετρας με το μάτι»; ετσι κι εγω στη μαγειρική.
Μου λενε πολλοι, πως μαγειρεύω πολύ νόστιμα φαγητα κι οταν με ρωτούν πως τα φτιάχνω να τους δώσω τη συνταγή, εγώ, βουβαίνομαι. Τι να τους πω «δεν ξέρω»;
Τα υλικά είναι περίπου αυτα, ο χρόνος ειναι περίπου τόσος, η αναμειξη ειναι περίπου αυτή κλπ. κλπ. Ολα τα κάνω με τό μάτι!!!!
Πάντως δεν εχει να κάνει με τα μαθηματικά αυτά καθ εαυτα, αντίθετα ημουν πάντα καλύτερη στούς μαθηματικούς υπολογισμούς παρα στην ενδοξη ιστορία των εκάστοτε στρατηγων- στρατηλατων, οπως κάποτε δίδασκονταν η Ιστορία. 😆
13 Ιουνίου, 2010 στις 11:16 μμ
Ενη
Α, τώρα ειδα και το τελευταίο σου με τους 25 πόντους και ξεκαρδίστηκα. Νασαι καλά. 🙂
13 Ιουνίου, 2010 στις 11:28 μμ
bernardina
Κική και Ένη,
ειτε κυριολεκτικά (μαγειρική) είτε μεταφορικά (η ίδια η ζωή-και κυρίως σ’ αυτή) το να μετράς τσουρούτικα και μπακαλίστικα «τόσο μου ‘δωσες τόσο σου δίνω αλλιώς λογαριάζομαι ριγμένος» είναι η συνταγή της φουκαροσύνης και της μιζέριας. Γενναιοδωρία, αδελφές μου, γενναιοδωρία! Το πηγάδι, όσο τραβάς νερό τόσο γεμίζει και καθαρίζει. Όσο τ’ αφήνεις αχρησιμοποίητο γίνεται βούρκος. Και ταυτόχρονα το νου μας για αχάριστους και εκμεταλλευτές. Αυτοί τον πούλο, γιατί αλλιώς αδικούνται οι υπόλοιποι.
13 Ιουνίου, 2010 στις 11:49 μμ
Ενη
Και σε οτι αφορα το οικογενειακό Δίκαιο, καταργήθηκε και η προίκα ως εννομη σχέση μεταξύ των δύο πλευρων.
το 1983.
Δηλαδή τόσα «αξιζει» το «εμπόρευμα» το δέχεσαι, το διαπραγματευεσαι η το απορρίπτεις; Και στη μέση η κόρη, το διαπραγματεύσιμο «πράγμα».
Οποίος εξευτελισμός, ανθρωπίνου οντος.
14 Ιουνίου, 2010 στις 12:04 πμ
sailinsea
bernardina
γιατί μία γυνή του ¨χαρεμιού¨ να επιδεικνύει σαδιστική συμπεριφορά?
Λόγω εξαπάτησής της , καθώς άλλα πίστευε για τα 25ποντα πέη και άλλα ανακάλυψε, εντελώς τυχαία την ημέρα της ραφής?
Λόγω συγκρίσεως της καθαρότητος του ύδατος ?
και οι απελεύθεροι γιατί?
Λόγω του ¨και τώρα τι κάνω έξω απ το χαρέμι»?
Λόγω του ¨που να βρω 25ποντα¨?
14 Ιουνίου, 2010 στις 12:13 πμ
sailinsea
«ραφής»
14 Ιουνίου, 2010 στις 1:43 πμ
Μαύρο πρόβατο
Καλησπέρα σε όλες-ους,
Μπερναρντίνα, όχι μια συγνώμη, χίλιες, προκαταβολικά – κι ακόμα μια γιατί έχω ξεχάσει πού σου τη χρωστάω 😉
Ενη, σήμερα όπως γνωρίζεις, οι νέοι και νέες εργαζόμενες είναι αδύνατο να καταστρώσουν την οποιαδήποτε οικογενειακή προοπτική χωρίς τα (όσα) δεδουλευμένα των γονέων – και ίσως την οποιαδήποτε προοπτική tout court. Αφήσαμε την προίκα πίσω μας, και βρίσκουμε αυτό μπροστά μας – και ας μη μπούμε στη συζήτηση για το πόση άλλη βαρβαρότητα μας διαφυλάσσει για το μέλλον το καθεστώς για το οποίο ελπίζετε (βάσιμα; αβάσιμα;) οτι σύντομα ορθοποδεί.
14 Ιουνίου, 2010 στις 2:03 πμ
sissa ben dahir
Γι αυτό και μεις αγαπητέ μαυροπρόβατε, στην ερώτηση που τέθηκε τον περασμένο Οκτώβριο: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;(θυμάσαι;) δώσαμε την απάντηση πάραυτα. Σοσιαλισμόόός.
14 Ιουνίου, 2010 στις 8:32 πμ
bernardina
Καλημέρα σε όλους και καλή εβδομάδα να έχουμε. Με το καλό και οι Ο-Π να βρουν αυτό που ψάχνουν 😉
Sissa, όλοι οι λόγοι που αναφέρεις είναι καλοί και σοβαροί. Όμως τα χαρέμια εκτρέφουν εντός τους σαδισμούς κυρίως επειδή τους έχουν αρνηθεί/στερήσει το δικαίωμα της επιλογής. Και ο σαδισμός τους εκδηλώνεται συχνά ως αμυντικο/επιθετική συμπεριφορά. (Το θύμα που καταδυναστεύει τον δυνάστη του με όπλο την αδυναμία. Όλα αυτά, εκτός από το ρήμα, αν θες τα βάζεις και σε εισαγωγικά).
Οι απελεύθεροι πάλι λόγω απωθημένων. Για τον ίδιο λόγο που οι προλετάριοι όταν λαδώνει τ’ αντέρι τους γίνονται τρισχειρότερα αφεντικά από τους ήδη χορτάτους αστούς. Επειδή άλλο ελεύθερος και εντελώς άλλο απελεύθερος. Κρατάει χρόνια η κολόνια της σκλαβιάς και θέλει ζόρι να ξεριζωθεί από την ψυχή, πολύ καιρό αφότου έχουν σπάσει οι αλυσίδες.
Υπαινίσσεσαι ότι μέσα στα χαρέμια υπάρχουν εικοσάποντα; Και τι κάνουμε ακόμα απέξω αδελφές μου; Βουρρρρρ 😆 😆 😆 😆 😆
14 Ιουνίου, 2010 στις 8:44 πμ
bernardina
Μαυροπρόβατε,
σε συγχωρώ προθύμως λόγω της προθυμίας που δείχνεις να ζητήσεις συγνώμη μολονότι δεν ξέρεις τι σου προσάπτω γιατί το έχεις ξεχάσει. Μια προσβολή ήταν στο πρόσωπό μου εκ μέρους σου (κυρίως επειδή δεν ήξερες σε ποια απευθυνόσουν και με πήρε άδικα η μπάλα), γινωμένη σε αλλουνού χωράφια πριν κάνα μήνα και, μια σημαδιακή μέρα.
Αλλά ας την πάρει το ποτάμι, αδελφέ. θα μας δοθούν άλλες ευκαιρίες να διασταυρώσουμε (πάντα καλοπροαίρετα από μεριάς μου) τα ξίφη μας εδώ στην ορέα και φιλόξενη καλύβα. 😉 😉
Πράγματι, ας μην παίρνουμε και όρκο ότι η προίκα έχει μείνει (οριστικά) πίσω. Θεσμικό πλαίσιο έχει αλλάξει και είδος προς καταβολή. Απλώς τώρα η αγοραπωλησία δεν γίνεται τόσο αισχρά και απροκάλυπτα. (Όταν κάποτε μέμφονταν τον πατέρα μου ότι δεν μεριμνά ώστε να αφήσει περιουσιακά στοιχεία στις κόρες του εκείνος απαντούσε: περιουσία είναι το μυαλό, η μόρφωσή τους, η αρχοντιά τους και η καλή τους ψυχή. Αχ, ρε πατέρα… αν ήξερες πόσο λίγο μετράνε αυτά τα προσόντα -δεν άφηνες κανένα οικοπεδάκι, καημένε 🙂 )
14 Ιουνίου, 2010 στις 11:15 πμ
Ενη
Λοι-πόν, το αγαπητό Μαυρο Πρόβατο ανεκάλυψε την » πυρίτιδα» !!!!
Δηλαδή την περίοδο που διανύει ή παγκόσμια κοινότητα σήμερα της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης του συγκεκριμένου οικονομικού συστήματος του Καπιταλισμου…..
Και μου επισημαίνει, αυστηρά, οτι αφήσαμε την προίκα πίσω μας αλλα εχουμε μπροστά μας τα προβλήματα που προκύπτουν απο την παραπάνω εκτεθεισα, πολύ συνοπτικά, πραγματικότητα.
Τι θέλεις να σου πω τώρα αδελφέ (που λέει και η B.), οτι αφελώς προσδοκώ οτι εντός αυτού του συστήματος, η κοινωνία γενικά και οχι μόνο οι νέοι θα λύσουν τά πολύ σοβαρά προβλήματα του αντιμετωπίζουν στη ζωή;
Σου εχω ξαναπεί, αλλά δεν με προσέχεις ,οτι μέχρι την κατάρρευση του παρόντος οικονομικου συστήματος, (με κατάληψη η οχι των θερινών ανακτόρων), οι κοινωνίες παλεύουν με τα «θηρία» αλλά και οι ηγεσίες που προσβλέπουν σε μια κοινωνική δικαιοσύνη.
Η οποία δεν χαρίζεται αλλά γίνονται καθημερινές προσπάθειες, λίγο να παρακολουθήσει κανείς την επικαιρότητα και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο θα διαπιστώσει οτι δίνονται μάχες, για να μπορέσουν να πετυχαίνουν κάθε φορά, κυβερνήσεις και κοινωνίες, καθημερινές μικρές η μεγάλες νίκες, αλλα δεν «εχει τελειώσει ο πόλεμος».
14 Ιουνίου, 2010 στις 2:23 μμ
Ενη
Και φυσικά χρωστάω, απο χθές και μια απάντηση στην Κική. Ας μου συγχωρεθεί η αργοπορία.
Λοιπόν, Κική μου, η οικιακη εργασία ,ώς οικονομικό μέγεθος, δεν εχει αναγνωρισθεί πουθενα στον κόσμο γιατί απλούστατα δεν μπόρεσε να «καταμετρηθει» στο ΑΕΠ. (και φυσικά ουτε και επι Α.Π.) 😉
Ομως πλέον δεν χρεώνεται αποκλειστικά στο γυναικείο φύλο, επειδή με την αλλαγή της νοοτροπίας και με τη μαζική εισδοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας,σε μια μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας ,τα καθήκοντα αυτά τα μοιράζονται τα ζευγάρια, να μη σου πώ οτι και τα παιδια πλεον (αγόρια κορίτσια) συμμετέχουν κι αυτά σε ενα βαθμό.
Οπως ας πούμε άλλα οικογενειακά καθήκοντα οπως οι γονικές άδειες ειναι θεσμοθετημένες απο χρόνια. H οι ανδρες χήροι παίρνουν τη σύνταξη των γυναικών τους κλπ.
Για ολα αυτά βέβαια, νόμους, νοοτροπία κλπ. κάποιοι-ες δώσανε αγώνες στο παρελθόν. 🙂
14 Ιουνίου, 2010 στις 2:46 μμ
Μαύρο πρόβατο
Τι θέλεις να σου πω τώρα αδελφέ (που λέει και η B.), οτι αφελώς προσδοκώ οτι εντός αυτού του συστήματος, η κοινωνία γενικά και οχι μόνο οι νέοι θα λύσουν τά πολύ σοβαρά προβλήματα του αντιμετωπίζουν στη ζωή;
Εγώ δε θέλω. Εσείς το εκφράζετε αναλυτικά στη συνέχεια του σχολίου. Και σα να μη φτάνει αυτό, εμπιστεύεστε και την κυβέρνηση!!!!!!!!!!! (τα θαυμαστικά θα φαίνονται όλο και λιγότερα, όσο περνάει ο χρόνος από τη στιγμή που ετέθησαν)
14 Ιουνίου, 2010 στις 3:20 μμ
Ενη
Ενω, Μαυρο Πρόβατο, θα έπρεπε ισως, κατά τη γνώμη σου, να εμπιστευθώ την Αλέκα, που με την «προοπτική της ολικής ανατροπής» κάνει ο,τι ειναι δυνατόν για να υπονομεύσει τις προσπάθειες της κυβέρνησης (ναι της κυβέρνησης), ωστε να δοθεί η δυνατοτητα να κινηθεί η πραγματική οικονομία. Διότι μόνο τοτε θα μπορέσει να αυξηθεί η ζήτηση και η βελτίωση των εισοδημάτων, οταν κινηθεί η οικονομία και οχι οταν σαμποτάρουμε και αποκλείουμε λιμάνια και αναπτυξιακές προσπάθειες.
Τα είπαμε αυτά, πρώτα αντιμετωπίζεις τη δυσμενη συγκυρία για να αποφύγεις την καταστροφή (που δεν ηταν καθόλου απίθανη προ του ευρωπαικου προγράμματος) και μετά βήμα βήμα προχωράς σε μια πολιτική που θα θεμελιώσει μια βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, με την ανάπτυξη.
Και οταν η διεθνής κοινότητα «γκρεμίσει» το υπάρχον σύστημα, τότε θα μπορεσουμε να πούμε οτι πράγματι εγινε η πραγματική ανατροπή .
14 Ιουνίου, 2010 στις 3:24 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Ακόμη έχουμε δρόμο αγαπητή Ένη, έως οι γιοι αποστράτων να παίρνουν εφ’όρου ζωής την πατρική σύνταξη, εάν παραμείνουν άγαμοι.
Βέβαια, από άποψη ίσων δικαιωμάτων, το ανώτερο στάδιο είναι:
άρρεν άγαμος και ανεπάγγελτος , ο οποίος παίρνει τη σύνταξη της μητρός του η οποία ήτο νοσηλευτρια στο ΓΝΑ.
Ήθελα να’ξερα εκεί στο opengov δεν του τα υποσημειώνουν αυτά;; 🙂
14 Ιουνίου, 2010 στις 3:49 μμ
Μαύρο πρόβατο
Να μη σε δω όμως – γιατί θα θυμώσω – σε λίγο καιρό, μεταξύ αυτών που θα ζητάν λογαριασμό από την Αλέκα, κατά πόσο έκανε ο,τι ήταν δυνατόν για να υπονομεύσει αυτήν την κυβέρνηση και την αποστολή της, να μας φέρει διακόσια χρόνια πίσω απλά για να προετοιμαστεί η επόμενη κρίση του σάπιου συστήματος.
Γιατί αυτό είναι το βαρύ και δύσκολο καθήκον στο οποίο θα κριθεί από τον ελληνικό (και όχι μόνο) λαό, και αυτή και όποιος πολιτικός αυτοτοποθετείται υπέρ του τόπου και των εργαζόμενων…
Η θέση σου λοιπόν είναι με αυτούς που θα ζητάν λογαριασμό από το γιωργάκη, το Σαμαρά, το φίλο τους το φασιστόμουτρο, τη Ντόρα και τους λοιπούς ομονοούντες. Σκέψου από τώρα, τι θα τους ρωτήσεις, και άσε μας τους υπόλοιπους, να κάνουμε δουλειά μας.
14 Ιουνίου, 2010 στις 3:56 μμ
Ενη
Αναγνώστη, τελικά δεν γλυτώνω εύκολα απο το θέμα.
Λοι-πόν, ξέρεις ποιός πολέμησε ενάντια στη σύνταξη των γυναικών στή δεπαπενταετία: To γυναικείο οργανωμένο κίνημα. Γιατί έπρεπε, τότε, οι γυναίκες να πεισθούν οτι φεύγοντας στη 15ετία, αφήνουν γεια σε μια ενδεχόμενη καριέρα, κρεμάνε στον τοίχο τά πτυχία τους και μένουν στό σπίτι, με συνέπεια να μένει ανοιχτός ο επαγγελματικός δρόμος μόνο στούς ανδρες συναδέλφους τους.
Οι, υποτίθεται ευνοικές ρυθμίσεις για τις γυναικες π.χ. σύνταξη στίς ανύπαντρες και διαζευγμένες ηταν θεσμοθετημένες επι ΔΕΞΙΩΝ κυβερνήσεων και εθεωρήθη ως κοινωνική αρρωγη για γυναίκες ανεπάγγελτες.
Ρύθμιση κι αυτη ακρως αντιφεμινιστική, γιατί αντι να βοηθήσεις τίς γυναίκες να ενταχθούν στην αγορα εργασίας με μια επιμόρφωση η αλλους τρόπους την «εκμαυλίζεις»……
Σήμερα καταργούνται αυτά τα προνόμια (με τη σημερινή κυβέρνηση) και διατηρούνται μόνο για τίς ηδη υπαρχουσες περιπτώσεις, οι οποίες κατα τό μάλλον η ηττον αφορούν γυναίκες υπερήλικες.
14 Ιουνίου, 2010 στις 4:11 μμ
Ενη
Mαυρο Πρόβατο
Are you talking to me?
Δηλαδή εσύ πιστεύεις οτι η σημερινή παγκόσμια κρίση δεν ειναι τίποτε αλλο παρά οι «συνήθεις κύκλοι» ανα 40-50ετία του συστήματος και πλέον ου.
Οτι η κυβέρνηση, επειδή χαρακτηρίζεται απο σαδιστικά χαρακτηριστικά, φέρνει την κοινωνία διακόσια χρόνια πίσω, ενω οι επιλογές της ηταν και είναι «πανεύκολες», να χρεοκοπήσει π.χ. η χώρα να δημιουργηθεί εκτεταμένη φτώχεια και δυστυχία και να είμαστε και μονοι μας «να κάνουμε τη δουλειά μας» Ευγε για την επιλογή.
Εγω δεν εχω καμια υποχρέωση να ρωτήσω κανέναν άλλο παρά να μπορέσω να κρίνω τί ειναι θετικό για τη χώρα και τί οχι, με ανοιχτά μάτια και οχι με φήμες που συνεχώς θα υπονομεύουν τό μέλλον της.
14 Ιουνίου, 2010 στις 4:21 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Μαύρο Πρόβατο, επειδή τώρα διάβασα πιο προσεκτικά το σχόλιό σου (3.49 μμ), έχει κάποια αναφορά στα του δικού μου (3.24 μμ);;
14 Ιουνίου, 2010 στις 4:22 μμ
sailinsea
Ενη
Πόση δύναμη έχουν επιτέλους, αυτοί οι πασοκονουδούληδες «βιαστές» για να σε κρατάνε ακόμα αιχμάλωτη?
Μέχρι και ο Οδυσσέας την κοπάνησε από την Καλυψώ(κι ας πηδούσε)
14 Ιουνίου, 2010 στις 4:28 μμ
bernardina
Βρε συ Μαυροπρόβατε,
ένα πράμα έχει σιχαθεί η ψυχή μου τόσα χρόνια που ζω πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη: την ανέξοδη επαναστατική γυμναστική. Ανέξοδη από μεριάς του επαναστάτη/αθληταρά -με το λογαριασμό σταλμένο σε άλλους, εννοειται…
Άντε, συνεχίστε τώρα να τρωγώσαστε, εγώ έριξα τη μολότοφ μου και φεύγω…
(Σου θυμίζω; Δεεε σου θυμίζω; Τιιιι σου θυμίζω;)
14 Ιουνίου, 2010 στις 4:38 μμ
Ενη
Sailinsea μου, αδυνατώ να σου απαντήσω, με ολη τη καλή μου διάθεση, γιατί η ερώτηση σου βρίσκεται σε»αιωρούμενο πεδίο» απροσδιορίστου θέσεως (πασοκονουδούληδες), και «αορίστου» θέσεως.
Συνεπώς ερώτηση ανευ αντικειμένου δεν χρήζει απαντήσεως. 😀
14 Ιουνίου, 2010 στις 4:43 μμ
Ενη
και «αορίστου ΘΕΜΑΤΟΣ» παρακαλω να αντικατασταθει.
14 Ιουνίου, 2010 στις 4:47 μμ
Ενη
Bernandina
Επειδή κάπου έγραψες για τά καλά και τα κακά κορίτσια……
Σου θυμίζω οτι ισχύει εξίσου και για τα αγόρια.
«Τα καλά αγόρια πάνε στόν Παράδεισο, τα κακά πάνε παντου». 😆
14 Ιουνίου, 2010 στις 4:49 μμ
bernardina
Ένη,
Εκτός από εκείνα που πάνε κατά διαόλου (αγόρια και κορίτσια) 😈
No pun intended…
14 Ιουνίου, 2010 στις 6:45 μμ
Ενη
Και για να τελείωνουμε με τα θέματα «ισότητας των δυο φύλων» και «ισες ευκαιρίες» οποιος ενδιαφέρεται μπορεί να απευθύνεται για οποιεσδήποτε πληροφορίες νομικής φύσεως, εργασιακων σχέσεων κ.α. στην αντίστοιχη Δημόσια Υπηρεσία στο Υπ. Εαωτερικων κλπ.
Αλλα αν θέλει global πλροφόρηση ,σε ολες τίς αντίστοιχες υπηρεσίες σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Αυστραλία, οπως και στόν ΟΗΕ. 😉
Tα δικά μου «σεμινάρια» τελείωσαν. 😆
14 Ιουνίου, 2010 στις 10:22 μμ
Μαύρο πρόβατο
Καλησπέρα,
-Αναγνώστα, σύμπτωσις. Απευθυνόμουν στην κ.Ένη, έκανα και κάτι άλλο εν τω μεταξύ, και μέχρι να το στείλω είχες ήδη σχολιάσει, εξ’ού το μπέρδεμα…
-ένη ινντιντ ιτς του γιού αμ τώκιν. Δεν ξέρω τόσα για την κρίση που τρέχει, όσα νομίζω οτι καταλαβαίνω τα γράφω και στο μαγαζί μου. Θα μου επιτρέψεις πάντως να σου υπενθυμίσω οτι ο τελευταίος «συνήθης κύκλος», αφού χρησιμοποιείς αυτήν την ψευδογλώσσα, έληξε με έναν παγκόσμιο πόλεμο, κατ’άλλους, με δύο. Αν τώρα λες οτι αυτό που περνάμε είναι ακόμα βαρύτερο, πιάσε τα βουνά και βρες μας κι εμάς ένα μέρος να κρυφτούμε.
– Η κυβέρνησις δεν έχει το μονοπώλιο κανενός σαδισμού. Εντεταλμένη είναι και αυτό που φαίνεται ως σαδισμός είναι όσων υπηρετεί (λέω φαίνεται γιατί η πρακτική αυτή συνδέεται με την επιθυμία, εδώ έχουμε να κάνουμε με καταστατικές ανάγκες. Βαμπιρισμός ίσως είναι πιο ακριβές λοιπόν). Αν κοιτάξεις λοιπόν λίγο γύρω σου και αφήσεις τις φήμες και την πληρωμένη διαφημιστική εκστρατεία του γιωργάκη στους αργυρώνητους δημοσιογράφους (εννοώ αυτό το γελοίο, οτι πληρώθηκαν ακόμη και για να «επικοινωνήσουν» τα μέτρα του μνημόνιου…), θα δεις οτι τα ίδια κάνουν (το κόντεξτ αλλάζει)
-ο Ζαπατέρο
-ο Μπερλουσκόνι
-ο Σαρκοζί
-η Μέρκελ
-οι Δανοί
-ο Κάμερον
…για να μην πιάσω τους καθημάς βαλκάνιους, τους Ούγγρους κτλ κτλ.
Αυτά που κάνουν λοιπόν, καθιστούν αστεία και όλη την κουβέντα περί ισοτιμίας στη συνταξιοδότηση, κατάργηση δεκαπενταετίας και άλλα ωραία. Για μας τους σαραντάρηδες, δεν προβλέπεται σύνταξη όπως την ξέρουμε. Θα υπάρχει μόνο βοήθημα, και οι αβέβαιοι (το διαπίστωσαν οι αμερικανοί) καρποί του τζογαρίσματος διαφόρων συνεισφορών, δόσεων κτλ.
-Μπερναρντίνα (η παύλα δεν είναι για να σε εξισώσει με τους παραπάνω αξιότιμους ηγέτες), εδώ δεν κάνουμε κανενός είδους γυμναστική (εκτός αν μετράει το χτύπημα του πληκτρολόγιου). Διεξάγουμε γραπτή κουβέντα και το μέσον είναι για άπαντες δωρεάν. Ως εκ τούτου, δεν έχεις λαμβάνειν κανέναν λογαριασμό – εκτός από την ανεργία, την επισφάλεια, την κατάργηση της προοπτικής σύνταξης, την ακρίβεια, τη διαφθορά που θα γιγαντωθεί, την επικυριαρχία στη χώρα σου, κτλ κτλ, τα οποία, πίστεψέ με, δε στα στέλνω εγώ. Και μπορεί να μην έχω την ίδια βεβαιότητα για το αν έχουμε «συναντηθεί», αλλά εξακολουθείς να μη μου θυμίζεις τίποτε 😦
14 Ιουνίου, 2010 στις 10:25 μμ
Μαύρο πρόβατο
ένη ινντιντ ιτς του γιού αμ τώκιν
άι μιν, ιτς γιού αμ τώκιν του (κατάλαβες μπέρνυ, έχουμε και τα προβληματάκια μας στην ηλικία μας 😉 )
14 Ιουνίου, 2010 στις 10:42 μμ
bernardina
Ρε συ μπλακσίπιε, άσ’ τα σάπια σου -αυτους τους λογαριασμούς θα τους πάρουμε όλοι μας θέμε δε θέμε. Και πού να δεις εμενα που δουλεύω από τα είκοσι και θα βγω στη σύνταξη στα εβδομήντα πέντε. Στην περίπτωσή μου τα «καλά σαράντα» παραπέμπει μαλλον σε μνημόσυνο.
Όσο για το πού έχουμε γνωριστεί, σου έριξα σπόντα για αλλουνού χωράφια και σημαδιακές μέρες -αλλά το κακό είναι πως εκείνος όταν περνάει ο μήνας σβήνει τα σχόλια και αφήνει μόνο τις αναρτήσεις. Αφου όμως το πας φιρί φιρί να σου δώσω γνωριμιά, να σου δώσω αδελφέ μου. Ζόρι δεν έχω.
Είμαι εκείνη που συμβούλεψες να σηκώσει τη χοντροκωλάρα της (sic) από τον καναπέ και να κατεβεί σε καμιά διαδήλωση όταν άρχισα να βρίζω τα ανεγκέφαλα που πανηγύριζαν επειδή κάηκαν ζωντανοί οι άνθρωποι μέσα στη Μαρφίν στις πέντε του Μάη, με το γαμοεπιχείρημα πως η βία είναι η μαμή της ιστορίας κι εγώ τους κατέβασα οσα καντήλια είχε η Αγιατριάδα.
Με θυμήθηκες τώρα; Αν όχι, όπως είπα και στην αρχή, άσ’ το να το πάρει το ποτάμι και ο διάολος. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά γιατί δεν ξέρεις σε ποια μιλάς και σε πόσες πορείες έχει λιώσει τις σόλες της (και όχι μόνο) απ’ τα δεκάξι της χρόνια. Κι επειδή εδώ είναι αλλωνών χωράφια (και καλύβες) και δεν έχει νόημα να ξαναμαλλιοτραβηχτούμε για παλιές ιστορίες. Υπάρχουν και καινούργιες! 😉
Αυτό εννοούσα (αλλά και όχι μόνο) οταν μιλουσα για ανέξοδη επαναστατική γυμναστική.
Συνεννοηθήκαμε;
14 Ιουνίου, 2010 στις 10:47 μμ
bernardina
για να μη μιλήσω για το πόσο έξω έχεις πέσει στο θέμα μέγεθος πισινού… 😉
14 Ιουνίου, 2010 στις 11:13 μμ
Μαύρο πρόβατο
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ!!! ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ!!!
1. Δεν έχω συμμετάσχει σε καμμία τέτοια συζήτηση
2. Έπρεπε να είχες καταλάβει οτι παρόμοιες εκφράσεις περί μεγέθους οπισθίων δεν ανήκουν στο ιδιόλεκτό μου
3. Είμαι αρκετά εχθρικός απέναντι στις ιντουίτιβ συνεπαγωγές που ποτέ, όπως και νάχει το πράγμα, δεν θα έκανα κανενός είδους υποθέσεις για την εικόνα ενός σχολιαστή. Εδώ είμαι επιφυλακτικός ακόμη και με το φύλο, για ορισμένους διατηρώ την υποψία οτι δεν είναι άνθρωποι, αλλά μποτ, και θα έγραφα τέτοιες ηλιθιότητες;
4. Η εξήγηση: κυκλοφορούν συνονόματοι. Υπάρχουν μικρές παραλλαγές πχ μαυροπρόβατος αντί για μαύρο πρόβατο, αλλά φαίνεται οτι μόνον λίγοι είναι σε θέση να τις αντιληφθούν πλέον.
ΟΤΑΝ ΠΕΙΣΤΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕ ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΚΑΛΥΒΙΣΤΑΣ.
14 Ιουνίου, 2010 στις 11:25 μμ
Μαύρο πρόβατο
Πιθανόν να εννοείς αυτόν:
http://mauroprovatos.blogspot.com/
ή αυτόν:
http://tomavroprovato.blogspot.com/
Υπάρχει και αυτός:
http://www.blogger.com/profile/03858669716161470048
και πάει λέγοντας
Εγώ όμως είναι αυτός:
http://mauro-probato.blogspot.com/
Είμαι μάλλον ο παλαιότερος, επειδή όμως είχα συναίσθηση της μπαναλιτέ του ονόματος, φρόντισα να δημιουργήσω μια «υπογραφή» μέσα από σημειωτικά παιχνιδάκια. Θα παρατήρησες λοιπόν οτι αναφέρομαι σε ένα κρασί (αν και η έμπνευση είναι από ένα τραγουδάκι της θεατρικές κομπανίας ζολί μόμ) και πιθανόν να είδες οτι ο τίτλος του μπλογκ μου παραπέμπει σε άλλη περίεργη και συναρπαστική μορφή του προηγούμενου αιώνα.
Διατελώ
14 Ιουνίου, 2010 στις 11:26 μμ
bernardina
Μαύρο Πρόβατο.
Δεν έχω κανένα απολύτως λογο να αμφισβητήσω τα όσα λες -άλλωστε μπορεί να μην είμαι και κανένας προφάιλερ, αλλά για χέστης δε μου έχεις φανεί 😉
Η εξήγηση που βρίσκω είναι ότι κάποιος καπηλεύτηκε το νικ σου (ηθελημένα; αθέλητα; ποιος ξέρει…), γιατί σου ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ότι υπέγραφε ως Μαύρο Πρόβατο. Βέβαια ο όρος είναι τέτοιος που πολλοί θα φιλοδοξούσαν να ταυτιστούν μ’ αυτόν -ενδεχομένως ακόμα κι εγώ. Και σ’ εκείνη τη συγκεκριμένη ανάρτηση ήταν πολλοί τζάμπα-μάγκες που έκαναν επίδειξη μαχητικότητας του κώλου και κυριολεκτικά με ξένα κόλυβα, αλλά ας μην το συνεχίσω και συγχυστώ πάλι νυχτιάτικα γιατί, μα το γιαραμπή, ακόμα δεν έχει χωνέψει η ψυχή μου τις παπαριές που έγραφαν. Τέλος
Ως εκ τούτου, αποφασίζω και διατάσσω: ΣΕ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΩ ΔΟΞΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΟΔΙΔΩ ΠΑΛΙ ΑΣΠΙΛΟ ΚΑΙ ΑΜΟΛΥΝΤΟ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΟ ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΜΟΜΦΗΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΚΑΛΥΒΙΣΤΑΣ ΙΝΑ ΚΡΙΘΕΙΣ ΕΚ ΝΕΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΑΛΛΩΝ. 😈 😈
Σε κάλυψα; Αν ναι, νερό κι αλάτι και πάμε παρακάτω.
Κι εγώ περιμένω εναγωνίως την απάντησή σου για να πέσω για υπνο γιατι είμαι χώμα, αδερφέ.
14 Ιουνίου, 2010 στις 11:46 μμ
Μαύρο πρόβατο
Όλα καλά! Αν θες πάντως, στείλε μου με μέηλ parvusclub at free dot fr (ή δημόσια) τη διεύθυνση του μπλογκ που διεμίφθησαν όλα τούτα.
Μπον νουί 🙂
15 Ιουνίου, 2010 στις 12:37 πμ
Ενη
Μαυρο Πρόβατο
Καλό ύπνο και οταν ξυπνήσεις να μου εξηγήσεις κι εμένα, με το καλό ,για το double σχόλιο και τί εννοεις με το Berny, γιατί εμένα δεν μου λεει τίποτα.
Ποιος είναι αυτός ο Berny που τον ταυτίζεις με μένα;
Πολλες ονειροφαντασιές συμβαίνουν φαίνεται…….. αλλά εγω τί σχέση εχω;
Για τα πολιτικά σου σχόλια, μια άλλη στιγμή.
15 Ιουνίου, 2010 στις 12:46 πμ
Ενη
Συνέχεια προς ΜΠ.
Κι αν δεν ειναι πρόσωπο το μπερνυ, τι ειναι τέλος πάντων …… βρισιά τι;
Αναμένω λοιπόν εξήγηση, μετάφραση κάτι τέλος πάντων…..
15 Ιουνίου, 2010 στις 12:56 πμ
Μαύρο πρόβατο
Μπέρνυ=Μπερναρντίνα, ως αρμοδιοτέρα υμών επί των ξένων γλωσσών… ησυχάστε κα Ένη… πάρτε ένα χαμομηλάκι, ένα τίλιο…
15 Ιουνίου, 2010 στις 1:21 πμ
Ενη
Μαυρο Πρόβατο
Φαίνεται οτι μόνο εσύ καταφέρνεις και μπερδεύεις δυο γυναίκες μέσα σε ένα σύντομο σχόλιο και μάλιστα αγγλο-ελληνιστί !!!
και με δικής σου έμπνευσης υποκοριστικό για τη μία εξ αυτών 😆
Mήπως το ηρεμιστικόν χρειάζεται σε άλλον;
15 Ιουνίου, 2010 στις 2:34 πμ
Μαύρο πρόβατο
Είναι τοις πάσει καθαρό οτι δε σας συγχέω, αλλά σας συγχίζω δεόντως… δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι, επιμένω να βοηθήσετε κι εσείς τον εαυτόν σας, με κανένα αφέψημα, δε λέω βέβαια ζεστό, παγάκια να βάλετε εσείς! 🙂
15 Ιουνίου, 2010 στις 2:50 πμ
Μαύρο πρόβατο
-> Τοῖς πᾶσι
15 Ιουνίου, 2010 στις 8:25 πμ
bernardina
Προς Μαύρο Πρόβατο και Ένη
Ρε σεις, ειρήνη υμίν!
Η παρεξήγηση λύθηκε, επρόκειτο απλώς περί συνωνυμίας λόγω συνωστισμού μαύρων προβάτων εκείνη τη μαύρη μέρα! Μιλάμε ήτανε τόσα πολλά που έγιναν κοπάδι, και μέσα στην κοσμοχαλασιά πήρε η μπάλα και το «δικό μας» Μαύρο Πρόβατο. Ενώ ο καθίκης που με έκανε τούρμπο ήταν άλλος.
Φυσικά τότε δεν γνώριζα πρόσωπα και πράγματα όσο τώρα και έτσι άθελά μου αδίκησα τον συγκαλυβίστα. Δράττομαι εδώ της ευκαιρίας να του ζητήσω συγνώμη για μια ακόμα φορά και να τον αποκαταστήσω λευκό στα μάτια σας για να τον μαυρίζετε εσείς δεόντως κατα το δοκούν! 😉 😉 Από μένα νερό κι αλάτι.
Ένη μου, μη συγχίζεσαι και μη στηθοκοπιέσαι. Το Μπέρνι το λέει για μένα, και φυσικά έχει το δικαίωμα εφόσον κι εγώ αυθαίρετα αλλά χωρίς κακή πρόθεση -εντελώς για λόγους αποφυγής της πληκτικής επανάληψης- αλλάζω τα νικ άλλων (βλέπε: Μαυροπρόβατε, Δυστροπόπιγγα, Κοντοχωριανέ που Διαβάζεις, Θηρίο κλπ. Αν μου ερθει και για σένα τίποτα θα το κάνω. Πάντως όποιον τον ενοχλεί παρακαλώ να μου το επισημάνει για να το κόψω).
Αυτά και σας φιλώ σταυρωτά για σήμερα. Θα με χάσετε για λίγο γιατί πνίγομαι. (Σκασίλα σας, το ξέρω… 😦 )
Καλημέρα καλημέρα
15 Ιουνίου, 2010 στις 8:35 πμ
bernardina
Μαύρο Πρόβατο,
Λοιπόν, άκου να δεις τι έγινε τότε πάνω-κάτω:
Βλέπω το νικ του παπάρα στο υβριστικό σχόλιο.
Θέλω να δω ποιος είναι, γιατί κωλύομαι να του απαντήσω επιτόπου, μιας και ο μπλόγκερ λίγο πιο πάνω έχει παρακαλέσει εμένα και κάποιους άλλους να μη μαλλιοτραβιόμαστε γιατί του χαράζουμε το παρκέ και πώς θα το ξαναστρώσει.
Όμως εγώ ΘΕΛΩ ΤΡΕΛΑ να την πω στον τύπο αλλά δεν έχει λινκ στο σχόλιό του, κι έτσι:
Πληκτρολογώ ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ… και με πετάει σ’ εσένα.
Όμως τότε κάτι γίνεται και πρέπει να φύγω κι έτσι δεν προλαβαίνω να «σε» στολίσω δεόντως μέσα στο μπλογκ «σου» (έχοντας μπερδέψει τον παπάρα μ’ εσένα, προφανώς)
«Σου» την έχω στημένη για αργότερα, αλλά τελικά αποφασίζω να δώσω τόπο στην οργή με το σκεπτικό ότι με τα ντουβάρια μόνο σοβάτισμα μπορείς να κάνεις, όχι διάλογο.
Κατόπιν σε βρίσκω εδώ στην Καλύβα και λέω: τώρα θα πληρώσεις για όλα, άτιμε! The rest is history, που λένε και οι Νεοέλληνες..
Και τώρα που αποκαταστάθηκε το δίκαιον και η αλήθεια, προτείνω να το στείλει ο Πάνος στον Θανάσημο για να το κάνει short story!
Άντε, και περασμένα ξεχασμένα 😆
15 Ιουνίου, 2010 στις 9:53 πμ
σχολιαστης
Eτσι είναι, και με το «σχολιαστής» και τις παραλλαγές του γίνεται χαμός, γι’ αυτό σχολιάζω σχεδόν μόνο στην καλύβα. 😆
bernardina τα χρόνια που παρακολουθώ τον φίλτατο ΜΠ μια φορά τον είδα να γίνεται τουρμπο με ένα φίλο της καλύβας αλλά και πάλι κινήθηκε ευπρεπώς. 😆 Χρόνια στη Γαλλία έχει γίνει λιγότερο τσαντίλας απο μας που τα παίρνουμε με τη μία. 😆
15 Ιουνίου, 2010 στις 10:03 πμ
bernardina
Σχολιαστή,
Κι εγώ γι’ αυτό επέλεξα το μάλλον ασυνήθιστο «Μπερναρντίνα» (που έχει ομως και προσωπική προϊστορία…) αλλά να δεις διαβολική «σύμπτωση» που κάποιος αλλος/άλλη στο ίδιο μπλογκ (αν και δεν θυμάμαι σε ποια ανάρτηση κι αν ήταν η ίδια για την οποία σφάχτηκα αδίκως με τον ΜΠ) άρχισε να υπογράφει ως bernardinaa, προφανώς για να με προβοκάρει!
Μακάρι να υπήρχε κοπυράιτ και στα νικ 🙂
ΥΓ. το κακό είναι πως είμαι αθυρόστομη 😈 και συχνά συγκρατιέμαι
με το ζόρι -αλλά έχει κυρίως να κάνει και με το ύφος και το ήθος του εκάστοτε μπλογκ.
15 Ιουνίου, 2010 στις 11:37 πμ
lifeable
Εγώ πάλι, μικρός (πριν 25 χρόνια)
είχα γράψει ένα bluesοτράγουδο
με θέμα μια άδεια εξασκήσεως της
ζωής (a licence to live), όπως άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος, ή άδεια
ικανότητος οδήγησης, κλπ κλπ, και το είχα ονομάσει με μια ανύπαρκτη
λέξη…lifeable, το οποίο και διαβάζεται λάιφαμπολ, και στο οποίο από
τότε μέχρι και σήμερα διατηρώ τους κεφτέδες του νου μου (μπολ).. 🙂
Η αλήθεια είναι ότι «πρόβατα» συναντά πολλά κανείς περιτριγυρίζοντας,
αλλά «ένα», βρίσκεται σε κάποιο συγκεκριμένο χωράφι της Γαλλίας,
και τουλάχιστον η μια του πλευρά, είναι μαύρη (κατά το αγαπημένο
ανέκδοτο των μαθηματικών), κι αυτό καλυβάζει..!
5 Νοεμβρίου, 2010 στις 11:13 πμ
iconology2009
Σ’αυτή τη ρόγα τη μπιρμπίλω φιλιά στο πελάγο θα στείλω…
Υ.Γ.Οχι, δεν διάβασα το κείμενο, οι χιλιάδες λέξεις της φωτογραφίας μούφαγαν πολλήν ώρα κι αλλη τόση σκέψη.
5 Νοεμβρίου, 2010 στις 12:29 μμ
kazana Dina
Ο Κριτιας και η υπολοιπη αντροπαρεα, οπως πολυ παραστατικα, σχεδον σαν σε καλοστημενη ταινια μικρου μηκους(σκεψου το Πανο), αποτελουν ακριβες και αντιπροσωπευτικο δειγμα αντρων της γενιας του Πολυτεχνειου, που στην διαδρομη εχασαν τα ιδανικα τους και το κενο που δημιουργηθηκε το γεμισαν με χρημα, εξουσια, γκομενες, αυτοκινητα μεγαλου κυβισμου, πουρα αβανας, ουισκυ μαλτ και πιθανη λαμογια. Εκεινο που φαινεται να μην αλλαζει ειναι ο ερωτας τους για τον Θανατο κι ενας υπερμετρος ναρκισισμος χωρις καμμια βαση αξιων, στα ορια της ψυχωσης. Δυστυχως απ ο,τι φαινεται η οχι συμπαθης αυτη ταξη πολιτων, παρ ολη την καταρευση του συστηματος, εξακολουθουν να βρισκονται σε θεσεις κλειδια, απο τον μικροτερο δημο ως το τελευταιο υπουργειο, στις διευθυνσεις των υπηρεσιων, μικρομεσαια και ανωτερα στελεχη ολων των κοματων, αμετανοητοι μεχρις τον Θανατο, κοινωνικα ρεμαλια, εμποδια στην οποια ανασυγκροτηση της χωρας!
5 Νοεμβρίου, 2010 στις 12:39 μμ
kazana Dina
Υ.Γ. Εχοντας χασει και την ρωμη του ανδρισμου τους πια…
21 Απριλίου, 2013 στις 12:22 μμ
papoylis
Ο ποιητής που ανθολογείται εδώ από το κο ΣΑΘ είναι εξαιρετικός . Από τις πιό στιβαρές λυρικά παρουσίες και στο διαδίκτυο ο εξαίρετος και εξ Αχαΐας ορμώμενος ..
21 Απριλίου, 2013 στις 3:18 μμ
nikiplos
Αγαπητή Ντίνα, αυτό σου το σχόλιο θα μπορούσε κάλλιστα να το έχει γράψει (και αναπτύξει) ο φίλτατος Αφώτιστος!!!
21 Απριλίου, 2013 στις 3:51 μμ
ΣΑΘ
(Τρίτη και τελευταία προσπάθεια …)
1) Το ποίημα είναι σε δυο στήλες (αριστερά και δεξιά) που αρχίζουν -και οι δυο- στο ίδιο ύψος τής σελίδας.
Πληροφορούμαι ότι είναι τεχνικά αδύνατον (;) να ανεβεί σχόλιο σε δύο στήλες. Έτσι μάλλον εξηγείται και η διπλή αποτυχία μου να το ανεβάσω σωστά.
Κατόπιν αυτού:
Αριστερή στήλη:
Το πορφυρό σου
να ανοίξω τριαντάφυλλο
πέταλα υγρά
ερμητικά κλειστά
Ξαπλώνεις
στο πάτωμα
κι αδημονείς …
Δεξιά στήλη
Κλεισμένη
σα στρείδι
σφιχτά
μόνο να με σπάσεις
θα μπορείς
Έτσι θέλω
το μαργαριτάρι μου
να πάρεις.
Γιάννης Τόλιας, «Αμαρτολόγιο», Πάτρα 2007.
2) Δίστιχο (αγνώστου)
Αποσπερίτη μου χρυσέ
μη χάνεσαι, μη σβήνεις …
Συγγνώμη και πάλι για τις αστοχίες.
21 Απριλίου, 2013 στις 3:57 μμ
Pepermint
ΣΑΘ αγαπητέ είσαι πολύ εμπειρότερος τελικά…από ότι θέλεις να δείχνεις 😉
Καπετάνιο…φάτε μάτια ψάρια και προσοχή στα ρεύματα. Φιλιά
21 Απριλίου, 2013 στις 5:03 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
nikiplos
«¨….αυτό σου το σχόλιο θα μπορούσε κάλλιστα να το έχει γράψει (και αναπτύξει) ο φίλτατος Αφώτιστος!!!» Μαλλον αντιστροφα συνεβη. Με λαθη κακιας προς το τελος. Και εξηγω γιατι.
Η οσμωση ιδεων ειναι προφανης, μονον που η συνισταμενη κινηση ιδεων οδευει απο τον θαλαμο με μεγαλυτερη συγκεντρωση προς αυτον με την μικροτερη (τεκμηριωση : ορισμος της οσμωσης ιδεων, Αξιωμα ΑΦ 7, δηλ. κανονας των 6/8 και βαααλε, οπως εχω αναπτυξει παλαιοτερα.).
Αν δε προσθεσουμε τα γνωστα συγκριτικα πλεονεκτηματα (φυσιολογιας) του φυλου μας σε σχεση με το δευτερο,μετα τα 50, τοτε η υπεροχη ειναι συντριπτικη. Δια τους λογους αυτους και αλλους πολλους ειμαι…. πρωην φεμινιστης.
21 Απριλίου, 2013 στις 8:13 μμ
ΣΑΘ
@ Πάνος
Ευχαριστώ !
ΥΓ Να συμπεράνω ότι ο Τόλιας (μου) δεν σε ενθουσίασε;
@ Pepermint
«ΣΑΘ αγαπητέ είσαι πολύ εμπειρότερος τελικά…από ότι θέλεις να δείχνεις»
Με βοηθάει αρκετά η φαντασία μου!
Χαίρε!
21 Απριλίου, 2013 στις 9:14 μμ
M
—
Όταν μπορείς και μετράς τα πλευρά (παϊδια) της γυναίκας….το μόνο που σου ανεβάζει είναι τον ποιητικό οίστρο.
Προσωπικώς ομιλών, δεν εμπιστεύομαι γυναίκες που το κφάλι τους είναι μεγαλύτερο απο τα βυζιά τους.
Και με το μπαρδόν, δηλαδής.
21 Απριλίου, 2013 στις 9:15 μμ
M
—
(το κεφάλι τους)
21 Απριλίου, 2013 στις 9:18 μμ
Πάνος
ΣΑΘ,
μια χαρά είναι ο Τόλιας!
*
Μ,
είσαι ο αυθεντικός εκφραστής της αισθητικής του Αλή πασά, σχετικά με το πως πρέπει να είναι μια γυναίκα. Σου θυμίζω την ατάκα του Τεπενενλή: «Μια σωστή γυναίκα πρέπει να μπορεί να κρύβει πίσω της ΔΥΟ σκλάβες» 😉
21 Απριλίου, 2013 στις 9:37 μμ
j95
δεν το ξέρουμε ότι είναι γυναίκα.
21 Απριλίου, 2013 στις 9:56 μμ
M
—
Με τιμά ιδιεταίρως η άμεση απάντηση, αλλά θα διαφωνήσω εντόνως ως προς την ερμηνεία της «αισθητικής» μου.
Και ιδἰως για το παράδειγμα, που είναι πιό γκροτέσκο απο την δική μου, κάπως υπερβολική περιγραφή των ελκυστικών περιοχών στο γυναικείο σώμα.
Και για να μην το πλατύνουμε πολύ το πράμα σε μιά……ποιητική ανάρτηση,
(και σε προκαλώ για ένα σχετικό γκάλοπ στην καλύβα)
οι «γεμάτες» (προσοχή! ε) γυναίκες είναι συντριπτικά προτιμότερες, σαν αντικείμενα πόθου, απο τις ανορεκτικοπλαδαρές σαν αυτή της φωτογραφίας.
Εάν βέβαια μιλάμε για ποίηση και «στύλ», πάσο!
23 Μαΐου, 2013 στις 11:58 πμ
Πάνος
22 επισκέψεις ΣΗΜΕΡΑ στην πυρά; Από που (κι ως που) 😉