Τελευταια σχολια
 | Πάνος στη Το νησί της Καλυψώς |
| Πάνος στη Παπαλάμπραινα |
 | Απόστολος Χριστόπουλ… στη Παπαλάμπραινα |
| Άδεια για γεμάτα στο… στη Το σκυλάδικο, παλιά αριστερή… | |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Πάνος στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
 | Δημήτρης Γρηγοριάδης στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
 | papoylis στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
10 Σχόλια
Comments feed for this article
12 Ιουλίου, 2009 στις 9:18 πμ
Πάνος
Κι άλλο αναπάντεχο, από το βιβλίο του Γεροζήση!
(σημ: βρισκόμαστε στον Οκτώβρη του 1949, ο νεαρός αντάρτης – αφηγητής έχει συλληφθεί και κρατείται στο Μακρυχώρι, καθ’ οδόν προς τη Λάρισα)
Το κρατητήριο ήταν σε ένα στάβλο. Φως δεν υπήρχε. Εκεί ήταν καμιά δεκαριά, ίσως περισσότεροι. (…) Εκεί στο κρατητήριο αυτό ήταν και μια ωραία, ψηλή κοπέλα, την είχα δει μια δυο φορές στην Ταξιαρχία. Αυτή εκεί στο κρατητήριο είχε κάτι το ξεχωριστό πάνω της. Κάτι την έκανε να ξεχωρίζει. Μάλλον της είχαν δώσει καινούρια στρατιωτικά ρούχαόταν την έπιασαν και είχε και χλαίνη και καινούρια άρβυλα. Έλεγαν ότι ήταν από μεγάλη οικογένεια του Κολωνακίου. Με τις γλώσσες της, τις σπουδές της. Δε θυμάμαι όνομα, ίσως το μικρό της ήταν Μαίρη. Μια δυο φορές το ανέφερε ο Γκαρέλιας, αργότερα, όταν κουβεντιάζαμε για τον Εμφύλιο. Ήταν βέβαια εθελόντρια και στέλεχος του Κόμματος. Πως βρέθηκε στον Όλυμπο δεν ξέρω. (σελ. 446-7)
*
Στο στρατόπεδο (κρατουμένων αιχμαλώτων του ΔΣΕ) της Λάρισας τώρα, γίνεται η δεύτερη και τελευταία συνάντηση του νεαρού Γεροζήση και της «Μαίρης», στη διάρκεια των ανακρίσεων:
Κάποια στιγμή έφεραν την ψηλή κοπέλα που είχα δει στο Μακρυχώρι, την «Κολωνακιώτισσα» όπως την έλεγε ο Γκαρέλιας. Την πήραν μέσα, της μιλούσαν με το σεις και με το σας και της έλεγε κάποιος ότι θα ήθελαν να τους εξυπηρετήσει με μία δήλωση και αν χρειαστεί να βγει να μιλήσει από κάποιο μπαλκόνι, «όπως γίνεται συχνά».
Τύχαινε τότε, να δεχτεί κανένας «μετανοιωμένος» βαθμοφόρος του ΔΣΕ ή στέλεχος του Κόμματος, να μιλήσει σε κάποιο μπαλκόνι στην πλατεία της Λάρισας, σε κανένα κινηματογράφο ή στο στρατόπεδο, μπροστά σε όλους μας. Φυσικά έλεγαν ότι τότε ανακάλυψαν ότι ήμαστε «ξενοκίνητοι» και διάφορα, ότι πληγώναμε την πατρίδα και άλλα τέτοια.
Εντύπωση μου έκανε η σταθερότητα της φωνής της κοπέλας και η αθηναϊκή της προφορά, που είπε, «μην επιμένετε, δεν μπορώ να στραφώ αναντίον του εαυτού μου, αυτά που πίστευα εξακολουθώ να τα πιστεύω». Και της είπαν «να τους διευκολύνει για να μπορέσουν να τη βοηθήσουν» και τους απάντησε ότι «όταν πήρα το δρόμο αυτό, ήξερα τι έκανα, τραβώ το δρόμο που διάλεξα».
Δεν ξέρω τι έγινε στη συνέχεια, γιατί πέρασαν σε άλλο δωμάτιο. (σελ. 454)
*
Αναζητείστε το έπος της «Μαίρης», γραμμένο από τον παπούλη, εδώ:
https://panosz.wordpress.com/2008/10/10/helidona/
12 Ιουλίου, 2009 στις 9:45 πμ
Πάνος
Υπάρχει όμως κι άλλο αναπάντεχο στο βιβλίο του Γεροζήση (δηλ. υπάρχουν πολλά…) το οποίο αυτή το φορά έχει να κάνει με τον Αριστοφάνη!
Θυμάστε, ίσως, στους Αχαρνής, την απολογία του Δικαιόπολη, όταν κάνει λόγο για τα αίτια του πολέμου και τα αποδίδει σε τρεις πόρνες. Αν ναι, δείτε τώρα πως ο Αριστοφάνης συναντά τον Μπλούχο. Έτσι δε Μπλούχος ένας νεαρός (μάλλον κάτω από τα είκοσι) αντάρτης, από …χωριό.
*
(…) ο Γιάννης, όπως «καθόμασταν» γύρω -γύρω στο αμπρί και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον, μου λέει:
– Δε μου λες εσύ, ρε γραμματιζούμενε, που παριστάνεις το φιλόσοφο, για πές μας εσύ, γιατί γίνονται οι πόλεμοι;
(…) Άρχισα νε λέω διάφορα, «…γιατί οι καπιταλιστές, οι ιμπεριαλιστές, το θέλουν, οι εκμεταλλευτές, και αυτό και κείνο και πρέπει να πουλήσουν όπλα και αυτό και κείνο»
Όλοι κοιτούσαν τι θα πω και που το πήγαινε ο Γιάννης, ήταν και μια διέξοδος στο χαμό που γινόταν έξω, κείνη τη στιγμή, λοιπόν, λέει ο Μπλούχος:
-Σιγά, τώρα, κάτι μας είπες, δε γίνονται γι’ αυτό οι πόλεμοι, λάθος μας τα λες.
Τότε δυο-τρεις ρωτήσαμε αυθόρμητα, αυτό που περίμενε ο Γιάννης.
– Τότε γιατί φγίνονται οι πόλεμοι;
Και ο Μπλούχος με ύφος θριαμβευτικό:
– Για το μουνί γίνονται ρε οι πόλεμοι.
Εκεί λοιπόν, την ώρα που περιμέναμε να πετάξει καμιά μεγάλη φιλοσοφία ο Γιάννης, ξέσπασε ένα γέλιο, μας φάνηκε τόσο αστείο. Ο Περονόσπορος άφησε το πολυβόλο και κρατούσε την κοιλιά του, σκιστήκαμε στα γέλια, τόσο που από το διπλανό όρυγμα κάποιος φώναξε: «Τι πάθατε αυτού, τρελαθήκατε, φάγατε τρελόχορτο, όλοι αυτού;» (σελ. 150-1)
12 Ιουλίου, 2009 στις 1:33 μμ
delta-kapa
Α ρε Πάνο!
Μ’ αυτά και με ‘κείνα μεταδίδεις τις χαμένες αμθρώπινες στιγμές από μια εποχή που η ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες αρνείται να θυμηθεί.
Ωραία αναγνώσματα, μπράβο στο παλικάρι που τά ‘ζησε, που τα θυμάται και που μας τα λέει.
12 Ιουλίου, 2009 στις 2:16 μμ
Πάνος
δ-κ,
επειδή είσαι μερακλής, θα αντιγράψω για χάρη σου άλλο ένα αναπάντεχο: το τραγούδι του Ζαχαριάδη, που έκανε μεγάλο σουξέ μεταξύ των μαχητών του ΔΣΕ!
*
Το μπουντρούμι δεν τον λυγά
και η σκέψη τρέχει γοργά
στους συντρόφους που πολεμούν
απ’ τα κάτεργά τους να βγούν.
Φυλακή βαριά με φρουρούς θεριά
στα δεσμά κρατεί
αρχηγό κι οδηγητή.
Με τιμή κρατάς τη σημαία μας
και στο φασισμό
ορθώνεις τον κομμουνισμό.
Ζαχαριάδη αγωνιστή
βαρβαρότητας γκρεμιστή.
Μπράτσα μύρια εσένα φρουρούν
λογισμοί σε σένα πετούν.
Όρκο παίρνει ο δουλευτής
στ’ όνομά σου ο μαχητής
και χτυπάει τη μαύρη σκλαβιά
ν’ ανατείλει φως, λευτεριά.
Φυλακές γκρεμούν, τα δεσμά λυγούν
και στο κόμμα εμπρός
Ζαχαριάδης αρχηγός. (σελ. 295-6)
12 Ιουλίου, 2009 στις 2:26 μμ
Πάνος
…αλλά μια και το ρίξαμε στο τραγούδι, ας αναφέρουμε κι ένα ποντιακό αντάρτικο:
Αντάρτεμ ‘σα ψηλά βουνά ποιός μαγερεβ και φάισε
ποιος πλεν’ και τα λώματα κάθε Σάββα αλάισε;
Αντάρτεμ’ επερεξένκασε το σπίτιμ εφκαιρώθεν
ελέπα το και σιάιρουμεν το όπλον ντε φορτώθες.
Αντάρτες κάψτε τον Κούκον και ποίστε τον μανέαν
της κουκουβάγιας το πουλίν να χτίζ’ απές φωλέαν.
Κοντός εν ο Κισά Μπατζάκ με τ’ ένα πιστολόπον
λάσκεται απές σον Κούκον σαλαχανάς σκυλόπον.
Ανάθεμα Κισά Μπατζάκ το κοντόν το ποδάρι σ’
έρθανε και αντάρτες μας επήραν το καφάλι σ’. (σελ. 296)
*
Πρόχειρη μετάφραση, χωρίς …εγγύηση ακρίβειας:
Αντάρτη μου εκεί στα ψηλά βουνά, ποιός μαγειρεύει και τρώς
ποιός πλένει τα ρούχα σου, ν’ αλλάζεις κάθε Σάββατο;
Αντάρτη μου σε ξεπροβόδισα και άδειασε το σπίτι μου
το έβλεπα και χαιρόμουνα το όπλο που φορτώθηκες.
Αντάρτες κάψτε τον Κούκο και κάντε τον καψαλιά
να πηγαίνουν οι κουκουβάγιες να χτίζουν τις φωλιές τους.
Ο Κισά Μπατζάκ είναι κοντός, έχει ένα μπιστόλι
και περιφέρεται ανεπρόκοπος στον Κούκο, το σκυλί.
Ανάθεμα το κοντό το ποδάρι σου Κισα Μπατζάκ
ήρθαν οι αντάρτες μας και σου πήραν το κεφάλι.
12 Ιουλίου, 2009 στις 2:53 μμ
gtp
«ζήτω ΚΚΕ, ζήτω η Σοβιετία!»
Πατριωτικά τραγούδια.
12 Ιουλίου, 2009 στις 6:18 μμ
Πάνος
gtp,
να διευκρινίσω ότι αυτός είναι δικός μου σατιρικός στίχος και δεν περιλαμβάνεται σε κανένα αντάρτικο ή τραδούδι του ΔΣΕ, απ’ όσο γνωρίζω τουλάχιστον.
12 Ιουλίου, 2009 στις 10:59 μμ
delta-kapa
(Μεγάλη η χάρη μου). Ευχαριστώ για την αντιγραφή! (Πάνο)
Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι είναι συνηθισμένοι στην ηρωοποίηση ειδώλων. Είναι γενική ανθρώπινη αδυναμία κι έχει να κάνει νομίζω με έμφυτη πνευματική τεμπελιά (όσο έμφυτη και η πνευματική εγρήγορση). Γιατί το λέω αυτό; Κοίτα το τραγούδι που εκθειάζει τον Ζαχαριάδη. Εγώ δεν γνωρίζω ιστορία και τι σόι ήρωας μπορεί να ήταν αυτός ο πολεμιστής, αλλά το τραγούδι αυτό είναι αποκαλυπτικό της ανάγκης για κράτημα σε μια υποτίθεται ηρωική μορφή. Όταν το διαβάζει κανείς σήμερα τι μπορεί να αισθανθεί. Ίσως να υπάρχουν από ανάμεσα μερικοί «καπεταναίοι» που θα πιστεύουν τους στίχους. Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι δεξιός ή απολιτικός για να σχετικοποιήσεις τους εκθειασμούς και να κουνήσεις το κεφάλι σου με συγκατάβαση εκ του ασφαλούς πια.
Αρκεί να ξαναδιαβάσεις για παράδειγμα:
Με τιμή κρατάς τη σημαία μας
και στο φασισμό
ορθώνεις τον κομμουνισμό.
ή το
Ζαχαριάδη αγωνιστή
βαρβαρότητας γκρεμιστή.
Παρόμοια και στο ποντιακό τραγούδι. Όπου αγνοώ πλήρως τα πρόσωπα και τα τεκταινόμενα. Αλλά είναι σαφές ότι αναφέρεται σε ανταλλαγές βαρβαρότητας.
Εδώ, δεν αναφέρομαι τόσο στην ανάγκη του στιχοπλόκου για ηρωοποίηση, αλλά στην εικασία μου της αμηχανίας των αναγνωστών της παρούσας καταχώρησης (του παρόντος ποστακίου). Κάθε φορά που οι αξίες δεν μπορούν να εντοπιστούν με μονοσήμαντο τρόπο, να απλοποιηθούν δηλαδή και να τους αφαιρεθεί η σχέση τους με τη ζωή (για να ξέρουμε αν πρόκειται για κάτι καλό ή για κάτι φτου-κακά, κακό) μένουν από την μαζική πλειοψηφία στα αζήτητα.
Δηλαδή ότι ανθρωπινότερο εξοβελίζεται και στη θέση του μπαίνουν ανύπαρκτες φιγούρες σαν τον Άη-Γιώργη (κομμουνιστή η ορθόδοξο δεν έχει σημασία) που καβαλάρης με το υπερμέγεθες κοντάρι του καθαρίζει για μας. ΄Η μας απογοητεύει. Αλλά επειδή είναι δύσκολο να αποδεχόμαστε τα λάθη μας και ν’ αλλάζουμε ζωή (και για διάφορους άλλους λόγους) τον κάνουμε εικόνα.
Γι αυτό λέω ότι η αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να επεξεργαστεί τον εμφύλιο με κριτήρια χτισμένα όχι σε αριστερή ιδεολογία ή σε εθνική οπτική, αλλά στην απλή λογική, έχει μεγάλη συνάφεια και με τα κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα του σήμερα.
Τώρα θα μου πείτε τα είδες όλ’ αυτά διαβάζοντας τους παραπάνω στίχους;
Εντάξει πετάει η σκέψη μου μακριά, αλλά εδώ επιτρέπεται. (Άλλωστε μόνοι μας είμαστε)
12 Ιουλίου, 2009 στις 11:49 μμ
Πάνος
Κι όμως, το ποστ πλησιάζει τα 200 hits.
*
«…αγνοώ πλήρως τα πρόσωπα και τα τεκταινόμενα. Αλλά είναι σαφές ότι αναφέρεται σε ανταλλαγές βαρβαρότητας»
Ακριβώς. Μονάχα που πολλοί νομίζουν ΑΚΟΜΑ ότι επρόκειτο για κάτι …καλό – και ότι δεν επρόκειτο καν για Εμφύλιο!
(ο Κισα Μπατζάκ σκοτώθηκε / ο Κούκος κάηκε, το φθινόπωρο του 1944, λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Περισσότερα θα βρεις στο ποστ «ο ποντιακός εμφύλιος», στην ίδια ενότητα)
16 Φεβρουαρίου, 2016 στις 11:38 πμ
Εμφύλια αναπάντεχα – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
[…] Πηγή: https://panosz.wordpress.com/2009/07/11/civil_war-16/ […]