Τελευταια σχολια
 | Πάνος στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
 | Μανολοπον στη Πως λέγεται το φλας του αυτοκι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
 | Αναγνώστης Αθηναίος στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
| Πάνος στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
| Πάνος στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
| Πάνος στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
| Αναγνώστης Αθηναίος στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
| Πάνος στη ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να βγάλει ο ήλιο… |
65 Σχόλια
Comments feed for this article
24 Οκτωβρίου, 2009 στις 3:02 πμ
suigeneris
μόλις επέστρεψα και εγω Πάνο έχοντας παρόμοια εμπειρία-και ταυτόσημα συναισθήματα.
έχοντας παραβρεθεί στα γυρίσματα ενός χαρακτηριστικού κομματιού της στις Αρενες-3 ώρες πάνω από την Καστοριά, σε κάτι συγκλονιστικά τοπία πέρυσι τέτοια εποχή, ομολογώ πως είχα υψηλότερες προσδοκίες.
η περιγραφή σου είναι ακριβέστατη.
πράγματι, η ταινία ήταν λίγη. >»παρωχημένη» αξιολόγησε την κινηματογραφική αφήγηση η νεαρή συνοδός μου.
ο αγαπημένος σκηνοθέτης αναλώθηκε σ’ ένα σέκουελ από μελό σκηνές των οποίων η μόνη σκοπιμότητα εμφανώς ήταν η συγκινησιακή φόρτιση των θεατών.
το δίπολο ‘αθωοτητα’ [των νεαρών πρωταγωνιστών] vs το βάρος του αίματος που αλόγιστα χύνεται, επειδή ‘αλλοι’ βασικά το θελησαν [βλ. Αμερικανοί, Παλάτι, κλπ], διατρέχει το έργο.
οι σκηνές των μαχών θύμιζαν [σόρρυ Παντελή!] Τζεημς Πάρις, οι διάλογοι είχαν συχνά στοιχεία αφέλειας, η φωτογραφία θα μπορούσε [πιστευω] να είναι αποκαλυπτικότερη, το κάστινγκ ήταν γενικά καλό και η μουσική του κλεισιματος από τον Αγγελάκα άψογη.
Δεν θα ασχοληθω συστηματικά με τις ιστορικές ανορθογραφίες-αλλά δεν αντέχω να μη σχολιάσω
πως το φινάλε δεν γράφτηκε στο Γράμμο [οπως αφήνει η ταινία να φανεί] αλλά στο Βίτσι,
πως δεν διεξάγονταν πολεμικές επιχειρήσεις σε εκέινα τα μέρη μεταξύ Οκτώβρη και Μάη [όποιος έχει περπατήσει λίγο, αντιλαμβάνεται το γιατί], πως κανείς δεν περίμενε βοήθεια από τους Σοβιετικούς πια το 1949,
πως αντίθετα με την εκδοχή που η ταινία προωθεί-δεν ήσαν οι Αμερικανοί αυτοί που επεδίωξαν τόσο εντατικά τη φυσική εξόντωση των μαχητών του Δ.Σ.Ε. [παρεμπιπτόντως, ο Βαν Φλητ που υποστασιοποιεί τον αμερικάνικο παράγοντα είναι μακράν η καρικατούρα της ταινίας στο ρόλο του ‘κακού’..],
πως η πλειοψηφία των ανταρτών σ’ εκείνα τα μέρη μιλούσε σλαβομακεδόνικα [ούτε ένας υπαινιγμός στο φιλμ],
πως οι αντιμαχόμενοι δεν βάραγαν τουφεκιές στα κουτουρού [επειδή απλώς είχαν κάποιο γλέντι-τύπου μπαλωθιές, μιας και τα βόλια ήσαν παραπάνω από πολύτιμα..,
πως αντιαρματικά/μπαζούκας δεν έβαλαν κατά πεζών τμημάτων του ΕΣ που έκαναν έφοδο στις οχυρωμένες αητοφωλιές των ανταρτών> παρα εναντίον μηχανοκίνητων σχηματισμών,
πως εκεί πάνω δεν είχανε άλογα & γαϊδούρια> αλλά τα ‘περίφημα’ [κατα Γ. Μαργαρίτη] λόγω της ανθεκτικότητας τους σε αντίξοες συνθήκες μουλάρια..
[σταματώ εδώ γιατί με πήρε ο κατήφορος..]
24 Οκτωβρίου, 2009 στις 7:37 πμ
Πάνος
Έτσι είναι Σούη. Και μια και μπήκες σε λεπτομέρειες, είχαν οι αξιωματικοί του ΔΣΕ τέτοια εμφάνιση (μαλλί, αξυρισιά) και προσαγορεύονταν «καπετάνιοι»; Είναι δυνατόν ο αντίστοιχος του ανθυπολοχαγού Τριαντάφυλλου, δηλ. ο καπετάν – Ντούλας να συμμετέχει σε σύσκεψη στελεχών με το …Ζαχαριάδη; Άσε το «κουφό» με την προσφορά της σφαίρας και του όπλου για την αυτοκτονία, από τον αντίπαλο διμοιρίτη…
(Γενικά ο Ντούλας της ταινίας με …έστειλε!)
Άσε που στην επίσκεψη των παιδών στο έρημο σπίτι (τους) φαινόντουσαν πάνω από τις πόρτες οι αριθμοί στα μεταλλικά πλαίσια, που μπήκαν πολλά χρόνια αργότερα. Για να μην πω για τη μεγάλη φωτογραφία του (πρόσφατα) σκοτωμένου πατέρα που υπήρχε πάνω στο τζάκι και έδειχνε …αρχαία. Ή για το εντελώς ξεκούδουνο «ειδύλλιο» του Ανέστη με την ανταρτοπούλα, ενώ γέμιζαν τα μπιτόνια νερό στο ποτάμι (εκτός του ότι είναι αδιανόητη μια τέτοια ΚΟΙΝΗ πηγή τροφοδοσίας σε νερό – και μάλιστα στο ίδιο σημείο…)
Κι ας μην πούμε τίποτα για τον χωρικό(;) που σκότωσε το μωρό της Γιαννούλας κι αυτή τον βρήκε για να εκδικηθεί ένα χρόνο μετά, να κοιμάται μακαρίως (και μόνος) στο σπίτι του…
Ο Βούλγαρης προσπάθησε πολύ, αλλά το θέμα είναι πραγματικά «ατιμο»… Εκείνο που κυριολεκτικά ήταν ανύπαρκτο, ήταν το σενάριο! Αλλά χωρίς σενάριο, ταινία δε γίνεται…
ΥΓ. Ο μεγάλος γκρεμός (εκεί που παραδόθηκε ο Ντούλας) νομίζω ότι λέγεται «γκρεμός του χάρου». Εκεί, λέει ο θρύλος, έγινε μια τελευταία μάχη – μας τα έχει αφηγηθεί ο Γιώργας, εδώ: https://panosz.wordpress.com/2007/09/28/giorgas/
24 Οκτωβρίου, 2009 στις 7:41 πμ
Πάνος
Κι ένα ακόμα, ασήμαντο ίσως, αλλά που με άφησε …ξερό. Στους τίτλους του τέλους, εκεί που αναφέρονται οι ηθοποιοί, γίνεται λόγος για τον «ΓΓ του ΔΣΕ!». Είχε ο ΔΣΕ …Γενικό Γραμματέα; Είχε ο Ζαχαριάδης τέτοιον τίτλο; Αν είναι δυνατόν…
24 Οκτωβρίου, 2009 στις 9:10 πμ
ο δείμος του πολίτη
Κι εγώ θέλω να τη δω, μακριά από τις ίδιες τις ιστορικές αναφορές που σε τελική ανάλυση δεν αποτελούν και το κριτίριό μου για μία μυθοπλασία.
24 Οκτωβρίου, 2009 στις 10:09 πμ
Πάνος
ΛΙάκος και Μαραντζίδης, επ’΄ευκαιρία της ταινίας: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4542799&ml=1
24 Οκτωβρίου, 2009 στις 10:11 πμ
Πάνος
Βασίλης Παναγιωτόπουλος: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4542801&enthDate=24102009
24 Οκτωβρίου, 2009 στις 5:52 μμ
Ξεψαγμένος
Την ταινία δεν την έχω δει ακόμα – και μάλλον θα πάρει καιρό για να τη δω δυστυχώς – αλλά αυτό περί σφαίρας για αυτοκτονία μου θύμισε ιστορία του πατέρα μου από τον Εμφύλιο. Περί τίνος πρόκειται;
24 Οκτωβρίου, 2009 στις 7:22 μμ
Πάνος
O Ντούλας (που λέγαμε) είχε στο γιλέκο του κρατημένη μια σφαίρα, για τον ίδιον. Όταν παραδόθηκε, έχοντάς τα εντελώς χαμένα, μετά την εξόντωση όλης της ομάδας του από τα ναπάλμ, βρέθηκε κρατούμενος του ανθ/γου Τριαντάφυλλου, ο οποίος πήρε στα χέρια του τη σφαίρα. Του έδωσε το πιστόλι του (στο οποίο, ως εκ θαύματος ταίριαζε η σφαίρα του Ντούλα) και βγήκε έξω, αφήνοντάς τον να αυτοκτονήσει με την ησυχία του. Όπερ και εγένετο.
24 Οκτωβρίου, 2009 στις 9:39 μμ
Γιάννης - 2
Από τα σχόλια αυτών που είδαν την ταινία, αλλά και των εφημερίδων, αντιλαμβάνομαι ότι το σενάριο δεν δίνει μάθημα Ιστορίας.
Όμως, βλέπω ότι πληθαίνουν εκείνοι που δέχονται πιά την Ιστορική πραγματικότητα: ότι ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος άρχισε στις αρχές του 1943 και έληξε με την Συνθήκη της Βάρκιζας.
Ακολούθησε μιά περίοδος ανομίας και βίας (Μάρτιος 1945 – Μάρτιος 1946), και η εσωτερική διαμάχη κορυφώθηκε με την Ταξική Εξέγερση του 1946-49 που δέχθηκε καθοριστικής σημασίας βοήθεια από τους βορείους γείτονες, κυρίως από τον Τίτο, γιά τους δικούς τους προφανείς στόχους.
25 Οκτωβρίου, 2009 στις 6:47 πμ
Ξεψαγμένος
Αυτό που μου θύμισε ήταν μια από τις πολλές ιστορίες του πατέρα μου από τον εμφύλιο τις οποίες δυστυχώς εκείνη την εποχή που μου τις έλεγε δεν κάθησα να τις καταγράψω (λες και θα ζούσε για πάντα) κι έτσι τις θυμάμαι αμυδρά οπότε και να μου συγχωρέσετε τις τυχόν ανακρίβειες:
Πολεμούσαν απέναντι σε μια μονάδα του ΔΣΕ που ήταν (όλο; μερικώς;) γυναίκες – το πως το ήξεραν αυτό δε το θυμάμαι αλλά το θεωρούσαν δεδομένο. Από ιστορίες που κυκλοφορούσαν (πιθανόν επίτηδες κατευθυνόμενες υποθέτω σήμερα) για την κατάσταση φαντάρων που είχαν πέσει στα χέρια τους υπήρχε η διάχυτη εντύπωση στη μονάδα πως αν τους έπιαναν αιχμαλώτους θα τους βασάνιζαν με πολύ άγριο τρόπο. Τους είχαν καθηλώσει και τους τελείωναν τα πυρομαχικά. Ο πατέρας μου που ήταν έφεδρος ΥπΑξ (ως γραμματιζούμενος) θυμάται να δίνει διαταγή στους φαντάρους που έχουν αρχίσει να φοβούνται πως οι αμαζόνες θα τους ευνουχίσουν να κρατήσουν την τελευταία σφαίρα για πάρτη τους. Τελικά δε χρειάστηκε γιατί προέκυψαν ενισχύσεις – πυροβολικό – που καθάρισε για πάρτη τους.
Η βλακεία μου είναι που αντί να τα καταγράφω τότε – όλο λέγαμε με τον πατέρα μου να κάνουμε ένα ταξίδι στα μέρη που πολέμησε και τραυματίστηκε και σκεφτόμουνα τότε να τα καταγράψω και σε βίντεο. Ήρθε το μεταπτυχιακό με 11 μήνες το χρόνο στο εξωτερικό και τελικά δεν πρόλαβαμε πριν αρρωστήσει. Κι έτσι τώρα έχω μείνει με ιστορίες αλλά πάρα πολλά κενά – πχ. που ήταν ο λόφος που χάθηκε ένας ολόκληρος λόχος του ΕΣ πριν στείλουν το λόχο του πατέρα μου – όταν τον πήραν τελικά είχαν μείνει 13.
26 Οκτωβρίου, 2009 στις 6:48 μμ
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
«Ποιος δεν θέλει την ιστορική μνήμη;»
Του Μίκη Θεοδωράκη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009
http://piperistostoma.blogspot.com/
Με αφορμή την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά» για τον Εμφύλιο, ο Μίκης Θεοδωράκης θυμάται όσα ένωναν και χώρισαν τις δύο πλευρές
Η Ελλάδα απελευθερώθηκε τον Οκτώβριο του 1944.
Με τις Συμφωνίες στον Λίβανο σχηματίσθηκε Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, που λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών ήρθε στην Αθήνα. Ο λαός μας, που ήδη γιόρταζε τη νεογέννητη Ελευθερία του, την υποδέχθηκε με ενθουσιασμό, όπως με την ίδια συγκίνηση και χαρά χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε τα πρώτα αγγλικά στρατεύματα, καθώς προχωρούσαν στη Λεωφόρο Συγγρού. Μια νέα ηλιόλουστη εποχή πιστεύαμε όλοι ότι ξεκινούσε για την πατρίδα μας, που θα την ξαναχτίζαμε όλοι μαζί ενωμένοι. Ώσπου οι Άγγλοι άρχισαν λίγο λίγο να ροκανίζουνε τις Συμφωνίες και να μας οδηγούν στην εμφύλια διαίρεση. Όποιος λέει ότι την αρχή την κάνανε οι Εαμίτες με τα Δεκεμβριανά, γιατί τάχα θέλανε να κατακτήσουν την Αθήνα, είναι είτε άσχετοι με τα γεγονότα είτε φανατικοί προβοκάτορες, διαστρεβλωτές της Ιστορίας και όργανα της αγγλικής πολιτικής που από τότε πέταξε το προσωπείο της και έδειξε καθαρά ότι δεν ήθελε μόνο απλά να μας βάλει στη γωνία της εθνικής ζωής αλλά να μας εξοντώσει όλους, άντρες και γυναίκες του ΕΑΜ, μέχρις ενός.
Πρώτον, γιατί έτσι κι αλλιώς στην Αθήνα και στον Πειραιά κυριαρχούσε το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ. Το μόνο που κατείχαν οι Άγγλοι και η Κυβέρνηση ήταν το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία».
Δεύτερον, γιατί το ΕΑΜ δεν είχε ούτε πολιτική ούτε σχέδιο ούτε καν πρόθεση για κατάληψη της εξουσίας.
Και τρίτον αν είχε και ήθελε να χτυπήσει τα ανεπαρκή για την περίσταση αγγλικά στρατεύματα, τότε γιατί δεν επέτρεψε στον τακτικό στρατό του μόνιμου ΕΛΑΣ να μπει στην Αθήνα και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση μέσα σε δυο-τρεις μέρες το πολύ, παρά άφησε τον εφεδρικό ΕΛΑΣ της Αθήνας «με τα παιδάκια και τα λιανοντούφεκα», όπως είπε ο Σαράφης, να γίνουν εύκολη λεία, με χιλιάδες θύματα μπροστά σ΄ έναν σύγχρονο στρατό με αεροπλάνα και τανκς, που εν τούτοις άντεξαν σ΄ αυτή την άνιση μάχη επί 33 ολόκληρα μερόνυχτα;
28 Οκτωβρίου, 2009 στις 2:07 πμ
Μαρία
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=499294
28 Οκτωβρίου, 2009 στις 9:13 πμ
ritsmas
Εμενα μου άφησε τη γλύκα της ηλικίας. Αυτό το μπουλούκι των ανθρώπων που περιγράφεις, ειμαι και φιλη της Βικτώριας., αυτό το τίποτα και όλα μαζί που δεν ξέρεις με ποιούς να πας και ποιούς ν αφήσεις. Ξερεις κατι ; Οποιος δεν εχει ακουσματα ή βιώματα από αυτά τα γεγονότα, δύσκολα κατανοεί την ταινια, την οποιαδήποτε ταινία.
ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου στο φεις
29 Οκτωβρίου, 2009 στις 11:37 μμ
Χρύσα Χατζηβασιλείου
για μια άλλη άποψη βλ. και εδώ http://xrisaxatzivasiliou.blogspot.com/2009/10/blog-post_25.html
29 Οκτωβρίου, 2009 στις 11:58 μμ
Πάνος
Ευχαριστούμε πολύ!
Το ιστολόγιό σας δείχνει πολλά υποσχόμενο – καλό ταξίδι!
30 Οκτωβρίου, 2009 στις 12:22 πμ
Μαρία
Είστε συγγενής της Χρύσας Χατζηβασιλείου;
30 Οκτωβρίου, 2009 στις 12:31 πμ
Γιάννης - 2
Το άρθρο της Χ.Χ. περικλείει πολλά εδιαφέροντα.
Αποκόπτω μερικά:
«…Το ΚΚΕ ποτέ δεν είχε καλή σχέση με την αλήθεια, αλλά εσχάτως έχει ξεπεράσει κάθε όριο, και καταγγέλει κάθετι που δεν ταυτίζεται πλήρως με τη δική του γραμμή….» (και να ήταν μόνο το ΚΚΕ!!).
«….Η ταινία εστίαζε στο ανθρώπινο δράμα, δεν έθιγε καθόλου τα κακώς κείμενα του ΔΣΕ …[…]..Δεν υπήρχαν καθόλου αιχμές για τον ΔΣΕ, η ταινία δε μιλούσε (παρά ελάχιστα) για τις βίαιες στρατολογήσεις νεαρών αγοριών και κοριτσιών, καθόλου για τις λιποταξίες, για τις εκτελέσεις των στρατολογημένων που προσπαθούσαν να αποδράσουν, για τα λαικά δικαστήρια που εξόντωναν κατόπιν εντολής αριστερούς και δεξιούς «προδότες», για το παιδομάζωμα, για την απόφαση να διαιρέσουν την Ελλάδα στα δύο, για τη θέση υπέρ της αυτονομίας της Μεκεδονίας, για τις αυθαιρεσίες του Ζαχαριάδη και των συνεργατών του Γούσια και Βλαντά έναντι των μαχητών και των αξιωματικών του ΔΣΕ, τους οποίους για να καλύψουν δικές τους αποτυχίες κατηγορούσαν για προδότες και υπέβαλλαν σε φρικτα βασανιστήρια για να ομολογήσουν. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν μιλούσε για όλα αυτά!»
Ούτε και εγώ, αν μιλούσε γιά το τι έκαναν στους στρατιώτες του Ελληνικού Στρατού που είχαν την ατυχία να πιαστούν αιχμάλωτοί τους. Ούτε τι έκαναν στους δικούς τους αντάρτες της μεραρχίας της Θράκης, που τους κατηγόρησαν ότι στο τέλος δεν πολέμησαν δυνατά.
(Ελπίζω να μην κατηγορηθώ πάλι ότι είμαι εκτός θέματος και σ’αυτό το ποστ).
30 Οκτωβρίου, 2009 στις 12:49 μμ
christos milionis
Συγγνωμη που ξεπερασα ολα τα σχολια σας,αφου διαβασα την αναρτηση με την κριτικη στην ταινια .Μετα απο παμπολλες μετριες ταινιας, που εχω δει του συγκεκριμενου σκηνοθετη, αρνουμαι να δω ταινια του.
Τελικα η σκηνοθεσια ειναι ταλεντο ,το οποιο κατα την αποψη μου δεν το διαθετει ο κυριος αυτος.
30 Οκτωβρίου, 2009 στις 4:36 μμ
sissa ben dahir
42 χιλιλιάδες εισιτήρια μόνο τις 4 πρώτες μέρες.
Σε όλους άρεσε; όχι βέβαια. Ούτε και γω νομίζω ότι είναι αριστούργημα. Αλλά χαίρομαι κάθε φορά που το κοινό πάει κόντρα και περιφρονεί τις πολιτικές-κομματικές προτροπές γύρω από το σινεμά, το θέατρο και γενικά τις τέχνες.
Κάτι μέσα μου λέει ότι είναι ένα πεδίο που δεν πρέπει να το εκχωρήσουμε στους ινστρούχτορες.
30 Οκτωβρίου, 2009 στις 4:45 μμ
M
Άντε, με το καλό, και η επόμενη ταινία του να έχει θέμα τον Μελιγαλά.
Έστω και με «ανθρώπινη» ματιά.
30 Οκτωβρίου, 2009 στις 5:12 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Αλλά χαίρομαι κάθε φορά που το κοινό πάει κόντρα και περιφρονεί τις πολιτικές-κομματικές προτροπές γύρω από το σινεμά, το θέατρο και γενικά τις τέχνες.»
Πολύ σωστό sissa!
Γενικότερα, χαίρομαι όταν ο κόσμος κάνει αυτό που θέλει χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις διάφορες κομματικές γραμμές.
30 Οκτωβρίου, 2009 στις 8:53 μμ
δεξιος
Ας γραψω και εγω μερικα πραγματα για την επιδραση που μπορει να εχει η ταινια στο δεξιο κοινο.
Εδω και πολυ καιρο διεξαγεται μια προσπαθεια εισαγωγης του αντιαμερικανισμου στο χωρο της ΝΔ.Η προσπαθεια αυτη δεν γινεται φυσικα επισημα αλλα μεσω διαρροων,περιεργων διαυλων και βασισθηκε αρχικα στα εθνικα θεματα αλλα σταδιακα επεκταθηκε και σε γενικα ζητηματα συνωμοσιολογιας (επιθεση 11/9,Νεα Ταξη Πραγματων κλπ).Η επιχειρηση παει σχετικα καλα αλλα δεν ειναι δυνατον οι νεοδημοκρατες να γινουν «ολοκληρωμενοι» αντιαμερικανοι οσο υπαρχει ο Γραμμος που οτι και να πει η ηγεσια του κομματος ,που αλλωστε κανεις δεν ξερει πια ποια θα ειναι,οτι και να κανει, συνδεει την παραταξη αυτη με την Αμερικη.Ουτε το σχεδιο Αναν,ουτε ο Οτσαλαν ή οι βομβαρδισμοι της Γιουγκοσλαβιας μπορουν να υπερβουν το εμποδιο αυτο.
Η ταινια λοιπον αντιμετωπιζει το ακανθωδες αυτο προβλημα προτεινοντας εθνικη ενοτητα στη βαση του αντιαμερικανισμου.Συμφωνα με αυτην οι δεξιοι δεν ηθελαν πραγματικα να πολεμησουν τους αριστερους αλλα τους αναγκασαν οι Αμερικανοι.Εννοειται οτι στο χωρο αυτο η ιδεα της εθνικης ενοτητας ειναι προσφιλης και δεν ισχυουν τα «ταξικα» επιχειρηματα του Ρ που διαμαρτυρηθηκε γιαυτο.
Επειδη τα πραγματα ομως δεν ειναι καθολου απλα και ολοι ξερουν το διακυβευμα της εποχης εστω και αν δε μιλανε θελει πολυ δουλεια ακομη.
30 Οκτωβρίου, 2009 στις 9:00 μμ
Πάνος
«Η ταινια λοιπον αντιμετωπιζει το ακανθωδες αυτο προβλημα προτεινοντας εθνικη ενοτητα στη βαση του αντιαμερικανισμου».
Είναι μια από τις μεγάλες (πολιτικές /ιδεολογικές) τρύπες της ταινίας. Δε νομίζω ότι αυτή η απολίτικη κατά βάση προσέγγιση θα έχει σπουδαία υποδοχή από τους δεξιούς – εδώ γελούσαν με αυτήν οι …αριστεροί!
30 Οκτωβρίου, 2009 στις 11:40 μμ
Μαύρο πρόβατο
Το πρόβλημα είναι τι μας έρχεται από τα δύο «κέντρα», Αμέρικα κι Ευρώπη, τώρα Κι αυτό που έρχεται, αντιφατικό, συγκλίνει μόνο σε ένα πράγμα: να εξοριστεί από την Ιστορία όχι μόνον η κομμουνιστική απόπειρα του 20ου αιώνα, αλλά και κάθε σκέψη για οποιαδήποτε επανάσταση.
Από τους πληρωμένους διανοούμενους επί τω έργω, την πληρώνει η Οκτωβριανή επανάσταση όπως και η Γαλλική του 1789, η ιταλική αντιφασιστική αντίσταση, οι ισπανοί ρεπουμπλικάνοι, τα αντιαποικιακά κινήματα, ακόμα και το εξωτικό είδος της Γερμανικής ανίιστασης στους Ναζί! Αποκαθιστούνται οι ορκισμένοι στο Χίτλερ ταγματασφαλίτες, οι ΕςΕς της Εσθονίας και ο ουκρανός δωσίλογος Βλάσοφ. Οι ηγετικές μορφές των Ναζί εξοβελίζονται στο χώρο του «θαυμαστού», όσων δεν μπορούν να κριθούν με τα κοινά, ανθρώπινα μέτρα, κι από κει αρχίζει η μακρά διδικασία της πλύσης/ηρωοποίησης, μέσα από μια «κατανόηση» των λόγων που επικράτησαν, ειδωμένων ως ανταπάντηση στο σταλινικό τέρας που απειλούσε την Ευρώπη μας. Εκεί είμαστε. Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό γράφει ο Βούλγαρης.
Τελικά με πείσατε να ψάξω να δω την ταινία…
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 12:24 πμ
Πάνος
Στη ρετροσπεκτίβα, ξέχασες το Σπάρτακο! 😉
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 12:27 πμ
Πάνος
…και την «κομμούνα της Θεσσαλονίκης»!
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 12:38 πμ
sissa ben dahir
.
.
Έλα τώρα βρε μαυροπρόβατε, ηττοπαθή σε βρίσκω.
Θάρθουνε χρόνοι και καιροί
όπου θ’ ανάψει πάλι το κερί.
😉
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 5:27 πμ
Γιάννης - 2
Πάνο,
Πρόσεχε τα ονόματα που χρησιμοποιείς γιατί υπάρχει και πιό σύγχρονος Σπάρτακος.
Αυτός: «….Όταν ήρθε στρατοπεδάρχης (στο Φενεό) ο Σπάρτακος από το Ζευγολατιό Βραχατίου δεν έγιναν εκτελέσεις….»
Γιά τους ενδιαφερόμενους, περισσότερα εδώ:
http://www.kryphoscholio.com/istoria/eam.html
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 11:55 πμ
kapetanios
@Για την ταινία
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα
@Γιάννης – 2
περιφέρεις την «άγνοια»[1] σου (με την «προστασία» του Πάνου) δεξιά αριστερά κραδαίνοντας «αποκαλύψεις» όπως το βιβλίο του Μπουγά και τις «ανακριτικές καταθέσεις» συλληφθέντων που «ερωτήθηκαν δεόντως»
Έλεος άνθρωπε μου!
Έ λ ε ο ς!
[1] την εκλαμβάνω ως «άγνοια» γιατί προσπαθώ να σε δικαιολογήσω , εξάλλου δεν έχω κάποια στοιχεία που να με οδηγήσουν στο να διατυπώσω άλλα συμπεράσματα…
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 11:59 πμ
Πάνος
καπετάνιε,
συγκρατήσου! Και η προπέτεια και οι κακοί τρόποι έχουν τα όριά τους!
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 12:01 μμ
kapetanios
Πάνο
μην συνεχίζεις την αγενή σου(κατα την γνώμη μου) συμπεριφορά
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 12:08 μμ
Πάνος
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να συμβεί αυτό. Ο καλύτερος είναι να μην επαναλάβεις το στυλάκι του σχολίου των 11.55 πμ.
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 12:21 μμ
kapetanios
Ο καλύτερος είναι να μην επεμβαίνεις σε συζητήσεις άλλων σχολιαστών δίκην δικηγόρου όταν δεν στο ζητάνε[1] …
( έχω αποδείξει χρόνια τώρα ότι η συγνώμη μου είναι δεδομένη για όποιον προσβάλλεται από τους σχολιασμούς μου, και μάλιστα σε τόπους όπου αυτές οι συζητήσεις γίνονται εκρηκτικές… )
[1] εδω πολλές φορές δεν το κάνεις όταν στο ζητάνε -εμμέσως- και τα μπινελίκια πάνε και έρχονται
(φυσικά μετά, αυτην την κουβέντα μας –όλη, και εδω και στο άλλο ποστ- μπορείς εαν θέλεις να την σβήσεις σαν άσχετη , γιατί αυτά που συζητάμε εδω κανονικά συζητούνται μέσω ΠΜ )
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 1:31 μμ
Μαύρο πρόβατο
Θάρθουνε χρόνοι
Σίσα σου λείπει το μέτρο – μπορείς ακόμα να το διαπιστώσεις μόνος σου.
Πάνο, σου λείπουν οι μετρήσεις – αλλά πλέον δεν 😐
31 Οκτωβρίου, 2009 στις 5:32 μμ
Παπούλης
Αλήθεοα ο Γιαννάκενας τι λέει για τη ταινία ;;;
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 3:41 πμ
Γιάννης - 2
Καπιτάν,
Βρέθηκα στην Καλύβα του Πάνου πέρυσι τον Σεπτέμβριο τυχαία, ερευνώντας την τραγωδία του Μελιγαλά. Εκτίμησα τον καλυβάρχη-το εύρος των θεμάτων που παρουσιάζει είναι τεράστιο και πολύ πέραν της επικαιρότητας, ο τρόπος που παρουσιάζει τα θέματά του, ο τρόπος που τα σχολιάζει, καθώς και την εκ μέρους διεύθυνση της συζήτησης.
Γι αυτό, από τότε παρακολουθώ την Καλύβα και έχω μάθει πολλά, γιά πολλά θέματα.
Παρά το γεγονός ότι έχω διαβάσει 4-5 βιβλία γιά τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης του ΕΑΜ στην Κορινθία και την Αργολίδα το 1943-44, και ειδικά γιά τον Φενεό, δεν είχα ποτέ δει το όνομα Σπάρτακος.
Όμως, καμιά φορά συμπτώσεις συμβαίνουν. Πρίν μιά εβδομάδα ακριβώς, μιά συνάδελφος εκ Κορινθίας, που μάλιστα έλκει την καταγωγή και φέρει το όνομα μεγάλης οικογένειας της Επανάστασης του 1821, σε άσχετη συζήτηση μου είπε: ΕΓΩ ΥΠΑΡΧΩ ΓΙΑΤΙ βρέθηκε ένας καλός άνθρωπος στο Φενεό, ο Σπάρτακος, και δεν εκτέλεσε τον πατέρα μου, όπως ήταν προγραμματισμένο να γίνει την επόμενη ημέρα, αλλά το προφύλαξε και επέζησε.
Όταν είδα στο σχόλιο του Πάνου την αναφορά στον επαναστάτη Σπάρτακο, το θυμήθηκα. Γράφοντας Σπάρτακος στο Google, μου έβγαλε τα λαβράκια που έκαναν εσένα έξω φρενών -προφανώς λόγω επιλεκτικής μνήμης, και επιλεκτικής μελέτης της Ελληνικής ιστορίας- επιβεβαιώνοντας γιά μένα τα λόγια της καθηγήτριας φίλης εκ Κορινθίας, γιά την ύπαρξη κάποιου Στρατοπεδάρχη στο μοναστήρι του Αϊ – Γιώργη στο Φενεό, με ανρώπινα αισθήματα.
Λυπούμαι βέβαια, γιατί η πρόθεσή μου να κεντρίσω το ενδιαφέρον των επισκεπτών της Καλύβας σε μιά πτυχή της Ιστορίας μας που αποκρύπτεται επιμελώς ή και διαστρέφεται -όπως προκύπτει, για παράδειγμα από το θυμωμένο σχόλιό σου- έγινε αιτία να ασχοληθεί με το πόστ ο Καλυβάρχης σε ρόλο που σίγουρα δεν επιθυμεί, ούτε και του χρειάζεται.
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 1:02 μμ
Ερσυλία Μόσχου
Οι Εμφύλιοι πόλεμοι,όπου δη και σε όποια χρονική περίοδο
είναι οι πιο αισχροί,είναι οι πιο χυδαίοι πόλεμοι.
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 5:40 μμ
Μαρία
Κριτικών συνέχεια. Για νέα «Ελένη» μιλάει ο Κωστόπουλος.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=501495
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:00 μμ
Παπούλης
Γιάννη μ’ 2
Για το τελευταίο σου σχόλιο σου βγάζω το καπέλλο…. 🙂
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:43 μμ
kapetanios
Γιάννης – 2
επί της ουσίας κωλύομαι (και θα κωλύομαι [1]στον εξακολουθητικό μέλλοντα ένεκα δεσμεύσεων )
επί του «μελοδράματος» μην νιώθεις και ιδιαίτερες ενοχές , δεν σε αφορά τόσο όσο νομίζεις .
[1] οπότε μπορείς να λες ότι πιστεύεις , χωρίς να δημιουργείται θόρυβος στο κοινό….
θα σου έλεγα εάν ήθελα να σε πειράξω 😉
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:57 μμ
Πάνος
Ο Ορθόδοξος Μαρξισμός – Λενινισμός (ο εκτός ΚΚΕ) αντεπιτίθεται με φούρια…
Και όχι μόνο στο σημείωμα του εντελώς γκάου μπίου Κωστόπουλου 😉
*
Ενδιαφέρον έχει το άλλο σημείωμα, για το λάθος στο σύνθημα «ψυχή βαθιά». Είχα σημειώσει ότι κι εγώ ότι η εμφάνιση των μαχητών του ΔΣΕ ΔΕΝ ήταν αυτή που δίνει ο Βούλγαρης.
https://panosz.wordpress.com/2009/10/23/civil_war-26/#comment-71054
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 8:28 μμ
Ενη Καπαζογλου
Πανος 31/10 12.24
Και βεβαια ειναι και ο Σπαρτακος της Ροζας Λουξεμπουργκ και το σχετικο βιβλιο «Τι ζηταει ο Σπαρτακος».
Η πλευρα της κομμουνιστικης δρασης της Ρ.Λ. τελει ολιγον στην «αφανεια» των σχετικων αναλυσεων, ισως και γιατι ειχε σφοδρα εναντιωθει για ορισμενα θεματα στο Λενιν.
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 8:58 μμ
Πάνος
Διευκρίνιση: εννοώ τον αρχαίο Σπάρτακο, που ανακάτεψε τους Ρωμαίους ως επικεφαλής της εξέγερσης των δούλων. Όχι της Ρόζας.
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:12 μμ
Παπούλης
Μάλλον Πάνο μου για τον εξαίρετο συνθέτη και ενορχηστρωτή Γιάννη Σπάρτακο είναι η συζήτηση 😉
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:13 μμ
Παπούλης
Ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω υπήρξε τζαζίστας ανώτερος του Κωστόπουλου.
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:16 μμ
Παπούλης
Διάβασα και τα 4 άρθρα από νωρίς στι διαδίκτυο. ( Ευχαριστώ Μαρία )
Το άρθρο του Πολ. Βόγλη είναι το μόνο , νομίζω , που αγγίζει κάτι …
Η επιστολή των «αντιζαχαριαδικών» είναι όλα τα λεφτά…. 😆
1 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:34 μμ
Ενη Καπαζογλου
Πανο
Εγω ειπα «ειναι KAI ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ της Ροζας» εκτος απο τον ΣΠΑΡΤΑΚΟ που αναφερεις.
Παπουλη
Οδικος σου Σπαρτακος ειναι «απο αλλο παραμυθι». 😆
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:08 πμ
Ενη Καπαζογλου
Ο Βογλης δεν λεει απλως κατι αλλα σε μια φραση τα λεει ολα.
«Για τον Παντελη βουλγαρη ο εμφυλιος ειναι χωρις νικητες αλλα και χωρις νοημα. Για εκεινους ομως που πολεμησαν σ αυτον ειχε νοημα…..»
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:44 πμ
Ενη Καπαζογλου
Πανο
Μιας και η συζητηση και σε αλλα ποστ γινεται για τα ιστορικα γεγονοτα της Ρωσσιας, να πω οτι για τον εξεγερθεντα Σπαρτακο που ανεφερες εχει γινει επι ΕΣΣΔ ενα μνημειωδες χοροδραμα με τιτλο «Σπαρτακος» οπου συμμετειχαν τα μεγαλα αστερια του χορου Βασιλιεφ, Μπεσμερτνοβα κα. με εξαισια μουσικη Σοστακοβιτς, και θεωρειται ενα απο τα κλασικοτερα μπαλετα διεθνως.
Το κουλτουριαρικο (με την καλη εννοια) καναλι της βουλης πολλες φορες το μεταδιδει στις εκπομπες του.
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:53 πμ
Ενη Καπαζογλου
Και μια διορθωση στα παραπανω, η μουσικη ειναι Χασατουριαν.
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:43 μμ
Παπούλης
Και στο ρόλο του Ρωμαίου στρατηγού ο πολύς Μάρις Λιέπα κα Ένη μου.
Το έχω δεί ζωντανά στο Ηρώδειο προ αμνημονεύτων με το παραπάνω κάστ.
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 1:05 μμ
nikiplos
«Για εκεινους ομως που πολεμησαν σ αυτον ειχε νοημα…..»
Μετα συγχωρήσεως βέβαια… αλλά τούτο είναι ακόμη και σήμερα… ζητούμενο…
Όπως και η αγαθιάρικη στοχοποίηση του ξένου παράγοντα, που βεβαίως προϋποθέτει έναν εθνικό ομόψυχο που μόνο στη φαντασία κάποιων υπήρξε… Όπως και τότε, έτσι και σήμερα η νομή της εξουσίας και το ροκάνισμα των δανείων (γιατί σαν χώρα παράγουμε ελάχιστα) που αυτή προσφέρει, μάλλον έχει ιστορικά αποδειχθεί ισχυρότερο της όποιας εθνικής συνείδησης…
Και ας μη γελιόμαστε… ακόμη και τα βόδια παρουσία εχθρού κάνουν κοπάδι….
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:21 μμ
Ενη Καπαζογλου
Παπουλη
Θα επρεπε να με εκπλησσεις με τα ενδιαφεροντα σου σχετικα με το μπαλετο. Ομως λαμβανομενου υπ οψη οτι η παρασταση για την οποια μιλας και η χρονικη περιοδος «προ αμνημονευτων χρονων» μαλλον τοποθετειται την εποχη που καθε εκδηλωση προερχομενη απο ΕΣΣΔ τυγχανε (και δικαιως) της μαζικης παρουσιας της ελληνικης κομμουνιστικης αριστερας.
Οπως φαινεται εσυ ειδες την πρωτη παρουσιαση με Μαρις Λιεπα κλπ. αργοτερα μια δευτερη γενια αναβιωσε το εργο το οποιο και κυκλοφορει εκτοτε κινηματογραφημενο με το δευτερο αυτο καστ.
Σε καθε περιπτωση χαιρομαι για την ευρυμαθεια σου σε πολλους τομεις. 😉
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:33 μμ
Ενη Καπαζογλου
Αγαπητε Nikiplos
Mηπως το «ζητουμενο σημερα» ειναι τι «νομιζουμε εμεις» για το τι νομιζαν εκεινοι που πολεμουσαν;
H αποψη ομως για την καθοριστικη σημασια του ξενου παραγοντα δεν νομιζω οτι ειναι και πολυ «αγαθιαρικη».
Οι μεγαλες δυναμεις της εποχης οχι μονο «μοιρασαν τον κοσμο» αλλα «μοιρασαν» και πολλα «δανεια» που φυσικα φαγωθηκαν απο τους επιτηδειους. Υπαρχουν αφθονες αναφορες στα ιστορικα κειμενα. 😉
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:45 μμ
Παπούλης
Κα Ένη μου
Πάντως είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον , αν και όχι τέτοια τεχνική αρτιότητα η παράσταση του Alvin Ailey ένα χρόνο μετά…
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 5:25 μμ
Ξεψαγμένος
Από τις κριτικές της Αυγής κρατώ τις δύο σπόντες που παρέα με αυτή του Σούη τις προάλλες είναι από τις λίγες αναφορές που έχω δει:
Και ο λόγος είναι πως η αναψηλάφηση του ρόλου του NOF μόνο την εθνική συμφιλίωση δεν προωθεί:
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 5:39 μμ
Πάνος
Πολύ σωστά κάνεις τις επισημάνσεις αυτές, Ξεψαγμένε. Είναι αποτέλεσμα της τακτικής (της ταινίας) να μη θέλει να στεναχωρήσει κανέναν – εκτός από τους Αμερικάνους, οι οποίοι δεν είχαν και καμιά σκασίλα, εδώ που τα λέμε…
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:02 μμ
nikiplos
Αγαπητή Ένη,
«H αποψη ομως για την καθοριστικη σημασια του ξενου παραγοντα δεν νομιζω οτι ειναι και πολυ “αγαθιαρικη”.
Συμφωνώ και είναι αρκετά προφανές…
(εγώ άλλο είπα βέβαια, καθώς μίλησα για » αγαθιάρικη στοχοποίηση του ξένου παράγοντα». )
Μιλούσα φυσικά για την ντόπια εκμετάλλευση του ξένου παράγοντα για διαμοίρασμα της εξουσίας και του συνεπαγόμενου πλούτου…
και η ταινία αγαθιάρικα λέει ότι τάχα μου «εμείς φτωχαδάκια ήμασταν… η Εύα μας παρέσυρε…»
και το κακό είναι ότι δεν το λέει η ταινία μοναχά…
η πραγματικότητα όμως εκτός των «εδικών μας κακών» μάλλον περιγράφει μια Ελλάδα στα «χαρτιά» που ακόμη και σήμερα ως φαίνεται έτσι παραμένει… και οι σλαβομακεδόνες είχαν την μικρότερη ευθύνη για κάτι τέτοιο
Αρκετά συμβατική αν με εννοείς… το γιατί είναι άλλη ιστορία… 🙂
καθόλου όμως κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται στην ταινία…
κοινώς, καλό το στόρυ, το ζητούμενο όμως παραμένει… και καθόλου δεν θίγεται στην ταινία…
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:01 μμ
Ενη Καπαζογλου
Αγαπητε Nikiplos
Tα δικα μου τα σχολια που επεκτεινονται και στα πραγματικα γεγονοτα, οπως αλλωστε κανεις κι εσυ, δεν εχουν διαμοrφωθει απο την ταινια ,την οποια δεν εχω δει ακομα, αλλα απο ο,τι εχω διαβασει μεχρι τωρα για αυτην.
Δεν διαφωνουμε βεβαια για το γενικοτερο κλιμα της εποχης που δεν ειναι αμφισβητουμενο απο ολες τις σοβαρες αναλυσεις, και μαλλον συμφωνουμε οτι η ταινια δεν θιγει τα κακως κειμενα. Ισως να επιχειρειται γενικως να διαμορφωθει μια «νεα αντιληψη» που νομιζεται οτι εξυπηρετει την εθνικη μνημη δηλαδη την «μη μνημη». 😉
2 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:07 μμ
Ενη Καπαζογλου
Παπουλη
Τωρα ομως με εκπλησσεις γιατι μιλας για τον Alvin Ailey και το ιστορικο «Revelations» που ειχε ξεσηκωσει ενα καταμεστο Ηρωδειο.
Τοτε ειχα γραψει σε ενα περιοδικο τεχνης μια κριτικη.
Θυμηθηκα ομως ακομη οτι η Κυρια Δωρα παρακολουθουσε ανελλιπως τις συναυλιες και τις παραστασεις στο Ηρωδειο!!!!
3 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:34 πμ
Παπούλης
Ήταν οικογενειακό το κουσούρι μας κα Ένη μου.
12 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:07 μμ
Γιάννης - 2
Είδα την ταινία, με αποτέλεσμα να χάσω ένα βραδυνό γιά το τίποτα.
Άλλοι έχουν ήδη επισημάνει με ακρίβεια την ανυπαρξία σεναρίου και τις απίστευτες έως κωμικές πτυχές του, και πολλά από αυτά που παραλείπει να θίξει στην Ιστορία της τελευταίας φάσης των μαχών στον Γράμμο.
Θα προσθέσω μόνον ένα: Όσο άσχημη γνώμη και να είχε ο σεναριογράφος γιά τη νοητική ικανότητα των Ελλήνων αξιωματικών, πιστεύω ότι προσέβαλε τη νοημοσύνη των θεατών όταν υποστηρίζει ότι ένα 17άρικο χωριατόπουλο μπορούσε να εξαπατεί με τις απαντήσεις του από ανθυπολοχαγό μέχρι και στρατηγό. Άφησε το απίστευτο γεγονός να λέει ότι ο στρατός θα είχε γιά οδηγό στο Γράμμο έναν πιτσιρικά.
Θα επισημάνω κάποιες αναλήθειες που παρετήρησα: (1) Οι βόμβες ναπάλμ δεν δοκιμάστηκαν γιά πρώτη φορά στο Γράμμο. Χρησιμοποιήθηκαν τον Οκτώβριο 1944 στο μέτωπο της Γαλλίας και μέχρι την συνθηκολόγηση της Γερμανίας αρκετές φορές στο εκεί μέτωπο. Στη συνέχεια, χρησιμοποιήθηκαν μαζικά στο μέτωπο του Ειρηνικού εναντίον της Ιαπωνίας.
Στον Γράμμο χρησιμοποιήθηκαν λίγες φορές, εναντίον οχυρών θέσεων πολυβολείων, και δεν θεωρούνται ότι ήταν το όπλο που καθόρισε την έκβαση του πολέμου. Τον Γράμμο τον πήρε το πεζικό το Στρατού που μετά από συνεχείς μάχες 2 ετών είχε γίνει εμπειροπόλεμο. (Δεν προχωρώ σε γενική αποτίμηση των παραγόντων που οδήγησαν στο αποτέλεσμα, γιατί είναι πολλοί. Πολύ σπουδαίος ήταν η έλειψη πυρομαχικών από την πλευρά των ανταρτών).
(2) Ο Στρατός δεν έκανε πλιάτσικο γιδοπρόβατα. Πρώτη φορά το ακούω αυτό. Δεν προκύπτει από πουθενά.
(3) Οι Αμερικανοί μπορεί να είναι σκληροί, αλλά όπως όλοι οι αγγλοσάξωνες ποτέ δεν είναι προσβλητικοί ούτε προς τους «υπηρέτες» τους. Όλοι οι διάλογοι με τους Αμερικανούς αξιωματικούς είναι απόλυτα φανταστικοί. να προσθέσω ότι πολύ συχνά, οι Έλληνες αξιωματικοί (όπως και οι πολιτικοί) εξηγούσαν τις δικές τους επιλογές και αποφάσεις αποδίδοντάς τες πότε στους Άγγλους και τους Αμερικανούς και πότε στο παλάτι.
Τέλος, έχω μιά ιδέα γιατί «θύμωσε» η αριστερά. Γιατί ενώ το έργο παρουσιάζει τους αντάρτες γενναίους, δείχνει τους κομματικούς ινστρούχτορες ως κωμικές φιγούρες, και ο Βούλγαρης συχνά ειρωνεύεται με τον τρόπο του τον Ιωσήφ και την βοήθεια (ή μάλλον την έλειψή της) στον αγώνα των ανταρτών.
Γενικά, ένα φτωχό έργο γιά το οποίο δεν δικαιολογείται ο θόρυβος που έγινε.
3 Σεπτεμβρίου, 2013 στις 12:22 μμ
Mitsos
Γιάννη-2 Μιλάς με μια τρομερή σιγουριά για τα πάντα. Λες και τα έζησες όλα τα γεγονότα από κοντά. Λες πχ ότι οι Ναπάλμ δεν έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Από πού προκύπτει αυτό? Ακόμα και στην Κύπρο που χρησιμοποιήθηκαν το 74 καθόρισαν σημαντικά την πορεία του πολέμου. Είναι ένα όπλο που ακόμα και αν δεν σε κάψει, καίει τα πάντα γύρω σου και εκτός των άλλων προκαλεί πανικό. Μισοκαμμένοι άνθρωποι γυρεύουν βοήθεια και πάς να βοηθήσεις και ξεκολλάνε οι σάρκες τους. Μόνο το θέαμα αυτό προκαλεί τρομερά συναισθήματα οίκτου, φόβου, ανασφάλειας..
Γράφεις ότι ο στρατός δεν έκλεβε ζώα. Σε πληροφορώ ότι και τώρα στο στρατό σε νησιά κάποιοι από την Κρήτη σκοτώνουν ζώα και τα τρώνε στα φυλάκια και ο στρατός καλύπτει τις ζημιές στους κτηνοτρόφους. Ο ίδιος ο παππούς μου στον ελληνοιταλικό πόλεμο έσφαζε και μαγείρευε κρέας για να φάνε οπλίτες και αξιωματικοί. Γιατί λοιπόν όταν μια μονάδα απομακρυσμένη πεινά να μην σφάξει ζώα να τα ψήσει να τα φάει? Με κονσέρβες θα τη βγάζει όλη την ώρα?
Πολύ φιλεύσπλαχνοι ήταν οι Αμερικανοί? Γιατί ο Βαν Φλιτ, ένας αξιωματικός φανατικός αντικομμουνιστής που κράτησε το μέτωπο της Κορέας και δεν κατρέρευσε όταν το ηθικό των Αμερικανών είχε καταρρακωθεί με την ανάμιξη εκατοντάδων χιλιάδων Κινεζων, να είναι φιλεύσπλαχνος? Στην Κορέα γαμούσε και έδερνε. Κατηγορήθηκε και για εγκλήματα πολέμου, αλλά ποιος θα τον δίκαζε για αυτά που έλαβαν χώρα στην Κορέα? Το ξέρεις ότι μια φορά οι Κορεάτες πέρασαν κρυφά από τις αμυντικές γραμμές νύχτα και κρέμασαν κάτι σακουλάκια με καραμέλες, στυλό, μπλοκάκια και ένα χαρτί που έγραφε στα αγγλικά ένα κείμενο φιλίας προς τους Ελληνες και άλλους που ήταν στρατοπεδευμένοι εκεί? Οι τύποι πανικοβλήθηκαν όταν τα είδαν κρεμασμένα στα δέντρα. Ο Βαν Φλιτ την άλλη μέρα άρχισε σφοδρούς βομβαρδισμούς με πυροβολικό γιατί σου λέει τον ήπιαμε, είναι ολόγυρα Κορεάτες καταδρομείς. Ενα τέτοιο σακουλάκι έδειξε κάποτε ένας άνθρωπος που βρέθηκε εκεί, και μάλιστα είπε την ιστορία στην τηλεόραση.
Τον γενικό έλεγχο τον είχε ο Βαν Φλιτ. Το επιτελείο ήταν καθαρά διακοσμητικό στοιχείο που δεν έκανε τίποτα αν δεν ενημερωνόταν η αμερικανική ηγεσία, ειδικά προς το τέλος του πολέμου. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί και από συγγενείς μου αξιωματικούς που πολέμησαν εκεί και μάλιστα ένας τραυματίστηκε από νάρκη. Για τους Αμερικανούς ο πόλεμος είναι και μπίζνα. Μετρούσαν το κόστος των πυρομαχικών και το αποτέλεσμα που είχε η ρίψη των πυρομαχικών αυτών και έβγαζαν και στατιστικά στοιχεία. Οταν το αποτελεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό, άκουγαν οι δικοί μας μπινελίκια που δεν τα άκουγες ούτε στην Τρούμπα. Και μάλιστα με στατιστικά στοιχεία ανακάλυψαν ότι η αεροπορία πολλές φορές έριχνε τις βόμβες στο γάμο του Καραγκιόζη επίτηδες. Μετά διορθώθηκε αυτό τοποθετώντας έμπιστους και φανατικούς αντικομμουνιστές και μάλιστα τα αεροπλάνα τα πετούσαν ‘Αγγλοι και Αμερικανοί πιλότοι, που δεν λυπόταν ούτε τη μάνα τους.
30 Δεκεμβρίου, 2013 στις 10:57 μμ
guru
Πάμε παρακάτω. Ελληνικός κινηματογράφος. Ωχ μάνα μου. «Ψυχή βαθιά», του Παντελή Βούλγαρη. Κι εδώ εφιστώ την προσοχή, μην κάνετε το λάθος. Εγώ το έκανα. Λοιπόν, αυτή είναι ταινία με εμφύλιο κι έτσι (λίαν πρωτότυπο θέμα), που απέσπασε διθυράμβους, χώρια το άγριο κράξιμο που έφαγε από το Ριζοσπάστη, δικαίως θα έλεγα. Τώρα λοιπόν θα πέσει κι άλλο θάψιμο. Ξεκινώ με το θέμα του ήχου, την πληγή του νέου ελληνικού σινεμά. Δέκα κουβέντες λένε, τη μία καταλαβαίνεις. Απαιτούνται υπότιτλοι, για να βγάλεις άκρη, τί μιλάνε μεταξύ τους. Η φωνοληψία φταίει, ο ορθοφωνία των ηθοποιώνε φταίει, κάτι φταίει πάντως. Έπειτα, φτιάχνεις ταινία με εμφύλιο και αντί να βάλεις για καπετάνιο έναν κανονικό, με άγρια γένια, τύπου Άρη, μου βάζεις έναν που είναι σαν θεωρητικός του Μπακούνιν, από καφετέρια στα Εξάρχεια. Έλεος, δηλαδή.
Μετά σκάει μύτη και δεύτερος καπεταναίος, ο «καπετάν-Αητός», λέει. Όπου καπετάν-Αητός, ίσον ένας -πάλι από τα Εξάρχεια- με λευκή υπερμεγέθη και φουντωτή κώμη, λίαν περιποιημένη, κάπως σαν ρήγας στην τράπουλα ή ακόμη καλύτερα, σαν κάτι κουλτουριαραίους ποιητές της δεκάρας, που σκάνε συνήθως μύτη σε πάνελ Τριανταφυλλόπουλου. Ονόματα δεν γνωρίζω, μόνο φάτσες κόβω. -Πώς τον λένε μωρέ, έναν από τη «Ζούγκλα», έναν με μαλλί και φαβορίτα, όλο θεωρίες, που φοράει και μανδύα ; Όχι Μόγλη πάντως. Κάπως αλλιώς τον λένε, ποιητής είναι λέει ή συγγραφέας, ξέρω γω; Ο μανδύας του έλειπε. Κανονικά έπρεπε να φοράει ζουρλομανδύα, όπως όλοι αυτοί οι μαϊντανοί, στα πάνελς του κυρίου Μάκη. Λέγαμε λοιπόν για τον καπετάν-Αητό, στην πένα ο άνθρωπος, πιστολάκι το μαλλί, φρεσκοξουρισμένος κόντρα, άφτερ-σέηβ και δεν συμμαζεύεται. Ώπα ρε Βούλγαρη, στον Γράμμο ήσαντε οι ανθρώποι, τελευταία φάση επιχειρήσεων, Τέρμνινους λέμε τώρα, λές να ‘χανε όρεξη και χρόνο για ξουρίσματα ;
Καλά, από κλισεδάκια άλλο τίποτα. Είναι λέει τώρα το επιτελείο του εθνικού στρατού και τους πιέζει ο αμερικάνος ο τοποτηρητής, του Βαν Φλητ η ορντινάντσα ας πούμε, ν’ αμολήσουνε ναπάλμ στο βουνό, να το κάνουν κάρβουνο. Και οι δικοί μας έχουνε ηθική αναστολή –και καλά- αλλά ένεκα η ανάγκη βλέπεις και το σχέδιο Μάρσαλ και τα δέκα χιλιάδες τα μουλάρια, τ’ αμερικάνικα, χώρια τ’ αεροπλάνα και λοιπά βοηθήματα. Οπότε, τί να κάνουν κι οι δικοί μας, ενδίδουν, με βαριά καρδιά, που λέει ο λόγος. Περνάει πάλι και η κλασσική ανιστορισιά, ότι τάχα μου τις ναπάλμ τις πρωτοδοκιμάσανε στου Γράμμου την οροσειρά. Λάθος, μέγα. Με τις ναπάλμ είχανε κατακάψει τον κόσμο και πριν, το ’44 στο Σεν Λώ και μετά Λα Ροσέλ στη Γαλλία, έπειτα Δρέσδη, που την κάνανε μπουρλότο κι ίσωμα, στον Ειρηνικό ρίξανε επίσης, να πυρπολήσουν τους Γιαπωνέζους. Δοκιμασμένο το χαρμάνι, έννοια σου. Μέχρι και τα βατραχοφάγια είχανε ρίξει, στην Ινδοκίνα, το ’46, να λαμπαδιάσουνε τους σχιστομάτηδες. Άρα μπαρούφες μας λέει η ταινία και με το συμπάθειο δηλαδή. Ανοίγουμε και κάνα βιβλίο, όχι ό,τι μας κατεβάσει η κούτρα μας.
Γενικώς, πολύ «οικουμενική» μας προέκυψε η ταινία, στο ξενέρωτο το στυλ, περασμένα-ξεχασμένα, να προχωρήσουμε μαζί. Που δεν λέω να μην προχωρήσουμε μαζί, αλλά λέω πως όταν κάνεις ταινία που να πραγματεύεται τέτοια θέματα, κοιτάς να μείνεις εντός ιστορικού πλαισίου, ειδάλλως μην την κάνεις καθόλου, διότι κινδυνεύεις να γίνεις Τζέημς Πάρις, δίχως να το καταλάβεις. Τουλάχιστον βγάλε κάνα-δυό δυνατές σκηνές, όπως εκεί, που ανοίγει η μπουκαπόρτα του αποβατικού, στον «Ράϋαν» και σφυράνε οι σφαίρες σαν δαιμονισμένες και σκύβεις το κεφάλι, μη φας κι εσύ καμιά αδέσποτη.Την είδανε αυτή τη σκηνή κάτι βετεράνοι της Νορμανδίας και μετά τους τρέχανε τους γερόντους στον γιατρό για ψυχοφάρμακα, τέτοια κατάθλιψη πάθανε από την πειστικότητα της αναπαράστασης. Εδώ σκάγανε οι μπόμπες δήθεν και νόμιζες ότι κάνας μπόμπιρας πετάει στρακαστρούκες, στον περίβολο του Ιερού Ναού Αναλήψεως, βοήθειά μας. Βαθμολογία : Μηδέν υπό το μηδέν.
30 Δεκεμβρίου, 2013 στις 11:19 μμ
Πάνος
Καλά, τώρα είδες την ταινία ή έπεσες πάνω στο ποστ και τη θυμήθηκες; 😉