Με λένε Αχμέτ Λιόσα. Κάποτε ήμουν Αλβανός και ήμουν περήφανος γι’ αυτό. Κάποτε ήμουν Μουσουλμάνος και ευτυχής που πίστευα στο Θεό. Κάποτε ήμουν καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο των Τιράνων και απολάμβανα το παιγνίδι με τη γνώση, καθώς και τη συμμετοχή μου σ’ ένα κύκλο εκλεκτών. Κάποτε ταξίδευα με τη γυναίκα και τα παιδιά μου στην Ευρώπη και επέστρεφα, καμιά φορά μετά από μήνες, χαρούμενος στην ασφάλεια των ανθρώπων και του περιβάλλοντος που γνώριζα. Τώρα δεν υπάρχει Αλβανία κι αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο κακό. Τώρα δεν υπάρχει Θεός, κι αν υπάρχει δε θέλω να τον ξέρω. Δεν υπάρχει πια Φυσική, δεν υπάρχει γνώση, δεν υπάρχουν Τίρανα, δεν υπάρχει Ευρώπη. Δεν υπάρχουν πια η γυναίκα και τα παιδιά μου κι εγώ δεν έχω κανένα μέρος για να λαχταράω τη επιστροφή μου. Το μόνο που έμεινε είναι αυτή η στενή Κοιλάδα με τα Νερά. Μια φυλακή στην πραγματικότητα, από την οποία δε μπορούμε να φύγουμε, γιατί έξω από αυτήν η ζωή είναι δραματική. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πρέπει να την υπερασπιζόμαστε κιόλας μέρα και νύχτα, με νύχια και με δόντια, από αυτούς που φτάνουν ως τα σύνορα της Κοιλάδας μας αναζητώντας το πολυτιμότερο στοιχείο για την επιβίωση, το νερό. Αυτό που απόμεινε σ’ εμάς τους τυχερούς, αν έχει νόημα η λέξη, της Καταστροφής.
Δεν υπάρχει πια καθαρό νερό, σχεδόν πουθενά. Έχουμε ακούσει από αυτούς που φτάνουν ως εδώ ότι σε ολόκληρα τα Βαλκάνια έχει άλλα καμιά δεκαριά μικρά μέρη όλα κι όλα, όπως το δικό μας, με πόσιμο νερό. Τα ίδια στην Ιταλία, στην Κεντρική Ευρώπη, παντού. Όσοι έχουν επιβιώσει εκεί έξω πίνουν νερό από τα ποτάμια, μολυσμένο με ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Και πεθαίνουν σαν τις μύγες, γεγονός που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, καθώς δεν υπάρχει πια κανένας που να ενδιαφέρεται για ο,τιδήποτε άλλο πέρα από την προσωπική του επιβίωση. Όσοι έχουν την υπομονή και τα μέσα να βράζουν το νερό πριν το πιούν, γλιτώνουν για λίγο από τις μολυσματικές ασθένειες, αλλά πώς να αποφύγουν τη ραδιενέργεια;
Η αλήθεια είναι ότι κι εμείς δεν ξέρουμε αν έχουν μολυνθεί με ραδιενέργεια τα χώματα και τα νερά μας. Προς το παρόν, τέσσερα χρόνια μετά, δεν έχουμε ακόμα ενδείξεις, δηλαδή καρκίνους, πέρα από το συνηθισμένο αριθμό για ένα πληθυσμό δέκα χιλιάδων ανθρώπων. Το σημαντικότερο, τα εκατόν δέκα παιδιά που γεννήθηκαν στο μεταξύ, ήταν απολύτως φυσιολογικά, εννοώ χωρίς δυσπλασίες. Ενώ έξω από την Κοιλάδα σπάνια γεννιέται φυσιολογικό μωρό, αλλά ακόμα και τότε έχει ελάχιστες πιθανότητες να επιβιώσει. Ορισμένοι είναι υπερβολικά αισιόδοξοι και φτιάχνουν θεωρίες ότι η σύσταση των πετρωμάτων στα γύρω βουνά απορρόφησε τη ραδιενέργεια και διάφορες παρόμοιες ανοησίες. Στην αρχή προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι δεν υπάρχουν κλειστές πόρτες για τη ραδιενέργεια, αλλά μετά σκέφτηκα ότι η ελπίδα, έστω και ψεύτικη, είναι εξαιρετικά σημαντική για την επιβίωση. Και συμφώνησα, ότι τα ιδιαίτερα γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά της Κοιλάδας την προστατεύουν. Αμέσως κυκλοφόρησε σε όλους η χαρούμενη είδηση «ο καθηγητής είπε…»
Πριν την Καταστροφή στην κοιλάδα ζούσαν εικοσιπέντε χιλιάδες άνθρωποι, μοιρασμένοι στα έξι χωριά και τους εννιά οικισμούς. Δεν ήταν πλούσιο το μέρος, αλλά οι άνθρωποι τα κατάφερναν, καλλιεργώντας τη λίγη εύφορη γη και βόσκοντας τα κοπάδια τους στα γύρω βουνά. Σκέφτομαι πως αν είμαστε σήμερα εικοσιπέντε χιλιάδες, θα ήταν αδύνατο να τραφούμε. Αλλά, τις πρώτες μέρες, πολλοί έφυγαν θέλοντας να μάθουν για την τύχη των δικών τους που ζούσαν έξω από την Κοιλάδα και δεν επέστρεψαν ποτέ. Πολλοί χάθηκαν τα δύο πρώτα χρόνια, στις άγριες επιδρομές των απέξω, που ήθελαν το νερό, πριν οργανώσουμε αποτελεσματικά την άμυνά μας. Πολλοί δε μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις δυσκολίες της νέας κατάστασης και πέθαναν. Άλλοι αυτοκτόνησαν. Ακόμα και τώρα, δεν είναι λίγοι αυτοί που σηκώνονται και φεύγουν, παρόλο που δεν έχουν δει κανέναν να επιστρέφει. Το Συμβούλιο δεν τους εμποδίζει, με το σκεπτικό ότι αν μείνουν με το ζόρι, θα κάνουν περισσότερη ζημιά με τη γκρίνια τους, παρά καλό.
Ωστόσο, η κατάσταση έχει κάπως ισορροπήσει. Το τελευταίο τρίμηνο είχαμε τριάντα γέννες και μονάχα εικοσιέξι απώλειες κάθε είδους (φυσικοί θάνατοι, διαφυγές, ευθανασίες, νεκροί σε συμπλοκές με εισβολείς). Ήταν η πρώτη φορά που το ισοζύγιο ήταν θετικό, εδώ και τέσσερα χρόνια. Αλλά είναι εξαιρετικά εύκολο να ανατραπεί η σχέση, ανά πάσα στιγμή, και να επιτρέψουμε στα καταθλιπτικά δεδομένα των προηγούμενων τριμήνων.
Το Συμβούλιο που διοικεί την Κοιλάδα έχει καταλάβει ότι χρειάζεται να υπάρχει πάντοτε μια κρίσιμη μάζα πληθυσμού, που θα μπορεί να την υπερασπίζεται, αλλά πως τυχόν υπερβολική αύξηση θα είναι καταστροφική. Γι’ αυτό παίρνει ορισμένα σκληρά μέτρα, τα οποία ωστόσο δέχονται όλοι: Κανένας απ’ τους απέξω δεν έχει δικαίωμα να μπει στην Κοιλάδα, πολύ περισσότερο να μείνει σ’ αυτή. Οι ανταλλαγές γίνονται αποκλειστικά στη Νεκρή Ζώνη. Καμιά οικογένεια δεν έχει το δικαίωμα να συντηρεί ανάπηρο άτομο, σωματικά ή πνευματικά ή κατάκοιτο υπέργηρο. Φυσικά, τα μη αρτιμελή βρέφη υφίστανται αμέσως ευθανασία. Και επειδή, λόγω των μεγάλων απωλειών σε νέους άντρες, πολλές νέες γυναίκες έμειναν δίχως σύντροφο, αποφασίστηκε η υποχρεωτική πολυγαμία. Δε χρειάστηκε να τονιστεί το «υποχρεωτική», γιατί όλοι, ακόμα και αυτοί που εξακολουθούν να επισκέπτονται τα τζαμιά και τις εκκλησίες των χωριών, αντιλαμβάνονται ότι χωρίς παιδιά η Κοιλάδα είναι καταδικασμένη.
Αν εξαιρέσει κανείς τις υποχρεώσεις της άμυνας, η οποία είναι η πρώτη μας έννοια και στην οποία συμμετέχουμε όλοι, άντρες και γυναίκες, όσοι μπορούμε να κρατήσουμε το καλάσνικοφ στο χέρι, ασχολούμαστε με την καλλιέργεια. Δεν υπάρχει σπιθαμή γης ακαλλιέργητη. Δεν υπάρχει ακάλυπτος χώρος, εκτός από τους δρόμους, σε ολόκληρη την Κοιλάδα, που μη φυτεύεται. Ούτε καν οι στέγες των σπιτιών. Το νερό μας σώζει. Αναγκαστήκαμε να καταργήσουμε την κτηνοτροφία, γιατί δεν υπάρχει πια η δυνατότητα εισαγωγής ζωοτροφών. Συντηρούμε μονάχα λίγα ζώα, για το γάλα των παιδιών. Αλλά η γεωργική παραγωγή είναι τόση που μας επιτρέπει την επιβίωση. Την τελευταία χρονιά μάλιστα μπορέσαμε να κρατήσουμε και απόθεμα, όσπρια κυρίως, στις αποθήκες.
Επειδή οι κάτοικοι της Κοιλάδας ήταν στην πλειοψηφία τους γεωργοί και κτηνοτρόφοι κατάφεραν να προσαρμοστούν σχετικά γρήγορα στις νέες συνθήκες: δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν υπάρχουν καύσιμα, κανένα αυτοκίνητο δε μπορεί να κινηθεί, οι καρότσες των αγροτικών είναι σπαρμένες με φασόλια και φακές. Δεν υπάρχουν πια τηλέφωνα, ούτε κινητά ούτε σταθερά. Δεν υπάρχει πια τηλεόραση και ραδιόφωνο, ούτε τυπώνονται εφημερίδες. Δεν υπάρχει πια παγκόσμιος ιστός.
Είναι αδύνατον να ζήσουμε χωρίς τον έξω κόσμο, στη στενή μας φυλακή. Χρειαζόμαστε αυτά που δε μπορούμε να παράγουμε οι ίδιοι: όπλα και πυρομαχικά, πρώτα απ’ όλα. Ρούχα και παπούτσια. Σκεύη για το μαγείρεμα. Καύσιμη ύλη, δηλαδή ξύλα και κάρβουνα. Τα στοιχειώδη έπιπλα, καρέκλες τραπέζια, κρεβάτια. Οικοδομικά υλικά. Εργαλεία για τις καλλιέργειες και για τα μαστορέματα και πολλά άλλα. Μας τα φέρνουν καραβάνια εξαθλιωμένων εμπόρων, που τριγυρίζουν εδώ και κει στις έρημες πόλεις και τα χωριά και μαζεύουν ό,τι χρήσιμο υπάρχει και μπορεί να μας ενδιαφέρει. Καμιά φορά κάνουν λάθη. Μια ομάδα κουβάλησε κάποτε ως εμάς έξι σάκους με βιβλία, από τα παλαιά, τα χάρτινα. Δεν τα θέλαμε, τελικά τα πήραμε για καύσιμη ύλη. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγο άγραφο χαρτί και ξύλινα μολύβια. Κι αυτά όχι για τώρα, αλλά μπας και τα χρειαστούμε στο μέλλον. Αν υπάρξει μέλλον.
Στην αρχή είμαστε πολύ επιφυλακτικοί με τους εμπόρους. Πολλές φορές, εκεί που παζαρεύαμε, τράβηξαν τα καλάσνικωφ και άνοιξαν πυρ ομαδόν, θέλοντας να βάλουν χέρι στα γκούμια με το νερό, που γυάλιζαν στην είσοδο της Κοιλάδας. Την πρώτη και την τρίτη φορά τα κατάφεραν, αλλά έκαναν το λάθος να μπουν μέσα στην Κοιλάδα, για πλιάτσικο. Δε γλίτωσε κανείς τους. Τώρα έχουμε οργανώσει καλά την άμυνά μας, με σκοπιές, περιπολίες αλλά και γερά συρματοπλέγματα και ναρκοπέδια σε όλες τις διαβάσεις, ακόμα και στα μονοπάτια των βουνών. Κανείς δε μπορεί να περάσει μέσα. Βέβαια ούτε κι εμείς μπορούμε να βγούμε, χωρίς οδηγό. Το χειρότερο είναι ότι δε μπορούμε να σεργιανάμε στα βουνά, εξαιτίας των ναρκών. Αλλά, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, το χειρότερο είναι μονάχα αυτό που προσπαθούμε να αποφύγουμε: η εξόντωσή μας και η κατάληψη της Κοιλάδας των Νερών από τους απέξω.
Το νερό μας περισσεύει. Καλλιεργούμε και ποτίζουμε ολόκληρη την κοιλάδα, ακόμα και τα περβάζια των παραθύρων. Πουλάμε μεγάλες ποσότητες στους εμπόρους, που καταφθάνουν καθημερινά στη Νεκρή Ζώνη. Κρατάμε πάντοτε γεμάτες τις υπόγειες δεξαμενές που κατασκευάσαμε. Όλα τα πηγάδια της κοιλάδας, αυτά που υπήρχαν και αυτά που ανοίξαμε, είναι γεμάτα. Κι όμως, δεν έχουμε καμιά ένδειξη ότι τα νερά λιγοστεύουν. Αυτό έκανε μερικούς να σκεφτούν μήπως πρέπει να επιτρέψουμε στους απέξω να φτιάξουν μόνιμους καταυλισμούς και να τους τροφοδοτούμε εμείς με νερό, για τους ίδιους και για καλλιέργειες. Για να επιβιώσουν περισσότεροι άνθρωποι. Το συζητήσαμε και συμφωνήσαμε όλοι ότι θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για την Κοιλάδα, καθώς σε λίγο καιρό θα μαζευόντουσαν όλοι οι επιζήσαντες έξω από την πόρτα μας και το αποτέλεσμα θα ήταν να μην αντέξουμε την πίεση. Το αφήσαμε.
Η χειρότερη στιγμή μας ήταν στο τέλος της πρώτης χρονιάς, όταν ξέσπασε η εσωτερική διαμάχη, για το ποιος θα ελέγχει τους εισερχόμενους πόρους, δηλαδή τα προϊόντα που ανταλλάσσαμε με το νερό. Ως τότε την ευθύνη την είχαν οι παλιοί ιθύνοντες και ειδικά ο δήμαρχος της περιοχής. Οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν όταν διαπίστωσαν ότι τα περισσότερα υλικά και τα καλύτερα εργαλεία μοιράζονται κατά σύστημα στους εκλεκτούς του δημάρχου. Οι τελευταίοι απάντησαν δυναμικά, αλλά αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Τετρακόσιοι εξήντα νεκροί μέσα σε ένα απόγευμα. Όταν εξοντώθηκε ο δήμαρχος, τα παιδιά του και οι φανατικοί υποστηρικτές του, δημιουργήθηκε το Συμβούλιο, που διοικεί την Κοιλάδα. Δεν υπάρχουν πια αδικίες μεταξύ μας. Όχι γιατί είμαστε όλοι οπλισμένοι, αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να μας οδηγήσει σε γενικευμένη αλληλοεξόντωση. Αλλά γιατί καταλάβαμε ότι η επιβίωση του καθενός και των δικών του εξαρτάται από την επιβίωση της Κοιλάδας. Και η επιβίωση της Κοιλάδας απαιτεί απόλυτη ισονομία μεταξύ μας. Είναι γελοίο, ίσως, αλλά χρειάστηκε να έρθει το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού για να το πετύχουμε. Κι αυτό αποκλειστικά μέσα στα ασφυκτικά όρια της Κοιλάδας και χάρη στο νερό.
Οι μεγαλύτεροι ζούμε σε μόνιμη κατάθλιψη. Αναλογιζόμαστε αυτά που χάσαμε. Αναλογιζόμαστε τον πολιτισμό μας, που χάθηκε στην άβυσσο. Αναλογιζόμαστε τους δικούς μας. Σκεφτόμαστε το μέλλον, που δεν υπάρχει. Οι νεότεροι φαίνονται καλύτερα προσαρμοσμένοι, αλλά μοιάζουν εντελώς διαφορετικοί. Δεν είναι παράξενο, είναι εντελώς διαφορετικός ο κόσμος που μεγαλώνουν.
Υπερασπιζόμαστε αποτελεσματικά την ύπαρξή μας, εδώ και τέσσερα χρόνια. Αλλά, τελευταία, βλέπω να έρχονται όλο και λιγότεροι έμποροι ως την είσοδο της Κοιλάδας, με όλο και λιγότερα εμπορεύματα. Ο έξω κόσμος φαίνεται να εξαντλείται. Μας μιλάνε για επιδημίες, που θερίζουν τους επιζήσαντες. Ζουν σαν τρωγλοδύτες, σκοτώνονται μεταξύ τους, πεθαίνουν από αρρώστιες και πείνα. Τι θα γίνει όταν δε θα υπάρχουν πια άνθρωποι για να ζητάνε το νερό μας, προσφέροντάς μας ό,τι έχουμε εμείς ανάγκη; Τι θα γίνει όταν εξαντληθούν τα αποθέματα που δημιουργούμε; Θα αναγκαστούμε να βγούμε εμείς έξω από την Κοιλάδα του Νερού. Και ως τώρα κανένας από αυτούς που βγήκαν δεν επέστρεψε.
24 Σχόλια
Comments feed for this article
21 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:25 μμ
sakiotis
Ποιος το έγραψε αυτό; Είναι εξαιρετικό, συγχαρητήρια.
21 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:49 μμ
Πάνος
Θενξ.
21 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:04 μμ
Ενη Καπαζογλου
Πανο
Η λογοτεχνικη καλυβα σημερα μας εξεπληξε. Κειμενο μεστο, γεματο συμβολισμους και ενοραση για την ανθρωπινη επιβιωση στον κοσμο.
Αληθεια ποιος ο συγγραφεας; Μπραβο του. 🙂
21 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:06 μμ
Ενη Καπαζογλου
Βλεποντας το θενξ σου, υποθετω οτι εισαι εσυ Πανο. Συγχαρητηρια. 🙂
21 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:46 μμ
Γιάννης - 2
Πάνο,
Προσθέτω και τα δικά μου συγχαρητήρια γιά το εξαιρετικό κείμενο.
22 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:39 πμ
zeppos
Αμάν .. ψυχοπλάκωμα πρωί – πρωί με τη τσίμπλα στο μάτι..
Εύγε Πάνο..
Καλημέρα σας.
Άραγε τι έγινε … μετά;
22 Νοεμβρίου, 2009 στις 5:52 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Δυνατό κείμενο Πάνο, δυνατό και πολύ σκοτεινό.
24 Ιουνίου, 2010 στις 8:32 μμ
Άλλος Σοσιαλιστής
Δυνατό, σκοτεινό, αληθινό, αλλά πάνω απ’ όλα, ΕΎΓΛΩΤΤΟ.
Και επίκαιρο, πονηρά επίκαιρο.
Μπράβο Πάνο. Οργάνωσε τώρα και τις λεπτομέρειες… Να σου πω, δεν έχω πρόβλημα με το γερμανικό νούμερο.. 😉
υ.γ. κι αν θέλετε και σοβαρή κουβέντα (που σηκώνει απεριόριστα) εδώ είμαι.
24 Ιουνίου, 2010 στις 8:34 μμ
Πάνος
Ξεκίνα εσύ τα σοβαρά -και βλέπουμε… 😉
24 Ιουνίου, 2010 στις 8:59 μμ
Άλλος Σοσιαλιστής
Τελικά θα αναγκαστώ να … με αποδείξω ψεύτη, θα πρέπει να αποχωρήσω εντός ολίγου..
Πάνο, σε δεύτερη ανάγνωση του σχολίου μου, αναρωτήθηκα αν ήταν εύγλωττο (σε αντιστοιχία με την ιστορία). Μάλλον όχι. Mea culpa, αφαίρεσε οποιαδήποτε ειρωνική χροιά διακρίνεις, απλά ένα τόσο τραγικό θέμα πήγα να το ελαφρύνω ατέχνως..
Πράγματι η κατάσταση στην Ελλάδα προβλέπεται ιδιαίτερα βαριά. Βαριά στις πλάτες των ασθενέστερων στρωμάτων, βαριά στις πλάτες της ευαγγελιζόμενης αλλά φανταστικής δυστυχώς ανάπτυξης, βαριά ακόμη και για την λεγόμενη κοινωνική συνοχή που θα είναι ένα από τα πλέον σοβαρά θύματα.
Τι μέλλει γενέσθαι σε μια κοινωνία που καταρρέει;
Τι μέλλον έχει η πολιτική της υπόσταση όταν οι κύριοι μηχανισμοί του συστήματος αρνούνται να ανοίξουν ουσιαστικό διάλογο με τον πολίτη; Θα μπούμε σε μια Μπερλουσκονική περίοδο; Αντί για ΓΑΠ και Κωστάκη θα έχουμε Βγενόπουλο;
Είμαι σίγουρος πως εκφράζω πολλούς αναγνώστες, έστω κι έτσι πρόχειρα που τα βγάζω..
Και πρέπει να φύγω, θα επανέλθω μετά τα μεσάνυχτα..
Ευχαριστώ για το βήμα 🙂
24 Ιουνίου, 2010 στις 9:14 μμ
bernardina
Πάνο,
Ξέρεις από τι κινδυνεύουν πάντα τα κλεισορέματα, ε;
Από τους Εφιάλτες….
24 Ιουνίου, 2010 στις 9:26 μμ
Πάνος
Δεν υπάρχουν Εφιάλτες στην Κοιλάδα με τα Νερά, γιατί δεν υπάρχουν Εξωτερικές Δυνάμεις. Η μόνη εναλλακτική (για όλους) είναι η επιβίωση της Κοιλάδας.
24 Ιουνίου, 2010 στις 9:50 μμ
bernardina
ΒΡΕΧΕΙ!!!
Όχι στην κοιλάδα με τα νερά. Ούτε στον Άλφα του Κενταύρου -ΕΔΩ!
25 Ιουνίου, 2010 στις 12:22 πμ
Άλλος Σοσιαλιστής
… και γύρισα, αλλά με νου φευγάτο…
Τι να πει κανείς για το σήμερα…
Θυμάμαι παλιά κινέζικη κατάρα «είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς».
Στη θεωρία, παίρνει απόφαση η κοινωνία να αλλάξει κι αλλάζει…
στην πράξη όμως, από που να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει.. χώρια που ο καθένας απαιτεί η δικαιοσύνη ν’ αρχίσει απ’ αλλού τη δουλειά της… 😦
Τέσπα.. Κάτι μου λέει πως θα επανέλθουμε στο θέμα, σ’ αυτό ή σε άλλο ποστ..
Καληνύχτα Πάνο, παίδες 🙂
14 Απριλίου, 2012 στις 3:08 μμ
palmyra
Μήπως η εικονική πραγματικότητα του κειμένου ….είναι πράγματι αντικειμενικά υπαρκτή;;;
Εξαιρετκά ωραίο το κείμενο με τη μυθοπλασία του!!!
14 Απριλίου, 2012 στις 3:14 μμ
Πάνος
palmyra,
ευχαριστώ πολύ! Ελπίζω οι καταστάσεις που περιγράφονται να μην επαληθευτούν ποτέ. Αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι’ αυτό.
14 Απριλίου, 2012 στις 3:42 μμ
ιερεμιας
Είδες που σου έλεγα δεν έχει σχέση αν είναι δραχμή,δολάριο, ευρώ η νερό.
14 Απριλίου, 2012 στις 5:03 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Πέρασαν ήδη 3 χρόνια από τότε που ξαναμιλήσαμε και μου φαίνεται ότι έχουν περάσει αιώνες.
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι όταν έλεγα στους φοιτητές μου στα Τίρανα πως ο χρόνος δεν είναι ποσοτικό μέγεθος , αλλά μπορεί το λίγο σε μια μόνο στιγμή να συμπυκνώσει το πολύ, θα ερχόταν εποχή που την επιβεβαίωση θα την ένοιωθα στο πετσί μου.
Μου φαίνεται πολύ μακρινή η εποχή που ήμασταν αθώοι (ήμασταν άραγε;;) και νομίζαμε ότι η κόλαση ήταν έξω από την Κοιλάδα και κινδυνεύαμε από αυτήν και τους δαίμονές της.
Όλα άρχισαν από τότε –ή είχαν αρχίσει ήδη και ο φόβος δεν μας άφηνε να το δούμε;;- που οι φρουροί των εξωτερικών συνόρων παραπονέθηκαν πως αυτοί διακινδυνεύουν τη ζωή τους και έχουν τόσα θύματα κάθε φορά που γίνονται επεισόδια στη νεκρή ζώνη, ενώ οι νέοι που φρουρούν τις δεξαμενές είναι ασφαλείς.
Προσπάθησε το Συμβούλιο να εφαρμόσει εναλλαγές, αλλά κοντέψαμε να το πληρώσουμε με καταστροφή.
Δεν είναι όλοι ίδιοι στη μάχη με τα καλάσνικοφ, ούτε μπορεί ο μεσήλικας να ανταποκριθεί και το καταλάβαμε όταν πλημμύρησε η Κοιλάδα από εξαγριωμένους διψασμένους τη νύχτα που οι πιο διακεκριμένοι ήταν σε θέσεις οπισθοφυλακής.
Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη , τάλεγα και παλιά στους φοιτητές μου στα Τίρανα, οι εξωτερικοί φρουροί έθεσαν όρους για καλύτερη πρόσβαση στην τροφή και την ξεκούραση, πήραν θέσεις στο Συμβούλιο και μεγαλώνοντας έκαναν τους εκπαιδευτές στους νέους φρουρούς και δεν παραιτήθηκαν ποτέ.
Πολλοί πείναγαν και πέθαιναν , αλλά οι αποθήκες έπρεπε να είναι πάντοτε υπερπλήρεις ο εξοπλισμός αρκετός (ήδη τα εκρηκτικά τα φτιάχναμε μόνοι μας σε εργοστάσιο που δούλευαν τα παιδιά και οι γέροι) για την ώρα που οι δαιμονισμένοι της έξω Κόλασης θα μας πολιορκούσαν.
Οι φρουροί έπρεπε να είναι υγείς και με υψηλό ηθικό και πάνω από όλους οι εκπαιδευτές τους και οι οργανωτές τους.
Πολλοί από αυτούς –είναι αλήθεια- έπαψαν αν είναι εκπαιδευτές , ανέθεσαν την καθημερινή δουλειά σε νέους που μεγάλωσαν, και οι ίδιοι ασχολούνται με τη διαχείριση των π΄ρορων της Κοιλάδας, ώστε να μην ξανασυμβούν τα ίδια με τότε, απέσπασαν μάλιστα και κάποιες ομάδες από τους εξωτερικούς φρουρούς για αυτήν τη δουλειά – πραιτωριανούς τους λέγαμε.
Είπα πραιτωριανούς και θυμήθηκα τότε στα Τίρανα που είχαμε βιβλία και διάβαζα για τη Ρώμη.
Είναι και αυτοί οι ψίθυροι που ακούω από παλιότερους «δεν έπρεπε να τα καίμε, η ανάγκη δεν δημιουργεί ανθρώπους, δημιουργεί ζώα, η διαχείρισή της μπορεί να δημιουργήσει».
Άλλοι πάλι λένε ότι εκεί έξω τα πράγματα σε κάποιες περιοχές στρώνουνε και οι άνθρωποι σιγά σιγά αρχίζουν να ζούνε και να επικοινωνούν μεταξύ τους , ξαναφτιάχνουν δρόμους λέει.
Όμως το Συμβούλιο λέει ότι αυτά τα λένε οι εχθροί της Κοιλάδας για να φύγουν κάποιοι από εδώ και να μείνουν λιγότεροι και να ζουν αυτοί κάπως καλύτερα.
Άλλωστε ποιος μπορεί να αμφισβητήσει αυτό που είπε πριν 7 χρόνια το Συμβούλιο «η καταστροφή δεν υπάρχει περίπτωση να αναστραφεί», στο κάτω κάτω ποιος μπορεί να ερμηνεύσει καλύτερα τους Νόμους της Φύσης και τα μοιραία;;
Για αυτό, άλλωστε, όποιος διαδίδει τέτοιες φήμες θεωρείται εχθρός και εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες για το καλό της Κοιλάδας.
Εγώ όμως δεν είπα κάτι τέτοιο, ίσως φταίει εκείνος ο άτιμο ο Σέργκο που τους είπε ότι ήμουν καθηγητής παλιά στα Τίρανα!!
Δεν βαριέσαι έτσι και αλλιώς και εδώ Κόλαση είναι και έξω Κόλαση είναι, αν και δεν θα προλάβω να το διαπιστώσω…………….
14 Απριλίου, 2012 στις 5:36 μμ
Πάνος
!!!
14 Απριλίου, 2012 στις 7:25 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Πανο, συγχαρητηρια.
Η εκταση και η ενταση της ανθρωπινης υπερεκμεταλλευσης της βιοσφαιρας και ο υπερπληθυσμος, αργα η γρηγορα θα οδηγησει σε τετοιες καταστασεις και ισως χειροτερες, απο αυτες που περιεγραψες.
Νομιζω οτι η επεκταση αυτου του αφηγηματος σε μια νουβελλα ειναι μια πρωτη φιλικη προταση.
Η δευτερη ειναι η συγγραφη δραματοποιημενου σεναριου, σε συνδυασμο με collage απο οικολογικα μελλοντολογικα ντοκυμανταιρ (50 χρονια μετα τον ανθρωπο, πυρηνικος χειμωνας, κ.λ.π.) με βαση το διηγημα σου και
η αιτηση για χρηματοδοτηση ενος μελλοντολογικου ντοκυμανταιρ πολιτικης οικολογιας θα ηταν τα επομενα βηματα.
Ηδη χωρις ραδιενεργη μολυνση, η λίμνη Αράλη συρρικνώθηκει σημαντικά όταν εγιναν εργα εκτροπης σε δύο ποταμούς που την τροφοδοτούσαν για να αρδεύσουν παρακείμενες περιοχές. Ανάμεσα στο 1960 και το 1998 η στάθμη των υδάτων της λίμνης είχε πέσει κατά 60% και η χωρητικότητά της κατά 80%. Η Αράλη, εχει σταδιακά μετατραπεί στην έρημο Άραλ Καρακούμ, της οποίας το έδαφος αποτελείται από αλάτι, χημικές ουσίες και άλλα απόβλητα.
Στην έκταση της Άραλ Καρακούμ εχουν απομεινει τρεις διαφορετικές λίμνες με πλήρη απουσία της χλωρίδας και της πανίδας στις δύο από αυτές. Οι λίμνες συρρικνώνονται σταθερά μέχρι –όπως όλα δείχνουν- να εξαφανιστούν τελείως.
Στοιχεια απο
http://www.solon.org.gr/index.php/2008-07-15-19-12-00/53-2008-07-15-14-19-03/1158-limni-arali.html
14 Απριλίου, 2012 στις 9:13 μμ
Μιχάλης Μιχελής
Πάνο κατ’ αρχάς συγχαρητήρια για το συγγραφικό σου πόνημα.
Μου έφερε συνειρμικά πολλά, όπως και το φιλμ «Ακόμα και η βροχή» ( του Ισιάρ Μπολέϊν), που αναφέρεται για τα νερά μιας κοιλάδας στην Βολιβία. Όμως επί της ουσίας του σχολίου μου, είναι το σενάριο που παρουσίασες, ένα άριστο θέμα, για ένα διαδραστικό παιγνίδι μέσω ιντερνέτ, που ονομάζεται «Η δεύτερη ζωή των αβατάρ» και σαρώνει στις συμμετοχές.
Το Second Life ( της Liden Lab), ξεκίνησε το 2003. Οι χρήστες ονομάζονται «κάτοικοι» και διαμορφώνουν τις συνθήκες της πλοκής, μέσω των αβατάρ που στέλνουν. Ο κάθε χρήστης (καλή ώρα του λόγου σου), μπορεί να περάσει τη δική του εκδοχή σε μια ιστορία κι αναμένει την διαδραστική συμμετοχή , εκείνων που θ’ αποδεχθούν να μπουν στην πλοκή και ταυτόχρονα ν’ αναπτύξουν τις δικές τους εκδοχές στην ιστορία σου, μπερδεύοντας ενίοτε και δικές τους ιστορίες. Δηλαδή να μην έχει η ιστορία στο φινάλε τη δική σου ή κάποιου άλλου την εκδοχή, αλλά ενός άλλου (τρίτου) άσχετου. Όμως έτσι εμπλουτίζεται το περιεχόμενο, εφ’ όσον τον επιθυμείς. Αν όχι συνεχίζεις απτόητος με τη δική σου ιστορία.
Στους κανόνες του παιγνιδιού συμπεριλαμβάνονται τα πνευματικά δικαιώματα, του δημιουργού της ιστορίας, ανεξάρτητα από τις μεσολαβήσεις των συμπαικτών του.
15 Απριλίου, 2012 στις 8:37 πμ
Vasiliki
Συγχαρητήρια. Εξαιρετικό.
15 Απριλίου, 2012 στις 1:51 μμ
Πάνος
Θενξ!
12 Φεβρουαρίου, 2014 στις 7:51 μμ
Γιατί το νερό είναι πλέον πιο σημαντικό από το πετρέλαιο | Η καλύβα ψηλά στο βουνό
[…] https://panosz.wordpress.com/2009/11/21/valley/ […]