Για να τ’ ακούσει η Δ.
Ο Ζαμπέτας έχει καθιερωθεί ως το πρότυπο του διασκεδαστή: ο πενηντάρης, ο αράπης, ο πιο καλός ο μαθητής, αποσπάσματα από έρωτες κλπ. Αυτή όμως είναι η μία του πλευρά. Υπάρχει και η άλλη, η λιγότερο γνωστή: αυτή του μελαγχολικού λαϊκού τροβαδούρου. Καθόλου τυχαία, εδώ βρίσκονται τα περισσότερα από τα «μεγάλα» τραγούδια του Ζαμπέτα. Σας δίνω στη συνέχεια κάποια από αυτά + μερικά συντομα σχολιάκια. Χαρείτε τα!
Αλήτη (Αλέκος Καγιάντας)
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=mr54zdDbgOM&hl=en_US&fs=1&]
Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω (Χαράλαμπος Βασιλειάδης)
Η πρώτη εκτέλεση είναι του Καζαντζίδη, αλλά Η εκτέλεση είναι της Μαρινέλας:
Έκπληξη: το έχει δισκογραφήσει και ο Μάρκος Βαμβακάρης!
Η παλιοπαρέα (Νίκος Μπακογιάννης)
Ένας απίθανος συνδυασμός αλέγρας μουσικής και μελαγχολικού στίχου. Η αλήθεια είναι ότι ο στίχος του Νίκου Μπακογιάννη (αδερφός του Παύλου) …σαλεύει, όπως έλεγε ο Ζαμπέτας!
Μάλιστα κύριε (Αλέκος Καγιάντας) Τι να πει κανείς γι’ αυτό το διαμάντι – όποιος κατάλαβε κατάλαβε! Ίσως εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλο τραγούδι του, αυτό που είχε στην ψυχή του ο Ζαμπέτας.
Μεσάνυχτα που να σε βρω (Δημήτρης Χριστοδούλου)
Ξημερώματα (Δημήτρης Χριστοδούλου)
Ο ξενύχτης (Χαράλαμπος Βασιλειάδης)
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=RmKN3vfgfXw&hl=en_US&fs=1&]
Ο Τζακ Ο Χάρα (Θεοδόσης Άθας). Μοναδικό Ζαμπετομπλουζ! Ο Άθας ζούσε στην Αμερική και έκανε ραδιόφωνο – ετσι γνώρισε το Ζαμπέτα. Πέθανε νεότατος, από καρκίνο. Η Βίκυ Μοσχολιού, ιδανική ερμηνεύτρια του Ζαμπέτα, το «γδέρνει» ζωντανό…
…αλλά και η ερμηνεία του ίδιου του Ζαμπέτα δεν περνάει απαρατήρητη:
Πάει πάει πάει (Χαράλαμπος Βασιλειάδης). Το βίντεο (από ελληνική ταινία) είναι για αυτοκτονία…
Παιδί της νύχτας (Νίκος Μπακογιάννης)
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=HJ6oMMNmLTE&hl=en_US&fs=1&]
Που ήσουν και χάθηκες (Αλέκος Καγιάντας)
Σουρουπώματα (Πυθαγόρας)
Τα δειλινά (Χαράλαμπος Βασιλειάδης)
Τι να φταίει (Δημήτρης Χριστοδούλου)
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=OcQcEJzYkSc&hl=en_US&fs=1&]
Το αδιέξοδο (Αλέκος Καγιάντας)
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Zxv84euRG3s&hl=en_US&fs=1&]
Το γράμμα και η φωτογραφία (Αλέκος Καγιάντας)
Το καράβι (Χαράλαμπος Βασιλειάδης). Προσέξτε την ερμηνεία της Μπέμπα Μπλανς.
Το ξέρω πια δε μ’ αγαπάς (Λευτέρης Παπαδόπουλος)
Το ρολόι θα σημάνει (δεν εντόπισα το στιχουργό)
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=_2kjrwzeFrE&hl=en_US&fs=1&]
Χάθηκες (Δημήτρης Χριστοδούλου)
*
Με τις υγείες σας…
24 Σχόλια
Comments feed for this article
18 Φεβρουαρίου, 2010 στις 2:57 μμ
kaltsovrako
Επέτρεψέ μου Πάνο να προσθέσω ένα από τα αγαπημένα μου, «Τα χίλια περιστέρια»
Παραθέτω ένα βιντεο όχι πολύ καλό, αλλά ενδεικτικό της αμεσότητας του Ζαμπέτα
(ό,τι αξίζει είναι μέχρι το 3:30. Μετά είναι ένα τρισάθλιο διαφημιστικό)
Το τραγούδι ακούγεται καλύτερα σε αυτό το clip.
18 Φεβρουαρίου, 2010 στις 3:03 μμ
Πάνος
καλτσό, θενξ. Αλλά το «κόνσεπτ» που λέτε και σεις οι τεχνοκράτες, ήταν τα «μελαγχολικά» τραγούδια του Ζαμπέτα. Πχ το έρημος μόνος και βαρύς, από τον τελευταίο δίσκο (στίχοι Ιωάννα Κλειάσιου) που δεν το έβαλα γιατί δεν το βρήκα στο γιουτούμπ!
18 Φεβρουαρίου, 2010 στις 3:15 μμ
kaltsovrako
Οk, αν και δεν απέχουν πολύ τα συναισθήματα μου ακούγοντας αυτό το τραγούδι (προσωπικοί λόγοι) από το concept σου. Eπίσης μπορείς να διακρίνεις συ την μελαγχολία του σημιουργού στην κίνηση του κεφαλιού του στο πρώτο βίντεο όταν απαγγέλει τους στίχους (3:00, ακριβώς). Aυτή η κίνηση με παρακίνησε πιο πολύ απ’ όλα να το βάλω.
Αντε που θα μας πεις πως έιμαστε εκτός concept!
😉
18 Φεβρουαρίου, 2010 στις 3:17 μμ
Πάνος
Καλά ντε, δε σε είπαμε και καμπούρη… 😉
18 Φεβρουαρίου, 2010 στις 3:22 μμ
sissa ben dahir
Δούλεψαν και μη λαϊκές μαζί του. Επειδή εξάλλου μνήμες με συνδέουν με το θεατρικό και κινηματογραφικό έργο «μιας πεντάρας νιάτα» και με τη Μαρία Δουράκη, τολμώ να προτείνω και το ομώνυμο κομμάτι, για να δουν και οι νεώτεροι πως γίνονταν τότε οι ηχογραφήσεις για το σινεμά.
ΥΓ. Είμαι και εντός μελαγχολικού κόνσεπτ. Αμ πως;
18 Φεβρουαρίου, 2010 στις 4:53 μμ
Αthanassios
Σταθμός στην καριέρα του Ζαμπέτα η συνεργασία του με το Δημήτρη Χριστοδούλου.Αλλιώς νομίζω θα έμενε στην ιστορία σαν ένας γραφικός κινηματογραφικός τραγουδοποιός, χωρίς να παραγνωρίζω ότι έχει γράψει και πολλά σπουδαία τραγούδια μόνος του….
Προσθέτω κι αυτό :
19 Αυγούστου, 2010 στις 3:03 πμ
kits
concept dalkas….:-)
19 Αυγούστου, 2010 στις 3:04 πμ
kits
Καλύτερα τούμπαλιν: Dalkas concept….
19 Αυγούστου, 2010 στις 3:43 πμ
lifeable
Πολύ ορέο αφιέρωμα…!
19 Αυγούστου, 2010 στις 9:55 πμ
bernardina
Χαίρομαι που παρέλειψες το all time αγαπημένο μου για να το αφιερώσω εγώ (εξαιρετικά…)
19 Αυγούστου, 2010 στις 10:04 πμ
bernardina
Σόρι για το φάουλ, μόλις θυμήθηκα ότι η μουσική είναι του Καλδάρα, αλλά δεν πειράζει, η αφιέρωση ισχύει 😉
Και μαζί της αυτή για να επανορθώσω:
19 Αυγούστου, 2010 στις 11:50 πμ
Β.Δ. Καργούδης
@Αthanassios: Να καταθέσω, φίλε μου, και εγώ τη δική μου εδαφιαία (όσο μπορώ βέβαια, από…τεχνική άποψη) υπόκλιση, μπροστά στο ποιητικό (αλλά ΚΑΙ αφηγηματικό) μέγεθος (όχι μόνο… καθ’ ύψος!) του αξέχαστου «ψηλού», του Δημήτρη του Χριστοδούλου.
Και φυσικά, με μια έννοια, ο Ζαμπέτας σφραγίστηκε από τη συνεργασία τους, με το αποτύπωμα όμως που άφηνε θέλοντας και μη ο Δ.Χ στη ζωή και τη δουλειά ΟΛΩΝ όσων είχαν την τύχη να διασταυρωθούν οι δρόμοι τους, με τους δικούς του δρόμους.
Οχι όμως -προς Θεού!- «γραφικός κινηματογραφικός τραγουδοποιός» ο Ζαμπέτας, «άνευ Χριστοδούλου»
Μια περίπτωση -ο Ζαμπέτας- λαϊκού ανθρώπου, που η μεν μουσική τον πρωτοσυνάντησε στο πατρικό μπαρμπέρικο, αλλά τα ίχνη της θείας Δωρεάς, πρέπει να υπήρξαν ήδη ανεξίτηλα προ-χαραγμένα στους γενετικούς του κώδικες.
Ίχνη δωρεάς δημιουργικής, μιας περίεργης δηλαδή και ανεξήγητης -για όλους εμάς τα δισεκατομμύρια των κοινών ανθρώπων- σχέσης-ταύτισης με την έννοια του «μέλους», της μελωδίας.
Ένα φαινόμενο, που κατά διαστήματα, εμφανίζεται σε δημιουργικούς χώρους ποικίλους, φαινομενικά χωρίς συνάφεια μεταξύ τους (πχ. κάτι αντίστοιχο στο ποπ πεδίο υπήρξε ο επίσης χαρισματικός μελωδικά Έλτον Τζον!).
Και με τη λάμψη του, προσφέρει το φαινόμενο αυτό, ανακούφιση κι απαντοχή, τόσο πια λειτουργικά (αλλά όχι μόνο) πολύτιμη, γιατρικό ένα κι’ ένα για τους σύγχρονους ρυθμούς της καθημερινής «λατρείας του αποτελέσματος», σε πλήθη ανθρώπων, από όλα αυτά ακριβώς, τα «του βίου» φθοροποιά & εξαντλητικά.
Μέλος, -λοιπόν νομίζω-, (στις πολλές, μαγικές, και μυστικές -μέχρι τότε- πλευρές του), αλλά και μια νέα, -μαζί με την άλλη νεωτεριστική προσέγγιση του Χιώτη- και φρέσκια σκέψη, για το ρόλο του μπουζουκιού στις ορχηστρικές «αφηγήσεις», ένα ρόλο σύνθετο, ΚΑΙ του αφηγητή ΚΑΙ του (με τα απίστευτα σόλι) σχολιαστή, είναι αυτά τα υπερπολύτιμα, που τόσο γενναιόδωρα και με το απίστευτο «αρχοντικό» του χιούμορ κόμισε ο Ζαμπέτας.
Δώρο του μυαλού και της καρδιάς του, σ αυτό το ριζοσπαστικά μοναδικό μόρφωμα που υπήρξε το ελληνικό Λαϊκό τραγούδι (ζήτω & ξαναζήτω του), πηγή (από τις όχι και τόσο πολλές, μεταξύ μας) δίκαιας περηφάνειας, για τους συμπολίτες μας όλους, από το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα και προς τις μέρες μας.
(ΣΣ.: Το τεράστιου μεγέθους αυτο(;)-βιογραφικό «Και η βρόχα έπιπτε στρέϊτ θρου..», πολύτιμο -κατά τη γνώμη μου- απόκτημα για κάθε βιβλιοθήκη, ΚΑΙ για τις αυθεντικές «φέτες καθημερινότητας» προηγούμενων δεκαετιών, που -μεταξύ τόσων άλλων- προσφέρει…)
19 Αυγούστου, 2010 στις 2:30 μμ
theotherone
«Mάλιστα Κύριε» και «Που’σαι Θανάση» είναι τραγούδια που έχω δει να συγκινούν ανθρώπους που δεν έχουν, ούτε επιθυμούν να αποκτήσουν, την παραμικρή σχέση με αυτό το είδος μουσικής, και αυτή είναι η καλύτερη μαρτυρία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, για την αξία τους.
Επιτρέψτε μου να παραστήσω όμως τον… κριτικό μουσικής και να αναρωτηθώ πόσο καλύτερη θα ήταν «η παλιοπαρέα» αν είχε τραγουδηθεί με τον μελαγχολικό και σοβαρό τρόπο αυτών των δύο τραγουδιών και χωρίς τους «μαγκιόρικους» light ατταβισμούς που έχει… Κάθε διαφωνία (εκτός του χαζούτσικου «ποιός είσαι εσύ για να κρίνεις») ευπρόσδεκτη.
19 Αυγούστου, 2010 στις 2:37 μμ
theotherone
Να βάλω και link στον μελαγχολικό Θανάση που ξεχάσατε. Ύμνος στις φιλίες που αφήσαμε να μαραζώσουν και στα ναυάγια των ζωών μας.
19 Αυγούστου, 2010 στις 3:13 μμ
bernardina
theotherone, ως προς το
«…τους “μαγκιόρικους” light ατταβισμούς που έχει…»
το αντεπιχείρημά μου ασφαλώς και δεν είναι το «ποιος είσαι για να κρίνεις». Απλώς ότι αν δεν υπήρχαν αυτοί δεν θα ήταν ο Ζαμπέτας που όλοι «ξέρουμε και αγαπάμε». Θα ήταν άλλο πακέτο, άλλο χαρμάνι. So (we) take it or (we) leave it…
υγ. Όσο για την απήχησή του σε ανθρώπους που αγαπούν κυρίως άλλα μουσικά είδη (όπως εγώ) μήπως μπορείς να μου θυμίσεις ποιοι είχαν πει πως το «Ο Πιο Καλός Ο Μαθητής» ήταν το πρώτο… πανκ τραγούδι, 😆 γιατί αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει;
19 Αυγούστου, 2010 στις 10:14 μμ
Πάνος
μπ,
χαίρε και υγίαινε! 🙂
*
Βαγγέλη,
επιτέλους ένα σχόλιό σου που προσυπογράφω ανεπιφύλακτα… 😉
*
theotherone,
το «πού ‘σαι Θανάση» δεν το ξέχασα – αντιθέτως με προβλημάτισε πολύ αν θα έπρεπε να μπει στη συλλογή του ποστ ή όχι. Κατάληξα στο όχι γιατί – στην τελική -το τραγούδι μου βγάζει περισσότερη αισοδοξία παρά μελαγχολία.
Όσο για την «παλιοπαρέα»η επιλογή του Ζαμπέτα να το πει όπως το λέει είναι κάτι παραπάνω από σοφή. Αν το έλεγε «μελαγχολικά» θα έβγαινε μια αφόρητη μελούρα. Όπερ άτοπον…
*
20 Αυγούστου, 2010 στις 1:18 πμ
Πάρης
Για «Το ρολόι θα σημάνει» το stixoi.gr δίνει ως στιχουργό τον ίδιο τον Ζαμπέτα
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=17877
26 Δεκεμβρίου, 2010 στις 11:42 πμ
Γιώργας
Να προσθέσω κι εγώ:
(Στίχοι Δημήτρη Χριστοδούλου)
19 Αυγούστου, 2012 στις 8:04 μμ
Γιώργος Ζαμπέτας: Η “ψυχούλα” του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού « Χρυσάνθεμο
[…] https://panosz.wordpress.com/2010/02/18/zambetas-3/ […]
20 Αυγούστου, 2012 στις 12:03 μμ
Ενη
Και μια αλλη μουσικη και χορός που ανηκει σε εναν αλλο λαο , αυτόν της Αργεντινης,…….
20 Αυγούστου, 2012 στις 12:19 μμ
Ενη
Πάνο
Εστειλα ενα video, αλλά «πάγωσε»τι φταίει αραγε;
14 Οκτωβρίου, 2013 στις 3:01 μμ
Γιώργος Ζαμπέτας: Η “ψυχούλα” του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού | Το ελληνικόν λαϊκόν
[…] https://panosz.wordpress.com/2010/02/18/zambetas-3/ […]
14 Οκτωβρίου, 2013 στις 3:02 μμ
Γιώργος Ζαμπέτας: Η “ψυχούλα” του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού | Χρυσάνθεμο
[…] https://panosz.wordpress.com/2010/02/18/zambetas-3/ […]
12 Νοεμβρίου, 2014 στις 6:30 μμ
Πάνος
Δεκάδες επισκέπτες σήμερα στον «μελαγχολικό τροβαδούρο».