Του Βαγγέλη Καργούδη
Της Παναγίας σήμερα, εγώ όμως σαν «καθ’ έξιν» στραβάδι, θα πω δυό λόγια για την
παραμονή, για την χθεσινή μέρα, 14 του Αυγούστου.
55 χρόνια πριν λοιπόν, σα χθες, κι’ αφού πριν από μόλις 3 ώρες (τόση ταχύτητα-αστραπή όταν η Εξουσία επείγεται) είχε ακούσει για την απόρριψη της τελευταίας προσπάθειας να αποτραπεί η θανάτωσή του, ο δάσκαλος Νίκος Πλουμπίδης, είδε τη Μοίρα του κατάματα 7 φορές. Όσες και οι 7 κρύες, σκοτεινές κάνες των όπλων του εκτελεστικού αποσπάσματος. Διάλεξε -ή τον διάλεξαν- τη δική τους μεταλλική μαυρίλα, για το Ταξίδι της Επιστροφής στο δικό του Μεγάλο Σκοτάδι. Στην Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί, στις 5:25 το χάραμα (από ρεπορτάζ εφημερίδων της εποχής), «ο δημοδιδάσκαλος Νικόλαος Πλουμπίδης, «ο «Μπάρμπας» των παρανόμων οργανώσεων του ΚΚΕ», «αψόγως ενδεδυμένος, φέρων λευκόν ρινόμακτρον εις την κομβιοδόχην, (οι αρμόδιοι, μετ αγανακτήσεως και στεντορεία τη φωνή, διέψευδον, διαδόσεις κακοβούλων, ή απλώς απληροφορήτων, αίτινες (αι διαδόσεις) απέδιδον, εις το παρά τη καρδία του θανατοποινίτου λευκόν ρινόμακτρον, ρόλον σημάνσεως οπτικής. Ήτις, υποτίθεται ότι θα διηυκόλυνε τον ανετότερον, υπό των στρατιωτών του εκτελεστικού αποσπάσματος, και αποτελεσματικότερον εντοπισμόν του τελικού στόχου)και υποβασταζόμενος, αδύναμος εκ της φυματιώσεως τελευταίου σταδίου, ήτις τον εταλαιπώρει επί μακρόν, εστάθη προ του εκτελεστικού αποσπάσματος, αρνηθείς την κάλυψιν των οφθαλμών του. Όπως προηγουμένως, ηρνήθη ωσαύτως και την Θείαν Μετάληψιν και την Εξομολόγησιν, άμα και τους συνήθεις παρηγορητικούς λόγους, αποτρέψας ευγενώς τον ιερέα των φυλακών. Οι παριστάμενοι όμως, εσημείωσαν έκπληκτοι, την σχετικώς πολύ μεγάλης δια παρομοίας περιπτώσεις, διαρκείας…ιδιωτικήν, φιλοσοφικού &…θρησκειολογικού περιεχομένου συζήτησιν, ήτις έλαβε χώραν, εις τας δυσκόλους δι όλους στιγμάς, μεταξύ του προς εκτέλεσιν βαίνοντος Πλουμπίδη, και του προαναφερθέντος ιερέως».
Δεν είναι ακριβώς η γλώσσα των εφημερίδων της εποχής, θα μπορούσε όμως. Και θα πρόσφερε και μια μικρή απόλαυση -μετά θάνατο- στο πνεύμα(;) του Πλουμπίδη. Τοποθετημένος με συνέπεια στην υποστήριξη των απόψεων του Κορδάτου για το Γλωσσικό, υπέρ της Δημοτικής φυσικά, (αν και σαν επαγγελματίας δάσκαλος τις έβρισκε κομμάτι ακραίες, «.. θα τυραννούσαν, έλεγε, τον πρώτο τουλάχιστο καιρό, το αισθητήριο των παιδιών..», -αυτά ήταν το πρώτο του νοιάξιμο-, καθόλου ωστόσο δεν αρνιόταν, την αναζήτηση αισθητικών απολαύσεων, -«..από επαγγελματική διαστροφή..» έλεγε,- στην κομψότητα της γλώσσας του Ροϊδη. Τέτοιος ήταν ο άνθρωπος, τέτοιος και ο εκπαιδευτικός Πλουμπίδης.
Γιατί καθώς η Ιστορία τον εκτόξευσε -και δίκαια- στο υψηλότατο αλλά -κακά τα ψέματα- μοναχικό, βάθρο του Ήρωα «Εξ υπερβάσεως των ανθρωπίνων»*1, έτεινε να αφαιρέσει σιγά-σιγά από την εικόνα του, όλους τους «ανθρώπινους ζωτικούς χυμούς». Και να μας στερεί έτσι τη δυνατότητα, να συνομιλούμε άνετα κι’ απλά με τη μνήμη του. Όχι του στελέχους, του αφιερωμένου με δύναμη & ανιδιοτέλεια σπάνια, στην υπόθεση «για μια καλύτερη κοινωνία των Ανθρώπων». Αλλά του κυρ Νίκου, του δάσκαλου «που πολύ νοιαζόταν τα παιδιά», του πατέρα, που ακόμα και την ύστατη ώρα, η μεγαλύτερη φροντίδα του ήταν για «το όνομα που θ’ άφηνε στο παιδί του, καθώς δεν είχε και τίποτ’ άλλο ν’ αφήσει». Του χτυπημένου από την «ανίατο ασθένεια» (έκφραση που σήμερα χρησιμοποιούμε -κακώς, κάκιστα- για τις κάθε λογής κακοπλασίες, τον καρκίνο δηλαδή) της εποχής, τη φυματίωση. Που μια δεκαετία τουλάχιστο πριν από το τέλος, όταν για πρώτη φορά διαγνώστηκε «φυματικός τελευταίου σταδίου», οι γιατροί δεν τούδιναν παρά ένα εξάμηνο ζωής. .Ίσως -πρόσθεταν- με ακραία προσεκτική αγωγή & συντηρητική ζωή, «νάπιανε και το χρόνο». Και κείνος, μικρός Τιτάνας της καθημερινότητας, «τράβηξε σα λάστιχο» τη φτωχή, βασανισμένη του ζωή, μέχρι το απώτατο, μη προβλεπόμενο, χρονικό της όριο. Μόνο & μόνο για να προλάβει να προσφέρει. Στο παιδί του, στα άλλα παιδιά, τους μαθητές του, -που δεν παρέλειπε ποτέ, κι όταν δεν μπορούσε στο σχολειό, να τους συναντά εκτός, στη «δική του» Υπόθεση Ζωής «για μια άλλη κοινωνία», και το Κόμμα του, -στις δύο δικές του θεότητες, που τις αντιλαμβανόταν πια ενσωματωμένες σε μία-, και στους συναδέλφους του δασκάλους. Έτσι που από τα περίπου 35 του, είχε φτάσει στις ανώτατες θέσεις εκπροσώπησης, στους συνδικαλιστικούς φορείς των Δημοσίων Υπαλλήλων (Κι’ εδώ «κεντάει» το χιούμορ των αντιφάσεων της ζωής: Συνδικαλιστής με τους Δημόσιους Υπαλλήλους ο Νίκος Πλουμπίδης. Ο καταδικασμένος σε θάνατο «με τον Α.Ν 509 σε συνδυασμό με τον 375, δηλαδή για απόσπαση εδαφών από την Επικράτεια, & κατασκοπία προς όφελος ξένης, εχθρικής χώρας).
Η «Υπόθεση Πλουμπίδη», ενσωματώνει αφηγηματικά & την ιστορία του Νίκου Μπελογιάννη, της αγαπημένης του συντρόφου Έλλης Παππά (αδελφής της Διδώς Σωτηρίου συγγραφέα του «Ματωμένα χώματα»), και των συγκρατουμένων τους, Δ. Μπάτση, (από τους σημαντικότερους, τουλάχιστο βιβλιογραφικά, Έλληνες οικονομολόγους, που το σύγγραμμά του για την «Βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα», αποτελεί ακόμα και σήμερα έργο αναφοράς) Αργυριάδη, Καλούμενου (που και οι δύο κατηγορήθηκαν για την πολιτικά κομβική Υπόθεση των ασυρμάτων) και των άλλων.
Μια ιστορία πολιτικά οριακή και αφηγηματικά ακραία.
Οριακή, γιατί όπως και από τα συνεχώς αναδιφούμενα ντοκουμέντα προκύπτει, οι κυβερνητικές προσπάθειες για την αποτροπή των τελευταίων αυτών εκτελέσεων 1953 & 1954, υπήρξαν και ειλικρινείς, και εντατικές. Άλλωστε, υπήρχε ήδη προγραμματική δέσμευση για μέτρα λήθης & ειρήνευσης -στις ψυχές πια-, την ώρα που ο πόλεμος με τα αληθινά πυρά, είχε από χρόνια τελειώσει.
Και αφηγηματικά ακραία, γιατί εμπλέκει στο αφηγηματικό της κουβάρι, ήρωες απ όλες τις τόσο διαφορετικές «φυλές» της τότε Ελληνικής κοινωνίας. Από την κοινωνική και μορφωτική ελίτ (Μπάτσης), μέχρι και σκληροτράχηλους «επαγγελματίες επαναστάτες» (το «πλήρωμα» των ασυρμάτων του ΚΚΕ στην Καλλιθέα). Και τους σκορπίζει στα δύο στρατόπεδα (άσπρο-μαύρο, καλοί-κακοί, πρόοδος-συντήρηση) με τρόπο, απολύτως μη αναμενόμενο.(Ο εκπρόσωπος πχ. της κοινωνικής «οροφής», της ακραίας ελίτ Δ. Μπάτσης, δεν τοποθετείται στην Συντήρηση, όπου υποτίθεται ότι αμετάκλητα τον στρατεύει η φυσική τάξη των πραγμάτων. Δρα, και μάλιστα πρωταγωνιστικά, με τις δυνάμεις της προόδου, της ανατροπής, και μάλιστα πεθαίνει στο τέλος του αγώνα του αυτού).
Και κάτι άλλο.
Μ έναν τρόπο αριστοτεχνικά περίεργο, όλα τα φυσικά πρόσωπα-ήρωες της ιστορίας, βγαίνουν μέσα από την αφηγηματική λάβα της ιστορούμενης περιπέτειας, απολύτως δικαιωμένα. Το καθένα με τον δικό του τρόπο και «κατά το έθος και το ύφος» του.
Ο -τελικά- μεγάλος Αδικαίωτος, ο Μεγάλος «ες αεί Εκτεθειμένος», δεν είναι κάποιο πρόσωπο, κάποιος ήρωας. Είναι ένα σύνολο προσώπων, ένας συλλογικός φορέας-«γεννήτρια Ιδεών & Ιστορίας». Το κόμμα της Εργατικής Τάξης, το ΚΚΕ. Που στο κάτω-κάτω, η ιστορία όλη, δεν είναι παρά η παράθεση των προσπαθειών, του τιτάνιου έργου, που καταβάλλει, που «καταθέτει» ο κάθε ήρωας, για χάρη του.
Και στο τέλος, όλες οι προσπάθειες, όλος αυτός ο υπεράνθρωπος πόνος και η οδύνη, αναδεικνύονται, σε τραγικές μεν, αλλά εντέλει απλά θλιβερές «απρόσφορες απόπειρες» κατατεθειμένες γενναιόδωρα και χωρίς επιφύλαξη στον βωμό μιας ανθρωποβόρας «Αδύνατης (να πραγματοποιηθεί) Επανάστασης».
…Σαν βούλα επιβεβαιωτική των παραπάνω, ήρθε χθές μια τυχαία -σε ώρα απογευματινής σχόλης σε μια Πολιτεία έρημη-, «περιήγηση», στις σελίδες –μεταξύ άλλων- του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Συλλεκτικό λοιπόν το φύλλο της 14ης 8ου 2009.
Σε μια αναφορά -αναπόφευκτη, καθώς η ολοσχερής παράλειψη, θα χτυπούσε προκλητικά άσχημα, στο αισθητήριο κάποιων επίμονων ορθοφρονούντων εκείνης της πλευράς, που όσο κι αν τείνουν πια να θεωρούνται περιπτώσεις δειγματοληπτικές, «του εκθετηρίου», ωστόσο υπάρχουν και επιμένουν, ή μάλλον επιμένουν να υπάρχουν. Ας είναι και καλή τους ώρα. Αυτών & εκείνων.
Το κείμενο του «Ρ», σε εσωτερική αριστερή σελίδα, στο ένα τρίτο της βαριά-βαριά, είναι, όσο κι αν θα περίμενε κανείς μια κάποια εξωραϊστική προσπάθεια,απολύτως απίστευτο. Και -ας μου επιτραπεί- , στα όρια μιας σλάπστικ τρελής κωμωδίας.
Η ιστορία, μια σαν τις πολλές, αθροίζεται -ξεδιάντροπα- με τις (πραγματικά αναρίθμητες) απλές, ευθύγραμμες ιστορίες μελών & στελεχών του ΚΚΕ και των τιτάνιων προσπαθειών, και των θυσιών τους.
Δεν υπάρχουν, μήτε το γράμμα Πλουμπίδη που προσφέρεται να συλληφθεί στη θέση του, -όπως διαβεβαιώνει- αθώου Μπελογιάννη, μήτε η τοποθέτηση ΚΚΕ ότι ο Πλουμπίδης είναι ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ και το γράμμα παγίδα. (Έτσι, παραμερίζονται και τα τελευταία εμπόδια για να ακολουθήσει ο Μπ. το δρόμο προς το εκτελεστικό απόσπασμα. Και να αποκτήσει το Κόμμα, έναν ΑΚΟΜΑ Μεγαλομάρτυρα, που τόσο τον χρειάζεται τις μέρες εκείνες).
Άχνα ακόμα και για κείνες τις απίστευτες ραδιοφωνικές εκπομπές του κομματικού Ρ/Σ, μετά και την εκτέλεση του (κατ αυτούς πράκτορα) Πλουμπίδη. Όπου απάνθρωπα, και κόντρα σε κάθε έννοια ορθού λόγου, που -υποτίθεται- στην υπεράσπισή του τάσσεται καταστατικά κάθε ΚΚ, διατυπώνεται ο κατάπτυστος ισχυρισμός της κομματικής ηγεσίας, ότι η εκτέλεση Πλουμπίδη ήταν ΕΙΚΟΝΙΚΉ, και ο ίδιος, ΦΥΓΑΔΕΥΤΗΚΕ κάπου στη ΝΟΤΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ!!
Άχνα, ακόμα και για την γελοία, μεταχρονολογημένη αλλά και θεσμικά πλαστή ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Πλουμπίδη, πολύ αργότερα, και με απλή απόφαση της ΚΕ του κόμματος. (ΕΝΩ, σε αντίστοιχες περιπτώσεις ΔΙΟΡΘΩΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ του κόμματος, αυτές πάντα εξελίσσονται ΕΝ ΣΥΝΕΔΡΙΩ, και είθισται να παίρνουν έναν σχεδόν ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ χαρακτήρα.)
Τίποτε, άχνα, τσιμουδιά.
…Όταν το ξανασκέφτηκα το πράγμα, κανένα ημίωρο αργότερα δεν ξέρω γιατί,επινόησα μια πολύ πιο φωτεινή εκδοχή:
Φαντάστηκα, τον αρμόδιο συντάκτη του (άλλοτε αληθινά ένδοξου) «Ρ», να ιδρώνει και να ξεφυσάει ώρες, στην προσπάθεια να φτιάξει ένα κείμενο, που και την επέτειο της εκτέλεσης Πλουμπίδη να μην γελοιοποιεί, και το Κόμμα να μην εκθέτει, και την επαγγελματική αξιοπρέπεια του ίδιου να μη θίγει καίρια. Κάτι σαν την Πυρηνική Σύντηξη δηλαδή.
Και μετά από προσπάθεια ωρών, και κιλά ιδρώτα, να καταλήγει στο ότι η πιο ΕΝΤΙΜΗ -από κάθε πλευρά- λύση, -λέει-, θα ήταν η ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ.
Κάτι δηλαδή -σκέφτηκε-, σαν μια Θορυβώδης Υπόμνηση, μέσα από την ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ..
..Δεν είναι κακό τελικά, σκέφτηκα. Μπράβο τον μπαγασάκο (Για μια στιγμή βέβαια, είχα προφανώς ξεχαστεί, και νόμισα πως έχω να κάνω με κάποιον φανταστικό μεν, αλλά ΥΠΑΡΚΤΟ ΑΡΜΟΔΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ.)
..Ωραία δε θα ήταν όμως;
*1: Το σημείωμα αυτό, τελικά, μοιάζει να απευθύνεται (δυστυχώς) σε αυτούς που ξέρουν δυο-τρία βασικά πράγματα, για την ιστορία αυτή. Την ιστορία δηλαδή του Ανθρώπου με το Γαρύφαλλο (τίτλος του σκίτσου του Πάμπλο Πικάσσο για μια χαρακτηριστική στάση του Ν. Μπ. κατά τη διάρκεια της δίκης του, με το λουλούδι στο χέρι), Νίκου Μπελογιάννη, και του Νίκου Πλουμπίδη.
Κι αυτό, γιατί κάθε αφηγηματική προσπάθεια να «πούμε την ιστορία απ την αρχή», σε όλο το δαιδαλώδες της ξετύλιγμα, και όπου η μία επεξήγηση κάποιου σημείου, θα δημιουργούσε άλλες δύο ανοιχτές για ερμηνείες περιπτώσεις, θα ήταν απλή ματαιοπονία. Και θα μας ξεμάκραινε απ το στόχο. Που δεν είναι άλλος, παρά μια υπενθύμιση τιμής στους πρωταγωνιστές μιας ιστορίας, χαρακτηριστικής των σύγχρονων αγώνων του λαού μας, για πρόοδο & προκοπή…
*
Υστερόγραφο Π.Ζ.: ένα ποστ σχετικά με την υπόθεση Πλουμπίδη ήταν στα άμεσα σχέδιά μου, για την ενότητα «Εμφύλιος». Με πρόλαβε όμως ο Βαγγέλης (τον ευχαριστώ πολύ), που έστειλε το κείμενο που διαβάσατε, ενώ περίμενα ένα κομμάτι για τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη… 😉 Το άρθρο του «Ριζοσπάστη» στο οποίο αναφέρεται ο Βαγγέλης, είναι αυτό εδώ: http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5214104&publDate=14/8/2009
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
57 Σχόλια
Comments feed for this article
11 Μαρτίου, 2010 στις 1:09 πμ
Παπούλης
Ορέα….:)
Να παρατηρήσω εδώ ότι χιλιάδες ανώνυμοι και μερικοί επωνυμοι πέθαναν , βασανίστηκαν , εξορίστηκαν , φυλακίστηκαν , είδαν τις ζωές τους να τσακίζωνται , τις οικογένειές τους να διαλύωνται . Οι περισσότεροι από αυτούς ζούσαν το μαρτύριο αγόγγυστα , σχεδόν εύχαρεις , ή έστω πιστεύωντας βαθύτατα ένα όνειρο που απέμεινε μέχρι τούδε απραγματοποίητο.
Στο ίδιο ακριβώς ιστορικό πλαίσιο λειτουργούσε η προδοσία , ο καιροσκοπισμός , η ξενοδουλεία , οι προσωπικές βλέψεις και οι εσωκομματικοί ανταγωνισμοί . Άνθρωποι κατώτεροι των περιστάσεων , ανδρείκελα , ενεργούμενα και μικροϋπολογιστές σε ένα μοναδικού χαρακτήρα και δυναμικού μείγμα , αντάξιο των Δαιμόνων και μάλιστα ελλείποντος ενός Σταυρόγκιν.
Και άνωθεν το πανίσχυρο παίγνιο του Ψυχρού Πολέμου…..
Δείγματα και των δύο αυτών κατηγοριών υπάρχουν και σήμερα , με το άρθρο του ο Βαγγέλης ο Καργούδης μας επιτρέπει να αναλογιστούμε και να διακρίνουμε ( γι αυτό και τον ευχαριστώ )
11 Μαρτίου, 2010 στις 1:21 πμ
Πάνος
Ενδιαφέρουσα, σχετικά με την αποκήρυξη του Πλουμπίδη από το ΚΚΕ, είναι η ερμηνεία που άκουσα να αναπτύσσει ο Γιώργος Μαργαρίτης.
Κατ΄αυτόν, ο Πλουμπίδης εξέφραζε μια άποψη για συνεργασία της αριστεράς με το κέντρο, την οποία δεν αποδεχόταν η ζαχαριαδική ηγεσία. Εξ ου και η αποκήρυξη.
*
Διαβάζοντας τα αφιερώματα του «Ρ» στον «αποκατασταθέντα ήρωα» Πλουμπίδη, είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του, με την υποκρισία και την ανανδρία (ως προς την ανάληψη της ευθύνης). Δείτε, για παράδειγμα, το αφιέρωμα του 2000:
http://www2.rizospastis.gr/storyPlain.do?id=397205&action=print
11 Μαρτίου, 2010 στις 1:26 πμ
Πάνος
Στο βίντεο φωτογραφίες από τη δίκη και την εκτέλεση του Πλουμπίδη. Ακούγεται το ομώνυμο τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικπου, σε στίχους Μάνους Ελευθερίου.
11 Μαρτίου, 2010 στις 1:43 πμ
Παπούλης
Το άρθρο τπυ Ριζοπιάστη που λινκάρεις Πάνο μου είναι δείγμα χαρακτηριστικό των ταχυδακτυλουργικών ικανοτήτων και των εκπληκτικών δυνατοτήτων που εμπεριέχονται στο στερεοτυπικό λόγο ενός επίσημου οργάνου μιας ισχυρής επιχείρησης…. 😉
Εγώ τον γνωρίζω αυτό το λόγο και όλα τα εμφανή ή κρυφά χαρακτηριστικά του … κάθε δεύτερη πρόταση , κάθε τρίτη λέξη κάθε σημείο στίξης μου είναι γνώριμο. Οι νεώτεροι δυστυχώς δεν…..
11 Μαρτίου, 2010 στις 10:52 πμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
@πανος: ‘Οντως, αν κοντά στο επ. Πλουμπ. προσθέσεις & τη μόνιμη τρέλα σχετικά με το αν θα διαλύονταν ή όχι οι οργανώσεις του ΚΚΕ εντός ΕΔΑ που έπαιζαν «παιχνιδάκια» με κατ’ ιδίαν συνεδριάσεις(!), η εξήγηση του αξιολογότατου Γ. Μαργαρίτη( ίσως του μόνου που προτείνει μια ερμηνεία από την αρχή μέχρι το τέλος, και κρατάει και αποτελεσματική άμυνα στους διαλυτικούς αναθεωρητές από δεξιά Καλύβα-Μαραντζίδη) είναι η μόνη που προτείνει μια απολύτως πολιτική ερμηνεία.
Το ερώτημα είναι: είχαν όλες αυτές οι κόντρες πολιτική και μόνο ή κυρίως ερμηνεία;
*όσο για το κομμάτι Σημίτη, θέλω κάποιες 7-10 μέρες, έτσι που αυτό που θα στείλω, να μην είναι μόνο σκέψεις, αλλά να πλαισιώνονται και από ενδιαφέροντα για όλους στοιχεία. Έστειλα το έτοιμο αυτό κομμάτι, αν θα μπορούσε να χρησιμέψει για το διάστημα αυτών των ημερών. Ευχαριστώ.
11 Μαρτίου, 2010 στις 10:52 πμ
nikiplos
Καλησπέρα… πράγματι πολύ ωραίο και αρκετά εμπεριστατωμένο το κείμενο…
Πολλοί που έχουν διαβάσει την ΕΝΤΟΛΗ της Δ. Σωτηρίου γνωρίζουν τον Νίκο Πλουμπίδη και την ιστορία σαν τον «Θείο». Πολλοί ενδεχομένως έχουν δει την ταινία για τον Ν. Μπελογιάννη που περιλαμβάνει αρκετά σημεία της πρωτότυπης απολογίας και τα έχει εκφράσει με συνέπεια μοναδική ο τότε ηθοποιός που είχε μπει στο ρόλο.
Ελάχιστοι γνωρίζουν βέβαια που είναι το μνημείο του Νίκου Πλουμπίδη, εκτός αν υπηρέτησαν ως στραβόγιαννα στο ορεινό Πολεμικό Ναυτικό (μονάδες Αττικής Κανελλόπουλο, Αμφιάλη, Φ3, Φ4) και μετά έπαιρναν τη Χαϊδαρίου για να γυρίσουν στο κλεινό άστυ. Εκεί στα δεξιά υπάρχει το μνημείο Νίκου Πλουμπίδη, ξεχασμένο. Κάποτε φαινόταν το όνομά του με μια ταμπέλα, η οποία όσες φορές σηκώθηκε, άλλες τόσες κατέβηκε. Σήμερα εκλείπει τελείως. Συνιστώ σε όσους περνούν από εκείνα τα προάστια και έχουν ελάχιστο χρόνο μια επίσκεψη…
Να προσθέσω μιαν άλλη άγνωστη ιστορία για τον Μπελογιάννη. Όταν συνελήφθη και πριν εμμέσως αναγνωριστεί από την ασφάλεια ότι επρόκειτο για σημαντικό πρόσωπο, τον ανέκρινε ένας πολύ γνωστός μου που ήταν στην Ασφάλεια τότε. Η πλαστή ταυτότητα του Ν.Μ. έγραφε τόπο καταγωγής Βέργα Μεσσηνίας. Ο διοικητής, ήταν απο τη Βέργα ένα χωριό στη Μεσσηνία στην είσοδο της Μάνης. Αν και είχε σημειώσεις ότι επρόκειτο για κάποιο πρόσωπο, δεν γνώριζε εξ αρχής ότι ήταν τόσο σημαίνων. Έτσι είπε στον Μπελογιάννη (κατά δήλωσή του). «Θα σε αφήσω να φύγεις, αν μου πείς πόση ώρα είναι με τα πόδια από τη Βέργα ως την Καλαμάτα». Η συνέχεια γνωστή.
11 Μαρτίου, 2010 στις 10:54 πμ
GB
Tις πταίει;
Ο Ηγεμόνας εάν έφτασε εκεί ψηλά και εκ της θέσεως ορά τα πάντα ή παραιτείται ή φεύγει με εκλογάς ή απολύεται εκτός κι’ εάν κρίνεται ισοβίως!
όμως ωστόσο ήτο δεν ήτο τόσο ηγέτης τέτοιας θρησκείας.
11 Μαρτίου, 2010 στις 2:12 μμ
Μαρία
Βαγγέλη, ευχαριστούμε για το κείμενο.
(Και χαίρομαι που σε «βλέπω» έστω κι έτσι μετά απο 30+ χρόνους)
11 Μαρτίου, 2010 στις 2:26 μμ
nikiplos
Επίσης και εδώ κάποιες χρήσιμες πληροφορίες:
http://tvxs.gr/news/%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B1/%CE%BF-%CE%B4-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%AC
11 Μαρτίου, 2010 στις 3:35 μμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
@μαρία: σίγουρα χαίρομαι κι’ εγώ (και μάλλον παραπάνω, εδώ που τα λέμε) αν και για να πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει ΑΚΡΙΒΩΣ(!) την ταυτότητα. Θα μπορούσες (θα στο ζητούσα καλύτερα)να αναζητήσεις τα στοιχεία μου από τις κυρίες του τηλφ. κέντρου του ΑΘΗΝΑ 9.84.
@nikiplos: εξαιρετική η επιλογή στην παραπομπή. (από τους λόγους ο ένας καλύτερος από τον άλλο). Από τον επικήδειο(επιτάφιο καλύτερα) του σ. του Λευτέρη του Μαυροειδή για την ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ συγκράτησα την αναφορά για το «φροντιστήριο της Αλίκης» για τη συμμετοχή του μαζί με την σ. Ελένη Γαρίδη.
Με τις δύο από τις Μεγάλες Κυρίες της Αριστεράς, τις σ.σ. ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ & ΕΛΕΝΗ ΓΑΡΙΔΗ, ευτύχησα επί 2,5 αλησμόνητα χρόνια (αρχή 1975 έως μετά τις άτυχες εκλογές του 1977, ίσως τα πιο δημιουργικά)να συνυπάρξουμε στο Εκτελ. Γραφείο της Κ.Ε. της ΕΔΑ.
Και κάποτε θα έπρεπε να αναζητηθούν οι ακριβείς λόγοι, (αν και υποθέσεις, και μάλιστα ευνόητες, εύλογες & θεμιτές, φαντάζομαι πως οι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ, τις κάνουμε ήδη) για τους οποίους από τα στελέχη των ηγεσιών των Αγώνων 40-44 & 45-49, και από τους βουλευτές της ΕΔΑ της περιόδου 51-67, (σύμφωνα με στοιχεία επεξεργασμένα από την ομάδα των Φίλιππου (του Ηλία) ΗΛΙΟΥ & Ηλία ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ), ένα ποσοστό πολύ πάνω από το 75%, (όσων ΔΕΝ αποσύρθηκαν), εντάχτηκαν και έδωσαν τη μάχη τους από τις γραμμές του ΚΚΕ εσ. & της ΕΔΑ (περισσότεροι μάλιστα της ΕΔΑ).
Η συνύπαρξη και η κοινή δουλειά για ένα διάστημα με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, θεωρώ πως ήταν μερικά από τα μεγαλύτερα δώρα των οποίων αξιώθηκα…
11 Μαρτίου, 2010 στις 5:43 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Αρκετά (πολλά δυστυχώς) χρόνια πριν, σε κάποιες πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου, καθώς και σε συγκεντρώσεις, τις λεγόμενες «πανεργατικές», κάποιοι (απλώς φίλοι πια), ως μέλη «φοιτητικών συνδικαλιστικών» παρατάξεων, ερχόμαστε σε δια ζώσης επαφή με ανθρώπους που «ήταν κανονικοί», δηλαδή εργαζόμενους, μέλη κομμάτων κλπ.
Θυμάμαι ότι με συγκίνηση παρακολουθούσαμε τη διέλευση των «μπλογκ» της Εθνικής Αντίστασης, παλιών δηλαδή Εαμιτών.
Τα συναισθήματα που γεννιούνταν ήταν έντονα, και οι σκέψεις που αυτά πυροδοτούσαν δημιουργούσαν ευφορία και πέραν της στιγμής. Να σημειώσω εδώ ότι ο Πλουμπίδης ήταν για μας «Ο ήρωας» μέσα στην τραγικότητά του.
Κάποιος λοιπόν έθεσε το ερώτημα: «Λέτε ρε παιδιά κάποιοι από αυτούς που περελαύνουν να ήταν τίποτα σκληροπυρηνικοί της ΟΠΛΑ και να μη μιλούσαν στους συντρόφους τους στην εξορία ή , ακόμη χειρότερα να είχαν στείλει διαφωνούντες από το Βουνό στη Μέση Ανατολή;;»
Επίσης θυμάμαι ότι εκείνα τα χρόνια, αλλά και αυτά της επόμενης (ας πούμε τρίτης) περιόδου, συμμετείχαμε σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και «φεστιβάλ», όπου ιδιαίτερη συγκίνηση μας διακατείχε όταν εμφανίζονταν γκρουπ και συγκροτήματα από χώρες του Τρίτου Κόσμου και ιδιαίτερα από Λατινική Αμερική.
Ο ίδιος φίλος, λοιπόν, έθετε συνεχώς το ερώτημα: «Ρε λες επειδή δεν τα ξέρουμε και καλά όλοι αυτοί να είναι ο Νταλάρας της χώρας τους; Άλλωστε όλοι αυτοί στο εξωτερικό έτσι δεν ενθουσιάζονται όταν πάει ο Νταλάρας;;»
Με αφορμή λοιπόν την, εξαιρετική, ανάρτηση για τον Πλουμπίδη, ιδιαίτερα αν το συνδυάσουμε με το τραγούδι του Μικρούτσικου, σκέπτομαι ότι είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα η ιστορική έρευνα και διαφορετικό το ζήτημα της διαχείρισης του «μύθου», το οποίο λειτουργεί «αυτόνομα».
Για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να αναγνωρίσω ότι η έρευνα μπορεί να αποκαλύπτει ότι η «λάμψη» μιας εξιστόρισης είναι επίπλαστη και σε αυτήν την περίπτωση δεν προτείνω να αγνοήσουμε την αποκάλυψη (όπως κατάκόρον έκανε και κάνει ο Ριζοσπάστης).
Όμως με δεδομένο ότι έχουμε μπει σε μια μακρά περίοδο όπου, αφενός μεν οι ευαισθησίες και οι αρχές του καθενός θα δοκιμασθούν και όπου θα έχουμε ανάγκη ότι μας συγκινεί και θα μας συγκινήσει, αφετέρου δε η εξαγωγή σωστών πολιτικών συμπερασμάτων δεν θα είναι πάντα εύκολη (έχουμε να φάμε ζάλισμα….) ,
πιστεύω ότι μπορούμε να αναπτύσσουμε παράλληλα και αυτόνομα τα δύο παραπάνω, διαφυλάττοντας και τα 2, αποφεύγοντας όσο είναι δυνατόν την άσκηση πολιτικής με ιδεολογικούς όρους, ή την κηδεμονία της απόλαυσης ενός νοητικού ή συναισθηματικού ταξιδιού από το δέον ή το πρόταγμα.
Έτσι ελπίζω ότι δεν θα αργήσει ο καιρός που, είτε εμείς , είτε κάποιοι επόμενοι θα βρούμε πάλι το νήμα που θα τα συνδέει.
ΥΓ1. Ντρέπομαι (αλλά θα το κάνω) να σας ομολογήσω ότι ενώ πιστεύω ότι η τραγικότητα κάποιου που η στάση του είναι «ακεραία» και πληρώνει (σε) για αυτό, πχ Πλουμπίδης , είναι ίδια με κάποιον που ήταν από την άλλη μεριά , πχ κομματικό στέλεχος που ακολούθησε τη γραμμή και έγραψε όσα έγραψε για προδότη κλπ, δυσκολεύομαι να το παραδεχθώ για τον ΓΑΠ ή τον ΚΑΚ.
ΥΓ2. Μη με πάρετε από τα μούτρα το ΥΓ1 ήταν(;;;;) αστείο
11 Μαρτίου, 2010 στις 6:07 μμ
Πάνος
Αγαπητέ Αναγνώστη αθηναίε,
σε καλωσορίζω στην καλύβα! Η καλλιέργεια / συντήρηση των «μύθων» είναι κάτι σεβαστό μεν, αλλά που εμένα ΔΕΝ με απασχολεί. Τον Πλουμπίδη, όπως και άλλους πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής, τους αντιμετωπίζω ως ήρωες μιας τραγωδίας – οι οποίοι προξενούν μεν έντονα συναισθήματα και σήμερα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι «μύθοι». Είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ πολιτικά πρόσωπα, με (αμφιλεγόμενη, συνήθως) δράση, η οποία αποτελεί αντικείμενο έρευνας και ανάλυσης.
Έχει ενδιαφέρον, ας πούμε, να μάθουμε ποιά ήταν η στάση του Πλουμπίδη απέναντι στις «προγραφές» του ΚΚΕ, τον καιρό που ήταν κορυφαίο στέλεχος. Πχ, για το Μάρκο ή για το Σιάντο (μετά θάνατον, αυτός). ‘Η για τις δολοφονίες δεκάδων αντιφρονούντων ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ, που διέπραξε η ΟΠΛΑ, στην Κατοχή και ως την Άνοιξη του ’45. Αν δηλαδή ο μηχανισμός που τον αποκάλεσε πράκτορα και χαφιέ και ο οποίος είχε την πλήρη υποστήριξή του ως το τέλος, είχε και την ενεργό συμμετοχή του σε ανάλογες πρακτικές, τις δυο προηγούμενες δεκαετίες.
Αλλά αυτά μάλλον δεν θα τα μάθουμε ποτέ, αν ο Πλουμπίδης αντιμετωπίζεται ως «μύθος» και όχι ως πολιτικός ηγέτης / πρόσωπο.
11 Μαρτίου, 2010 στις 6:25 μμ
zeppos
Πάντως (για νάμαστε οκ) ο Ρίζος «προσπαθεί» να εξιστορήσει την υπόθεση σε αλεπάλληλα άρθρα (εκτός από αυτό το τελευταίο) που πάνε πίσω έως και πριν το 1997.. Υπάρχουν στον σύνδεσμο που έδωσε ο ΠΖ…
Αλλο αν είναι «μαγειρεμένα» ολίγον..
Εχουν όμως πολές λεπτομέρειες για όλα σχεδόν τα περιστατικά, πάντα κάτω απο την αυστηρή κομματική «ματιά»..
11 Μαρτίου, 2010 στις 6:38 μμ
Μαρία
>πιστεύω ότι μπορούμε να αναπτύσσουμε παράλληλα και αυτόνομα τα δύο παραπάνω, διαφυλάττοντας και τα 2
Φίλε, χωρίς καμιά διάθεση να αντιδικήσω, το να λειτουργεί κανείς με διπλή συνείδηση και να κρατάει διπλά ντεφτέρια το βρίσκω βασανιστικό και καθόλου γόνιμο πολιτικά.
Βαγγέλη, αν ο Πάνος έχει στα κιτάπια του το επίθετό μου, μπορεί να σου το δώσει (Θεσ/νίκη Θρακ-Μακ)
11 Μαρτίου, 2010 στις 6:52 μμ
κικη
nikiplos
σαν φανατικός οπαδός του καπιταλισμού, δεν πρέπει να σε εκφράζει η ιστιοσελίδα που προτείνεις. Είναι σαφές το προσωπολατρικό κλίμα της εποχής αλλά πολύ πιο σαφές είναι το κλίμα τρομοκρίας (έφτανε μέχρι εκτελέσεις) που έζησε η χώρα στην ψυχροπολεμική εποχή της δεκαετίας του ΄50.
11 Μαρτίου, 2010 στις 6:59 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Πάνο, ευχαριστώ για το καλοσώρισμα στην «καλύβα», της οποίας έγινα αναγνώστης αρκετό καιρό πριν αρχίσω να «τίθω απόψεις».
Κατ’ αρχήν , θα ήθελα να διευκρινήσω ότι δεν επιθυμούσα να μιλήσω για «καλλιέργεια» ή συντήρηση «μύθων», υπό την έννοια των «ηρώων» ή των καθοδηγητών.
Αν αυτό προκύπτει από την ανάρτησή μου, που νομίζω ότι δεν προκύπτει, ζητώ την κατανόησή σας για πιθανή έλλειψη σαφήνειας στο λόγο μου.
Μάλιστα αυτό που λες
«Έχει ενδιαφέρον, ας πούμε, να μάθουμε ποιά ήταν η στάση του Πλουμπίδη απέναντι στις “προγραφές” του ΚΚΕ, τον καιρό που ήταν κορυφαίο στέλεχος. Πχ, για το Μάρκο ή για το Σιάντο (μετά θάνατον, αυτός). ‘Η για τις δολοφονίες δεκάδων αντιφρονούντων ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ, που διέπραξε η ΟΠΛΑ, στην Κατοχή και ως την Άνοιξη του ‘45. Αν δηλαδή ο μηχανισμός που τον αποκάλεσε πράκτορα και χαφιέ και ο οποίος είχε την πλήρη υποστήριξή του ως το τέλος, είχε και την ενεργό συμμετοχή του σε ανάλογες πρακτικές, τις δυο προηγούμενες δεκαετίες.»
προσπάθησα να το θέσω , είτε έμμεσα με τα δύο ανέκδοτα στην αρχή του σχολίου μου, είτε άμεσα στο Υστερόγραφο.
Άρα συμφωνούμε ως προς αυτό. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι διάφορες εξιστορήσεις (ας αποφύγουμε τη χρήση της λέξης μύθος) μπορούν να αποκτήσουν δυνατότητες αγγίγματος διάφορων συναισθηματικών χορδών.
Το αν αποκτούν, δεν έχει να κάνει πάντα με το κατ’ αρχήν γεγονός που εξιστορείται, αλλά με πολλούς παράγοντες, έχοντας ως βασικότερο την αξία του μέσου δια του οποίου αναπαράγεται (τραγούδι, ταινία, διήγημα κλπ)
Ένα ζήτημα είναι αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Είναι διαφορετικό όμως να χρησιμοποιούνται πολιτικά , διαφωνώ αλλά, τι να κάνουμε, είναι νόμιμο, και άλλο αν η απόδοσή τους μπορεί να έχει καθ’ αυτόν αξία στο συναισθηματικό επίπεδο.
Επίσης, προσπάθησα να πω ότι καλώς με συγκινεί προσωπικά η διήγηση για κάποιον που βρέθηκε ανάμεσα σε λύκους και σκυλιά, ότι ακόμη και αν δεν ήταν (ή δεν άξιζε ιστορικά να είναι) ο Πλουμπίδης, θα μπορούσε να είναι άλλος, το κυριότερο όμως είναι η τραγικότητα του ανθρώπου που συνθλίβεται από «δικούς» και «ξένους» μηχανισμούς, ορθώνει το ανάστημά του , αλλά φευ εκτελείται.
Τέλος προσπάθησα να πω ότι αυτού του είδους οι συγκινήσεις, ουδόλλως έχουν να κάνουν με διαμόρφωση πολιτικής άποψης (ΔΕΝ χρειαζόμαστε Μύθους), όμως
αφενός μεν καλό είναι να είμαστε συνεπείς σε αυτό σε περιόδους που οι περισσότεροι όλων των πολιτικών αποχρώσεων δεν είναι ,
αφετέρου καλό είναι να καλλιεργούμε την όποια ευαισθησία μας, πράγμα που στην Καλύβα το κάνετε.
ΥΓ Δεν βλέπω να διαφωνούμε κάπου. Πάντως ο Πλουμπίδης μπορεί να αντιμετωπίζεται και ως Πολιτικό Πρόσωπο και ως Μύθος (φτου κα κα ως αφορμή ή καλύτερα ως ήρωας Τραγουδιών κλπ)
11 Μαρτίου, 2010 στις 7:40 μμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
Ενδιαφέρουσες πληροφορίες από πρώτο-πρώτο χέρι, υπάρχουν και στα δικά του βιβλία, (ΑΠ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ-και το δίτομο για το ΚΥΠΡΙΑΚΟ) αλλά και σε βιβλιοκριτική του ΣΠΥΡΟΥ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ στο «Κυριακάτικο ΒΗΜΑ» της 2οής Ιουλίου 1997 για το βιβλίο του Σταύρου Κασιμάτη (Ο «Ορέστης» της ηγεσίας της ΕΠΟΝ) με τίτλο «Οι παράνομοι» (εκδ. «Φιλήστωρ»). Τον Λιναρδάτο μαζί με τον Πότη τον Παρασκευόπουλο (εκδ. σύμβουλος της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, και πατέρας του σημερινού αρθρογράφου της Γιάννη Π) είχα επίσης την ευτυχία στην ΕΔΑ να τους λογαριάζω για μέντορές μου, και ευγνωμονώ τη μνήμη τους!..
Στην βιβλιοκριτική αυτή, ο Λ. αποκαλύπτει ότι τα 2 κέντρα του ΚΚΕ που λειτουργούσαν παράλληλα, ήταν: το Α με Κασιμάτη(του βιβλίου & Φιλίνη (τον γνωστό του ΚΚΕ εσ. και Β.με Πλουμπίδη και…?. Το δεύτερο αυτό κέντρο του Πλ. ο Ζαχαριάδης, από το 1952,ήθελε ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να το βγάλει «ΧΑΦΙΈΔΙΚΟ» και προς τούτο ζητούσε με το στανιό στοιχεία από την ηγεσία του άλλου κέντρου (Κασιμ. – Φιλίνης).
Αυτό αποκαλύπτει το 1997 ο Λ. στο ΒΗΜΑ, και λέει, πως ακόμα και στο κρινόμενο βιβλίο ο Κασιμάτης, τα λέει ακόμα φλου!!
Αναφέρει & το βιβλίο του γυναικάδελφου του Πλουμπίδη, του ΠΕΤΡΟΥ ΔΙΒΕΡΗ (εκδ. ΔΕΛΦΙΝΙ, τίτλος: «ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ: Τα ντοκουμέντα», πάλι το 1997! -δεν μπορεί να είναι τυχαίο τόσα events(!) το 1997!)
το οποίο και συστήνει για «ψύχραιμη» (παρ’ ότι συγγενική) ματιά..
11 Μαρτίου, 2010 στις 7:41 μμ
κικη
κ Καργούδη
ποιό το νόημα στο
«οι κυβερνητικές προσπάθειες για την αποτροπή των τελευταίων αυτών εκτελέσεων 1953 & 1954, υπήρξαν και ειλικρινείς, και εντατικές.»
Καταλαβαίνω ότι
ενώ η κυβέρνηση προσπάθησε να αποτρέψει τις εκτελέσεις, το εν παρανομία κόμμα που ανήκε ο Ν.Π. τον οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Μήπως εννοείς κάτι άλλο?
11 Μαρτίου, 2010 στις 7:54 μμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
@κικη: Φυσικά όχι, πώς θα μπορούσε άλλωστε. Εννοώ απλά (μάλλον φταίω δηλαδή για ασαφή & ανακριβή διατύπωση, οπότε τη συγγνώμη σου)ότι ενώ στα πλαίσια των μέτρων του Πλαστήρα περί ειρήνευσης, καταβλήθηκαν επίσημα (και ιστοριογραφικά αποδεδειγμένα) προσπάθειες για αποτροπή των εκτελέσεων και Μπελογιάννη και Πλουμπίδη από πρωθυπουργό και υπουργό Δικαιοσύνης (Παπασπύρου, ο γνωστός μετέπειτα Κεντρώος πολιτικός, που έχει γράψει βιβλίο αποκαλώντας τη συγκεκριμένη ιστορία «ο εφιάλτης της ψυχής μου») εσωτερικά παράκεντρα εξουσίας, με εντολές του νέου τότε αφεντικού των Αμερικάνων, την «τέλειωσαν» τη «δουλειά», σχεδόν πειρατικά.(οι Εγγλέζοι φαλιριμένοι με τον πόλεμο, παρέδωσαν τη βάρδια).
Σε μια περίπτωση μάλιστα, άρπαξαν με τσαμπουκά(με επίδειξη όπλων από διμοιρία μέσα στο κόλπο) τους κρατούμενους από την ανυποψίαστη φρουρά των «Αβέρωφ» Κυριακάτικα, που δεν γίνονταν εκτελέσεις!
11 Μαρτίου, 2010 στις 8:02 μμ
κικη
κ Μαρία
«το να λειτουργεί κανείς με διπλή συνείδηση και να κρατάει διπλά ντεφτέρια το βρίσκω βασανιστικό και καθόλου γόνιμο…. «.
είναι ότι πιό ωραίο, ευγενικό και ειλικρινές άκουσα το τελευταίο διάστημα.
Από τα βάθη της ψυχής μου σ΄ευχαριστώ.
11 Μαρτίου, 2010 στις 8:10 μμ
κικη
κ Καργούδη
πολύ αναλυτική η διευκρίνιση και απαραίτητη για πιθανές παρεξηγήσεις.
Έτσι διαδέχτηκαν οι αμερικάνοι τους εγγλέζους.
11 Μαρτίου, 2010 στις 9:30 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Αγαπητή Μαρία, γιατί το
«να αναπτύσσουμε παράλληλα και αυτόνομα τα δύο παραπάνω, διαφυλάττοντας και τα 2, αποφεύγοντας όσο είναι δυνατόν την άσκηση πολιτικής με ιδεολογικούς όρους, ή την κηδεμονία της απόλαυσης ενός νοητικού ή συναισθηματικού ταξιδιού από το δέον ή το πρόταγμα» που έγραψα
σημαίνει αναγκαστικά
«ότι λειτουργεί κανείς με διπλή συνείδηση και να κρατάει διπλά ντεφτέρια το βρίσκω βασανιστικό και καθόλου γόνιμο….» ;;;;;;;;
Ως προς το δεύτερο σκέλος της πρότασής μου φαντάζομαι ότι ούτε και εσύ θα συμφωνείς με «ζτανοφικού» τύπου εκτιμήσεις οποιασδήποτε εξιστόρησης, οπότε θεωρώ άδικη τη συσχέτιση σου με τη ¨διπλή συνείδηση».
Ως προς το πρώτο θα ήθελα να παρατηρήσω ότι η υιοθέτηση μιας πολιτικής άποψης δεν πρέπει (και δεν μπορεί κατά τη γνώμη μου) να είναι ΑΜΕΣΗ απόρροια ιδεολογικής στάσης. Για παράδειγμα το αν συμφωνώ ή διαφωνώ με το να κηρυχθεί μια απεργία δεν εξηγείται από το αν είμαι κοινωνικά ευαίσθητος ή ανάλγητος. Μπορεί να είναι κάποιος ευαίσθητος και να μη το θεωρεί πολιτικά τελέσφορο ή και τούμπαλιν .(σημ. Είναι σχήμα λόγου και σε καμία περίπτωση δεν σου αποδίδω τέτοια πρόθεση).
Αυτό που προσπάθησα να πω είναι ότι εκτιμώ ότι το ¨πράγμα θα ζορίσει» και στα 2 επίπεδα. Δηλαδή βλέπουμε γύρω μας καταστάσεις όπου αρχές όπως αλληλεγγύη, προσωπική αξιοπρέπεια, κοινωνική ευαισθησία, θα δοκιμάζονται.
Παράλληλα σε επίπεδο πολιτικού βίου, εκτιμώ ότι οι απαντήσεις θα είναι όλο και πιο δύσκολες διότι τα θέματα θα μπαίνουν όλο και πιο πιεστικά.
Έτσι, νομίζω ότι αυτό που βλέπουμε ήδη σήμερα, δηλαδή ¨αντιπολίτευση» από «θέσεις αρχών», κυρίως από την αριστερά θα ενταθεί. Δηλαδή Πολιτική, χωρίς πολιτικούς όρους με εξασφαλισμένη την αποτυχία.
Άρα ο άνθρωπος με 1 συνείδηση και όχι 2 ή 3, μπορεί να είναι ευαίσθητος και να το καλλιεργεί αυτό και μακάρι να μπορεί να διαμορφώνει και ρεαλιστικές πολιτικές θέσεις και πρέπει να το προσπαθεί και αυτό.
Για να μην «κομίζω γλαύκα» θεωρώ τη σχέση τους και την σχετική τους αυτονομία δεδομένη.
Έγραψα όμως ότι θεωρώ την ανάρτηση εξαιρετική. Δεν το έκανα για δημόσιες σχέσεις , το εννοώ.
Παρόλο που έβαλα μια προσωπική άποψη, θεωρώ ότι η πιο σημαντική παράμετρος είναι αυτή που έθεσε ο «αναρτήσας» και απολαμβάνω την όλη συζήτηση στο blog για τον πολιτικό Πλουμπίδη και την περίοδο.
Αν κούρασα με το δευτερεύον, δεν ήταν στις προθέσεις μου.
11 Μαρτίου, 2010 στις 9:52 μμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
@Αναγνώστης ο Αθηναίος: Το εγχείρημά σου να συσχετίσεις το στόρυ της ανάρτησης με το ζήτημα (προσπαθώ να το πάω ένα βήμα παραπέρα από κεί που υποθέτω πως το αφήνεις, αν καλά καταλαβαίνω βέβαια) αν η πολιτική συγκυρία της εποχής ευνοεί τη δράση πολιτικών μορφωμάτων α) ιδεολογικής ή β) πολιτικής ενότητας, εγώ πιστεύω, ότι είναι η πιο εύστοχη πρόταση για την πρόοδο της κουβέντας.
Αν και πιστεύω ότι παρά τα σημερινά παρακμιακά φαινόμενα «ψευδο-ιδεολογικοποίησης» της ριζοσπαστικής πολιτικής δράσης της «προσανατολισμένης στα συμφέροντα των δυνάμεων της εργασίας» στη χώρα μας, (καθόλου τυχαίο ή άσχετο το γεγονός πως η Ελλάδα θεωρείται ΣΗΜΕΡΑ πως διαθέτει -μαζί με τη Β. Κορέα και μια άλλη χώρα που τώρα δε συγκρατώ- το ένα από τα 3 υπάρχοντα & δρώντα διεθνώς ακόμα σταλινικά μορφώματα, δηλ. το ΚΚΕ), κάθε φορά που η Αριστερά παρενέβαινε αποτελεσματικά, το έκανε μέσα από τις γραμμές πολιτικών φορέων, που εξέφραζαν προφανώς την πολιτική ενότητα ευρύτερων δυνάμεων που συμμαχούσα στη βάση ενός μίνιμουμ προγραμματικού στόχου (πρλ. ΕΑΜ, ΕΔΑ, αλλά εγώ θα έλεγα και τα ημιτελή έστω διαστήματα δράσης της ΠΑΣΟΚικής Κεντροαριστεράς, στα οποία εντάσσω την περίοδο 1981 μέχρι το Α΄σταθεροποιητικό Σημίτη, και ολόκληρη την πρώτη τετρετία 1996 -2000 διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη.
12 Μαρτίου, 2010 στις 10:31 πμ
nikiplos
Αγαπητή Κική,εν τη ρήμη του λόγου μάλλον, αλλά πέρα από τη διάθεση της προσωπολατρείας που ενίοτε εκπορεύεται από έναν ίσως σεβασμό της προσωπικής θυσίας κάποιων προγενέστερων (σε ότι αφορά τους κατόχους της ιστοσελίδας),
προσωπικώς (αλλά και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος) δεν είμαι ποτέ φανατικός οπαδός για οτιδήποτε… πέρα της ανθσώπινης ελευθερίας παντού στον κόσμο…
12 Μαρτίου, 2010 στις 4:25 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Αγαπητέ κ. Καργούδη, προφανώς συμφωνώ με το ότι για να είναι απολετελεσματική η παρέμβαση για διεκδίκηση της προόδου όλων των κοινωνικών ομάδων , τη Δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή (μάλλον αριστερά μοιάζουν αυτά) μπορεί να γίνει μόνο
«μέσα από τις γραμμές πολιτικών φορέων, που (θα εκφράζου)ν εξέφραζαν προφανώς την πολιτική ενότητα ευρύτερων δυνάμεων που (θα συμμαχούν) συμμαχούσα στη βάση ενός μίνιμουμ προγραμματικού στόχου».
Έτσι πιστεύω ότι υπάρχει «πεδίο δόξης λαμπρό» για την αναζήτηση της πολιτικής τέτοιων «ευρύτερων φορέων», ανεξάρτητα αν κάποιος πιστεύει ότι υπάρχουν σήμερα ή όχι και παρόλες τις δυσκολίες που προανάφερα.
Φυσικά, θεωρώ ότι αυτή η αναζήτηση θα γίνεται , και μάλλον ήδη γίνεται, είτε κατά μόνας από Πολίτες, είτε/και από διάφορα μορφώματα ή και σχήματα, το οποίο θεωρώ θετικό, υπό την αίρεση αυτών που ανάφερα σε άλλα σχόλια.
Το πότε θα τελεσφορήσει, δυστυχώς, δεν το ξέρω
Σχετικά τώρα με τον κυρίως στόχο της ανάρτησής σας θα ήθελα να κάνω την εξής παρατήρηση:
Εκτός από τη στάση του επίσημου ΚΚΕ, καθώς και τις «ανώμαλες συνθήκες» που επέβαλλε το «μετεμφυλιακό κράτος», νομίζω ότι μεγάλο ρόλο έπαιξε τόσο η γενική ροπή της ελληνικής Αριστεράς προς το ηρωικό, όσο και η αντίστοιχη υποδοχή της από την ελληνική κοινωνία.
Δεν είναι τυχαίο ότι το καθήκον του «αριστερού» ήταν να αντέξει και να μην «σπάσει» και της απαξίωσης που περίμενε τους «Δηλωσίες»
Πραγματικά με έχει (είχε από νέος) συγκλονίσει το τραγούδι του Θεοδωράκη από το δίσκο «της εξορίας»
και οι στίχοι » τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος, η ζημιά έγινε στο ζύγι, πάντα φταίει κάποιος άλλος».
Επίσης δεν θεωρώ ασήμαντο το γεγονός της ταύτισης στο λαϊκό υποσυνείδητο των «καπετάνιων» της Αντίστασης με τους Οπλαρχηγούς του 21.
Έτσι, νομίζω ότι η «τραγικότητα» της περίπτωσης Πλουμπίδη αποκτά διαστάσεις, αν σκεφθούμε ότι όντας και ο ίδιος φορέας αυτής της «Ιδεολογίας», όχι μόνο του ΚΚΕ , αλλά και του ευρύτερου κόσμου που αποδεχόταν, δεν μπορούσε να αντιδράσει όταν ο κόσμος αυτός τον πρόδωσε.
12 Μαρτίου, 2010 στις 6:42 μμ
κικη
‘Εχω την εντύπωση ότι σχολιάζουμε εκ του ασφαλούς. Δεν θεωρώ ότι ο ηρωϊσμός καθόριζε θέσεις και στάσεις, αλλά η ανάγκη για επιβίωση.
Όταν κάποιος έκανε δήλωση, δεν έκανε απλώς μία δήλωση. Το τονίζω ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΑΠΛΩΣ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ. Το λιγότερο ήταν θέμα υποταγής και χρησιμοποιόταν από την προπαγάντα του αντίπαλου, για να «ρίξουν» το ηθικό των υπολοίπων. Ψυχολογικά παιχνίδια που και σήμερα χρησιμοποιούνται από τις ασφάλειες όλου του κόσμου. Σήμερα, έξω από την δείνη του θερμού (κατοχή) και του ψυχρού πολέμου, αντιλαμβάνομαι την θέση αυτών που δεν άντεξαν και τους συμπονώ (ίσως και εγώ να «εσπαζα»).
‘Ομως δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για την θέση που θα είχαμε όλοι μας αν βρισκόμασταν σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όπου ο φόβος και η καχυποψία σκίαζε την ζωή τους (λόγω καταστάσεων και όχι επειδή το επέλεξαν), ο ένας στηρίζονταν στον άλλο και η ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ζωή τους ήταν άμεσα κρεμασμένη από των άλλων.
Υπάρχει η παροιμία «μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μη λες» και «‘ολοι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέμε»
12 Μαρτίου, 2010 στις 7:20 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Αγαπητή Κική, προφανώς σχολιάζουμε εκ του ασφαλούς μετά από 60 χρόνια.
Συμφωνώ επίσης μαζί σου στο ότι δεν είναι τόσο απλό να αφορίζουμε ή να επιδοκιμάζουμε στάσεις.
Μπορούμε όμως , όσο γίνεται νηφάλια, να προσπαθήσουμε να τις αξιολογήσουμε.
Πάντοτε η ανάγκη επιβίωσης καθορίζει στάσεις, τελικά, αλλά η ιδεολογία παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό (άλλωστε διαμεσολαβεί για να καταλήξουμε στο τι θα κάνουμε για να επιβιώσουμε).
Πάντως, αν λάβουμε υπ’όψιν όλες (έστω αρκετές) παραμέτρους, θεωρώ ότι η στάση του ΚΚΕ στο πώς αντιμετώπιζε αυτούς τους ανθρώπους δεν δικαιολογείται από τους λόγους που αναφέρεις, οι οποίοι ήταν υπαρκτοί.
Φυσικά αυτή μου η άποψη είναι προς κρίση και νομίζω ότι γίνεται αρκετή συζήτηση για το θέμα τα τελευταία χρόνια.
Εγώ προσέθεσα έναν ακόμη, ότι αυτή η στάση δεν αφορούσε μόνο το ΚΚΕ, και ότι έβρισκε πρόσφορο έδαφος στην κοινωνία της εποχής.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν μονόδρομος.
12 Μαρτίου, 2010 στις 7:47 μμ
Β. Δ. Καργούδης
Μπορούμε πάντως -υποθέτω- να συμφωνήσουμε σε ένα καίριο & αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα:
Πως και από τις δύο πλευρές, (και ιδιαίτερα στην Αριστερά λόγω της στρατιωτικής & πολιτικής ήττας)τον μορφωτικό, πολιτισμικό αλλά και γενικότερα ανθρώπινο ανθό της χώρας, (που έκανε χρόνια για να δημιουργηθεί στους κοινωνικούς χώρους, και χρειάστηκαν για να γίνει αυτό τεράστιοι πόροι υλικοί & ανθρώπινοι), κλήθηκαν να τον διαχειριστούν ηγεσίες τόσο ανεπαρκείς και ανάξιες, που μπορούμε άνετα να πούμε πως η σπατάλη ανθρώπων υψηλής ποιότητας και από τις δύο πλευρές, ίσως βρίσκεται στο «κουκούτσι» και της ελληνικής Τραγωδίας, αλλά και της Ελληνικής καθυστέρησης…
12 Μαρτίου, 2010 στις 8:00 μμ
Πάνος
Βαγγέλη,
το «ανεπαρκείς και ανάξιες ηγεσίες» δε νομίζω ότι περιγράφει ακριβώς την πραγματικότητα. Οι ηγεσίες αυτές είχαν ένα χαρακτηριστικό, το οποίο ακόμη δεν έχει γίνει ευρέως αντιληπτό: εφάρμοζαν με ατσαλένια αποφασιστικότητα αυτό που θα βοηθούσε στο θρίαμβο του κομμουνισμού. Δηλαδή τις εντολές (ή αυτό που θεωρούσαν ως επιθυμίες – κατά περίπτωση) της Σοβιετικής Ένωσης.
Έτσι εξηγείται η (ουσιαστικά προδοτική) ανταρσία της ΑΣΟ στη Μέση Ανατολή. Οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας. Τα Δεκεμβριανά (σε Αθήνα και Ήπειρο). Η συμφωνία της Βάρκιζας. Αλλά και η ένοπλη εξέγερση του 1946.
Το πρόβλημα των ηγεσιών ήταν ότι δε μπορούσαν να εξηγήσουν αυτές τις πολιτικές (την πραγματική τους στόχευση), ούτε καν στα κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ – για το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ ούτε λόγος.
Δεν ήταν λοιπόν ούτε ανεπαρκείς, ούτε ανίκανοι. Ήταν σκληροτράχηλοι κομμουνιστές, αφοσιωμένοι στο θρίαμβο του σοσιαλισμού. Τόσο αφοσιωμένοι που δεν δίσταζαν να θυσιάζουν τον ίδιο τους το λαό και τα συμφέροντα της πατρίδας τους, για λογαριασμό της ΕΣΣΔ.
12 Μαρτίου, 2010 στις 9:18 μμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
@αυτό ισχύει εντέλει, για πάνω από το 80% των περιπτώσεων για το 45-49. (και αφού μεσολάβησαν διαδικασίες που δεν ευνοούσαν και την ανάδειξη του καλύτερου κομματιού όλων τους, φοβάμαι).Για το 40-44 όμως, (που είναι και το σημείο που «ξεκινάει αυτή η Μεγάλη, ότι και να λέμε, Περιπέτεια) και που όπως λέει και ο «φίλος» σου ο Μαργαρίτης (που κι εγώ τον παραδέχομαι, ίσως πιο πολύ από τους περισσότερους, και κάνει την πιο κάτω εκπληκτική παρατήρηση)πολλά, παρά πολλά από τα στελέχη, βγήκαν από μια περίεργη «πολύ ζωντανή» δεξαμενή, το πνευματικό προλεταριάτο κυρίως των μεγάλων επαρχιακών πόλεων, και εννοεί καθηγητάδες των γυμνασίων, και δασκάλους, και τοπικούς «φαρμακοτρίφτες», όλοι αυτοί ρε πάνο, (και που ήταν στο ΕΑΜΙκό κίνημα σίγουρα τα καλύτερα στοιχεία), πότε πρόλαβαν και «αντικαταστάθηκαν» από άλλους ή και ανάπτυξαν οι ίδιοι τα χαρακτηριστικά που λες, την αδιαπραγμάτευτη δηλαδή πίστη στο αφηρημένο περιεχόμενο μιας απόλυτης ιδέας, και που φαντάζομαι πως όλο αυτό απαιτεί μια «αφαιρετική» (abstree) & κοσμοπολιτική, διεθνιστική κουλτούρα.Ποιά ήταν η «πηγ’η» και ποιός ο ιμάντας μετάδοσης αυτών των αξιών;)Όλοι αυτοί που εν τέλει τους λέμε «σκληροτράχηλους κομμουνιστές», περισσότερο ήταν, φοβάμαι, κολλημένοι σε διαπροσωπικές εξουσιαστικές σχέσεις χυδαίας εξάρτησης, που για να αναπτυχθούν, δεν είναι κυρίως (είνει ΚΑΙ θέμα χαρακτήρα), είναι περισσότερο, πιστεύω, θέμα μορφωτικού & πολιτισμικού ελλείμματος. Ιδού τελικά τα μέρη που συνθέτουν αυτό που λέω τυπική ανεπάρκεια.
Δεν ήταν «άλλοι», Πάνο μου, «λίγοι» ήταν, φοβάμαι…
12 Μαρτίου, 2010 στις 9:30 μμ
Πάνος
Οι επαρχιώτες επαναστάτες έφταναν μέχρις εκεί που μπορούσαν. Εκτός από τον Βελουχιώτη, κανένας (γνωστός) άλλος δεν είχε τα κότσια να αμφισβητήσει την αυθεντία της καθοδήγησης. Το «Κόμμα» ήταν ταμπού, αλάνθαστο, ήξερε τι έκανε.
Αν, λοιπόν, τα χιλιάδες στελέχη που θυσιάστηκαν (και πήραν στο λαιμό τους πολλούς ακόμα) έφταναν στο κάτι παραπάνω, θα αμφισβητούσαν το Κόμμα -όπερ άτοπον. Έκαναν τα πάντα, εκτός από αυτό – το οποίο όμως ήταν η λυδία λίθος για να αποδείξουν την πολιτική / ηθική / φιλοσοφική τους επάρκεια. Ο Πλουμπίδης δεν εξαιρείται.
Δεν είναι περίεργο αυτό. Είναι πιο εύκολο να θυσιάζεσαι (και να θυσιάζεις), παρά να σκέφτεσαι και να αμφισβητείς. Ειδικά όταν το Γκράαλ (η προοπτική για τον κομμουνισμό) υπήρχε ήδη και αστραφτοκοπούσε στη Μόσχα. Εκεί που οι Κούτβηδες του ’30 (του Ζαχαριάδη πρωτοστατούντος) που καθοδηγούσαν το ΚΚΕ, είχαν διδαχτεί ότι η απόλυτη πρωτεραιότητα για την Επανάσταση ελιναι η υπεράσπιση των συμφερόντων της Σοβιετικής Ένωσης.
12 Μαρτίου, 2010 στις 9:37 μμ
GB
Μήπως όλα αυτά έχουν αφετηρία διαφορές και ανταγωνισμούς για την κάρπωση της ηγεσίας; Εάν τεθεί με αυτό το τρόπο, τότε η ιστορία καταλήγει μάλλον αποκαλυπτικότερη και ξετυλίγεται ο φαύλος κύκλος των αντιφατικών γεγονότων και η εμπλοκή των προσωπικοτήτων εν αυτώ.
την καλησπέρα μου,
12 Μαρτίου, 2010 στις 11:59 μμ
κικη
Όπως ανέφερα, το να κρίνουμε εκ των υστέρων, παραβλέποντας τις συνθήκες της εποχής είναι άδικο για όλους αυτούς που αγωνίσθηκαν, υπηρετώντας κάποια ιδανικά. Ναι, ήταν αγράμματοι στην πλειονότητα. Η ΕΣΣΔ ήταν γι΄αυτούς ο άλλος τρόπος ζωής, το όραμα. Δεν το έκαναν γι΄αυτήν. Πίστευαν σε «ελευθερία» και «δημοκρατία λαϊκή». Δεν χρειαζόταν ιδεολογική βάση όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Η ανάγκη τους οδηγούσε. Από ανάγκη ανέβηκαν στα βουνά την πρώτη και την δεύτερη φορά. Κυνηγημένοι πρώτα από τον κατοχικό στρατό και μετά από τους άγγλους, τους αγγλόφιλους (ο παπούς Παπανδρέου δεν ήταν αμέτοχος) και αυτούς που ήταν συνεργάτες των γερμανών. Μετά τον εμφύλιο και μέχρι την μεταπολίτευση, συνέχισαν να διώκονται (χαρτί κοινωνικών φρονημάτων, εξορίες, φυλακές). Πολέμησαν και διώχθηκαν. Η ιστορία επαναλήφθηκε. Δεν θα τους καταλάβουμε αν δεν ζήσουμε στις ίδιες συνθήκες. Στον πόλεμο (θερμό ή ψυχρό) πας να πολεμήσεις, γνωρίζοντας τους κινδύνους και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει την ίδια βαρύτητα από ότι σε καιρό ειρήνης. Αυτοί δεν είχαν να χάσουν σχεδόν τίποτα. Όταν τα γεγονότα σε προλαβαίνουν, όταν έχεις να κάνεις με ισχυρό αντίπαλο που ελέγχει τα πάντα, θα κάνεις λάθη. Θα μπούν και οι προσωπικές φιλοδοξίες και το βόλεμα κάποιων και οι ανθρώπινες αδυναμίες και οι επιλογές θυσιάζω έναν ή θυσιάζομαι, προκειμένου να σώσω άλλους 10 ή όχι. Σκληρές καταστάσεις.
Στο δίλημμα αυτό βρέθηκε ο Στάλιν όταν οι Γερμανοί συνέλαβαν τον γιό του και του ζήτησαν ανταλλαγή με αξιωματικούς του γερμ. στρατού. Η τελική απόφαση ήταν άρνηση. Έπρεπε να επιλέξη είτε σαν πατέρας είτε σαν αρχηγός στρατού και ενός ολόκληρου λαού. Δεν μπορώ να τον κρίνω.
Οταν οι ποντίων αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό τους μεσάνυχτα γιατί θα ερχόταν την άλλη μέρα ο στρατός να τους σφάξει, αναγκάσθηκαν οι μάνες να πνίξουν τα μικρά παιδιά τους, για να μην κλάψουν, τους προδόσουν και σφαχτούν όλοι.
Άγριο πράγμα ο πόλεμος γι αυτό εμείς οι βολεμένοι ας μην είμαστε τόσο αυστηροι στην κρίση μας
13 Μαρτίου, 2010 στις 12:40 πμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
Η @κική με καλύπτει κατά ένα 95%, σαν αίσθημα, σαν κλίμα, και κυρίως με την παραδοχή ότι σε καμιά περίπτωση δεν γίνεται με σημερινά κριτήρια, να αντιμετωπίσουμε εκείνες τις καταστάσεις. Όπου, -όπως έγραψε σε γράμμα του ένας φίλος του στον Τάσο το Λειβαδίτη- «πώς να μετρήσεις τώρα μέρες, που, όσες φορές αναρωτιέσαι σήμερα «τί ώρα νάναι άραγε;», αναρωτιόσουν τότε «θα τη βγάλω και σήμερα άραγε;».
Μόνο που, κική, πιστεύω πως οι αμόρφωτοι, ούτε τόσο πολλοί ήταν, ούτε και τόσο αμόρφωτοι. Ίσα-Ίσα, κι’ από τις δύο πλευρές, έσπευσαν να προσθερθούν στο ευγενικό μεγάλο Κάλεσμα, έτσι πως ο καθένας το αντιλαμβανόταν, τα καλύτερα στοιχεία, ο ανθός, κυριολεκτικά, της κοινωνίας. Έτσι δλδ. πως συμβαίνει σε κάθε εμφύλια σύγκρουση, που οι κοινωνίες, κυριολεκτικά αποψιλώνονται από τους πιο εκλεκτούς. Γιατί στα 45-46, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως υπήρξαν μερικοί νεαροί αστοί εξαιρετικοί διανοούμενοι, που στρατεύθηκαν εθελοντικά στη δική τους «Μεγάλη Υπόθεση» της Ελευθερίας, την οποία θεωρούσαν πως απειλούσε το κομμουνιστικό Κίνημα!(πρβλ. ο νεαρότατος διπλωμάτης-λογοτέχνης Ρόδης Ρούφος, εξαιρετικά σημαντικός διανοητής, που τον συναντάμε αργότερα με κείμενά του, στην πρώτη αντιδικτατορική έκδοση των «18 κειμένων» μαζί στον αντιδικτατορικό αγώνα, με τους σημαντικότερους λογοτέχνες της Αριστεράς, πχ. με τον Μανόλη τον Αναγνωστάκη τον συν–Σαλονικιό γιατρό και τεράστιο ποιητή μας). Και τον Ρούφο, τον αναφέρω ενδεικτικά μόνο, ενώ υπήρξαν και πολλοί, minores βέβαια λογοτέχνες, από την περίφημη «γενιά του 30», που μάλιστα στον Εμφύλιο, συνέχισαν, μέσα από τις «στροφές του», το δικό τους καλλιτεχνικό-φιλοσοφικό δόγμα της «αναζήτησης & του νέου προσδιορισμού της «ελληνικότητας»!
13 Μαρτίου, 2010 στις 8:34 πμ
GB
Σ’ αρέσει και σε το ράδιο κική αρβύλα φαίνεται?
13 Μαρτίου, 2010 στις 10:23 πμ
κικη
κ Καργούδη
θα συμφωνήσω μαζί σου. Υπήρξαν «μερικοί» νεαροί αστοί εξαιρετικοι διανοούμενοι. Όμως στην πλειονότητά τους ήταν άνθρωποι αναλφάβητοι. Το γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι του πνεύματος τους έμαθαν όχι μόνο να διαβάζουν και να γράφουν αλλά να σκέφτονται με διαφορετικό τρόπο, να αναπτύσουν κουλτούρα, να βλέπουν αλλιώς την θέση της γυναίκας στην κοινωνία, να διευρύνουν το πνεύμα τους σε καλλιτεχνικούς τομείς.
13 Μαρτίου, 2010 στις 10:40 πμ
σχολιαστης
Στο μόνο που μπορούμε να καταλήξουμε αβίαστα είναι ότι ευτυχώς που δε νικήσανε τότε.
13 Μαρτίου, 2010 στις 12:38 μμ
GB
Ωστόσο τόσο η νίκη όσο κι’ η ήττα δικαιούνται το δίκαιό τους και το ερώτημα είναι μετέωρο σαν «το βήμα τού πελαργού».
25 Απριλίου, 2010 στις 12:15 μμ
Πάνος
Ο Εμφύλιος συνεχίζεται…
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=327874&dt=25/04/2010
(ΚΚΕ εναντίον Ε. Παππά)
25 Απριλίου, 2010 στις 12:57 μμ
Μαύρο πρόβατο
Έχω γράψει και παλιότερα οτι το «Βήμα» πρέπει να το κλείσει η Αγορανομία.
Όποιος όμως το αγαπάει κι ενδιαφέρεται για το θέμα, μπορεί να διαβάσει τις σχετικές πηγές
Μέρος Α
Μέρος Β
Μέρος Γ
ώστε να καταλάβει και η εκδοτική επιχείρηση πόσο άχρηστος είναι ο μισθός του κ.Σταυρόπουλου
όποιος ενδιαφέρεται διαβάζει και βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
25 Απριλίου, 2010 στις 1:52 μμ
Πάνος
Εγώ ενδιαφέρομαι – και τα διάβασα τα σεντόνια. Επί της ουσίας, το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ έχει δίκιο. Εξάλλου, με έπεισε και ο σ. Στάλιν, τον οποίον το Τμήμα Ιστορίας επικαλείται ευσεβάστως (στο ΜΕΡΟΣ Β):
Ιδιαίτερα σε εκείνες τις συνθήκες, στην Ελλάδα έπρεπε να έρθουν στελέχη σαν τον Μπελογιάννη, για τον οποίο ισχύουν στο ακέραιο τα λόγια του Στάλιν:
«Να θυμάστε, σύντροφοι, ότι μόνο εκείνα τα στελέχη είναι καλά, που δε φοβούνται τις δυσκολίες, που δεν κρύβονται από τις δυσκολίες, αλλά, αντίθετα, πηγαίνουν να συναντήσουν τις δυσκολίες για να τις υπερνικήσουν και να τις εξαλείψουν. Μόνο στην πάλη με τις δυσκολίες σφυρηλατούνται τα πραγματικά στελέχη».
4 Ιουλίου, 2010 στις 1:18 μμ
Πάνος
Διάβασα αυτές τις μέρες τις αφηγήσεις της Έλλης Παπά, του Τάκη Λαζαρίδη, του Δημοσθένη Παπαχρήστου, της Λίλιαν Καλαμάρο- Black, του Γιάννη Αγγέλου, της Μαρίας Ρεζάν, του Ανδρέα Ιωσήφ, της Νίτσας Κότσιφα-Τζαντάλια, του Λυκούργου Καλλέργη, του Γιάννη Μαρίνου, του Τάκη Αγκαβανάκη και του Σταύρου Κασιμάτη.
Όλες αναφέρονται στις (αξεχώριστες) υποθέσεις Μπελογιάννη – Πλουμπίδη και ειδικότερα στα πριν και τα μετά των δικών και των εκτελέσεών τους. Περιέχονται στο βιβλίο του Στ. Κούλογλου «Μαρτυρίες για τον Εμφύλιο και την ελληνική Αριστερά», εκδ. βιβλ. ΕΣΤΙΑΣ.
Επί τη ευκαιρία ξαναδιάβασα όλο το υλικό που περιέχεται σε αυτό το ποστ και αρκετές ακόμα αναφορές στο διαδίκτυο, που δεν περιέχονται.
Τα, καταρχήν, σημεία που βρήκα ενδιαφέροντα είναι:
1. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν κατήγγειλε «στα ξαφνικά» τον Πλουμπίδη. Τουλάχιστον ένα χρόνο πριν την κάθοδο του Μπελογιάννη, οι σχέσεις ήταν προβληματικές. Ο Μπελογιάννης ήρθε με την εντολή να ΜΗΝ συνδεθεί με τον Πλουμπίδη (την οποία όχι μόνο παρέβη από τις πρώτες μέρες, αλλά συνεργάστηκε στενά μαζί του).
2. Η κατηγορία περί χαφιεδισμού αφορούσε και το Νίκο Βαβούδη, δεξί χέρι του Πλουμπίδη, υπεύθυνο για τους ασυρμάτους (ήδη από τον καιρό του ΕΛΑΣ), αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ δεν τολμούσε να την απαγγείλει γιατί ο Βαβούδης ήταν σοβιετικός αξιωματικός και (ουσιαστικά) ο παρατηρητής των σοβιετικών στο παράνομο κλιμάκιο του ΚΚΕ. Ο Βαβούδης, κλασσικός μπολσεβίκος, αυτοκτόνησε για να μη συλληφθεί.
3. Η αιτία της ρήξης της ηγεσίας του ΚΚΕ με τον Πλουμπίδη ήταν βαθύτατα πολιτική: ο Πλουμπίδης αγνόησε ή παρέβη επανειλλημένα τη γραμμή του κόμματος για τις πολιτικές συμμαχίες, όπως αυτή εξειδικέυονταν στη συμμετοχή στις εκλογές. Το Κόμμα ήθελε υποψηφίους στελέχη του που ήταν στην εξορία ή τη Μακρόνησο – ο Πλουμπίδης προτίμησε τη συμμαχία με την ευρύτερη αριστερά της εποχής (πχ Μιχάλης Κύρκος, ο πατέρας του Λεωνίδα).
4. Η τακτική αυτή, της επανειλλημένης υλοποίησης ΑΝΤΙΘΕΤΗΣ πολιτικής γραμμής, σε συνδυασμό με τις πολιτικές διαφωνίες του παρελθόντος (με το περίφημο γράμμα Ζαχαριάδη το 1940, την «αναιδή» απαίτηση να υποβάλλει ο Ζαχαριάδης έκθεση πεπραγμένων για το Νταχάου, την αποχή από τις εκλογές του ’46 και γενικά την αντίθεση στο β’ αντάρτικο) ήταν που οδήγησε το Ζαχαριάδη στην εκδοχή του «χαφιέ». Με ουσιαστικό λόγο την τρέχουσα (τότε) πολιτική διαφωνία, η οποία απειλούσε να τινάξει στον αέρα την επιρροή της ηγεσίας του Κόμματος (που βρισκόταν εκτός Ελλάδος) και να τη μεταφέρει σε εξωκομματικούς (νόμιμους) πολιτικούς σχηματισμούς. (Η ΕΔΑ δεν είχε δημιουργηθεί ακόμα, αλλά υπήρχαν πρόδρομα σχήματα).
5. Η απόλυτη πλειοψηφία των εν Ελλάδι κομμουνιστών (οι περισσότεροι στις φυλακές/ εξορίες) αποδέχτηκε πλήρως την άποψη της ηγεσίας. Όχι γιατί υπήρχε κάποια απόδειξη ενοχής, αλλά γιατί υπήρχε η συγκεκριμένη πολιτική πρακτική του Πλουμπίδη, η οποία ήταν (και παραμένει) ανεξήγητη, με τα κριτήρια λειτουργίας ενός στελέχους σε επαναστατικό / κομμουνιστικό κόμμα. Ίσως γι’ αυτό το ΚΚΕ δεν έχει ΑΚΟΜΑ ουσιαστικά αποκαταστήσει τον Πλουμπίδη: η αποκατάστασή του σημαίνει άρνηση μιας λογικής που βρίσκεται εν ισχύι και σήμερα. Το Κόμμα, βέβαια, δέχεται ότι δεν ήταν χαφιές, προδότης κλπ – τον «αποκατάστησε» …μετρίως, μαζί με τον Σιάντο και τον Καραγιώργη (ο τελευταίος, βασικός πρωταγωνιστής του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, πέθανε στα κάτεργα της σοσιαλιστικής Ρουμανίας, με το στίγμα του προδότη. Ο Σιάντος πρόλαβε να πεθάνει έγκαιρα, στα 1947, – αν και έχουν διατυπωθεί αμφιβολλίες γύρω από το θάνατό του. Πάντως δεν απόφυγε τον τίτλο του χαφιέ και του πράκτορα).
6. Παρά τα όσα λένε εκ των υστέρων η Έλλη Παπά και πλειάδα ακόμα αφηγητών, η απομόνωση του Πλουμπίδη εν ζωή αλλά και η κατασυκοφάντηση της μνήμης του (βλ. άρθρα Κσιμάτη) μέχρι τη λήξη της βασιλείας Ζαχαριάδη, ήταν απόλυτη. Ακόμα και η Έλλη Παπά είχε αμφιβολίες (για το αν είναι χαφιές) και τις έχει γράψει – αντίθετα με όσα υποστήριξε στη συνέχεια. Ίσως γιατί μαζί με το Μπελογιάννη συνελήφθησαν πρακτικά όλοι όσοι ανήκαν στον παράνομο μηχανισμό (93 άτομα συνολικά) εκτός από 4 – μεταξύ των οποίων και ο Πλουμπίδης. Η πλήρης απόδοση της ευθύνης στον πεπτωκότα Ζαχαριάδη, το Βλαντά και έναν ακόμα, είναι προφανές ότι αποτελεί φτηνό καραγκιοζιλίκι των αντι-ζαχαριαδικών. Άλλωστε, αυτή η «εξήγηση» έχει προ πολλού εγκαταληφθεί από το ΚΚΕ, το οποίο αποκαθιστά όλο και πιο καθαρά τον ηγέτη Ζαχαριάδη.
7. Από τα γραπτά της εποχής προκύπτει ότι δεν υπήρχε κανείς απρόσβλητος στη χαφιεδολογία. Ούτε η Έλλη Παπά, ούτε και ο ίδιος ο Πλουμπίδης! Βεβαίως, μετά το θάνατο του Στάλιν, δεν άργησαν να αντιστραφούν οι όροι: τα πρώην θύματα έγιναν οι θύτες των πρώην ηγετών, οι οποίοι αντιμετώπισαν με τη σειρά τους την κατηγορία του προδότη και του χαφιέ! (Ούτε ο Ζαχαριάδης εξαιρέθηκε από αυτή τη μοίρα).
8. Επεκτείνοντας τις παρατηρήσεις μας λίγο πέρα από το στενά πολιτικό, διαπιστώνουμε μια βαθύτατη (και ανήκεστη) διαστροφή της συνείδησης που χαρακτήριζε συλήβδην τα στελέχη και (πολλά από) τα μέλη του Κόμματος εκείνη την εποχή. Αυτό επέτρεφε στην πολιτική πράξη ως δογματισμός, φανατισμός, πολιτική τυφλότητα. Αλλά περί αυτού θα ασχοληθούμε εκτενώς σε ξεχωριστό κείμενο, καιρού επιτρέποντος.
9. Είναι εξαιρετικά χαρακτηριστικό ότι μέσα στη αμηχανία που προκαλεί στο ΚΚΕ η υπόθεση Πλουμπίδη (δεν είναι και λίγο ένας κορυφαίος ηγέτης να εκτελεστεί από τους αντιπάλους, με το στίγμα του χαφιέ από το Κόμμα!) αποσιωπάται ή δεν τονίζεται η πραγματική αιτία της χαφιεδοποίησης του Πλουμπίδη: η πολιτική διαφωνία του για τις συμμαχίες με τον αριστερό/ κεντρώο χώρο. Την οποία ΕΠΕΒΑΛΕ, με δική του ευθύνη, ως εγχώρια πολιτική του Κόμματος σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, το ’50 και το ’51, αν δεν κάνω λάθος στις χρονολογίες.
10. Δεν έχει νόημα, εκ των υστέρων, να προσπαθούμε να αξιολογήσουμε αν είχε λάθος στην πολιτική του γραμμή ο Ζαχαριάδης ή ο Πλουμπίδης. Εγώ θα μείνω σε αυτό που κατάλαβα: ο Πλουμπίδης δεν δίστασε να παρακάμψει /αγνοήσει την εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ, σηκώνοντας δικό του μπαϊράκι στην Αθήνα και ο Ζαχαριάδης δεν δίστασε να τον εξοντώσει ηθικά και πολιτικά, για να επιβάλλει τη γραμμή της ηγεσίας. Αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης Πλουμπίδη. Τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες της οποίας φιλοτέχνησε η σκληρή, απάνθρωπη έποχή μέσα στην οποία εξελίχτηκαν όλα αυτά. Και που κάθε μια από αυτές επιδέχεται και διαφορετικές ερνηνείες, ανάλογα με τον αφηγητή ή τον μελετητή.
4 Ιουλίου, 2010 στις 1:51 μμ
Πάνος
Και κάτι που δεν είδα να το έχει επισημάνει κανείς:
Είναι γνωστό το γράμμα του Πλουμπίδη με το οποίο δήλωνε ότι:
– αυτός είναι ο αρχηγός του παράνομου μηχανισμού και όχι ο Μπελογιάννης
– δεχόταν να παραδοθεί και να δικαστεί, αρκεί να μη γινόταν η εκτέλεση του Μπελογιάννη.
Είναι επίσης γνωστό ότι μόλις δημοσιεύτηκε η επιστολή, οι μελοθάνατοι πανηγύρισαν, καθώς ο Μπελογιάννης είχε πλέον ένα λόγο (στοιχείο) για να ασκήσει αναίρεση, κατά της εκτέλεσής του – η οποία αν γινόταν δεκτή θα συμπαράσυρε και τους άλλους, που θα γλίτωναν.
Δυο τρεις μέρες μετά όμως έγινε η επίσημη αναγγελία από το ΡΣ της Μόσχας ότι ο Πλουμπίδης είναι χαφιές κλπ.
Έχω την εντύπωσε ότι ο Μπελογιάννης, μετά από αυτό, ΔΕΝ έκανε την αίτηση αναίρεσης!
Αυτό, αν ισχύει, σημαίνει ότι πειθαρχώντας στη γραμμή του ΚΚΕ θεώρησε και αυτός τον Πλουμπίδη ως χαφιέ – έστω κι αν δεν το πίστευε ο ίδιος!
Και βέβαια πήρε στο λαιμό τους και τους άλλους (Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος) που εκτελέστηκαν μαζί του – αν υποθέσουμε ότι η κίνηση αυτή θα είχε κάποιο αποτέλεσμα.
4 Ιουλίου, 2010 στις 4:57 μμ
lifeable
Είμαι πεπεισμένος πλέον, ότι η
πραγματική αγάπη για τον τόπο
και για την αλήθεια, είναι που
οδήγησε όλους τους παραπάνω σχολιαστές της καλύβας, που δηλώνουν
‘μη αριστεροί», να έχουν ασχοληθεί σε αυτόν τον βαθμό με την αριστερά
και τις διαδρομές της…respect σε όλους ανεξαιρέτως.
Η αριστερά δεν είναι το ΚΚΕ, αυτό είναι ξεκάθαρο πια.
Θα δανειστώ μια παράγραφο απ’ την σημερινή δημοσίευση στο Έψιλον της
Ελευθεροτυπίας, της συνέντευξης που πήρε η Βασιλική Σιούτη απ’ τον
Ευτύχη Μπιτσάκη :
«αυτό που έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ,σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, είναι
ξεπερασμένο. Τώρα πια είναι, σοσιαλισμός ή αυτοκαταστροφή του
ανθρώπινου είδους. Η εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων, οδηγεί σε
πολέμους. Οι πόλεμοι για τα φυσικά αποθέματα και την παγκόσμια ηγεμονία
μπορεί να καταλήξουν σε γενική καταστροφή. Αν είναι να επιβιώσει η ανθρωπότητα, θα επιβιώσει μόνο με τη μορφή κοινοτικής οργάνωσης, δηλαδή κοινοτήτων με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτονομία.
Η πυραμιδική οργάνωση σοβιετικού τύπου, είναι καταδικασμένη.»
4 Ιουλίου, 2010 στις 7:28 μμ
Β.Δ. Καργούδης
Kοίτα που η μοίρα, θα μου φέρει μέχρι και συμφωνία (για τα θέματα της Αριστεράς, φυσικά) με τον Πάνο(!):
Όντως, «όλο το κουμπί» της ιστορίας νομίζω πως είναι αυτό που αναφέρει στα 3. & 4. του σημερινού (4/7/2010) πολύ δουλεμένου (και σε πολλά, νομίζω, σωστού) σχολίου του.
Να μην υπάρξει δηλαδή η παραμικρή διακοπή στην ενότητα, στο ενιαίο της ηγεσίας. Τόσο ως προς το χρονικά ενιαίο και ως προς τα πρόσωπα, όσο και ως προς το ενιαίο των προσανατολισμών.
(Το κατέβασμα φυλακισμένων υποψηφίων πχ, θα «έκαιγε» όλη τη μέχρι τότε νόμιμη και αποδεκτή από την κοινωνία δουλειά, και θα έδιωχνε «απ το παράθυρο», -ίσως μάλιστα ακριβώς γι αυτό να προτάθηκε «βρώμικα»-, την πολιτική που αποφασίστηκε «απ την πόρτα», -στα αρμόδια όργανα φυσικά-, για δουλειά μέσα από ευρύτερο, ενιαίο όμως και όχι απλά συμμαχικό, φορέα της Αριστεράς. Και τότε, πράγματι, φάνηκε ποιός στηρίζει τί, ποιούς, και γιατί. Σε ένα θέμα δηλαδή «ανύποπτο» από πρώτη ματιά, αποκαλύφθηκε όλος ο πραγματικός συσχετισμός δυνάμεων, όχι μόνο στο ΚΚΕ, αλλά και στην ευρύτερη Αριστερά..)
Και στο προκείμενο, τα θέματα συμμαχιών, στα οποία ο Πλ. σαν παλιός συνδικαλιστής καταξιωμένος με αγώνες μέσα στην κοινωνία, και με καθαρή αίσθηση των ρυθμών & των αναγκών της, έβλεπε πεντακάθαρα πως κάθε απόπειρα αυτιστικού οργανωτικού-πολιτικού κλεισίματος, θα ήταν αυτοκτονική, όποιον προσανατολισμό και να είχαν οι μελλοντικές επιλογές του.
Άνθρωποι που συμμετείχαν στην απόδραση των Βούρλων, μας έλεγαν στην ΕΔΑ, πως όντως, ο Βαβούδης, (με παρακολούθηση μαθημάτων στην στρ. ακαδημία Φρούντζε, παρακαλώ, που ήταν για λίγους & εκλεκτούς που προορίζονταν για ψηλά) είχε την απόλυτη εμπιστοσύνη των Σοβιετικών, και εδώ, λειτουργούσε, ο ίδιος προσωπικά και η δράση του, σαν ιδιότυπο «φυλακτό νομιμότητας» προς το «διεθνές κομματικό κέντρο» (Οι ατταβισμοί της λειτουργίας της 3ης Διεθνούς, έκαναν -βλέπεις- καιρό πολύ για να παραδώσουν το πνεύμα).
Τα πολλά πάρε-δώσε Βαβούδη-Πλουμπ. λειτουργούσαν έτσι κι αλλοιώς στα μάτια των στελεχών, σαν νομιμοποιητικά τεκμήρια (εξ ού και ακραία επικίνδυνα για την ηγεσία) για τις απόψεις και τις επιλογές Πλ. (Που πράγματι είχε αναπτύξει σχέσεις με τον «αστό» Μιχάλη Κύρκο, που ούτε κι αυτός κατάφερε να ξεφύγει τη ρετσινιά των «ειδικών σχέσεων με την Ασφάλεια» -η εμπειρία της καθαρά ασφαλίτικης αλλά τόσο πειστικής & πετυχημένης (για την Ασφάλεια, φυσικά) «ΚΕ» του «ΚΚΕ» ήταν φρέσκια-, αν και μη-κομμουνιστής ο ίδιος).
Ενώ ένας άλλλος με τον οποίο είχε ο Πλουμπ. αναπτύξει σχέσεις στενές, ήταν ο στρατηγός Ευριπίδης Μπακιρτζής, στρ. ηγέτης και σχεδιαστής πολλών υποδειγματικών, μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεων του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ, κατά πολλούς από τα μεγαλύτερα ταλέντα στη στρατιωτική τέχνη που ανάδειξε η χώρα.
Του οποίου ο περίεργος θάνατος το 1947 στην Ικαριά με μια σφαίρα στην καρδιά την ώρα που κλιμάκιο του ΟΗΕ είχε έρθει για να ακούσει ειδικά τη δική του μαρτυρία, άφηνε περιθώρια για πολλές και πολύ αποκλίνουσες ερμηνείες.
Η δε ρετσινιά του «χαφιέ», με τη συχνότητα και την ένταση που χρησιμοποιήθηκε σαν οιονεί αποδεκτό(;) μέσο πολιτικής εξόντωσης από την ηγεσία του ΚΚΕ, κατάντησε να έχει εγκατασταθεί -όπως έλεγαν διακεκριμένοι άνθρωποι της Αριστεράς αποκαμωμένοι σωματικά και ψυχικά από την ταλαιπωρία ΚΑΙ των διώξεων, αλλά ΚΑΙ ενός πέραν κάθε ορίου σκληρότητας εσωκομματικού αγώνα- στο «πίσω μέρος του μυαλού» πολλών στελεχών, σαν απλά ένα «όπλο», ουδέτερα φορτισμένο, & στερημένο από την φρικιαστική ηθική απαξία που νοιώθουμε όλοι να έχει σήμερα…
5 Ιουλίου, 2010 στις 1:22 πμ
lifeable
«3. Η αιτία της ρήξης της ηγεσίας του ΚΚΕ
με τον Πλουμπίδη ήταν βαθύτατα πολιτική»
«10.Ο Πλουμπίδης δεν δίστασε να παρακάμψει /αγνοήσει την εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ, σηκώνοντας δικό του μπαϊράκι στην Αθήνα και ο Ζαχαριάδης δεν δίστασε να τον εξοντώσει ηθικά και πολιτικά, για να επιβάλλει τη γραμμή της ηγεσίας.»
Καλυβάρχη με εκπλήσεις ευχάριστα..!
«Η δε ρετσινιά του “χαφιέ”, με τη συχνότητα και την ένταση που χρησιμοποιήθηκε σαν οιονεί αποδεκτό(;) μέσο πολιτικής εξόντωσης από την ηγεσία του ΚΚΕ, κατάντησε να έχει εγκατασταθεί, στο “πίσω μέρος
του μυαλού” πολλών στελεχών, σαν απλά ένα “όπλο”, ουδέτερα φορτισμένο, & στερημένο από την φρικιαστική ηθική απαξία που
νοιώθουμε όλοι να έχει σήμερα.»
Καργ έχεις αριστερές καταβολές. Τι κάνεις στους νεο-φιλελευθεριστές?
Σ΄ευχαριστούμε που μοιράζεσαι μαζί μας βιωματικές εμπειρίες.
Τελικά είναι περισσότερα τα κοινά απ’ ότι υπέθετα..!
5 Ιουλίου, 2010 στις 3:05 πμ
Μαύρο πρόβατο
Η αριστερά δεν είναι το ΚΚΕ, αυτό είναι ξεκάθαρο πια
Lefable , ντεφορμέ σε βρίσκω. Το «Η αριστερά δεν ήταν ποτέ, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ το ΚΚΕ», φαίνεται πιό κοντά σε αυτό που πιστεύεις για την το ΚΚΕ και την αριστερά. Αντιλαμβάνεσαι όμως πόσο λίγη εγκυρότητα μπορεί να έχει μια τέτοια δήλωση… αυτοπροσδιορισμού.
Μήπως καλύτερα να αφήναμε το θέμα σ’έναν αντίπαλο όχι μόνον του ΚΚΕ αλλά και της αριστεράς; – για να επιστρέψει και όλη η σχετική συζήτηση στο φυσικό της περιβάλλον…
5 Ιουλίου, 2010 στις 8:16 πμ
Πάνος
lifeable,
η μετάθεση του διαλόγου στο προσωπικό δε νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον. Και, φυσικά, το ΚΚΕ είναι η κοκκαλοραχιά της αριστεράς στην Ελλάδα. Για όλον τον κόσμο – εκτός από τους …υπόλοιπους αριστερούς! 🙂
*
μαύρο πρόβατο,
αν με το
εννοείς εμένα, μάλλον αστοχείς. Ειλικρινά, δεν αισθάνομαι αντίπαλος κανενός – κατεβαίνω στην αγορά (τρόπος του λέγειν) αποκλειστικά με τις δικές μου, φτωχικές, πραμάτειες… 😉
5 Ιουλίου, 2010 στις 2:15 μμ
Μαύρο πρόβατο
Πάνο το γνωρίζω οτι θα αστοχούσα, φυσικά και δεν εννοώ εσένα, πόσω μάλλον που όταν μιλάμε για τα τρέχοντα, ουκ ολίγες φορές προσυπογράφω την «πραμάτεια» σου 😉 Κάτι σαν τον Κίσιγκερ είχα υπόψη μου…
10 Αυγούστου, 2010 στις 8:48 πμ
Nikolaos Nikolaidis
Πάνο
«Είναι πιο εύκολο να θυσιάζεσαι (και να θυσιάζεις), παρά να σκέφτεσαι και να αμφισβητείς»
Τελικά όσο παράξενα και αν ακούγεται αυτό που έγραψες φαίνετι να ισχύει!
Ο Μαρίνος (πρώην δ/ντής του ΟΤ) ήταν νεαρός δημοσιογράφος στη δίκη του Πλουμπίδη. Αναφερόμενος στο φαινόμενο Πλουμπίδη, να στηρίζει δηλαδή το ΚΚΕ τη στιγμή που αυτό τον συκοφαντούσε, είπε το εξής (όπως το θυμάμαι):
«Σκέφθηκα ότι αν μπορεί κάποιος να θυσιάσει τον εαυτό του, με αυτό τον τρόπο για αυτό που πιστεύει, σε τι θυσίες είναι ικανός να υποβάλλει τους άλλους!»
Για πρώτη φορά στη ζωή μου κατανόησα πως άνθρωποι αγωνιστές και γιατί όχι ήρωες είναι έτοιμοι να μετατραπούν στο αντίθετο όταν αντιστραφούν οι περιστάσεις.
5 Ιουλίου, 2011 στις 11:41 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Κοίτα να δεις (που λένε) !!
Το ποστ του Βαγγέλη ήταν η πρώτη φορά που έγραψα σχόλιο στην Καλύβα (αλλά και σχόλιο γενικώς, άρα ο Βαγγέλης, κατά κάποιον τρόπο, ήταν η …μαμή του Αναγνώστη).
Και είδα την ανάρτηση τυχαία, αφού είχα μέρες να μπω στο Ιντερνετ (πέρα από κάτι σύντομες υποχρεώσεις)…
Ευχές ..γενικώς σε όλους και όλες!!
6 Ιουλίου, 2011 στις 12:46 πμ
Πάνος
Το είχα προσέξει, καθώς διάβαζα τα σχόλια. Ευτυχώς, η μαμή δεν σε κόλλησε τα κουσούρια της… 😉
2 Σεπτεμβρίου, 2013 στις 12:38 πμ
Κίτσος Μαλτέζος | Η καλύβα ψηλά στο βουνό
[…] **** Για το Νίκο Πλουμπίδη, δες: https://panosz.wordpress.com/2010/03/11/civil_war-46/ […]
6 Οκτωβρίου, 2013 στις 8:25 μμ
Πάνος
Η τραγική υπόθεση Πλουμπίδη
Η εξοντωτική κατηγορία του ΚΚΕ εναντίον του είχε αίτια πολιτικά, καθώς στο παρελθόν είχε διαφωνήσει με τις επιλογές Ζαχαριάδη
Της Κατερινας Τσεκου*
«Ο Πλουμπίδης είναι κορυφαία περίπτωση, όχι απλώς κομμουνιστή, αλλά ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του, την αξιοπρέπειά του ώς το τέλος. Μας τίμησε όλους» (Πέτρος Ανταίος).
Η ηγεσία του ΚΚΕ, έχοντας χάσει τη μάχη για την εξουσία, βρέθηκε εξόριστη το 1949, με τη λήξη των εχθροπραξιών του εμφυλίου πολέμου. Παρά ταύτα, στην αρχή, προσέβλεπε σε ανασύνταξη των δυνάμεών της για έναν «τρίτο γύρο» διεκδίκησης της εξουσίας. Γι’ αυτό και, υπό το σύνθημα «με τα όπλα παρά πόδα», προσπάθησε να οργανώσει στρατόπεδα εκπαίδευσης κομμουνιστών Ελλήνων φυγάδων στις Λαϊκές Δημοκρατίες, να διατηρήσει ομάδες ανταρτών στο βουνό και να συγκροτήσει παράνομες (αφού το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου) οργανώσεις στις μεγάλες ελληνικές πόλεις. Με δίκτυα ασυρμάτων «κρατούσε επαφή», ώστε όσοι αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων έμειναν στην Ελλάδα να παίρνουν τις κομματικές οδηγίες και παράλληλα να μεταδίδουν στο εξωτερικό χρήσιμες για το κόμμα πληροφορίες.
Τον συντονισμό και τη σύνδεση της εξόριστης ηγεσίας με τις παράνομες οργανώσεις στην Ελλάδα αναλάμβαναν, σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες, στελέχη του κόμματος, ειδικά εκπαιδευμένοι απεσταλμένοι του («πράκτορες»), οι οποίοι εισέρχονταν παράνομα στη χώρα. Κάποιοι κατάφερναν μετά το πέρας της αποστολής τους να διαφύγουν, όμως οι περισσότεροι συλλαμβάνονταν από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (τη συσταθείσα από τους Αμερικανούς ΚΥΠ).
Μόνος από την ηγεσία παρέμενε σε καθεστώς παρανομίας στην Αθήνα ο φυματικός από τις κακουχίες Νίκος Πλουμπίδης-Μπάρμπας. Μετά τις εκλογές του 1950 ο Νίκος Ζαχαριάδης έστειλε τον Νίκο Μπελογιάννη να τον αντικαταστήσει, ώστε ο Πλουμπίδης να διαφύγει στο εξωτερικό. Ομως, στις 20 Νοεμβρίου 1950, ο Μπελογιάννης συνελήφθη. Η δίκη, με 92 κατηγορούμενους συνολικά, από το Εκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών κατέληξε (19 Οκτωβρίου – 16 Νοεμβρίου 1951) σε δώδεκα θανατικές καταδίκες. Ακολούθησε διεθνής κατακραυγή.
Εν τω μεταξύ ανακαλύφθηκαν, με τη βοήθεια των Αμερικανών, ασύρματοι του ΚΚΕ στις περιοχές Καλλιθέας και Φαλήρου, δίνοντας στους στρατοδίκες την ευκαιρία επιστράτευσης του μεταξικού νόμου περί κατασκοπείας. Ετσι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι κατηγορούμενοι προσήχθησαν σε νέα δίκη, στις 15 Φεβρουαρίου 1952, βάσει του νόμου 375/1936 περί κατασκοπείας. Ο Μπελογιάννης αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και πρόβαλε τις πατριωτικές του ενέργειες κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Παρ’ ότι η δίκη πήρε μεγάλη δημοσιότητα στην Ευρώπη, ο Μπελογιάννης και ακόμη τρεις καταδικάσθηκαν ομόφωνα σε θάνατο την 1η Μαρτίου 1952.
Στις 15 Μαρτίου 1952 ο Πλουμπίδης, με επιστολή του, που περιλάμβανε και δακτυλικό του αποτύπωμα, ανέλαβε αυτός την ευθύνη του παράνομου κομματικού μηχανισμού και υποσχόταν να παραδοθεί, αν δεν εκτελούνταν η θανατική ποινή του Μπελογιάννη. Δύο ημέρες μετά ο Ζαχαριάδης διέψευσε την επιστολή ως πλαστό κατασκεύασμα της Ασφάλειας, ισχυριζόμενος ότι ο Πλουμπίδης νοσηλεύεται στο εξωτερικό. Με την κίνησή του αυτή επέτρεψε την εκτέλεση.
Μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη συνελήφθη, στις 25 Νοεμβρίου 1952, και ο Πλουμπίδης. Στις 27 του μηνός ο κομματικός ραδιοφωνικός σταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα», εγκαταστημένος πια στο Βουκουρέστι, άρχισε να μεταδίδει ότι ήταν από δεκαετίες χαφιές της Ασφάλειας, πράκτορας του εχθρού στις γραμμές του κόμματος. Το Π.Γ. της Κ.Ε. στις 25 Ιουλίου 1952 τον είχε διαγράψει από μέλος του ΚΚΕ.
Πάνω απ’ όλα είναι το κόμμα και η ηγεσία του
Εάν κάποιοι προβληματίστηκαν ή αμφέβαλλαν για την υπόθεση Πλουμπίδη, όμως δεν αντέδρασαν. Αιτίες ήταν κυρίως η αφοσίωση στο κόμμα («πίστη» πως δεν κάνει λάθος και δεν λέει ποτέ ψέματα) και στον απόλυτο ηγέτη, τον Ζαχαριάδη, αλλά και ο φόβος για τυχόν διώξεις (διαφωνία οδηγούσε σε εξόντωση, ακόμη και φυσική).
Μόνος από τα μέλη της Κ.Ε. που ανοικτά τοποθετήθηκε, λέγοντας ότι δεν πείσθηκε από τα επιχειρήματα που παρουσιάστηκαν, ήταν ο Κώστας Θέος. Και η Ελλη Παππά, φυλακισμένη στην Αθήνα, με επιστολή προς την ηγεσία, προσπάθησε να αποδείξει ότι ο Πλουμπίδης δεν είναι χαφιές. Η απάντηση ήταν η καθαίρεσή της από τη θέση του γραμματέα του γραφείου των κρατουμένων.
Ο ίδιος ο Πλουμπίδης δεν μίλησε (ούτε στη δίκη του) για να μη βλάψει το Κ.Κ. Αλλωστε, Χριστούγεννα του 1952 έγραφε προς τον Δημοσθένη Παπαχρήστου, «η προσωποποίηση του κόμματος είναι η ηγεσία του. Καθένας που στρέφεται ενάντια στην ηγεσία, στρέφεται ενάντια στο κόμμα και κάνει τη δουλειά της Ασφάλειας. Οποιος μιλάει ενάντια στην ηγεσία του κόμματος, ή είναι χαφιές ή άρχισε να γλιστράει και θα γίνει χαφιές στα σίγουρα… Κρατιέμαι με τα δόντια στη ζωή για να δώσω ακόμα δύο μάχες, τη μάχη της δίκης και τη μάχη του εκτελεστικού αποσπάσματος». Στις 14 Αυγούστου 1954 εκτελέστηκε στο Δαφνί, φωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάς, ζήτω το ΚΚΕ» (μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα Τάκη Αγκαβανάκη, δημοσιογράφου εφημερίδας «Τα Νέα»).
«Εικονική εκτέλεση»
Ο κομματικός ραδιοσταθμός ανακοίνωσε ότι η εκτέλεση ήταν εικονική και ότι η ελληνική κυβέρνηση τον φυγάδευσε στην Αμερική. Ακόμη και όταν ο Λευτέρης Ελευθερίου, διευθυντής του ραδιοσταθμού από το 1951 έως το 1955, πληροφόρησε τον Ζαχαριάδη ότι υπάρχουν φωτογραφίες από την εκτέλεση, εκείνος του απάντησε ότι είναι ψεύτικες (μαρτυρία Σταύρου Κασιμάτη). Και ο Ελευθερίου συνέχισε να μεταδίδει τη «γραμμή» αυτή από τον κομματικό ραδιοφωνικό σταθμό. Και «όταν ξέθαψαν τον Πλουμπίδη και φωτογράφισαν το πτώμα του και δημοσίευσαν τη φωτογραφία στις εφημερίδες, ο Ελευθερίου ρώτησε τον Ζαχαριάδη: “Και τώρα τι θα λέμε;”. Κι εκείνος απάντησε: “Λέμε αυτό που είπαμε από την αρχή, ότι όλα αυτά είναι πλαστά και ότι ο Πλουμπίδης τραγανίζει τα δολάρια της προδοσίας”». «Ο Ζαχαριάδης ήταν ικανός για όλα, έτσι αποδείχθηκε» (μαρτυρία Βασίλη Νεφελούδη).
Μετά τη διαγραφή του Ζαχαριάδη (7η Ολομέλεια, 18 – 24 Φεβρουαρίου 1957) ανέλαβε κομματική επιτροπή να διερευνήσει την υπόθεση. Βάσει του πορίσματός της, της 23ης Νοεμβρίου 1957, η 9η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1958 αποφάσισε αποκατάσταση της μνήμης του Πλουμπίδη.
Βέβαια, «ο Πλουμπίδης τελικά αποκαταστάθηκε αλλά, στην ουσία, ούτε έως σήμερα έχει αποκατασταθεί. Δεν είναι αποκατάσταση αυτή που έγινε. Αποκατάσταση σημαίνει να χυθεί φως σε όλη την υπόθεση: Γιατί; Ποιοι; Πώς; Απάντηση δεν έχει δοθεί» (μαρτυρία Ελλης Παππά).
«Aπ’ τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διέπραξε το ΚΚΕ»
Μετά την ήττα του ΔΣΕ, η ηγεσία του ΚΚΕ έσπευσε (3η Συνδιάσκεψη, 10-14 Οκτωβρίου 1950) να συγκαλύψει τα λάθη της και να αποσείσει τις ευθύνες της, ιδιαίτερα για την πολιτική γραμμή της ηγεσίας Ζαχαριάδη την περίοδο 1946-1949. Παράλληλα, επιχειρούσε και την επιβολή αυστηρής κομματικής πειθαρχίας με την εκκαθάριση διαφωνούντων, πιθανών εσωκομματικών αντιπάλων της (π.χ. με «κομματική ανακαταγραφή»), χρησιμοποιώντας με μεγάλη ευκολία, ακόμη και προς υψηλόβαθμα μέχρι πρότινος κομματικά στελέχη, χαρακτηρισμούς όπως «χαφιές», «πράκτορας», «προδότης» κ.ά.
Η κατηγορία/εξόντωση του Πλουμπίδη είχε αίτια πολιτικά. Στο παρελθόν ο Πλουμπίδης είχε επιδείξει ανεξαρτησία πνεύματος. Είχε διαφωνήσει: για την επιστολή Ζαχαριάδη προς τον υπουργό Ασφαλείας Κωνσταντίνο Μανιαδάκη γιατί έθετε τις δυνάμεις του Κ.Κ. στην υπηρεσία του Μεταξά στον Πόλεμο του 1940, για τη συμφωνία του Λιβάνου, για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Καΐρου, για τη συμφωνία της Καζέρτας (τη θεωρούσε πλήρη παράδοση της Ελλάδας στους Αγγλους), για την απόφαση να κρατούν τον ΕΛΑΣ έξω από την Αθήνα στα Δεκεμβριανά. Οταν επέστρεψε, τον Μάιο του 1945, ο Ζαχαριάδης από το Νταχάου, ο Πλουμπίδης έθεσε θέμα (1η Ολομέλεια Κ.Ε.) να ενημερώσει το κόμμα πώς ενήργησε τα χρόνια που ήταν εκτός Ελλάδας. Η πρότασή του θεωρήθηκε προσβολή στο πρόσωπο του αρχηγού και συζήτηση δεν έγινε, αλλά ο Ζαχαριάδης, με πρόσχημα τη μείωση των μελών του Π.Γ., τον απομάκρυνε. Ο Πλουμπίδης ήταν αντίθετος στην πορεία προς έναν εμφύλιο πόλεμο (2η Ολομέλεια, Φεβρουάριος 1946) και στην αποχή από τις εκλογές του 1946. Ηταν αντίθετος και με την απόφαση του Σεπτεμβρίου του 1947 με την οποία κηρύχθηκε ο Εμφύλιος και σκοπός του ΚΚΕ τέθηκε η κατάληψη της εξουσίας και η μετατροπή της Ελλάδας σε Σοβιετική Δημοκρατία. Πίστευε ότι αυτό ήταν ανέφικτο και ήλπιζε σε συμβιβασμό με αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Κι έπειτα «ο Ζαχαριάδης δεν συμπαθούσε τον Πλουμπίδη γιατί είχε μια ανεξαρτησία πνεύματος, και μερικές πρωτοβουλίες που είχε πάρει το κόμμα με την ΕΔΑ εμπνευστής ήταν αυτός, ο Πλουμπίδης» (μαρτυρία Πάνου Δημητρίου).
Επίλογος
Στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, μπορεί να ήταν ακόμη αδιανόητο στα στελέχη, μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ ότι η ηγετική ομάδα μεθόδευε εκκαθαρίσεις εσωκομματικών διαφωνούντων, αλλά «σήμερα βέβαια είναι παγιωμένη η πεποίθηση, στο μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, ότι η καταγγελία του Πλουμπίδη ως χαφιέ ήταν απ’ τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διέπραξε το ΚΚΕ» (μαρτυρία Φώφης Λαζάρου).
* Η κ. Κατερίνα Τσέκου είναι διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_06/10/2013_535887
17 Αυγούστου, 2015 στις 9:13 μμ
Πάνος
Οι υποψίες μου για τον Πλουμπίδη, του Σταύρου Κασσιμάτη
http://tvxs.gr/news/%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF/%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B7-%CE%BF%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%88%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B7
17 Αυγούστου, 2015 στις 9:16 μμ
Πάνος
http://tvxs.gr/node/66992
6 Απριλίου, 2016 στις 6:11 μμ
Νίκος Πλουμπίδης – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
[…] Πηγή: Νίκος Πλουμπίδης | Η καλύβα ψηλά στο βουνό […]