Τα Χριστούγεννα μου τη δίνουν στα νεύρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χάλι από το εορταστικό (ουσιαστικά το καταναλωτικό) κιτς που κουβαλάνε, με τα τζιγκλμπέλς και τους σαντακλόζ και τις φάτνες στις πλατείες.

Το Πάσχα μ’ αρέσει πολύ. Ο καιρός έχει ανοίξει, η φύση ανακλαδίζεται σαν πρωινή γυναίκα στο κρεβάτι, οι τόποι συνάντησης έχουν μεταφερθεί από τις τρισάθλιες πόλεις μας, στα χωριά. Χωρίς την, εξαίσια κατά τα λοιπά, χαύνωση του θέρους.

Βέβαια, όπου κι αν πας η πόλις θα σ’ ακολουθεί, όπως έγραψε ένας παλιότερος μπλόγκερ. Άστηνα ν’ ακολουθεί!

Το οποίον, σήμερα έχουμε και λέμε:

  • Να πάω τι γυναίκες στην εκκλησία για να «κοινωνήσουν»
  • Καφές στον πεζόδρομο ή την πλατεία
  • Παραλαβή του αμνού
  • Να περάσω από το βιβλιοπωλείο για να πληρώσω την Παπαλάμπραινα byGibson που την πήρα προχθές βερεσέ
  • Ελεύθερο πρόγραμμα για βόλτες στη θάλασσα και τα χωριά.

Καλυβίστριες και καλυβίστες, Kαλή Ανάσταση στα όνειρα μας!