Gibson είναι μια μάρκα ηλεκτρικής κιθάρας. Ο Τάσος Μελίτης τη συνταίριαξε με την Παπαλάμπραινα, σε ένα από τα οχτώ διηγήματα του βιβλίου – το οποίο κυκλοφόρησε με αυτόν τον τίτλο. Προς το παρόν, «στίγμα» υπάρχει μονάχα στο facebook:
http://el-gr.facebook.com/people/Papalampraina-ByGibson/100000901610639
Περί τίνος πρόκειται; Οχτώ διηγήματα που αντικατοπτρίζουν μια γενιά μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένη (ο συγγραφέας έχει γεννηθεί στα 1961). Με τις ενοχές, τις νευρώσεις, τα απωθημένα, τις διαψεύσεις και τις απογοητεύσεις – αλλά και την παρεϊστικη διάθεση και την ακατάβλητη (ακόμα) φιλοδοξία για «κάτι περισσότερο».
Τα διηγήματα σε άλλους θα αρέσουν και σε άλλους όχι. Εγώ σας πληροφορώ για την ύπαρξή τους- και διευκρινίζω ότι η Παπαλάμπραινα δεν είναι καμιά ηλικιωμένη ηρωίδα, αλλά το γνωστό τσάμικο, το οποίο παίζει ένας παππούς στα πανηγύρια με την καινούρια του ηλεκτρική κιθάρα. Τη Gibson.
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
28 Σχόλια
Comments feed for this article
9 Απριλίου, 2010 στις 1:46 πμ
lifeable
Είμαι ένας ευτυχής κάτοχος Gibson
Les Paul του ’78 studio χειροποίητης,
Είναι ένας τρόπος θεώρησης των
πραγμάτων,όσο τρελό κι αν ακούγεται,ξεχωρίζουμε ακόμα και σήμερα,
αυτούς που παίζουν σε Gibson ή σε Strato(Fender Stratocaster)…
Η διαφορά στον ήχο,και στο αποτέλεσμα,θεωρείται ακόμα και σήμερα
πολύ σημαντική…θεώρησα σωστό να το αναφέρω…
9 Απριλίου, 2010 στις 1:51 μμ
Τάσος Μελίτης
ακριβώς λόγω της ιδιαιτερότητας της Gibson την χρησιμοποίησα κι εγώ και σε ένα διήγημά μου και σαν τίτλο της συλλογής διηγημάτων μου, αγαπητέ lifeable.
Gibson υπεράνω όλων!
φανταστείτε την έκπληξή μου όταν πράγματι την άκουσα σε ένα πανηγυρι του αυγούστου του 1990 να παίζει αγγέλους στα χέρια ενός παραδοσιακού οργανοπαίχτη!
9 Απριλίου, 2010 στις 9:27 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Ρε δεν αφήνετε την πλάκα με την Gibson Les Paul? Μία είναι η κιθάρα, η Fender Stratocaster! 🙂 Και δεν θα την άλλαζα με τίποτε με Les Paul…
Aλλά μου αρέσουν επίσης *παρα πολύ* και κάποιες Gibson (η SG και η 335) και η αδελφούλα της Strat, n Tele. 😉
9 Απριλίου, 2010 στις 10:08 μμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
Για την τριετία 1970 -1973, τα δύο κορυφαία hits που έσπαζαν την ελληνοκεντρική μονοτονία στην κατά τα άλλα παλλόμενη γύρω από το Αριστοτέλειο ζωή της Θεσσαλονίκης, ηταν οι «καταστασιακοί» με την Internationale Situationiste & τον Γκυ Νεμπόρ, και η βυσινιά-χρυσή Γκίμπσον του Τέρυ του Παπαντίνα (Του κατά τη γνώμη μου πιο άδοξα σπαταλημένου αυθεντικού «Ν.Υ ροκ εντ ρολ σταρ» – επικαλούμαι και τη μαρτυρία του Πετεφρή -πού’ σαι μάστουρα!- επί όλων αυτών). Για την αναρχίζουσα γαλλική εκκεντρικότητα & τους εν Θεσ/νίκη των ημερών εισηγητές της, καμιά άλλη φορά…Για τη Γ΄μπσον & τον Παπαντίνα όμως, εδώ είμαστε.
Μαγεμένοι ακόμα ίσως, από το ούρμπαν αμφίφυλο νάζι αλλά και το ταλέντο (που έβγαζε μάτι) του Παπαντίνα (Οι δυό μας, ο Παπα. κι εγώ, βρεθήκαμε αργότερα και σε άλλα…ξιφήρη χούγια, λιγότερο πάντως…εποικοδομητικά)
Μερικοί εξ ημών ανόητοι, πήγαμε τότε να αποσπάσουμε τον Θόδωρα από της έδρα του, την πούρα & ανόθευτη γοητεία της Νίκο, των Νιου Γιορκ Ντολς & του εξώφυλου με τη μπανάνα, και να τον ψήσουμε ντε και καλά για στίχο ελληνικό(!)
Για να μη μας τη σπάσει, ο δόλιος, το πάλαιψε πολύ, και μετά από ένα συναπτό 20ήμερο αναζητήσεων στα εσώτερα δώματα της ελληνόφωνης Μούσας, ένα απόγευμα μας κάλεσε να ανακοινώσει εν θριάμβω το αποτέλεσμα των (απεγνωσμένων) του προσπαθειών.
Κάτσαμε κι εμείς, καμιά 7-8 έκθαμβα χαμένα κορμιά να ακούσουμε (τί ακριβώς, κανείς δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα):
Και μετά από μια βροχή από μαγικά ριφς και ένα διονυσιακό 15λεπτο σολάκι, (χωρίς κουβέντα ακόμα), καθάρισε προς το βραχνό τη φωνή του, να ροκεντρολίσει για μια ακόμα φορά στέλνοντάς μας πάλι με μάτια γλαρά, και, καπάκι, το…διέπραξε.
-Τσουούζεει Σουούζυυυ (Τσούζει, Σούζυ).
Ήταν το αποθησαύρισμα των στιχουργικών του αποπειρών στα ελληνικά. Τόσο μόνο!
Περιττό να πω πως όταν γύρισε το βλέμα αναζητώντας το όποιο ίχνος επιδοκιμασίας, δεν βρήκε κανέναν…να του κάνει το χατήρι: Είχαμε σκορπίσει άπαντες (άλλος στο τλφ, άλλος τουαλέτα, άλλος σε φιλομαθή έκρηξη να αποχωρεί δρομαίως με τρία βιβλία υπό μάλης, άλλος…κλπ κλπ!)
Καλή σας νύχτα…
9 Απριλίου, 2010 στις 10:53 μμ
Ο Αιρετικός
H Gibson Les Paul είναι μια κιθάρα που δε σχεδιάστηκε ΠΟΤΕ. Απλά πήραν το σχήμα μιας τυπικής jazz κιθάρας (όπως η ES-125 TDC ή η ES-175), τη μικρύνανε, κάνανε το σκάφος μασίφ (μαόνι με ένα καπάκι από δυο κομμάτια σφενδάμι) και κρατήσανε το ίδιο ακριβώς μανίκι που είχαν στις jazz κιθάρες.
Έλα όμως που… Το μανικάκι αυτό, λόγω υλικού κατασκευής (μαόνι), λόγω ασθενούς κατασκευής στην ένωση με το σώμα και λόγω απαράδεκτα μεγάλης γωνίας μεταξύ κεφαλιού και μανικιού (ούτε scarf joint ούτε καν ενισχυτικό εξόγκωμα πίσω από το ζυγό) αποδείχθηκε πιο εύθραυστο κι από οδοντογλυφίδα. Σε μια Stratocaster για να κατεβάσεις τον τόνο μιας νότας χρειάζεσαι το vibrato (που από λάθος το ονόμασε tremolo ο Leo Fender). Σε μια Les Paul λυγίζεις εύκολα το μανίκι προς τα εμπρός.
Σε ό,τι αφορά τον ήχο των Les Paul, έχουμε τον τυπικό υπερβολικά μεσάτο προς μπασαριστό ήχο του μαονιού με ακόμη περισσότερο τονισμένες μεσαίες λόγω της τριανταφυλλιάς (ταστιέρα). Ισορροπούν κάπως τα πράγματα και «καθαρίζει» ο ήχος με το καπάκι από σφενδάμι, το οποίο τονίζει αρκετά τα πρίμα.
Αλλά… Η υπερβολική χρήση κόλλας στην ένωση σώματος και μανικιού (για να μασκαρέψουν τις απαράδεκτα υψηλές ανοχές στη συναρμογή των κομματιών μεταξύ τους) οδηγεί σε απόσβεση της ατάκας και των αρμονικών.
Βάλτε και το ότι οι διπλοπήνιοι της Gibson ποτέ δε φημίζονταν για τον κρυστάλλινο ήχο τους…
Σε ό,τι αφορά δε το μύθο ότι για να έχει καλό sustain μια κιθάρα πρέπει το μανίκι να είναι κολλημένο στο σώμα κι όχι να είναι βιδωμένο, αυτός έφαγε τρελό mythbusting όταν επιτέλους έγινε επιστημονικών προδιαγραφών πείραμα:
http://liutaiomottola.com/research/sustain.htm
Πάμε τώρα να δούμε από εργονομικής πλευράς τη Les Paul…
1. Πρόσβαση στα ανώτερα τάστα: Άθλια.
2. Βάρος: Υπερβολικά μεγάλο για άνετη χρήση.
3. Διάταξη χειριστηρίων: Τα volume δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν για violining, ο δε επιλογέας είναι σε σημείο εντελώς κουκουρούκου.
Σόρρυ, η Les Paul είναι ένα προϊστορικό δημιούργημα, ένας δεινόσαυρος αντίστοιχος με τις οπισθοδρομικές χρεπομοτοσυκλέτες της Harley-Davidson (που δε στρίβουν, δε φρενάρουν, δεν πάνε, απλώς κάνουν σαματά κι έχουν «image»).
Ας είναι καλά ο Slash που έσωσε τη Gibson παίζοντας ένα ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ της Les Paul του ’58, ένα αντίγραφο που έφτιαξε ένας συνοικιακός τεχνίτης ονόματι Kris Derrig – και το αντίγραφο ήταν καλύτερο από οποιαδήποτε γνήσια Les Paul.
Επίσης, να αναφέρω εδώ ότι μόνον η Gibson καταφέρνει να φτιάχνει Les Paul και SG που τα μανίκια τους να σπάνε. Από Epiphone (που μόνον ο Μέγας Σουβλακεύς – +σουβλόγησον+ – ξέρει πού τις φτιάχνει πια), που φτιάχνει τα επίσημα αντίγραφα των Gibson, δεν έχω ακούσει ποτέ για μανίκια σπασμένα στα σημεία που σπάνε τόσο εύκολα οι γνήσιες Gibson. Και καλύτερα να μη μιλήσουμε για υψηλής ποιότητας ιαπωνικά αντίγραφα (Tokai, Burny κλπ), γιατί εκεί είναι που η Gibson τρώει βρωμόξυλο.
Σε ό,τι αφορά τώρα το αν είναι χειροποίητες οι Gibson…
ΔΕΝ είναι. Εδώ και πάνω από 35 χρόνια φτιάχνονται σε αυτοματοποιημένες μηχανές, όπως και οι Fender, όπως και οι Yamaha και, βεβαίως, οι Paul Reed Smith κλπ. Απλώς η Fender δε θεωρεί τόσο ηλίθιους τους πελάτες της όσο οι Gibson και Paul Reed Smith που χρεώνουν μια μηχανοποίητη κιθάρα όσο θα χρεωνόταν κανονικά μια high-end χειροποίητη. Και ειδικά για την Paul Reed Smith έχω πάρα πολλά να σούρω…
Θα πει κανείς «ναι, αλλά τα καρτελάκια με τα ονόματα των ανθρώπων που δούλεψαν στην κιθάρα μου;». Τρίχες. Τα καρτελάκια αυτά φέρουν τις υπογραφές των ανθρώπων που επιθεώρησαν τα εξαρτήματα της κιθάρας και το ολοκληρωμένο προϊόν. Τόσο απλά! Οπότε, λυπάμαι που θα γίνω σπαζοκλαμπάνιας, αλλά οι Gibson Les Paul του ’78 ΔΕΝ ήταν χειροποίητες… Κι αυτό το παραδέχονται και άνθρωποι που δούλευαν τότε στη Gibson.
Προσωπικά, θα έπαιρνα μια από εκείνες τις καταπληκτικές ιαπωνικές Greco (που τις έφτιαχνε η Fuji Gen Gakki, νυν Fujigen – η εταιρεία που έφτιαξε και τα καλύτερα κομμάτια της Ibanez) με neck-through κατασκευή (είναι αυτή που η Roland πουλούσε ως Roland G-800 και τη συνδύαζε με το – εξαιρετικό – σύνθι κιθάρας GR-300). Και το πολύ-πολύ να της έβαζα δυο Seymour Duncan ή δυο Gretsch Filtertron για μαγνήτες.
9 Απριλίου, 2010 στις 10:54 μμ
Ο Αιρετικός
Διόρθωση: G-808 αντί για G-800.
9 Απριλίου, 2010 στις 11:03 μμ
Πάνος
Τι έγραψες, ρε παιδάκι μου; 🙂
9 Απριλίου, 2010 στις 11:21 μμ
Ο Αιρετικός
Τεχνική ανάλυση… Και καταβρόχθισα μια ιερή αγελάδα.
9 Απριλίου, 2010 στις 11:24 μμ
Ο Αιρετικός
Κι επίσης, επειδή πολύ μαγκιά μας το παίζει η Gibson στις jazz κιθάρες – τις οποίες τις χρεώνει όσο ένα αυτοκίνητο (μικρό ή μεσαίο, εξαρτάται από την έκδοση)…
Μάθετε ότι, πέραν του ότι ΚΑΜΙΑ τους δεν είναι χειροποίητη, τα σκάφη τους είναι ΟΛΑ φτιαγμένα από πρεσαριστό κόντρα πλακέ. Μόνον οι Eastman και κάποιες πολύ περιορισμένης παραγωγής (π.χ. ορισμένα μοντέλα της Benedetto) έχουν μασίφ ξύλα στο σκάφος. Και κάπου είχα διαβάσει σ’ένα περιοδικό για τη Gibson ES-335 καυχήματα κάποιου υπαλλήλου της Gibson για τη χρήση balsa (ΕΛΕΟΣ!!!!!!) για το κεντρικό μπλοκ…
10 Απριλίου, 2010 στις 12:07 πμ
Μαρία
Βαγγέλη, το ντοκιμαντέρ το είδες;
http://tinyurl.com/y273r96
10 Απριλίου, 2010 στις 3:28 πμ
lifeable
Αιρετικέ,μου θυμίζεις την εξής ιστορία :
Πέρσι, έκανα αναβάθμιση από το Αρραβωνιαστικός 5.0 στο Σύζυγος 1.0 και
παρατήρησα πως το καινούριο πρόγραμμα άρχισε να κάνει αναπάντεχες
αλλαγές στα λογιστικά φύλλα, περιορισμένη πρόσβαση στις εφαρμογές
λουλουδιών και χρυσαφικών που παλιότερα, στην έκδοση Αρραβωνιαστικός
5.0, δούλευαν απρόσκοπτα.
Επίσης, το Σύζυγος 1.0 απεγκατέστησε πολλά άλλα πολύτιμα προγράμματα
όπως το Ρομαντικός Περίπατος 9.9 και εγκατέστησε ανεπιθύμητα Popups,
όπως τα Champions League 5.0 και Κυριακή στα Γήπεδα 8.0.
Το Διάλογος 1.3 δεν τρέχει πια ενώ το Καθαριότητα 2.6 προκαλεί
κολλήματα και κατάρρευση του συστήματος.
Προσπάθησα να τρέξω το Μουρμούρα 5.3 GOLD edition… αλλά εις μάτην.
Ευχαριστώ,
Μια απελπισμένη γυναίκα
Απάντηση:
Αγαπητή ‘Απελπισμένη γυναίκα’:
Έχε υπ’ όψιν πως το Αρραβωνιαστικός 5.0 είναι ψυχαγωγικό πακέτο ενώ το
Σύζυγος 1.0 είναι λειτουργικό σύστημα, με απαιτήσεις από το χρήστη.
Προσπάθησε να δώσεις την εντολή C:Nomiza_pws_me_agapouses.exe και
εγκατάστησε το Δάκρυα 6.2 σε original έκδοση.
Λογικά, το Σύζυγος 1.Ο θα εκκινήσει αυτόματα τις εφαρμογές Ενοχή 3.0
και Λουλούδια 7.0 σε random λειτουργία.
ΠΡΟΣΟΧΗ
* Υπερβολική χρήση του παραπάνω προγράμματος μπορεί να προκαλέσει την
κλήση των screen saver Κατσούφικη Μουγκαμάρα 2.5 και Μπύρα 6.1 (Το
Μπύρα 6.1 ίσως προκαλέσει την αναπαραγωγή WAV αρχείων τύπου ‘Δυνατό
ροχαλητό’, που καταργούνται μόνο με επανεκκίνηση).
* Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει εγκατάσταση του Πεθερά 1.0
και μην σκεφτείτε καν να τρέξετε τα βοηθητικά αρχεία Εραστής 2005 BETA
και Γκόμενος 3.8 unregisterd (δεν είναι συμβατά με το Σύζυγος 1.0 και
μπορεί να προκαλέσουν κατάρρευση του συστήματος και πλήρη καταστροφή
του λειτουργικού).
Συνοψίζοντας, το Σύζυγος 1.0 είναι ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, αν και με
περιορισμένη μνήμη , που χρειάζεται κάποιο δυναμικό χρήστη.
10 Απριλίου, 2010 στις 4:21 πμ
lifeable
Μας αρέσουν κι εμάς οι Seymour Duncan,
όπως μας αρέσει και η Kim Basenger,
και το lock-system στο τρέμολο…
«1. Πρόσβαση στα ανώτερα τάστα: Άθλια
2. Βάρος: Υπερβολικά μεγάλο για άνετη χρήση»
Αποφάσισα να την πετάξω,κι αυτήν και μια jazz-master που έχω…
και να πάρω κομπολόι…πείστηκα επιτέλους,ότι όλα αυτά τα χρόνια
με τους χάρμπουγκινγκ,ξεγελούσα τον εαυτό μου,και χρειάζομαι…
ταχύτητα,έκρηξη και ευκολία στον χειρισμό..!
Ανταλλάζω και το rat,μ’ ένα overdrive της ibanez…
O Slash..? Ο ΒΒ? Ο Gary? O Carlo? Και ο τεράστιος…
10 Απριλίου, 2010 στις 8:05 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
O Carlo? Και ο τεράστιος…
Κάτσε ντε και συ, αυτοί οι δύο παίζανε με ταυράκια, όχι με Les Paul. 🙂
10 Απριλίου, 2010 στις 9:16 πμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
@μαρία: σιγά που θα μ αφήναμε να μην το δω. Πέρσι ή Μάη ή τέλος Απρίλη (αν θυμάμαι καλά) έγινε ένα βράδι κλειστή προβολή σ ένα σινεμά στην Πατησίων και μετά πάρτι σχεδόν όλη νύχτα στο πρώην Αν-Κλαμπ στην Πλατεία Εξαχρ.
Τον Θόδωρα & τον αδελφό του τον αρχιτέκτονα τον Άλεξ, τους έβλεπα όποτε βρισκόταν ο Θ. στην Αθήνα. Εκείνο το βράδι, όντως έγινε χαμός, βρέθηκαν άνθρωποι που μπορεί νά’χαν και 30 χρόνια να βρεθούν.
(Αν είσαι ή ίδια Μαρία -με το ποστ «Πλουμπίδης» και να μην είσαι δλδ. δεν τρέχει και τίποτε, για την περίπτωση που θα χρειαζόταν περαιτέρω επικοινωνία.
vakargoudis@gmail.com, αλλά τα τλφ. μου, τα έχει πλέον και ο παππς (παππούλης) Καλό Σαββατοκύριακο…
10 Απριλίου, 2010 στις 10:16 πμ
Ο Αιρετικός
O Carlos ξεκίνησε με τη Gibson SG και μάλιστα στη φθηνότερη εκδοχή της (που έφερε τους μονοπήνιους P90). Από το 1976 άρχισε να χρησιμοποιεί τη YAMAHA SG175B, μέλος της πολυτελούς οικογένειας SG της Yamaha. Το συγκεκριμένο μοντέλο είχε ταστιέρα που κάλυπτε δυο πλήρεις οκτάβες αντί για τα 22 τάστα των Les Paul. Η συγκεκριμένη σειρά παράγεται και σήμερα και είναι, μαζί με τις αγγλικές Patrick Eggle και Martyn Booth (αυτές είναι αναβίωση των Yamaha Image/MSG που είχε σχεδιάσει για την ιαπωνική εταιρεία ο Booth) και τις ιαπωνικές Tokai ένα από τα καλύτερα μοντέλα κιθάρας της συγκεκριμένης τυπολογίας που μπορεί κανείς ν’αγοράσει. Αργότερα ο Santana άρχισε να παίζει Paul Reed Smith.
O Slash, ο άνθρωπος που με τις εμφανίσεις του στα βιντεοκλίπ των Guns’n’Roses έσωσε από αφανισμό τη Gibson, έπαιζε μια απομίμηση της Les Paul του ’58, την οποία του έφτιαξε ο Kris Derrig.
Ο BB King έπαιζε Gibson ES-355 (πολυτελέστερη εκδοχή της 335 με το – άχρηστο – διακοπτικό σύστημα Varitone) κι αργότερα απέκτησε το δικό του signature μοντέλο που δεν είναι παρά μια μαύρη 355 χωρίς τις οπές τύπου βιολιού, γιατί έκρινε ότι προκαλούν μικροφωνισμούς.
Ο Gary Moore ξεκίνησε με Gibson SG στους Skid Row (καμία σχέση με το μεταγενέστερο metal συγκρότημα), την οποία πούλησε… Γιατί του προσέφερε προς αγορά την «Greenie» του (μια Gibson Les Paul του ’59 με – κατά λάθος κατά τη διάρκεια DIY επισκευής – συνδεδεμένα εν παραλλήλω κι εκτός φάσης κι όχι εν σειρά και εντός φάσης τα πηνία του μπάσου της μαγνήτη, εξ ου κι ο ιδιαίτερος ήχος της) ο μέντοράς του ο Peter Green, ιδρυτής των Fleetwood Mac, όταν αποφάσισε, εν μέσω ψυχολογικών προβλημάτων που εντάθηκαν από τις πιέσεις του star system κι απ’τα ναρκωτικά, να παρατήσει (προσωρινά, όπως απεδείχθη) τη μουσική. Η Greenie είναι η Les Paul που ακούτε σε κομμάτια όπως «I Loved Another Woman», «Oh Well», «Black Magic Woman» (του Peter Green είναι, ο Santana το διασκεύασε κι ο Notis αργότερα του άλλαξε τα φώτα), «The Supernatural» (από τον καιρό που ο Green είχε αντικαταστήσει τον Clapton στους Bluesbreakers του John Mayall)… Αλλά όχι στο «Albatross» – εκεί ο Green έπαιζε Stratocaster. Και την ακούτε επίσης σε όλο το δίσκο «Still Got The Blues» με την εξαίρεση των «Texas Strut» και «Midnight Blues» (εκεί χρησιμοποιήθηκε Stratocaster), καθώς επίσης και σε ολόκληρο το «After Hours» (με την εξαίρεση ίσως του «Nothing’s The Same» όπου πιθανώς να χρησιμοποιήθηκε κάποια από τις παλιές Jackson και Charvel που χρησιμοποιούσε στα hard rock χρόνια του ο Moore) και σε ολόκληρο το «Blues For Greenie», που ήταν tribute στον Green.
10 Απριλίου, 2010 στις 11:59 πμ
lifeable
Ένα βιβλίο από μόνος του…!!!
υποκλίνομαι στα τεράστια αποθέματα
γνώσεων,που απλά συσσωρεύτηκαν
από κάποια λατρεία,ελπίζω να αποτελεσματικοποίησες,όλη αυτήν την γνώση.
Δεσμεύομαι να τα ξαναδιαβάσω όλα απ’ την αρχή,γιατί εγώ ακόμα μαθαίνω..!
Υ.Γ.:παίζοντας το «shine on you crazy diamond» στην Les Paul,μου κάθεται
καλύτερα,απ’ ότι το αρχικό του David…κι επίσης μου αρέσει περισσότερο ο
μπερδεμένος ήχος της,στις garage αναζητήσεις…Τα πρότυπα του Μήτσου
του Σελίδα,καθώς και του Ριχάρδου του Μαυροπερισσότερου,μας τέλειωσαν
αρκετά γρήγορα…
10 Απριλίου, 2010 στις 12:08 μμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
Κυριολεκτικά δηλώνω (δεν κάνω ΚΑΘΟΛΟΥ πλάκα) εντυπωσιασμένος! από το ψάξιμο (που απ ότι φαίνεται αποκλείεται να είναι μόνο τεχνικό, θίγει και το εκφραστικό μέρος) δυο-τριών ανθρώπων της Καλύβας, και είναι με την ευκαιρία καιρός, νομίζω, ο Καλυβάρχης (καλή σου μέρα Πάνο, μακάρι να τη βρίσκαμε, αδερφέ, τη φόρμουλα για τη σωστή πίτα & τον χορτάτο σκύλο, μιλώ για το άλλο ποστ βέβαια!) να ψάξει & να ψαχτεί για την πιθανότητα προσεχούς ποστ με θέμα «Η μουσική έκφραση και πώς αυτή επηρεάστηκε στην αρχή από την ηλεκτρική-αναλογική επέλαση στον ήχο, -από το τέλος του Β΄ΠΠ-, και αμέσως μετά, από την επέλαση των ψηφιακής τεχνολογίας- Μια νέα σχετική άνθιση στην τεχνη του κατασκευαστή οργάνων». Και το θέμα, να αφορά ΚΑΙ τη λαϊκή & διεθνοποιημένη αγγλόφωνη ποπ μουσική, ΚΑΙ την μοντέρνα σύνθεση των Πουλένκ-Σένμπεργκ κά., αλλά ιδίως του δικού μας αείμνηστου γίγαντα της Μουσικής Ιάννη Ξενάκη (αλλά και των Δεκεμβριανών -εννοώ γίγαντα- απ όπου και η σχετική παραμόρφωση στο πρόσωπό του, στη μάχη του λόχου του ΕΜΠ της ΕΠΟΝ «Λόρδος Βύρων», στην οργάνωση του οποίου (ΕΜΠ) ήταν γραμματέας με άμεσο συνεργάτη τον Γρηγόρη Φαράκο!)!
Τι έκατσα και μπέρδεψα τώρα ο άνθρωπος!…
Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό, Αιρετικέ και οι άλλοι. Σ αυτό το ποστ όμως, («Η Παπαλάμπραινα & η Γκίμπσον»), πάνω από το μισό του θέματος (πολύ πάνω) αφορά την Γκίμπσον σαν φετίχ-σύμβολο (υποθέτω, μπορεί και να λαθεύω, το βιβλίο ΔΕΝ τόχω διαβάσει ΑΚΟΜΑ) σε αντιδιαστολη ή & σε συνάφεια(πάλι υποθέτω) με την Παπαλάμπραινα.
Και η αιχμή του θέματος, νομίζω πως είναι πιο πολύ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ…
10 Απριλίου, 2010 στις 3:35 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Τα πρότυπα του Μήτσου του Σελίδα…
Ο Σελίδας σε πολλά από τα τραγούδια του (στις στουντιακές ηχογραφήσεις) έπαιζε με άλλες κιθάρες και όχι με την Les Paul. Το πολύ γνωστό σόλο στο Stairway to heaven για παράδειγμα είναι παιγμένο με Telecaster… 😉
10 Απριλίου, 2010 στις 5:22 μμ
lifeable
Αλλά το ριφάκι..? Και λέγοντας ότι τα
πρότυπα τους μας τέλειωσαν,εννοούσα
αυτό που αναφέρει και ο Βαγγέλης…
απομακρύνθηκαν απ’ το όλον (την ολόκληρη τέχνη) ασχολούμενοι με το
τεχνικό κομμάτι της ολοκλήρωσης…ξέχασαν πόσο δύστροπη είναι η
πραγματικότητά μας,και πήγαν αλλού,σε δρόμους πιο περίεργους,για
«ειδικούς»,και ξέχασαν εμάς που συνεχίσαμε να είμαστε,δάσκαλοι,γιατροί,
υδραυλικοί,αλουμινάδες,και που δεν μπορούσαμε πιεζόμενοι απ’ τον χρόνο
τον ανελέητο φίλο μας,να συνεχίσουμε να τους παρακολουθούμε στους
δαιμονιώδεις τους ρυθμούς εξέλιξης…
Για παράδειγμα η tele που αναφέρεις είναι ένα πολύ περίεργο φαινόμενο…
κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι την προτιμάει για το βάθος των ήχων
της,για την ποιότητα της…κρύα,στεγνή,στρίγγλα πολλές φορές,κι όμως
ο Roy Beaucanon έβγαζε απίστευτη ζεστασιά μαζί της…
παίζοντας με τον διακόπτη της…και την εύκολη θέση του…!(νομίζω είχε
βρει το σημείο «G» επάνω της)
10 Απριλίου, 2010 στις 5:45 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Για παράδειγμα η tele που αναφέρεις είναι ένα πολύ περίεργο φαινόμενο…
κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι την προτιμάει για το βάθος των ήχων
της,για την ποιότητα της…κρύα,στεγνή,στρίγγλα πολλές φορές
Όχι δα. Αν και προσωπικά προτιμώ την Strat η Tele έχει ένα πολύ χαρακτηριστικό μπασαριστό γλυκό ήχο 🙂 που δεν έχει καμιά άλλη κιθάρα. Και δεν έχει «κεντήσει» μόνο ο Roy με αυτή, που δεν το συζητάμε είναι βιρτουόζος. Έχουν κεντήσει και άλλοι, ο βιρτουόζος Danny Gatton για παραδειγμά όπως επίσης και οι πολύ καλοί Steve Cropper και Albert Collins αλλά και άλλοι πολλοί.
10 Απριλίου, 2010 στις 5:58 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Μία Tele σε δράση,
10 Απριλίου, 2010 στις 6:10 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Kαι άλλο ένα από την ίδια Tele, λιγότερο γνωστό αλλά καλύτερο από το προηγούμενο
10 Απριλίου, 2010 στις 6:17 μμ
Ο Αιρετικός
Ο Page ηχογράφησε όλο το Stairway To Heaven σε Tele και μάλιστα Tele έπαιζε και στους Yardbirds. Tele έπαιζε στους Yardbirds κι ο προκάτοχός του, ο Jeff Beck (ο οποίος αργότερα πέρασε στη Les Paul και κατόπιν στη Strat). Tele (ή μήπως Esquire; – προσοχή: ΟΧΙ Squier, γιατί Squier είναι μάρκα, ενώ Esquire ήταν η έκδοση των Telecaster με ένα μόνο μαγνήτη) έπαιζε επίσης κι ο Syd Barrett των Pink Floyd. Ο Gilmour επίσης με Tele ξεκίνησε, την οποία αντικατέστησε λόγω κλοπής (ή απώλειάς της) με Strat. Χώρια που το «Dogs» από τον δίσκο «Animals» των Floyd, όπως και το «Run Like Hell» είναι τελείως κι εντελώς Tele…
10 Απριλίου, 2010 στις 6:24 μμ
Ο Αιρετικός
Δύστροπε, ξεχνάς τον Robben Ford και τον Mike Stern… O Mike Stern μάλιστα έχει ως signature μοντέλο του μια tele-style Yamaha Pacifica. Επίσης, μην ξεχνάμε τους Hellecasters… Ή το Αφεντικό, τον Bruce Springsteen, που χρησιμοποιεί μια Esquire που τη μετέτρεψε τελικά σε Telecaster προσθέτοντας και το μπάσο μαγνήτη.
10 Απριλίου, 2010 στις 7:44 μμ
Πάνος
Παίδες,
καλές οι διάσημες /μαρκέ κιθάρες, αλλά τη διαφορά την κάνει αυτός που τις παίζει…
10 Απριλίου, 2010 στις 7:45 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Αιρετικέ δεν το συζητάμε, πέρα από αυτούς που ανέφερα και ανέφερες, είναι πολλοί οι μεγάλοι παίχτες που έχουν παίξει με Tele. 😉
10 Απριλίου, 2010 στις 7:51 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
καλές οι διάσημες /μαρκέ κιθάρες, αλλά τη διαφορά την κάνει αυτός που τις παίζει…
Όλα παίζουν το ρόλο τους Πάνο. Η κιθάρα απλά αποτελεί μία προέκταση του κιθαρίστα, ένα μέσο με το οποίο εκφράζει αυτό που θέλει να εκφράσει.
Kαι παιδιά θαύματα υπάρχουν πολλά. Το youtube είναι γεμάτο από τέτοια βίντεο. Θυμάμαι ένα κοριτσάκι από κάποια ασιατική χώρα που *κυριολεκτικά* το κατείχε το όργανο. Δεν θα ήταν πάνω από 11-12…
15 Απριλίου, 2010 στις 10:38 πμ
Τάσος Μελίτης
αγαπητέ Καλυβάρχη και λοιποί φίλοι
άρθρο πρώτο : επέλεξα την αναφορά της Παπαλάμπραινας στο ομότιτλο διήγημά μου ,καθόσον δεν είναι ενα τυχαίο δημοτικό τραγούδι : ανήκει ως γνωστόν στην υποκατηγορία των «ληστρικών» τραγουδιών – σχετικά δείτε το βιβλιο «Ληστρικά τραγούδια» του Δ.Χαλατσά Εκδόσεις Εστία,2000.επίσης είναι τραγούδι απελευθερωτικό,καθόσον οι παρατρίχα ληστευθέντες δεν παθαίνουν απολύτως τίποτε: ούτε μώλωπας!
άρθρο δεύτερο : την έχω ακούσει την παπαλάμπραινα παιγμένη απο «νεοδημοτική» ορχήστρα (ηλ.μπάσο, αρμόνιο, gibson, ντράμς, και τραγουδίστρια τύπου «ξέκωλο»). τα ανθρωπάκια το κάναν τζάζ το ασμα και ο γέροντας κιθαρίστας έκανε ωραίους αυτοσχεδιασμούς.
άρθρο τρίτο : ένα ακόμη (ίσως και πιό) ρόκ διήγημά μου είναι οι «Τρίχες».περιέχεται στην ίδια συλλογή «Παπαλάμπραινα by Gibson»εκδ.Οσελότος συγγραφέας : Τάσος Μελίτης
άρθρο τέταρτο : υπό την ευρεία έννοια και τα υπόλοιπα διηγήματα της συλλογής ειναι ρόκ με τον τρόπο τους.
να είστε καλά!
Τάσος Μελίτης
υγ.στο facebook , Τάσος Μελίτης αλλά και Παπαλάμπραινα ByGibson υπάρχουν αποσπάσματα διηγημάτων απο την «Παπα».Αν και νομίζω ότι το κόστος του βιβλίου είναι χαμηλό κκαι μπορείτε να διακινδυνεύσετε κατευθείαν να το αγοράσετε.