http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=159434

Ψηφοδέλτιο ΔΝΤ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ

Ενός κακού μύρια έπονται. Λόγω αδυναμίας κρατικού δανεισμού, δηλαδή της επισημοποίησης της χρεοκοπίας, τα βάρη μεταβιβάζονται στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους καταναλωτές. Πολλοί εκ των οποίων, ενεοί, διαπιστώνουν ότι όχι μόνο δεν εδείπνησαν, με malt ουίσκι και χοντρά πούρα, στο Πρυτανείο, αλλά αποδείχτηκαν και «κώτσοι».

Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, ενώ δεν πίστευαν τους κομματικούς ταγούς, έμειναν προσδεδεμένοι στο άρμα τους -πολλές φορές ανεχόμενοι ακραίες-εξευτελιστικές συμπεριφορές- αναμένοντας πότε θα έρθει η σειρά τους για ένα βιαστικό πέρασμα από τον κρατικό κορβανά. Εστω με μια σύμβαση Stage για το τέκνο τους. Γιατί έξω η ανεργία και οι συνθήκες είναι υποδεέστερες όσων σχεδίαζαν για τη συνεχή οικονομική και κοινωνική ανέλιξη της οικογένειας.

Είναι προφανές ότι τα μέτρα που επέβαλαν το ΔΝΤ και η Κομισιόν, και εισήγαγε στη Βουλή η κυβέρνηση εκούσα άκουσα, είναι τόσο πρωτοφανή για χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο άδικα και άνισα κατανεμημένα. Κυρίως με την περικοπή των συντάξεων και του εισαγωγικού μισθού των νέων έως 24 ετών. Και αυτή είναι η κύρια πηγή της ανείπωτης οργής που νιώθουν οι πολίτες από τη «μαύρη μέρα που τους ξημέρωσε». Η άλλη αιτία βράζει μέσα τους γιατί διαπίστωσαν ότι τόσο καιρό κανάκευαν θεσμικούς ταγούς και πολιτικούς καθοδηγητές, οι οποίοι συναγελάζονταν δημόσια με την πλουτοκρατία χωρίς να περισσεύει ψιχίο για τους ίδιους. Η τρίτη πηγή της ανεξέλεγκτης οργής είναι η αποκάλυψη ότι η περίοδος της εύκολης προσκόλλησης στην ασφάλεια του Δημοσίου τελείωσε, χωρίς οι ίδιοι να πάρουν μερίδιο. Και τέλος, είναι το αδιέξοδο από την αβεβαιότητα των μέτρων, από την απουσία καταληκτικής ημερομηνίας εξόδου από τη χρεοκοπία, από την ύπαρξη μιας αδύναμης κυβέρνησης, από τη μη οριοθέτηση της περιόδου που η χώρα θα αλλάξει σελίδα και θα αρχίσει ο ανοδικός κύκλος της οικονομίας. Αν όχι για τους ίδιους, έστω για την επόμενη γενιά.

Ομως, αυτή η συσσώρευση μίσους στην ατμόσφαιρα δεν έχει μόνο οικονομικά ή πολιτικά αίτια. Δεν αφορά μόνο το «σε ποιον κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας». Εχει απελευθερώσει και τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις μιας κοινωνίας, όπου οι διανοούμενοι επιχειρούν να ανακτήσουν την τιμή τους, όντας τόσα χρόνια χωμένοι στα κρατικά και κοινοτικά κονδύλια. Οι συνδικαλιστές επιχειρούν να βγουν από τα διοικητικά συμβούλια. Οι τηλεαστέρες σπεύδουν να βγάλουν λίγη από την πούδρα της διασημότητας. Μόνο ορισμένοι δήμαρχοι, με λερωμένα χέρια από τις συναναστροφές τους με τους τοπικούς εργολάβους, θα απαλλαγούν με τον «Καλλικράτη».

Ολοι αυτοί είναι οι εξοβελιστέοι της νέας αταξίας που έφερε στην επιφάνεια η αποκαθήλωση ενός συστήματος «προσποίησης με δανεικά». Από την οργή και την ορμή δεν ξεφεύγει το πολιτικό σύστημα. Αλλά συναισθανόμενο το πλήθος το διακύβευμα από την κατάρρευση, κάτι σαν ένστικτο αυτοσυντήρησης για το «τυφλό» διαμέρισμα με ημιυπαίθριο που ακόμη πληρώνει στην τράπεζα, βγάζει τελεσίγραφο στην κυβέρνηση. «Κάτσε εκεί (ίσως πάρε και δάνεια για μισθούς και συντάξεις) αλλά, κυρίως, μη μιλάς». Δεν θα περάσει καιρός που η αγανάκτηση θα φέρει τους πολίτες έξω από τα στούντιο προκειμένου να εμποδίσουν τους πολιτικούς από έναν ακόμη τηλε-αυτο-εξευτελισμό. Τους θέλουν όσο δεν υπάρχει άλλη λύση, όταν κανείς σχηματισμός δεν θα δίνει προοπτική. Τους κρατάει σαν «ψηφοδέλτιο του ΔΝΤ» μέχρι να προκύψει κάτι άλλο. Η κυοφορία τού οποίου αφ’ ενός θα είναι επώδυνη και αφ’ ετέρου δεν θα είναι «νέο» αλλά «ανανέωση». Κάτι είναι και αυτό. Αλλά πολύ λίγο εν σχέσει με τον πόνο των μέτρων, τον εργατικό εμφύλιο, τους κοινωνικούς αγώνες και τις συγκρούσεις. Το εντυπωσιακό σε αυτό είναι ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό θα διευκολύνει την ανανέωση. Δεν θα τολμήσει καν να κατεβεί στις επόμενες εκλογές. Αρκεί μέχρι (τότε) που θα αυτοκαταργηθεί, παραιτούμενο και φοβισμένο, να μη διευκολύνει τους ακραίους λαϊκιστές.

Το σκίτσο είναι του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΪΤΖΗ