(Από την Ελευθεροτυπία)
Στην πόρτα της εξόδου από το Συνασπισμό βρίσκονται τα μέλη της ανανεωτικής πτέρυγας. Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα δεν κατέστη ικανή να τους μεταπείσει ώστε να μην αποχωρήσουν από τα όργανα του κόμματος.
Μετά την υπερψήφιση των πολιτικών θέσεων της πλειοψηφίας ο Φώτης Κουβέλης ανακοίνωσε από το βήμα του συνεδρίου την αποχώρηση της πτέρυγας από τη συμμετοχή στα όργανα του ΣΥΝ. Στη συνέχεια, τα στελέχη και τα μέλη της πτέρυγας αποχώρησαν από το γήπεδο του Τάε Κβον Ντο.
Ο Φώτης Κουβέλης επιφυλάχθηκε για τη στάση που θα τηρήσει τη Δευτέρα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Με δήλωσή του στο enet.gr, ο Γρηγόρης Ψαριανός ανακοίνωσε ότι από τη Δευτέρα θα είναι ανεξάρτητος βουλευτής της Αριστεράς, συνεργαζόμενος με το Συνασπισμό και όχι το ΣΥΡΙΖΑ. Πρότεινε τα κομματικά γραφεία του ΣΥΝ να γίνουν… ρεσεψιόν για να υποδεχτούν νέα μέλη, προερχόμενα από την Αριστερά, αλλά και το ΠΑΣΟΚ.
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=169890
(Ενός κακού μύρια έπονται: θα έρθουν τώρα διάφοροι και θα γυρεύουν την τύχη τους σε συνεργασίες με τους Οικολόγους – Πράσινους… Κλείσανε το δικό τους σπίτι, θα κλείσουν και των παραδίπλα, πριν καταλήξουν εκεί που είναι να καταλήξουν…)
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
73 Σχόλια
Comments feed for this article
6 Ιουνίου, 2010 στις 11:16 πμ
Πάνος
Πάντως καθένας κάνει έκκληση για ενότητα (πριν πιάσει πάλι τη βαριοπούλα του γκρεμίσματος:
Αποχώρησε από το συνέδριο του ΣΥΝ η Ανανεωτική Πτέρυγα
Σηματοδοτείται η διάσπαση του κόμματος.
Μετά την υπερψήφιση της Πολιτικής Απόφασης από το συνέδριο του ΣΥΝ και αφού δεν έγινε δεκτή η πρόταση για αποδέσμευση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Φώτης Κουβέλης ανέβηκε στο βήμα του συνεδρίου και ανακοίνωσε την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τις διαδικασίες του συνεδρίου. Αμέσως εκατοντάδες στελέχη και σύνεδροι που πρόσκεινται στην Ανανεωτική Πτέρυγα αποχώρησαν από το γήπεδο του Τάε Κβο Ντο.
Ετσι, η Ανανεωτική Πτέρυγα δεν θα πάρει μέρος στην εκλογή προέδρου του ΣΥΝ και στην εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής εξελιξη που σηματοδοτεί την διάσπαση του κόμματος.
Νωρίτερα, ο πρόεδρος του ΣΥΝ Α. Τσίπρας κάλεσε την Ανανεωτική Πτέρυγα του κόμματος «να μην προχωρήσει σε βήματα που ανοίγουν δρόμους χωρίς επιστροφή» προκειμένου να αποφευχθεί η διάσπαση, ενώ δεν έκανε καμμία ουσιώδη αναφορά για απεμπλοκή του Συνασπισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ όπως ζήτησε ο κ. Κουβέλης. Ιδιαίτερη αναφορά και μάλιστα αιχμηρή έκανε ο κ. Τσίπρας για τον ΣΥΡΙΖΑ και έμμεσα για τον κ. Αλαβάνο τονίζοντας ότι από αύριο θα αναλάβει πρωτοβουλία και θα στείλει ένα καθαρό μήνυμα ότι όσοι σχεδιάζουν να εγκλωβίσουν το κόμμα σε παιχνίδια εσωτερικού ανταγωνισμού θα πάρουν το μήνυμα ότι «τα παιχνίδια τελειώνουν εδώ».
Ο κ. Τσίπρας πρόσθεσε, αναφερόμενος στον κ. Αλαβάνο «να μας πούν αν επιθυμούν να τους καλούμε ως πρώην προέδρους κομμάτων ή ως αρχηγούς άλλων κομμάτων». Επίσης υπογράμμισε ότι «δεν περισσεύει κανείς παρά μόνο όσοι θέλουν να περισσεύουν» και διαβεβαίωσε ότι «από την Δευτέρα θα κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ δική μας υπόθεση».
Έκκληση Παπαδημούλη για ενότητα
Ήδη από χτες το απόγευμα, σε σύσκεψη στελεχών της Ανανεωτικής Πτέρυγας, αποφασίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία (320 υπέρ,4 κατά, 2 λευκά) να αποχωρήσουν από συνέδριο αν δεν γίνονταν δεκτή η πρόταση που διατύπωσε χθες ο κ. Φώτης Κουβέλης για απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η απόφαση αυτή προκάλεσε αναστάτωση στο συνέδριο. Ο κ. Δ. Παπαδημούλης κορυφαίος παράγων της Ανανεωτικής Πτέρυγας, ανεβαίνοντας στο βήμα του συνεδρίου πριν από λίγο απηύθυνε έκκληση για ενότητα.
Απευθυνόμενος στον πρόεδρο του κόμματος Α. Τσίπρα, ο κ. Παπαδημούλης του ζήτησε να κάνει ένα βήμα μπροστά στην σύνθεση και ένα βήμα πίσω στην αυτάρκεια. Απευθυνόμενος στον κ. Φ. Κουβέλη, του ζήτησε να κάνει ένα βήμα μπροστά στην σύνθεση και ένα βήμα πίσω από την περιχαράκωση καθώς όπως είπε «δεν έχουμε την πολυτέλεια της διάσπασης του κόμματος», ενώ σημείωσε ότι «αριστερό είναι ο,τι ενώνει και όχι ο,τι διαιρεί».
Ο κ. Παπαδημούλης εξαπέλυσε επίθεση κατά του κ. Αλαβάνου λέγοντας ότι μέσα σε μία νύχτα μετατράπηκε από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ σε μέλος του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.
Αμέσως μετά ανέβηκε στο βήμα ο κ. Δ. Στρατούλης κορυφαίο στέλεχος του Αριστερού Ρεύματος και τώρα ένας από 30 που κατέθεσαν χωριστό κείμενο με επικεφαλής τον κ. Π. Λαφαζάνη, ο οποίος με την σειρά του απηύθυνε έκκληση για ενότητα.
Ο κ. Στρατούλης κάλεσε τον κ. Τσίπρα να αναλάβει πρωτοβουλία για να αποτραπεί η διάσπαση του ΣΥΝ, ενώ αναφερόμενος στην διάσπαση του ΚΚΕ το 1991 είπε ότι ήταν μια τραυματική εμπειρία που η Αριστερά πληρώνει μέχρι σήμερα και πρόσθεσε ότι αν γίνει μια νέα διάσπαση θα την πληρώνει για τα επόμενα 20 χρόνια.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_05/06/2010_340988
6 Ιουνίου, 2010 στις 11:20 πμ
σχολιαστης
Θύμωσε ο καλόγερος κι έκοψε τ’ αρχίδια του
6 Ιουνίου, 2010 στις 11:35 πμ
Β.Δ. Καργούδης
Η γνώμη μου είναι πως η τραγική ατολμία ιδίως του Κουβέλη, οδήγησε ότι απόμεινε από την έκφραση των ιδεών της κομ/κής Ανανέωσης μα τη διάσπαση του 68 και την μετέπειτα σημαντική πορεία, σε ταπεινωτική συνύπαρξη με (μην τους χαρακτηρίσω δεν είναι το θέμα του ποστ) αρνητές πρώτα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αλλά και του οράματος της ευρωπαϊκής Ενοπόίησης. Στο οποίο η συμβολή της δημοκρατικής ευρωπαϊκής Αριστεράς, από το ΙΚΚ των Μπερλιγκουέρ & Ναπολιτάνο & «Μανιφέστο»-Ροσάνα Ροσάντα (ως κάποια στιγμή)- και το ΚΚΙ, το κόμμα του Σαντιάγκο Καρίγιο και της Ντολόρες «Πασιονάρια» Ιμπαρούρι μέχρι το γερμανικό SPD, υπήρξε τεράστια, & καταλυτικό το μπόλιασμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης της ίδιας με ιδέες & αξίες της Αριστεράς.
Σε σημείο να δικαιούται σήμερα η ευρωπαϊκή Αριστερά, βάσιμα να πιστεύει πως η νεοφιλελεύθερη επικράτηση μέχρι και σήμερα και νά δούμε ως πότε ακόμα, στο μέλλον, μακροσκοπικά κοιτώντας, δεν θα θεωτείται παρά ένας παροδικός εφιάλτης.
6 Ιουνίου, 2010 στις 11:37 πμ
σχολιαστης
Τουλάχιστον θα έχουμε ένα δεύτερο καθαρό ΚΚ, να πορευόμαστε.
6 Ιουνίου, 2010 στις 12:25 μμ
Παπούλης
Από τη σκήτη της ατομικής μου ( πολιτικής ) ανασφάλειας και απελπισίας θα εκφράσω κυνικά την απαξία μου. Τα μαγαζάκια σε συνθήκες κρίσης δεν αντέχουν…. Στο κο Κουβέλη και τους συν αυτώ να ευχηθώ σύντομη «αποκατάσταση» … στο Τσιπρόπουλο το τρίτο το μακρύτερο … στους απλούς και ανένταχτους συμπολίτες που κάποτε ελπίσανε στο εγχείρημα να ευχηθώ καλά μυαλά και να δώσω ραντεβού στα γουρουνάδικα … η ευκαιρία είχε χαθεί το φθινόπωρο του 2008.
6 Ιουνίου, 2010 στις 12:48 μμ
Πάνος
παπούλη,
οι χαμένες ευκαιρίες είναι παρελθόν – η ζωή συνεχίζεται… 🙂
6 Ιουνίου, 2010 στις 1:33 μμ
Παπούλης
Δεν διαφωνώ Πάνο μου , τη κυνικότητα της ερημιάς μου εκφράζω , δια τούτο και οι ειλικρινείς ευχές μου προς το κο Κουβέλη… 😉
6 Ιουνίου, 2010 στις 1:53 μμ
theotherone
Όσοι διάβασαν ή άκουσαν τις δηλώσεις του Αλαβάνου κατά την ανάληψη του «Μετώπου» καταλαβαίνουν ότι η συνύπαρξη με τέτοια αιμοβόρα θηρία αποτελεί παράνοια. Ο χαρακτηρισμός «αρνητής του κοινοβουλευτισμού» του κυρίου Καργούδη είναι υπερβολικά επιεικής για να αποδώσει την κτηνώδη ανθρωποβόρρα διάθεση του κυρίου και της ακροαριστερής κομπανίας του.
Τί δουλειά έχει η δημοκρατική αριστερά με τον Αλαβάνο και τον υπόκοσμο που εκπροσωπεί, είναι απορίας άξιον. Νομίζω το ερώτημα θα έπρεπε να είναι γιατί δεν αποχωρούν οι υπόλοιποι για να καταφύγουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αν και, μεθοδολογικά, προσεγγίζουν εξίσου την Χρυσή Αυγή), όχι γιατί οι «κακοί ανανεωτικοί» δεν φεύγουν στο ΠΑΣΟΚ.
6 Ιουνίου, 2010 στις 2:08 μμ
sissa ben dahir
Για περιμένετε λίγο (πόσο λίγο;) να δούμε και στα λεγόμενα μεγάλα σπίτια τι θα γίνει όταν σφίξουν κι άλλο οι κώλοι στη χώρα; Εμβολιασμός δεν υπάρχει, καραντίνα δεν υπάρχει και οι μολυσματικοί παράγοντες αναπτύσσονται και στα θεωρούμενα ως ισχυρότερα σπίτια.
Σ’ αυτούς όχι βέβαια για την συνεπή επανάσταση, αλλά για να σώσουν το τομάρι τους στην κατάρρευση και να εγγράψουν υποθήκες καθαρότητας για την αρχή του νέου κύκλου.
Μόνο το ΚΚΕ είναι απέθαντο και αμόλυντο. Κάτι σαν βαμπίρ δηλαδή.
6 Ιουνίου, 2010 στις 7:52 μμ
Πάνος
Νάτα και τα παπαγαλάκια…
http://mexrisesxaton.blogspot.com/2010/06/blog-post_8761.html
Ξουτ, ξουτ!
6 Ιουνίου, 2010 στις 8:15 μμ
Πάνος
Κούλογλου:
Όποιος αναρωτιέται γιατί η αριστερά δεν καταφέρνει να αξιοποιήσει για λογαριασμό της την βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά σε όσα συμβαίνουν στο Συνασπισμό και στο έκτακτο Συνέδριο του, απ’ όπου αποχώρησε η Ανανεωτική Πτέρυγα.
Σε λυδία λίθο του Συνεδρίου αναδείχθηκε η στάση του κόμματος απέναντι στο συμμαχικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, από το οποίο οι εκφραστές της ανανεωτικής πτέρυγας ζητούσαν την πλήρη απεμπλοκή του. Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε ως εκλογική συμμαχία, έχει μετατραπεί σε ένα ασαφές μόρφωμα συνιστωσών με συχνά αλληλοσυγκρουόμενες κατευθύνσεις και προσωπικές στρατηγικές. Μερικές από τις συνιστώσες αυτές δεν έχουν καμία κοινωνική βάση, παίρνουν όμως ένα γενναίο μερίδιο τους από την κρατική επιδότηση στα κοινοβουλευτικά κόμματα.
Οι θέσεις που εκφράζονται από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι μερικές φορές κωμικοτραγικές, όπως αυτή για την αποχώρηση από την «Βουλή της ντροπής» των βουλευτών της αριστεράς. Η ανάγκη συμμετοχής της αριστεράς ακόμη και στα πιο αντιδραστικά Κοινοβούλια έχει ήδη διατυπωθεί από τον Λένιν εδώ και 100 χρόνια και ο κ. Αλαβάνος πιθανότατα τον έχει διαβάσει. Προτείνει το αντίθετο προφανώς για να κολακέψει τις συνιστώσες που το 2010 είναι πιο.. αριστερά από τον Λένιν και τους νέους που δεν έχουν προλάβει να διαβάσουν…
Είναι όμως γεγονός, από την άλλη πλευρά, ότι όλες οι συνιστώσες δεν είναι το ίδιο και, το κυριότερο, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ ο Συνασπισμός κατάφερε να συνδεθεί με ριζοσπαστικές κινήσεις και δυνάμεις κυρίως της νεολαίας, που διαφορετικά δεν θα ήταν σε θέση να πλησιάσει. Ο Συνασπισμός υποφέρει βαθύτατα από γραφειοκρατική σκλήρυνση και παραλύει συχνά από τις διαφορετικές τάσεις που επίσης υπάρχουν στο εσωτερικό του και η ανανεωτική πτέρυγα δεν δείχνει σε αυτά τα ζητήματα τάσεις ανανέωσης.
Όπως μεγάλες μάζες πολιτών αριστερού προσανατολισμού είναι δυσαρεστημένες από την νεοφιλελεύθερη στροφή του ΠΑΣΟΚ και αναζητούν ξανά λύσεις πέρα απ’ αυτό, ο Συνασπισμός θα έπρεπε να μετεξελιχθεί σε ένα νέο μεγάλο κόμμα της Αριστεράς, στα πρότυπα της Γερμανίας ή της Πορτογαλίας, που θα συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, τους ανένταχτους αριστερούς που ριζοσπαστικοποιούνται από την κρίση, συγγενείς ιδεολογικά δυνάμεις της οικολογίας κλπ
Με ένα τέτοιο βήμα, ο χώρος της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς θα μπορούσε, δρώντας πρωτοπόρα, να αποδράσει από το καταρρέων μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα του οποίου υπήρξε μέλος και από την πτώση του οποίου, αν δεν αλλάξει, θα παρασυρθεί. Αντί να ξεκινήσουν έναν γόνιμο προβληματισμό γύρω από αυτό το θέμα, τόσο η προεδρική όσο και η ανανεωτική τάση περιόρισαν την συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να πάρουν υπ’ όψη τους ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών στους οποίους φιλοδοξούν να απευθυνθούν δεν μπορεί να διακρίνει ότι άλλο είναι ο Συνασπισμός και άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κι έπειτα είναι η γνωστή επιμονή της αριστεράς να διασπάσει ακόμη και το άτομο, κάνοντας μια σειρά λάθη τακτικής. Ο Αλ. Τσίπρας, στηριγμένος στην λάθος εκτίμηση ότι οι ανανεωτικοί μπλοφάρουν και δεν πρόκειται να αποχωρήσουν όπως προειδοποιούσαν, δεν θέλησε να μπει στον κόπο τους. Από την δική τους πλευρά, οι Ανανεωτικοί ταμπουρώθηκαν γύρω από την θέση «Η εμείς ή ο ΣΥΡΙΖΑ», αποκλείοντας τον οποιοδήποτε συμβιβασμό, όπως πχ την επανεξέταση με ποιες από τις συνιστώσες και κυρίως σε ποια πολιτική βάση θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία, ανεξάρτητα από το όνομα. Αδέξιες κινήσεις, όπως το πρωτοσέλιδο της Σαββατιάτικης «Αυγής» που, για το Συνέδριο του ΣΥΝ, είχε ολοσέλιδο τίτλο για τον …ΣΥΡΙΖΑ, έριξαν κι άλλο λάδι στη φωτιά.
Το τελικό αποτέλεσμα δεν συμφέρει κανένα: αν οι Ανανεωτικοί αποχωρήσουν, ο μεν Συνασπισμός θα έχει υποστεί ένα ακόμη σοβαρότατο πλήγμα σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Οι δε αποχωρήσαντες, αν προχωρήσουν σε σύσταση νέου κόμματος, δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν αυτόνομη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση για την οποία απαιτούνται πέντε βουλευτές (Κουβέλης, Τσούκαλης, Λέβέντης, και ο ανεξάρτητος Ψαριανός) αφού ο υποψήφιος πέμπτος Παπαδημούλης δήλωσε ότι παραμένει στο κόμμα.
Σε μια εξαιρετικά καχύποπτη κοινή γνώμη, τόσο οι μεν όσο και οι δε, θα δώσουν το μήνυμα ότι δεν ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα των πολιτών, την ίδια στιγμή που η συγκυρία επιβάλλει την υπαρξη μιας σύγχρονης, δυναμικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Ας ελπίζει κανείς ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα επικρατήσουν ωριμότερες απόψεις και η αριστερά θα πάψει να πυροβολεί τα πόδια της.
http://tvxs.gr/node/59710
7 Ιουνίου, 2010 στις 3:20 πμ
Β.Δ. Καργούδης
Διάβασα το ελαφρά κινδυνολογικό επίμετρο του ποστ, αυτό με το κόκκινο μελάνι, σαν καταλογισμός ποινής, ή κάτι άλλο, επίσημο τέλος πάντων.
Στην αρχή σκέφτηκα: δίκιο έχει, θα αρχίσουν τώρα τα γνωστά σιχαμερά, μισότριβα με το ζόρι «αρεβωνιάσματα των ανεπιθύμητων»., και ποιός τα βλέπει και τα ακούει πια όλα αυτά, όντως μπορεί να χαλάσουν και τους γειτόνους.
Μετά (αμέσως) κατάλαβα ότι, μπαα, από τίποτα απ’ αυτά (και αυτούς) δεν κινδυνεύουν «οι γειτόνοι» και ας ησυχάσουν.
Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Όχι πια.
Άνθρωποι που χρειάστηκαν δυο χρόνια για να καταλάβουν πως το ζήτημα δεν ήταν ποτέ (εδώ και κάτι χρονια πια) η πολιτική και το μέλλον του ενός, ή του άλλου κόμματος ή προσώπου, αλλά το πόσο μεγάλη ήταν και πώς εν τέλει οι ίδιοι θα τη διαχειρίζονταν τη δική τους την ευθύνη, που επέτρεπαν σε τυχοδιωκτικά περιτρίμματα του πολιτικού περιθωρίου να τους χρησιμοποιούν εκόντες-άκοντες (σαν παραζαλισμένους) σαν όχημα νομιμοποίησης, για να μπορούν να ασχημονούν εξακολουθητικά μέσα στο κοινοβούλιο της χώρας, (και δι αυτού παντού) δεν έχουν ούτε τη δυνατότητα, και (θέλω να ελπίζω) ούτε και τη θέληση, για τίποτα παραπέρα.
Απλά, σήμερα (χθες) σταμάτησε πια την τρελή του πορεία, ένα σκαρί ήδη από καιρό ντεραπαρισμένο…
Επομένως, ησύχασε Πάνο…
7 Ιουνίου, 2010 στις 7:43 πμ
Πάνος
Βαγγέλη, καλημέρα.
Δεν ανησυχώ – διευκρινίζω όμως ότι μιλάω επί πραγματικής βάσης: είναι γνωστές (γράφτηκαν και στον τύπο) οι προτάσεις της «ανανεωτικής» προς τους Ο-Π, για το πως θα «μοιράσουν» τις υποψηφιότητες στις 2 μεγάλες περιφέρειες και τις 3 μεγάλες δημαρχίες. Και με ονόματα.
Εδώ και ΠΟΛΛΕΣ βδομάδες.
7 Ιουνίου, 2010 στις 9:13 πμ
Άγγελος
Σάκκος πλήρης όρυζας κατέρευσε εν οικισμώ κινεζικής επαρχίας. επιστήμονες σπεύδουν όπως μελετήσουν το συμβάν.
7 Ιουνίου, 2010 στις 10:06 πμ
bernardina
…και φυσικα, αγαπητέ Πάνο, το ζητούμενο -και αυτό που πάντα μας καίει- είναι το πώς θα κρατήσει ο καθένας ανέπαφο το μικρομαγαζάκι του (ψιλικατζίδικο, περίπτερο, εδώδιμα αποικιακά…) από κείνους που ίσως έχουν το θράσος να αξιώσουν συνεταιριλίκι. Από κάτι ανεπρόκοπα πολιτικά όντα που ξέβρασε στο κατώφλι τους η ζωή. Έτσι;
Δυστυχώς έτσι την πάτησε ο κορμός του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ. Από την πολλή αγάπη στις τάσεις και το διαφορετικό κατάντησε να μαγνητήσει πάνω του κάθε καρυδιάς καρύδι και κάθε ανάπηρο, που μπήκε χωρίς να πλύνει τα πόδια του (λέγε με και αυτοκριτική), χρησιμοποίησε το κόμμα σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ στο τέλος πέταξε τον νοικοκύρη στο δρομο.
Κατά συνέπεια, ίσως και κατά βάθος να αντιλαμβάνομαι την αγωνία σου… Μακριά τα μιάσματα, κάτι τέτοιο δεν εννοείς;
Συγνώμη για το πικρόν του ύφους, αλλά διαβάζω πάρα πολύ καιρό τα γραφόμενα όλων σας με τεράστιο ενδιαφέρον και αποφάσισα να στείλω τώρα μια γραφή γιατί πολύ με στενοχώρησε η κοκκινόχρωμη μικροψυχία (στην οποία αναφέρεται και ο κύριος Καργούδης)
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Μία από καιρό (πολιτικά) άστεγη
7 Ιουνίου, 2010 στις 10:32 πμ
Πάνος
bernardina,
είναι πιο πολύπλοκο. Απλοποιώντας, ωστόσο, τόσο σε αναγνωρισιμότητα στελεχών όσο και σε εμπειρία, η ανανεωτική τάση είναι σε άλλο επίπεδο από τους Ο-Π. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά εκτιμώ ότι μια προνομιακή συνεργασία μαζί τους τώρα θα ήταν πραγματικό Βατερλώ για τους Ο-Π, που προσπαθούν ακόμα να βρουν τον πολιτικό βηματισμό τους. Συγκλίσεις και συνεργασίες σε ευρύτερο πεδίο (πχ για μια αντι-ΔΝΤ πρόταση), ναι. «Εξυπηρέτηση» της συγκεκριμένης πολιτικής ομάδας, νο.
ΥΓ. Προφανώς δεν έχει τεθεί θέμα «προσχώρησης» – ούτε και πρόκειται, κατά την ταπεινή μου γνώμη.
7 Ιουνίου, 2010 στις 10:49 πμ
bernardina
Ακριβώς γι’ αυτό το πολιτικό βατερλώ που αναφέρεις έγινε το σχόλιό μου. Πρώτα όμως να διευκρινίσω: δεν εννοούσα πως πιστεύω ότι επίκειται συνεργασία -δεν υπάρχουν αξιόπιστες ενδείξεις ως προς αυτή την κατεύθυνση (αν και κράτα μια πισινή γιατί η ζωή έχει αποδειχθεί πιο ευφάνταστη από τη φαντασία). Απλώς επειδή η αναζήτηση «ιδεολογικής καθαρότητας» και «πολιτικού βηματισμού» είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις (ας μην τις αναλύω τώρα γιατί θα νυχτώσουμε, άλλωστε θεωρώ ότι όλοι εδώ μέσα τις γνωρίζουν), οι Ο-Π και σαν λιγάκι ¨πρωτόμαθοι» -παρακαλώ μην πάρεις στραβά τον χαρακτηρισμό, δεν γίνεται με κακεντρέχεια- κινδυνεύουν να πέσουν στη λούμπα της περιχαράκωσης γιατί την κρίσιμη στιγμή δεν θα έχουν τα πολιτικά αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα στις εποικοδομητικές συνεργασίες.
Οι καιροί είναι ΤΡΑΓΙΚΑ δύσκολοι, και τώρα περισσότερο από ποτέ δεν έχουμε την πολυτέλεια της μοναξιάς.
Και παρόλο που είμαι πολύ καιρό έξω από τα Πράγματα, τυχαίνει να γνωρίζω τα Πρόσωπα…
Αυτά επί της αρχής. Ως προς τις εξελίξεις, περιμένω εναγωνίως για πρώτη φορά από το ’90 να δω τι στον κόρακα θα γεννηθεί…
7 Ιουνίου, 2010 στις 10:52 πμ
Πάνος
H «συνεργασία» μαγειρεύεται εδώ και καιρό, από κάποιους. Ανεπίσημα βεβαίως – τα πολιτικά όργανα των Ο-Π δεν έχουν ιδέα.
7 Ιουνίου, 2010 στις 10:52 πμ
Β.Δ. Καργούδης
@Πάνο, καλημέρα και σε σένα.
Με τις κατά καιρούς αναδρομές-αναδιφήσεις που κάνω σε παλιότερα αρχαιολογικά στρώματα της Καλύβας (προχθές μόλις με «έστειλε» ο σχο -καλή του ώρα- στα «Μυστικά της Γιάλοβας») κατάλαβα πως ίσως και να μετριούνται μόνο στα δάχτυλα -του ενός τώρα χεριού, των δύο, θα σε γελάσω-, τα θέματα που μπορεί και να συμφωνούμε οι δυό μας.
Αλλά και πως σ’ αυτά που τέλος πάντως έχεις καταλήξει και τα υπερασπίζεσαι, είσαι αν όχι πιο πολύ, σίγουρα το ίδιο με μένα (εξ ου & η κατανόηση)χοντροκέφαλος και πεισματάρης. Ίσως γιατί μαζί με την άποψη ή τη γνώμη, υπερασπίζεσαι και τον κόπο και την οδύνη που χρειάστηκε για να καταλήξεις εκεί που κατάληξες.
Το λέω αυτό, για να καταλάβεις πως βλέπω με μελαγχολική κατανόηση την ανησυχία ‘η την «ανησυχία» που υπάρχει ή και θα έπρεπε φυσιολογικά να υπάρχει (λέω εγώ) σε κάποιους πολιτικούς γείτονες του ΣΥΝ που βλέπουν οι ανθρώποι και δικαίως τρομάζουν όλη αυτή την βυζαντινολογούσα περί του φύλου των αγγέλων (και πολλές φορές απολύτως α-πολιτική) περιδίνηση στο χώρο του ΣΥΝ και «φτυούν»(φτύνουν) τον κόρφο τους να ξορκίσουν το κακό.
Ιδίως εσας κατανοώ @μπερναρντίνα. (Εκεί που είστε ήμουνα κι….). Κι από την άλλη θα σας «μαλώσω».
Φτάσαμε από χρόνια, (κατάντια τη θεωρώ εγώ) η επίκληση από κάποιον της έλλειψης πολιτικής στέγης, να θεωρείτε περίπου το απόλυτο τεκμήριο της πολιτικής ορθοφροσύνης.
Θα μου επιτρέψετε όμως να παρατηρήσω πως έτσι, η πολιτική, από ένας χώρος δράσης παρεμβατικής για ν αλλάξει (ή όχι) η κοινωνία, τείνει πια να μετετραπεί ιδίως σε έναν ορισμένο χώρο της Αριστεράς, σε «Εργαστήριο Εξαιρετικών Αισθημέτων» και σε «Κέντρο εκπαίδευσης για τη βελτίωση των επιδόσεων και τον πρωταθλητισμό στην Μελαγχολία».
(Περιελήφθη,τελικά, -«κατόπιν ενεργειών μας»- στα Ολυμπιακά Αθλήματα;)
Να είστε καλά, και να περάσετε όσο πιο γρήγορα και με όσο λιγότερες απώλειες γίνεται, αυτή την πολιτική (για μερικούς από μας & προσωπική) έρημο της «(πολιτικά) άστεγης», όπως με αξιοσημείωτη ακρίβεια στίξης το περιγράφετε…
7 Ιουνίου, 2010 στις 11:03 πμ
Β.Δ. Καργούδης
@Πάνος, όσο για «αντι-ΔΝΤ» και άλλα α λα «Λαφαζάνης and Co» αντιΕΕ τεχνάσματα & «κολπάκια», και «πλατφόρμες ανατροπης» Καλυβάρχα, μάλλον λαθεύετε στον όροφο. Απευθυνθείτε λοιπόν παραδίπλα, ή παραπάνω, (παρακάτω ΔΕΝ έχει και να θέλετε) εκεί που στο κουδούνι γράφει «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» ή στο άλλο, που λέει «εναπομείναντα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα».
Αλλιώτικα, εκτός των άλλων, ρισκάρετε, φοβάμαι, και τον (κατά τα άλλα πολύτιμο) χρόνο σας.
Καλοπίστως επικουρικά, ΒΚ
7 Ιουνίου, 2010 στις 11:06 πμ
Πάνος
Βαγγέλη,
ορεξάτος είσαι, πρωί πρωί… 😉
7 Ιουνίου, 2010 στις 11:09 πμ
Β.Δ. Καργούδης
Καλή μας βδομάδα Πάνο. Σε όλους.
Και την ευχή, και την όρεξη (που σ ευχαριστώ που την ανίχνευσες, αλλά άμα θες κάνε κι αλλιώς..) θα τις χρειαστούμε και τις δυο φοβάμαι, για να τη «βγάλουμε» σε μια βδομάδα ζόρικη που αρχίζει…
7 Ιουνίου, 2010 στις 11:12 πμ
bernardina
Αγαπητέ κύριε Καργούδη, μακριά από μένα η αναζήτηση τεκμηρίου πολιτκής ορθοφροσύνης. Αν ήταν ζητούμενο, θα κρατούσα την τσάντα της κυρίας Παπαρήγα.
Όσο για τις απώλειες που επιφέρει η διάβαση της πολιτικής ερήμου, τις έχω υποστεί ήδη χρόνια τώρα και τις υφίσταμαι ακόμα και κατά πάσα πιθανότητα θα τις ύφίσταμαι για αρκετό καιρό (κατά τις αισιόδοξες εκτιμήσεις) Και η σημαντικότερη όλων είναι φυσικά η έλλειψη πολιτικής στέγης, όπως είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς -έστω κι αν κάτι τέτοιο φαίνεται πρωθύστερο.
Όμως για να μην επιδιδόμαστε σε ασκήσεις ευστροφίας, ευφράδειας και στίξεως, αλλά και επίδειξης πολιτικής μελαγχολίας, αφού δεν ήταν καθόλου αυτή η πρόθεσή μου, αισθάνομαι υποχρεωμένη να επαναδιατυπώσω το ερώτημα που με ώθησε να γράψω εδώ. Κατά το κοινώς λεγόμενο -και για να ελαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα- Πού βαδίζομεν κύριοι; Με άλλα λόγια, ψήνεται καμιά γκαστριά ή πρόκειται για ανεμογκάστρι; Και μήπως γι’ άλλη μια φορά στο τέλος θα αναφωνήσουμε εμπλεοι απογοητεύσεως «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν»;
Θα μου πείτε σκασίλα σας. Και δεν θα έχετε άδικο…
Είπαμε μια κουβέντα για να περνά η ώρα…
7 Ιουνίου, 2010 στις 11:17 πμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Με αφορμή τα κόκκινα του Πάνου και διευκρινίζοντας ότι όσα αναφέρω δεν τα χρεώνω ως άποψη του σχολίου ΤΟΥ.
Όντως δείχνει ότι η επόμενη δοκιμασία των πολιτικών σχημάτων και κομμάτων δείχνει ότι θα είναι οι Δημοτικές.
Εκτός αν έχουμε εκπλήξεις (πχ διπλές εκλογές), που κατ’εμέ δεν είναι το πιθανότερο.
Ας υποθέσουμε ότι το ζητούμενο είναι η έκφραση του «Αντι – ΔΝΤ» Μετώπου.
Αν η συμμαχία είναι όντως ευρεία , θεωρητικά θα μπορούσαν να συμμετάσχουν δυνάμεις της ΝΔ και του Αλαβάνου, καθώς και της Αριστερής Αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ.
Αν το ζητούμενο αναζητηθεί σε «τοπικά κριτήρια» (πχ η γνωστή συζήτηση για τη Θεσσαλονίκη που έγινε και το 2006 για αντιστροφή μιας συντηρητικής πορείας) θα μπορούσε να συμμετάσχει και το ΠΑΣΟΚ.
Είναι γνωστός ο τρόπος, αλλά παλαιοκομματικός και αδιέξοδος κατά τη γνώμη μου, να λυθεί το πρόβλημα δια «ιδεολογικού πλατφορμισμού».
Δηλαδή ναι μεν «ευρύ Μέτωπο κατά ΔΝΤ», αλλά στα κείμενα και στα προγράμματα βάζω είτε «απαραίτητη προϋπόθεση να καταγγελθεί ο καπιταλισμός, διότι αυτός είναι η αιτία» για να «ξεμπερδεύω» με τους «δεξιούς» είτε κάτι «ανάποδο ιδεολογικά» για να αποκλείσω τον Αλαβάνο.
Θέλω να πω ότι σε μια συμμαχία συμμετέχουν πολιτικές δυνάμεις που , προφανώς, έχουν «ίδιες βλέψεις για το πολιτικό μέλλον τους».
Το ζήτημα είναι να ορίσει ο καθένας την πολιτική του πρόταση αναλαμβάνοντας το ρίσκο της εκτίμησής του.
Ας πούμε «παρέμβαση σε κεντρικά πολιτικά ζητήματα», «ζητήματα τοπικού χαρακτήρα, αυτοδιοίκηση γαρ» ή κάτι άλλο.
Προς το παρόν όλοι «περιμένουν»..
Είναι φυσικό ότι όσο περιμένουν, οι ανασφάλειες ότι «θα γίνουμε «όχημα» για το πολιτικό μέλλον κάποιων» θα επικρατούν.
Όμως, ανάλογες ανασφάλειες και όχι προθέσεις οδήγησαν τους «άλλους» να δείχνουν (και όχι άδικα) ως να τους ενδιαφέρει κυρίως το πολιτικό τους μέλλον και για αυτό όλοι αποφεύγουν τις «πολλές παρέες».
Άρα αμ’ έπος αμ΄ Έργον και για τους ΟΠ και για όλους και αν γίνει αυτό δεν υπάρχει λόγος κάποιος να φοβάται τις «κολιτσίδες», ίσα ίσα …..
7 Ιουνίου, 2010 στις 11:18 πμ
Άγγελος
το ζουμί στην πρόταση του Πάνου πιο πάνω
«…Συγκλίσεις και συνεργασίες σε ευρύτερο πεδίο (πχ για μια αντι-ΔΝΤ πρόταση), ναι…»
Σαν άσχετος με τον χώρο της «αριστεράς» πιστεύω ότι αυτό θα είναι το ζητούμενο για όλες τις πολιτικές ομάδες από εδώ και πέρα, δηλαδή η συνεργασία μέσα σε ένα ορισμένο πλαίσιο κανόνων για περιορισμένον χρονικό διάστημα. Ούτε παντρειές ούτε προίκες.
Αν δεν μπορούν να το επιτύχουν, από δω πήγαν κι΄άλλοι.
Άμα βγάλουν και τον σκασμό οι ισόβιοι φύλακες της ιδεολογικής καθαρότητας και οι θηρευτές προδοτών ακόμη καλύτερα.
7 Ιουνίου, 2010 στις 11:55 πμ
σχολιαστης
Βαγγέλη καλημέρα. Σε έβαλα σε μπελάδες με τη Γιάλοβα. 😉
7 Ιουνίου, 2010 στις 12:10 μμ
Πάνος
Παίδες, η αντι-ΔΝΤ πρόταση είναι το μεγάλο ζητούμενο. Εννοείται ΧΩΡΙΣ την ιδεολογική ή και πολιτική επικυριαρχία της αριστεράς. Αν γίνει έτσι, τζάμπα καίει η λάμπα – και την αντιπολίτευση θα την εκφράζει (κατά κάποιον τρόπο) ο… Παπουτσής.
7 Ιουνίου, 2010 στις 12:13 μμ
Πάνος
…συνεχίζω: αν είναι να μη γίνεται λόγος για αντι-ΔΝΤ μέτωπο (όπου οι Ο-Π θα συμμετέχουν κι αυτοί, με τα όποια κυβικά τους) τότε κάθε επιλεκτική «συνεργασία» με ομάδα της αριστεράς είναι (για το κόμμα μου μιλάω) αυτοχρήμα καταστροφική. Έτσι το βλέπω.
7 Ιουνίου, 2010 στις 12:21 μμ
Β.Δ. Καργούδης
Μάλλον στην @μπερναρντίνα μόνο μπορώ να απευθύνομαι (για πόσο ακόμα άραγε;) του λοιπού. Γιατί (κακώς) δεν είχα φαίνεται καταλάβει -πού να προλάβει όμως κανείς!- πως όλα τα άλλα ήταν λυμένα, και το μόνο που απέμενε πια, ήταν η πρόσκτηση οφελημάτων εκλογικών στις δημοτικές! Στο όνομα τίνος άραγε, αλλά προφανώς, αυτό είναι χωρίς σημασία λεπτομέρεια!. Όσο για το προς τα πού θα βαδίσει αυτό το στράτευμα, και ποιό ακριβώς θα είναι, δεν είναι και τόσο σαφές, αφού κάποιος περιλαμβάνει στις γραμμές του ακόμα και την ΝΔ(!), αλλά προφανώς ΚΙ ΑΥΤΟ είναι ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ χωρίς σημασία λεπτομέρεια. Επίσης δείχνουν να υπάρχουν στοχεύσεις από τη μια μεριά «ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ» (αντι-ΔΝΤ & Salus patriae) αλλά από την άλλη, εν τέλει ΘΟΛΩΤΑΤΕΣ (κατά τη δική μου γνώμη). (Τακτικές, προγραμματικές στοχεύσεις, επί μέρους συνεργασίες, τυχόν «μετωπικές» συγκλίσεις, κλπ κλπ)
Όσο επίσης για το «ζουμί», που κάποιος το εντόπισε κιόλας σε σχόλιο του ΠΑΝΟΥ, να ρώταγα εγώ τώρα (ή κι αυτό είναι ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ χωρίς σημασία λεπτομέρεια) αν η όλη αυή αναζήτηση αφορά:
1)τη δημιουργία πολιτικού φορέα, ή
2)την πολιτική ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ ενός ήδη υπαρκτού πολιτικού φορέα, και αν ισχύει το (2), ποιός είναι αυτός ο «ήδη υπαρκτός» φορέας που θα λειτουργήσει σαν βάση συσπείρωσης.
Κατά τα άλλα, -η δική μου γνώμη, είναι πως- όσο τουλάχιστο αφορά την ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ του ΣΥΝ, δεν θα αποφύγει (που δεν νομίζω πως το θέλει κιόλας πλέον μετά τις περιπέτειες άδοξου πολιτικού μικρομεγαλισμού) η περιπέτεια και οι αναζητήσεις της, να υπάρξουν έτσι κι αλλιώς, έχοντας σαν ζωτικό χώρο και σαν αναφορά αντιστοίχισης, τις ευρωπαϊκές αναζητήσεις στο χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς (που θα πει εκτός σχημάτων με τριτοδιεθνιστική προγραμματική αναφορά), δηλαδή της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, και όλων των μορφωμάτων που επιχειρούν με προγραμματική αιχμή την Οικολογία. Ενώ φυσικά περιλαμβάνονται και οι κατά τόπους ιδιαιτερότητες (πχ. Γερμανία με SPD, «Die Linke» και «Πράσινους»)…
Να πω εδώ τέλος, και μόνο επειδή το είδα σε σχόλιο του @Άγγελου, πως οι προκαταβολικοί χαρακτηρισμοί σαν προδοτών αυτών που απλά τυχαίνει να μη συμφωνούν μαζί μας, έχει πληρωθεί πανάκριβα μέχρι τώρα στην Αριστερά, -και όχι μόνο. Είμαι όμως σίγουρος (και αισιόδοξος) πως μια στα τόσα, μπορεί τα παθήματα να γίνονται μαθήματα, και χαρακτηρισμοί του τύπου αυτού, ελπίζω να μην κυριαρχήσουν.
ΣΣ:Τώρα μόλις από το ράδιο ο Τσούκαλης προανάγγειλε πως:
*Άμεσα παραιτείται ο Κουβ. από κοινοβ. εκπρόσωπος, και *ΜΕΧΡΙ μεθαύριο, θα υπάρχει η δήλωση αναξαρτητοποίησης των «4» (Τσούκαλης Λεβέντης Ψαριανός Κουβέλης. Ο Παπαδημούλης, φαίνεται να χάνεται ως θύμα του συνδρόμου της Στοκχόλμης, αφού θέλει να εξαντλήσει ΚΑΙ ΑΛΛΟ τα περιθώρια συνύπαρξης με αυτούς ακριβώς που τον ΠΕΤΑΞΑΝ τόσο ταπεινωτικά εκτός και του Ευρωψηφοδελτίου ακόμα (θέση-εκλογιμότητα)!
7 Ιουνίου, 2010 στις 12:31 μμ
Άγγελος
@Βαγγέλη,
σχετικά με το ερώτημα σου για την δημιουργία φορέων και συμμαχιών κτλ.
χαϊρι και προκοπή με νέους φορείς δεν βλέπω, για αυτό μιλάμε για συμμαχίες.
τώρα ποιός και τι δεν ηξέυρω. Άλλωστε δεν είμαι πραγωγός πολιτικής, καταναλωτής είμαι. Ας με πούν τι και πως και θα αγοράσω το προϊόν των αν με πείσουν.
Καίτοι δεξιάς ιδεολογίας προσωπικώς και ελλείψη δεξιάς ιδεολογίας εν Ελλάδι, θεωρούσα τους Ανανεωτικούς ως το βέλτιστο μείγμα αρχών, αποτελεσματικότητας και προσαρμοστικότητας της θεωρίας στα ελληνικά δεδομένα.
Α να δούμε.
7 Ιουνίου, 2010 στις 12:34 μμ
Β.Δ. Καργούδης
Να προσθέσω, μετά τα δύο τελευταία εξαιρετικής σαφήνειας σχόλια του Πάνου, πως αν το έβλεπα από την πλευρά των Ο-Π, η μόνη δυνατή τακτική κατάστρωση, είναι αυτή ακριβώς.
Και να προσθέσω, πως θα έβλεπα πχ με εξαιρετικό ενδιαφέρον (αλλά είναι πολύ τολμηρό για να το ελπίζω) μια παρέμβαση χιτ εντ ραν των Ο-Π στο ιδεολογικοπολιτικό χάος (κομψή διατύπωση) της υπό Σαμαρά Νέας ΝΔ.
Με πρώτο πολιτικό σύμβουλο του προέδρου της (Αχ! ρε Μεσσηνία!, Σχο -καλημέρα σου- & Πάνο) τον εκ των συνδημιουργών του Δικτύου 21 Χρύσανθο -» Β’Πανελλαδική»- Λαζαρίδη.
Αν μάλιστα δεν είναι κατ ανάγκη Μόνο χιτ και ραν αλλά κάτι πιο «μεγάλο», (ΔΕΝ εννοώ προφανώς συνύπαρξη ΝΔ- ΟΠ, έλεος, εννοώ αν οι συνέπειες ενός τέτοιου «χιτ» ήταν πολύ σοβαρές), ακόμα καλύτερα!
Διάολε, ένα σοβαρό Συντηρητικό κόμμα είναι τόσο κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα για όλο το πολιτικό σύστημα
7 Ιουνίου, 2010 στις 12:39 μμ
Β.Δ. Καργούδης
@Άγγελε να πω ΜΟΝΟ, πως απ ότι ξέρω προσωπικά, και άλλες περιπτώσεις ανθρώπων με φιλελεύθερες ιδεολογικές αναφορές και με μόνιμο καϋμό το έλλειμμα πολιτικής εκπροσώπησης μιας ορισμένης αστικής τάξης στη χώρα, υπήρξαν παλιότερα (και όχι μόνο, ελπίζω) ΜΕΣΑ στον ΣΥΝ, μεταξύ των στελεχών με την σοβαρότερη εισφορά…
7 Ιουνίου, 2010 στις 12:57 μμ
Πάνος
Βαγγέλη,
παίζεις τη γνωστή μπάλα (σοσιαλδημοκρατία = καλό, δεξιά= κακό κλπ) αλλά θα μου επιτρέψεις να παρατηρησω ότι το γήπεδο έχει ήδη αλλάξει.
Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν και αρχίζουν να εκδηλώνονται απαιτούν πολύ μεγαλύτερα πράγματα από συνεργασίες των υπαρχόντων κομμάτων και κομματιδίων.
Για την ακρίβεια, η εποχή αναζητά εναγωνίως τη συσπείρωση σε ένα καινούριο ΕΑΜ – χωρίς τις αριστερές μεταφυσικές κρεμμυδόσαλτσες περί καπιταλισμού και Δευτέρας Παρουσίας.
ΑΥΤΟ είναι το στοίχημα. Μεγάλο και δύσκολο. Αλλά απολύτως απαραίτητο αν δε θέλουμε (ως λαός και ως κοινωνία) να μας (δια)σύρουν στο μέλλον οι διάφοροι ΓΑΠοσαμαράδες, για λογαριασμό των δυνάμεων του καπιταλισμού – καζίνο που εκφράζει το ΔΝΤ και η κυρίαρχη ελίτ στην ΕΕ.
Μη μου ζητάς (αφελώς;) να σου το περιγράψω με λεπτομέρεια τώρα. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο με ξεπερνάει. Μπορώ όμως να περιγράψω με πολιτική αξιοπιστία (νομίζω) την ανάγκη για μια νέα πολιτική συμμαχία των Ελλήνων και των Ευρωπαίων, που θα επιχειρήσουν να ξαναπάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.
Παρά και ενάντια στο νυν κατεστημένο της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας και της δεξιάς, ενδεχομένως και ενάντια στη «βιβλική» αριστερά.
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:00 μμ
δεξιος
Το ΔΝΤ δεν φευγει παρα μονο με κομμουνιστικη επανασταση.Εφ οσον ο Πανος αποκλειει αυτη τη διεξοδο δεν υπαρχει αντι – ΔΝΤ λυση.
Το ΔΝΤ θα μεινει ακομη και σε περιπτωση που αποφασιζεται σταση πληρωμων, εξοδος απο την ΕΕ και επαναδιαπραγματευση του χρεους.
Τοτε θα εχει το ρολο του συνομιλητη για το διακανονισμο των δοσεων.
Μονο αν φθασουμε οχι σε σταση πληρωμων αλλα και σε μονομερη αρνηση πληρωμης τους δια παντος σε συγκρουση με τη διεθνη κοινοτητα φευγει το ΔΝΤ αλλα αυτο δε νομιζω οτι υπαρχει κανεις πλην του ΚΚΕ -και αν -που το ζητει.
Δεξια ιδεολογια υπαρχει,απλως αυτοι που κανονικα θα επρεπε να την εκφρασουν δεν τολμουν γιατι προτιμουν να περνανε τη ζωη τους χωρις συγκρουσεις.Και αυτο διοτι δεξια ιδεολογια δεν ειναι μονο ο φιλελευθερισμος.
Περιεχει και τις εννοιες Νομος και Ταξη.
Και για να επιβληθει η εννομη ταξη στην Ελλαδα απαιτειται συγκρουση με ολο τον πυργο της Βαβελ που κτισθηκε απο το 1974 και κανεις δεν εχει ορεξη.
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:02 μμ
Πάνος
δεξιέ,
δε σε βλέπω ορεξάτο να ξεκουνηθείς από τα παραδεδεγμένα… 😉
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:05 μμ
Πάνος
ΦΥΣΙΚΑ δεν κάνω λόγο για επανάσταση. Θέλω να καλυτερέψει, όχι να χειροτερέψει η κατάσταση. Δε θα με χαλούσαν, ωστόσο, καθόλου μα καθόλου τολμηρές τομές και στο πολιτικό σύστημα (και τη σχέση του με τους πολίτες) και στις οικονομικές σχέσεις.
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:12 μμ
Β.Δ. Καργούδης
@Πάνο, ο δεξιός έχει 100% δίκιο ότι το αίτημα για ΝΟΜΟ & ΤΑΞΗ, στην Ελλάδα, έχει πλέον προ πολλού πάψει να είναι ένα συντηρητικό ή (πολύ παραπάνω) αντιδραστικό πρόταγμα, αλλά έχει πια γίνει ΟΡΟΣ εκ των ων ουκ άνευ για τη Δημοκρατία, και (πολύ φοβάμαι την ίδια) τη χώρα μας.
Μόνο που διαφωνώ άλλο 100% πως αυτό το καθεστώς διαλυτικής ανομίας και αντιδραστικής ελευθεριότητας των συντεχνιακών «κεκτημένων», (μεταξύ των οποίων το -τί κρίμα, αλήθεια!- ΚΚΕ των ημερών μας ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ και τη ΔΡΑΣΗ για τη ΜΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ των ΝΟΜΩΝ!!), εγκαταστάθηκε -δήθεν- με τη Μεταπολίτευση.
Αυτό όμως είναι ΠΟΛΥ μεγάλη κουβέντα και θα αδικήσουμε το πολύ ενδιαφέρον ποστ αν την κάνουμε εδώ & τώρα…
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:13 μμ
zeppos
Αντι-ΔΝΤ πολιτική διακύρηξη λοιπόν και τα σκυλιά δεμένα..
Θα επανέλθουμε στα δεδομένα μας και στον οικογενειακό προγραμματισμό μας..
Κρίμα που εγώ λόγω οικονομικής δυσκολίας δεν θα συμμετάσχω στην προσπάθειά σας. Που να βρώ να τα δις που θα βάλετε έκαστος αναπληρώνοντας τα δανεικά..
Σας ζηλεύω!
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:16 μμ
Άγγελος
Αν και ακούγεται ΠΑΣΟΚική σύνθεση θα πρέπει να φτάσουμε σε άντι-ΔΝΤ λύση, παρουσία του ΔΝΤ.
Δηλαδή πως δεν θα χαντακωθούμε διατηρώντας μια κάποια θέση στο διεθνές γίγνεσθαι.
Κατ΄εμέ ένας τέτοιος στόχος περνάει από τον περιορισμό του κράτους όσο δεν πάει, χωρίς όμως τον σφαγιασμό των συνταξιούχων ή αυτών λίγο πριν την σύνταξη που δεν θα μπορέσουν να προσαρμοσθούν.
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:21 μμ
bernardina
Αγαπητέ Βαγγέλη (μου επιτρέπεις πλέον τον ενικό, ελπίζω. Αν όχι, κόψε μου τον αέρα), θα μου απευθύνεσαι, μιας και αποφάσισα να σκάσω μύτη, όποτε μου επιτρέπει η πίεση του χρόνου να συμμετέχω κι εγώ με τι δεκαρίτσα μου σ’ αυτό τον κουμπαρά. Αλλά προς θεού, φίλε, μην απαξιώνεις έτσι σκαιά τους μέχρι τώρα πιστούς συνοδοιπόρους σου στο βουνό της καλύβας, όσο κι αν μυστικά με κολακεύει αυτό, επειδή σε πάνε κόντρα! Εκεί δα είναι το ζουμί.
Πάνο, ένα νέο ΕΑΜ όπως το αποκάλεσες, δεν είναι δυνατόν να υπάξει χωρίς αναφορά στον καπιταλισμό, αφού τότε ούτε ΕΑΜ θα ήταν αλλά ούτε και η αναφορά στον καπιταλισμό είναι κρεμμυδόσαλτσα. Η αναφορά στον καπιταλισμό είναι Η ΟΥΣΙΑ. Σε συνάρτηση με τη δευτέρα παρουσία και ως μεσσιανική έλευση το βλέπουν μόνο η κυρία Παπαρήγα και οι σύντροφοί της (γι’ αυτό και κάπου αλλού έγραψα λιγάκι προβοκατόρικα, είναι η αλήθεια, οτι το ΚΚΕ δεν είναι κατά βάθος χριστιανικό κόμμα: προσδοκά ανάσταση νεκρών (υπαρκτών σοσιαλισμών) και ζωή του μέλλοντος αιώνος αμήν. Και μία από τις διαφωνίες μου με τους οικολόγους είναι το οτι προσπαθούν να μιλήσουν για περιβάλλον κλπ χωρίς να το θέτουν σε αντικαπιταλιστικό πλαίσιο και συγκεκριμένες μορφές ανάπτυξης. Με άλλα λόγια, για να μη χάσουν το δέντρο (ευγενές ζητούμενο) χάνουν το δάσος (καταστροφική συνέπεια). Κατά την ταπεινή μου άποψη, η οικολογία αν δεν είναι ΚΑΙ αντικαπιταλιστική δεν μπορεί να τελεσφορήσει. Παρακαλώ ας μη μου αντιτείνετε ότι και μη καπιταλιστικές χώρες γ..ουν το περιβάλλον γιατί θα σας απαντήσω οτι κι αυτές με την ίδια ληστρική καπιταλιστική λογική κινούνται στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Τέλος, προσυπογράφω την άποψη ότι χρειαζόμαστε επιτέλους μια σοβαρή δεξιά σ’ αυτό τον τόπο. Για πολλούς λόγους. Όπως και μια σοβαρή (όχι σοβαροφανή) αριστερά.
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:23 μμ
δεξιος
@ Πανος
Οχι καθολου.Αλλωστε και το πιο τολμηρα «αριστερο» προγραμμα ενος μη κομμουνιστικου κομματος ποσο πιο μακρια θα ειναι απο αυτο της ΝΔ του 1974 – 81;
Αν φαντασθεις οτι τοτε ολες σχεδον οι τραπεζες ησαν κρατικες,οι δημοσιες συγκοινωνιες και υποδομες,ΔΕΗ,ΟΤΕ κρατικα κλπ ,η χωρα εκτος ΕΟΚ με δικο της νομισμα και αλλα πολλα,πραγματικα μια λυση που σημερα θα περναγε για «αριστερη» αν την οπτικοποιησει αληθινα καποιος δεν θα διεφερε πολυ απο τη χωρα που μεγαλωσαμε και ηταν «δεξια».
Γιατι να εχω προβλημα αν γινονται βεβαια αυτα;
Υπαρχει ομως η διαφορα : το δημοσιο χρεος απο το οποιο ΔΕΝ ξεφευγουμε.
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:23 μμ
Άγγελος
bernardina,
καλύτερα να φάτε το σύστημα από μέσα 😉
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:24 μμ
bernardina
διόρθωση: στο προηγούμενο σχόλιό μου αφαιρέστε το ΔΕΝ από το «δεν είναι χριστιανικό κόμμα…» για να βγει νόημα. Σόρι. η σωστή δίατύπωση είναι: Το ΚΚΕ ΕΙΝΑΙ χριστιανικό κόμμα επειδή προσδοκά ανάσταση νεκρών…
«
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:25 μμ
Β.Δ. Καργούδης
@Άγγελος: Ζητώ την άδειά σου να το κατοχυρώσω αυτό το «αντι-ΔΝΤ λύση με παρουσία ΔΝΤ».
Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη και πιο περιεκτική διατύπωση για το δέον:
Που χωρίς να σπαταλιέται σε χωρίς νόημα, περιεχόμενο & πολιτικό αύριο «καταγγελίες», θα σήμαινε μια «εθνική πολιτική-παραγωγική πανστρατιά» για την στην πράξη ΑΡΣΗ του μονομερώς περιοριστικού χαρακτήρα των μέτρων του μηχανισμού, και θα έδινε μια αναπνοή αναπτυξιακή (τόσο φθαρμένος ο όρος αλλά δεν υπάρχει άλλος) και μια ελπίδα για την σαφή χάραξη του μέλλοντός μας, σε μια κοινωνία που έχει «παγώσει» από το φόβο & την απελπισία, και αγωνιά, και «σηκώνεται στις μύτες των ποδιών», μπας και διακρίνει ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ μια προοπτική..
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:26 μμ
bernardina
@Άγγελε, εισοδιστές σαν να λέμε; ή πεμπτοφαλαγγίτες; χαχα
Άσε, μας τα ‘παν κι άλλοι…
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:29 μμ
Άγγελος
bernardina
ναι, αλλά πως θα πείσετε τις νοικοκυραίοι; 😉
(@Βαγγέλης: ωχ, έγινε η ζημιά, τον βλέπω ήδη τον ΓΑΠ να το εξαγγείλει)
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:35 μμ
Πάνος
Διευκρινίζω: ο καπιταλισμός θα μείνει στη θέση του – ουδείς θα τον ανατρέψει (ούτε το πρώτο ΕΑΜ έλεγε κάτι τέτοιο – όταν άρχισαν οι κομματικοί να το προβάλλουν, ο κόσμος πάγωσε…) Για τους κανόνες λειτουργίας του μιλάμε. Τους οποίους εγώ θέλω να υπηρετούν ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ τις κοινωνίες. Το παραπάνω (κατάργηση κλπ) βγάζει αυτομάτως όποιον το λέει εκτός πολιτικής και τον κατατάσσει στον ευγενικό χώρο της θεολογίας.
*
δεξιέ,
δικαίως ταυτίζεις την «αριστερά» με τον κρατικισμό. Πλην όμως, είτε από δω το δεις το πράγμα είτε από κει, ΔΕΝ δουλεύει!
ΥΓ. Ποιός σου είπε ότι οι αριστεροί είναι περισσότερο κρατικιστές από τους (παραδοσιακούς) δεξιούς; 😉
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:50 μμ
bernardina
Γεια σου βρε Πάνο, ρεφορμιστή, χαχα. Μην ξυπνάς τον προβοκάτορα μέσα μου, είναι βρωμόμουτρο -άσε που έχει και άποψη…
Απάντησέ μου φίλε στο ερώτημα ΠΏΣ θα υπηρετήσει ο καπιταλισμός τις κοινωνίες και όχι την αγορά/κέρδος/συμπλήρωσε ό,τι άλλο θέλεις, και από αύριο θα αρχίσω να ψηφίζω χριστιανοδημοκράτες. Επί τη ευκαιρία επαναλαμβάνω το αίτημα δημιουργίας σοβαρής δεξιάς -ασφαλώς ΟΧΙ για να ενταχτώ, αλλά για να έχουμε κανέναν της προκοπής απέναντί μας. Είναι εξίσου σημαντικό από το να έχουμε κάποιον της προκοπής δίπλα μας…
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:55 μμ
Πάνος
Τη συζήτηση αυτή ήδη την έχουμε κάνει. Ο καπιταλισμός δεν είναι ένα εννιαίο, ομοιογενές, αμετάβλητο κατασκεύασμα. Το κοινωνικό κράτος πχ επί καπιταλισμού οικοδομήθηκε. Οι φιλικές στο περιβάλλον πόλεις της Ευρώπης (όσες υπάρχουν) επί καπιταλισμού έγιναν τέτοιες.
Το σημείο κλειδί είναι ποιός έχει το πάνω χέρι: η πολιτική ή οι αγορές. Στην πρώτη περίπτωση μπορούμε να μιλάμε (εντελώς σχηματικά) για έναν καπιταλισμό συμβατό με τις κοινωνίες. Στη δεύτερη (που κυριαρχεί τώρα) για έναν καπιταλισμό -καζίνο, που αποσαθρώνει τις κοινωνίες και τις κατακτήσεις τους σε όλα τα επίπεδα.
Ο καπιταλισμός – καζίνο δεν είναι νομοτέλεια. Ο καπιταλισμός με κυριαρχία της πολιτικής δεν είναι κάτι το πρωτοφανές στην ιστορία.
7 Ιουνίου, 2010 στις 1:57 μμ
Άγγελος
bernardina,
την απάντηση στο ερώτημα σου θα την δώσουν οι κινέζοι. Ex oriente lux!
7 Ιουνίου, 2010 στις 2:06 μμ
bernardina
Εμπρός για έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, δηλαδή.
Οκέι, για την ώρα ας το δεχτώ (απλώς δεν προλαβαίνω να αντεπιχειρηματολογήσω -η πίεση χρόνου που λέγαμε… Επιφυλάσσομαι όμως γιατί είναι μια από τις πολλές συζητήσεις που με φτιάχνουν).
Δράττομαι δε της ευκαιρίας για να στείλω αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους φίλους Ισλανδούς, χεχε.
@Άγγελε, για τους νοικυκυραίοι don’t get me started… Όσο το θρασύ αίτημά τους θα είναι ομελέτα με άσπαστα αβγά και τους ίδιους να κλωσσούν τα δικά τους ε, μάλλον δεν βλέπουμε άσπρη μέρα. Και για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω αβγά ΦΥΣΙΚΑ δεν αναφέρομαι σε βιτρίνες και αμάξια, ε;… Αλλου είδους αβγά εννοώ. Και κυρίως τη συνήθεια των νοικοκυραίοι να περιμένουν μονίμως τους άλλους να βγάλουν τα φίδια απ’ τις τρύπες τους για να τα κάνουν αυτοί ζώνες και πορτοφόλια.
7 Ιουνίου, 2010 στις 2:10 μμ
bernardina
Πέφτουν τα σχόλια σαν το χαλάζι και ο αλαφιασμένος σχολιαστής αναστενάζει! Πού να σας προλάβω όλους, πελατάκια μου; χαχα.
Άγγελε, τι ακριβώς περιμένεις εκ Κίνας; Συγνώμη, ειλικρινά δεν αντιλήφθηκα το πνεύμα το σχολίου σου. Elaborate, please…
7 Ιουνίου, 2010 στις 2:22 μμ
Β.Δ. Καργούδης
Ο όρος «καπιταλισμός» είναι ΗΔΗ παντού εκτός Γραικολάνδης ένα «παγωμένο χωρίς περιεχόμενο δοχείο», εξ ου και έχει στο 90% υποκατασταθεί από το «Ελεύθερη Αγορά» «Ελεύθερη Επιχειρηματικότητα», κλπ κλπ. Ήδη η κυρίαρχη αντίθεσή του, αυτή του «Κεφαλαίου-Εργασίας» πάει περίπατο και δείχνει να εκτοπίζεται από το σχήμα αντίθεσης «Διεύθυνση-εκτέλεση», και η «υπεραξία» σαν μεταφορά από τον καταβάλλοντα εργασία στον κεφαλαιούχο, δείχνει κι αυτή χάλια στην υγεία της! Να πνέει τα λοίσθια μάλλον, υπό το (για κάποιους ευχάριστα ασήκωτο) βάρος των θηριωδών πριμ που αν το καλοδεις, συνιστούν (στον τύπο τους) μεταφορά αντίστροφη, από τον καφαλαιούχο στον «εργαζόμενο».
Μην πνιγούμε σε κουταλιές.
Το ζόρικο πρόβλημα το έχουμε σαν κληρονόμοι (που δεν αρνήθηκαν αρμοδίως την κληρονομιά) του Ορθόδοξου έθους με τα «περίπου» & τα «Συναμφότερα», που δείχνουν τόσο ξένα (κι εμείς τόσο μόνοι) με το Λουθηρανικό έθος του πούρου καπιταλισμού της «παραδειγματικής λιτότητας» και της Εργασίας σαν μεγέθους Ηθικού…
7 Ιουνίου, 2010 στις 2:26 μμ
δεξιος
Καπιταλισμος με κυριαρχια της πολιτικης απαιτει κατ αρχην ενα χωρο μεσα στον οποιο ασκειται η πολιτικη αυτη και αυτος ειναι η Βουλη,οι κυβερνησεις,οι εκλογες ,το κρατος.
Αρα για να υπαρχει σημερα θα πρεπει ειτε να επανελθουμε στο ανεξαρτητο κρατος εκτος ΕΕ ειτε η ΕΕ να γινει κανονικο κρατος.
Οποτε αφου οι αλλοι δεν θελουν να γινει η ΕΕ κανονικο κρατος τι γινεται;
Για τη λυση «ΔΝΤ χωρις ΔΝΤ» που λεει ο Αγγελος και για την απουσια προοπτικης : οι πολιτικες δυναμεις θα επρεπε να παρουσιασουν ενα προγραμμα με βαση το οποιο σε 5 ή σε 10 χρονια το ετησιο ελλειμμα και το δημοσιο χρεος της Ελλαδος θα φθασει τα επιπεδα της Ιταλιας.
Θυμιζω οτι το χρεος της Ιταλιας ειναι 117% του ΑΕΠ.Αυτο δεν σημαινει οτι λυνονται τα προβληματα μας αλλα οτι θα περιληφθουν στην οποιαδηποτε συνολικη λυση δοθει για το μεσογειακο νοτο και δεν θα ειμαστε οπως τωρα στη γωνια.
Προς το παρον ομως δε βλεπω τιποτα.
7 Ιουνίου, 2010 στις 2:34 μμ
Πάνος
Βαγγέλη,
άσε τα (ηρακλήτεια, πρωτίστως) συναμφότερα ήσυχα.
(Πιθανόν να επανέλθω, μετά τη σιέστα).
*
δεξιέ,
άσε το «οι άλλοι δε θέλουν». Πότε ρώτησαν τους άλλους (τους λαούς) για τελευταία φορά; Κι αν δεν ήθελαν, σε λίγο (του αράπη επερχομένου) θα θέλουν!
7 Ιουνίου, 2010 στις 2:40 μμ
bernardina
Βαγγέλη, το πρόβλημά μου δεν είναι η ονοματοδοσία. Ας το πούμε και μπουγάτσα με τυρί (τέτοια ώρα τέτοια λόγια) αρκεί να μη χανόμαστε στη μετάφραση και να είμαστε συνεννοημένοι ότι μιλάμε γι’ αυτό που επί παλαιοτέρου ονομάζαμε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σάμπως μήπως με το να βάζει τα ρούχα του αλλιώς παύει να λέγεται Μανωλιός;
Ασφαλώς και τίποτε δεν θα μένει παγωμένο και απαράλλακτο στους αιώνες των αιώνων (εκτός αν είναι το ΚΚΕ…) Αντίθετα όπως ξέρουμε πολύ καλά, ο -χμ- καπιταλισμός είναι μέχρι στιγμής το πιο ευέλικτο πολιτικο-οικονομικό κατασκεύασμα -γι’ αυτό άλλωστε και έχει αυτουργό, νονό και εκφραστή της ηθικής του τον προτεσταντισμό. Επί της ουσίας;;;;;
@δεξιέ, ήταν κάποτε κάποιοι που φώναζαν Ναι στην Ευρώπη των Λαών, Οχι στην Ευρώπη των Μονοπωλίων… Γραφικοί τύποι, όπως λένε…
7 Ιουνίου, 2010 στις 2:42 μμ
zeppos
Στο μεταξύ η οικονομική & πολιτική κρίση «καταδιώκει» αλύπητα όλα τα κόμματα της βουλής και οι διαλυτικές τάσεις παίρνουν μορφή μπόρας (το ελάχιστον)
Μπακογιάννη (προ ολίγου): ««Ο κ.Σαμαράς με τη χθεσινή του ομιλία έκανε ένα ακόμη βήμα στην πορεία συρρίκνωσης της Νέας Δημοκρατίας από μεγάλη φιλελεύθερη δημοκρατική παράταξη σε απόκομμα τύπου Πολιτικής Άνοιξης.
Αφού έχει πρώτα επιλέξει να επενδύσει με τη στάση του στη χρεοκοπία της πατρίδας τώρα αποκηρύσσει στην πράξη και το εύρος της ιδεολογίας της παράταξης. Και τις μεν ύβρεις του για τη δική μου υπεύθυνη στάση τις αντιπαρέρχομαι, οφείλω όμως να επισημάνω την καταστρεπτική για την παράταξη πολιτική του που έχει ήδη οδηγήσει τους νεοδημοκράτες να εγκαταλείπουν μαζικά το κόμμα, όπως δείχνουν όλες ανεξαιρέτως οι έρευνες.
Πιστεύω όμως ότι οι φιλελεύθερες δημοκρατικές δυνάμεις της Ελλάδας, σ’ αυτή την κρίσιμη για την σωτηρία της χώρας στιγμή, απαιτούν να έχουν ρόλο και λόγο. Δεν πρόκειται να παρακολουθήσουν απαθείς και αδρανείς αυτή την καταστρεπτική πορεία.»»
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231047732
7 Ιουνίου, 2010 στις 2:47 μμ
Άγγελος
bernardina,
συμφωνώ για τσι νοικοκυραίοι, αλλά είναι πολύ πανάθεμα τους. πρέπει να τις πάρεις μαζί σου, ή να μην τις έχεις απέναντι.
Σχετικά με την κίνα, λεώ ότι αυτοί τώρα βιώνουν τον αγριοκαπιταλισμό παρέα με έναν κρατικό οργανισμό που δεν έχει ενδοιασμούς όσον αφορά το μονοπώλιο τσι βιας (ο Βέμπερ δεν τα λεγε τούτα;).
Νέες κοινωνίες, μεγάλες αντιθέσεις, προοπτικές και πλούτος για να μοιραστεί. Ότι γεννηθεί, θα γεννηθεί εκεί. Στας Ευρώπας γέρικες περιθωριοποιημένες κοινωνίες θα δώσουν μάχες οπισθοφυλακής για το επίδομα εγκαίρου προελεύσεως.
ή κάπως έτσι.
7 Ιουνίου, 2010 στις 2:53 μμ
Άγγελος
@Βαγγέλη (και όλοι μας)
«…Το ζόρικο πρόβλημα το έχουμε σαν κληρονόμοι (που δεν αρνήθηκαν αρμοδίως την κληρονομιά) του Ορθόδοξου έθους…»
άμα σε περισσέψει ώρα, βάλε να δεις την 25ώρα (http://www.imdb.com/title/tt0307901/) και απόλαυσε τον μονόλογο του Edward Norton μπροστά στον καθρέπτη.
(http://www.imdb.com/title/tt0307901/quotes) 😉
7 Ιουνίου, 2010 στις 3:00 μμ
bernardina
Άγγελε, πολύ φοβάμαι ότι αυνοί τσι νοικοκυραίοι θα τσι έχεις πάντα απέναντι -δυστυχώς η ασυμβατότητα των υλικών είναι απαγορευτική. Γιατί όταν θα βρεθούν δίπλα σου, ή αυτοί θα έχουν πάψει να είναι (τέτοιου τύπου) νοικοκυραίοι ή εσυ θα έχεις γίνει σαν αυτούς και δεν θα το έχεις καταλάβει. Πώς λέμε «κεντροαριστερά»; Τέτοιο οξύμωρο ένα πράμμα…
Όσο για την Κίνα, κράτα μικρό καλάθι φίλε μου, γιατί και την Επανάσταση από ώριμη καπιταλιστική χώρα την περιμένανε κι απ’ τη Ρωσία τους ήρθε.
Στη θέση σου (ή μήπως είναι ευσεβης μου πόθος; μπορεί…) δεν θα έσπευδα να κλείσω το καπάκι στο φέρετρο της Ευρώπης για να φεύγουμε. Στάκα και θα δούμε -και πρώτα πρώτα για πόσο καιρό ακόμα θα την έχουμε στο νου μας με την εικόνα που είχε μέχρι πριν από μερικά χρόνια; Και τι θα γίνει με όλους αυτούς που την κατακλύζουν από άλλα μέρη του κόσμου; Όλα τα καζάνια είναι ακόμα πάνω στη φωτιά και βράζουν…
7 Ιουνίου, 2010 στις 3:17 μμ
Μαύρο πρόβατο
Ήδη η κυρίαρχη αντίθεσή του, αυτή του “Κεφαλαίου-Εργασίας” πάει περίπατο και δείχνει να εκτοπίζεται από το σχήμα αντίθεσης “Διεύθυνση-εκτέλεση”, και η “υπεραξία” σαν […]
Καλτ.
7 Ιουνίου, 2010 στις 3:27 μμ
Rodia
Ειναι τοσο παραξενο να αισιοδοξω; (απορια)
7 Ιουνίου, 2010 στις 3:40 μμ
bernardina
@Rodia, πάρε με μαζί σου, τσιγγάνα… (παράκληση)
7 Ιουνίου, 2010 στις 4:13 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Να πνέει τα λοίσθια μάλλον, υπό το (για κάποιους ευχάριστα ασήκωτο) βάρος των θηριωδών πριμ που αν το καλοδεις, συνιστούν (στον τύπο τους) μεταφορά αντίστροφη, από τον καφαλαιούχο στον “εργαζόμενο”.»
Βάγγο, το παραπάνω συνιστά μία από τις πιο σουρρεαλιστικές και διασκεδαστικές ασυναρτησίες που έχεις ποτέ γράψει! 😀
Ως προς την ουσία του είναι βέβαια epic fail αλλά παρόλα αυτά το γέλιο ρέει αβίαστα
:lol 😆 😆 😆 😆 😆 !!!!!!
7 Ιουνίου, 2010 στις 4:49 μμ
Β.Δ. Καργούδης
@ΔΠ:Σύρε βρε παλικαράκι μου στην παρεούλα σου -ξέρεις εσύ- να κάνεις αυτά που ξέρεις καλύτερα, τα όποια τέλος πάντων, δεν μπορεί, σε κάτι θα είσαι και συ καλός, όλοι είναι. Άντε με φιλαράκια & ομοδόξους, και μην κάνεις τον κόπο και ασχολείσαι με πράγματα που ούτε σ ενδιαφέρουν, ούτε να τα κατανοήσεις μπορείς.
Όπως δεν μπορείς ούτε και να τα βλάψεις, οπότε σου μένει ανά χείρας ο τζάμπα κόπος.
Και τόση κολητσίδα πια…, τί σόϊ μη καταγεγραμμένη διαστροφή είναι αυτή;
κι εδώ, κι αυτή η άκρη πάλι θα κοπριστεί; Θα γίνει «μη λειτουργική»;
Κολάστηκα πάλι μεσημεριάτικα..
…Δεν έχει προκοπή (πια).
Σταμάτησε νάχει και το παραμικρό γούστο
Η παρενόχληση χωρίς κανόνες & την ελάχιστη απαιτούμενη ρέγουλα τη νοικοκυρίστικη, από ένα σημείο και μετά δοκιμάζει νεύρα & αντοχές χωρίς τον παραμικρό λόγο
Η ανομία, άρμα δρεπανηφόρο, εκτός απ τη δημόσια ζωή, θριαμβεύει πια και στα καταφύγια, μεγάλα και μικρότερα..
Και σιγά που δε θα τσαλάκωνε και μικρές, ελάχιστες καταφυγές
Το κατ εμέ,
πεισμάτωσα μια, πεισμάτωσα δυο
-για να πω την αλήθεια- με την προσδοκία του νεήλυδος, πως «δεν μπορεί, σαν καινούργιος δεν το βλέπω, αλλά όλο και κάποιο νόημα θα έχει, μια ορισμένη επιμονή και κάποιο πείσμα…»
Το χθεσινό όμως του φίλου μου του παπς, της παλιάς καραβάνας, όπως και η μεσημεριανή εξέλιξη «στα καλά του καθουμένου, εκεί που μιλάγαμε, κύριε Πρόεδρε», μου αφαίρεσε και το τελευταίο πρόσχημα, και το τελευταίο «έλα μωρέ, θα περάσει…» . Οπότε,
Χαίρεσθε & αγαλλιάσθε…
7 Ιουνίου, 2010 στις 6:01 μμ
Πάνος
«Στάκα και θα δούμε…»
Αυτό το έλεγε και η γιαγιά μου, στη Μεσσηνία. Καιρό είχα να το ακούσω.
7 Ιουνίου, 2010 στις 6:30 μμ
bernardina
Πάνο, εμένα το έλεγε η συχωρεμένη η μανούλα μου, αλλά δεν ήταν από Μεσσηνία -μισή Κρήτη μισή Σύρο ήτανε…
7 Ιουνίου, 2010 στις 11:22 μμ
nikiplos
Κατ’ αρχήν σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τους κους Καργούδη και Δεξιό.
Δεν έχει κανένα νόημα πλέον το οποιοδήποτε «αντιΔΝΤ» (με ή άνευ) αν αυτό δεν συμπεριλαμβάνει σε βασικές συμφωνίες όπως συμφωνία σε μια αστικού τύπου δημοκρατία με νόμο και τάξη (όσο αφαιρετικοί κι αν είναι αυτοί οι όροι).
Κατ’ αρχήν η χώρα μας ποτέ δεν εμπεριείχε νόμο και τάξη. Δεν υπήρξε κράτος δικαίου, όσο κι αν κάποιοι σχολιαστές άνωθεν προσπάθησαν να εξωραϊσουν την επταετία 74-81 αντιπαρατάσσοντας στην άλλη πλευρά την μηδενιστική και εκτονωτική διάθεση της καταπιεσμένης μεταπολίτευσης.
Όταν οι ισχυρές χώρες του κόσμου τούτου έφτιαχναν αξιοκρατικό Δημόσιο Τομέα (Ιταλία των 50-60, που «δουλεύει» ακόμα), η χώρα μας διένυε πέτρινα χρόνια. Η σύληση του Δημόσιου πλούτου, δεν άφησε περιθώρια για σημαντικά έργα υποδομής (τα σημαντικά που έγιναν φυσικά θα πρέπει να χρεωθούν στον Κων/νο Καραμανλή παρά τις πολλές στρεβλώσεις αλλά και αντιξοότητες). Κυρίως όμως απωλέσθηκε για μια φορά ακόμα το κράτος Δικαίου.
Το αντιΔΝΤ, όσο και δυναμικό κι αν είναι, απλά θα δώσει τη θέση του στους νέους «ΠΑΣΟΚους» που μπορεί να λέγονται αντιΔΝΤδες ή όπως αλλιώς θέλει(στα πιο τρελλά μας όνειρα εννοείται).
Το αυτό φυσικά και το μεΔΝΤ δεν θα αφήσει ούτε λέπι. Οι Άκηδες δεν είναι κάποιοι μανιχαϊστικά κακοί, όσο άνθρωποι με απωθημένα και μικρές αναστολές. Δεν είναι θέμα ανθρώπων. Το ΔΝΤ δεν έχει σχέση με το αν η χώρα μας έχει δικαιοσύνη, είναι κράτος δικαίου κλπ.
Η Ελληνική (φερώνυμη) Αριστερά IMHO κάνει ότι και οι λοιποί πολιτικοί χώροι. Νέμεται την ταμπέλα. Όπως και η ύστατη Δεξιά άλλωστε που μας προέκυψε «βαθύτατο ΠΑΣΟΚ» και ακόμη χειρότερα καθώς καταλήστεψαν τα πάντα.
Αν το ΝΟΜΟΣ και ΤΑΞΗ (ή καθαρά χέρια που λεν κάποιοι) ή ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ που λέω εγώ, είναι ζητούμενο κανένα πολιτικό εγχείρημα δεν θα ξεφύγει της ελλειπής in vitro τεκμηρίωσης. Αν δεν γίνουμε κοινωνία δλδ δεν πρόκειται ποτέ να έχουμε κάτι κοινό να μας ενώνει πέρα από το συντεχνιακό συμφέρον.
Οι ΗΠΑ έχουν τουλάχιστον το χρήμα και τον υπερσυσσωρευμένο πλούτο, (και μέχρι προσφάτως την ασφάλεια του citizen of US). Εμείς ούτε πλούτο έχουμε ούτε ασφάλεια. Επομένως αν δεν γίνουμε κοινωνία (και αυτό είναι το ζητούμενο) δεν θα ξεπεράσουμε τη δυναμική «μπουλουκιού».
Για τους ανανεωτικούς του ΣΥΝ, καλό είναι να ξαναθυμούνται τα νιάτα τους, όμως το ΚΚΕεσ μας τελείωσε με τις δικές τους (κυρίως) υπογραφές!
Και χ€στηκε ο Κόσμος για τους πολιτικούς τους προβληματισμούς! Πόσω μάλλον όταν δεν τον αφορούν κιόλας.
7 Ιουνίου, 2010 στις 11:48 μμ
Πάνος
Κοκκινίσματα και πρασινίσματα,από το TVXS
http://tvxs.gr/node/59826
Στη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα προσανατολίζεται η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ, η οποία μετά την αποχώρηση από τα όργανα του κόμματος, και ανεξάρτητα από τις εξελίξεις σε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ τα επόμενα 24ωρα, κινητοποιεί τους «πυρήνες» της ανά την επικράτεια στο όνομα της ανασυγκρότησης. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του tvxs.gr, αναμένεται το προσεχές διάστημα να εκδηλωθούν κινήσεις στο πλαίσιο της δημιουργίας κοινού πολιτικού χώρου από την Ανανεωτική Αριστερά και τους Οικολόγους Πράσινους. Ταυτόχρονα, στον απόηχο του έκτακτου, δραματικού όπως αποδείχθηκε, συνεδρίου του ΣΥΝ, τις θέσεις τους παραθέτουν: Πάνος Σκουρλέτης, Σπύρος Λυκούδης και Θοδωρής Μαργαρίτης.
Η βούληση για πολιτική συνάντηση των δύο χώρων -ανανεωτικής αριστεράς και οικολογίας- διατυπώθηκε ουκ ολίγες φορές το προηγούμενο διάστημα. Από τις πιο πρόσφατες είναι η δήλωση της κ. Μαρίας Βασιλάκου, προεδρεύουσας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των Πράσινων στη Βουλή της Βιέννης, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στη μνήμη του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τον οποίο συχνά επικαλούνται οι ένθερμοι υποστηρικτές της ιδέας: «Να γίνει πράξη το όραμά του για συνεργασία μεταξύ της ανανεωτικής Αριστεράς και του οικολογικού χώρου», «να ‘κοκκινίσουν’ οι Πράσινοι, να ‘πρασινίσει’ η Αριστερά». Πληροφορίες αναφέρουν ότι η δημιουργία κοινού πολιτικού χώρου θα μεταφραστεί -σε δεύτερο χρόνο- σε συμμαχικό σχήμα που θα διασφαλίζει την αυτονομία των δύο πλευρών. Στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, σχολιάζοντας και την ανακοίνωση προτεινόμενου υποψηφίου για την περιφέρεια Αττικής από τους Πράσινους, εκτιμούν ότι, εφόσον προχωρήσει η συνεργασία στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, «μάλλον θα ψάξουμε πρόσωπα κοινής αποδοχής».
Τη διάθεση δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα από τους Ανανεωτικούς εντοπίζουν και στελέχη που πλαισιώνουν την ηγετική ομάδα του ΣΥΝ. Μάλιστα, μιλούν για προειλημμένη απόφαση, θεωρούν ότι η εμμονή της Πτέρυγας στην απεμπλοκή από το ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε προσχηματικά και αποδίδουν τη χρονική στιγμή η οποία επελέγη στην προσπάθεια που μεσολάβησε «να πεισθεί προς αυτή την κατεύθυνση ο Φώτης Κουβέλης».
7 Ιουνίου, 2010 στις 11:57 μμ
Rodia
«Αυτη δεν ειναι ανανεωτική πτέρυγα, είναι συντηρητική ουρά!»
(ειπε ενας στο ψιλικατζηδικο της γειτονιας μου)
8 Ιουνίου, 2010 στις 5:22 πμ
Μαύρο πρόβατο
Να υπενθυμίσουμε τη σκληρή αλήθεια: ο κόσμος έχει μηδενικές προσδοκίες από ΟΛΟΥΣ αυτούς τους κυρίους – όταν τακτοποιηθεί ο καθένας με το υπαρξιακό του, ας βγει να μας πει τι πιστεύει για όλα τούτα που συμβαίνουν τώρα. Μερικοί – οι πιό καλόπιστοι – εξ ημών μπορεί και να έχουν την υπομονή να συζητήσουν την αποψάρα τους. Μέχρι τότε, ουδείς λόγος ενασχολήσεως μαζί τους. Αρκετά με τη φωνή των (μέχρι τώρα) βολεμένων και με τις νευρικές τους κρίσεις- η ατέρμων παπαρολογία έχει, όσο νάναι, τα πέρατά της.
8 Ιουνίου, 2010 στις 6:30 μμ
Ενη
Δεν ξέρω τί γίνεται εκεί πέρα στην Ανανεωτική Αριστερά (βλ. ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ).
Ομως παρουσιάζονται φαινόμενα πολιτικοί με μακροχρονη παρουσία στην πολιτική ζωη και ηλικίας 60something(Αλαβάνος), να ειναι επαναστατικότεροι και ασυμβίβαστοι σε στύλ «Μάης του 68» και αντίστοιχα νέοι τριαντάρηδες φερελπιδες της πολιτικης (Τσίπρας), να εξαγγέλουν «ηπια επανάσταση» εντος της συντεταγμένης πορείας της χώρας.!!!
Επίσης άλλη «ιδεολογική» πλευρα ψύχραιμης και ρεαλιστικής πλεύσης (Κουβέλης), προσανατολίζεται στη δημιουργία πολιτικου φορέα.Kι άλλος;
Δηλαδη κατάσταση στα εξ,ων συνετέθη.
Δεν θα το χαρακτήριζα απογοητευτικό ΄»συμπτωμα».
Γιατι ξεχνάμε οτι η ιδεολογία της Αριστεράς, διαχρονικά και παγκόσμια, δεν συμπεριέλαβε πλούτο ιδεων και σκέψεων που σύν τω χρόνω και με την
εξέλιξη, σε τελευταια ανάλυση, των κοινωνιών βρίσκεται σε μιά διαχρονική «αναζήτηση» για το τί πρέπει «ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ» ουτως ωστε αυτο το σύστημα να αντικατασταθει απο ενα άλλο που προς το παρόν μοιάζει ΑΟΡΑΤΟ; :wink»
23 Ιουνίου, 2010 στις 4:49 μμ
ANTI-ANDROYLAKHS
Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ & ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ *
* το παρον κειμενο είχε γραφτεί τον Ιούλιο του 2009, αλλα παρά την αποχώρηση της αννεωτικης πτέρυγας πιστεύω ότι είναι διαρκώς επίκαιρο
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ
1.Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά αφεντικά και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ‘’δήλωση’’ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους (και που πολλές φορές δεν υπογράφθηκε για λόγους αξιοπρέπειας-εγωισμού) και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκώμενων από την τοπική εκδικητικότητα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο , στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ‘’κοινωνικών φρονημάτων’’ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ’60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.
2. Ο σταλινισμός είναι η ‘’αριστερή’’ έκφραση της αυταρχικότητας και -παγκοσμίως -της πιο άγριας. Ο μαρξισμός έχει καταστεί διαχρονικά ‘’στήλη άλατος’’ αντί για διαρκώς ανανεούμενος τρόπος ανάλυσης της κοινωνίας και της βιόσφαιρας. Είναι γνωστή, ακόμα και σήμερα, η αντίδραση του σύγχρονου αριστερού ‘’στελέχους’’ απέναντι στο αυθόρμητο, το ανοργάνωτο, το απρόσμενο : καχυποψία, εκνευρισμός, άρνηση αποδοχής. Ότι δεν ελέγχουν (σχεδιασμός εκ των άνω) το καταστρέφουν και αν δεν μπορούν το συκοφαντούν, οι πιο ευγενείς το αγνοούν. Όλα πρέπει να είναι ελεγχόμενα σε ‘’κουτάκια’’, ‘’φάσεις’’, ‘’στάδια’’. Η κοινωνία πρέπει να λειτουργεί περίπου… σαν τα ταχυδρομεία. Κορυφαίο παράδειγμα η αντίδραση των οργανωμένων μελών της αριστεράς στην αυθόρμητη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και η συκοφάντησή της.
3. H προηγούμενη πολυετής λειτουργία της πολυδιασπασμένης σήμερα αριστεράς σε συνθήκες παρανομίας, υπό το καθεστώς του ‘’δημοκρατικού’’ συγκεντρωτισμού με μεταβίβαση των εντολών της κεντρικής εξουσίας στα οργανωμένα μέλη της που πρέπει να τις εκτελέσουν με σοβαρούς κίνδυνους ( μακρόχρονη στέρησης της ελευθερίας τους(εκτόπιση φυλάκιση ή καθειρξη) και – σε ορισμένες περιπτώσεις -θανατική ποινή), έχει ως αποτέλεσμα, ακόμα και σήμερα, αλλοίμονο και για πολλά ‘’στελέχη’’ της ανανεωτικής αριστεράς (δηλ. ως μέσος όρος) την μυστικοπάθεια σε βαθμό ‘’συνωμοτικότητας’’, την έλλειψη επαφής με τις ‘’πλατιές μάζες’’ και την κρυφοσταλινική- «κρατικίστικη»-γραφειοκρατική αντίληψη επιβολής γνώμης, σχεδόν για τα πάντα.
4. Εξάλλου οι μακρόχρονες επενδύσεις που έχουν κάνει οι εξουσιομανείς γραφειοκράτες πρέπει να αποδίδουν αποτελέσματα αποκλειστικά σε έναν στενό κύκλο, στον οποίο δύσκολα γίνονται αποδεκτοί οι άλλοι, οι διαφορετικοί . Επομένως δεν πρέπει να απορούμε που τα ‘’στελέχη’’ του ΣΥΝ απαρτίζονται κυρίως από πρώην επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και δημόσιους (κατ΄ ευφημισμόν) υπάλληλους –συνδικαλιστές του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού.
5.Υπάρχουν παραδοσιακά και ελάχιστοι «ταξικοί αποστάτες» που ασχολούνται με το hobby (συγνώμην λειτούργημα) της πολιτικής, όπως οι κυρίες της μεγαλοαστικής τάξης με τις αγαθοεργίες, που μας κάνουν την χάρη να μας… δίνουν σημασία, να ‘’παίζουν΄’’ με τις ιδέες και την ανάδειξη ‘’στελεχών’’ όπως οι γόνοι της βρετανικής μεγαλοαστικής τάξης .
6. Λίγοι πραγματικά εργαζόμενοι υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες κατόρθωσαν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πρώτη γραμμή της Ανανεωτικής Αριστεράς, γιατί οι πρώτοι θα έχαναν την δουλειά τους και οι δεύτεροι θα έκλειναν την επιχείρησή τους ή -λιγότερο σύνηθες- απορροφήθηκαν από το επάγγελμα τους, αρκετοί χρησιμοποιώντας αρχικά και το ‘’λογότυπο του αριστερού’’ (άρα καλού και ηθικού) και στη συνέχεια κάνοντας ‘’κριτική υποστήριξη’’ (διάβαζε δουλειές ) στο ΠΑΣΟΚ.
7. Και διατυπώνω τα ερωτήματα :
Είναι επάγγελμα η ενασχόληση με την πολιτική σ’ ένα αριστερό κόμμα ;
Παραδοσιακά γιατί κάποιος δεν μπορεί να εκλεγεί ελεύθερα στα όργανα αριστερών κομματικών φορέων χωρίς εμπόδια και κρυφούς αποκλεισμούς, λόγω κομματικών ‘’μηχανισμών’’ , ‘’αυλών’’ και ‘’επετηρίδων’’ ;
Πρέπει να είναι διαρκής και επί δεκαετίες η ενασχόληση με την πολιτική σ’ ένα αριστερό κόμμα ή πρέπει να υπάρχει διαρκής, ανοικτή ανανέωση προσώπων και ιδεών και όχι κυκλική εναλλαγή των ίδιων προσώπων ;
Τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτά ;
Είναι προφανώς επιθυμητό, κάποιος που διακρίνεται από τις επαγγελματικές του ικανότητες, το ήθος του και την εν γένει πορεία του και γνωρίζοντας την κοινωνία εργαζόμενος, εφόσον το επιθυμεί, να εκτίθεται αρχικά ελεύθερα ως υποψήφιος στον συνδικαλιστικό του φορέα και στη συνέχεια –αν πάλι το επιθυμεί- στα όργανα κομματικών φορέων .
8. Όλες αυτές οι πρακτικές (μαζί με τους πρόσφατους ‘’καυγάδες’’ και ιδίως τα ‘’μούτρα’’ που δεν αρμόζουν σε ώριμες προσωπικότητες) πικραίνουν τόσο τα εγγεγραμμένα μέλη του και απωθούν τους σκεπτόμενους ανέντακτους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες και τελικά την ίδια την κοινωνία, που αμήχανα αντιλαμβάνεται ότι τουλάχιστον πολιτικά (γιατί πολιτιστικά υπάρχει κάποια ελπίδα ακόμη στην αριστερά) η ανανεωτική αριστερά όπως δομήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ και τις ‘’συνιστώσες’’, δεν διαφέρει και πολύ από το διεφθαρμένο μας πολιτικό σύστημα που υποτίθεται ότι καταγγέλλει και θέλει να ανατρέψει /αλλάξει/ μεταρρυθμίσει.
ΛΙΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Την δεκαετία του ’70, όπου η ανανεωτική αριστερά συγκινούσε ακόμη του γόνους της μεσοαστικής τάξης, υπήρχε αφενός μεν η τάση για αναζήτηση μέσα από ανάγνωση των σχετικών βιβλίων της σύγχρονης αριστεράς και αφετέρου κάποιος ελιτισμός με αποκορύφωμα την γνωστή ρήση του Λ. Κύρκου, μετά την παταγώδη εκλογική αποτυχία της «Συμμαχίας» το 1977, ‘’σχεδόν ότι ο λαός είναι μαλάκας γιατί δεν κατάλαβε τίποτα’’.
Όμως το 1977, το 13,5% του ΠΑΣΟΚ του 1974, έγινε 25% για να φθάσει το 1981 στο 48 % και στην άλωση της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, υπό σχεδόν τριτοκοσμικές συνθήκες.
Την πρώτη 4ετία στις τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ συνέρρεε παντός τύπου και είδους πληθυσμός, που ως αρχηγικό ‘’κίνημα‘’ προσέλκυσε αγρότες-κτηνοτρόφους , μικροέμπορους, βιοτέχνες, εσωτερικούς μετανάστες κάθε είδους. Μάλιστα κάθε μη δεξιός διοριζόταν αυτή την 4ετία αφού το ΠΑΣΟΚ δεν είχε καν επαρκή οργανωτική δομή και αρκετά μέλη με προσόντα για διορισμό (λόγω και των διαγραφών-αποχώρησης, τον Μάιο του 1975, πολλών σημαντικών σοσιαλιστών με δράση στην Χούντα και της ίδρυσης της Σοσιαλιστικής Πορείας καθώς και πολλών φοιτητών, που διασκορπίσθηκαν σε άλλες ‘’προοδευτικές’’ οργανώσεις και κόμματα) και πολλές θέσεις στην δημόσια διοίκηση (αφού εξυπηρετήθηκαν οι σχετικά λίγοι οργανωμένοι οπαδοί του) περίσσευαν.
Με αυτό τον μηχανισμό διορίστηκαν αρκετοί απόφοιτοι 6-τάξιου γυμνασίου και κυρίως πολλοί επιστήμονες μέλη του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού, μαοϊκοί, τροτσκιστές κ.λ.π. (πρώην συνδικαλιστές στα φοιτητικά τους χρόνια) πολλοί από τους οποίους – στη συνέχεια- λόγω των σημαντικών γνώσεων τους επί της πολιτικής πρακτικής, συνεργάσθηκαν –νωρίτερα ή αργότερα – με το καθεστώς ΠΑΣΟΚ, αποκομίζοντας διάφορα οφέλη.
Μετά την εκλογική αποτυχία της «Συμμαχίας» το 1977, η αριστερή πτέρυγα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος αποχώρησε, συγκαλώντας τη Β΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, και συγκροτήθηκε η νέα ομώνυμη οργάνωση με βραχύβια ζωή (1978-1981). Μετά την διαγραφή της Β πανελλαδικής, η εκλογική απήχηση του επίσημου ΚΚΕ εσωτερικού ήταν περιθωριακή ( ποσοστά 1.34% και 1.84% στις εθνικές εκλογές του 1981 και 1985 ).
Μετά το 1981, αρκετοί πανεπιστημιακοί και ελεύθεροι επαγγελματίες της Ανανεωτικής Αριστεράς, χρησιμοποιώντας και το προσόν του ‘’αριστερού’’ και κάνοντας αρχικά ‘’κριτική υποστήριξη’’ στο ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια συνεργάσθηκαν –νωρίτερα ή αργότερα – με το καθεστώς ΠΑΣΟΚ, αποκομίζοντας διάφορα οφέλη και μερικοί εντάχθηκαν κομματικά. Δεν είναι υπερβολή να υποστηριχθεί ότι η Αριστερά, και ιδιαίτερα η Ανανεωτική, ’’λεηλατήθηκε’’ (φυσικά με το δέλεαρ της συμμετοχής στην εξουσία και στο μοίρασμα δουλειών) από το ΠΑΣΟΚ. Γνωστή και η ρήση αρκετών μελών του ΚΚΚΕεσ,. “κομμουνιστές είμαστε, μαλάκες δεν είμαστε”. Λέγεται μάλιστα ότι λίγα αλλά σημαντικά ‘’στελέχη’’ της σημερινής ΝΔ, την περίοδο της μεταπολίτευσης ήταν μέλη του Ρήγα Φεραίου ή της φίλα προσκείμενης φοιτητικής παράταξης Δημοκρατικός Αγώνας.
Στο συνέδριο (Μάιος 1986) υπερίσχυσαν οι προτάσεις για τη δημιουργία ενός νέου μη κομμουνιστικού φορέα. Τον Ιανουάριο του 1987 29 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής συγκρότησαν το ΚΚΕ εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά, κίνηση στην οποία συμμετείχε και η πλειοψηφία της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Τον Απρίλιο του 1987 έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος που ονομάστηκε Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ.) με γραμματέα το Λεωνίδα Κύρκο.
Ο ΣΥΝ δημιουργήθηκε ως εκλογική συμμαχία πριν τις εθνικές εκλογές του 1989, έχοντας ως κύριους εταίρους τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Αριστεράς: το ΚΚΕ και την Ε.ΑΡ. Μετά την αλλαγή του πολιτικού συστήματος στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και την κρίση που αυτή προκάλεσε στο κομμουνιστικό κίνημα, οι αποκαλούμενοι ανανεωτικοί, οι οποίοι ζητούσαν αναθεώρηση βασικών αρχών της θεωρίας και λειτουργίας του κόμματος, αποχώρισαν από το ΚΚΕ ύστερα από την επικράτηση της σταλινικής πτέρυγας στο 13ο συνέδριο. Οι διαγραμμένοι ήταν πλειοψηφία σε πολλές κομματικές οργανώσεις βάσης και περίπου το 45% της Κεντρικής Επιτροπής. Μετά από αυτό, οι ανανεωτικοί του ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα της συμμαχίας αποφάσισαν να τη μετατρέψουν σε ενιαίο πολιτικό κόμμα (1991).
Κατά την εποχή Κοσκωτά, και αφού είχε προετοιμασθεί κατάλληλα το έδαφος, με ανάλογη πορεία, αρκετοί συνδικαλιστές του ΚΚΕ, ξέχασαν αυτά που υποστήριζαν μονολιθικά τόσα χρόνια (έτσι ξαφνικά, χωρίς καμιά εξήγηση ή συγνώμην στους φίλους τους και στους πρώην –υποτελείς σ’ αυτούς – συντρόφους τους) και έγιναν σκληροί μετα-γιάπις δηλ. μεταμοντέρνοι νεοφιλελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες (ιδιαίτερα εργολήπτες και προμηθευτές) χρησιμοποιώντας αρχικά τις κομματικές τους γνωριμίες σε Δήμους και Συνεταιρισμούς (που στη συνέχεια ταχύτατα έγινα υπερκομματικές) και τις γνώσεις για χειρισμό ανθρώπων, την εποχή του ‘’βρώμικου 1989’’. Απ’ όσα έγιναν γνωστά, μόνον ένας καλλιτέχνης ζήτησε δημόσια συγνώμην στους φίλους του και στους πρώην συντρόφους του γι΄ αυτά που υποστήριζε τόσα χρόνια.
Έτσι λοιπόν η εικοσιπενταετία 1985-2009 είναι η περίοδος του σκληρού ελληνικού καπιταλισμού (με ‘’προοδευτικό’’ πρόσωπο εκτός των περιόδων 1990-1993 και 2004-2009) βαλκανικού τύπου, που βασίζεται στην μετριο/αναξιο-κρατία και στην γενικευμένη μικρή, μεσαία και μεγάλη διαφθορά της κοινωνίας μας (από τον κλητήρα τράπεζας που θέλει 50.000 δρχ. για να αλλάξει την σειρά λήψης στεγαστικού δανείου, την μεσαία σε επίπεδο διευθυντή, δημάρχου, νομάρχη ή περιφερειάρχη για μελέτες , έργα και προμήθειες έως και μεγάλη … όσο ψηλά και αν βρίσκεται)
Επομένως αρκετοί συνδικαλιστές του ΚΚΕ (αφού πέρασαν από τον ΣΥΝ) κάνοντας ύστερη ‘’κριτική υποστήριξη’’ στο ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια συνεργάσθηκαν με το καθεστώς ΠΑΣΟΚ μετά το 1993, αποκομίζοντας διάφορα οικονομικά οφέλη, ενώ στη συνέχεια εντάχθηκαν κομματικά.
Το 1993 ο Συνασπισμός απέτυχε να εισέλθει στη Βουλή (ποσοστό 2,94%) και η πρόεδρος Μαρία Δαμανάκη παραιτήθηκε.
Mε πρόεδρο τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, το 1994 στις Ευρωεκλογές ο Συνασπισμός, επέτυχε 6,26%, το μεγαλύτερο ποσοστό της ιστορίας του ως κόμμα, ενώ το 1996, λαμβάνει το μεγαλύτερο ποσοστό της ιστορίας του σε Εθνικές Εκλογές (5.12%). Η εκλογική απήχηση του ΣΥΝ εξακολούθησε να είναι μικρή ( ποσοστά 3.20% και 3.30% στις εθνικές εκλογές του 2000 και 2004 ), ενώ το 2007 αυξήθηκε σημαντικά πάνω από το όριο 3% (5.04% ).
Στις βουλευτικές εκλογές του Απριλίου 2004, κυρίως για να υπερβεί το όριο του 3%, ο Συνασπισμός συγκρότησε με μικρότερα αριστερά κόμματα και οργανώσεις (τις λεγόμενες ‘’συνιστώσες’’ την συμμαχία με τίτλο «Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Τα κόμματα αυτά ήταν η ΑΚΟΑ, η Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (ΚΕΔΑ – πρόσφατα διαγραμμένα ιστορικά στελέχη του ΚΚΕ), η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ – τροτσκιστές), οι Ενεργοί Πολίτες (Μανώλης Γλέζος). Η συμμαχία υποστηρίχθηκε και από την Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδος (ΚΟΕ – μαοϊκοί), η οποία όμως δε συμμετείχε στα ψηφοδέλτια.
Στις ευρωεκλογές (Ιούνιος 2004) ο Συνασπισμός συμμετείχε χωρίς τους συμμάχους του, λόγω κρίσης προσανατολισμού στο εσωτερικό του. Όμως η εκλογή του Αλαβάνου στην προεδρία του κόμματος λίγο αργότερα, καθώς και η επιβεβαίωση της διάθεσης για συνεργασία με τα μικρότερα αριστερά κόμματα, δημιούργησαν συνθήκες αναθέρμανσης της συμμαχίας.
Για την δημοσκοπική άνοδο το 2008, που προήλθε σε μεγάλο βαθμό από την πραγματικά επιτυχημένη αντιπολιτευτική κοινοβουλευτική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως λόγω των εσωτερικών προβλημάτων του ΠΑΣΟΚ (αμφισβήτηση της ηγεσίας του) και την εξ αυτής αλαζονική του στάση του ΣΥΡΙΖΑ, στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.6.2009, αναγράφεται το εξής :
‘’Εμφανιζόταν κυρίαρχος της αντιπολίτευσης («το μόνο κόμμα που αντιστέκεται στην κυβέρνηση», έλεγαν κάποιοι) αλλά ταυτόχρονα εμφάνιζε και μια πρώιμη αλαζονεία. Στα αιτήματα του ΠΑΣΟΚ για συνεργασία το ηγετικό δίδυμο απαντούσε απαξιωτικά: «Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε», «Κοινή κάθοδος με το ΠΑΣΟΚ, σημαίνει κάθοδος στον Αδη», «Καλώς τα παιδιά» και άλλα τέτοια ηγετικά.
Αυτό όμως που δεν είδαν στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως οι ίδιοι δημοσκοπούμενοι που του έδιναν 18% (και φούσκωναν τα όνειρα για ένα νέο 1958, τότε που η ΕΔΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση) ζητούσαν ταυτόχρονα και κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι το μόνο χατίρι που δεν έκανε στις αριστερές μάζες η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και το πλήρωσε, όπως πλήρωσε και τα χατίρια που έκανε στα ποικιλόμορφα και ποικιλώνυμα κινήματα. Για κάθε ανομία τα στελέχη του είχαν και μία θεωρία. Δεν καθοδηγούσαν την οργή διαφόρων ομάδων της νεολαίας (όπως ανοήτως ισχυρίστηκαν κάποιοι από δεξιά) αλλά την ακολουθούσαν.
Δικαιολόγησαν με περίτεχνα θεωρητικά σχήματα τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια, ύμνησαν με πολύ λυρισμό την «ανυπακοή της νεολαίας» (ασχέτως αν αυτή πολλάκις κατέληγε σε βανδαλισμούς και πετροπόλεμο με την αστυνομία)…..’’
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ
Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από :
• έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής και οργανωτικής υπόστασης.
oπως υπογραμμίζει γνωστός αρθογράφος :
«σε ένα κόμμα με καμία δυναμική μέσα στο λαό, με καμία, πραγματικά ΜΑΖΙΚΗ, πολιτική και οργανωτική υπόσταση… xωρίς οι κοινωνικές και πολιτικές αντιπαλότητες εντός του κόμματος, να έχουν ξεπηδήσει από μαζικά κινήματα και να έχουν ζυμωθεί και αναδειχθεί μέσα από αυτά».
• μικρο-μεγαλισμό (η εκλογική απήχηση του ΣΥΝ είναι διαχρονικά μικρή ( ποσοστά 3.20% και 3.30% στις βουλευτικές εκλογές του 2000 και 2004 ), ενώ αυξήθηκε σημαντικά πάνω από το 3% το 2007 (5.04% )
• πολιτική αφέλεια ή βολονταρισμό(;) για 2 ή 3 ευρωβουλευτές στις ευρωεκλογές του 2009 (καλά ο Τσίπρας είναι σχετικά άπειρος αλλά ο Αλαβάνος που δεν έχει ασχοληθεί με κάτι άλλο εκτός της πολιτικής ) δεν καταλαβαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε και πλαισιώθηκε κυρίως από εσωτερικούς μετανάστες και είναι – μακράν- το πρώτο κόμμα στους «προοδευτικούς» επαρχιώτες της υπαίθρου και των χωριών των πόλεων, οι οποίοι θα ξαναγυρίσουν αμέσως στην στάνη, όταν ο τσοπάνος θα ανοίξει την πόρτα της για να βοσκήσουν λίγο χορτάρι ;
oπως συνεχίζει γνωστός αρθογράφος :
«Ήταν τέτοια η μέθη και η ζάλη, αυτής της ναρκισσιστικής αλαζονείας τους, από τις δημοσκοπήσεις, που αποδείχτηκαν άνθρωποι που τους έλειπε και η στοιχειώδης πολιτική σκέψη: ότι δηλαδή αν η πολιτική σου δύναμη τριπλασιάζεται και πολλαπλασιάζεται με τέτοιους ρυθμούς, αυτό θα εκφραζόταν και σε κοινωνικό ορμητικό ρεύμα, σε ικανότητα να κινητοποιείς μαζικά λαϊκά στρώματα» και προσθέτω : καλά δεν αντιλήφθηκαν ότι ο δημοσκοπικός 3-πλασιασμός δεν συνοδευόταν από αντίστοιχη (άμεσα μετρήσιμη) αύξηση της κυκλοφορία της ΑΥΓΗΣ ή της ακροαματικότητας του ραδιοσταθμού ΣΤΟ ΚΟΚΙΝΟ;
• από την συνεχή μακιαβελική -οργανωτίστικη -καπελωτική-ψυχαναγκαστική λειτουργία των «συνιστωσών» που ήθελαν να καταλάβουν τα «θερινά ανάκτορα» του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ
Στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.6.2009 αναγράφεται περίπου το εξής :
‘’Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ψυχράνθηκαν οι σχέσεις Α. Αλαβάνου και Α. Τσίπρα’’ ( μετά την εκλογική πτώση σε σχέση με την ψυχαναγκαστικά – υπερφίαλη προσδοκία για διψήφιο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ). ‘’Τουλάχιστον όχι με πολιτικούς όρους. Oσοι γνωρίζουν … μιλούν για ψυχικό χάσμα. Έχουν και ολόκληρη θεωρία για τον γιο που δεν είχε ο πρεσβύτερος Αλέκος και τον βρήκε στο πρόσωπο του νεαρού Αλέξη. … κανένας πατέρας, όσο κι αν προικίσει το παιδί του, δεν πρόκειται ποτέ να το αφήσει ελεύθερο να διαχειριστεί την προίκα που του ενεχείρισε. Από την άλλη, κάθε παιδί θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι απλώς αντάξιο του πατέρα του, αλλά μπορεί και να του βάλει τα γυαλιά. ‘’
Αυτά, ακόμα και αν ισχύουν (σχέση πατέρα –γιου, φτηνή δήθεν ‘’ψυχαναλιστική’’ προσέγγιση , ψυχικό χάσμα, κ.λ.π.) αφήνουν παγερά αδιάφορους τους προοδευτικούς πολίτες, που βλέπουν τα σημαντικά ανεπίλυτα προβλήματα της χώρας και όχι μόνον :
την ανεργία και ιδιαίτερα νέων και γυναικών, την έλλειψη οράματος και αλληλεγγύης ακόμη και μεταξύ των νέων και την –σχεδόν- πεποίθηση ότι οι νέοι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους, την φορολογική ελάφρυνση/απαλλαγή των ισχυρότερων οικονομικά, την – άνευ όρων- παράδοση της χώρας σε κάθε μορφής ‘’νταβατζήδες’’, και άλλους ισχυρούς οικονομικούς σχηματισμούς (συμπεριλαμβανόμενου και του οργανωμένου εγκλήματος), την συνέχιση της αλόγιστης ‘’επιλεκτικής’’ σπατάλης και την πλήρη αναξιοκρατία της δεξιάς διακυβέρνησης, την κατάρρευση της παιδείας/εκπαίδευσης, της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους στην χώρα μας και στην Ε.Ε., την διόγκωση του δημόσιου χρέους, την αποβιομηχάνιση, την επιδείνωση του αστικού και φυσικού περιβάλλοντος κ.λ.π.)
Για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, και όλα όσα ακολουθήσουν, πρέπει η χώρα να τεθεί σε μια πορεία συνεχούς επίλυσης των παραπάνω σημαντικών προβλημάτων και στη συνέχεια , αν η αναταραχή συνεχισθεί, προτείνω ψυχίατρο για την διάγνωση και θεραπεία της κατά περίπτωση νόσου των ‘’κινηματιών’’ (αυτοί όμως έχουν το ελαφρυντικό της εφηβικής και μετ-εφηβικής ανωριμότητας και αρκετές από τις περιπτώσεις αυτές μπορεί να αντιμετωπισθούν φαρμακευτικά (μαζί με τους ανώριμους (;) νέους της αστυνομίας με τους οποίους συνεχίζουν να παίζουν πετροπόλεμο ως δωδεκάχρονα της δεκαετίας του ΄60)).
Σε περίπτωση αρνητικής διάγνωσης ψυχικής νόσου προτείνω στους καταδικασθέντες, αντί για φυλάκιση, ισόχρονη κοινωνική εργασία.
Προτείνω – όχι ψυχίατρο – αλλά συμβούλιο ψυχιάτρων για την διάγνωση (και την θεραπεία;) της πολύπλοκης συλλογικής νόσου ειδικά των ΚΚΕ-γενών και λοιπών μαοϊκής ή τροτσκιστικής προέλευσης «στελεχών» (συγνώμην για τους καινοφανείς όρους) :
(ναρκισσισμός-βολονταριστική εξουσιομανιακή αλαζονία- εκφυλιστική ηλιθιότητα-πλήρης αδυναμία ανάλυσης δεδομένων/συγκυρίας -κινηματική σχιζοφρένεια (φιλοκινηματικός παλιμπαιδισμός από τις ‘’συνιστώσες’’ -μόνιμη τάση οκνηρίας για διαδηλώσεις από τους προερχόμενους από το ΚΚΕ εσωτερικού κ.λ.π.)
όσο και
Για τους προερχόμενους από το ΚΚΕεσ την διάγνωση μπορεί να είναι :
πολιτική σχιζοφρένεια (πολιτικός-αισθητικός μαζοχισμός μαζί με ελιτισμό/εγωπάθεια (τα ξέρουν όλα)), έντονες τάσεις φυγής προς την τρυφηλή ζωή (δηλ. δεν διακρίνονται αν τα πούρα Αβάνας είναι σοσιαλιστικά ή όχι) και τον καπιταλισμό, οργανωτική οκνηρία
ΑΠΟΡΙΕΣ
H μεγάλη απορία μου είναι πώς δεν κατάλαβαν ότι δεν μπορεί το «μέλλον » του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένα παιδί που γράφτηκε στην ΚΝΕ το 1989 (όταν κατέρρεαν τα καθεστώτα και οι πρακτικές του υπαρκτού «προντουκτιβίστικου‘’ σοσιαλισμού με αυταρχικές δομές και ολιγομελή γραφειοκρατία με βίλλες και άλλα προνόμια αντίστοιχα των διευθυντικών στελεχών υπερεθνικών καπιταλιστικών εταιρειών (τι νέος ήταν;). Είναι επίσης απορίας άξιο γιατί, ο Τσίπρας, αν και ΠΜ ΕΜΠ, διατηρήθηκε στην επικαιρότητα λιγότερο και από τον νάρκισσο ΑΤΜ (Τοπογράφο) ΑΠΘ Βούγια (ίσως γιατί έπαιξε σε «ξένο γήπεδο» με γκαζόν και όχι χώμα).
Μήπως τελικά ο ΣΥΝ είναι το αρνητικό είδωλο του ΚΚΕ (εφόσον η πλειοψηφία αποτελείται από ΚΚΕ-γενή «στελέχη», απλώς διότι οι προερχόμενοι από το ΚΚΕεσ είναι -πλέον- λίγοι και δεν είναι οργανωτικά σταχανοβίτες ;
Η πολιτική αισθητική του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει άρδην (βρωμάει ΚΚΕ και τροσκισμό) σε σημαντικό τμήμα σκεπτόμενων πολιτών που υποστηρίζει τον ΣΥΝ (επιστημόνων, διανοουμένων, καλλιτεχνών κ.λ.π.)
ΜΙΑ ΠΙΘΑΝΗ ΛΥΣΗ
Μια πιθανή λύση για την ανανεωτική αριστερά όπως δομήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι :
τα στελέχη με κατάλληλη θεραπεία να αποβάλλουν τις παραπάνω ασθένειες, δηλ. :
• να ωριμάσουν (αποβολή ναρκισσισμού /βολονταρισμού /ελιτισμού/ εγωπάθειας (τα ξέρουν όλα)) και να αφήσουν και αρκετό χώρο για άλλους -εξίσου ικανούς, νεότερους και πιο αθώους- από τις τοπικές οργανώσεις
• να μην έχουν τύψεις που απέκτησαν χρήματα (εφόσον τα έχουν αποκτήσει σχετικά τίμια) αλλά και να μην αναπολούν τα νιάτα τους σε αρρωστημένο βαθμό (θεραπεία από τον φιλοκινηματικό παλιμπαιδισμό, τα 20-αχρονα παιδιά των ‘’κινημάτων’’ νομικά είναι ήδη ενήλικα και πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους)
• να διώξει τις «συνιστώσες», αν αυτές συνεχίζουν να συνομωτούν και να υποστηρίζουν ψυχαναγκαστικά το αλάθητό τους για ‘’επανάσταση’’, αφού σημαντικό τμήμα των ελεύθερων επαγγελματιών/επιστημόνων/διανοουμένων/καλλιτεχνών, βιοτεχνών , εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών με προοδευτική-αριστερή προέλευση υποστηρίζει τον ΣΥΝ και αποτελεί σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.
• να διεξάγει μακρόχρονο συνέδριο επανίδρυσης με συγκεκριμένες θέσεις και προοπτική σε εντελώς διαφορετικές βάσεις, καλώντας όλους τους σκεπτόμενους προοδευτικούς και ανένταχτους αριστερούς πολίτες , οι οποίοι εξάλλου αποτελούν μαζί με τις 16000 χιλιάδες μέλη του, και την αιτία ύπαρξης του ΣΥΝ (είναι οι ψηφοφόροι του) να συμμετέχουν ενεργά για διαρκή και ανοικτή ανανέωση προσώπων και ιδεών, αλλάζοντας το οργανωτικό μοντέλο με τα ’’κουτάκια’’ των ‘’συνιστωσών’’ και του ΣΥΝ, και πείθοντας όλο και περισσότερους, ότι στον νέο αναγεννημένο ΣΥΝ θα βρουν στήριξη στα προβλήματά τους, εφόσον -βεβαίως- η ηγετική του ομάδα πιστεύει ότι ο ΣΥΝ δεν είναι αυτοσκοπός για την διαιώνιση της ‘’συλλογικότητας’’ των επαγγελματιών πολιτικών της αριστεράς