Τελευταια σχολια
 | Πάνος στη Το νησί της Καλυψώς |
| Πάνος στη Παπαλάμπραινα |
 | Απόστολος Χριστόπουλ… στη Παπαλάμπραινα |
| Άδεια για γεμάτα στο… στη Το σκυλάδικο, παλιά αριστερή… | |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Πάνος στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
 | Δημήτρης Γρηγοριάδης στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
 | papoylis στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
26 Σχόλια
Comments feed for this article
29 Ιουλίου, 2010 στις 1:01 μμ
blackblogofcommunism
Παρένθεση, μια άποψη για τον συμμορίτη Γιαννούλη είναι πως τον έφαγε ο Μάρκος γιατί δεν του καθόταν η γυναίκα του! Αυτή ήταν μαθήτρια στη σχολή αξιωματικών του ΔΣΕ και καρακουκλάρα από ότι λένε με αποτέλεσμα ο Μάρκος να την ερωτευτεί και να της λέει να αφήσει το Γιαννούλη και να πάει μαζί του! Στην πορεία βρήκε αφορμή από τα γεγονότα, φόρτωσε τα πάντα στο Γιαννούλη και από κει παν και άλλοι… Θέλει ψάξιμο η ιστορία όμως.
29 Ιουλίου, 2010 στις 1:37 μμ
blackblogofcommunism
Βάλε λινκ για τους αρχειομαρξιστές και το βιβλίο του Στίνα.
http://vrahokipos.net/stinas/texts/eam_elas_opla.htm
29 Ιουλίου, 2010 στις 5:31 μμ
catalinas
βαρια τα λινκ σου αγαπητέ. Ακομα και αν εχεις προσφατα πεταξει τα σφυροδρεπανα, και τα αριστερόσημα, και βλεποντας το τι ερχεται έχεις επενδυσει στον κοινωνικό φιλευθερισμο, στην οικολογια, στον κέυνς και στο ντακιουρι πεπόνι, … όλες οι προηγουμενες πλάνες με τις οποίες μεγάλωσες, ειναι νωπές και αρχιζεις να αισθανεσαι ποσο μπετόβλακας ήσουν.
Απορω πως μου ειχε ξεφυγει αυτο το βιβλιο. Θα το τυπωσω, θα βιβλιοδεσω στο τεζακι μου καμια 10ρια αντιτυπα, θα του φτιάξω κουτακι πρωτης ταξεως και θα το αφησω στο ηλιο να πάρει χρωμα. Πρωτης ταξεως δωρα και για τους συγχρονους δεξιους και για τους συγχρονους αριστερους φιλους. Απλα οι πρωτοι εχουν φαει το ηθοπλαστικο τους ξυλο δεκαετίες τωρα, ενω οι άλλοι ειναι ακομα παρθενοι και τωρα αρχιζουν να ανησυχουν για την πραγματικότητα που ζουνε. Το σιγουρο ειναι οτι κανεις δεν εχει τις αναφορες αυτες.
Αγης Στινας. Ωραιο ονομα.
29 Ιουλίου, 2010 στις 5:47 μμ
catalinas
Η πολυ καλή παρουσιαση του Νιαλ Φ., σε ψηφιακή μορφή. Για τον προλετάριο της ιστιοσελίδας, που οχι οχι μονο εχει μανια με τα βιβλια του Νιαλ, αλλα τα καταλαβαινει κιόλας οπως κανεις άλλος.
http://www.kokkalisfoundation.gr/page.ashx?pid=5&aid=370
(Προσοχή! αλεργικό περιεχομενο για obamanomics style αριστεριστές)
29 Ιουλίου, 2010 στις 8:03 μμ
Πάνος
μπλακ,
τους χαρακτηρισμούς «συμμορίτης» κλπ. σε παρακαλώ να τους κρατήσεις για το δικό σου μπλογκ. Στην καλύβα ΔΕΝ έχουν θέση. Και μην εκτίθεσαι αναπαράγοντας Άρλεκιν. Είναι γνωστό ότι ο Γιαννούλης εκτελέστηκε το 15αύγουστο του ’48 από ανθρώπους του Γούσια (Βοντίσιου) επειδή τη νύχτα της 14ης Αυγούστου η 102η Ταξιαρχία της οποίας ήταν διοικητής αιφνιδιάστηκε από το στρατό και ουσιαστικά διαλύθηκε. Βεβαίως ο Γιαννούλης δολοφονήθηκε εν ψυχρώ, χωρίς δίκη (τα αφηγείται αυτά ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου, σε βιβλίο του). Παρόμοιες εκτελέσεις διοικητών που οι μονάδες τους υπέστησαν αιφνιδιασμό/ διάλυση υπήρξαν και άλλες, όπως του καπετάν -Αποστόλη στο Γράμμο ή του Αλέκου Τσουκόπουλου στην Πελοπόννησο, μετά τη μάχη του Αγ. Βασιλείου.
29 Ιουλίου, 2010 στις 8:19 μμ
blackblogofcommunism
Πάνο, θα σεβαστώ αυτό που ζητάς, αν και εδώ ο ΟΗΕ τους έλεγε έτσι, στην Καλύβα κόλλησες; 🙂
Κατά τα άλλα, άρλεκιν γράφανε μόνοι τους αυτοί. Το τι φακέλωμα έπεφτε στον ΔΣΕ δεν φαντάζεστε. Διάβασε παρακαλώ για κάποιον Μανουσαρίδη Κώστα. Αφού λέει από που ξεκίνησε, ότι έμπλεξε με εθνικόφρονες και στο τέλος κατετάγει στον ΔΣΕ, ο πολιτικός επίτροπος γράφει το εξής καταπληκτικό: «Σχετικά με τις σχέσεις του με μια αντάρτισα έχει γίνει ο στόχος συζήτησης ανάμεσα στους μαχητές, παράλληλα έχει ζημιωθεί ο λόχος, γιατί η προσοχή του στράφηκε προς αυτή και όχι προς το τμήμα. Αδιαφορία από μαχητές σε επικίνδυνο βαθμό (…)» κλπ 🙂
Κατά τα άλλα ο Γιαννούλης δολοφονήθηκε στις 21 Αυγούστου. Θα γράψω και κάποια έξτρα στοιχεία για την περίπτωση.
29 Ιουλίου, 2010 στις 8:26 μμ
Πάνος
Το τι φακέλωμα έπεφτε στο ΔΣΕ είναι ένα από τα λίγα θέματα που φωτίζει το βιβλίο του Μαραντζίδη και ίσως γίνει ποστ σε αυτήντη σειρά. Αυτό όμως είναι άσχετο με την υιοθέτηση κουτσομπολιών ως ιστορικών δεδομένων.
29 Ιουλίου, 2010 στις 8:35 μμ
blackblogofcommunism
Η άποψη Γούσια (Γεωργίου Βοντίτσου), τσαγκάρη από τα Γιάννενα στην αρχή και… «αντιστράτηγου» (μετά) του ΔΣΕ!!! Λέει για τον Μάρκο, το Γιαννούλη και τη γυναίκα του ( 🙂 ), ορίστε:
Μετά από μερικούς μήνες από τη συνάντηση μου με το Ζάχο, ήρθε στο σπίτι μας επίσκεψη ο καταδιωγμένος από την παρέα Κολιγιάννη, Σοφιανός Ηλιάδης. Είχαμε χρόνια να ειδωθούμε. Ανάμέσα σ’ όλα που είπαμε του ανάφερα για τις συκοφαντίες που σκορπάνε οι κράχτες του Βαφειάδη, σχετικά με την εκτέλεση του Γιαννούλη. Ο Σοφιανός μούπε τα παρακάτω καταπληκτικά πράγματα:
«Τον Μ. Βαφειάδη τον ξέρω πολύ καλά σαν άνθρωπο και χαρακτήρα. Με το τάγμα μου είχα όλο το 1947 στη νότια Ελλάδα την ασφάλεια του και ξέρω και τα ελατήρια που τον Γιαννούλη τον έβγαλε απ’ τη μέση. Ο Μ. Βαφειάδης είναι ποτισμένος στο χαραχτήρα του μ’ όλες τις ανατολίτικες εκδηλώσεις. Είναι υποκριτής, μικροπρεπής, εκδικητικός και ύπουλος. Όταν ήμασταν στην νότια Ελλάδα μαζί με το Γενικό Αρχηγείο υπήρχε και η Σχολή Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου. Μαθήτρια στη Σχολή ήταν και η γυναίκα του Γιαννούλη. Ο Μ. Βαφειάδης την ερωτεύθηκε και έκανε το παν να την καταχτήσει., της ζητούσε ν’ αφήσει το Γιαννούλη και να την παντρευτεί αυτός. Η κοπέλα τον απόκρουσε. Αυτό δεν της το συγχώρεσε και άρχισε τους διωγμούς κατά του άντρα της. Μόλις ανεβήκαμε από τη νότια Ελλάδα στο Γράμμο βάζει ανθρώπους του και φτιάχνουν κατηγορίες σε βάρος του Γιαννούλη που τον καθιστούσαν υπεύθυνο για τις αποτυχίες πού είχανε. Τον καθαιρεί από επικεφαλής του αρχηγείου Βοΐου. Επειδή οι κατηγορίες και ή τιμωρία ήταν χοντροκομμένη τον έβαλε μετά διοικητή της 102 ταξιαρχίας, για να πιαστεί απ’ τους αιφνιδιασμούς που έπαθε στο Γράμμο και τον ξεκαθάρισε. Η γυναίκα του Γιαννούλη πού την συνάντησα μου είπε, άτι είχε το τελευταίο γράμμα απ’ τον άντρα της που της γράφει ότι αστός (Μ. Βαφειάδης) θα με φάει.»
29 Ιουλίου, 2010 στις 8:39 μμ
zeppos
Κορυφαίες στιγμές δόξας για την καλύβα…
29 Ιουλίου, 2010 στις 9:09 μμ
blackblogofcommunism
Ρε zeppo εσένα γιατί σε πείραξε δηλαδή; Ήξερες για τη δολοφονία Γιαννούλη; Αν ναι, ήξερες ότι κατηγορούν το Γούσια; Αν ναι, την άποψη του ίδιου του Γούσια την είχες διαβάσει; Και σε όλα ναι να απαντήσεις, τι σε πειράζει να ψάχνουμε ένα θέμα από ΟΛΕΣ τις πλευρές και να βάζουμε όλες τις απόψεις;
ΥΓ. Ίσως σε πειράζει επειδή είσαι (?) κομμουνιστής και εσύ και έχεις αλλεργία απέναντι στην έρευνα και στην αλήθεια 🙂
29 Ιουλίου, 2010 στις 9:15 μμ
blackblogofcommunism
Το υστερόγραφο παραπάνω με κάθε επιφύλαξη. Δε θέλω να σε θίξω.
Μια φορά που έψαξα το θέμα Γιαννούλη άκρη δεν έβγαλα. Πάντως Πάνο αυτό που έγραψες εσύ από το βιβλίο του Παπαϊωάννου δεν το δέχομαι πλήρως. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον. Υπάρχουν 3-4-5 απόψεις για το θέμα.
29 Ιουλίου, 2010 στις 9:36 μμ
blackblogofcommunism
Άποψη του Αχιλλέα Παπαϊωάννου:
Για τον Γιαννούλη όμως κάπου γίνεται ένα ιστορικό λάθος. Κρίμα που στα αρχεία δεν βρέθηκε η αλήθεια γι’ αυτόν τον μεγάλο αγωνιστή, κομμουνιστή, το μεγάλο πολιτικό και στρατιωτικό μυαλό της περιόδου εκείνης.
Ψάξτε, ίσως να βρείτε την αλήθεια για τον Γιαννούλη, που τόσο επιμελώς καμουφλαρίστηκε ή εξαφάνισαν οι τοτε ηγήτορες. Τον είπαν προδότη και για προδότη τον εκτέλεσαν. Ομως δεν είναι έτσι.
Τον Γιώργη, από τα τέλη και αρχές του 1947, άρχισε να τον απωθεί ο Μάρκος Βαφειάδης και οι γύρω απ’ αυτόν Κικίιτσας κ.λ.π. γιατί ήταν μια φανερή πολιτική και στρατιωτική (επιτελική) αξία του εμφύλιου. Το παραμέρισμά του άρχισε από την στιγμή που ξεδίπλωσε το υπέροχο σχέδιο του για την πανελλαδική νίκη των επαναστατικών δυνάμεων της εποχής εκείνης.
Το σχέδιο του αυτό το είπε σε συζήτηση στον Μάρκο και, επίσημα, σε μια σύσκεψη των στελεχών του Αρχηγείου Γράμμου, στο χωριό Πεύκο, το φθινόπωρο του ’46. Το σχέδιο αυτό το είχε επιμεληθεί αυτός με μένα και τον αείμνηστο Παπαδημητριου Ηλία (Λιάκο).
Να τι έλεγε ο Γιαννουλης στο σχέδιο του αυτό: 1) Να γίνει γενική επιστράτευση της νεολαίας της περιοχής της Δ.Μ. με κέντρο τον «Στρατηγικό Γράμμο». Δηλαδή να γίνουν το 28 Σύνταγμα Φλωρίνης, το 32ο Καστοριάς, το 53ο Βοΐου, το 27ο Κοζάνης, το 85ο Κονίτσης. Εξοπλισμός του τα κρυμμένα όπλα του ΕΛΑΣ και οι αποθήκες του αντιπάλου.
Να πάρουμε την νεολαία της υπαίθρου πριν την επιστρατεύσει ο αντίπαλος, πριν την χάσουμε, έτσι όπως έγινε αργότερα. 2) Την δύναμη αυτή να την ρίξουμε σε επίθεση αμέσως τέλη 46 ή άνοιξη 1947. Να γίνουμε κύριοι των Γρεβενών, Νεαπόλεως, Καστοριάς, Φλώρινας με σαν πρώτη κατακλείδα την επιθετικής αυτής ενέργειας η Κοζάνη και το ύψωμα Κοζάνης. Θυμάμαι εκείνο το περίφημο: «Οποιος φτιάξει νωρίτερα στρατό, αυτός θα νικήσει. Οποιος τον στρατό του τον ρίξει σε επίθεση, αυτός θα νικήσει» και άλλα είπε.
Οι Μάρκος, Στρίγγος, Ερυθριάδης και Κικίτσας τα παν αυτά τυχοδιωκτισμό. Επέμεναν στα γνωστά που μέχρι σήμερα ο γερο-Μάρκος συνεχίζει να επιμένει, δηλαδή μικρές και ευέλικτες ομάδες, το περίφημο αντάρτικο αγώνα-απειλή στον αντίπαλο! Δεν είναι τυχαίο που ο Τσακαλώτος κάπου είπε ότι «εάν είχε ακολουθηθεί η τακτική του Μάρκου με μικρές σκόρπιες αντάρτικες ομάδες θα ‘χαμε τελειώσει νωρίτερα». Ευνόητο, θα αποκεφαλίζονταν ένα ένα τα μικρά τμήματα του ΑΣΕ, ό,τι ένινε δηλαδή στην Πελοπόννησο και γενικά στη Ν. Ελλάδα.
Ετσι από τότε άρχισε να παραμερίζεται ο Γιαννούλης. Οι «αιτίες» βρέθηκαν:
1) «Εγκατάλειψη» του Γράμμου τον Ιούλη-Αυγουοτο 1947 στις περίφημες «εαρινές» επιχειρήσεις. Αυτή ήταν συκοφαντία του Κικίτσα για να καλύψει τον εαυτό του.
2) Αποτυχία των Γρεβενών. Τα ‘ριξαν Κικίτσας και Ερυθριάδης στον Γιαννούλη. Ο Μάρκος γύρισε από την Ν. Ελλάδα (ο αρχηγός του ΔΣΕ με ένα τάγμα ήταν απών από τα σοβαρά αυτά γεγονότα του 1947) ο Κικίτσας είχε βρει ήσυχο καταφύγιο το Βίτσι με τον Στρίγγο εκεί στον Κατσάκο. Την επιχείρηση Γρεβενών την διοικούσε ο Ερυθριάδης.
Ηλθε ο Μάρκος, κάλεσε τον Γιαννούλη σε απολογισμό και τον καθαίρεσε (Σεπτέμβρης 1947). Τον έστειλε στο Αρχηγείο Κ. και Δ. Μακεδονίας διμοιρίτη σχολής ομαδαρχών. Ο Μάρκος ζήτησε εκθέσεις για το παρελθόν του Γιαννούλη για μια περίπτωση του ΕΛΑΣ και οι εκθέσεις του Αρριανου (Χατούρα Αριστοτέλη), Ευθυμιάδη Θεόδωρου και Παπαδόπουλου Νίκου τον φέρανε προδότη της περιόδου εκείνης (μια μεγάλη συκοφαντία).
Ο Μάρκος αντικαταστάθηκε κατά την περίοδο των μεγάλων επιχειρήσεων του 1948 «Κορωνίς» και άφησε όλα τα πιο πάνω στον Γούσια, ο οποίος μαζί με τ’ άλλα αποτελείωσε, σχόλασε με το ζήτημα Γιαννούλη και με τον ίδιο. Αιτία εδώ ο αιφνιδιασμός της «Μπάτρας» Κάμενικ που μιλάτε (17-18 Αυγούστου 1948). Τον πήρανε δεμένο. Αν και ο Γιαννούλης είχε καταδικαστεί από την προηγούμενη του αιφνιδιασμού και τον τομέα τον είχε ο Υψηλάντης.
Εμεινε εκείνη την βραδιά για να διανυκτερεύσει μόνο κι έγινε ο αιφνιδιασμός. Ο Υψηλάντης έχει κλείσει ερμητικά το στόμα του γύρω από το ζήτημα αυτό. Τούτα δω τα μαρτυρεί ο Κώστας Παλαιολόγος, που τότε ήταν δ/της Τάγματος της 102 Ταξιαρχίας του Γιαννούλη. Καί μάλιστα είχε κουφαθει’ από τα πολλά βλήματα κ.λ.π.
Την άλλη μέρα εκ¬τελέστηκε εκεί στην χαράδρα της Φούσιας,την παραμονή του περίφημου ελιγμού 21ης Αυγούστου 1948 από Γράμμο-Βίτσι από το πρωτοπαλλήκαρο του Γούσια, τον Σαρρή Θησέα.
Αλλοι λεν ότι του τη φέραν από πίσω, άλλοι ότι τον εκτέλεσε μια ομάδα υπό τον Σαρρή. Γύρω από την εκτέλεση του ήρωα έγινε θρύλος και ακόμα υπάρχει αυτός ο θρύλος ανάμεσα μας. Οτι ανεφώνησε «ζήτω το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ» κ.λ.π. Ο Γούσιας πριν τον εκτελέσει είχε πάρει μια έκθεση από τον Γιαννούλη που μετά θάνατο, για να είναι εντάξει, την χρησιμοποίησε σαν «απολογία» στο μετά την εκτέλεση «στρατοδικείο».
***Ο Γούσιας πάντως αρνείται κάθετα ότι είχε οποιαδήποτε σχέση και βρίζει τον Μάρκο, αλλά και τον Παπαϊωάννου ως συκοφάντη. Αφού παραθέτει πέρα από την ιστορία που είπε παραπάνω για τη γυναίκα του Γιαννούλη κλπ και άλλα στοιχεία από το ημερολόγιο του Ιωαννίδη (άμα θέλετε τα βάζω) λέει: «Τα πράγματα δεν τους ήρθαν όπως τα υπολόγιζαν. Τον Γούσια δεν τον φάγανε, άνθεξε σ’ αυτή τη δοκιμασία και το βρομερό τους έργο αποκαλύφθηκε. Το ψέμα κι η συκοφαντία έχει κοντά ποδάρια.»
29 Ιουλίου, 2010 στις 9:40 μμ
Πάνος
Προσωπικά δεν θα εμπιστευόμουνα ούτε κατ’ ελάχιστον το Γούσια, ο οποίος στο κάτω κάτω θέλει να αποσείσει την κατηγορία (για το φόνο του Γιαννούλη) από πάνω του. Και, παρακαλώ, πότε βρέθηκε ο Μάρκος στη Νότιο Ελλάδα – και μάλιστα με τόσο χαλαρό πρόγραμμα ώστε να προλάβει να ερωτευτεί; Αυτά είναι αστεία (μάλλον: γελοία) πράγματα. Το ότι τα λένε στελέχη του ΚΚΕ δεν έχει την παραμικρή σημασία. Στην καλύβα τουλάχιστον στόχος μας ΔΕΝ είναι ο αντικομμουνισμός, καλάκαι σώνει 😉
29 Ιουλίου, 2010 στις 9:45 μμ
blackblogofcommunism
Για να τελειώνει (???) λιγάκι το θέμα, ο Μάρκος στο βιβλίο του δεν λέει κάτι για την υπόθεση, βρίζει τον Παπαϊωάννου ως ανίκανο κλπ ενώ λέει καλά λόγια για τον Κικίτσα. Ο Παπαϊωάννου λέει ότι ο Γούσιας τον σκότωσε και κατηγορεί και τον Κικίτσα. Ο Τάκης Γκαστής (πρόεδρος του ανταρτοδικείου) κατηγορεί τον Γιαννούλη για λάθη στρατηγικής κλπ λέει πως φυσικά και έγινε δίκη, ο Γιαννούλης είπε και κάτι μπούρδες (θυμίζει δίκες Μόσχας γι’ αυτό) στο τέλος ότι «το αίμα μου ας γίνει αφορμή στους διοικητές του ΔΣΕ να εντείνουν την επαγρύπνηση» κλπ. Εντωμεταξύ η ημερομηνία της δίκης είναι στις 16/6 ενώ το «εγκλημα» ήταν στις 16/8, δύο μήνες πριν δηλαδή (άλλο και αυτό). Ο Γούσιας λέει πως δε ξέρει τίποτε, δεν ανακατεύτηκε, όλα τα έκαναν στο ΓΣ, δηλαδή φταίει ο Μάρκος. Ο Βλαντάς κατηγορεί το Γούσια και λέει ότι το έμαθε εκ των υστέρων και για την ήττα φταίει ο Γούσιας κλπ.
Εν ολίγοις… δείτε κάτι άτομα ρε που θέλανε να σώσουνε και την Ελλάδα. Για γέλια.
29 Ιουλίου, 2010 στις 10:27 μμ
Γιατί με σκοτώνεις, σύντροφε; « Η καλύβα ψηλά στο βουνό « Karampas's Blog
[…] μέσω Γιατί με σκοτώνεις, σύντροφε; « Η καλύβα ψηλά στο βουνό. […]
29 Ιουλίου, 2010 στις 11:03 μμ
karampas
kai ο βλαντασ σε βιβλιο του λεει οτι λογω της ευθυνης που ειχε ο αγραμματος τσαγγαρης αποφοιτος τησ 4ησ δημοτικου αρχιστρατηγος γουσιας για την υπερφαλαγγιση των μοναδων που ειχε στην ευθυνη του κατηγορησε βασανισε και εκτελεσε το γιαννουλη .Πρεπει να διαβασουμε και αυτα που εγραψε ο γουσιας.Το βιβλιο γιατι με σκοτωνεις συντροφε του δριτσιου εκδοσεις γλαρος δεν το επανεκδιδει η πρωτοπορεια που εχει τα δικαιωματα του γλαρου.Πρεπει να πιεσουμε της εκδοσεις της πρωτοπορεις στη γραβιας να επανεκδοσει τα βιβλια του γλαρου αντι να τα πνιγει οπως τωρα
30 Ιουλίου, 2010 στις 1:55 πμ
Γιάννης -2
Σε ένα χωριό της Καστοριάς ζει σήμερα, επιστρέψας εξ Ανατ. Ευρώπης, πρώην «αξιωματικός» του «ΔΣΕ» που είχε την ευθύνη της σύλληψης, κράτησης, και εκτέλεσης του Γιαννούλη.
Λόγω δοθείσης υπόσχεσης, επι του παρόντος δεν μπορώ να πω τίποτε από τη μαρτυρία του γι αυτό το θέμα.
Στο θέμα της εκτέλεσης του Γιαννούλη, θέλω επίσης να σημειώσω την εμπλοκή, ή καλύτερα την μή εμπλοκή, του Νίκου Μπελογιάννη.
9 Αυγούστου, 2010 στις 9:38 μμ
Nikolaos Nikolaidis
Εξαιρετική δουλειά Πάνο
30 Μαρτίου, 2011 στις 12:07 μμ
Πάνος
Ένα νέο βιβλίο, για τον Κώστα Καραγιώργη:
http://xyzcontagion.wordpress.com/2011/03/29/biblio-kostas-karagiorgis/
21 Ιουλίου, 2011 στις 10:19 πμ
ΣΑΘ
@ «Γιάννης -2», (30.7.2010) :
# Σε ένα χωριό της Καστοριάς ζει σήμερα, επιστρέψας εξ Ανατ. Ευρώπης, πρώην “αξιωματικός” του “ΔΣΕ” που είχε την ευθύνη της σύλληψης, κράτησης, και εκτέλεσης του Γιαννούλη.
Λόγω δοθείσης υπόσχεσης, επι του παρόντος δεν μπορώ να πω τίποτε από τη μαρτυρία του γι αυτό το θέμα. # :
Τίποτα νεότερο από τότε, φίλτατε ;
Εξακολουθεί να ζει ο «αξιωματικός» ; Έχει καταγραφεί και, κατά το δυνατόν, διασταυρωθεί η μαρτυρία του;
Μας έχετε βάλει σε αδημονία !….
Να ‘στε καλά.
21 Ιουλίου, 2011 στις 10:25 πμ
Πάνος
ΣΑΘ,
ο Γιάννης -2 αυτό τον καιρό είναι εκτός δικτύου, άρα μάλλον δεν θα δει το παραπάνω σχόλιο. Θυμηθείτε να ξανακάνετε την ερώτηση, όταν τον δείτε να επιστρέφει.
21 Ιουλίου, 2011 στις 11:05 πμ
ΣΑΘ
Eυχαριστώ.
21 Ιουλίου, 2011 στις 1:16 μμ
ΣΑΘ
Έχω ξανά στο παρελθόν επισημάνει κάπου, ότι η αποστολή / μετάβαση στελεχών τού ΚΚΕ στο Μπούλκες, ήταν σαφώς σ χ ε δ ι α σ μ έ ν η ενέργεια τής ηγεσίας του, και ότι είναι λάθος / ψεύδος να υποστηρίζεται ότι εκεί κ α τ έ φ υ γ α ν οι καταδιωκόμενοι (από το επίσημο κράτος αλλά και τους δεξιούς παρακρατικούς) ‘λαϊκοί αγωνιστές’, για να σωθούν.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η κίνηση αυτή αποτελούσε μέρος τού σχεδίου για τον επί θύραις επόμενο ‘γύρο’.
Εκεί ( στο Μπούλκες και στο Ρουμπίκ [Αλβανία] ) συγκροτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν οι πρώτες οργανωμένες ‘εφεδρείες’ τού μετέπειτα (28.10.1946) ‘επισήμως’ ιδρυθέντος Δ.Σ.Ε. Ήταν οι κατά Δ. Ζαφειρόπουλον (» Ο Αντισυμμοριακός Αγών») ‘υπότροφοι τού Μπούλκες’ !
Ήδη από τα τ έ λ η τ ο ύ 1 9 4 5 (όταν -κατά τον ίδιον τον Ζαχαριάδη- «η τρομοκρατία δ ε ν ή τ α ν τόσο ανοιχτή και αδιάντροπη» [δες Φ. Ηλιού, «Ο Ελληνικός Εμφύλιος…» ] ), λειτουργεί στο Μπούλκες σχολή αξιωματικών με ταχύρυθμη [3μηνη] εκπαίδευση (!!!) Διοικητής της ο Γεράσιμος Μαλτέζος.
Για ποιον σκοπό; Ε, αυτό φάνηκε μερικούς μήνες αργότερα!…
(Δες γι αυτό Ν. Μαραντζίδης, στο «Δ.Σ.Ε.»).
Οι πρώτες αποστολές γίνονται «μετά το Μ ά ρ τ ι ο του 1 9 4 5 «.
Ο πασίγνωστος Βασίλης Πριόβολος ( ‘Ερμής’ ), διηγείται:
«Και η κατάληξη ήταν, εγώ, τότε { ‘μετά το Μ ά ρ τ ι ο του 1 9 4 5’ }, με εντολή τής Διοίκησης και του Γραφείου [του ΚΚΕ] της Στερεάς Ελλάδας, γιατί ήμουνα και μέλος του ΚΚΕ, να φύγω με το Τζίμα το Βασίλη -το Σαμαρινιώτη- και με το Θύμιο το Ζούλα {τον γνωστό δολοφόνο τού άτυχου Δ. Ψαρρού, σημειώνω εγώ…} και μια αποστολή περίπου εκατό στελέχη του ΕΛΑΣ, για τη Γιουγκοσλαβία, για το Μπούλκες∙ φύγαμε π ρ ι ν α κ ό μ α γ ί ν ο υ ν κ υ ρ ί α ρ χ ο ι ο ι Ά γ γ λ ο ι σ τ η ν ε π α ρ χ ί α……» {και, επομένως, λέω εγώ, ουσιαστικά πριν καν αρχίσουν οι διώξεις εις βάρος τών ‘λαϊκών αγωνιστών’}.
Και συνεχίζει:
«…..Με σκοπό να παραμείνουμε εκεί μέχρι να δούμε ποια θα είναι η κατάσταση που θα δημιουργηθεί. Και μάλιστα, [τότε], είχα γνωριστεί για πρώτη φορά και με το Ζαχαριάδη, ο οποίος ήρθε και μας επισκέφτηκε στο Μπούλκες και μας είπε: ‘Η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη στη χώρα, και μεις να ‘μαστε έτοιμοι για ενδεχόμενο ‘δεύτερο γύρο’ » (!!!)
(Για τη διαφωτιστικότατη αυτή διήγηση, δες Γιάννης Πριόβολος [καμία σχέση με τον ‘Ερμή’], «Μια Αλυσίδα Μνήμες», Αλφειός 2007, σελ. 298-299).
Νομίζω ότι όλα αυτά δ ε ν πρέπει να διαφεύγουν της προσοχής κανενός σοβαρού και καλόπιστου μελετητή τού Εμφυλίου.
21 Ιουλίου, 2011 στις 8:43 μμ
Πάνος
Τι έγινε στο Νταλαμάνι το Γενάρη του 1945;
http://ligapola.blogspot.com/2010/01/1945.html
21 Οκτωβρίου, 2011 στις 1:45 πμ
Γιάννης - 2
«Στο Νταλαμάνι με τις εκτελέσεις αθώων πολιτών, μεταξύ των οποίων και ιερείς, νήπια, έγκυες γυναίκες, πρόεδροι κοινοτήτων, δάσκαλοι, έντιμοι και φιλήσυχοι κάτοικοι, έλαβον χώραν στυγηρά ομαδικά βασανιστήρια και πραγματοποιήθηκαν θηριωδίες με απύθμενα βασανιστικά μαρτύρια. Και τα μαρτύρια αυτά τα διέπραξαν εν ονόματι της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, όπως έλεγαν».
Εγώ δεν είχα ακούσει ή διαβάσει ποτέ τίποτε γιά το Νταλαμάνι, άλλο έναν τόπο «ηρωϊκών πράξεων» του τρίδυμου ΕΑΜ -ΕΛΑΣ-ΚΚΕ.
21 Οκτωβρίου, 2011 στις 1:47 πμ
Γιάννης - 2
Και εδώ το πλήρες κείμενο, και άλλα ακόμη…
Τί έγινε στο Νταλαμάνι τον Γενάρη του 1945;
Άρθρο του Χρήστου Γκόγκα στον Πρωϊνό Λόγο
Αύριο, Κυριακή στο μικρό ναό του Αγίου Γρηγορίου, στην ερημική περιοχή με την ονομασία Νταλαμάνι, στα Μελιανά της Λάκας Σούλι, θα τελεστούν και εφέτος, οι ετήσιες εκδηλώσεις μνήμης και τιμής από τους συγγενείς των αδικοσφαγμένων συμπατριωτών μας, από το Τζουμερκιώτη και την παρέα του, το 1945. Πέρασαν από τότε 65 χρόνια ακριβώς και όμως η τρισμεγίστη εκείνη θυσία μένει στη μνήμη όλων ζωντανή και γεμίζει τις ψυχές φρίκη και αποτροπιασμό.
Να τί είχε συμβεί:Το δεύτερο 10ήμερο του 1945 οι κάτοικοι της περιοχής Λάκκας Σουλίου έζησαν τις πιο οδυνηρές στιγμές της ζωής τους.
Ήταν η περίοδος που ο ΕΛΑΣ, παρά τη συμφωνία της Πλάκας, είχε εκδιώξει τον ΕΔΕΣ στην Κέρκυρα και είχε κυριαρχήσει σε όλη την Ήπειρο και άρχισε να εφαρμόζει δικό του πρόγραμμα «εκδημοκρατισμού».
Πρώτη εφαρμογή του εκδημοκρατισμού αυτού ήταν η σύλληψη, βάσει προγραφών, εκατοντάδων αθώων πολιτών κάθε ηλικίας και φύλου, τους οποίους φυσικά θεωρούσαν στελέχη του ΕΔΕΣ και, αφού τους φυλάκισαν, τους υπέβαλαν σε διαρκή βασανιστήρια. Από το πλήθος των συλληφθέντων ξεχώρησαν πάνω από 200 άτομα και τα υπέβαλαν σε ομαδικά πολυήμερα βασανιστήρια. Ο κλαυθμός και τα βογκητά των δυστυχισμένων αυτών συναθρώπων μας είχε πλημμυρίσει όλη την περιοχή και είχε σκορπίσει την ανασφάλεια και τον τρόμο σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια.
Πολλούς από τους κρατουμένους τους ξεχώρισαν και τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια σε σπηλιές ή δάση, αποκόπτοντας μέλη του σώματός τους,
ή τους άφηναν τελείως γυμνούς στο χιόνι, γεμάτους πληγές στο σώμα τους να ξεπαγιάζουν μερόνυχτα. Μεταξύ αυτών ήταν και γέροντες που είχαν λευκανθεί στους αγώνες τους έθνους, ήταν χήρες που οι άνδρες τους είχαν πέσει πρόσφατα στα Βορειοηρωτικά βουνά, ήταν σεβάσμιοι ιερείς, ήταν λευκαμένοι δάσκαλοι, ήταν μικρά παιδιά. Ήταν τότε που ο ΕΛΑΣ, με τον απάνθρωπο εκείνο ηγέτη, τον Τζουμερκιώτη, προσπαθούσε να εκδημοκρατίσει και να νουθετήσει τους αθώους εκείνους συμπολίτες μας.
Αυτούς όλους λοιπόν ο «καπετάν Τζουμερκιώτης», αφού τους υπέβαλε στα ανήκουστα αυτά για την ανθρωπότητα βασανιστήρια, σιδηροδέσμιους ανά 3 – 4 τους οδήγησε τη νύχτα της 24ης προς 25η Ιανουαρίου από τους τόπους κολαστηρίων τους, σε μια ερημική και απόμακρη περιοχή, κοντά στα Δερβίζιανα, στο Νταλαμάνι, και τους εκτέλεσε ομαδικά.
Ο θρήνος, οι κραυγές και οι οιμογές ακούστηαν εκείνο το βράδυ σε όλα τα γύρω χωριά και σκόρπισαν τον τρόμο σε μικρούς και μεγάλους. Κανένας δεν αισθάνονταν ασφαλής, κανένας δεν ήξερε πότε θα χτυπήσει και η δική του πόρτα.
Γράφει στο μνημειώδες πόνημά του ο διακεκριμένος νομικός και πολέμαρχος Χαρίλαος Τσόγκας για το Νταλαμάνι: «Στο Νταλαμάνι με τις εκτελέσεις αθώων πολιτών, μεταξύ των οποίων και ιερείς, νήπια, έγκυες γυναίκες, πρόεδροι κοινοτήτων, δάσκαλοι, έντιμοι και φιλήσυχοι κάτοικοι, έλαβον χώραν στυγηρά ομαδικά βασανιστήρια και πραγματοποιήθηκαν θηριωδίες με απύθμενα βασανιστικά μαρτύρια. Και τα μαρτύρια αυτά τα διέπραξαν εν ονόματι της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, όπως έλεγαν».
Κατάφεραν σε μια εβδομάδα να ρημάξουν από ανθρώπους δεκάδες χωριά και να μαυροφορέσουν εκατοντάδες μανάδες και αδελφές.
Για όλους αυτούς τους αδικοσφαγμένους αθώους φρόντισαν αυτοί που επέζησαν να στήσουν ένα απέριττο μνημείο με τα ονόματα των θυμάτων και ένα ναΐδριο στη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου, όπου κάθε χρόνο εκκλησιάζονται οι συγγενείς και τελούν μνημόσυνο για ανάπαυση των δολοφονημένων.
(Χρέος του Ιστορικού να διερευνήσει την εμφύλια σφαγή στο Νταλαμάνι, που ομολογουμένως είναι σχεδόν άγνωστη)
ΣΧΕΤΙΚΑ: Το βιβλίο του Κρις Γουντχάουζ ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ Η Ελληνική Αντίσταση και η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων.
Πιθανώς το πολυαίμακτο φονικό στο Νταλαμάνι να σχετίζεται με το χρυσό που είχε μαζευτεί στην περιοχή από τις ρίψεις των Άγγλων, μια και ήταν η έδρα του ΕΔΕΣ, μετά από χρόνια γύρω στα 1978 και την επιστροφή των «καπεταναίων» οι λίρες θα βρέθηκαν, ο χρυσός δεν σκουριάζει, δεν αντιδρά με διαβρωτικά οξέα, μένει ανέπαφος και … αιματοβαμένος.
Από εξιστόρηση στην ιστοσελίδα: Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα.
Κάνατε προσπάθειες να συνδιαλλαγείτε με τον ΕΔΕΣ ή δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα;
Εγώ προσωπικά δεν είχα τέτοια δυνατότητα γιατί ήταν ο Άρης εκεί με τον Παπασταματιάδη, τον Συνταγματάρχη, που ήταν η διοίκηση του κλιμακίου. Επικεφαλής όλων των τμημάτων που είχαν φτάσει εκεί από τη Θεσσαλία, από τη Μακεδονία και από τη Ρούμελη που ήρθαν λίγα τμήματα. Καθώς και επικεφαλής των τμημάτων της Ηπείρου. Κατά συνέπεια προσπάθειες μόνο από εκεί μπορούσαν να γίνουν. Εγώ δεν έκανα καμιά προσπάθεια. Εκείνο που έκανα εγώ, όταν συμπτυχθήκαμε προς τη Mεσοχώρα, εκεί αντάμωσα και τον Άρη και τον γνώρισα πρώτη φορά, είχα ανταμώσει εκεί και τον Σαμαρινιώτη, τον Ανδρέα Τζίμα. Μιλήσαμε και εκείνο που μου έκαναν αυτοί, μου λένε θα πάρεις το τμήμα το οποίο είχα εγώ μόνο, της 9ης Μεραρχίας, και θα προχωρήσεις προς τα ορεινά χωριά εκεί της Θεσσαλίας. Μοσχόφυτο, Βαλκάνο, Κοθώνη, Μυρόφυλλο ώστε να αφοπλίσουμε τους Εδεσίτες που υπάρχουν εκεί.
Υπήρχαν εφεδρικά τμήματα του ΕΔΕΣ οπλισμένοι. Πήγαμε μια μέρα προτού ξεκινήσουμε για αυτή την αποστολή, με τον ίδιο τον Ανδρέα Τζίμα, ανεβήκαμε πάνω στα υψώματα του Μυρόφυλλου από την πλευρά της Μεσοχώρας βέβαια όπου φαίνονται τα Τζουμέρκα καθαρά. Και κάναμε μια αναγνώριση εκεί, περίπου μας κατατόπισε γιατί εμείς δεν ξέραμε εκείνα τα μέρη καθόλου, κανένας. Εκεί που κάναμε την αναγνώριση είχαμε και μια ομάδα μαζί μας. Βγαίνουν κάτι από σπηλιές εκεί, όρνια πολλά, ένα σαν κοπάδι. Σε τέτοιο σημείο που πήραμε τα όπλα, έτοιμοι. Λοιπόν, δεν έγινε τίποτα όμως.
Όμως η ομάδα μου λέει βλέπουμε έρχονται μερικοί, μια ομάδα από κάτω με μαύρα ρούχα ντυμένοι. Τους άφησα τους άλλους, τρέχω μόνος μου εκεί να δω ποιοι είναι. Βλέπω ήταν οι δικοί μας, ήταν ο Τζουμερκιώτης και άλλα 5 στελέχη του ΕΛΑΣ, οι οποίοι είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι από τον ΕΔΕΣ και τους κρατούσε ο ΕΔΕΣ εκεί.
Τους είχαν πάρει τα ρούχα, τους είχαν κακοποιήσει, ιδίως τον Τζουμερκιώτη περισσότερο. Του Μαλτεζόρη του Γεράσιμου, Τζουμερκιώτης ήταν το ψευδώνυμο.
………………………………………….
Ο καπετάν Τζουμερκιώτης στη μάχη της Κόνιτσας (από την Ελευθεροτυπία)
Η αντάρτικη επίθεση κατά της Κόνιτσας θεωρήθηκε μια από τις κρισιμότερες μάχες του εμφύλιου πολέμου στη διάρκεια του 1947.
Η διοίκηση του ΔΣΕ, που ήταν στην πραγματικότητα ταυτόσημη με την ηγεσία του ΚΚΕ, επιθυμούσε να κάνει μια επίδειξη δύναμης και ν’ αποδείξει ότι ο αντάρτικος στρατός είχε μετεξελιχθεί πλέον σε τακτικό στρατό, που ήταν ικανός να καταλαμβάνει και να διατηρεί υπό την εξουσία του κάποιες πόλεις.
Μία μέρα πριν από την έναρξη της επιχείρησης κατά της Κόνιτσας, ο αρχηγός του ΔΣΕ Μάρκος Βαφειάδης κάλεσε τον παλιό μόνιμο υπολοχαγό Γεράσιμο Μαλτέζο, που είχε προσχωρήσει στην περίοδο της Κατοχής στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, για να διευθύνουν μαζί την αντάρτικη επίθεση.
Οπως σημειώνει ο Μαλτέζος, μαζί του ο Μάρκος «δεν είχε πάρει ούτε έναν αξιωματικό του Επιτελείου του και ιδιαίτερα τον διευθυντή του Γραφείου Επιχειρήσεων Λογοθέτη, που ήταν πολύ απαραίτητος», παρ’ όλο που το σχέδιο είχε εκπονηθεί «εξ ολοκλήρου από το Γενικό Αρχηγείο» του ΔΣΕ.
Σύμφωνα με τον Μαλτέζο (Τζουμερκιώτη), η κατάληψη της Κόνιτσας δεν ήταν κάτι το ακατόρθωτο, η διατήρησή της όμως ήταν προβληματική, με τον τότε συσχετισμό των δυνάμεων. «Το σταθερό κράτημα της Κόνιτσας σήμαινε δημιουργία αμυντικού μετώπου απ’ το Πωγώνι στο Καλπάκι και στο Γράμμο, τεράστιο μέτωπο, που μόνο για να καλύπτονταν στοιχειώδικα οι φύσει οχυρές διαβάσεις απαιτούνταν σοβαρές δυνάμεις, που δεν διαθέταμε, επίσης σοβαρά μέσα πολέμου (αντιαεροπορικά, αντιαρματικά, κ.ά.), που επίσης δεν διαθέταμε».
Και αν ο κυβερνητικός στρατός δεν θα μπορούσε να ανακαταλάβει την Κόνιτσα «μπορούσε να την καταστρέψει τελείως με αεροπορικούς βομβαρδισμούς».
Ηταν φανερό ότι δεν μπορούσε να γίνει εύκολα η Κόνιτσα έδρα της αντάρτικης κυβέρνησης.
Για την επιχείρηση κατά της Κόνιτσας διατέθηκαν τέσσερις ταξιαρχίες για να αποκρούσουν τις ενισχύσεις που μπορούσαν να καταφτάσουν προς τους υπερασπιστές από την περιοχή των Ιωαννίνων.
Για την κατάληψη της Κόνιτσας ανέλαβε η Ταξιαρχία του Γιώργου Σοφιανού, ενισχυμένη μ’ ένα τάγμα και έναν ουλαμό Πυροβολικού.
Δηλαδή, κατά τον Μαλτέζο, η κύρια προσπάθεια, τα 3/4 των δυνάμεων, αναλώθηκαν στην απομόνωση της φρουράς της Κόνιτσας, ενώ την κύρια επίθεση ανέλαβε το 1/4 των διαθέσιμων δυνάμεων των ανταρτών. Αυτό, ο Τζουμερκιώτης το θεώρησε σοβαρό λάθος.
ΣΧΕΤΙΚΑ: 1) Τα τραγικά γεγονότα της 7ης μεραρχίας του ΔΣΕ
…………………………………………
Το απάνθρωπο έγκληµα του ΕΛΑΣ στο Νταλαµάνι – (ΒΛΕΠΕ ΕΔΩ)
Το Νταλαµάνι τότε δεν έγινε παππού;
Τώρα θα σου πω πως ξεκίνησε η υπόθεση αυτή. Όταν φύγαν οι Γερµανοί, τότε το ζήτηµα ήταν ποιος θα καταλάβει την Πρέβεζα. ΕΑΜ ή Ε∆ΕΣ. Έγινε µια µάχη σκληρή. Σκοτώθηκαν πολλοί. Αντάρτες και από τις δύο πλευρές. Μετά ζήτησε ο Γαλάνης που είχε την οµάδα του εκεί να του παραδώσουν την πόλη. Ήρθε λοιπόν τότε µια Επιτροπή Πολιτών Πρεβέζης και έδωσε κάποια ονόµατα, δηλαδή ποιοι ήταν αυτοί που σκότωσαν τους αντάρτες του Γαλάνη. Γιατί βαράγανε τότε απ’ τα παράθυρα του Γυµνάσιου. Πιάσανε λοιπόν και σκοτώσανε περίπου 40 στην Παργινόσκαλα. Ανάµεσά τους και παιδιά Γυµνασίου, µαθητές. Εγώ ξέρω έναν Πρεβεζάνο που του σκοτώσανε το παιδί και δεν είχε και άλλο. Άλλοι κάνουν λόγο για 70 ότι σκοτώσανε. Αυτούς τους έθαψαν εκεί στην Παργινόσκαλα σ’ ένα χαντάκι µεγάλο. Αυτό έγινε τέλη Σεπτεµβρίου του 1944. Το ‘44 τα Χριστούγεννα είπαµε µπήκαν οι ΕΑΜίτες εδώ. Γέµισε ο τόπος αντάρτες του ΕΑΜ. Οι αντάρτες του Ζέρβα φύγανε σχεδόν όλοι στην Κέρκυρα. Τους πήρανε µε ένα καράβι από την Πρέβεζα. Εγώ δεν πήγα βέβαια. Στα ∆ερβίζιανα εγκατέστησαν την έδρα τους. Αρχηγός τους ήταν ο Τζουµερκιώτης. Αυτό ήταν το ψευδώνυµο του Γεράσιµου Μαλτέζου από την Άνω Πέτρα Άρτας. Εγώ αυτόν δεν τον είδα ποτέ.
Στις 24 το βράδυ ξηµερώνοντας 25 του Αγίου Γρηγορίου είχανε µάσει απάνω στα ∆ερβίζιανα τους Κολιοδηµητραίους στο σπίτι του παπά Βησσάρη µαζί µε κάτι άλλους. Αυτοί οι Κολιοδηµητραίοι ήταν κλέφτες. ∆εν έφυγαν µε τον Ζέρβα στην Κέρκυρα παρότι είχαν συνεργαστεί παλιότερα γιατί είχανε κλέψει λίρες και είχαν µαλώσει. Οι ΕΑΜίτες τώρα τους υποσχέθηκαν ότι θα είναι πάλι όπως ήταν µε τον Ζέρβα. ∆ηλαδή οπλαρχηγοί. Και εκείνο το βράδυ στο σπίτι του παπά Βησσάρη που τους κάλεσαν δήθεν για γλέντι τους έστησαν παγίδα. Πήγαν αυτοί όλοι, καµιά 30ριά πρέπει να ήταν ίσως και λίγοι παραπάνω, αλλά άφησαν τα όπλα απ’ έξω. Τα κρέµασαν και µπήκαν µέσα. Άρχισαν λοιπόν και γλένταγαν. Οι ΕΑΜίτες τους περικύκλωσαν, µπήκαν µε τα όπλα µέσα και τους διέταξαν «τα χέρια απάνω».
Τους συλλάβανε λοιπόν και τους εκτέλεσαν στις 25 το βράδυ στο Νταλαµάνι. 45 άτοµα. Και δεν ήταν µόνο οι Κολιοδηµητραίοι. Είχανε πιάσει από το Πολυστάφυλο, τον ξάδερφό µου τον Βασίλη Καραβίδα και τον Απόστολο Αποστόλου τον Πεθαµένο που είχε το σπίτι που έµενε ο Κοσίντας. Ήτανε και τον πατέρα µου να πάρουν αλλά δεν τον πήραν γιατί τον είχε πάρει πριν λίγες µέρες η ΕΠΟ, η δική τους αστυνοµία στο Ζάλογγο, στην Καµαρίνα.
∆εν ήταν στο χωριό ο Βαγγέλη Καραβίδας;
Στο χωριό ήταν. Τον πιάσανε και τον πήγανε στον διοικητή του ΕΛΑΣ να δώσει ανάκριση για το τι έχει κάνει και ανάλογα µε την κατηγορία µπορεί και να τον σκοτώνανε. Αλλά σκοτώσανε και τον Χριστόφορο Καϊάφα στο Τσεκούρι Πρεβέζης. Εκείνες τις µέρες, µαζί µε άλλους κατοίκους του Φαναρίου. Αυτός είχε έρθει από την Αθήνα που ζούσε πολλά χρόνια σαν διαφωτιστής του ΕΑΜ. Μετά πήγε στον Ζέρβα και ήταν πληροφοριοδότης. Οπότε τον σκοτώσαν ως προδότη. Είχανε πάρει και τον παπά ∆ηµήτρη, τον πατέρα του ΧρηστοΠαπά, που είχε ντυθεί φαντάρος µε στρα- τιωτικά του Ζέρβα. Και τελικά τον απόλικαν, σκότωσαν έναν παπά άλλον από το Καναλάκι. Ξέρω καλά πως τον παπά ∆ηµήτρη τον γλίτωσε ο Κιάµος. ∆εν ξέρω µόνο πως και γιατί. Εκεί στο Τσεκούρι µέσα στους σκοτωµένους ήταν και ένας γιατρός από την Πρέβεζα, Ματσαηδόνη τον λέγανε. Τον πήρε και δεν τον πήρε η σφαίρα, ήταν πεσµένος µαζί µε τους πεθαµένους και είχε στο δάχτυλο και ένα δαχτυλίδι χρυσό. Πήγε λοιπόν ένας αντάρτης να του το βγάλει. Του φωνάζει λοιπόν ένας άλλος αντάρτης «τι τηράς να το βγάλεις. Κόψτου το δάχτυλο». Αυτός ο γιατρός όµως τα άκουγε αυτά γιατί ζούσε ακόµα. Και αυτά µας τα έλεγε ο ίδιος ο Ματσαηδόνης που τελικά επέζησε.
Ποιοι άλλοι ήταν στο Νταλαµάνι παππού;
Συνολικά πρέπει να ήταν 45. Από το χωριό µας ήταν οι δύο που σου ανέφερα. Ο Βασίλης και ο Αποστόλη Πάνος. Από τον Άσσο ήταν 2. Από τα ∆ερβίζιανα 3, ανάµεσά τους και ο παπά Βησάρρης, το παιδί του και έ- νας ∆ερδεµέζης. Από το Αλεποχώρι ήταν ο πατέρας του Αριστείδη Παππά, παππούς της µητέρας σου. Και άλλοι πολλοί απ’ όλη τη Λάκκα. Ήταν δυο αδέρφια της Τάκη Ποστόλενας και µια νύφη.
Με ποια κριτήρια επέλεξαν αυτούς που σκότωσαν;
Το παιδί του Παπά Βησσάρη ήταν γαµπρός του Κολιοδηµήτρη. Ο Βασίλης Καραβίδας δούλευε τότε στον ΟΤΕ υπάλληλος. Και είχαν κόψει κάποιο καλώδιο πέρα στου Ντώνη κάποιοι τσιοµπαναραίοι, γιατί τα τηλέφωνα τα χανε σβάρα τότες, δεν είχαν κολώνες. Είχανε πει ότι τα καλώδια αυτά τα έκοψε ο Κώστα Θάνος µε τον Κώστα Μπακόλα (τον ΚωσταΚίτσιο). Και επειδή κάποτε είχαν φάει ξύλο µερικοί αριστεροί εδώ από τους εδεσίτες στην Παναγία, για να βγάλουν κι αυτοί τα αντίποινα σκότωσαν αυτούς που σκότωσαν. Άδικα και σκληρά.
Πότε έγινε γνωστό το Νταλαµάνι; Εσείς πως το µάθατε;
Εγώ τότε είχα πάει στην Πρέβεζα. Στις 6 Γενάρη του 45 παρουσιάστηκα µε το όπλο αντάρτης στην Πρέβεζα µε το ΕΑΜ. Φοβόµουν να µη µε σκοτώσουν. ∆εν πήγα δηλαδή από ιδεολογία. Οι αντάρτες εκεί έλεγαν τα τραγούδια τους. Εµείς τι να τραγουδάγαµε; Του Τάκη του είχαν σκοτώσει τον πατέρα, εµένα τον δικό µου τον είχανε στη Φυλακή στην Άρτα για να τον σκοτώσουν. Εµείς θα τραγουδάγαµε «Στ’ άρµατα στ’ άρµατα εµπρός στον αγώνα»; Ήµουν στην Πρέβεζα, στις Παράγκες στη Βρυσούλα. Έβρεχε ασταµάτητα εκείνες τις µέρες, ήταν χειµώνας φοβερός. Από το χωριό ήταν ακόµη ο Τάκης ο Πεθαµένος (Αποστόλου), ο Πάνος Σκουλίκας, ο Γιάννο Παππάς και άλλοι. Εµείς είχαµε πάει τελευταίοι ως εθελοντές. Στις 25 του µηνός το πρωί έρχεται ένας αξιωµατικός εκεί µέσα που είµαστε οι λεγόµενοι αντάρτες του ΕΑΜ και λέει: «απόψε στο Νταλαµάνι σκότωσαν 12 Κολιοδηµητραίους».
Εκεί λοιπόν στην Πρέβεζα έµαθα για το Νταλαµάνι. Από την Πρέβεζα απολύθηκα όταν υπογράφηκε το Σύµφωνο της Βάρκιζας στις 12 Φλεβάρη του 1945. Μας είπαν τότε από το ΕΑΜ, µας κάλεσαν µια µέρα στο Νικολίτσι στο Σχολείο εκεί σε µια µάντρα µεγάλη, να πάτε στα σπίτια σας αλλά εµείς είµαστε εδώ, να προσέξετε. Πέρασε βέβαια κάποιος καιρός και αυτοί ξαναβγήκαν στα βουνά, Βίτσι και Γράµµο.
Εσύ πήγες παππού στο Νταλαµάνι;
Πήγα όταν τους βγάλανε απ’ τα χαντάκια. Μετά από 40 µέρες. Οι Εαµίτες είχαν φύγει γληγορότερα αλλά δεν τολµούσε ο κόσµος να πάει. Λέγαµε ότι κάποιοι φυλάνε το χώρο. Πέρασαν λοιπόν 40 µέρες το πήραν απόφαση απ’ όλα τα χωριά και πήγανε εκεί. Πήγα και γω και είδα. Τι να ιδής. Τους είχαν δεµένους δυό δυό και τρείς τρείς, µε καλώδια, σκοτωµένους, τους είχαν πετάξει σ’ ένα χαντάκι και τους είχαν ρίξει λίγο χώµα από πάνω. Είναι εκεί που έχει γίνει το εκκλησάκι τώρα. Ο καθένας πήρε το νεκρό τους και τους έθαψαν στο χωριό τους. Ήταν ένας από τους Παπαδάτες, ένας κοντούτσικος ο Κίτσος, ο οποίος τους έβγαλε έξω από το λάκκο. Και µάλιστα µια νύφη του Καραµπάτσα είχε 30 λίρες σε απόκρυφο σηµείο και του είπε ο Καραµπάτσας ψάξε να βρεις τις λίρες και πράγµατι τις βρήκαν και έδωκε και µια λίρα σε αυτόν τον ΚίτσοΤόλη από τους Παπαδάτες. Στο επόµενο φύλλο το γ’ µέρος των αναµνήσεων του Κώστα Καραβίδα.