Σε κοίταζα μ' όλο το φως και το σκοτάδι που έχω
Να γράψεις ένα πετυχημένο ποίημα
σημαίνει μονάχα αυτό:
Σφραγίζεις τέλεια ένα χαλασμένο δόντι.
Δηλαδή
κλείνεις με κάτι στερεό
τον άδειο χώρο
που είχε καταλάβει ο πόνος.
(Κώστας Γκιμοσούλης, ένα πετυχημένο ποίημα)
*
Αφιερωμένο σε όλους τους συναδέλφους – οδοντογιατρούς και ποιητές! 🙂
 | Πάνος στη Το νησί της Καλυψώς |
| Πάνος στη Παπαλάμπραινα |
 | Απόστολος Χριστόπουλ… στη Παπαλάμπραινα |
| Άδεια για γεμάτα στο… στη Το σκυλάδικο, παλιά αριστερή… | |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Πάνος στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
 | Δημήτρης Γρηγοριάδης στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
 | papoylis στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
10 Σχόλια
Comments feed for this article
1 Μαΐου, 2013 στις 10:40 μμ
sissa ben dahir
Ποιητής-μηχανικός ζητεί οδοντίατρο ή ορθοπεδικό του ΕΟΠΥΥ για ανταλλαγή εργασίας. Δεκτοί και από επαρχία. 🙂
1 Μαΐου, 2013 στις 11:19 μμ
ΣΑΘ
Η ποίηση, αλλιώς, ως ‘a morbid secretion’, η οποία [έκκριση] επουλώνει την πληγή και καταπραΰνει τον πόνο.
Σαν αυτήν που εκκρίνει το [συγκεκριμένο] στρείδι (με αποτέλεσμα το μαργαριτάρι).
1 Μαΐου, 2013 στις 11:28 μμ
Πάνος
Καλά το πάτε, αμφότεροι… 😉
2 Μαΐου, 2013 στις 7:39 πμ
skipper
Δεν είναι τόσο «μοβόρα» η ποίηση.
2 Μαΐου, 2013 στις 7:48 πμ
skipper
Κι ούτε καλύπτει πάντα τα κενά….ενίοτε μάλιστα , «πασχίζει» να τα διατηρεί ανοιχτά.
Αποτυχημένο παράδειγμα…
2 Μαΐου, 2013 στις 8:08 πμ
nikos__alfa
Η ποίηση τετράδιο που γράφεται με πόνο
που μέσα στις σελίδες του με άλλους ανταμώνω
είναι το προσκλητήριο σε μια καλή παρέα
είναι και εισιτήριο για να περνάς ωραία
Είναι η μνήμη πούρχεται για κάποια φιλαράκια
που τρέχαμε μαζί παιδιά μες τα στενά σοκάκια
είναι καβάλα στάλογο που έτρεχα στον κάμπο
είναι στο μισοσκόταδο που χόρευα το μάμπο
είναι γλυκό χαμόγελο, τα λαμπερά της μάτια
που την καρδιά μου τάραξαν την έκαναν κομμάτια
είναι δυο χείλια κόκκινα και δυο μικρά λακκάκια
είναι που με αγκάλιαζαν δυο απαλά χεράκια
είναι το χάδι του μπαμπά και το φιλί της μάννας
το παραμύθι του παππού, το άγγιγμα της πάνας
είναι βαθύ και γρήγορο ορμητικό ρυάκι
στην θάλασσα που χύνεται στων στεναγμών ορμάκι
είναι αυτό που χάθηκε στον χρόνο και ξανάρθε
μ άλλη μορφή και τραγουδά μη με ξεχνάς και μάθε
http://papoylis.wordpress.com/%CF%84%CE%B1-%CE%AD%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1/magpie-permanent-consignment/#comment-8057
2 Μαΐου, 2013 στις 10:09 πμ
dina kazana
Η οδοντιατρικη ειναι μια μαλλον »γηριατρικη» επιστημη και τεχνη, που επιτρεπει στον συγχρονο ανθρωπο την πολυτελεια να γευεται ολες τις επιθυμητες τροφες και να .παραμενει νεος(στην οψη) και αξιοπρεπης ως το τελος!
Η παθολογος μου μου ειπε καποια στιγμη οτι, οταν ο Θεος αποφασισει να »παρει» καποιον, πρωτα του παιρνει τα δοντια.
Απ αυτην την αποψη, συνδραμει θετικα και στην εμφυτη ταση του ανθρωπου για την μεγαλυτερη δυνατη απομακρυνση του αναποφευκτου.
2 Μαΐου, 2013 στις 11:01 πμ
Πάνος
Η σύγχρονη οδοντιατρική είναι κατεξοχήν επιστήμη της πρόληψης – και αφορά καταρχήν τις μικρές ηλικίες. Αν κάποιος φροντίζει από μικρός τα δόντια του, το μόνο που πρέπει να φοβάται είναι κλωτσιά από μουλάρι (λέω στα μαθητούδια της περιοχής «μου») 😉
2 Μαΐου, 2013 στις 12:05 μμ
ΠανΚαπ
Αν και οι παθολόγοι κάνουν τα πάντα για να στέλνουν ανθρώπους στο Θεό, εγώ πιστεύω ότι όταν ο Θεός αποφασίσει να ”πάρει” κάποιον, πρώτα του παίρνει τα μυαλά.
Δηλαδή εμείς που έχουμε όλα τα δόντια μας δεν θα πεθάνουμε ποτέ ή θα μας πάρει ο διάβολος. Υπ’ αυτήν την έννοια, μήπως οι οδοντίατροι και δη της πρόληψης είναι συνεργάτες του σατανά.
Και κάτι εντελώς άσχετο, αλλά με αφορμή την συγκεκριμένη παθολόγο και μιας συχνάζουν πολλοί γιατροί και μηχανικοί στο παρόν ιστολόγιο.
Ένας γιατρός μπορεί να κρύψει τα λάθη του, αλλά ένας αρχιτέκτονας το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να συμβουλέψει τον πελάτη του να φυτέψει κληματαριές. Frank Lloyd Wright, 1867-1959, Αμερικανός αρχιτέκτονας
4 Μαΐου, 2013 στις 3:20 μμ
dina kazana
ΠανΚαπ,
δεν ειναι αληθεια οτι ενας γιατρος μπορει να κρυψει τα λαθη του, μαλλον το αντιθετο, σπανιως μπορει να κρυψει τα λαθη του. Συμηθως τα θυματα των λαθων τους ειτε βασανιζονται μια ζωη, ειτε κοιταν τα θυμαρακια αναποδα.
Οσο για τους αρχιτεκτονες και οχι για οσους »αρχιτεκτονιζουν»- και στην χωρα μας οι δευτεροι ειναι πολλαπλασιοι των αρχιτεκτονων-,συνηθως το λαθος που κανουν ειναι να μη μπαινουν στην θεση του πελατη και να σχεδιαζουν για τον »ιδανικο» πελατη που εχουν στο μυαλο τους.
Ομως ο πραγματικος πελατης ειναι ο Ελληνας, που θελει ενα κελυφος οχι για να στεγασει τις αναγκες του αλλα μια υπερκατασκευη, που να μπορει μεσα απο αυτη να προβαλλεται σαν αυτο που θα ηθελε να ειναι αλλα δεν μπορει.
Πονεμενη ιστορια και για τους αρχιτεκτονες και για τους πελατες .
Μπορω μαλιστα μετα απο τοσα χρονια δουλειας να ισχυριστω οτι συνηθως οι »αρχιτεκτονιζοντες» ειναι πιο κοντα με τα κατασκευασματα τους στους στοχους των πελατων καθως λειπει η αρχιτεκτονικη παιδεια σε αμφοτερους.