Γράφει ο 1ας

Έχοντας επίγνωση ότι η εξιστόρηση της Ιστορίας είναι μια έμμεση πολιτική τοποθέτηση για το παρόν, μπορούμε να διακρίνουμε δύο διακριτές αντιθετικές σχολές ιστορίας:Την «Αριστερή»,και την «Δεξιά».

Η κάθε μια προσπαθεί να προσδώσει στην αντίπαλη σχολή τα στοιχεία του φανατισμού και της αντί-επιστημονικής μεθοδολογίας Εύκολα λοιπόν συνεπάγεται ότι ίσως μια τρίτη θεώρηση πιθανόν να είναι σωστή(π. χ η “Αλήθεια είναι κάπου στη μέση” βλ. ”Ψυχή Βαθιά”).

Τελικά όμως τι γίνεται ;Υπάρχει κάποια λύση ή είμαστε καταδικασμένοι στη επιστημονική πολυφωνία που μπερδεύει, συγχύζει και οδηγεί συνήθως σε «μέσες-λογικές» αποδεκτές λύσεις;;

Είναι δυνατόν όταν καθηγητές πανεπιστημίου βρίζονται στις εφημερίδες σαν σχολιαρόπαιδα με τους πιο άπρεπους σχολιασμούς, εμείς οι “κοινοί θνητοί” να καταφέρουμε να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα για μια ιστορική περίοδο που βρίθει ανακριβειών ;

Και όμως ,στην Επιστήμη της Ιστορίας σε τελική ανάλυση λίγη σημασία έχει

το τι λέγεται μέσα στα Ιστορικά συνέδρια(π. χ ο ημί-δωσιλογισμός του ΕΔΕΣ[1]). Όλα γίνονται για τους απέξω ,όλα γίνονται για τη Δημόσια «κοινό κτήμα» Ιστορία η οποία μπορεί να παράξει υπεραξία για πολιτικούς χώρους ή και το αντίθετο. Με αυτήν την οπτική λοιπόν μπορούμε να αντιληφθούμε και τους αμετροεπείς διάλογους των Ιστορικών [2], ή τον δεκαετή «πόλεμο» για την «ιστορική κατάκτηση» του Ελληνικού Διαδικτύου που κατέκλυσε το Διαδίκτυο με πλαστογραφημένα «ντοκουμέντα» του 1950[3] με μάλλον αστεία αποτελέσματα.

Ο εμφύλιος δε θα ξεχαστεί όταν «στεγνώσει το αίμα και το δάκρυ και του τελευταίου επιζώντα» ,ο εμφύλιος θα τελειώσει οριστικά ως «πόλεμος» ανάμνησης όταν εκλείψουν οι πολιτικές αιτίες που τον γέννησαν ,και οι πολιτικές αιτίες που συνεχίζουν να τον κάνουν ένα ισχυρό πολιτικό διακύβευμα για το Σήμερα.

Ως τότε ο καθένας από το μετερίζι του(είτε ακαδημαϊκός είτε blogger, είτε αναγνώστης που επιδοκιμάζει ή αποδοκιμάζει) θα συνεχίζει να «πολεμάει» για την Δημόσια Ιστορία του Εμφυλίου είτε ως έμμισθος από κάποιο think tank σκέψης είτε ως εθελοντής σε έναν ακήρυχτο «πόλεμο» μνήμης .

Στο ερώτημα(“Ποια η Αλήθεια”)για εμένα(και αρκετούς) είναι εύκολο να το απαντήσω, αλλά δύσκολο να το αποδείξω. Στο μόνο που μπορώ να καλέσω είναι εκτός από το να μπούμε στη διαδικασία να κρίνουμε ,ας μπούμε στη διαδικασία να ψάξουμε αμφισβητώντας τις προαποφασισμένες μας «ευκολίες» .

[1]– Hagen Fleischer, «Επαφές μεταξύ των γερμανικών αρχών κατοχής και των κυριότερων οργανώσεων της ελληνικής αντίστασης» Στο Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940-1950