Εντυπώσεις με ανάκατα λόγια και φωτογραφίες.

ΙΧ αυτοκίνητα κυκλοφορούν …σπανίως. Δεν είδα πουθενά να «απαγορεύεται», απλά δεν χρειάζεται: με τα λεωφορεία, το τραμ και τα τραίνα πας όπου θέλεις εύκολα και γρήγορα (εννοώ και τις δύο λέξεις).  Το κόστος αντίστοιχο με το δικό μας – πριν τις τελευταίες αυξήσεις – ή και λίγο παραπάνω.

Σκουπίδια; Υπάρχουν κάδοι, αλλά όχι στους δρόμους. Βολεύονται στα προκήπια και τις αυλές. Κάτι που εκτός από πολιτισμό, προϋποθέτει και άνετο χώρο. Άντε, τώρα, να βρεις χώρο στη Θεσσαλονίκη…

Εντυπωσιακός ο Άγιος Παύλος, αλλά ίντερνετ καφέ δεν είδα ούτε για δείγμα! Και το w i-fi, όπου υπάρχει, χρεώνεται πανάκριβα (πέντε πάουντς/ ημέρα). Όσο για την πρόσβαση στο ίντερνετ από το ξενοδοχείο, πραγματική ληστεία μετά φόνου…

Επείγον: η ΕΕ πρέπει να επιδοτήσει την εκμάθηση της Αγγλικης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μιλάνε όλοι μιαν ακαταλαβίστικη διάλεκτο, κάπως σαν τα δικά μας τα Τσακώνικα, η οποία δεν έχει σχέση με τα αγγλικά (του Θεού) που ομιλεί η υπόλοιπη ανθρωπότητα.

*

Surprise! Ευρέθη κάτοικος του Μάντσεστερ ομιλών άψογα και κατανοητά αγγλικά! Είναι μαυρούλης και κατάγεται από τη Ζάμπια. Με τους αποδέλοιπους, ο αγώνας είναι χαμένος από χέρι…

Από συνήθεια παρατηρούσα τον κόσμο που έμπαινε στο αστικό. Ώσπου, κάποια στιγμή, είδα μια «τυπική» αγγλίδα: μαλλί σγουρό σύγνεφο, μέση δαχτυλίδι, χλωμή ως νεκρική σινδόνη (κατά τον Αχιλλέα Παράσχου». Η γυναίκα μου γέλασε: «μα, αυτός είναι άντρας!», είπε.

Είναι απίστευτο αυτό που είδα σήμερα στο Μάντσεστερ: οι επιβάτες των αστικών λεωφορείων, όταν κατεβαίνουν λένε στον οδηγό «thank you»! Μα τον ΟΑΣΘ, σε λέω!

Στο Ιταλικό, η πίτσα πολύ καλή (αναμενόμενο) και η ιταλικη μπύρα εξαιρετική (έκπληξη). Η σαλάτα, όμως, πραγματική τραγωδία – και τη χρέωναν 11,4 πάουντς! Για κάτι τέτοια στη Μεσσηνία επιβάλλεται η ποινή «πνίξιμο στο νεροχύτη».

Σοκ: στο χοτέλ έχουν κάτι μπρίζες του 18ου αιώνα, με διαφορετικές υποδοχες – άρα οι συσκευές μας (λάπτοπ, κινητά κλπ) δεν μπορούν να φορτιστούν. Η λύση λέγεται adaptor και κοστίζει 6,90 πάουντς. Πότε θα γίνετε Ευρώπη, ρεεεεε…. (Ευτυχώς, ο καπιταλισμός στην Αγγλία λειτουργεί ΚΑΙ τις Κυριακές)

What a disaster… Για το αγγλικό πρωινό και το αγγλικό φαγητό λέω…

Ευτυχώς, η ελιά και η φέτα φτάνουν ως εδώ: μια από τις θετικές πλευρές της παγκοσμιοποίησης, υποθέτω…

Το παλιό και το καινούριο συνυπάρχουν στην πόλη. Μερικές φορές παράταιρα, συνήθως αρμονικά.

Το δεύτερο, λέει, ψηλότερο κτίριο στο UK – εκτός Λονδίνου.

Μια αμιγώς «μοδέρνα» όψη. Μπορεί  να τη βρει κανείς σε οποιαδήποτε σύγχρονη μεγαλούπολη.

Αυτό, όμως, όχι. Και είναι η εικόνα που κυριαρχεί στο Μάντσεστερ, καθώς (φαίνεται ότι) έχουν συντηρηθεί και χρησιμοποιούνται άπειρα παλαιά κτήρια. Ακριβώς όπως στη Θεσσαλονίκη…

ΚΑΙ τραπεζάκια έξω! Φυσικά, όχι πάνω στα πεζοδρόμια, τα οποία προορίζονται αποκλειστικά για τους πεζούς (για κοίτα πράγματα…)

Στην αγορά βρίσκεις τα πάντα, όπως παντού. Μου φάνηκε κάπως πιο «λαϊκή» από τη Θεσσαλονίκη στις τιμές – ενώ μάλλον λείπουν τα «πολυτελή» μαγαζιά. Κυριαρχεί μια αντίληψη αστικής ή λαϊκής πρακτικότητας και οικονομίας.

Στις τοπικές εφημερίδες διάβασα σημεία και τέρατα για το βρετανικό ΕΣΥ (NHS) αλλά για το …Σαουθάμπτον. Στο Μάντσεστερ φαινονται γεμάτοι αυτοπεποίθηση – και μια επίσκεψη στα ενδότερα καταρχήν τους δικαιώνει.

Στο Μάντσεστερ τρώνε σαν ζώα και κυκλοφορούν στην πόλη τους σαν άνθρωποι. Στη Θεσσαλονίκη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Έξω από το κέντρο, όλα είναι ίδια, δρόμοι και σπίτια. Απορώ πως βρίσκει κανείς το δικό του…

*

Home sweet home… (αγγλική έκφραση – ισχύει ακόμα και για τη Θεσσαλονίκη)