Ένα πιστοποιητικό γεννήσεως για ταυτότητα ήθελα.   Πηγαίνω σ’ ένα Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών.

–          Γιατί το θέλετε το πιστοποιητικό;     ρωτά ο υπάλληλος 

–          Για έκδοση ταυτότητας.

–          Δυστυχώς δεν μπορείτε να το πάρετε από εδώ. Για ταυτότητα χρειάζεται το πρωτότυπο και πρέπει να πάτε στο δήμο.

Πηγαίνω κι’ εγώ στην πόλη που γεννήθηκα.  Το Δημαρχείο βρίσκεται πάνω από την παλιά αγορά. Ανεβαίνω τα σκαλιά του, και γραμμή για το Ληξιαρχείο.  Ψάχνω δεξιά-αριστερά, Ληξιαρχείο πουθενά.

–          Τι ψάχνετε;   με ρωτά ένας υπάλληλος

–          Το Ληξιαρχείο σας παρακαλώ.

–          Α… θα πάτε κάτω

–          Μα εκεί δεν είναι η αγορά;

–          Όχι κύριε. Οι υπηρεσίες του Δήμου έχουν επεκταθεί και στο ισόγειο στη θέση που βρισκόταν τα εμπορικά καταστήματα.

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά αναρωτιόμουν γιατί  τέτοια επέκταση.  Ο πληθυσμός της πόλης τα τελευταία χρόνια δεν έχει αυξηθεί,  αντίθετα μειώθηκε. «Θα προσλάβανε και άλλους υπαλλήλους»  σκέφτηκα «και έπρεπε να βρουν χώρο για να τους βάλουν».

Μπαίνω στο γραφείο του Ληξιαρχείου. Τέσσερις υπάλληλοι μέσα συζητούσαν μεταξύ τους. Μοναδικός πελάτης εγώ.

–          Τι  επιθυμεί ο κύριος;

–          Ένα πιστοποιητικό γεννήσεως θα ήθελα

–          Αμέσως  ….              

Κοιτάζονται μεταξύ τους.    «Θα το βγάλεις εσύ ή να το βγάλω εγώ;» λένε μεταξύ τους οι δύο από αυτούς.

«Άσε, θα το βγάλω εγώ» λέει ο τρίτος.   «Ελάτε από εδώ σας παρακαλώ».

Με το όνομα μου και την ημερομηνία γέννησης, πατάει δυο κουμπιά στον υπολογιστή και το πιστοποιητικό εκτυπώνεται αμέσως.  Του βάζει και μια σφραγίδα, και το υπογράφει.

–          Έτοιμο κιόλας;     

–          Όχι… Θα πάτε επάνω να πάρετε μια υπογραφή από τον κύριο Καραμήτσο.

Ανεβαίνοντας ξανά τα σκαλιά του Δημαρχείου, σκεφτόμουν πως η μόνη ευθύνη που είχε εκχωρηθεί στους υπαλλήλους αυτούς, ήταν να γράψουν το χαρτί. Δεν τους εμπιστεύεται κανείς να πιστοποιήσουν οτιδήποτε, και τώρα έπρεπε να πάω να βρω τον κύριο Καραμήτσο να πιστοποιήσει ότι γεννήθηκα.

Βρίσκω το γραφείο του.  Η πόρτα ανοιχτή,  αλλά μέσα βασίλευε το σκότος και το έρεβος. Ο  κύριος Καραμήτσος άφαντος.  Τρείς υπάλληλοι συζητούν στο διάδρομο με το φραπέ στο χέρι.

–          Τον Καραμήτσο ψάχνεις;  μου λέει ο ένας.  Έφυγε πριν από λίγο

–          Ξέρετε, εγώ δεν τον θέλω προσωπικώς. Ούτε που τον γνωρίζω δηλαδή. Μια υπογραφή σ’ αυτό το πιστοποιητικό θέλω. Τώρα που αυτός έφυγε, ποιος θα μου το υπογράψει;

–          Δεν ξέρουμε. Ρωτήστε την γραμματέα εκεί μέσα.

Πηγαίνω στην γραμματέα.  Μια ευγενέστατη κυρία που με καθησυχάζει.

–          Μην ανησυχείτε κύριε. Θα πάτε στην κυρία Φανή στο γραφείο 7 και θα σας το υπογράψει αυτή.  Θα την ειδοποιήσω εγώ.

Περιμένω να πάρει τηλέφωνο.  Στο τηλέφωνο δεν απαντά κανείς.

–          Μα πού είναι … κάπου δίπλα θα πήγε … ελάτε μαζί μου.

Με το πιστοποιητικό στα χέρια, γραμμή για το γραφείο 7.  Το γραφείο της κυρίας Φανής άδειο. Στο άλλο γραφείο μια νεαρή υπάλληλος. «Κάπου εδώ γύρω είναι» μας λέει.

Ψάχνουμε εκεί γύρω,  διαπιστώνοντας πως η ακτίνα στην οποία βρίσκεται η κυρία είναι κάπως διευρυμένη.  Μαθαίνουμε πως υπάρχει και τρίτο πρόσωπο που μπορεί να υπογράψει στη θέση της κυρίας Φανής  που θα υπέγραφε στη θέση του κυρίου Καραμήτσου . Και με αυτόν είχαμε την ίδια τύχη.  Η τέταρτη εναλλακτική λύση παρομοίως.

Με τέσσερις αποτυχημένες προσπάθειες, και αφού κοντέψαμε να γυρίσουμε όλα τα γραφεία, πετυχαίνουμε μια κυρία που ερχόταν στο διάδρομο με το σάντουιτς στο χέρι.

–          Ελένη, ο κύριος χρειάζεται μια υπογραφή για το πιστοποιητικό και δεν μπορούμε να βρούμε κανέναν να του το υπογράψει.

–          Ας έρθει, θα του το υπογράψω εγώ.

Μπαίνω στο γραφείο της κυρίας, η οποία μου κάνει πρώτα ένα φέις-κοντρόλ πριν υπογράψει, γιατί ως γνωστόν δεν βάζει κανείς την υπογραφή του όπου να-ναι.

Επιτέλους με το υπογεγραμμένο πιστοποιητικό στα χέρια κατεβαίνω τα σκαλιά του Δημαρχείου με σκεπτικισμό.  Σαν θάρθει ο μήνας, όλοι αυτοί, υπεύθυνοι κι ανεύθυνοι θα περάσουν από το ταμείο να εισπράξουν.  Κι’ εμείς θα σκύψουμε άλλη μια φορά το κεφάλι στις προσβολές της Μέρκελ που κυνηγάει να μας πάρει το χωραφάκι επειδή χρωστάμε (σαν τον τοκογλύφο του Μαυρογιαλούρου).  Μόνο έτσι θα μας δώσει κι’ άλλα δανεικά (με το αζημίωτο βέβαια)  για να συνεχίζουμε να τους πληρώνουμε.  Μέχρι πότε όμως;