Τελευταια σχολια
 | Πάνος στη Το νησί της Καλυψώς |
| Πάνος στη Παπαλάμπραινα |
 | Απόστολος Χριστόπουλ… στη Παπαλάμπραινα |
| Άδεια για γεμάτα στο… στη Το σκυλάδικο, παλιά αριστερή… | |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Πάνος στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
 | Δημήτρης Γρηγοριάδης στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
 | papoylis στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
57 Σχόλια
Comments feed for this article
2 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:12 μμ
Εαρινή συμφωνία
Αριστούργημα! Το μόνο που δεν συμμερίζομαι, ίσως επειδή δεν έχω την κατάλληλη πληροφόρηση, είναι το περί πολιτικων εγκλημάτων του Αρη. Θέλεις να γράψεις δυο σκέψεις σου;
2 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:07 μμ
leo
Πολύ καλό και το αναδημοσιεύω. αν και ………. τι ψάχνουμε ψύλλους στ’ άχυρα. Οι άνθρωποι είναι ,,,,,,,,,,, δεν βρίσκω λόγια
2 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:06 μμ
Πάνος
leo,
θενξ.
*
Εαρινή συμφωνία,
Ο Βελουχιώτης υλοποίησε πλήρως την πολιτική του ΚΚΕ «δε επιτρέπεται καμιά άλλη αντιστασιακή οργάνωση εκτός του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ». Πολέμησε τον ΕΔΕΣ, σε μεγάλης έκτασης επιχειρήσεις το 1943, διέλυσε το 5/42 Σύνταγμα της ΕΚΚΑ και είναι συνυπεύθυνος για τη δολοφονία του σ/χη Ψαρρού. Βαρύνεται με το ολοκαύτωμα στο Βαλτέτσι (Ιούνιος 1944) και στη συνέχεια με την πλήρη υλοποίηση της απόφασης του ΚΚΕ «μαχαίρι στην αντίδραση» – μέχρι που τον συμμάζεψε ο Κανελόπουλος. Ως τότε όμως είχαν δολοφονηθεί (ως αιχμάλωτοι) μερικές χιλιάδες ένοπλοι των Ταγμάτων Ασφαλείας και μέλη των οικογενειών τους, αλλά και μη ένοπλοι «αντιδραστικοί», οι οποίοι θα έπρεπε να παραδοθούν στη νόμιμη κυβέρνηση και να δικαστούν κανονικά. Αυτές οι μαζικές δολοφονίες, που συνέβησαν μετά την απελευθέρωση στη ΝΑ Πελοπόννησο το Σεπτέμβριο του ’44, έδωσαν στον Εμφύλιο νέες διαστάσεις και έκαναν τη συνέχισή του αναπότρεπτη, φέρουν την υπογραφή του Άρη Βελουχιώτη.
Στη συνέχεια (Δεκέμβρης ’44) ο Βελουχιώτης ήταν επικεφαλής στον Εμφύλιο με τον ΕΔΕΣ, στην Ήπειρο, μέχρι που τον διέλυσε ολοκληρωτικά. Ακολούθησε η Βάρκιζα και «η παραβίαση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» εκ μέρους του…
2 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:09 μμ
Πάνος
Κείμενα για τον Εμφύλιο, μερικά εκ των οποίων σχετικά με τον Άρη Βελουχιώτη, υπάρχουν εδώ:
https://panosz.wordpress.com/2011/08/31/civil_war-71/
2 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:14 μμ
Εαρινή συμφωνία
ευχαριστώ!
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:00 πμ
Πάνος
Εκδήλωση στη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη, την πρώτη μετά την αποκατάστασή του από την Πανελλήνια Συνδιάσκεψη της 16ης Ιουλίου 2011, πραγματοποίησε σήμερα το ΚΚΕ έξω από το Α΄Νεκροταφείο Αθηνών.
Όπως τόνισε στην όμιλία της η γενική γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, με την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Ιουλίου αποκαθίσταται και επίσημα κομματικά ο Νίκος Ζαχαριάδης, ως αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του προλεταριακού διεθνισμού και στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.
Επισήμανε, επίσης, ότι «με την απόφαση αυτή αποκαθίσταται πλήρως ως γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ καταργώντας τις αποφάσεις που έλαβαν οι ολομέλειες του 1956-57 και τα πορίσματα του 1964 και του 1967», ότι «οι άδικες κατηγορίες, που του αποδόθηκαν, δεν στιγμάτισαν την μνήμη και την προσφορά του» και πως «η αποκατάσταση έπρεπε να γίνει, αφού πρώτα αποτιμηθεί συνολικά το έργο του ως γενικού γραμματέα».
Η κυρία Παπαρήγα διάβασε και την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης. Σύμφωνα με αυτήν, οι πράξεις καθαίρεσης του Νίκου Ζαχαριάδη, χαρακτηρίζονται «άδικες», οι κατηγορίες για συνεργασία με τον εχθρό «συκοφαντικές», ενώ οι κατηγορίες για εγκαθίδρυση ξένων στοιχείων στον λαϊκό αγώνα «προπέτασμα καπνού και προσχηματικές».
Σημείωσε, επίσης, ότι τα όποια λάθη ή παραλείψεις έγιναν, ήταν εξαιτίας της κατάστασης που επικρατούσε τόσο στο εσωτερικό της χώρας και του κινήματος, όσο και στις αντιφάσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, έχοντας, στον βαθμό που του αναλογούν, ευθύνες και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, ως γενικός γραμματέας.
Ποιος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης
Ο Νίκος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1903 στην Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης. Από τα 15 του χρόνια αναγκάστηκε να δουλέψει στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης, όπου εντάχθηκε στη σοσιαλιστική Διεθνή Πανεργατική Ένωση.
Επηρεασμένος από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ρωσία, το 1921 έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας και το 1922, μέλος και του Κόμματος των Μπολσεβίκων.
Το 1924 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και ανέλαβε καθοδηγητική δουλειά στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, την ΟΚΝΕ.
Το 1926 εντάχθηκε στον καθοδηγητικό μηχανισμό του ΚΚΕ και καταδιωκόμενος και πάλι, έφυγε το 1929 στη Σοβιετική Ένωση, όπου φοίτησε στην Ανώτατη Κομματική Σχολή της Μόσχας.
Από τη Μόσχα επέστρεψε το 1931 και ανέλαβε την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Το 1934 εκλέχθηκε γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Το 1936, έναν μήνα μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά, φυλακίστηκε και έμεινε στην απομόνωση έως το 1941.
Με την εισβολή των χιτλερικών στρατευμάτων, μεταφέρθηκε από τη Γκεστάπο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, όπου έμεινε κρατούμενος ώς το 1945.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, στις 30 Μαΐου του 1945, ανέλαβε και πάλι την ηγεσία της ΓΓ του ΚΚΕ.
Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, το 1949, εγκαταστάθηκε ως πολιτικός πρόσφυγας στο Βουκουρέστι.
Ο Ν. Ζαχαριάδης αρχικά εξορίστηκε στο Μποροβίτσι, της ΕΣΣΔ, όπου έως το 1962 εργάστηκε σε δασική επιχείρηση, συνεχίζοντας την πολιτική του δραστηριότητα και τις επαφές με τα διαγραμμένα μέλη του ΚΚΕ. Τότε ζήτησε από την Ελληνική Πρεσβεία στη Μόσχα να γυρίσει στην Ελλάδα για να αναλάβει την ευθύνη της πολιτικής του ΚΚΕ κατά τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά εκτοπίσθηκε στο Σουργκούτ της Σιβηρίας.
Το 1956, ως αποτέλεσμα της αποσταλινοποίησης, μετά από αντικαταστατική παρέμβαση του Σοβιετικού και άλλων Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης στην 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, καθαιρείται από την ηγεσία του ΚΚΕ ως «σεχταριστής» παρότι μόλις τρεις εβδομάδες προηγουμένως η Αριστερά είχε κοινή κάθοδο στις εκλογές του 1956 με το Κέντρο. Ακολουθούν οι διαγραφές της πλειοψηφίας των μελών του Κόμματος και του ίδιου του Ζαχαριάδη την επόμενη χρονιά, στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, με την προσθήκη της κατηγορίας του «υπόπτου προδοσίας».
Την 1 Αυγούστου 1973 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στο Σουργκούτ, όπου επί 24ώρου βάσεως ήταν υπό την επιτήρηση των σοβιετικών αρχών, οι οποίες τον υποχρέωσαν να φέρει ταυτότητα με το όνομα Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ.
Το 1991, λίγες μόλις μέρες μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η σορός του Ζαχαριάδη επιστράφηκε στην Ελλάδα και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
tvxs.gr/node/71417
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:30 πμ
Πάνος
Αναδημοσίευση στο TVXS:
http://tvxs.gr/news/apopseis/i-bathia-ypokrisia-toy-kke-zaxariadis-alla-oxi-aris
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:28 πμ
Kostas
«Τα πολιτικα εγκληματα του Αρη συνεβαλαν καθοριστικα στην εναρξη του Εμφυλιου;;;!!!».
Θα σας παρακαλουσα να αποφευγατε τετοιες ιστορικες ανακριβιες. Ειναι σαν να καταλογιζεις τον πρωτο παγκοσμιο πολεμο στον φοιτητη που δολοφονησε τον Φερδινανδο. Ο εμφυλιος ουδεμια σχεση εχει με το Βελουχιωτη και με τη παραβατικη σε καποιες περιπτωσεις συμπεριφορα του.
Ακομα και ανθοδεσμες με λουλουδια να εστελνε καθε πρωι στους Ζερβες και Μπουρανταδες, η μοναδικη (και παρολαυτα μικροσκοπικη) περιπτωση να ειχαμε αποφυγει τον εμφυλιο θα ηταν αυτη στην οποια η ηγεσια του κκε να χαρακτηριζονταν απο μεγαλυτερη πολιτικη δυνοτητα συγκριτικα με τους Αγγλους.
Και παλι βεβαια θα ηταν σχεδον ακατορθωτο το να αποφευχθει η εμφυλια συραξη μιας και η ΕΣΣΔ ειχε δωσει το πρασινο φως, η Ελλαδα βρισκοταν επισημα σε «κενο» εξουσιας (μετα το ψοφο του φασιστα δικτατορα) και οι παλιοι πολιτικοι ειχαν χασει το κυρος τους λογω της στασης τους στη δικτατορια και κατα τη διαρκεια της κατοχης.
Το μονο που βρισκοταν στο δρομο τους (Αγγλων) ηταν μια γνησια λαικη εξουσια εδρεωμενη στο βουνο η οποια επρεπε να ισοπεδωθει, οπως και εγινε με τη συνεργεια πολλων ντοπιων προδοτων-πολιτικων. Σε αυτη την λαικη εξουσια εβαλαν το λιθαρακη τους παλικαρισια ελληνες και ελληνιδες οι οποιοι εξοριστικαν, εκτελεσθηκαν και γενικα εκμηδενιστικαν απο τον ελλαδικο χωρο απο την επισημη κυβενηση (η οποια υποτιθεται οτι θα δικαζε του ταγματασφαλιτες;;;!!!!).
Το οτι ο Αρης ηταν ενας απο αυτους και σαν τετοιος θα πρεπει να ανγνωριζετε του το εξασφαλισε η ιδια του η τυχη.
Σας παρακαλω και παλι μην αιθεροβατητε και μη παραπλανατε τους επισκεπτες του site σας.
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:19 πμ
Πάνος
kostas,
με τη σειρά μου θα σας παρακαλούσα να μην είστε τόσο προπέτης και αλαζόνας. Έχετε την άποψή σας, έχω τη δική μου. Απορώ με το θράσος σας να επιχειρείτε να μου υποδείξετε τι θα γράφω στο μπλόγκ μου και τι όχι! Είναι προφανές ότι θα εξακολουθήσω να γράφω τις δικές μου απόψεις και όχι τις δικές σας. Αν αυτό σας στεναχωρεί… ξυδάκι!
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:48 πμ
Kostas
Να σας ζητησω λοιπον συγνωμη. Εχετε δικιο στο οτι το υφος ενος σχολιου δεν πρεπει ποτε να ειναι προκλητικο η αλαζονικο. Ουτε σωστο ειναι αλλα ουτε και επικοδομητικο.
Ειλικρινα παντως δεν εγραψα οτι εγραψα για να σας υποδειξω το τι πρεπει να γραφετε στο μπλογκ σας. Θεωρησα απλα οτι ειναι μια πλατφορμα που μπορουν να ακουστουν διαφορες αποψεις και να γινει διαλογος.
Το εκανα γιατι θεωρησα οτι επεσημανα μια (κατα την κριση μου φυσικα) διστρεβλωση της ιστορικης αληθειας. Και αυτη φυσικα δεν ανηκει στο επιπεδο τον αποψεων αλλα στην πραγματικη διασταση των γεγονοτων.
Ευχαριστω
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:01 μμ
ΣΠΥΡΟΣ Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ
Με κάθε σεβασμό,πρός τό κ.Πάνο,τολμω να συμπληρώσω,
!.-Ο Αρης Βελουχιώτης ή Θανασης Κλάρας,είναι ο επιβλέπων τήν σφαγή
στό Μελιγαλά,όπου όταν εφτασε εκεί καί διαπίστωσε τόν αριθμό τών
αιχμαλώτων εκνευρίστηκε,επειδή υπήρχε διαταγή νά μην συλαμβάνονται
αιχμάλωτοι,οπότε έδωσε προσωπικά τή διαταγή καί επέβλεψε τἠ σφαγή
τους………
2.-Ο Ν.Ζαχαριάδης,από το 1941 έως καί τό 1945 ήταν κρατούμενος στίς
γερμανικές φυλακές τού νταχάου,σέ ιδιαίτερο κελί,απολάμβανε τής προ-
στασίας καί φροντίδας τής γερμανικής φρουράς,είχε τακτική καί μή ε-
λεγχόμενη αλληλογραφία μέ τή μητέρα του……
Τά δύο παραπάνω στελέχη τής αριστερας ΠΟΛΎ ΣΩΣΤΆ ΕΊΧΑΝ ΕΞΩ-
ΠΕΤΑΧΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ,τό ερώτημα σήμερα είναι ποιό σκοπό
εξυπηρετεί ή γιαλατζί αποκατάστασή του.
Αβυσσος η ψυχή τού Περισσού………
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:16 μμ
– 4 δηλώσεις του Νίκου Ζαχαριάδη « Πόντος και Αριστερά
[…] Η βαθιά υποκρισία του Κόμματος […]
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:51 μμ
AA
Μια διόρθωση στο σχόλιο του Σπύρου του προβοκάτορα -για να μην μένουν κάτι τέτοια -, δεν ήταν «γερμανικές φυλακές» το Νταχάου, αλλά ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ευχαριστώ
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 4:23 μμ
Γιωργος
Η βαθια υποκρισια στην ιστορικη αναγνωση
Γιατι κυριε Πανο στο Wikipedia στη σφαγη της 15/6/44 στο Βαλτετσι δεν αναφερεται πουθενα ο Βελουχιωτης αλλά καποιος Γατσοπουλος;
Απο που πηρατε την πληροφορια στο «ειμαι ξενος, αλλά οχι πολυ…»;
Απο τη γιαγουλα που σας προσφερε καφε και που μπερδευε τον Γριβα με τον Ζερβα «σε θελει ο βασιλιας»;
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 5:32 μμ
Πάνος
Γιώργος,
έχεις δίκιο: κάποιος Γατσόπουλος φταίει για όλα! 😉
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 6:48 μμ
Γιωργος
Φυσικα και εχω δικιο
Τωρα για το ποιος φταιει (για ολα: ποια;) αν δεν ξερεις ιστορια τουλαχιστον ψαχνε τις πηγες και γραφε αντικειμενικα και οχι με την τακτικη της λασπης στον ανεμιστηρα.
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 6:48 μμ
Γιάννης - 2
» …στο Βαλτετσι δεν αναφερεται πουθενα ο Βελουχιωτης αλλά καποιος Γατσοπουλος;»
Πουθενά! Πραγματικά!
Ούτε στα Τρόπαια, ούτε στο Λυντσάρισμα των 18 στην Καλαμάτα, ούτε στον Μελιγαλά, ούτε στους Γαργαλιάνους, ούτε στην Πύλο!
Διακίωμα του καθενός είναι να υποστηρίζει τα καμώματα του ΚΚΕ, τα σημερινά ή τα παλαιά, αλλά όχι και να αρνείται τα στοιχειοθετημένα εγκλήματα του Βελουχιώτη στην Πελοπόννησο.
Εκείνα που έγιναν υπ’ευθύνη του, βάσει διαταγών του, και εκείνα που έγιναν από τον ίδιο ως αυτόχειρα, που υπάρχουν βεβαιωμένα στα Τρόπαια, έξω από τον Μελιγαλά, και στους Γαργαλιάνους.
Κάποια ισορροπία στα σχόλια και στις σκέψεις που τα προκαλούν δεν νομίζω ότι βλάπτει 70 χρόνια μετά…….
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 6:53 μμ
Γιωργος
Γιαννη – 2
Αν θελετε μπορουμε να φτιαξουμε μια πλαστιγκα και να μετρησουμε τα εκατερωθεν εγκληματα. Δεν νομιζω ομως οτι αυτο ειναι το προβλημα μας σημερα οπως δεν ειναι προβλημα της κοινωνιας σημερα τα καμωματα του ΚΚΕ.
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 7:10 μμ
Kostas
Πανο,
Ο ΕΛΑΣ (και οχι ο Αρης)
1.(Πολέμησε τον ΕΔΕΣ, σε μεγάλης έκτασης επιχειρήσεις το 1943) και πολυ καλα εκανε μιας και φανταζομαι γνωριζεις οτι ο ρολος του ΕΔΕΣ ηταν Αγγλο-κατευθυνομενος (με εκμισθοση των ανταρτων του) και σε επικονωνια με το στρατο κατοχης.
2.(διέλυσε το 5/42 Σύνταγμα της ΕΚΚΑ) το οποιο επισης ιδρυθηκε σαν ενα ακομα αντιπαλο δεος του ΕΑΜ με την παροτρυνση και βοηθεια της Αγγλιας.
Επισης ισχυριζεσαι οτι ο Αρης ηταν (συνυπεύθυνος για τη δολοφονία του σ/χη Ψαρρού. ). Αυτο ειναι γενικοτητα, ποια ειναι τα στοιχεια σου εκτος απο το οτι ο Αρης ηταν τοτε αρχικαπετανιος του ΕΛΑΣ;.
Αντιστοιχα ποιες ειναι οι πηγες σου για τις σφαγες στο Μελιγαλα και Βαλτετσι περι αμεσεις εμπλοκης του Βελουχιωτη;
Εχε υποψη οτι αυτα τα ρωταω οχι επειδη θελω να αποκαταστησω την εικονα του θεου Βελουχιωτη, απλουστατα στις δικες μου μελετες δε μου εχουν προκυψει αυτα τα οποια ισχυριζεσαι..
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 7:40 μμ
Πάνος
kostas,
τα σημεία που θέτεις έχουν συζητηθεί κατά κόρον στην καλύβα (ενότητα Εμφύλιος) σε περίπου 140 αναρτήσεις ως τώρα.
Αν αναζητάς λοιπόν βιβλιογραφία και πηγές (και διαφορετικές προσεγγίσεις) άρχισε τη μελέτη και …καλή τύχη.
Προς το παρόν θα ήθελα να επισημάνω μονάχα τα ακόλουθα σημεία:
1. Οι πρώτες ποσότητες εξοπλισμού του ΕΛΑΣ προήλθαν από τους Άγγλους. Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ πάντα είχαν σχέσεις με τους Άγγλους – εννοώ και ΠΡΙΝ το Λίβανο, όπου ο ΕΛΑΣ εντάχτηκε ΚΑΙ οργανικά στο Συμμαχικό Στρατηγείο. Κατόπιν αυτού είναι τουλάχιστον αφελής η δικαιολόγηση των κινήσεων κατά του ΕΔΕΣ με το επιχείρημα ότι ο ΕΔΕΣ ήταν …των Άγγλων. Για τον απλούστατο λόγο ότι και ο ΕΛΑΣ …των Άγγλων ήταν (όσο κι αν αυτό δεν άρεσε στο Βελουχιώτη).
2. Σχετικά με τον Ψαρρό: ο Βελουχιώτης υλοποίησε την (άθλια) πολιτική επιλογή της διάλυσης του 5/42 από τον ΕΛΑΣ. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Ψαρρού από ένα κομματικό στέλεχος, τον Θύμιο Ζούλα (ο οποίος δεν λογοδότησε και δεν τιμωρήθηκε ποτέ για το έγκλημά του), δεν τον απαλλάσσει από τις ευθύνες του. Γιατί το κύριο ήταν η διάλυση του ένοπλου αντιστασιακού σώματος και η δολοφονία το παρεμπίπτον, που προέκυψε από το βασικό.
3. Σχετικά με το Βαλτέτσι, μπορείς να δεις το βιβλίο του φιλοεαμικού Κ. Μπρούσαλη «η Πελοπόννησος στο πρώτο αντάρτικο 1941-45». Στη σελ. 395 έχει τον επικολυρικό (όσο και βλακώδη) τίτλο «Ραντεβού Άρη και Κολοκοτρώνη στο Βαλτέτσι (Ιούνιος 1944)». Εκεί περιγράφει το ολοκαύτωμα του Βαλτετσιού και, φυσικά, τον ηγετικό ρόλο του Βελουχιώτη, ο οποίος συνέλαβε το αρχικό σχέδιο και επέβλεψε προσωπικά στην υλοποίησή του. Αποφεύγω να σου δώσω καλύτερες και πιο αναλυτικές πηγές …για να μην πάθεις τίποτα 😉
4. Σχετικά με το Μελιγαλά και την αυτοπρόσωπη παρουσία του Βελουχιώτη, ο οποίος έδωσε ο ίδιος σαφή εντολή για τη σφαγή των αιχμαλώτων (η οποία ακολούθησε), μπορείς να συμβουλευτείς το σχετικό ποστ του Γιάννη – 2, εδώ στην καλύβα:
https://panosz.wordpress.com/2009/09/11/civil_war-23/
Καλή τύχη στις αναζητήσεις σου…
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 7:46 μμ
Πάνος
Γιώργο,
το κλίμα της ελευθερίας, αλλά και της σοβαρότητας στη συζήτηση, που επικρατεί εδώ ψηλά στο βουνό, μάλλον δε σε σηκώνει και έχεις αρχίσει να λες σαχλαμάρες. Αν θέλεις να μείνεις, συμμαζέψου. Αν ξαναδώ σχόλιο παρόμοιο με εκείνο στις 6.48 μμ («λάσπη στον ανεμιστήρα») την έκανες, άνευ περαιτέρω διατυπώσεων!
*
Να ξεκαθαρίσω στους νέους επισκέπτες ότι η καλύβα είναι προσωπικό μπλογκ. Δεν είναι φόρουμ, όπου ο καθένας μπορεί να γράφει το κοντό του και το μακρύ του, να κάνει πλάκα, να βρίζει τους άλλους σχολιαστές κλπ. Αυτό πετύχαμε να καθιερωθεί με πολύ κόπο και μεγάλο κόστος – και δεν θα χαλάσει με τίποτα!
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:30 μμ
Kostas
Πανο
Θα ηθελα απλα να απαντησω τα παρακατω
1. Ειναι γνωστο οτι συγκριτικα με τη ποσοτητα που απετελεσε τον οπλισμο του ΕΛΑΣ ειναι πραγματικα ανυπαρκτη η συνεισφορα των Αγγλων, η οποια ηταν ευκαιριακη και αποπροσανατολιστικη. Ο οπλισμος του ΕΛΑΣ ηταν οτι απαλοτριωνε απο το κατακτητη. Οι αγγλοι θεωρησαν οτι αξιζε να τεσταρουν το εδαφος σχετικα με το ΕΑΜ στις απαρχες του ανταρτικου (οποτε και αυτη η πραγματικα αστεια στρατιωτικη ενισχυση) και σταματησαν καθε βοηθεια απαξ και αποφασιστηκε η διαλυση του ΕΑΜ (παρεπιπτοντος εκει βρισκεται και η αιτια του εμφυλιου, και οχι στα λαθοι του Αρη τα οποια ηταν απλα βουτυρο στο ψωμι τους. Ηθελα να ηξερα ποιος πιστευεις οτι εχει μεγαλυτερο μεριδιο ευθυνης, ο Αρης η πολιτικοι σαν τον Γεωργιο Παπανδρεου που εκαναν δηλωσεις αφοριζοντας αγωνιστες και εξομιονοντας τους με ταγματασφαλιτες ριχνοντας λαδι στη φωτια…)
μπροστα σε τετοιο αντιπαλο (εξωτερικη πολιτικη αγγλιας και ελληνες αστους πολιτικους) φιλε Πανο και αγιος να ηταν ο Αρης παλι για εμφυλιο θα συζηταγαμε σημερα.
Ο ΕΔΕΣ απο την αλλη δεν εγινε ποτε υπολογισιμη δυναμη, παρεμεινε καχεκτικος, με προσκολλημενους τους Αγγλους στο επιτελειο του Ζερβα και αντιμαχοταν τον ΕΛΑΣ. Αναρωτιεμαι εαν θα υπηρχε καν χωρις το εκμισθομα των ανταρτων του και υπογραμιζω οτι η λογικη υποδικνυει οτι η υπαρξη του εξυπηρετουσε τα συμφεροντα του χορηγου του. Ο ΕΛΑΣ μπορει να ηταν επισημα κατω απο τις διαταγες του Σκομπι αλλα (προφανος) διατηρουσε δυναμικη που δε συνεφερε (και παλι καταληγουμε στον εμφυλιο).
2. Κατα τα οσα γνωριζω, το κομματικο στελεχος αυτο ειχε εντολη απο τον ιδιο το Ζαχαριαδη και η λογικη παλι λεει οτι ο Βελουχιωτης δεν μπορουσε να βρισκεται παντου και ταυτοχρονα σαν το αγιο πνευμα για να αποτρεπει τις παραβατικες συμπεριφορες του καθενος. Οταν ενημερωθηκε για τη δολοφονια του Ψαρρου μαλιστα σχολιασε το ποσο αρνητικες επιπτωσεις θα ειχε στο κινημα αυτο το γεγονος (βλεπε γρηγοριαδη και βουρνα). Οι ηθικες ευθυνες του Αρη ειναι ιδιες με τις ευθυνες του Σαραφη οπως και με εκεινες οποιουδηποτε αλλου υψηλοβαθμου στελεχους του ΕΛΑΣ που θα μπορουσαν να κανουν κατι για να το αποτρεψουν (αν και θα ηθελα ειλικρινα να ξερω πως εξηγεις εσυ την παρουσια του συνταγματος αυτου στο βουνο…)
3. Για το Βαλτετσι θα πρεπει να το ψαξω
4. Σχετικα με το Μελιγαλα σχετικες πηγες αναφερουν οτι εκει εγινε μαχη μεταξυ ταγματασφαλιτων και ΕΛΑΣιτων. Σε μεγαλο βαθμο, στη μαχη αυτη ελαβαν μερος συντοπιτες και οταν ελειξε επεκρατησε τετοια αλοφροσυνη και χαος που πηρε τη μορφη αυθορμητης και αναμφησβητητα ακραιας βιαιοτητας (οποτε και αντιλαμβανετε κανεις το τι πρεπει να βιωναν μεχρι εκεινο το σημειο οι εκεινη τη στιγμη νικητες). Αληθεια αντιλαμβανεσαι το τι παει να πει ταγματασφαλιτης σε περιοδο 4χρονης κατοχης; Τι παει να πει γερμανοτσολιας!! (παρατηρηση, δεν δικαολογω αλλα εξηγω το γιατι) Για ρητη εντολη του Αρη δεν προκυπτει καπου, ουτε στη σχετικη καταχωρηση του μπλογκ σου που αναφερεις οτι εφυγε πριν ξεκινησει το μακελειο (πραγμα που το εχω διαβασει κι αλλου).
Εν πασει περιπτωση ολα αυτα τα γραφω γιατι. Γιατι συμφωνα με τις αντικειμενικες συνθηκες εκεινη τη περιοδο ο εμφυλιος ηταν ζητουμενο απο τους αγγλους και τη τοπια αντιδραση. Ηθελε πολυ δεξιοτεχνεια απο πλευρας ΕΑΜ και ΚΚΕ για να το αποφυγουν, οπως και δυστυχως τελικα δεν εγινε. Γιαυτο λοιπον το λογω μου φαινεται ειλικρινα μη βασιμος ο ισχυρισμος οτι ο εμφυλιος σε μεγαλο βαθμο ωφειλεται σε ενα και μονο ατομο.
Εχε υποψη επισης οτι ολα αυτα τα βιωνουμε εντος μιας κοινωνιας η οποια ειναι μετεξελιξη των προστατιδων των τοτινων ταγματασφαλιτων. Εκεινοι εν τελει νικησανε και δημιουργησαν την επισημη φιλολογια τους συμφωνα με την οποια ο Αρης ηταν ανωμαλος, κτηνος, δολοφονος…. εχουμε δηλαδη φυγει προς τη μια μερια και πολλες φορες πρεπει να αποδυκνειουμε τα αυτονοητα. Αληθεια βγες στο δρομο και ρωτα το κοσμο τη πιστευουν για το Βελουχιωτη, χωρις καν καποια στοιχεια, απλα δες πια θα ειναι η αυτοματοποιημενη απαντηση.. η προπαγανδα την εχει κανει τη δουλεια της
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:55 μμ
Πάνος
Δυο λεπτομέρειες:
– τον καιρό της δολοφονίας του Ψαρρού ο Ζαχαριάδης ήταν στο Νταχάου. Άρα…
– στο δικό μου κείμενο για το Μελιγαλά, όντως αναφέρω (λανθασμένα, βασιζόμενος σε μη αξιόπιστες, όπως αποδείχτηκε, φιλοεαμικές πηγές) ότι ο Άρης απουσίαζε. Γι’ αυτό σε παρέπεμψα στο κείμενο του Γιάννη-2, το οποίο μελετάει εξαντλητικά τις πηγές και αναπαριστά με χειρουργική ακρίβεια τα πραγματικά περιστατικά. Όσο για το «συντοπίτες» έχεις μαύρα μεσάνυχτα. Οι Ελασίτες που έκαναν τη σφαγή ήταν όλοι από το 9ο Σύνταγμα της Λακωνίας – και δεν γνώριζαν κανέναν ούτε τους γνώριζε κανένας από τα θύματα.
Κατά τα λοιπά, με το μαλακό… Αν όντως ενδιαφέρεσαι να μάθεις και όχι να επιβεβαιώσεις προτηγανισμένα συμπεράσματα (όπως πχ για τη σχέση ΕΛΑΣ και Άγγλων) έχεις πολύ δρόμο ακόμα… 😉
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:28 μμ
Γιωργος
Πανο
Ξεκινησα την συζητηση μιλωντας στον πληθυντικο.
Η απαντηση που ελαβες ηταν αποτελεσμα της ειρωνειας εκ μερους σου.
Εκτος και εαν η φωτογραφια σου ειναι τραβηγμενη πριν 30 χρονια, τοτε μιλας με καποιον που θα μπορουσε να ειναι ο πατερας σου.
«Το κλίμα της ελευθερίας, αλλά και της σοβαρότητας στη συζήτηση, που επικρατεί εδώ ψηλά στο βουνό» μπορει να βαζει τις προ-υποθεσεις για αξιοπρεπη διαλογο, απαιτει ομως ο σεβασμος να ειναι αμοιβαιος. Μπορει το μπλογκ σου να ειναι προσωπικο και οχι «φόρουμ, όπου ο καθένας μπορεί να γράφει το κοντό του και το μακρύ του, να κάνει πλάκα, να βρίζει τους άλλους σχολιαστές κλπ.» αυτο ομως δεν σε νομιμοποιει να ειρωνευεσαι εσυ τους αλλους.
Το οτι δημιουργησες αυτο το μπλογκ επιφερει αυτοματα την αποδοχη εκ μερους σου ενδεχομενων κριτικων σχολιων στα οποια μπορεις να απαντησεις με δυο τροπους. Ειτε παραδεχομενος ενα σφαλμα σου, ειτε παραθετοντας στοιχεια που καταρριπτουν την κριτικη. Εγω τουλαχιστον ετσι θα εκανα.
Τελος, θεωρω πασχουσα απο περισσια επαρση την περιττη προειδοποιηση σου οτι «θα την κανω αν ξαναδεις…» δεδομενου οτι η παρεμβαση μου εδω ηταν εντελως ανιδιοτελης και εμπνεομενη απο ενδιαφερον να επισημανω κατι που θεωρησα οτι εχρηζε διορθωσης. Δηλαδη προσφορα στη συζητηση εκανα, εδωσα, δεν ζητησα, ουτε πηρα και συνεπως δεν βλεπω που στεκει η απειλη σου. Τι θα μου στερησεις αν «την κανω»; Λιγη μετριοφροσυνη δεν βλαπτει.
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:39 μμ
Πάνος
Γιώργο,
είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω! 😉
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:39 μμ
Kostas
Πανο,
Την τελευταια μου απαντηση την τελειωσα κανοντας μια παρατηρηση. Επισης περιειχε πολλα ερωτηματικα τα οποια δεν ασχοληθηκες να απαντησεις. Επικεντρωθηκες στα σημεια στα οποια πιστεψες οτι θα κερδιζες ποντους και εκλεισες απλα με ενα αφοριστικο «εχεις πολυ δρομο ακομα».
Αναφορικα ομως με τον Αγγλικο παραγοντα εκεινη την εποχη στην Ελλαδα μαλλον εσυ πρεπει να αναζητησεις τα βηματα σου προς τα πισω (μιας και θεωρεις οτι εισαι πολυ μπροστα) και ισως καταφερεις να ξεχωρισεις το Μελιγαλα (δεντρο) απο τον Εμφυλιο (δασος) καποια στιμγη. Ειναι ευκολο χωρις προκαταληψη.
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:40 μμ
Νικος Ζαχαριαδης η σκοτεινη πλευρα της συνοδου Ερμη-Πλουτωνα στους Διδυμους « Vanessa111's Weblog
[…] Η βαθιά υποκρισία του Κόμματος […]
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:46 μμ
Πάνος
kostas,
οι απαντήσεις μου δεν είναι εφ’ όλης της ύλης, είναι …δοκιμαστικές. Από τις δικές σου αντ-απαντήσεις σε αυτές κρίνω αν υπάρχει λόγος να συνεχίσω τη συζήτηση, ξοδεύοντας πολύτιμο χρόνο ή να σφυρίξω αδιάφορα. Δυστυχώς, με προτρέπεις προς τη δεύτερη εκδοχή…
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:51 μμ
Γιωργος
Κυριε μπλογκερ
Και λιγοτερη αμετροεπεια δεν βλαπτει.
Καλη νυχτα και καλη τυχη.
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:03 μμ
σχολιαστης
Γιώργο, αφού έγραψες για «την τακτικη της λασπης στον ανεμιστήρα» μιλάς για αμετροέπεια; Στο καλό και να μας γράφεις.
3 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:35 μμ
Kostas
Ρε Πανο τωρα μπηκαμε στη φαση του κωμικοτραγικου. Ερωτηματα σου εθεσα και αμπελοφιλοσοφιες μου επεστρεψες. Προφανος το θεμα εχει ληξει εδω και ωρα…
Μην ασχοληθεις να απαντησεις, δεν θα ασχοληθω να σε ξαναεπισκευθω
4 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:54 πμ
Πάνος
😉
4 Οκτωβρίου, 2011 στις 6:28 μμ
Η βαθιά υποκρισία του ΚΚΕ « Vanessa111's Weblog
[…] ήταν λάθος! Όλα τα άλλα, καλώς καμωμένα… Το διαβασαμε εδω Share this:EmailPrintFacebookTwitterRedditDiggStumbleUponLike this:LikeBe the first to like this […]
4 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:55 μμ
Γιάννης - 2
Γιώργο, Kostas,
Πολύ καλή ιδέα είχατε να σταματήσετε την κωμική σας προσπάθεια να εκνευρίσετε είτε τον καλυβάρχη είτε άλλους τακτικούς σχολιαστές.
Έχετε πολλά να μάθετε ακόμη ως ιστορικοί ερευνητές (αν και αμφιβάλλω ότι ο στόχος σας είναι η γνώση της Ιστορίας) και ως συζητητές.
Πάνο, μιά διόρθωση:
-το σύνταγμα Λακωνίας του ΕΛΑΣ ήταν το 8-ο, από το οποίο προήλθε η Διμοιρία των εκτελεστών στον Μελιγαλά. Το ένατο ήταν της Μεσσηνίας.
4 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:04 μμ
Πάνος
Γιάννη Ρίτσου-Ο σύντροφός μας Νίκος Ζαχαριάδης
Ήρθες απ’ του Νταχάου τα συρματοπλέγματα
ήρθες απ’ τη δεκάχρονη σκλαβιά
όπως έρχεται ο ήλιος απ’ την πόρτα της νύχτας.
Ήρθες μ’ ένα χοντρό στρατιωτικό χιτώνιο
απλός φαντάρος της παγκόσμιας λευτεριάς
εσύ αρχηγός δίχως παράτες και γαλόνια και παράσημα
μόνο με το παιδιάστικο χαμόγελο σου ανίσκιωτο
σαν ένα γαρούφαλλο στην κουμπότρυπα του πόνου μας
μονάχα με τον ήλιο της ψυχής σου κρεμασμένον
σα φυλαχτό στον κόρφο του λαού μας.
Ήρθες χωρίς παράτες με τα σκονισμένα σου μαλλιά
καθώς κ’ Εκείνος μπήκε στα Ιεροσόλυμα με σκονισμένα ματόκλαδα
δίχως σημαίες και δίχως τύμπανα πάνου σ’ ένα άσπρο γαϊδουράκι
κρατώντας μες στο φωτεινό του χέρι ένα κλαδάκι πικροδάφνη.
Οι σύντροφοι σου δεν ξέρανε τίποτα
ψάχναν ακόμη τα τηλεγραφήματα τους να σε βρουν
ψάχναν τα χελιδόνια μας μες στις καμένες πολιτείες του πολέμου
ανάμεσα στα εξοχικά τοπία όπου σκουριάζουν σκελετοί των σιδερόδρομων
ανάμεσα στα καπνισμένα χαλάσματα και στις ξεδοντιασμένες γέφυρες
ψάχναν να βρουν τη μυγδαλιά τους μες στα μάτια σου.
Οι σύντροφοι σου ακόμα δεν ξέρανε τίποτα
μα ένας αγέρας φύσηξε σαν απ’ τη θάλασσα
πλατάγισαν απάνου στα τραπέζια οι “Ριζοσπάστες”
έτσι που πλαταγίζουνε τα πεύκα της ακρογιαλιάς όταν τα ξεφυλλίζει ο μπάτης
απάνου στα βιβλία των φοιτητών ζυγιάστηκε ένα κόκκινο πουλί
απάνου στην Καισαριανή σαλέψανε τα κυπαρίσσια
στο Σκοπευτήριο εκεί τα κυπαρίσσια ετούτα που άκουσαν
να τραγουδάνε του Ζαλόγγου το Χορό οι διακόσιοι Ακροναυπλιώτες
πάνου στο μαύρο τσεμπέρι μιας γριάς συντρόφισσας της Θεσσαλίας
έπαιξε η γραμμωτή αντηλιά μαλαματένιες έγνοιες
οι αγρότες άφησαν για μια στιγμή τ’ αλέτρια τους και μονομιάς μυρίσαν τον ορίζοντα
σα να ξεκλείδωνε ένας άγγελος μες στο γαλάζιο μια καινούργια πόρτα
οι φυλακισμένοι σήκωσαν τα κεφάλια τους
και χαιρετήσανε την πεταλούδα της Ρόζας Λούξεμπουργκ στο κάγκελο του παράθυρου
οι σύντροφοι ξεδίπλωσαν φανερά μες στα τραμ την εφημερίδα τους
σα να ξεδίπλωναν το μέτρο της αντρείας για να μετρήσουνε τον κόσμο
κι ο μπάρμπα – Γιώργος χτύπησε το χαρτονένιο του τσαρούχι στο πανί του Μόλα
σάμπως να οσμίστηκε κάποιο μαντάτο “ωρέ ζαγάρια” στον αγέρα.
“Κάποιος στέκει στην πόρτα”. Ένας φαντάρος”.
Κι όπως το παιδί πάνου από τα κλειστά του βλέφαρα
νιώθει να κρέμεται σαν άστρο το χαμόγελο της μάνας του
κι όπως ο ποιητής που σεργιανάει στην εξοχή το απόβραδο
κι όλος ο κόσμος μες στον ίσκιο του τραβάει ανάλαφρος μπροστά του
νιώθει πίσω απ’ τη ράχη του το απέραντο καλοκαιριάτικο φεγγάρι δίχως να το βλέπει
έτσι το νιώσαν πριν σε δουν οι σύντροφοι
πως ήσουν συ που στεκόσουν στην πόρτα απ’ όξω
με το χοντρό στρατιωτικό σου αμπέχωνο με τις μεγάλες τσέπες σου
ολόγιομες απ’ την καρδιά μας.
Και βούιξαν μες στους δρόμους της Αθήνας μας τα παραρτήματα του Ριζοσπάστη
οι τυπογράφοι ανέβηκαν να χουφτώσουν το χέρι σου με δάκτυλα μουντζουρωμένα
ο μπάρμπα – Σιάντος σάρωσε με το μουστάκι του την τελευταία σκιά απ’ το κούτελο σου
οι συντάκτες βουτήξανε την πέννα τους μες στην ψυχή τους
άνοιξαν οι καρδιές και τα πορτοπαράθυρα στις συνοικίες
ένα δάσος γροθιές τραντάχτηκε συθέμελα
στο δρόμο αγκαλιάζονταν και φιλιόντουσαν τα μέλη του Κόμματος
οι προλετάριοι τινάζαν τα όνειρα τους στον αγέρα σαν σημαίες με σφυροδρέπανα
κ’ οι γριούλες με δυο αχτίνες βάγια στέκονταν μπροστά στης Δραπετσώνας το περβάζι.
Και γιόρτασε το φως σου ακέριος τούτος δω ο λαός.
Πού ‘παιζε τη ζωή του ολημερίς κορώνα-γράμματα για το χατήρι της πεντάμορφης της Λευτεριάς
πού ‘παιζε με το Χάρο καρπαζιές τέσσερους χρόνους μπρος στα μάτια του ήλιου
ετούτος δω ο λαός που δούλεψε την ψυχή του σαν το σίδερο μες στη φωτιά
όπως εδούλεψε ο κουτσός θεός έναν καιρό του αδάμαστου Αχιλλέα την ασπίδα.
Απόψε γιόρτασε το φως σου η Ρωμιοσύνη
το δείλι φόρεσε την κόκκινη γραβάτα του
η Ακρόπολη φόρεσε το κόκκινο φουστάνι της
ο γήλιος έβγαλε την τραγιάσκα του και σκούπισε τον ίδρωτά του
και μια μικρή συντρόφισσα σκαρφάλωσε στα κεραμίδια της χαράς μας
κ’ έβαλε την εικόνα σου στην πιο αψηλή καμινάδα της ελπίδας.
Αργά τη νύχτα
σαν κατακάθησε η βουή των δρόμων
ακούσαμε το βήμα σου με τις χοντρές αρβύλες
απάνου σ’ όλα τα λιθάρια απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλη την Ελλάδα μας
διαβάσαμε για χιλιοστή φορά το γράμμα σου μες στην καρδιά μας
κ’ ενώ γλιστρούσε ο γαλαξίας απ’ τα παράθυρα
μες στα κελιά των φυλακών σκυμμένοι οι δημοκράτες
σου γράφαν με ανοιχτά κι αδέξια γράμματα
πάνου σ’ ένα χοντρό λαδωμένο στρατσόχαρτο:
«Αρχηγέ μας
καλώς μας ήρθες απ’ τα πέρατα του πόνου και της δόξας
στη ματωμένη μας πατρίδα καλώς ήρθες.
Απ’ δω μέσα σύντροφε σου σφίγγουμε το χέρι
κι από δω μέσα σύντροφε σου δίνουμε τον όρκο μας
να πολεμάμε για το φως και για το δίκιο
καθώς πολέμησες και συ λεύτερος πίσω απ’ τα κάγκελα καθώς μας έμαθες εσύ να πολεμάμε
με το σπαθί της λευτεριάς ακονισμένο στην καρδιά σου
ακονισμένο στην καρδιά σου πούναι και καρδιά μας»
……………………………………………………………………….
Τόσα χρόνια σ’ ακολούθαγε η ψυχή μας
όπως ακολουθάει ο ίσκιος τον άνθρωπο που τραβάει κατά τον ήλιο
όπως και συ ακολούθαγες τον πιο βαθύ ρυθμό της γης και του ήλιου.
Τόσα χρόνια μοιραστήκαμε το καρβέλι του πόνου σου
απάνου στο γυμνό τραπέζι της εξορίας όπου έφεγγε του λόγου σου ο λύχνος
μοιραστήκαμε το κελί σου της Κέρκυρας
όταν πρόσμενε η Ελλάδα μαζί με τη μάννα σου πιασμένες απ’ το χέρι μπρος στα κάγκελα
να σ αφήσουν κρυφά μες στη φούχτα σου ένα μικρό χαρτάκι με λίγο χώμα καλοκαιριάτικο
με λίγη δροσιά απ’ τα μάτια τους με δυο πράσινα φύλλα απ’ της αυγής το δυόσμο
με δυο φρέσκα αστέρια μόλις κομμένα απ’ το κλωνάρι της αγάπης μας.
Μοιραστήκαμε το στενό κρεβάτι της αγρύπνιας
το λίγο αγέρα του Τμήματος Μεταγωγών
γυμνάζοντας τα πνεμόνια μας για τη μεγάλη ανάσα της οικουμένης
δοκιμάζοντας τα σπλάχνα στη λαχτάρα της μεγάλης απόφασης
σαν τα φτερύγια των δελφινιών πίσω από το πολεμικό καράβι.
Μαζί σου ξεφυλλίσαμε ξανά το “Δωδεκάλογο του Γύφτου”
μαζί σου περπατήσαμε ξανά τον κόσμο όλο
και ξεφυλλίσαμε σελίδα τη σελίδα όλο τον ουρανό τη γη τη θάλασσα
ξεφυλλίσαμε το ποτάμι της Αλαμάνας και τα χάλκινα βουνά της Μακεδονίας
σαν ένα θαυμαστό βιβλίο με του ήλιου τ’ απομνημονεύματα
που τόγραψε ένας άγγελος ρωμιός με το τριπλό καλέμι
του Αισχύλου του Φεραίου του Μακρυγιάννη.
Πάνου στα βράχια των ξερόνησων που έσπαγε ο πυρετός της θάλασσας
κ’ οι γλάροι ανεμοδέρναν τα τεφτέρια τους πάνου από τη νερένια μοναξιά της
σαλπίζοντας την τόλμη τους μέσα στην πράσινη αστραπή της θύελλας
κάτου στα υπόγεια των φυλακών πάνου στους μουχλιασμένους τοίχους
μες στα μπουντρούμια και στα ογρά απομονωτήρια
ενώ από πάνου με χοντρά καρφιά κάρφωναν τη σιωπή τα βήματα του δεσμοφύλακα
πάνου στα βράχια και τις πόρτες και τους τοίχους
σκάλισαν οι φυλακισμένοι μας σύντροφοι με τα νύχια τους
φαρδύ-πλατύ το κόκκινο όνομα σου μες στο κάδρο ενός μεγάλου σφυροδρέπανου
σάμπως τρικάταρτο καράβι λευτεριάς μέσα σε υδραϊίκο λιμάνι
δίπλα σε μια λαϊκή καρδιά που την τρυπάει το τόξο
δίπλα στο “αχ-βαχ” της πέρφανης και πικραμένης Ρωμιοσύνης
πάνου από τις υπογραφές των μελλοθάνατων
σα μια σφραγίδα φως απάνου στο σταχτί κατεβατό του νέου μαρτυραλόγιου
Όταν τις νύχτες το φεγγάρι περπάταγε σαν τη γάτα στα κεραμίδια τη λύπη μας
είτανε το δικό σου χέρι που άναβε μονομιάς το φως κ’ έβαζε το ρολόι μας στη σωστή του ώρα
όταν το φεγγάρι αγκιστρωνότανε στα γένια των ανταρτών μας
είτανε το δικό σου μάτι που αγρυπνούσε πάνου από την τριγωνική εγκοπή
είτανε το δικό σου δάχτυλο σφηνωμένο στην σκανδάλη του δίκιου
όταν τις νύχτες οι μητέρες μετρούσαν τα παιδιά τους και βρίσκαν πως τους λείπει το ένα
είτανε συ που τους έλειπες μακριά-μακριά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
όταν τ’ αγόρια μας καθάριζαν τα ντουφέκια τους στα προαύλια της δόξας
είτανε συ που δεν έλειπες κοντά-κοντά μαζί τους στην ψυχή και στον αγώνα.
Αστέρι-αστέρι οι Ελασίτες μας γράψαν στον ουρανό τα λόγια σου
αστέρι-αστέρι γράψανε το λόγια σου στην πράξη
αστέρι-αστέρι φούντωσε η άνοιξη της Αντίστασης
μέσα στην πράξη και στο λόγο σου που διάλεξες απ’ το μεδούλι του λαού μας
Κι ως τόπες σύντροφε έτσι κ’ έγινε –
ο κάθε βράχος κάθε ρεματιά κάθε χωριό ταμπούρι
καλύβα με καλύβα η κάθε πόλη με το σπίτι
ο κάθε δρόμος με το δρόμο η κάθε πέτρα με την άλλη πέτρα
χέρι με χέρι και καρδιά με την καρδιά
ορθά μπαϊράκια λευτεριάς του αγώνα καραούλια.
……………………………………………………………………….
Τώρα μας ήρθες σύντροφε όπως φτάνει ο ήλιος απ’ την πόρτα της νύχτας
να φυτέψεις στο χώμα και στα στήθια μας τους σπόρους των άστρων που σύναξες
απ’ όλες τις νύχτες να περπατήσεις τους μπαρουτοκαπνισμένους δρόμους της Αθήνας
που ακόμα εχτές τους δρασκελούσε η Λευτεριά
λάμποντας το ντουνιά ως την άκρη με την “τρομερή κόψη” της σπάθας της.
Τώρα μας ήρθες σύντροφε μ’ ένα χοντρό στρατιωτικό χιτώνιο
απλός φαντάρος της παγκόσμιας λευτεριάς
δίχως παράτες και γαλόνια και παράσημα
μόνο με κείνο το χαμόγελο που κρέμασε με τα ίδια της τα χέρια η Λευτεριά στα χείλη σου
μόνο με το χαμόγελο σου το βαθύ στα χείλη της βαθειάς πληγής μας
μόνο με τη μεγάλη σου καρδιά γιομάτη απ την καρδιά μας
και πάνου στο σεμνό σου στήθος μοναχό παράσημο
δεμένο απόνα γαλανόλευκο λουρίδι
το κόκκινο χαμόγελο όλου του λαού μας
ο κόκκινος όρκος του.
Ήρθες.
Και κάπου εκεί στην Κοκκινιά σ’ ένα καλύβι ασβεστωμένο
που η μάντρα του δέκα βολές γαζώθηκε απ’ το ντουφεκίδι
που η πόρτα του δέκα βολές βάφτηκε μ’ αίμα απ την κορυφή ως τα νύχια
και κάπου εκεί σ’ ένα καμένο σπίτι στα Καλάβρυτα που απόμειναν στους μαύρους τοίχους του όλο-όλο τρία γράμματα
αυτά μονάχα-. Κ.Κ.Ε.
σαν το μονόγραμμα της λεβεντιάς σαν τρία κόκκινα άστρα
τρεις παπαρούνες της δικιάς μας άνοιξης
και κάπου εκεί σ’ ένα καλύβι σιωπηλό της αντρειωμένης Ρούμελης
σ’ ένα καλύβι του Μωριά σ’ άλλο της Ήπειρος
ένας λεβέντης λέει: “νιώθω τα μπράτσα μου πιο δυνατά”
ένα κορίτσι λέει: “νιώθω το γαίμα μου πιο κόκκινο”
ένα παιδάκι λέει: “νιώθω δυο σπιθαμές ψηλότερος”
μια χήρα μάννα μες στα μαύρα σκύβει πάνου απ’ τα ορφανά της
και λέει σφουγγίζοντας τα μάτια της: “ήρθε ο πατέρας σας παιδιά μου”
κι η Λευτεριά σου λέει: “καλώς το παιδί μου”
κ’ εγώ σου στέλνω τούτο το τραγούδι απ’ την ψυχή ολονώνε μας
για να σου πει το “καλωσόρισες” αδέλφι της ψυχής μας.
Αθήνα. Μάης 1945, Γιάννης Ρίτσος
http://vanessa111.wordpress.com/2011/10/04/%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7-%cf%81%ce%af%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%bf-%cf%83%cf%8d%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%bf%cf%82-%ce%b6%ce%b1/
4 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:06 μμ
Πάνος
Παναϊαμ…
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:08 πμ
Πόντος και Αριστερά
Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Όταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν’ ανάψει.
Γιάννης Ρίτσος.
————————————————
“τα τανκς να χορεύουν βαλς στους δρόμους της Βουδαπέστης”,
Γιάννης Ρίτσος, 1956
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:45 πμ
Εαρινή συμφωνία
Πάνο, πού βρήκες αυτό με τα τανκς που χορεύουν βαλς; Ως βιογράφος του, το ψάχνω χρόνια και δεν το έχω εντοπίσει.
Επίσης, απλώς για να έχουμε μια εικόνα της εποχής, λέω ότι ναι, ο Ρίτσος ειχε γράψει το Ο σύντροφός μας Νίκος Ζαχαριάδης (που μετά κόπηκε και έμεινε ο τίτλος Ο σύντροφός μας -χωρίς την ωδή) και είχε γράψει και ποίημα για τον θάνατο του Στάλιν (που και αυτό σιωπηρά κοπηκε). Αλλά επίσης, έγραψε και μια ωδή σε τρία μέρη για τον Βελουχιώτη και μάλιστα αμέσως μετά τον θάνατο του καπετάνιου. Εχει δημοσιευθεί στα συντροφικά τραγούδια αν δεν κάνω λάθος.
Στο αρχείο του, στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, υπάρχει το χειρόγραφο με τη σημείωση ότι είναι μεγαλόστομη η σύνθεσή του (δεν θυμάμαι ακιβώς τη λέξη) αλλά και «τι νιάτα, τι παληκαριά» για τον Αρη. Αυτή για μένα είναι η πρώτη κομματική «απειθαρχία» του Ρίτσου (η δεύτερη είναι όταν επιμένει στον Αρη Αλεξάνδρου να εκδώσει το Κιβώτιο, που του το είχε στείλει σε δακτυλόγραφο. Η τρίτη είναι όταν πεθαίνει ο Τσίρκας και ο Ρίτσος δηλώνει δημόσια πως ήταν «μια συντροφική, ναι, συντροφική μορφή».) Μην πείτε πως όλα αυτά δεν έχουν το ίδιο βάρος. Δεν το έχουν. Και δεν τα γράφω παρά με σκοπό να υπάρχει μια πιο πλήρης εικόνα (και να μάθω αυτό που σε ρώτησα, γιατί το χρειάζομαι)
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:38 μμ
Πάνος
Εαρινή συμφωνία,
το στίχο για τα τανκς τον βρήκε ο Πόντιος και Αριστερός. Εγώ τον θυμάμαι, από παλιά, αλλά δε νομίζω να έχω γραπτή πηγή. Στο διαδίκτυο δεν τον έχω αναζητήσει.
Η «αντίσταση» του Ρίτσου στο Κόμμα είχε και άλλες εκδηλώσεις, κυρίως με ποιήματα. Δες χαρακτηριστικά το ποίημά του «κουβάς», εδώ:
https://panosz.wordpress.com/2011/08/30/civil_war-114/
Σε αυτό ο Ρίτσος απαξιώνει πλήρως τα άγια των αγίων, δηλαδή την κομματική ηγεσία.
Το ίδιο έχει κάνει και σε άλλα ποιήματα, τα οποία το Κόμμα …έκανε γαργάρα, αφού ο Ρίτσος παρέμενε η (ποιητική) σημαία του!
Γενικά μιλώντας, ο Ρίτσος έκανε τρομερό κακό στον ποιητικό εαυτό του, με τη συγκεκριμένη στράτευση. Αυτο-αδικήθηκε κατάφωρα!
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:54 μμ
Άγγελος
shit happens 😉
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:55 μμ
δεξιος
Νομίζω ότι στην Πράγα χόρεψαν τα τανκς.Άλλωστε τότε διασπάσθηκε η αριστερά και χρειάζονταν πυρομαχικά για τον ενδοαριστερό ιδεολογικό πόλεμο.
Το 1956 η αριστερά ήταν ενωμένη και υπέρ της εισβολής.
Η ΕΣΣΔ έβγαλε γραμματόσημο με την εικόνα του φυλακισμένου τότε Γλέζου και η Ελλάδα απάντησε με γραμματόσημο με την εικόνα του Ούγγρου πρωθυπουργού Νάγκυ που εκτελέσθηκε από τους Σοβιετικούς.
Μετά από πολλά διαβήματα και συζητήσεις και τα δύο γραμματόσημα αποσύρθηκαν μετά από συνάντηση του Αβέρωφ και του Σοβιετικού πρεσβη και «συμφωνία κυρίων».
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 1:08 μμ
Άγγελος
1953 Βερολίνο
1956 Βουδαπέστη
1968 Πράγα.
και στις τρεις περιπτώσεις υπήρχαν αντιδράσεις αλλά το 68 κατάλαβαν όλοι ότι τελικά δεν είναι συμβάν αλλά χούι.
πολύ χορευτάρικα αυτά τα Τ55.
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 1:13 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«1953 Βερολίνο
1956 Βουδαπέστη
1968 Πράγα»
1979 Αφγανιστάν
Ήταν το αντίστοιχο Βιετνάμ τους. Το στραπάτσο που πάθανε εκεί τους έχει μείνει αξέχαστο. Εκεί δεν χορεύανε βαλς…
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 1:15 μμ
Άγγελος
Εκεί ήταν πια Τ62, χορεύανε φοξτρότ.
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 1:19 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Το 1956 η αριστερά ήταν ενωμένη και υπέρ της εισβολής.»
Εαν εννοείς την ελληνική αριστερά ναι, έτσι έχουν τα πράγματα. Αντιδράσεις δεν υπήρξανε. Παρόλα αυτά η αριστερά σε άλλες χώρες διασπάστηκε από τη εισβολή στην Ουγγαρία. Η λεγόμενη Νέα Αριστερά της δεκαετίας του ’60 ήταν σε αρκετές περιπτώσεις απόρροια της διάσπασης που είχε προκύψει στους κόλπους της αριστεράς λόγω της εισβολής στην Ουγγαρία. Εξ ου και ενω ήταν αντίθετη στην καπιταλιστική Δύση ήταν επίσης φανατικά αντίθετη και στο σοβιετικό στρατόπεδο.
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 2:45 μμ
Πάνος
Μεταξύ των μαρξιστών της εποχής (μετά την Ουγγαρία) που τεκμηρίωσαν την κριτική και απορριπτική ματιά στη Σοβ. Ένωση στο Παρίσι, ήταν και ο ημέτερος Κώστας Παπαϊωάννου.
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 3:08 μμ
Πόντος και Αριστερά
«πολύ χορευτάρικα αυτά τα Τ55.»
Θεωρείται ότι είχαν εξαιρετικά γερή μηχανή, η οποία ήταν βασισμένη στην περίφημη μηχανή Τ-34 με την οποία πολέμησαν οι Σοβιετικοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τη μηχανή αυτή είχε σχεδιάσει ο μηχανικός Κωσταντίνος Τσελπάν, Έλληνας Μαριουπολίτης, ο οποίος συνελήφθη και εκτελέστηκε το 1937 κατά τη διάρκεια των σταλινικών εκκαθαρίσεων ( L. Tselpan, «Ogenoe «Tserntse» Tank T-34″, εφημ. Λόγος, Μαριούπολη, 15 Οκτωβρίου 1990).
Από εδώ: http://kars1918.wordpress.com/2009/02/10/10-2-2009/
Μ-π
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 3:54 μμ
Εαρινή συμφωνία
Και πάλι θα σχολιάσω, (διότι ο καθείς και το πρόβλημά του). Οντως τα τανκς, όπου και αν βγήκαν- και όχι μόνο τα σοβιετικά, αλλά αυτά κυρίως, επειδή αυτοί βαφτίζονταν «επανάσταση»- κατεδάφισαν τα πάντα. Δεν είναι της παρούσης να επεκταθώ.
Για τον Ρίτσο όμως- και συγχωρέστε μου την εμμονή, εξακολουθώ να ερευνώ τη ζωή του, παρότι η βιογραφία δημοσιεύθηκε- δεν έχω εξακριβώσει μέχρι στιγμής ότι έχει γραπτό με «χορούς». δηλαδή στίχο, ή γραπτή δήλωση.
Πιθανώς η αναφορά γίνεται σε ρήση του κατά τη διάρκεια συνέντευξης προς τον Γιώργο Λιάνη. Εκεί, μετά την απονομή του βραβείου Λένιν στη Μόσχα, είχε μιλήσει για την παρέλαση της πρωτομαγιάς, λέγοντας πως ακόμα και τα τανκς είχαν ρυθμό χορευτικό. Την επομένη, ο Λιάνης έγραψε ότι ίσως να μην αποδόθηκε σωστά η φράση, γιατί δεν υπήρχε μαγνητόφωνο.
Εκτοτε, αυτό το περιστατικό χρησιμοποιείται ως στίχοι απο ποίημα. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς θα πρέπει να πούμε πως ο Ρίτσος, ως υπέρμαχος της ελευθερίας, θα έπρεπε να έχει συσχετίσει τα τανκς με εκείνα που εισέβαλαν σε Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία κ.λπ. Και ίσως τίποτα να μην αλλάζει επί της ουσίας αν ήταν φράση ή στίχος. Απλώςγια τη λεπτομέρεια το λέω. Αν παρόλα αυτά κάποιος έχει εντοπίσει σχετικό στίχο, παρακαλώ ας κάνει τον κόπο να με ενημερώσει, γιατί αυτό το περιστατικό αναφέρεται συχνά και θέλω να ξέρω αν επί των πραγματολογικών στοιχειων έχω δίκιο.
Πάνο, συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου. Και ναι, συμφωνω απολύτως με όσα λες, αλλά δεν ξέρω αν θα συμφωνούσε εκείνος. Σύνθετο πρόβλημα, ίσως χρειάζεται μια άλλη συζήτηση και αυτό: τι εννοούσαν τότε λέγοντας κομματικότητα και μέχρι ποιο σημείο είχαν- αν είχαν- δίκιο για κάποιες αντιδράσεις τους;
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 4:21 μμ
Εαρινή συμφωνία
Συγγνωμη, διορθώνω: είχαν -αν είχαν- δικαιολογία για κάποιες αντιδράσεις τους. Δίκιο δεν είχαν
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 5:06 μμ
Πάνος
Με ιντριγκάρεις τώρα… να βρω το ποίημα με τα χορευτικά τανξ της Πράγας – και ουχί της Βουδαπέστης, βεβαίως… 😉
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 5:13 μμ
Πάνος
Του Μαγκλίνη, το έστειλε ο d-t σε άλλο ποστ:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_05/10/2011_458286
9 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:21 μμ
Πάνος
Αναλυτικό ρεπορτάζ από τη δήθεν «αποκατάσταση» του Βελουχιώτη από το ΚΚΕ, στην εκδήλωση της Λαμίας:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=316661
22 Οκτωβρίου, 2011 στις 7:39 μμ
d-t
Αποκαταστάσεις και πολιτικοί χειρισμοί
Γιάννης Σκαλιδάκης
Το τελευταίο διάστημα, το ΚΚΕ ζει στον αστερισμό των αποκαταστάσεων του Νίκου Ζαχαριάδη, του Άρη Βελουχιώτη και του Νίκου Βαβούδη, αποτέλεσμα των διαδικασιών για τη συγγραφή του Δοκιμίου για την Ιστορία του Κόμματος από το 1949 ως το 1968, που κατέληξαν στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ για το θέμα αυτό το περασμένο καλοκαίρι. Οι αποκαταστάσεις αυτές πήραν ευρεία δημοσιότητα με δημοσιεύματα στον κομματικό τύπο και την οργάνωση δημόσιων εκδηλώσεων ενώ η όλη ιστορία κίνησε το ενδιαφέρον και των ΜΜΕ με αρκετά άρθρα, συνεντεύξεις και παρεμβάσεις δίνοντας έναυσμα για έναν ακόμα γύρο δημόσιου διαλόγου για την ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Στο σύντομο αυτό σημείωμα θα θέλαμε να βάλουμε και εμείς με τη σειρά μας ορισμένες παραμέτρους, ιστορικού και πολιτικού περιεχομένου.
Το ΚΚΕ διακηρύσσει πως είναι το μοναδικό κόμμα που μελετά επιστημονικά την ιστορία του και εκθέτει τα συμπεράσματα αυτής της μελέτης στην εργατική τάξη ώστε εκείνη να ισχυροποιηθεί στην πάλη της. Η πραγματικότητα δείχνει παρ’ όλα αυτά πως το ΚΚΕ, όπως και όλα τα κόμματα, φωτίζει και ερμηνεύει κατά το δοκούν την ιστορία του, στην περίπτωση του ΚΚΕ την ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, με κύριο σκοπό την επιβεβαίωση των πολιτικών του επιλογών και στάσεων στην εκάστοτε μεταγενέστερη συγκυρία. Αυτός ο ισχυρισμός μπορεί να επαληθευτεί αν κοιτάξει κανείς διαχρονικά τις διαφορετικές ερμηνείες που έχει δώσει το ΚΚΕ για την πρότερη πολιτική του, είτε σε ιστορικά δοκίμια είτε και σε κομματικά ντοκουμέντα, και να συσχετίσει αυτές τις ερμηνείες με την εκάστοτε πολιτική του γραμμή και στάση. Εν πολλοίς, αυτή η χρήση της ιστορίας από τους πολιτικούς φορείς είναι κατανοητή και ερμηνεύσιμη – δεν πρόκειται για επιστημονικά ιδρύματα αλλά για ζωντανά κόμματα, για τα οποία η ιδεολογία και η προπαγάνδα είναι πολιτικά όπλα για την επίτευξη των στόχων τους. Στην περίπτωση όμως της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ αυτή η κατανοητή κατά τα άλλα στάση έχει μετατραπεί σε μια προβολή, συγχωρείστε μας την παρομοίωση, εικονικής πραγματικότητας, ένα είδος «επιστροφής στο μέλλον» που δικαιολογημένα δημιουργεί μια απορία για την πολιτική της στόχευση.
Μιλώντας αναγκαστικά συνοπτικά: η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ μετά την περίοδο κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, διάλεξε να επιβιώσει οργανωτικά προβάλλοντας –κι εκμεταλλευόμενο– την αγωνιστική ιστορία του κόμματος σε πλήρη αναντιστοιχία με το πώς πολιτευόταν η ίδια. Και αυτό έγινε με την ελάχιστη δυνατή αυτοκριτική κρύβοντας τις βαθιές τομές που επιτελέστηκαν στην ιστορία του κόμματος ώστε να μπορέσει να προβάλει μια ενιαία ιστορία που να συμπεριλαμβάνει τόσο την επαναστατική του κληρονομιά όσο και τη μετέπειτα συμβιβαστική και συντηρητική του πολιτεία –αναθεωρητισμός, ρεφορμισμός και οπορτουνισμός είναι οι κατάλληλες εκφράσεις στην οικεία ορολογία. Με το πέρασμα ενός ικανού χρονικού διαστήματος έχουμε φτάσει στο σημείο σήμερα να γίνεται αυτοκριτική τοποθέτηση σε σταθμούς αυτής της τομής στην ιστορία του κόμματος, όπως π.χ. στη διάλυση των παράνομων οργανώσεων του κόμματος ή την επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης στο εσωτερικό του τη δεκαετία του ’50 και αυτό να παρουσιάζεται ως καρπός της ωρίμανσης της εσωκομματικής συζήτησης παραβλέποντας βεβαίως ότι αυτά τα ζητήματα είχαν τεθεί από τους κομμουνιστές από τότε και αυτοί είχαν αντιμετωπιστεί με διαγραφές και προγραφές ως αντικομματικά-αντισοβιετικά στοιχεία και φυσικά ως… ζαχαριαδικοί.
Έχοντας αποσυνδέσει την επαναστατική κληρονομιά από τα καθήκοντα του σήμερα, η ηγεσία του ΚΚΕ μπορεί ανέξοδα να υπερπροβάλει την πρώτη με κάθε ευκαιρία στήνοντας πλακέτες από το Γράμμο μέχρι τη Γαύδο και να γαλουχεί τα νεότερα μέλη με συνθήματα για την υπερενηντάχρονη ιστορία και τους αλύγιστους κομμουνιστές. Το πόσο επιφανειακά είναι όλα ετούτα μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος συγκρίνοντας χωρίς ιδιαίτερο κόπο, π.χ. τους κοπιώδεις αγώνες των κομμουνιστών το ’30, το ’40 και το ’50 για τη σύναψη και της μικρότερης δυνατής συμμαχίας, την τακτική και τη στρατηγική για την εφαρμογή της πολιτικής γραμμής της ενότητας για την πάλη ενάντια στον κύριο εχθρό με τη σημερινή αυτάρεσκη περιχαράκωση και αφ’ υψηλού κατήχηση του λαού από την ηγεσία και τα στελέχη του ΚΚΕ.
Για να περάσουμε στο επίδικο των αποκαταστάσεων, στην ομιλία του για την αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία, ο Τηλέμαχος Δημουλάς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας για τους «οπορτουνιστές» ανέφερε μια αποστροφή του Χαρίλαου Φλωράκη: «Παινεύουν τους πεθαμένους, για να θάψουν τους ζωντανούς». Πιθανόν δεν σκέφτηκε πως η αποστροφή αυτή μπορεί να ταιριάζει στη στάση της ίδιας της ηγεσίας του ΚΚΕ. Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να παρουσιάσουμε τις κατηγορίες που δέχτηκαν οι αποκατασταθέντες, και ειδικά ο Νίκος Ζαχαριάδης, και ζωντανός και πεθαμένος πριν αρχίσουν τα παινέματα. Ο ίδιος μάλλον δεν θα ανεχόταν μια τέτοια αποκατάσταση που θα τον κατέτασσε σε μια ενιαία αδιατάρακτη κομματική ενότητα αν θυμηθούμε το τελευταίο του παράγγελμα από τα βάθη της Σιβηρίας: «Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους». Ο δε Άρης Βελουχιώτης, καταδικασμένος εσαεί να συμβολίζει τον δηλωσία, το παλικάρι αλλά τον μη κομματικό, δεν έτυχε πλήρους κομματικής αποκατάστασης αλλά μιας δεύτερης διαλογής, απλά πολιτικής. Θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν τραγικό, η ηγεσία του ΚΚΕ να θεωρεί τον εαυτό της θεματοφύλακα της επαναστατικής ηθικής και της κομματικότητας ώστε να στερεί από τον Βελουχιώτη την ιδιότητα του μέλους του ΚΚΕ. Ή μήπως θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό κραδαίνει τη δαμόκλειο σπάθη προς όλους τους αποχωρήσαντες και διαγραφέντες, πως αν ενεργήσουν ενάντια στις βουλές της, δεν θα αποκατασταθούν ποτέ; Η δε περίπτωση του Νίκου Βαβούδη, του οποίου η αποκατάσταση απλώς εκκρεμούσε για μερικές δεκαετίες, είναι ένα χρήσιμο παράδειγμα για το πώς το κομμουνιστικό κίνημα δεν πρέπει να συμπεριφέρεται στους ανθρώπους και δη σε όσους θυσιάστηκαν για μια καλύτερη ζωή. Εκτός κι αν συνέτρεχαν άλλοι λόγοι που θα μας αποκαλυφθούν ίσως στην επόμενη επανερμηνεία της ιστορίας του ΚΚΕ από το αρμόδιο τμήμα Ιστορίας.
http://istoriologio.blogspot.com/
7 Ιανουαρίου, 2012 στις 9:42 πμ
jc
Πάνος
Ο Κολοκοτρώνης είπε φωτιά κ τσεκούρι στους προσκυνημένους κ έσφαζε όποιον προδότη ήταν με τον Τούρκο.
Έτσι κ ο Βελουχιώτης τι να έκανε με τους συνεργάτες των ναζί που οδήγησαν 500.000 Έλληνες στο θάνατο κ στην καταστροφή;
Μήπως έπρεπε να τους δώσει κ κανένα παράσημο που ήταν προδότες;
Ήμαρτον. Στον πόλεμο, αν υπηρετήσεις τον εχθρό πας στρατοδικείο.
7 Ιανουαρίου, 2012 στις 11:09 πμ
Πάνος
jc,
αφού σε καλωσορίσω στην καλύβα, θα σε παραπέμψω εδώ:
https://panosz.wordpress.com/2012/01/05/civil_war-126/
13 Αυγούστου, 2012 στις 8:12 μμ
Ο Γιάννης Ρίτσος και τα σοβιετικά τανκς « Κομμουνισμέ ερχόμαστε η ώρα τους ζυγώνει
[…] συγκλίνουν στην Πράγα, ούτε εδώ υπάρχει ομοφωνία. Σε σχόλιο στην Καλύβα του Πάνου Ζέρβα, ο φίλος Αριστεροπόντιος (γνωστός και ως Μ-π), […]
4 Ιουνίου, 2014 στις 10:11 πμ
Ο Άρης Βελουχιώτης στον “Εμφύλιο” της καλύβας | Η καλύβα ψηλά στο βουνό
[…] https://panosz.wordpress.com/2011/10/02/kke-26/ […]