Παρόλο που έκλεισα τα πενήντα, το Νικολάκη τον θυμάμαι πάντοτε μεγάλο. Λογικό, αφού γεννήθηκε στα  1912. Τα σπίτια μας στο χωριό απέχουν λιγότερο από εκατό μέτρα.

Τις προάλλες γινόταν ένας γάμος στην Αθήνα και η οικογένεια ήταν καλεσμένη. Για να μην αφήσουν τον παππού μονάχο στο χωριό, τον πήραν μαζί τους. Εξάλλου, εγγόνια και δισέγγονα ζουν μόνιμα στην Αθήνα, εδώ και πολλά χρόνια.

Πέρασαν οι μέρες, έγινε ο γάμος, έγινε και το γλέντι. Επιστρέφοντας στο σπίτι βρήκαν τον παππού Νικολάκη στο ατσάλι.

–         Να με πάτε στο χωριό!

–         Τώρα, τέτοια ώρα;

–         Τώρα, τώρα…

Δε χαλάς χατίρι στον παππού. Τον πήραν δυο εγγόνια, τον έβαλαν στο αμάξι και σε τρεις ώρες περίπου έφτασαν στο χωριό. Οι άλλοι θα ξεκινούσαν μόλις ξημέρωνε.

Περί τις τέσσερις τα ξημερώματα άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού. Ο Νικολάκης πήγε κατευθείαν στην καρέκλα του και κάθισε. Έριξε μια καλή ματιά ένα γύρω και, χωρίς άλλη χρονοτριβή, πέθανε.