Παρόλο που έκλεισα τα πενήντα, το Νικολάκη τον θυμάμαι πάντοτε μεγάλο. Λογικό, αφού γεννήθηκε στα 1912. Τα σπίτια μας στο χωριό απέχουν λιγότερο από εκατό μέτρα.
Τις προάλλες γινόταν ένας γάμος στην Αθήνα και η οικογένεια ήταν καλεσμένη. Για να μην αφήσουν τον παππού μονάχο στο χωριό, τον πήραν μαζί τους. Εξάλλου, εγγόνια και δισέγγονα ζουν μόνιμα στην Αθήνα, εδώ και πολλά χρόνια.
Πέρασαν οι μέρες, έγινε ο γάμος, έγινε και το γλέντι. Επιστρέφοντας στο σπίτι βρήκαν τον παππού Νικολάκη στο ατσάλι.
– Να με πάτε στο χωριό!
– Τώρα, τέτοια ώρα;
– Τώρα, τώρα…
Δε χαλάς χατίρι στον παππού. Τον πήραν δυο εγγόνια, τον έβαλαν στο αμάξι και σε τρεις ώρες περίπου έφτασαν στο χωριό. Οι άλλοι θα ξεκινούσαν μόλις ξημέρωνε.
Περί τις τέσσερις τα ξημερώματα άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού. Ο Νικολάκης πήγε κατευθείαν στην καρέκλα του και κάθισε. Έριξε μια καλή ματιά ένα γύρω και, χωρίς άλλη χρονοτριβή, πέθανε.
14 Σχόλια
Comments feed for this article
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 10:58 πμ
silia
Αν για κάτι μετανοιώνω πολύ στη ζωή μου και έχω μεγάλες ενοχές , είναι ότι άφησα (επέτρεψα) και τους δυο μου γονείς , να πεθάνουν μέσα σε κάποιο Νοσοκομείο … Δεν ξέρω αν έκανα καλά … Δεν είμαι σίγουρη ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο …
«Ο γέρος άνθρωπος , πρέπει να πεθαίνει στην … γωνιά του , μαζί με τα αγαπημένα του πρόσωπα , πράγματα και τις εικόνες που έχει συνηθίσει» … έλεγε πάντα η μάνα μου …
Δεν ξέρω …
Και και δεν θα το μάθω ποτέ , από πρώτο χέρι …
—————————————-
Τέλος πάντων … πρωί – πρωί …
Καλή μας μέρα .
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 11:21 πμ
Πάνος
Σίλια,
το φευγιό του Νικολάκη μου θύμισε έναν άλλο θάνατο, πραγματικά «αυτοκρατορικό», του προπάππου μου:
https://panosz.wordpress.com/2007/04/05/death-7/
…και βέβαια συμφωνώ ότι ο άνθρωπος πρέπει να πεθαίνει στο σπίτι του και όχι στο νοσοκομείο!
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 11:47 πμ
Άγγελος
και μετά από την δικιά μου εμπειρία, λέω ότι ό άνθρωπος πρέπει και να γιεννιέται στο σπίτι του.
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 12:07 μμ
Πάνος
Ναι – και να τον βρίζουν πριν της ώρας του γιατί τα έκανε όλα άνω κάτω 😉
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 12:11 μμ
Άγγελος
α, τώρα το λίγο αιματάκι
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 1:01 μμ
vel
και βεβαίως να παντρεύεται σπίτι του!
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 1:16 μμ
σχολιαστης
Να δουλεύει και στο σπίτι του να γλυτώνει και τα νοίκια. Ασε που θα έχει συνεχή πρόσβαση στο ψυγείο και την κουζίνα. 😉
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 2:07 μμ
Fil
Να έχει πρώτα σπίτι λέω εγώ..
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 2:10 μμ
Άγγελος
κέρδισε ο Fil
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 10:16 μμ
vel
το σχόλιο μου ήταν σπόντα για την εκκλησία αλλά πήγε ..άπατο!
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 10:19 μμ
vel
όπως επίσης δεν είχε την ανάλογη συνέχεια το πολύ καλό σχόλιο της silia..
24 Νοεμβρίου, 2011 στις 11:51 μμ
Πάνος
Καλά, αυτό συμβαίνει όλη την ώρα στα μπλογκ… 😉
25 Νοεμβρίου, 2011 στις 6:21 πμ
Γιάννης - 2
@ silia
Νοιώθω την ίδια ενοχή, και λίγο πιό περιπεπλεγμένη μάλιστα. Ο πατέρας μου πέθανε πριν λίγα χρόνια, σε ηλικία 97 ετών σε ….επαρχιακό νοσοκομείο με 3 ακόμη ασθενείς στον ίδιο θάλαμο, αλλά μόνος του μέσα στην νύχτα, ενώ εγώ ήμουν καθ’οδόν από το εξωτερικό να τον προλάβω, και ενώ τα 2 αδέλφια μου που ζούσαν κοντά κοιμούνταν στα κρεβάτια τους, .
Το πρόβλημά μου, και οι ενοχές μου έγιναν ακόμη μεγαλύτερες, όταν λίγες ημέρες μετά το θάνατό του, έμαθα από τον αδελφό μου και τη νύφη μου με τους οποίους ζούσε μαζί στο πατρικόμας , δικό του σπίτι, ότι τις τελευταίες 2 ημέρες τους παρακαλούσε να τον …πάρουν από το νοσοκομείο να πεθάνει στο σπίτι του.
Μη θέλοντας να δημιουργήσω ένα ακόμη πρόβλημα, δεν σχολίασα ποτέ τη στάση τους.
Τον σκέπτομαι όμως συνεχώς, πως θα ένοιωθε, και γιατί εγώ που θα ικανοποιούσα την επιθυμία του, άργησα 2 ημέρες να αποφασίσω να πάω κοντά του……..
24 Νοεμβρίου, 2016 στις 5:17 μμ
Η Επιστροφή – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
[…] Πηγή: Η Επιστροφή | Η καλύβα ψηλά στο βουνό […]