Του φίλου και καλού ποιητή Γιώργου Θεοχάρη.
Χιονίζει στην Αράχωβα.
Τον θυμωμένο Παρνασσό η αντάρα κρύβει.
Skiers με φόρμες κολλητές
μπαίνουν στα pub για ένα drink,
τρέχουνε στα fast food,
τρώνε hot dog με ketch up.
Χορεύουνε στις disco techno και σκυλέ,
φοράνε anorak, lip stick στα χείλη,
στους καρπούς Swatch.
Καπνίζουν Marlboro, Silk cut και Lucky Strike.

Φρουμάζει τ’ άλογο του Μουσταφά
σφαγμένο στο σοκάκι.
Κυλάει το αίμα του αχνιστό
στο κρύο καλντερίμι.

Στην άκρη της Αράχωβας
ο Γεώργιος Καραϊσκάκης
– έτσι άγαλμα που έμεινε –
αν τού ‘χε φτιάξει χέρια ο γλύπτης,
θά ‘βγαζε μέσ’ από τη φέρμελη
ένα ζευγάρι μαύρα Rayban
ν’ απολαμβάνει με ασφάλεια
αυτούς τους όμορφους, σφιχτοδεμένους κώλους,
που πάνε κι έρχονται μπροστά στο ηρώον του,
χωρίς να βάζει σε κίνδυνο
την αγωνιστική του αξιοπρέπεια.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης (1994)