«Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου /σου `φερα απ΄ τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου / και πριν προλάβω τρις να σ΄ αρνηθώ /
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου» (Ερωτικό – Με μια πιρόγα)
Θα αρκούσε και αυτό το τετράστιχο για να μείνει ο στιχουργός και ποιητής Αλκης Αλκαίος, στην ιστορία της νεότερης ελληνικής μουσικής. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Ακάματος εργάτης της ποίησης και της στιχουργικής ο Αλκης Αλκαίος κατόρθωσε τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια να αφήσει ένα σημαντικότατο έργο το οποίο συνοδεύτηκε από ελάχιστες συνεντεύξεις, εμφανίσεις.
Περιεκτικός και συμπυκνωμένος στον λόγο του, με έντονη την πολιτική και κοινωνική συνείδηση στο έργο του γράφει ως παγκόσμιος πολίτης, χωρίς παράλληλα να γυρίζει την πλάτη του στην καθημερινότητα. Με μαρξιστικό υπόβαθρο στους στίχους του ο Αλκης Αλκαίος αλλά και επηρεασμένος από ποιητές όπως είναι ο Καρυωτάκης, κατόρθωσε να παντρέψει το πραγματικό με το υπερρεαλιστικό. Το καθημερινό με το διαχρονικό.
Ευτύχησε να συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Θάνο Μικρούτσικο, η γνωριμία τους χρονολογείται από τα τέλη της δεκαετίας του 70, μια γνωριμία και συνεργασία που κατέθεσε τους δίσκους ορόσημα «Εμπάργκο» και «Στου αιώνα την παράγκα», Νότη Μαυρουδή, Σωκράτη Μάλαμα, Μίλτο Πασχαλίδη, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Μπάμπη Στόκα με τον οποίο έκαναν και τον τελευταίο του δίσκο.
Από το πρώτο τραγούδι που δισκογράφησε με τίτλο «Φλεβάρης 1848» σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και ερμηνεία Μαρίας Δημητριάδη έως σήμερα ο Αλκης Αλκαίος παρέμεινε ένας διανοούμενος στιχουργός – ποιητής που ότι είχε να πει και να δηλώσει το έκανε μέσα από την δουλειά του.
Λιτός, αποτραβηγμένος, αληθινός δημιουργός, έγραψε για τον άνθρωπο με ειλικρίνεια, έγραψε αυτό που έβλεπε και ένιωθε, χωρίς εκπτώσεις. Λαϊκός ποιητής με την αυθεντική ερμηνεία του όρου μοναδικός εικονοπλάστης, δημιουργούσε ιστορίες που ο καθένας μπορούσε να ήταν πρωταγωνιστής. Φθάνει να είχε καθαρή καρδιά και ματιά. Ο Αλκης Αλκαίος ήταν παράλληλα ερωτικός. Αλλά και εδώ με τον δικό του τρόπο. Χωρίς να λαϊκίζει, χωρίς σλόγκαν στους στίχους του. Απευθύνονταν σε αυτούς όπου ο έρωτας αποτελεί βίωμα, βίωμα βαθύ, φέρνει ρίγη και πυρετό, σε κάνει να τρέμεις. Οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν.
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
4 Σχόλια
Comments feed for this article
10 Δεκεμβρίου, 2012 στις 9:14 μμ
Πάνος
Τραγούδια του Άλκη Αλκαίου σε λίγο, στο φ/μπ.
11 Δεκεμβρίου, 2012 στις 1:01 πμ
nikiplos
Να μνημονεύσω μόνο ότι το τραγούδι «κακοήθες μελάνωμα» των Αλκαίου και Μικρούτσικου, από το δίσκο «ΕΜΠΑΡΓΚΟ» είχε αφιερωθεί από τον συνθέτη στον Νίκο Πουλαντζά. Εντούτοις ο Άλκης Αλκαίος το είχε γράψει για κάποιον άλλον… Μετά από αρκετά ακούσματα και σε κάποιο πρόσφατο τότινό περιστατικό κατάλαβα ότι το τραγούδι περιγράφει κηδεία αγαπημένης… Λύθηκε το παζλ όταν έμαθα από κάποιους πρώτους (παλαιούς δηλαδή) μαθητές του Άλκη Αλκαίου ότι το είχε γράψει νέος για την κοπέλα του που είχε πεθάνει…
αυτό για την ιστορία μόνο, γιατί όλα τα άλλα τα λεν οι στίχοι του,
άστρο σπάνιο γαρ…
11 Δεκεμβρίου, 2012 στις 10:58 πμ
papoylis
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
12 Δεκεμβρίου, 2012 στις 1:24 μμ
Pepermint
από τους σπάνιους στιχουργούς (συνεπής κομμουνιστής) της χώρας με την δική του ιδιαιτερότητα
γαλήνιο ταξίδι σητν ψυχή του