Οι Έλληνες ανταγωνίζονται τους Εβραίους για το ποια από τις δύο φυλές είναι η πιο πολιτικοποιημένη στον κόσμο. Ανεξάρτητα από το πόσο άθλιες είναι οι συνθήκες της ζωής τους ή το πόσο κινδυνεύει η χώρα τους, αυτοί είναι πάντα χωρισμένοι σε πολλά κόμματα, με πολλούς αρχηγούς, οι οποίοι μάχονται μεταξύ τους με ένα απεγνωσμένο πάθος. Η παρατήρηση ότι όπου υπάρχουν τρεις Εβραίοι υπάρχουν δύο Πρωθυπουργοί και ένας αρχηγός της αντιπολίτευσης είναι πράγματι πολύ εύστοχη. Το ίδιο ισχύει και για την άλλη περίφημη αρχαία φυλή, που από τις απαρχές της ανθρώπινης σκέψης δίνει σκληρούς και διαρκείς αγώνες για την επιβίωσή της. Καμία άλλη φυλή δεν έχει αφήσει τόσο έντονα τα σημάδια της στον κόσμο όσο αυτές οι δύο. Η ικανότητά τους για επιβίωση είναι μοναδική, παρά τους ατελείωτους κινδύνους και τα δεινά που έχουν υποστεί από εξωτερικούς εχθρούς και που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις δικές τους ακατάπαυστες διενέξεις, φιλονικίες και βίαιες αναταραχές. Παρά το πέρασμα αρκετών χιλιάδων ετών τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα παραμένουν αναλλοίωτα, το ίδιο και οι δοκιμασίες τους ή το σφρίγος τους. Έχουν επιβιώσει παρόλα έχει κάνει ο κόσμος εναντίον τους και παρόλα όσα έχουν κάνει στους εαυτούς τους, και καθένας από αυτούς, από πολύ διαφορετικές απόψεις, μας έχει κληροδοτήσει την ευφυΐα και τη σοφία του. Καμία άλλη πόλη δεν υπήρξε τόσο σημαντική για την ανθρωπότητα όσο η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ. Τα θρησκευτικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά τους μηνύματα υπήρξαν οι κύριοι φωτεινοί φάροι για τη σύγχρονη πίστη και το σύγχρονο πολιτισμό. Πέρασαν ολόκληροι αιώνες ξένης κυριαρχίας και διαρκούς καταπίεσης και όμως παρέμειναν ζωντανές, δραστήριες κοινότητες και δυνάμεις στο σύγχρονο κόσμο, συνεχίζοντας τις εσωτερικές διενέξεις τους με μια ακόρεστη ένταση. Προσωπικά, ανέκαθεν υποστήριζα και τους δύο λαούς, και πίστευα στην ακαταμάχητη δύναμή τους να επιβιώνουν από τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς και τις παγκόσμιες παλίρροιες που απειλούσαν την ύπαρξή τους.
Ουίνστον Τσόρτσιλ, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Εκδόσεις Γκοβόστη, Τόμος Β, σελ. 1172-3.
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
73 Σχόλια
Comments feed for this article
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 2:18 μμ
gazakas
Φυλές; Φυλές;;; Σχόλια σαν κι αυτό του Τσόρτσιλ νομιμοποιούσαν και νομιμοποιούν το ρατσισμό -ίσως περισσότερο και από τα αρνητικά στερεότυπα. Άκου «φυλές»…
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 3:13 μμ
σχολιαστης
Δε νομίζω ότι το γράφει με αυτό το πνεύμα!
Θέλει να κάνει μια εισαγωγή για τα γεγονότα στην Ελλάδα και δίνει στον αναγνώστη το στίγμα ότι αυτοί οι τύποι ήταν από παλιά φυτιλιάριδες. 🙂
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 3:35 μμ
gazakas
Ποιοι «τύποι»; Αυτό ακριβώς λέω ότι προωθεί το ρατσισμό: η αντίληψη ότι Έλληνες, Εβραίοι ή οποιοσδήποτε άλλος «λαός» κάνουν αυτό ή το άλλο ως μονάδα με διαχρονική συνέπεια.
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 3:44 μμ
papoylis
Όλα αυτά τα σκεφτόταν εις …βάθος ήδη από εκείνη τη μακρυνή εποχή που είχε πάει να εκπολιτίσει τους Μπούερς με το Γουέμπλευ του ως καλός υπάλληλος του σερ Σέσιλ . Τον πιάσανε αιχμάλωτο για κάτι μήνες και είχε το χρόνο να σκεφτεί 🙂
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 3:45 μμ
papoylis
…. γιατί στο Σουδάν δε πρόλαβε να πάρει ..εκδίκηση για το χαμό του σερντάρη Γόρδωνα …. είχε φροντίσει γι αυτό η Αμερικανίς μαμά του 🙂
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 3:48 μμ
σχολιαστης
Ε’ βέβαια, ο τρισκατάρατος βοήθησε να μην καταντήσουμε Αλβανία του Χότζα. 🙂
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 4:06 μμ
sodoma&gomora
…προτείνω πέντε λεπτά σιωπής στην Καλύβα είς μνήνην του…
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 4:46 μμ
Πάνος
Πάντοτε υπάρχει ένα θέμα ορολογίας.
«Έθνος» δεν μπορούσε να πει, γιατί «έθνος» δεν υπήρχε πριν από τόσους αιώνες, πρόκειται για νεωτερική εφεύρεση.
«Λαός» είναι κάτι πιο… χαλαρό.
«Γεωγραφική /Πολιτισμική / Πολιτική/ θρησκευτική (κλπ) κοινότητα» (που θα ήτανε και πολιτικά ορθό, την σήμερον ημέραν) μάλλον δεν του πέρασε από το μυαλό – άσε που κάποιοι από τους προσδιορισμούς δεν κολλάνε είτε στους Έλληνες είτε στους Εβραίους.
Βεβαίως, υπήρχε και η βέλτιστη εκδοχή να μην πει τίποτα και για κανέναν και με οποιοδήποτε τρόπο – και να έχει το κεφάλι του ήσυχο! 😉
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 4:51 μμ
Πάνος
Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης ότι αγνοεί τη Ρώμη, η οποία μαζί με τις άλλες δυο αρχαίες πόλεις θεωρείται σήμερα από πολλούς στην Ευρώπη η βασική «τριάδα» για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό – της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού (αλλά και του διαφωτισμού και του ουμανισμού) περιλαμβανομένων.
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 4:53 μμ
σχολιαστης
Επηρεασμένος από το Μουσολίνι 🙂
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 5:03 μμ
Πάνος
Ίσως… 😉 Κατά την προσωπική μου ταπεινή γνώμη πάντως η Ρώμη είναι ασύγκριτα σημαντικότερη από τις άλλες δύο πρωτεύουσες ως προς την επίδραση που λέγαμε πριν – αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση…
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 5:06 μμ
Πάνος
Η αφετηρία μου πάντως για την ανάρτηση του ποστ ήταν η οξυδερκής παρατήρηση του σερ για τις συνεχείς «εσωτερικές διενέξεις», οι οποίες ταλαιπωρούν «αυτούς που λέγονται Έλληνες» (άλλης τάξεως εισαγωγικά) εξαρχής – και μάλλον θα τους ταλαιπωρούν ως το τέλος της Ιστορίας (τους).
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 5:06 μμ
δεξιος
Έγραφε πριν την επιδημία πολιτικής ορθότητος.Η λέξη race ήταν τότε απόλυτα φυσιολογική για την περιγραφή ενός λαού.
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 5:12 μμ
Πάνος
Σε ανύποπτο χρόνο είχα επιχειρήσει μια συσχέτιση των παλαιών και των σύγχρονων Ελλήνων, ως προς την απίστευτη διαχρονική ροπή τους στην αλληλοσφαγή, μεταφράζοντας ένα απόσπασμα του Θουκυδίδη (για τα Κερκυραϊκά) και ανιχνεύοντας την αναλογία εκείνων των περιστατικών με τον τελευταίο (;) Εμφύλιο.
https://panosz.wordpress.com/2009/08/05/civil_war-17/
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 5:21 μμ
Πάνος
παπούλη,
ανεξάρτητα από τον πόλεμο των Μπόερς και το Σουδάν ( και την Καλλίπολη, μάλλον) κάτι σημαντικό πέτυχε ο συγκεκριμένος Αγγλοαμερικανός, έστω και στα γεράματά του 😉
Αξιοθαύμαστο είναι και το γεγονός ότι έγραψε σε αυτό το ύφος και με αυτό τον τρόπο την Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όντας (ή πλησιάζοντας) στα ογδόντα!
Αν θυμηθούμε, ακόμα, πως φανταζόταν ήδη από το 1944 την μεταπολεμική «Ομοσπονδιακή» Ευρώπη (πολύ πιο προχωρημένη από τη σημερινή ΕΕ) θα έχουμε έναν ακόμα λόγο να τον αντιπαθούμε… ή όχι.
ΥΓ. Για την εμπλοκή του στο δικό μας Εμφύλιο θα τα πούμε εν εκτάσει όταν… έρθει η ώρα 😉
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 5:41 μμ
gazakas
Δεν είναι η λέξη race, δεξιέ, το βασικό πρόβλημά μου με την ανάλυση του Άγγλου πολιτικού. Αναφέρομαι ακριβώς στην αντίληψη ότι μπορεί να περιγραφεί με τέτοιου είδους γενικές κρίσεις ένας λαός. Για να δούμε όμως τι λέει η wikipedia για τη λέξη αυτή και για το πόσο «φυσιολογική» ήταν την εποχή που έγραφε ο Τσόρτσιλ αυτές τις αράδες:
«The European concept of «race,» along with many of the ideas now associated with the term, arose at the time of the scientific revolution, which introduced and privileged the study of natural kinds, and the age of European imperialism and colonization which established political relations between Europeans and peoples with distinct cultural and political traditions. As Europeans encountered people from different parts of the world, they speculated about the physical, social, and cultural differences among various human groups. The rise of the Atlantic slave trade, which gradually displaced an earlier trade in slaves from throughout the world, created a further incentive to categorize human groups in order to justify the subordination of African slaves. Drawing on Classical sources and upon their own internal interactions — for example, the hostility between the English and Irish was a powerful influence on early European thinking about the differences between people — Europeans began to sort themselves and others into groups based on physical appearance, and to attribute to individuals belonging to these groups behaviors and capacities which were claimed to be deeply ingrained. A set of folk beliefs took hold that linked inherited physical differences between groups to inherited intellectual, behavioral, and moral qualities.» (http://en.wikipedia.org/wiki/Race_(human_classification)#Historical_origins_of_racial_classification)
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 6:10 μμ
ATHANASIOS
Γιατί η Ελλάδα; Και γιατί τα Ελληνικά; Πηγή: http://www.lifo.gr
http://www.lifo.gr/tv/the-tube/1224
ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΓΡΗΓΟΡΗ Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΚΟΥΡΑΖΕΙ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 7:18 μμ
Eleni
Με ιντριγκάρισε το ποστ και μ’έκανε να θυμηθώ κάτι που είχα διαβάσει παλιά που με είχε εντυπωσιάσει πολύ. Είναι ένα «μεγάλο» σχετικά κείμενο και ελπίζω να έχετε την υπομονή να το διαβάσετε. Έχει αμφισβητηθεί η γνησιότητά του αλλά νομίζω ότι είναι μια καλή βάση για συζήτηση και δένει υπέροχα με το ποστ και τη συζήτηση.
Να προσθέσω και τη φράση που φέρεται να είχε πει ο Κίσσιγκερ ως εισαγωγή στο θέμα «Η χειραγώγηση της συνείδησης και ο πολιτισμικός «Τιτανικός»…?
«Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».
Το παρακάτω κείμενο φέρεται να είναι απόσπασμα αλληλογραφίας του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Άπιου, στον φίλο του Ατίλιο Νάβιο , ο οποίος τον διαδέχεται στην διακυβέρνηση της Αχαΐας και τον συμβουλεύει για το πώς μπορεί να χειριστεί τους Έλληνες. Οι πάπυροι βρέθηκαν στην τοποθεσίαΟξύρρυγχος, εξ ου και το όνομα του τίτλου.
Νομίζω ότι βοηθά να σκεφτούμε τι είναι έθνος, λαός, εθνικά χαρακτηριστικά, το ρόλο της ιστορίας και του γεωγραφικού τόπου στη διαμόρφωση των ιδιαίτερων εθνικών χαρακτηριστικών. Και μια τελευταία παρατήρηση. Υπήρξαν πολλοί λαοί, φυλές και φύλα σ’όλη τη διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας. Δεν κατόρθωσαν όμως όλα να γίνουν έθνη και επιπλέον ν’αποκτήσουν κρατική υπόσταση. Αυτό απαιτεί το συνδυασμό πολλών παραγόντων. Πράγματι ξεχωρίζουμε από τους υπόλοιπους ευρωπαίους; Είμαστε ένας λαός ατομιστών σε μια κοινωνία μιας υπάκουης αγέλης όπως αναφέρει ο Ρωμαίος διοικητής;
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 7:20 μμ
Eleni
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ … κερδίσαμε αγαπημένε Ατίλιε τον κόσμο με τις λεγεώνες μας , αλλα θα μπορέσουμε να τον κρατήσουμε μονάχα με την πολιτική τάξη που θα του προσφέρουμε. Διώξαμε τον πόλεμο στις παρυφές της γης . Από τον Περσικό κόλπο , ως την Μαυριτανία και από την γη των Αιθιόπων ως την Καληδονία , αδιατάρακτη βασιλεύει η ρωμαϊκή ειρήνη. Δύσκολο φαίνεται να εξηγήσει κανείς , πως μια πόλη έφτασε να κυβερνά την οικουμένη. Μέσα στους λόγους όμως που θα αναφέρονταν για μια τέτοια εξήγηση θα έπρεπε πρώτος να ηταν ετούτος : Καταλάβαμε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας ξένους λαούς αναλαμβάνουμε μιαν ευθύνη για την ευημερία τους. Τούτη η συνείδηση της ευθύνης διακρίνει τους βαρβάρους κατακτητές από τους κοσμοκράτορες. Μονάχα ο Αλέξανδρος πριν από μας είχε την συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για την δόξα της Ρώμης , πέθανε νέος , γιατι αλλιώς θα ήτανε οι Έλληνες σήμερα οι άρχοντες του κόσμου.
Αλίμονο στους λαούς όταν τις προσπάθειές τους τις ενσαρκώνουν μονάχα σε μεμονωμένα άτομα που περνούν και όχι σε ανθρώπινες κοινότητες, σε θεσμούς που αντέχουν στην ροή των πραγμάτων και σηκώνουν άνετα τον όγκο των πολύχρονων έργων. Έχουμε την σοφία να μην θέλουμε να είμαστε δυσβάσταχτοι εκμεταλλευτές των λαών που υποτάχτηκαν στην εξουσία μας… Αλλα δεν φτάνει να τους χαρίζουμε την ειρήνη και τάξη, γιατι αυτά είναι αρνητικά στοιχεία, είναι όροι, δεν αποτελούν την ουσία της ευδαιμονίας των ανθρώπων. … θα έπρεπε και της φιλοσοφίας και της ποίησης τα δώρα να σκορπούσαμε στις χώρες που κυβερνούμε. Το μέγα όμως τούτο έργο είμαστε άξιοι να το κάνουμε μόνο στις δυτικές επαρχίες , γιατι εκεί που βρίσκεσαι εσύ , οι Έλληνες το επιτελούν ακόμη σήμερα καλύτερα από μας. Ας επαναλάβουμε και εμείς την δυσάρεστη ομολογία του Οράτιου Φλάκκου : Graecia capta , ferum victorem cepti , et artes intulit agresti Latio.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ … Μάθε φίλτατέ μου Ατίλιε , πως όσοι θέλουν να είναι κοσμοκράτορες, πρέπει να έχουν νοοτροπία πατρικίων και όχι νοοτροπία ιππέων.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΡΙΤΟ … Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο , αυθαίρετο και ατίθασο , αλλα και αληθινά ελεύθερο , ορθώνεται το «εγω» των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, οσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με την σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν , με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει , αλλα είναι πάντα νέα , δροσερή και το κάθε τι , χάρις σε αυτό το «εγω» αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους. Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα.
Το ίδιο «εγω» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων. Και ήρθανε καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλα δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες. Και εμείς τους συναντήσαμε , καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γι αυτό η κρίση μας γι αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή που κάποτε καταντά άδικη. Αλλα και πώς να μην είναι ; Η μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί τον νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του , που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια.
Απορείς πως η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών , εχει τόση λίγη πίστη στον νόμο. Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι». Πείθονται μονο στα ρήματα τα δικά τους και η αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο ανάλογα με τα κέφια της στιγμής , η όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν , τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους η τη βία η τον δόλο.
Α! πόσο την χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη! Ο έλληνας εχει την πιο αδύνατη μνήμη από μας, έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν λίγο τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις. Θες να σαγηνεύσεις την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική; Πες τους : «Σας υπόσχομαι αλλαγή» Πες τους : «Θα θεσπίσω νέους νόμους» Αυτό αρκεί. Με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία τους , το αψίκορο πάθος του. Τι φαεινές συλλήψεις θα βρεις μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής!
Εμείς δειλά-δειλά και μόνο με το χέρι του πραίτωρα τολμήσαμε , διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες να ξεφύγουμε από τους άκαμπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου μας , και πάλι διατηρώντας όλους τους τύπους , όλα τα εξωτερικά περιβλήματα. Τούτη η υποκρισία των μορφών , όταν η ουσία αλλάζει , δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχειά του βαραίνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχουμε αιώνες εκεί που οι έλληνες εκάμφθησαν σε δεκαετηρίδες.
… Μεσα στους πιο πολλούς έλληνες , άμα σκάψεις λίγο , θα βρεις ένα ισχνό υπερόπτη Κοριολανό , έναν άσημο εκδικητικό Αλκιβιάδη , ένα εγω μεγαλύτερο από την πατρίδα. Όχι βέβαια σε όλους , αλλιώς δεν θα υπήρχαν σήμερα πια ελληνικές πόλεις. Αλλα όποιος διοικεί , σαν κι εσένα , έναν λαό, πρέπει να γνωρίζει τις άρχουσες ροπές , που δεν φτάνουν βέβαια ως την φανερή ακρότητα του ωραίου αθηναίου η του δικού μας Γάιου Μάρκου, αλλα τείνουν προς τα εκεί. Οι πολλοί, από χίλιους δυο λόγους, γιατι είναι πιο μικροί και πιο αδύνατοι, σταματούν μεσοδρομίς. Μα και μ’ αυτούς, το κακό γίνεται. …
Οι έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν επάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος , θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης ακόμα κι όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία η στο δικαστήριο. Ο έλληνας ζητεί από τον νόμο δικαιοσύνη για την δική του προσωπική περίπτωση. Εάν τύχει και ο νόμος , δίκαιος στην ολότητά του και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις όπως η δική του, δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτεί. Και εν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων, πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη. Το διακήρυξε αυτό και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Δεν δέχεται να θυσιάσει την δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σε έναν νόμο σκόπιμο και δίκαιο στην γενικότητά του.
Ετσι είναι οι πολλοί στις πόλεις που τώρα πρόκειται να διοικήσεις . Ετσι διαφορετικοί, αν όχι από μας, όμως από τους πατέρες μας, που θεμελίωσαν το μεγαλείο της παλιάς, της αληθινής μας δημοκρατίας.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ … Οσο περνούν οι αιώνες, τόσο εμείς και οι λαοί που κυβερνούμε γινόμαστε περισσότερο ατομιστές, ως που μια μέρα να μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στην μόνωση των μικρών μας εαυτών. Νομίζω ότι οι έλληνες επάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν τον θανάσιμο κατήφορο.
Δεν σου έκανε κιόλας εντύπωση καλέ μου Νάβιε, η αδιαφορία του έλληνα για τον συμπολίτη του; Όχι πως δεν θα του δανείσει μια χύτρα να μαγειρέψει, όχι πως αν τύχει μια αρρώστια δεν θα τον γιατροπορέψει, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα, για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του, βοηθά ο έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον. Βοηθά και τον ξένο πρόθυμα, με την ιδέα μάλιστα, που χάρις στους μεγάλους στωικούς, πάντα τον κατέχει, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να δίνει στον ασθενέστερο, στον αβοήθητο. Είναι κι αυτό ένας τρόπος υπεροχής… Λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του, κάτι άλλο θέλω να πω, αλλα μου πέφτει δύσκολο να σου το εξηγήσω. Θα αρχίσω με παραδείγματα, που αν προσέξεις, ανάλογα θα δεις και εσύ ο ίδιος πολλά με τα μάτια σου.
Ακόμη υπάρχουν ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασέ τους καθώς είναι χρέος σου και πες μου αν άκουσες κανέναν από αυτούς ποτέ να επαινεί τον ομότεχνό του. Δεν χάνει τον καιρό του σε επαίνους ο έλληνας. Δεν χαίρεται τον έπαινο. Χαίρεται όμως τον ψόγο και γι αυτόν πάντα βρίσκει καιρό. Για την κατανόηση, την αληθινή, αυτήν που βγαίνει από την συμπάθεια γι αυτό που κατανοείς, δεν θέλει τίποτε να θυσιάσει. Το κίνητρο της δικαιοσύνης δεν τον κινεί για να επαινέσει ότι αξίζει τον έπαινο. Όχι πως δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος, αλλα δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Θαυμάζει ότι είναι ο δικός του κόσμος.
Κάθε άλλον τον υποτιμά ! Όταν ένας πολίτης άξιος, δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του, λέει o έλληνας: αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιώτερός του, τι πειράζει αν και αυτός δεν αναγνωρίζεται; Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον έλληνα την δυνατότητα να είναι δίκαιος. …Μόνον όταν δημιουργηθούν συμφέροντα που συμβαίνει να είναι κοινά σε πολλά άτομα μαζί , βλέπεις την συναδέλφωση και την αλληλεγγύη. Στον κάθε έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά. Γι αυτό οι πολιτικές των φατρίες είναι φατρίες συμφερόντων, και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΕΜΠΤΟ …Νάβιε, ο Κάτων από καιρό έχει πεθάνει και πέθανε μαζί του και η παλιά μας δημοκρατία. Τώρα βαδίζουμε κι εμείς τον δρόμο των ελλήνων ως που και οι δικοί μας εγωισμοί κάθε μέρα ωμότεροι και βιαιότεροι να σκεπάσουν με την πλημμυρίδα τους την Σύγκλητο και την αγορά και ολόκληρη την αθάνατη πόλη.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚΤΟ Εδώ και δυο εβδομάδες σου έγραφα για το φυγόκεντρο εγωισμό των ελλήνων. Δεν θυμάμαι όμως αν σου έγραψα το χειρότερο. Κινημένος από την ίδια εγωπάθεια, την ρίζα αυτή του κάθε ελληνικού κακού (ας βοηθήσουν οι θεοί να μην γίνει και των δικών μας δεινών η μολυσμένη πηγή) ο έλληνας δε συχωράει στον συμπολίτη του καμία προκοπή. Όποιον τον ξεπεράσει, ο έλληνας τον φθονεί με πάθος και αν είναι στο χέρι του να τον γκρεμίσει από εκεί που ανέβηκε θα το κάνει.
Μα το πιο σπουδαίο, για να καταλάβεις τον έλληνα, είναι να σπουδάσεις τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει τον φθόνο του, τον τρόπο που εφηύρε για να γκρεμίζει καλύτερα. Είναι ένας τρόπος πιο κομψός από το δικό μας γέννημα σοφιστικής ευστροφίας και διανοητικής δεξιοτεχνίας. Δεν του αρέσει η χοντροκομμένη δολοφονία στους διαδρόμους του παλατιού, αλλα η λεπτοκαμωμένη συκοφαντία, ένα είδος αναίμακτου, ηθικού φόνου, ενός φόνου διακριτικότερου και εντελέστερου, που αφήνει του δολοφονημένου την σάρκα σχεδόν ανέπαφη, να περιφέρει την ατίμωση και την γύμνια της στους δρόμους και στις πλατείες.
Γιατι και την συκοφαντία, αγαπητέ μου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη οι θαυμάσιοι, οι φιλότεχνοι έλληνες, οι πρώτοι δημιουργοί του καλού και του κακού λόγου. Το να επινοήσεις ένα ψέμα για κάποιον και να το διαλαλήσεις, αυτό είναι κοινότυπο και άτεχνο. Σε πιάνει ο άλλος από το αυτί και σε αποδείχνει εύκολα συκοφάντη και σε εξευτελίζει.
Η τέχνη είναι να συκοφαντείς χωρίς να ενσωματώνεις πουθενά ολόκληρη την συκοφαντία, μονο να την αφήνεις να την συνάγουν οι άλλοι από τα συμφραζόμενα και έτσι ασυνείδητα να υποβάλλεται σε όποιον την ακούει. Η τέχνη είναι να βρίσκεις τον διφορούμενο λόγο, που άμα σε ρωτήσουν γιατι τον είπες, να μπορείς να πεις πως τον είπες με την καλή έννοια, και πάλι εκείνος που τον ακούει να αισθάνεται πως πρέπει να τον εννοήσει με την κακή του σημασία.
…. Αυτό είναι το αγχέμαχο όπλο με το οποίο πολεμάει ο έλληνας τον έλληνα, ο ηγέτης τον ηγέτη, ο φιλόσοφος τον φιλόσοφο, ο ποιητής τον ποιητή αλλα και ο ανάξιος τον άξιο, ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατό.
…. και ξένος, θα δοκιμάσεις την αιχμή τούτου του όπλου κι εσύ όπως την δοκίμασα κι εγώ.
Θα απορήσεις σε τι κοινωνική περιωπή βάζουν οι έλληνες τους δεξιοτέχνες της συκοφαντίας , πως τους φοβούνται οι πολλοί και αγαθοί, και πως τους υπολήπτονται οι χρησμοθήρες και πως γλυκομίλητα τους χαιρετούν όταν τους συναντούν στις στοές και στην αγορά.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΒΔΟΜΟ …Το ανυπότακτο σε κάθε πειθαρχία, η περιφρόνηση των άλλων και ο φθόνος, η αρρωστημένη διόγκωση της ατομικότητας σπρώχνουν σχεδόν τον Έλληνα να θεωρεί τον εαυτό του πρώτο ανάμεσα στους άλλους.
Αδιαφορώντας για όλους και για όλα, παραβλέποντας ότι γίνηκε πριν και ότι γίνεται γύρω του, αρχίζει κάθε φορά από την αρχή και δεν αμφιβάλλει πως πορεύεται πρώτος τον δρόμο το σωστό.
Ταλαιπωρεί από αιώνες την ελληνική ζωή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη του έλληνα στην προσωπική του γνώμη και στις προσωπικές του δυνατότητες. Παρά να υποβάλει τη σκέψη του στην βάσανο μιας ομαδικής συζήτησης, προτιμάει να ριψοκινδυνεύει με μόνες τις προσωπικές του δυνάμεις.
Πρόσεξε τις συσκέψεις των ηγετών των πολιτικών μερίδων τους με τους δήθεν φίλους των και θα δεις ότι οι περισσότερες είναι προσχήματα. Ο ηγέτης λεει την γνώμη του, βελτιώνει την διατύπωσή της με τις πολλές επαναλήψεις, χωρίς ούτε να περιμένει, ούτε να θέλει καμία αντιγνωμία.
Και οι φίλοι του το ξέρουν καλά αυτό και συχνάζουν σε αυτές τις συσκέψεις η για να μάθουν τα νέα της ημέρας η για να βρουν ευκαιρία να κολακέψουν τον ηγέτη.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο έλληνας πολιτικός ανακυκλώνεται μόνος του μέσα στις δικές του σκέψεις, γιατι πιστεύει πως αυτές αρκούν για το έργο του, η το χειρότερο γιατι η χρησιμοποίηση και των άλλων στην εκτέλεσή του, θα περιόριζε την κυριότητά του επάνω στο έργο, θα το έκανε περισσότερο τέλειο, αλλα λιγότερο δικό του, και εκείνο που προέχει για τον έλληνα δεν είναι το πρώτο, αλλα το δεύτερο.
Ετσι σε πρώτη μοίρα έρχεται η τιμή του και σε δεύτερη η αξία του έργου. Αυτή είναι η αδυναμία του πολιτικού ήθους που θα παρατηρήσεις στους έλληνες δημόσιους άνδρες, που κατά τα άλλα είναι και πιο υψηλόφρονες και πιο αδέκαστοι και σχεδόν πιο φτωχοί από τους σύγχρονους δικούς μας. Οι παλιοί όμως ρωμαίοι, αυτοί κατείχαν την αρετή της μετριοφροσύνης που απουσιάζει και απουσίασε πάντα από την ελληνική πολιτική ζωή και γι’ αυτό τότε κατορθώσανε, αν και σε τόσα καθυστερημένοι, να πάρουν την κοσμοκρατορία από τα χέρια των ελλήνων.
Γιατί βλέπεις, τούτη η μοιραία για την τύχη των ελλήνων εγωπάθεια φέρνει και ένα άλλο χειρότερο δεινό: Όπου βασιλεύει, τα έργα σχεδιάζονται πάντα μέσα στα στενά όρια της ατομικότητας, σύντομα και βιαστικά, για να συντελεστούν όλα, πριν το πρόσωπο εκλείψει. Η πολιτική όμως που θεμελιώνει τις μεγάλες πολιτείες δε σηκώνει ούτε βιασύνη, ούτε συντομία. Σχεδιάζεται σε έκταση αιώνων. Δεν προσδένεται σε άτομα, αλλα σε ομάδες προσώπων , σε διαδοχικές γενιές. Στην εκτύλιξή της εξαφανίζεται το εφήμερο άτομο και παίρνουν την πρώτη θέση , διαρκέστερες υποστάσεις λαοί, οικογένειες, πολιτικές μερίδες, η κοινωνικές τάξεις. Τα εδραία πολιτικά έργα μεσα στην ιστορία είναι υπέρ προσωπικά.
Και δυστυχώς, οι έλληνες μονο σε προσωπικά έργα επιδίδονται με ζήλο. Γι αυτό η δεν φτάνουν ως την τελείωση ενός άξιου πολιτικού έργου, η όταν φτάσουν, φέρνει μέσα του το έργο του το ίδιο το σπέρμα της φθοράς. Και αυτό είναι δίκαιο.
Γιατί σκοπός των ελλήνων είναι η πρόσκαιρη λάμψη του πρόσκαιρου ατόμου, όχι η μόνιμη απρόσωπη ευόδωση του ιδίου του έργου. Έπρεπε εξαιρετικά ευνοϊκές περιστάσεις να συντρέξουν με την μεγαλοφυία του Αλέξανδρου του Μακεδόνα για να αποκτήσουν για λίγα χρόνια οι έλληνες μια κυρίαρχη πολιτική θέση στην οικουμένη. Αλλα και εκεί το έργο, στηριγμένο σε ένα πρόσωπο, όχι σε μιαν κοινότητα ανθρώπων, ούτε σε μία πολύχρονη παράδοση, μόλις εξαφανίστηκε ο δημιουργός του, διαλύθηκε μέσα σε χέρια των ιδίων εκείνων ανθρώπων που όταν ο Αλέξανδρος ζούσε, στάθηκαν οι απαραίτητοι συντελεστές του. Αλλα το έργο, βλέπεις , δεν ήταν δικό τους. Δεν τους είχε κάνει ο αυταρχικός ηγέτης κοινωνούς στην τιμή του έργου, αλλα θήτες του γιγάντιου εγωισμού του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΓΔΟΟ Ποτέ, μα ποτέ δεν θέλησα να σου πω ότι λείπει η πολιτική σκέψη από την Ελλάδα. Απεναντίας πιστεύω πως αφθονεί, περισσότερο μάλιστα απ’ όσο φαντάζεται όποιος βλέπει τα πράγματα από έξω. Μόνο που δεν μας είναι αισθητή η παρουσία της, γιατι οι άνδρες που την κατέχουν φθείρονται ο ένας από τον άλλον σε μιαν αδιάκοπη πεισματική και το πιο συχνά, μάταιη σύγκρουση. Εάν λείπει κάτι των ελλήνων πολιτικών, δεν είναι ούτε η δύναμη της σκέψης, ούτε η αγωνιστική διάθεση. Στο χαρακτήρα, στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια. Φωλιάζει στην άρνησή τους να δεχθούν να εξαφανίσουν το άτομό τους για την ευόδωση ενός ομαδικού έργου.
Δεν κρίνουν ποτέ με δικαιοσύνη το συναγωνιστή τους και γι αυτό δεν υποτάσσονται ποτέ στην υπεροχή του. Δεν έχουν την υπομονή μέσα στον κύκλο των ισοτίμων, να περιμένουν με την τάξη του κλήρου η της ηλικίας την σειρά τους.
Ετσι διασπαθίζοντας την δύναμη του και τις αρετές του κατάντησε ο λαός με την υψηλότερη και πλουσιότερη στην θεωρία πολιτική σκέψη, να μείνει τόσο πίσω από μας στις πρακτικές πολιτικές του επιδόσεις.
… τα δεινά , όσα υποφέρανε ως τα σήμερα οι έλληνες, μα θαρρώ και όσα θα υποφέρουν στο μέλλον, μια έχουν κύρια και πρώτη πηγή, την φιλοπρωτία, την νόμιμη θυγατέρα του τρομερού των εγωισμού. Μου γράφεις πως αυτό συμβαίνει και αλλού και προ παντός σε μας.
Η διαφορά καλέ μου φίλε, έγκειται στο μέτρο και στην ένταση της φιλοπρωτίας. Βέβαια και εμείς σήμερα δεν υστερούμε . Αλλα την εποχή που θεμελιώνονταν το μεγαλείο της Ρώμης δεν είχαν υπερβεί οι δικοί μας το πρεπούμενο μέτρο.
Υποτάσσονταν στον κοινό νόμο και στους γενικούς σκοπούς της πολιτείας, ενώ οι έλληνες το ξεπέρασαν πριν προφτάσουν να στεριώσουν την δύναμή τους στην οικουμένη. Όσο όμως αυστηρότερος και αν θέλω να είμαι, καθώς είναι χρέος μου, για μας τους ρωμαίους, δεν ξέρω αν μεταξύ των ρωμαίων, και σήμερα ακόμα, υπάρχουν τόσο φανατικοί και αδίστακτοι στο κυνήγημα των τιμών, όσοι υπήρξανε μεταξύ των ελλήνων στους ενδοξότερους τους αιώνες.
Μήπως υπερβάλω καλέ μου φίλε; Μήπως βλέπω το θαυμαστό γένος των ελλήνων με τα μάτια της γεροντικής κακίας; μα είναι χρόνια τώρα που με το λυχνάρι και με του ήλιου το φως διαβάζω Αριστοφάνη, Δημοσθένη, Ευριπίδη, Θεόφραστο, Επίκουρο, Ζήνωνα, Χρύσιππο και όλο και βεβαιώνομαι περισσότερο πως δεν είμαι μόνος στον τρόπο που τους κρίνω.
Όχι φίλε μου, δε βλέπω πως είμαι άδικος όταν λέγω πως πρόθεσή τους συνήθως δεν είναι να ξεπεράσουν σε αξιότητα η και σε καλή φήμη τον αντίπαλό τους, αλλα να τον κατεβάσουν στα μάτια του κόσμου κάτω από την δική τους θέση, όποια κι αν είναι.
Την αρχαία «ύβριν» των την κατεβάσανε στο χαμηλότερο επίπεδο. Κάποτε με τούτη την ισοπέδωση προς τα κάτω νομίζουν ότι επαναφέρουν το πολίτευμά τους στην ορθή του βάση. Μάταια ξεχώρισε ο μεγάλος Σταγειρίτης την «δημοκρατία» (Σ.Μ. οχλοκρατία) από την «πολιτεία» (Σ.Μ. ορθή δημοκρατία).
Η θέλησή τους για ισότητα, άμα την αναλύσεις, θα δεις ότι δεν απορρέει από την αγάπη της δικαιοσύνης, αλλα από τον φθόνο της υπέρτερης αξίας. «Μια που εγώ , λεει ο έλληνας, δεν είμαι άξιος να ανέβω ψηλότερα από σένα, τότε τουλάχιστον και εσύ να μην ανεβείς από μένα ψηλότερα.
Συμβιβάζομαι με την ισότητα». Συμβιβάζεται με την ισότητα ο έλληνας, γιατι τι άλλο είναι παρά συμβιβασμός να πιστεύεις ανομολόγητα πως αξίζεις την πρώτη θέση και να δέχεσαι μία ίση με των άλλων ! Μέσα του λοιπόν δεν αδικεί τόσο ο έλληνας, όσο πλανάται. Γεννήθηκε με την ψευδαίσθηση της υπεροχής. Και ύστερα θα συναντήσεις και μεταξύ των ελλήνων την άλλη ψευδαίσθηση που τους κάνει να υπερτιμούνε την μία αρετή που έχουν και να υποτιμούν τις άλλες που τους λείπουν.
Είδα δειλούς που φαντάζονταν πως μπορούν να ξεπεράσουν όλους μονάχα με την εξυπνάδα τους και ανδρείους που πίστευαν πως φτάνει για να ξεπεράσουν όλους η ανδρεία τους. Είδα έξυπνους που φαντάζονταν ότι δεν χρειάζεται να γίνουν πρώτοι, ούτε η επιστήμη, ούτε η αρετή. Είδα κάτι σοφούς που θελαν να σταθούν επάνω από τους έξυπνους και από τους ανδρείους με μόνη την επιστήμη και την σοφία. Πόσο αλήθεια άμαθοι της ζωής μπορεί να είναι αυτοί οι αφεντάδες της γνώσης!
Τι κακό μας έκανε αυτός ο Πλάτωνας ! Πόσους δολοπλόκους πήρε στο λαιμό του που νομίσανε πως είναι «άνδρες βασιλικοί» ! Μα είδα τέλος, αγαπητέ μου Νάβιε και κάτι ενάρετους, που δεν το χώνευαν να μην είναι πρώτοι στην πολιτεία, αφού ηταν πρώτοι στην αρετή. Και βέβαια δεν στασίαζαν όπως οι βάναυσοι και οι κακοί, αλλά αποσύρονταν σιωπηλοί και απογοητευμένοι στους αγρούς των, αφήνοντας τον δήμο στα χέρια των δημαγωγών και των συκοφαντών, η δηλητηριάζανε την ίδια τους την αρετή και τους ωραίους της λόγους με την πίκρα της αποτυχίας των, σαν οι ηγεσίες των πολιτειών να μην ήταν μοιραία υποταγμένες στις ιδιοτροπίες της τύχης και του χρόνου και σε λογής άλλους συνδυασμούς δυνάμεων που συνεχώς τις απομακρύνουν από την ιδεατή τους μορφή και τις παραδίνουν στα χέρια των ανάξιων η των μέτριων.
Τέτοια είναι τα πάθη και οι αδυναμίες που φθείρουν τους ηγέτες των ελληνικών πόλεων. Όσο για τους οπαδούς των ηγετών αυτών, έχουν και αυτοί την ιδιοτυπίαμτους στον μακάριο εκείνο τόπο. Είναι οπαδοί, πραγματικοί οπαδοί, μόνο όσοι έχασαν οριστικά την ελπίδα να γίνουν και αυτοί ηγέτες. Ετσι θα παρατηρήσεις ότι πιστοί οπαδοί είναι μόνο οι γεροντότεροι από τον ηγέτη τους. Ελάχιστοι είναι οι οπαδοί από πίστη ιδεολογική η από πίστη στον ηγέτη. Οι πολλοί είναι πειθαναγκασμένοι από τα πράγματα, γιατι ατύχησαν, γιατι βαρέθηκαν η λιγοψύχησαν. Γι αυτό είναι και όλοι προσωρινοί, άπιστοι, ενεδρεύοντες οπαδοί, ώσπου να περάσει η κακιά ώρα.
Μα και αυτοί που μένουν και όσο μένουν οπαδοί, προσπαθούν συνεχώς να αναποδογυρίσουν την τάξη της ηγεσίας και να διευθύνουν αυτοί από το παρασκήνιο τον ηγέτη. Γι αυτό και βλέπεις τόσο συχνά να είναι περιζήτητοι οι μέτριοι ηγέτες που προσφέρονται ευκολότερα στην παρασκηνιακή ηγεσία των οπαδών τους. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει σημασία να ξέρεις ποιος είναι ο ονομαστικός ηγέτης μιας πολιτικής μερίδας αλλά ποιοι εκ του αφανούς τον διευθύνουν. Βλέπεις είναι μερικοί άνθρωποι που δεν είναι προικισμένοι με τα χαρίσματα με τα οποία αποκτάς τα φαινόμενα της ηγεσίας αλλά μονο με εκείνα που χρειάζονται για την ουσία της, για την άσκηση της εξουσίας . Είναι αναγκασμένοι λοιπόν οι τέτοιοι να περιοριστούν στον ρόλο του υποβολέα και να αφήσουν τους άλλους που κατέχουν τα φαινόμενα να χαριεντίζονται επάνω στην σκηνή.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΝΑΤΟ …Και ύστερα, μήπως δεν βλέπω και την άλλη όψη του πράγματος ;
Ας παραπονιόμαστε για την ελληνική εγωπάθεια εμείς που διαρκώς επάνω της σκοντάφτουμε, γιατι έχουμε να κάνουμε με την ελληνική πόλη και τους πολιτικούς της. Εχει και την εξαίσια πλευρά της η υπερτροφία αυτή της προσωπικότητας, που στις κακές της όψεις την ονομάζουμε εγωπάθεια. Εχει την πλευρά την δημιουργική, στην φιλοσοφία, στην ποίηση, στις τέχνες, στις επιστήμες, ακόμη και στο εμπόριο και στον πόλεμο. Από αυτήν αναβλύζει όλη η δόξα των ελλήνων, η μόνη δόξα στην ιστορία που μπορεί να σταθεί πλάι στην δική μας. Φοβάμαι μονάχα, γιατι…και ας μην το βλέπεις εσύ, κατά βάθος με γοητεύουν και εμένα οι έλληνες, που είναι και θα είναι πάντα οι δάσκαλοί μου. Φοβάμαι πως φτάσαμε στον καιρό, που η φωτεινή πλευρά της προσωπικότητάς των πηγαίνει όλο μικραίνοντας και αντίθετα η σκοτεινή όλο και αυξάνει και δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω αν ετούτος ο κατήφορος μπορεί ποτέ πια να σταματήσει.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟ … Δεν σου κρύβω πως με πείραξε ο λόγος σου, πως δείχνομαι τάχα κακός και άδικος με τους έλληνες.
Ας αρχίσω λοιπόν σήμερα το γράμμα μου με έναν έπαινο γι αυτούς, για να ξεπλύνω έτσι κάπως την μομφή σου. Ο εγωισμός δεν κάνει τους έλληνες μόνο κακούς πολίτες στην αγορά, τους κάνει και καλούς στρατιώτες σον πόλεμο. Εχουν αιώνων τρόπαια που μέσα στην μνήμη τους γίνονται σαν νόμοι άγραφοι και επιβάλλουν την περιφρόνηση της κακουχίας και του κινδύνου.
Μη συγχέεις την διάλυση της στρατιωτικής δύναμης, που εχει αφορμή τις εμφύλιες έριδες, με την ατομική γενναιότητα καθώς και την πολεμική δεξιοτεχνία των ελλήνων. Μα δεν είναι μόνο στον πόλεμο ο έλληνας γενναίος και άξιος μαχητής, αλλά και στην ειρήνη. Ακριβώς γιατι η γενναιότητά του δεν είναι συλλογική, σαν των περισσοτέρων λαών, αλλά ατομική, γι αυτό δεν φοβάται. Και εκεί που βρίσκεται μόνος του, να ριψοκινδυνεύσει, στην ξενιτιά, στο παράτολμο ταξίδι, στην εξερεύνηση του αγνώστου.
Γι αυτό και τόλμησε τέτοια που εμείς δεν θα τολμούσαμε ποτέ και θεμελίωσε για αιώνες αποικίες, έξω από τις στήλες του Ηρακλέους και πέρα στα χιόνια της Σκυθίας. Και στον καιρό μας ακόμη, έλληνες δεν είναι εκείνοι που τόλμησαν να διασχίσουν άγνωστες θάλασσες για να φτάσουν στην χώρα των Ινδών και στις έμπειρες χώρες πιο κάτω από την γη των Αιθιόπων; Αναρωτιέσαι κάποτε γιατί τα τολμάει αυτά τα παράτολμα ο έλληνας;
Επειδή είναι γενναίος ο έλληνας, είναι και παίκτης. Παίζει την περιουσία του, την ζωή του και κάποτε την τιμή του. Γεννήθηκε για να σκέπτεται μόνος, για να δρα μόνος, για να μάχεται μόνος και γι αυτό δεν φοβάται την μοναξιά. Εμείς αντίθετα είμαστε από τα χρόνια τα παλιά μια υπέροχα οργανωμένη αγέλη. Σκεπτόμαστε μαζί, δρούμε μαζί, μαχόμαστε μαζί και μοιραζόμαστε μαζί την τιμή, τα λάφυρα, την δόξα.
Οι έλληνες δε δέχονται, όσο αφήνεται η φύση τους ελεύθερη, να μοιραστούν τίποτε με κανέναν. Το εθνικό τους τραγούδι, αρχίζει με έναν καυγά, γιατι θελήσανε να κάνουν μοιρασιά ανάμεσα σε άντρες που μοιρασιά δεν δέχονται (αναφέρεται στην Ιλιάδα). Και μια που πήρα τον δρόμο των επαίνων, άκουσε και αυτόν, που δεν είναι και ο μικρότερος.
Οι αυστηρές κρίσεις που τώρα βδομάδες σου γράφω, θαρρείς πως είναι μόνο δικές μου; Τις πιο πολλές τις διδάχτηκα από έναν έλληνα, από τον Επίκτητο. Νέος τον άκουσα να εξηγεί το μέγα δράμα του γένους του. Ήσυχα, καθαρά, με την ακριβολογία και την χάρη που σφράγιζε τον λόγο του, μας ετοίμαζε για έναν κόσμο που είχε πια περάσει, για μίαν Ατλαντίδα που είχε κατακαλύψει ο Ωκεανός.
Κάποτε κάνοντας την απολογία της πατρίδας του, μας έλεγε : «Δεν είναι τόσο δίκαια τα ανθρώπινα, ώστε μόνο αμαρτήματα να είναι οι αιτίες των τιμωριών. Η Τύχη, η τυφλή θεά, η τελευταία στην οποία θα πάψω να πιστεύω , πρόδωσε συχνά τους έλληνες στον δρόμο τους. Αλλα και αυτοί, πρόσθετε, την συντρέξανε με τον δικό τους τρόπο».
Μην νομίσεις όμως πως μόνο ένας Επίκτητος κατέχει την αρετή του «γνώθι σαυτόν». Σε κάθε κόχη, απάγκια της αγοράς κάθε πόλης, σε κάθε πλάτανο από κάτω της ευλογημένης ελληνικής γης, θα βρεις και έναν έλληνα, αδυσώπητο κριτή του εαυτού του. Και εύκολα θα σου ξανοιχτεί και ας είσαι ξένος. Αρκεί εσύ να μην αρχίσεις να κακολογείς τίποτε το ελληνικό, γιατι τότε ξυπνάει μέσα του μια άλλη αρετή, η περηφάνια.
Ναι, ναι, σε βλέπω να γελάς, Ατίλιε Νάβιε, αυτούς τους ταπεινούς κόλακες που σέρνονται στους προθαλάμους μας, γελάς που τους ονομάζω περήφανους. Και όμως θα αστοχήσεις στο έργο σου αν αγνοήσεις αυτήν την αλήθεια.
Πρόσεξε την υπεροψία και την φιλοτιμία των ελλήνων. Μην πλανάσαι! `Εχουν την ευαισθησία των ξεπεσμένων ευγενών. Είναι γκρεμισμένοι κοσμοκράτορες, ποτέ όμως τόσο χαμηλά πεσμένοι ώστε να ξεχάσουν τι ήτανε!
Η πολυσύνθετη ψυχή τους χωράει λογής αντιφάσεις και έρχονται ώρες που για πολλούς είναι δίκαιος ο ειρωνικός λόγος του Ιουβενάλιου «Graeculus esuriens, in coelum jusseris , ibit» (τον λιμασμένο γραικύλο, κι αν στον ουρανό τον προστάξεις να πάει, θα πάει).
Άλλοι όμως είναι τούτοι οι γραικύλοι και άλλοι οι έλληνες. Και το πιο περίεργο, οι ίδιοι τούτοι σε άλλες ώρες είναι γραικύλοι (graeculus) και σε άλλες έλληνες(graeci). Δεν πρέπει ποτέ να δώσεις την εντύπωση στον έλληνα ότι του αφαίρεσες την ελευθερία του. `Άφησε τον, όσο μπορείς, να ταράζεται, να θορυβεί και να ικανοποιεί την πολιτική του μανία, μέσα στην σφαίρα που δεν κινδυνεύουν τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας. Εσύ πρέπει να έχεις την τέχνη να επεμβαίνεις μόνο την τελευταία στιγμή, όταν δεν μπορείς να βάλεις τους έλληνες να αποτρέψουν το δυσάρεστο. Πάντοτε βρίσκονται οι διαφωνούντες μεταξύ των ελλήνων, που θα είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, είτε θεληματικά, είτε συνηθέστερα, άθελά τους. Υποβοηθώντας το τυφλό παιγνίδι των φατριών από το παρασκήνιο, χωρίς να προσβάλλεις την περηφάνιά τους, μπορεί να οδηγήσεις τις ελληνικές πόλεις προς το καλό πολύ ευκολότερα παρά με τις σοφότερες διαταγές που θα εξέδιδες, αν ήσουνα ανθύπατος στην Ισπανία η στην Ιλλυρία.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΝΔΕΚΑΤΟ Όμως αν θέλεις στην Ελλάδα πραγματικά να επιβάλεις μία απόφασή σου, όσο σωστή και αν είναι, κοίταξε να μην φανεί η πρόθεσή σου. Πρέπει να θυσιάσεις την τιμή μίας απόφασης για να την επιβάλεις μεταξύ των ελλήνων. Κάλεσε ιδιαιτέρως έναν-έναν τους αρχηγούς των μερίδων, δώσε στον καθένα την ευκαιρία μίας επίπλαστης πρωτοβουλίας.
Φυσικά, αν δυστροπούν, να τους τρομάξεις, αλλά και αυτό υπό εχεμύθεια, χωρίς να αναγκάσεις την φιλοτιμία τους να πάρει τα όπλα. Δώσε τους κάποια περιθώρια έντιμης υποχώρησης και όταν ακόμη στην πραγματικότητα διατάσεις, μην τους πεις ότι διατάσεις.
Πες τους ότι δεν διατάσεις, αλλά ότι αν δεν γίνει τούτο κι εκείνο, τότε οι ρωμαϊκές λεγεώνες θα αναγκαστούν να μετασταθμεύσουν για λόγους ασφαλείας σε άλλη επαρχία και τότε μπορεί τίποτε Γέτες η Κέλτες η Δακοί να στείλουν τα στίφη τους να ερημώσουν την χώρα και ας αναμετρήσουν οι ίδιοι τις συνέπειες και ας αποφασίσουν.
… Όλα αυτά δεν σου τα λέω για να σε κάνω να περιφρονείς τους έλληνες. Απεναντίας σου τα λέω για να τους καταλάβεις και να τους προσέξεις. Ακόμη και σήμερα διατηρούν τα ίχνη μερικών αρετών που μοιάζουν με την χόβολη μίας μεγάλης πυρράς.
Μελετητές της ψυχής των ατόμων και του όχλου, θα τους δεις να εκτελούν μερικούς θαυμάσιους ελιγμούς, να χαράζουν πολιτικά σχέδια περίλαμπρα, με μια ευκινησία στην σκέψη και μια γοργότητα στις αντιδράσεις που εμείς εδώ ποτέ δεν φτάσαμε. Μόνο που ύστερα θα μελαγχολήσεις βλέποντας πως είναι πια ασήμαντοι οι σκοποί για τους οποίους ξοδεύονται αυτά τα εξαίσια χαρίσματα.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΩΔΕΚΑΤΟ Πρόσεξε αυτούς τους παλικαράδες της πολιτικής, που δεν καταλαβαίνουν ότι είναι γελοίο να έχεις το ύφος του δυνατού και του τρανού, όταν από καιρό έχεις πάψει να είσαι. Καθώς τρέφονται από την οπτασία των περασμένων τους μεγαλείων και δεν μπορούν να συμμορφωθούν με τις σημερινές τους διαστάσεις, πολύ θα σε ταλαιπωρήσουν με την αξίωσή τους να μην επεμβαίνεις στα πράγματα της πόλης τους.
Εδώ τελειώνουν οι Οξυρρύγχειοι πάπυροι (σε μετάφραση Κωνσταντίνου Τσάτσου).»
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 8:10 μμ
σχολιαστης
Ελένη , δεν έχει νόημα να προσθέτεις κάτι που δεν είπε ο Κίσιγκερ! 🙂
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 8:14 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Ελένη καλησπέρα, το πιο πιθανό είναι ότι οι περίφημες απόψεις του Μενίκιου αποτελούν κατασκεύασμα, για την ακρίβεια παιγνιώδης πρόκληση του αείμνηστου Κωνσταντίνου Τσάτσου πολλές δεκαετίας πριν, αλλά πάντως μεταπολεμικά.
Βέβαια ο Τσάτσος δεν έκανε απάτη αλλά η πρόκληση που χρησιμοποίησε έμεινε και πολλοί θεωρούν τις απόψεις του Μενίκιου υπαρκτές , όπως και τον ίδιο (δεν πρέπει να υπηρξε κάποιος τέτοιος).
Άρα μάλλον μιλάμε για τις απόψεις κάποιου Έλληνα διανοούμενου κάποιους πολλούς …αιώνες μετά 🙂
Εϊναι ενδιαφέρουσα καταγραφή όμως και υπήρξε δεν υπήρξε καλά έκανες και το έβαλες και εμένα (φαντάζομαι και τους άλλους) με ιντριγκάρει.
Σωστά επίσης λες ότι «φέρεται» να τα είπε αυτά ο Κίσσινγκερ.
Δεν προκύπτει από κάπου ότι τα είπε, άσε που το θεωρώ και υπερβολικό να τάλεγε κάποιος διπλωμάτης του επιπέδου του.
Μάλλον αποτελούν ερμηνεία του τι νομίζουμε εμείς ότι θα σκεφτόταν για τα σχεδιά του σχετικά με τον ..ελληνισμό
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 9:05 μμ
Eleni
Το ζήτημα δεν είναι εάν όλα αυτά πράγματι ελέχθησαν. Ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να τ’αποδείξουμε. Εάν αυτή η φράση του Κίσσιγκερ μπορούσε να συνδεθεί με το υπόλοιπο κείμενο ισως να ήταν ποιο εύκολο να καταλάβουμε εάν πράγματι λέχθηκε ή όχι και με ποια λογική. Σ’ένα ορισμένο πλαίσιο θα μπορούσε ένας διπλωμάτης του επιπέδου του να πει κάποια πράγματα, προπαντός όταν ο λόγος του θα μπορούσε να έχει κάποιο ιδιαίτερο σκοπό. Θα είχε π.χ. νόημα να δούμε εάν υπάρχει κάπου κάποιο αυθεντικό κείμενο, πότε πρωτοκυκλοφόρησε, με την ευκαιρία τίνος πράγματος και γιατί τώρα επανέρχεται με τόση συχνότητα όπως και με τόση συχνότητα διαψεύδεται;
Είτε τα κείμενα είναι αυθεντικά είτε όχι, το θέμα είναι εάν αναγνωρίζουμε σ’αυτά κάτι που είναι αληθοφανές. Γιατί μας συγκινούν; Τι αναγνωρίζουμε ή τι μας πικραίνει στις αξιολογήσεις των άλλων για εμάς; Υπάρχουν εθνικά χαρακτηριστικά ή όλα αυτά είναι μύθος; όλοι οι λαοί είναι ίδιοι με ελαττώματα και προτερήματα κοινά ή υπάρχουν λαοί με ιδιαίτερη σύνδεση με το παρελθόν και τη παράδοσή τους; Και αυτός είναι πάντα ο λόγος να ξεχωρίζουν;
Είμαστε από τους λίγους λαούς που έχουμε κρατήσει ακόμη τη λαϊκή μας παράδοση. Οι δημοτικοί χοροί και τα τραγούδια είναι ακόμη ζωντανό κομμάτι της κουλτούρας μας όταν κανένας άλλος ευρωπαϊκός λαός δεν τα διατήρησε με την ένταση που τα διατηρήσαμε εμείς. Αυτό είναι καλό ή κακό; Είναι ένα κομμάτι της ιδιαιτερότητάς μας; Απόδειξη ότι έχουμε ακόμη στενή σχέση με το παρελθόν μας; ότι δεν επηρεαζόμαστε τόσο εύκολο και δεν διαγράφουμε ότι μας συνδέει με την ομάδα;
Μην περιορίζουμε τα εν λόγω κείμενα μόνο στην αυθεντικότητά τους όσο στο λόγο τους που μας ιντριγκάρουν και μας κάνουν να σκεφτούμε πάνω στο τι νομίζουμε ότι είναι ξεχωριστό σ’αυτό το λαό και καθορίζει τη μοίρα του.
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 9:21 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Δεν έχω αντίρρηση και δεν θέλω να τα περιορίσω (το διάβασα και σου είπα και παραπάνω ότι το διάβασα με ενδιαφέρον) , απλώς σου λέω ότι αυτό που σκέφτηκες το σκέφτηκε και ο Κ. Τσάτσος, αλλά το ..βοήθησε και λίγο (άλλο να λες η άποψή μου για τους συμπατριώτες μου Έλληνες είναι αυτή – μπορεί να σε αρχίσουν και στα ..γαλλικά, ειδικά εποχές με ΕΡΕ και τέτοια) και άλλο να τα έχει πει ο Μενένιος ..Άπιος στον ..αντικαταστάτη του.
Εμένα αυτά μου αρέσουνε (αλήθεια), ποτέ δεν τσαντίστηκα όταν έγινα αντικέιμενο του παιχνιδιού ειδικά αν είναι ευφυές και ορέο (φυσικά την έχω πατήσει άπειρες φορές και συνήθως κατά τύχη ανακαλύπτω την αλήθεια και σε λίγες περιπτώσεις) άρα ακούω αυτό που λες και όντως δεν βρίσκω λάθος να συζητηθεί το περιεχόμενο των ..επιστολών.
Μη βαράς ντε, μια κουβέντα είπαμε ..τζαστ φορ δε ρέκορντ 🙂
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 9:54 μμ
Eleni
Τη συνεχίζω τη συζήτηση γιατί θίγει το θέμα της εθνικής ταυτότητας και μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε για την ανάδειξη αυτού του θέματος » μετά την μνημονίου εποχή» .
Προσέξατε πόσο το θέμα της ιστορίας, της ιδιαιτερότητάς μας, της υπεροχής μας, της παγκόσμιας συνωμοσίας εναντίον μας έχει επικρατήσει στις συζητήσεις σε όλα σχεδόν τα μπλογκς και τις διάφορες αναρτήσεις; Πόσο συχνά εμφανίζεται η ελληνική σημαία και πόσο συχνά ελληνικά σύμβολα χρησιμοποιούνται για το προφίλ των ατόμων;
Η Χρυσή Αυγή είναι ακριβώς η κραυγαλέα ανάδειξη του θέματος της εθνικής ταυτότητας που φαίνεται να έχει κερδίσει η αντίληψη για την ανάγκη της προστασίας της. Η φράση του Τσώρτσιλ μας προκαλεί να σκεφτούμε για το σήμερα. Πόσες επικλίσεις και αναφορές για τα προτερήματα και τα ελαττώματα της φυλής μας έχουν γίνει από τότε που άρχισε η εθνική μας τραγωδία. Ακόμη και η Αριστερά δεν μπόρεσε ν’αγνοήσει την εθνική διάσταση, δηλ. περιόρισε αρκετά τη ταξική ανάλυση προς όφελος εθνικών αναφορών . Ουσιαστικά φαίνεται ότι έχουμε γίνει ένας λαός που άρχισε ν’αναδιπλώνεται στη παράδοση, τη θρησκεία του, στους προγόνους του, στην υπεροχή της φυλής και να βλέπει τον υπόλοιπο κόσμο και δη τους ευρωπαίους πλέον με καχυποψία. Η κρίση, δημιούργησε πέρα από όλα τ’άλλα, ένα ρήγμα στη σχέση μας με τη κουλτούρα και τον ευρωπαϊκό λόγο. Όλες μας οι συζητήσεις περιορίζονται στη προδοσία των ευρωπαίων και έχει περιοριστεί οτιδήποτε άλλο απασχολεί αυτή τη στιγμή την Ευρώπη.
Και δεν βαράω Αθηναίε. Το ότι το διάβασες και το βρήκες ενδιαφέρον μας επιτρέπει να συζητήσουμε επί συγκεκριμένου κειμένου και όχι με αοριστολογίες.
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:12 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Οι συμπεριφορές που λες ισχύουν και με βρίσκουν σύμφωνο πολλές παρατηρήσεις σου.
Όμως δεν συνιστούν στοιχεία εθνικής ταυτότητας.
Σε αυτό ο Κωνσταντίνος Τσάτσος 🙂 υπερέβαλλε, δεν είναι ζήτημα συνηθειών και στοιχείων εθνικής ταυτότητας και μάλιστα ..προαιώνιων.
Αποτελεί όμως συνέπεια μιας …ροπής προς τον ιδεαλισμό και προς τις εσχατολογικές ερμηνείες των πάντων, στο έδαφος των οποίων ..φύονται και ευδοκιμούν οι συμπεριφορές που αναφέρεις.
Δεν είναι μάλσιτα ..καινοφανείς και όχι μόνο έχουν αποτελέσει ..αβελτηρία σε προσπάθειες να πάμε λίγο παραπέρα πολλάκις, αλλά και έχουν παίξει το ρόλο τους σε πολτικές κοινωνικές μέχρι και σε εθνικές καταστροφές
Δυστυχώς ζούμε την εποχή (μεταβατική τη λένε οι περισσότεροι) που έχουν πάλι δημιουργηθεί οι όροι και έχουν ευθυγραμμιστεί τα άστρα (μιας και μιλάμε για ιδεαλισμούς) για άλλη μια περιπέτεια που θα τη θυμόμαστε και εμείς και οι απόγονοί μας.
Τώρα άμα υπάρχουν προϋποθέσεις να αλλάξει ρότα το καράβι, θα έλεγα ότι γίνεται , όμως όλο και πιο δύσκολα.
ΥΓ Αθηναίος είμαι, αλλά όχι από πεποίθηση σαν τον Αφώτιστο, από πάθηση, όχι πως έχει σημασία ..τζαστ φορ δε ρέκορντ 🙂
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:22 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Οι συμπεριφορές που λες ισχύουν και με βρίσκουν σύμφωνο πολλές παρατηρήσεις σου.
Όμως δεν συνιστούν στοιχεία εθνικής ταυτότητας.
Σε αυτό ο Κωνσταντίνος Τσάτσος 🙂 υπερέβαλλε, δεν είναι ζήτημα συνηθειών και στοιχείων εθνικής ταυτότητας και μάλιστα ..προαιώνιων.
Αποτελεί όμως συνέπεια μιας …ροπής προς τον ιδεαλισμό και προς τις εσχατολογικές ερμηνείες των πάντων, στο έδαφος των οποίων ..φύονται και ευδοκιμούν οι συμπεριφορές που αναφέρεις.
Δεν είναι μάλσιτα ..καινοφανείς και όχι μόνο έχουν αποτελέσει ..αβελτηρία σε προσπάθειες να πάμε λίγο παραπέρα πολλάκις, αλλά και έχουν παίξει το ρόλο τους σε πολτικές κοινωνικές μέχρι και σε εθνικές καταστροφές
Δυστυχώς ζούμε την εποχή (μεταβατική τη λένε οι περισσότεροι) που έχουν πάλι δημιουργηθεί οι όροι και έχουν ευθυγραμμιστεί τα άστρα (μιας και μιλάμε για ιδεαλισμούς) για άλλη μια περιπέτεια που θα τη θυμόμαστε και εμείς και οι απόγονοί μας.
Τώρα άμα υπάρχουν προϋποθέσεις να αλλάξει ρότα το καράβι, θα έλεγα ότι γίνεται , όμως όλο και πιο δύσκολα.
ΥΓ Αθηναίος είμαι, αλλά όχι από πεποίθηση σαν τον Αφώτιστο, από πάθηση, όχι πως έχει σημασία ..τζαστ φορ δε ρέκορντ 🙂
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:23 μμ
elias
Υπάρχουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις των εθνών, η βιολογική και η κοινωνική. Η πρώτη που είχε μεγάλη διάδοση κατά την περίοδο του μεγάλου πολέμου και αποτέλεσε και την βάση της ρητορικής του ναζισμού (αλλά είχε επηρεάσει το τρόπο σκέψης των περισσότερων δυτικών , τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται ο Μαζάουερ στην Σκοτεινή Ευρώπη) τελευταία έχει πέσει σε ανυποληψία. Η δεύτερη είναι κυρίαρχη και ισχυρίζεται ότι καταλύτης για την διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης είναι το περιβάλλον που ανδρώνεται κάποιος. Υπάρχου διαφορετικοί τρόποι σκέψης (διαφορετικά σκέφτεται ο φανατικός μουσουλμάνος, διαφορετικά ένας Ευρωπαίος), αλλά ο λόγος της διαφοροποίησης είναι η εντοπιότητα και όχι τα γονίδια. Με αυτή την άποψη συμφωνώ και εγώ.
Τώρα για το ποιες είναι οι σημαντικότερες πόλεις στην ιστορία διαφωνώ με το Πάνο στο ότι είναι η Ρώμη και πιστεύω ότι είναι η Αθήνα και τα Ιεροσόλυμα όπως ακριβώς το λέει ο Τσώρτσιλ. Όχι λόγω των κατακτήσεων αλλά γιατί σε αυτές δημιουργήθηκαν δύο διαφορετικά μοντέλα σκέψης, που έμελλε να καθορίσουν την Ευρωπαική Ιστορία. Η επιστημονική προσέγγιση και η θρησκεία όπως τη γνωρίζει η δύση. Αυτό είναι ένα θέμα που μου αρέσει να το συζητάω αλλά σταματάω εδώ για να μη με κατηγορήσετε για λογοδιάρροια.
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 11:27 μμ
M
—
…………
Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ· πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου.
Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γένηκαν Ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη.
Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου.
Το πρώτο σου χρέος πλαταίνοντας το εγώ σου είναι, στην αστραπόχρονη τούτη στιγμή που περπατάς στη γης, να μπορέσεις να ζήσεις την απέραντη πορεία, την ορατή και την αόρατη, του εαυτού σου.
Δεν είσαι ένας· είσαι ένα σώμα στρατού. Μια στιγμή κάτω από τον ήλιο φωτίζεται ένα από τα πρόσωπα σου. Κι ευτύς σβήνει κι ανάβει άλλο, νεώτερο σου, ξοπίσω σου.
Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο. Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ίσκιος, αυτή το κρέας.
Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν.
(…)
10 Φεβρουαρίου, 2013 στις 11:39 μμ
Eleni
Μπορούμε να έχουμε και τη βιβλιογραφική αναφορά Μ; Μου θυμίζει Καζαντζάκη ή κάνω λάθος;
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 12:29 πμ
Πάνος
Ασκητική.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 12:30 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Ελλάδα 2013…πρόσω ολοταχώς για το 1750…
Σε χωριό της Εύβοιας διαπόμπευσαν εραστές στην πλατεία του χωριού.
Η κοπέλα έχει αυτή την στιγμή τάσεις αυτοκτονίας. Ο εραστής της στο νοσοκομείο από το ξύλο. Η αστυνομία δεν θεωρεί το θέμα σημαντικό για να ασχοληθεί. Στο συγκεκριμένο χωριό η ΧΑ έχει τα υψηλότερα ποσοστά στην Εύβοια.
http://www.lifo.gr/now/society/22492
Μακάρι το μόνο μας μειονέκτημα να ήταν ο πολιτικός φανατισμός όπως πίστευε ο Τσώρτσιλ…
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 12:31 πμ
M
—
Ασκητική:
http://www.diaplous.org/library/askitiki.php
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 12:39 πμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Πάνο το άλλο σχόλιό μου (καπάκι με αυτό που πέρασε τώρα) μην το εγκρίνεις Please (είναι ίδιο)
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 1:21 πμ
Γιάννης - 2
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ;
Πριν περίπου 70 χρόνια, ο Αμερικανός δικαστής Ν. Κέλλυ, έδωσε το ακόλουθο πορτραίτο του νεοέλληνα, πορτραίτο που βραβεύτηκε σε διεθνή διαγωνισμό της εποχής και δημοσιεύθηκε στην »Εφημερίδα της Ουάσιγκτων»:
Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου Ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων, καίτοι από απόψεως διανοητικής κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.
——————————————————————————–
Ο Έλλην είναι ευφυέστατος, αλλά και αισθηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αλλά και πολεμιστής.
——————————————————————————–
Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του αφήκε βραδύτερον να γίνει στόχος οβίδων.
——————————————————————————–
Ανέδειξε τον Σωκράτη δια να τον δηλητηριάσει.
——————————————————————————–
Εθαύμασε τον Θεμιστοκλέα δια να τον αποπέμψει.
——————————————————————————–
Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον καταδιώξει.
Έκτισε το Βυζάντιον δια να το εκτουρκεύσει.
——————————————————————————–
Έφερε το ’21 δια να το διακυβεύσει.
——————————————————————————–
Εδημιούργησε το 1909 δια να το λησμονήσει.
——————————————————————————–
Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ’ ολίγον να την κηδεύσει.
——————————————————————————–
Κόπτεται την μίαν στιγμήν δια την αλήθειαν και την άλλην μισεί τον αρνούμενον να υπηρετήσει το ψεύδος.
——————————————————————————–
Παράδοξον πλάσμα, ατίθασσον, περίεργον, ημίκαλον, ημίκακον, ασταθές, αβέβαιων διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρον ο Έλλην.
——————————————————————————–
Οικτήρετέ τον, θαυμάσατέ τον αν θέλετε, ταξινομήσατέ τον αν ημπορείτε.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 1:57 πμ
Γιάννης - 2
@ Eleni,
Επαναλαμβάνω την επισήμανση που ήδη έκανε ο σχολιαστης.
Ο Κίσσινγκερ ΠΟΤΕ δεν είπε παρόμοιο πράγμα. Το έχει διαψεύσει γραπτώς 2 φορές. Η μία ήταν απάντηση σε επιστολή του Δρ Νίκου Καλογερόπουλου από τη Γενεύη που δημοσιεύθηκε στα Πολιτικά Θέματα. Για την άλλη διάψευση, έχω ακούσει αλλά δεν θυμάμαι πότε και προς ποιόν έγινε.
Η ιστορία αυτή λέγεται ότι ξεκίνησε από Τουρκόφωνη εφημερίδα της Κομοτινής.
@ σχολιαστη
«..Ε’ βέβαια, ο τρισκατάρατος βοήθησε να μην καταντήσουμε Αλβανία του Χότζα..»
Σωστός, και καυστικός! 🙂
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 2:42 πμ
Μαρία
Για τη φάρσα του Τσάτσου:
http://sarantakos.wordpress.com/2010/08/24/tsatsospapyri/
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 2:46 πμ
Μαρία
Ο μύθος για τη δήλωση Κίσινγκερ.
http://sarantakos.wordpress.com/2009/11/12/kisinger1/
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 11:27 πμ
Pepermint
Είπαμε δεν είπαμε ?
Ισοι και αντίθετοι. Μεγάλες αλήθειες είπε ο μεθύστακας.
Αλλωστε αυτοί οι δύο τύποι ανθρώπων μνημονεύονται και στα Ευαγγέλια ως αντιπρόσωποι της εναντιότητας.
Μεγάλο το σινδόνιον.
Πάνο
»Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης ότι αγνοεί τη Ρώμη, η οποία μαζί με τις άλλες δυο αρχαίες πόλεις θεωρείται σήμερα από πολλούς στην Ευρώπη η βασική “τριάδα” για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό – της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού (αλλά και του διαφωτισμού και του ουμανισμού) περιλαμβανομένων.»
μμμ…μεγάλη και ενδιαφέρουσα κουβέντα αυτή, δηλαδή κατά πόσο η Ρώμη ήταν ή όχι Ελληνίς πόλη (actually είναι Τρωάς…εφόσον προκύπτει εκ του μονίμως διαφυγόντα Αινεία)
διαφωνώ στο ότι θέτεις τον »πεσυσκοτισμό» και τον »ουμανισμό» ως αντίθετα της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού
άλλο η πράξη…και άλλο η αμπελοφιλοσοφία
χειρότεροι ιμπεριαλιστές…από τα ορφανά του »πεσυσκοτισμού» δεν υπήρξαν λέμε
τα άκρα που πρεσβεύουν οι Εβραίοι έχουν να κάνουν με τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό εφόσον ο πρώτος είναι απόρροια της ιδιώτευσής τους ανά τους αιώνες και ο δεύτερος της διανόησης τους ενάντια στην πρώτη
τα άκρα που πρεσβεύουν οι Ελληνες έχουν να κάνουν με την άκρατη γνώση που εκπίπτει στον γνωστικισμό και την ειδωλολατρεία από την μία και από το υπερβολικό θυμικό από την άλλη που ελέγχεται από δημαγωγούς, λαοπλάνους, κωμωδιογράφους.
Οταν όμως τους βάλεις σε ένα τσουκάλι και παύσει η εναντιότητα…παίρνεις κάτι άλλο.
Γενικά μιά σοβαρή κουβέντα περί Ελληνισμού και Εβραϊσμού στις dark και φωτεινές πτυχές τους…λείπει από την καλύβα Πάνο.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 11:31 πμ
Πάνος
Έχουν γίνει τέτοιες συζητήσεις στην καλύβα παλιότερα, όταν είχαμε την άνεση. Τώρα είναι πιο δύσκολο, γιατί μας κυνηγάει ο… Τράα 😉
Αν έχει κέφι όμως γράψε εσύ το ποστ / εισήγηση, καταπώς το επιθυμείς, και η καλύβα θα το φιλοξενήσει.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 12:03 μμ
Pepermint
Δύστροπε
»Σε χωριό της Εύβοιας διαπόμπευσαν εραστές στην πλατεία του χωριού.
Η κοπέλα έχει αυτή την στιγμή τάσεις αυτοκτονίας. Ο εραστής της στο νοσοκομείο από το ξύλο. Η αστυνομία δεν θεωρεί το θέμα σημαντικό για να ασχοληθεί. Στο συγκεκριμένο χωριό η ΧΑ έχει τα υψηλότερα ποσοστά στην Εύβοια. »
(δεν σχολιάζω το μη διασταυρωμένο event που ούτε καν ξέρουμε αν έγινε και πως έγινε και πως μεταφέρθηκε, αλλά την μπουρδολογία που δημιουργεί ανακλαστικά αντίθετα από αυτά που επιδιώκει)
προφανώς..το άρθρο δεν αναφέρει ότι ο Σύριζα πήρε 28,2%, η ΝΔ 23,1%, το ΠΑΣΟΚ 15,6% που προηγούνται του 8,6 % της ΧΑ
αλλά για να δέσει το γλυκόν…είναι απαραίτητη η νεοναζιστική πρέζα
με κάτι τέτοιες παπαριές που συνεχίζονται αμείωτα, έφτασε μέσω ανακλαστικών όπου έφτασε η ΧΑ
Δεν το καταλαβαίνουν…οι »διώκτες» της και που να το καταλάβουν.
Οι υπόλοιποι τι φταίμε ?
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 12:04 μμ
Pepermint
ok…Πάνο thanks
θα το κάνω
ελπίζω μόνο να βρώ χρόνο
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 12:28 μμ
Pepermint
Οσο για τον Κίςς
το γνωστό…που είπε
κυκλοφορούσε από τα 70ties στην πιάτσα
άμα θένε οι »προοδευτικοί» υποστηρικτές με νύχια και με δόντια να βγάλουνε την περιστερά άμωμο και ουχί της λάγνας πανδήμου Αφροδίτης
τότε απαιτείται τεκμηρίωση στο αριστούργημά τους (διότι το γνωστό μπλα-μπλά χωρίς τεκμηρίωση είναι για αυτούς που αρέσκονται στα »μεγάλε» και στα παλαμάκια)
απαιτείται καλύτερ ωτ κουτύρ…
Γιάννη 2
το ότι το διάψευσε δεν αποτελεί τεκμήριον
ειδικά…όταν μιλάμε για τον αρχιερέα της συνωμοσίας
εν κατακλείδι δεν ξέρω τι είπε ή όχι
αλλά ξέρουμε (πλην των εθελοτυφλούντων) και πολύ καλά μάλιστα τι έκανε
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 12:57 μμ
Pepermint
»… Μεσα στους πιο πολλούς έλληνες , άμα σκάψεις λίγο , θα βρεις ένα ισχνό υπερόπτη Κοριολανό , έναν άσημο εκδικητικό Αλκιβιάδη»
είναι τουλάχιστον βλακώδες…ο τεράστιος Αλκιβιάδης…να θεωρείται από πολλούς το μεγαλύτερο λαμόγιο της εποχής (ή και όλων των εποχών)….ή άσημος και εκδικητικός
είπαμε
ο Αλκιβιάδης ήταν πρόβα, το κοσμικό παράδειγμα που λέμε…για τον Μέγα Αλέξανδρο
άντε και καλό μας μεσημεράκιον
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 1:08 μμ
Πάνος
Έτσι. Η διαφορά τους ήταν ότι ο Αλκιβιάδης γεννήθηκε πολίτης και ουχί απόλυτος μονάρχης. Δευτερευόντως, ήτανε και λιγότερο σκληραγωγημένος, τριτευόντως (που του κόστισε περισσότερο) ήταν και ολίγον (τι ολίγον…) κωλόπαιδο.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 1:14 μμ
σχολιαστης
Αυτός είχε το λέγειν του Αντρέα και τον κυνισμό του Μητσοτάκη. 🙂
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 3:27 μμ
papoylis
Σχολιαστά
Σου θίξανε το ….σωτήρα και έσπευσες μαζί με άλλον εδώ ερίφη να με κατακεραυνώσεις με το όξινο σχόλιο σου 🙂
Δυστυχώς , μη γνωρίζοντας προφανώς γρύ για τα γεγονότα που αναφέρω , δεν αντιλαμβάνεσαι ότι τα δύο αρχικά δικά μου σχόλια ως μόνο στόχο είχαν να δείξουν την ιδιότυπη αντίληψη του εν λόγω ηγέτη σχετικά με τα χαρισματικά «έθνη» και «φύλα» και όχι τα εμφυλιοπολεμικά που φαντάστηκες . Όπως κάθε μεγάλος πολιτικός άνδρας είχε και αυτός τις εμμονές του 😉
Πάνο :
Πράγματι λείπει από τη αναφορά του η σημαντικότατη Ρώμη , αλλά και η αντίληψη του για το χαρακτήρα αυτών των δύο «εθνών» παραείναι επιφανειακή . Ο Γουίνστον εξ απαλών ονύχων ενθουσιαζόταν με διάφορα ζητήματα και δραστηριότητες. Η ζωγραφική του θεωρώ ότι είναι πιό επιτυχημένη από τα συγγραφικά του . Στη πρώτη συνήθως έχουμε εξαιρετικές νεκρές φύσεις , ενώ στα δεύτερα αυτό που κυριαρχεί είναι ο εγωκεντρισμός του και η μέχρι τέλους προσκόλληση του στο ύψιστο αγαθό του βρεταννικού ιμπέριουμ παρά την ήδη τότε δεδομένη κατάρρευση του. Η «Ιστορία» του Β Παγκοσμίου Πολέμου είναι το δεύτερο μου ανάγνωσμα για το ΒΠΠ μετά το παραμυθάκι του Ρεημόν Καρτιέ σε εποχή που ορισμένοι εδώ δεν είχαν γεννηθεί . Έκτοτε και μετά από πολλά εξειδικευμένα διαβάσματα κατέληξα στο συμπέρασμα που υπονοώ για το έργο που τώρα διαβάζεις . Παράλληλα είναι νομίζω δίκαιο να πούμε ότι η πέννα του είναι λογοτεχνικά εξαιρετική στα πολλά συγγραφικά του έργα ακόμα και στις ιδιωτικές επιστολές του και τους λόγους του που κατά το μέγιστο μέρος έγραφε ο ίδιος. Προφανώς δεν πήρε γι αυτό το Νομπέλ , αλλά ίσως το άξιζε έτσι και αλλιώς.:)
Για κάποιους εδώ που μίλησαν για Μουσολίνι είναι νομίζω σκόπιμο να σημειώσω ότι μέχρι και το 39 οι Βρεταννική πολιτική στήριζε το ντούτσε με την ελπίδα ότι θα «συγκρατήσει» το μπογιατζή στα απολύτως απαραίτητα και ήδη συμπεφωνηθέντα της «διανομής» . Αυτό δεν άλλαξε ακόμα και με την Αιθιοπία ή και την Αλβανία , για να αλλάξει πλέον με τη πρώτη επίθεση των Ιταλών στη Β. Αφρική . Ο Μουσολίνης άλλωστε , όπως επιβεβαιώθηκε πρόσφατα ήταν μισθοδοτούμενος πράκτορας της βρεταννίας μέχρι και το 1920 . Και αυτές οι «σχέσεις» αφήνουν δια βίου ουρές.
Και για την αντιγραφή : Τζοκ Κόλβιλ 😆
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 3:33 μμ
j95
ο Τσώρτσιλ τα έλεγε αυτά πριν 70 χρόνια, ήταν ΟΚ τότε να είσαι ρατσιστής. Το κακό είναι ότι ενώ αυτό το είδος σκέψης έχει υποχωρήσει σε όλον τον πλανήτη, στη Μέση Ανατολή (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης) φουντώνει.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 3:37 μμ
papoylis
…Ρώτα και τους Κικούγιου στη Κένυα 😉
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 4:20 μμ
σχολιαστης
Παπούλη
Είσαι εριστικός αλλά πρόβλημά σου. Δεν ασχολούμαι.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 4:29 μμ
j95
+1 στο σχολιαστή
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 4:54 μμ
skipper
Ρε Τζευ …δεν το περίμενα από εσένα.
Εκτός αν θες να είσαι …ο μοναδικός.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 5:06 μμ
j95
τι έκανα πάλι;
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 5:20 μμ
skipper
Μα ..+1 στην πραότητα , όταν η εριστικότητα είναι το στοιχείο σου?
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 5:22 μμ
j95
δεν είναι το στοιχείο μου.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 5:57 μμ
M
—
Πάντως, εγώ είχα έναν πολύ καλό φίλο και κομμουνιστή, που είχε στο δωμάτιό του ένα τεράστιο σκίτσο του Τσώρτσιλ σε κορνιζα!
Όποιος θέλει το πιστεύει.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 7:04 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
🙂 🙂
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 8:06 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
sorry για το οφτόπικ πια, αλλά διάβασα τις παραπομπές της Μαρίας πολύυυ παραπάνω και παρόλο που δεν υπάρχει λόγος για δημόσιες σχέσεις δεν μπορώ να μην πω ότι ο Ν. Σαραντάκος στην τεκμηρίωση και στην παρουσίασή της είναι άπαιχτος.
Και μια συζητάτε και για τον Γιανναρά μούκανε εντύπωση ότι την έφαγε και αυτός τη φάρσα (αυτό δεν είναι κακό, ούτε δείχνει κάτι), αλλά «τα πήρε», ενώ ο Μαρίνος ..χέλι 🙂
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 9:12 μμ
papoylis
σχολιαστά :
Επειδή είναι εύκολο σε σένα να ξεγλιστράς ρίχνωντας την ευθύνη αλλού παραθέτω εδώ ένα προς ένα με κόπυ παστέ τα συντελεσθέντα
α) Παπούλης χθες πρώτο σχόλιο
«Όλα αυτά τα σκεφτόταν εις …βάθος ήδη από εκείνη τη μακρυνή εποχή που είχε πάει να εκπολιτίσει τους Μπούερς με το Γουέμπλευ του ως καλός υπάλληλος του σερ Σέσιλ . Τον πιάσανε αιχμάλωτο για κάτι μήνες και είχε το χρόνο να σκεφτεί :)»
… με γελαστή φατσούλα που απευθύνεται προφανώς στο Πάνο και όχι σε σένα
β) Παπούλης χθες δεύτερο κολλητό σχόλιο
«…. γιατί στο Σουδάν δε πρόλαβε να πάρει ..εκδίκηση για το χαμό του σερντάρη Γόρδωνα …. είχε φροντίσει γι αυτό η Αμερικανίς μαμά του :)»
… πάντα προς Πάνο και πάλι με γελαστή φατσούλα
γ) Απάντηση σχολιαστή μετ’ ολίγον
«Ε’ βέβαια, ο τρισκατάρατος βοήθησε να μην καταντήσουμε Αλβανία του Χότζα. :)»
Προφανέστατα προς εμένα ο όξινος και εμφυλιοπολεμικότατος αλλά και αυτός με γελαστή φατσούλα για να κάνουμε πλακίτσα προφανώς 😉
δ) Παπούλης , σημερινό σχόλιο , απόσπασμα που αναφέρεται στο σχολιαστή , αφού τα λοιπά απευθύνωνται στο Πάνο :
«Σου θίξανε το ….σωτήρα και έσπευσες μαζί με άλλον εδώ ερίφη να με κατακεραυνώσεις με το όξινο σχόλιο σου 🙂
Δυστυχώς , μη γνωρίζοντας προφανώς γρύ για τα γεγονότα που αναφέρω , δεν αντιλαμβάνεσαι ότι τα δύο αρχικά δικά μου σχόλια ως μόνο στόχο είχαν να δείξουν την ιδιότυπη αντίληψη του εν λόγω ηγέτη σχετικά με τα χαρισματικά “έθνη” και “φύλα” και όχι τα εμφυλιοπολεμικά που φαντάστηκες . Όπως κάθε μεγάλος πολιτικός άνδρας είχε και αυτός τις εμμονές του 😉 »
όπως ακριβώς όφειλα ως απάντηση στο ξύδι
κατά τα λοιπά είμαι εγώ ο ..εριστικός και προφανώς δεν ασχολείσαι μαζί μου 😆
ΥΓ το ορέο είναι ότι σου έβαλε +1 ο … Τζέη . ξαναματαλόλ 😆
Πάνο
συγγνώμη ειλικρινά για το ζητηματάκι που δημιουργήθηκε εδώ σε δικό σου ποστ . Σε κακέκτυπο του παίγνιου που παίχτηκε 2 χρόνια πριν εδώ δεν σκοπεύω να συμμετέχω και ας το προσπαθούν μερικοί , προστατεύωντας και την εδώ παρουσία μου αλλά και τη δική σου θέση. Φαντάζομαι ότι διαβάζωντας ( εσύ ) το έργο του W.Churchill θα υπάρχει η ευκαιρία να πούμε πολλά περισσότερα και άκρως ενδιαφέροντα τηρώντας τις κατάλληλες ‘προφυλάξεις». 😉
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 9:18 μμ
Πάνος
Δεν υπάρχει θέμα ουσίας, αλλά θέμα… χημείας 😉
Μακάριοι οι πραείς ότι αυτοί κληρονομήσουσιν την Γην.
(Νικολάι Γιεζόφ, πασίγνωστος στάρετς)
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 9:29 μμ
papoylis
…λόγω χαμηλού πε χά 🙂
( Ντμίτρι Μεντελέγεφ , άλλος μέγας στάρετς )
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 9:55 μμ
δεξιος
Nα και η άποψη του συγκεκριμένου για τους Εβραίους.
http://www.patriot.dk/churchill.html
Γράφεται το 1920 εν μέσω ρωσικού εμφυλίου πολέμου όταν πάρα πολλοί είχαν παρατηρήσει ότι πάμπολλοι Εβραίοι ήσαν μπολσεβίκοι και αυτό αναζωπύρωσε τον αντισημιτισμό παντού και ήταν τα προεόρτια του ναζισμού.
Αλλά ο Τσώρτσιλ έχει άλλο φάρμακο για τη ροπή των Εβραίων προς την αριστερά από την εξόντωσή τους.
Nothing could be more significant than the fury with which Trotsky has attacked the Zionists generally, and Dr. Weissmann in particular. The cruel penetration of his mind leaves him in no doubt that his schemes of a world-wide communistic State under Jewish domination are directly thwarted and hindered by this new ideal, which directs the energies and the hopes of Jews in every land towards a simpler, a truer, and a far more attainable goal. The struggle which is now beginning between the Zionist and Bolshevik Jews is little less than a struggle for the soul of the Jewish people.
Βάλτε τους να τρέχουν για το Ισραήλ και θα ξεχάσουν τη παγκόσμια επανάσταση.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 9:59 μμ
papoylis
… ως άξιος μαθητής του Βalfour δεξιέ μου 🙂
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:10 μμ
j95
του έβαλα +1 επειδή εγκρίνω που δεν πλακώνεται, όχι επειδή συμφωνώ μαζί του στη διαφωνία σας, την οποία και αγνοώ.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:14 μμ
papoylis
…καλά έκανες 🙂
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:47 μμ
σχολιαστης
Τα περί …χημείας άλλη φορά. Πάντως η καλύβα ποτέ δεν έγινε Το Αρχοντικό Χαμηλά στο Κάμπο.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:52 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Ε μην το παίρνεις και εσύ αρνητικά, άμα είναι έτσι θα πούμε του Τζέη να σε …αποδοκιμάσει ο δε βαθμός (+1) θα αφαιρεθεί 🙂
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:54 μμ
σχολιαστης
🙂
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:59 μμ
Πάνος
Ελάτε ρε σεις, αφήστε με να δω την ταινία μου… 😉
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 11:01 μμ
j95
να πω τη μαύρη αλήθεια δεν κατάλαβα τι το τόσο εριστικό έγραψε ο παππούλης in the first place.
11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 11:05 μμ
Πάνος
Παιδί μου Τζέυ, πέρα από τα ρητά υπάρχουν και τα άρρητα. Και το κακό είναι ότι η ταινία δε λέει και πολλά…
12 Φεβρουαρίου, 2013 στις 10:10 πμ
Pepermint
…σωστός ο Πάνος
αν μη τι άλλο j95…όταν οι Πυθαγόριοι ανακάλυψαν…το άρρητον στην διάμετρον του τετραγώνου…πέσανε πολλές αυτοκτονίες
Δεξιέ
»Βάλτε τους να τρέχουν για το Ισραήλ και θα ξεχάσουν τη παγκόσμια επανάσταση.»
είναι τελείως out…
για την δημιουργία Ισραήλ τρέχανε κάποιοι (γιατί υπάρχει και το αντισιωνιστικό σεφαραδίτικο κίνημα της αγάπης που επιμένει στον Ιουδαίο της διασποράς, υποστηρίζοντας ότι η επιστροφή στην γη Χαναάν θα γίνει μόνο ύστερα από θέλημα του Θεού και ουχί ανθρώπων)…από πολύ παλιότερα και διαπραγματευόσαντε με κάθε πιθανό νικητή των π.π.
άλλωστε και με το Ράϊχ…διαπραγματευόντουσαν με εναλλακτικές την Μαδαγασκάρη και την Ουγκάντα
12 Φεβρουαρίου, 2013 στις 11:41 πμ
papoylis
Πέπ
στη ΔΙΑΓΩΝΙΟ του τετραγώνου 😉
( το απέδειξαν κιόλας οι εριστικότατοι 🙂 )
12 Φεβρουαρίου, 2013 στις 11:32 μμ
Pepermint
ουπς
thanks old boy…