http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5009071/ta-pathhmata-kai-ta-mathhmata/
Ζήσαμε την τραπεζική κατάρρευση σαν προσομοίωση ενός παιχνιδιού πολέμου στο οποίο ηττημένος ήταν ο κυπριακός λαός
Τα παθήματα και τα μαθήματα
Τη σκληρή δοκιμασία των ημερών η Κύπρος η ίδια τη βιώνει, φυσικά, ως δράμα. Η Ελλάδα όμως έζησε το κυπριακό δράμα σαν προσομοίωση, simulation προπαγανδιστικού πολέμου, κάτι σαν βιντεογκέιμ «μνημονιακών» – «αντιμνημονιακών».
Ηταν ένα στοίχημα με προεξοφλημένη έκβαση. Αν το υπερήφανο Οχι της κυπριακής Βουλής απέδιδε μια καλύτερη λύση, αν βελτίωνε τη μοίρα της Κύπρου, αυτό θα ήταν – υποτίθεται – μια ατράνταχτη απόδειξη ότι και η Ελλάδα μπορούσε να έχει πει το μεγάλο Οχι και να βγει κερδισμένη. Και αν δεν το είπε, είναι γιατί οι πολιτικοί της στερούνται του κυπριακού θάρρους. Αν δεν είναι «προδότες», «πουλημένοι», «μερκελιστές» και τα τοιαύτα.
Αν πάλι το κυπριακό Οχι δεν απέδιδε, αν, αντιθέτως, οδηγούσε σε χειρότερα βάσανα το νησί, αυτό θα ήταν – υποτίθεται – η πλήρης απόδειξη ότι και η Ελλάδα δεν είχε άλλη μοίρα από την επιλογή: συμμόρφωση ή έξοδος από το ευρώ. Και ότι τα Οχι οδηγούν σε συμφορές μεγαλύτερες από τα Ναι.
Σέβομαι απολύτως τις ανάγκες ενός εν εξελίξει προπαγανδιστικού πολέμου. Αναγνωρίζω ότι ένας καλός προπαγανδιστής δεν θα επιτρέψει ποτέ στη δυσάρεστη πραγματικότητα να του χαλάσει ένα ωραίο προπαγανδιστικό επιχείρημα. Και γι’ αυτό παραγνωρίζω μερικές ενοχλητικές λεπτομέρειες: ότι μπορεί οι Κύπριοι να είναι αδελφοί, αλλά Ελλάδα και Κύπρος είναι διαφορετικές χώρες, με εντελώς διαφορετικές οικονομίες· ότι διαφορετικές αιτίες έχουν πυροδοτήσει την κρίση στην καθεμία· ότι το κυπριακό Οχι ήταν Οχι στη συμμετοχή των μεγάλων καταθετών στο κόστος διάσωσης των τραπεζών, δεν ήταν Οχι στο Μνημόνιο γενικά· ή ότι η Ευρώπη του 2013 δεν είναι ίδια με την Ευρώπη του 2010. Θυμίζω μόνον μερικά κρίσιμα ερωτήματα, που οι δίδυμες αποφάσεις του Eurogroup για την Κύπρο άφησαν πίσω τους.
Αν η πρώτη απόφαση ήταν επικίνδυνη για την τραπεζική πίστη σε όλη την ευρωζώνη και η δεύτερη καταστροφική για το κυπριακό τραπεζικό σύστημα, γεννιέται ενδιαμέσως το ερώτημα: Υπάρχει σχέδιο στην ευρωζώνη; Ή απόψε αυτοσχεδιάζουμε, σε κάθε Eurogroup, κόβοντας και ράβοντας τους βασικούς κανόνες κατά περίσταση – άλλους για την Ιρλανδία, άλλους για την Ελλάδα, που άλλαξαν δυο-τρεις φορές καθ’ οδόν, εντελώς άλλους για την Κύπρο; Και αν οι κανόνες επιβάλλονται, κάθε φορά, δίχως διαβούλευση, με τον νόμο του ισχυροτέρου και το πιστόλι στον κρόταφο του θύματος, τι θα απομείνει στο τέλος από το δημοκρατικό κεκτημένο που θεμελίωσε κάποτε το ευρωπαϊκό όνειρο;
Αν μια αμφιβόλου σοφίας απόφαση του Eurogroup έπρεπε να συνοδευτεί με αναβίωση της ανυπόφορης ηθικολογίας και των σχεδόν ρατσιστικών, οριενταλιστικών στερεοτύπων των Βορείων για τους Νοτίους (που προκαλούν την ανακλαστική αναζωπύρωση των αντίστοιχων στερεοτύπων του Νότου και την επανεμφάνιση των πλακάτ που στολίζουν τη Μέρκελ με χιτλερικό μουστάκι), αναρωτιέται κανείς: Πού οδηγεί την Ευρώπη αυτή η διεύρυνση ενός πολιτιστικού και πολιτικού ρήγματος, στο όνομα της πειθαρχημένης διάσωσης του κοινού νομίσματος;
Και αν η διάσωση μιας χώρας, την οποία απειλεί να την καταπιεί η Χάρυβδις της χρεοκοπίας, γίνεται με τίμημα την παράδοσή της στη Σκύλλα του απόλυτου οικονομικού μαρασμού, συνοδεία κηρυγμάτων περί του πόσο αποτυχημένη ήταν και πώς πρέπει να αλλάξει τον κακό τρόπο ζωής της, τι απομένει από το όνειρο να μετατραπεί η ευρωζώνη από ζώνη κοινού νομίσματος σε ζώνη κοινού σχεδίου, κοινού προορισμού;
Οσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το κοινό νόμισμα δεν ήταν ένας στόχος καθαυτός αλλά ένα μέσο προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση και όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι ο μόνος τρόπος για να διαφυλαχθεί η δημοκρατική, κοινωνική και πολιτιστική κληρονομιά, που δίνουν νόημα στην Ευρώπη, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν. Και μικρή παρηγορία στις ανησυχίες τους μπορεί να δώσει το γεγονός ότι η δοκιμασία της Κύπρου απέδειξε – αν χρειαζόταν απόδειξη – πόσο ανεδαφικά και επικίνδυνα είναι τα κηρύγματα των δημαγωγών που υπόσχονται ζωή χαρισάμενη, ανέξοδα, αρκεί να «χτυπήσουμε το χέρι», να «κουνήσουμε το δάχτυλο», να «μπλοφάρουμε», να «τσαμπουκαλευτούμε». Δίχως εναλλακτικό σχέδιο, δίχως οδό διαφυγής.
23 Σχόλια
Comments feed for this article
Μαρτίου 30, 2013 στις 10:28 μμ
Τα παθήματα και τα μαθήματαGreece on WEB | Greece on WEB
[…] Ζήσαμε την τραπεζική κατάρρευση σαν προσομοίωση ενός παιχνιδιού πολέμου στο οποίο ηττημένος ήταν ο κυπριακός λαός Τα παθήματα και τα μαθήματα …read more […]
Μαρτίου 30, 2013 στις 10:44 μμ
Πάνος
Τα λέγαμε κι εμείς, πριν λίγες μέρες…
Μαρτίου 30, 2013 στις 10:55 μμ
σχολιαστης
Ολα τα …λεφτά η τελευταία παράγραφος.
Μαρτίου 30, 2013 στις 10:58 μμ
kapetanios
ναι οπωσδήποτε..
Ευτυχώς να λες που δεν διαβάζω από κάτω προς τα πάνω γιατί θα το παρατούσα στην τελευταία («πρώτη» ) παράγραφο
Μαρτίου 30, 2013 στις 11:03 μμ
papoylis
Πράγματι σχο και ειδικά το πρώτο μέρος αυτής :
«Οσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το κοινό νόμισμα δεν ήταν ένας στόχος καθαυτός αλλά ένα μέσο προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση και όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι ο μόνος τρόπος για να διαφυλαχθεί η δημοκρατική, κοινωνική και πολιτιστική κληρονομιά, που δίνουν νόημα στην Ευρώπη, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν.»
Αν δε μύριζε νεκρολογία και φορμόλη θα ήταν ακόμα καλύτερη …. 😉
Μαρτίου 30, 2013 στις 11:28 μμ
Άγγελος
δε θυμάμαι ποιος το έγραψε αλλά το βρήκα πολύ εύστοχο.
…στο τέλος η ΕΕ θα καταλήξει σαν την Αυστρουγγαρία. Κατέρευσε όχι γιατί κάποιος την επιβουλεύετο, αλλά γιατί κανείς δεν είχε όρεξη να την υπερασπιστεί.
Μαρτίου 31, 2013 στις 12:36 πμ
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
Μαρτίου 31, 2013 στις 9:04 πμ
oxtapus
Reblogged this on Oxtapus *beta.
Μαρτίου 31, 2013 στις 9:05 πμ
σχολιαστης
Το δεύτερο μέρος της εν λόγω παραγράφου …μυρίζει αλήθεια:
η δοκιμασία της Κύπρου απέδειξε – αν χρειαζόταν απόδειξη – πόσο ανεδαφικά και επικίνδυνα είναι τα κηρύγματα των δημαγωγών που υπόσχονται ζωή χαρισάμενη, ανέξοδα, αρκεί να «χτυπήσουμε το χέρι», να «κουνήσουμε το δάχτυλο», να «μπλοφάρουμε», να «τσαμπουκαλευτούμε». Δίχως εναλλακτικό σχέδιο, δίχως οδό διαφυγής.
Μαρτίου 31, 2013 στις 9:33 πμ
kapetanios
η δοκιμασία της Κύπρου μόνον ένα πράγμα απέδειξε: το εγκληματικό λάθος του πολιτικού της συστήματος να μπουν(την ώρα μάλιστα που αυτή κλυδωνιζόταν από την κρίση) στην ΕΖ. Μπορεί να εξυπηρετεί τον Τσίμα ο συγκεκριμένος μύθος (ότι και καλά η Κύπρος έπαθε αυτά που έπαθε δήθεν εξαιτίας ενοοος τσαμπουκά) αλλά η Ελληνική κοινωνία είναι αρκετά ώριμη και συνειδητοποιημένη (ως προς αυτό που της συμβαίνει) που ΔΕΝ θα μασήσει σχο
Η αιτία των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει η Κύπρος δεν βρίσκεται στην άρνηση της βουλής να ψηφήσει την άνευ όρων παράδοση του οικονομικού της συστήματος και μοντέλου στις ορέξεις του Σόιμπλε. Είναι τέτοιο το μέγεθος της καταστροφής που τους περιμένει που κάτι τέτοιες αιτιάσεις ούτε ως μπλακ χιούμορ δεν θα μπορούν να σταθούν (και γρήγορα θα σταματήσουν , θα το δεις )
Μαρτίου 31, 2013 στις 9:35 πμ
kapetanios
( πάντως ελπίζω να μην τα λες αυτά για να γλυτώσεις το στοίχημα— εκτός εάν συνεχίζεις ακόμη και ελπίζεις στα θαύματα )
Μαρτίου 31, 2013 στις 9:40 πμ
σχολιαστης
Στο θέμα της Κύπρου σταματάνε οι όποιες …κομματικές αντιπαραθέσεις. Μας ενδιαφέρει το καλό του νησιού.
Η συμμετοχή της Κύπρου στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, είναι για την Κύπρο ασπίδα ενάντια στις ορέξεις του Αττίλα. Γι’ αυτό και αυτοί -και εμείς- πρέπει να τα μετράμε και να τα ξαναμετράμε τα πράγματα.
Μαρτίου 31, 2013 στις 9:42 πμ
kapetanios
(για το στοίχημα δεν λες τίποτα και με βάζεις σε υποψίες λέμε)
Μαρτίου 31, 2013 στις 9:47 πμ
σχολιαστης
Τι είχα βάλει στοίχημα;
Μαρτίου 31, 2013 στις 5:33 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Σωστή επισήμανση Άγγελε.
Προ ημερών είχε αναρτηθεί ένα άρθρο του Economist όπου έλεγε περίπου το ίδιο: η ευρωζώνη (και κατ’ επέκταση η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και η ευρωπαϊκή ιδέα γενικότερα) ουσιαστικά θα έχει πληγεί καίρια, εαν το μόνο που την κρατάει ενωμένη είναι ο φόβος της εξόδου από αυτή που νιώθουν τα διάφορα κράτη-μέλη.
Και για να μιλήσω πιο προσωπικά, μετά την άθλια συμπεριφορά των οργάνων της ΕΕ απέναντι στην Κύπρο πλέον είμαι πολύ πιο σκεπτικιστής απεναντι στην ΕΕ (σε σημείο που να μην πιστεύω πια τίποτα από την «υψηλή» ρητορική των αξιωματούχων της), αλλά από την άλλη με τρομάζει και το άγνωστο που αντιπροσωπεύει η προοπτική εξόδου από αυτή.
Μαρτίου 31, 2013 στις 6:20 μμ
σχολιαστης
Δεν είναι μόνο η ίδια η προοπτική εξόδου. Είναι και το ότι οι κομματικοί φορείς που πρεσβεύουν την έξοδο από την Ευρωζώνη είναι …σκοτεινοί και ερεβώδεις.
Μαρτίου 31, 2013 στις 7:06 μμ
Mitsos
H ένταξη στην ΕΖ της Κύπρου άνοιξε τις ορέξεις των χρυσών κωλόπαιδων των τραπεζών που ξόδεψαν όλη την καταθετική βάση σε θαλασσοδάνεια σε ημέτερους, γκόμενες και γκόμενους.. Τα ίδια έγιναν και εδώ και ο βασικός λόγος που οι τράπεζες δεν θέλουν έξοδο από την ΕΖ είναι ότι αν η Ελλάδα έκανε δημοψήφισμα επί γιωργάκη και έβγαινε από το ευρώ θα φαινόταν ξεκάθαρα ότι είχαν κατακλέψει τις καταθέσεις του κοσμάκη και θα γινόταν της κακομοίρας. Αντί αυτού επέμειναν στη θέση πάσει θυσία στην ΕΖ έστω και αν αυτοκτονήσουν οι μισοί Ελληνες. Ανακεφαλαιοποιήθηκαν με χρήματα του ελληνικού λαού που έδωσε απλόχερα ο Σόιμπλε διότι η Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλη για να πεθάνει χωρίς κόστος για τη Γερμανία. Η διαφορά με την Κύπρο απλά είναι ότι η Κύπρος είναι πολύ μικρή για να απειλήσει την γερμανική οικονομία και επιπλέον μια πειναλέα Κύπρος είναι εύκολος στόχος όταν η Γερμανία θα θελήσει να πάρει το αέριο μετά από καμιά δεκαριά χρόνια το πολύ.
Η μεγάλη κρίση που θα πλήξει την Κύπρο σκοτώνει και τις τελευταίες ελπίδες της Ελλάδος να εξέλθει από την κρίση το 14. Νέος κύκλος ύφεσης και απολύσεων περιμένει τις Ελληνικές επιχειρήσεις που οι περισσότερες είχαν λίγο ή πολύ δραστηριοποιηθεί στην Κύπρο ή είχαν το κεφάλαιο κίνησης σε Κυπριακά τραπεζικά ιδρύματα.
Μαρτίου 31, 2013 στις 7:34 μμ
Ενη
Για τους κομματικος φορεις που πεσβευουν την εξοδο απο την ευρωζώνη, οπως γραφει ο Σχο, και για οποια χωρα μέλος ,ειναι μεν ιδιαιτερες περιπτωσεις η καθεμια, αλλά το εγχειρημα θα εχει ομοιοτητες………..
Δεν ειναι αυτό, Σχολιαστη,
αλλά οτι οσοι διακηρύσσουν την εξοδο απο το ευρώ, και να συνεννοουμαστε οχι σε μια περίοδο που τα πραγματα ειναι κάπως ομαλά με μια ελπίδα προοπτικης ανάπτυξης,
αλλά σε μια ζοφερή πραγματικότητα μιας βαθειας παρατεταμένης υφεσης και μεγαλης ανεργίας.
Αυτό που κάνουν ομως οι διαπρησσιοι κήρυκες ειναι οτι εντοπιζουν τα επιχειρήματα τους στο τι συμβαινει τώρα, την παρουσιαζουν με τα μελανότερα χρωματα, τονίζουν τη δυστυχία που εξαπλωνεται στην οικονομία και στην κοινωνία και
με ενα αλμα στο χρόνο, λένε ποσο ποιο διαφορετικη προς οφελος των πολλων θα ηταν αυτη η εξοδος απο το ευρώ. Ομως
για τον ενδιάμεσο χρονο (εξ΄ου και το χρονικο αλμα), δηλαδή τι θα πρέπει να υποστει ενας λαος για ενα μεγαλο χρονικό διάστημα για να φτασει στο επίπεδο μιας οικονομίας και κοινωνίας που θα μπορει να ανταπεξερχεται, ως εθνος πλεόν στις, οποιες εξελιξεις σε ευρωπαικο αλλα και σε διεθνες επιπεδο, ετσι ωστε να οικοδομειται ενα βιωτικό στατους που θα φερνει την ευμαρεια και την επιβίωση με ορους μιας συγχρονης αναπτυγμένης κοινωνίας,
ομως,
το σημαντικότερο ειναι οτι, κανεις δεν εγγυάται και την επιτυχία αυτου του εγχειρήματος.
.
Μαρτίου 31, 2013 στις 7:40 μμ
Ενη
συμπληρωση:
………………………………………………………………………………………………..
που θα φερνει την ευμαρεια και την επιβίωση με ορους μιας συγχρονης αναπτυγμενης κοινωνίας
τον παραλειπουν (τον ενδιαμεσο χρονο και τις επιπτωσεις του) πολύ εντεχνα ,
ομως , το σημαντικοτερο ειναι οτι κανεις δεν εγγυαται και την επιτυχία αυτου του εγχειρήματος.
Μαρτίου 31, 2013 στις 8:06 μμ
Mitsos
Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν λέει ότι με την έξοδο από το ευρώ λύθηκε το πρόβλημα. Ενα χρεοκοπημένο κράτος με τράπεζες φαντάσματα έχει να περάσει το Ρουβίκωνα είτε με ευρώ είτε με δραχμή ή λίρα. Το πρόβλημα είναι ότι η οικονομία είναι προσδοκίες και σήμερα κανείς εκτός από κάποιους βαλτούς δεν μπορεί να προεξοφλήσει πότε θα δούμε ανάκαμψη μέσα στο ευρώ. Η δραχμή με ταυτόχρονη διαγραφή μονομερώς μεγάλου μέρους του χρέους ως επαχθές αφού κατέληξε σε κάτι λαμόγια και όχι προς όφελος του λαού είναι μια λύση που θα δημιουργήσει προβλήματα πληθωρισμού αλλά θα τονώσει την αγορά έστω και με χρήμα μειωμένης αξίας ώστε να αιμοδοτηθούν οι επιχειρήσεις. Λύση άλλη από αυτή πρακτικά δεν υπήρχε από το 2008, αλλά έπρεπε να φορτωθούμε με επιπλέον χρέος, ανεργία, πόνο για να καταλήξουμε εδώ. Σήμερα στο 2013 ακόμα και εγώ που πάντα ήμουν ενάντιος στο ευρώ από τη δημιουργία του βλέπω ότι μετά από τόσες θυσίες και αυτοκτονίες είναι μαλακία να κάνουμε πίσω και να βγούμε από την ΕΖ. Ομως εάν δεν βγούμε το πολύ σε δυο χρόνια από την ύφεση ακόμα και ο Στουρνάρας θα αναγκάστεί να βγάλει την Ελλάδα από την ΕΖ. Ο κόσμος παρά το ότι στηρίζει την ΝΔ σε μεγάλο βαθμό δεν είμαι σίγουρος ότι θα είναι για πολύ ακόμα υπέρ της με κάθε θυσία παραμονής της χώρας στο ευρώ. Ο δε Τσίπρας όταν δει στροφή των ψηφοφόρων προς τη δρχ θα αλλάξει το τροπάριο και θα κερδίσει τις εκλογές με τα τσαρούχια εάν αυτές γίνουν λίγο πριν το τέλος της τετραετίας. Η γνώμη μου και η συμβουλή μου προς τους απανταχού οπαδούς ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ είναι να προσέλθουν σύντομα στις κάλπες διότι όσο θα εξελίσσεται η κρίση στην Κύπρο τα ποσοστά τους θα πέφτουν αργά στην αρχή, γρηγορότερα μετά από λίγο. Ο Τσίπρας όσο ανώριμος και αν είναι χωρίς καθαρή γραμμή θα ανεβαίνει και εάν τελικά υιοθετήσει στάστη αντιευρώ θα κάνει περίπατο. Η δε ΧΑ αρχίζει και αυτή να υιοθετεί αντιευρωπαική ρητορική και προσπαθεί να κερδίσει μέρος των ψηφοφόρων. Το πσοσοστό της φοβάμαι ότι θα είναι πολύ πάνω από το 10% που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις αφού πολλοί δικοί της ψηφοφόροι κρύβονται και δεν λένε την αλήθεια στα γκάλοπ.
Μαρτίου 31, 2013 στις 8:32 μμ
Πάνος
ΔΠ:
Ακριβώς.
Μαρτίου 31, 2013 στις 8:34 μμ
Πάνος
Μητσος:
Ήτανε στραβό το κλήμα, τόφαγε κι ο γάιδαρος (παροιμία της Ευρωζώνης)
Απρίλιος 1, 2013 στις 12:47 μμ
j95
Τι έκαναν πια οι Ευρωπαίοι;
Αν σου τάξω εγώ επιτόκιο 1000% και μου χώσεις 100.000, πρέπει οι Ευρωπαίοι σε 3 χρόνια να ξηλωθούν 100.000.000 αλλιώς επιδεικνύουν «άθλια συμπεριφορά»;
Να θυμίσουμε ότι σε πείσμα των όσων γράφουν οι δημοσιογράφοι:
1) Η ΕΕ εγγυάται 90% του ποσού για τα πρώτα 50.000 ευρώ και μόνο για φυσικά πρόσωπα ή μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
2) Ο ESM δε στα σκάει άνευ όρων, αλλά εφόσον κάνεις «όλες τις αναγκαίες -κατά περίπτωση- ενέργειες ώστε να διορθώσεις την οικονομία σου».
Οι Κύπριοι (σε επίπεδο ελίτ) νόμιζαν ότι οι Ευρωπαίοι ήταν τίποτα μαλάκες, που θα εγγυώντουσαν 100% των καταθέσεων μάζεψαν τάζοντας χαμηλούς φόρους και τεράστια επιτόκια και κατάφεραν και να τις φάνε κιόλας. Για μένα *αυτό* είναι άθλια συμπεριφορά.