ouranoupolis

Σήμερα τα βήματά μας, δηλαδή το Φολξβάγκεν, μας έφεραν ως την Ουρανούπολη. Η περιοχή από τη Στρατονίκη και κάτω (Ιερισσός, Νέα Ρόδα, Αμμουλιανή, Ουρανούπολη) είναι απίστευτα όμορφη. Αλλά και το ορεινό κομμάτι, δεν παίζεται. Φέτος τη χαίρονται (και την ξελασπώνουν) ορδές αδελφών Ορθοδόξων, του Σλαβικού τόξου (+ Ρουμάνοι, Ουκρανοί) – και ελάχιστοι Γερμανοί. Οι Έλληνες περνούν απαρατήρητοι, με απόκρυψη και παραλλαγή.

Όποιος περάσει από εκεί έστω και μια φορά πραγματικά θα αναρωτηθεί αν αυτοί που αποφάσισαν να πουν ναι στις εξορύξεις χρυσού έχουν μυαλό κάτω από το σκαλπ τους.  Επί τη ευκαιρία, σε όλα τα χωριά σε υποδέχονται συνθήματα κατά του χρυσού, είδαμε να φοριούνται (από Γερμανόφωνους νέους και νέες) μπλουζάκια «SOS Χαλκιδική», ενώ το φυλάκιο των ακτιβιστών έξω από την Ιερισσό (στο δρόμο από Γομάτι) παραμένει σε πλήρη λειτουργία. (Το άλλο, στο δρόμο από Στρατονίκη, έχει ανασταλεί – ίσως υπήρξε συνεννόηση με την ΕΛΑΣ να μην κινηθούν οι κλούβες από εκεί) 😉

Σε τυχόν αναγνώστες του παρόντος που θα κατευθυνθούν προς Ουρανούπολη, συνιστώ ανεπιφύλακτα τον «παλιό» δρόμο (από Νεοχώρι – Στάγειρα- Ιερισσό). Έχει ολίγα στροφιλίκια (αλλά και πολλά ισάδια), κάνεις μια διαδρομή σε πανέμοφο τοπίο και – το κυριότερο- είσαι σε κανονικό επαρχιακό δρόμο Ευρωπαϊκής χώρας. Αντίθετα, ο «νέος» μέσω Γοματίου (τον είχε εγκαινιάσει ο Πάχτας, όταν ο Σημίτης ήτο εν τη βασιλεία του) αποτελεί υπόδειγμα κατασκευαστικής κακοτεχνίας, εντασσόμενος στην ατελείωτη κατηγορία με την ένδειξη «ποιότης ΠΑΣΟΚ».

Το βασικό έξοδο είναι η βενζίνη. Τα υπόλοιπα παλεύονται – αν ξεχάσει κανείς την κακή συνήθεια να στρογγυλοκάθεται σε ταβέρνες και να σαβουρώνει ασυστόλως. Αυτό αφήστε να το κάνουν οι Ορθόδοξοι αδελφοί του Σλαβικού τόξου, όσοι δεν φοράνε τα γνωστά βραχιολάκια του all inclusive. Εκτός από τους σωτήριους φούρνους και τα αγαθά τους και τους απαραίτητους καφέδες, μια μπύρα με μεζέ είναι αρκετή – μη ξεχνάτε ότι μας περιμένει το ταξίδι της επιστροφής στη Θεσσαλονίκη. Με οικολογική οδήγηση (διότι η βενζίνη δαγκώνει – είδα Audi Α6 4Χ4 και αριστοκρατικές Mercedes να πηγαίνουν σαν κότες και να τις προσπερνάνε σκοντάκια και σεατάκια, γελώντας) θα είμαστε στη βάση μας σε λιγότερο από δυο ώρες. Χαλαρά.