Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι το 60% φορολογία είναι μάλλον αισιόδοξη προσέγγιση. Για μετρήστε τα δικά σας 😉
Θα έλεγε κανείς πως, υπό τις παρούσες συνθήκες, ένας μισθός της τάξεως των 1.500 ευρώ είναι όχι απλά ικανοποιητικός, αλλά και πλουσιοπάροχος, δεδομένης και της υψηλής ανεργίας, αλλά και των εργατικών δικαιωμάτων που αποτελούν πια παρελθόν.
Κι όμως: Σύμφωνα με μία ενδιαφέρουσα έρευνα της «Καθημερινής», το πραγματικό ποσό που μπαίνει στην τσέπη ενός εργαζομένου που αμείβεται με 1.500 ευρώ το μήνα είναι μόλις… 620 ευρώ!
Πώς γίνεται αυτό; Ξεκινάμε με την ασφαλιστική εισφορά που παρακρατείται αυτόματα από τον εργοδότη και παραδίδεται στο ΙΚΑ, η οποία είναι στα 248 ευρώ. Σε αυτά προσθέστε τον φόρο εισοδήματος (126 ευρώ) και την εισφορά αλληλεγγύης (13 ευρώ) και είμαστε ήδη στα 1.116 ευρώ.
Τώρα, αυτός ο μισθωτός λογικά θα ζει κάπου, έτσι; Στο παράδειγμα της εφημερίδας, ζει στο Χαλάνδρι, σε ένα διαμέρισμα πενταετίας 120 τετραγωνικών μέτρων. Για το σπίτι αυτό, θα πληρώσει συνολικά «χαράτσι» 780 ευρώ (6,5 ευρώ ανά τετραγωνικό), που επιμερίζεται μηνιαία σε 65 ευρώ, ρίχνοντας το «μισθό» στα 1.051 ευρώ.
Αν έχει και ένα αυτοκίνητο 1.600 κυβικών για τις μετακινήσεις του, θα πρέπει να αφαιρέσουμε και 265 ευρώ το χρόνο (ή 22 το μήνα) για τα τέλη κυκλοφορίας, ενώ αν οδηγεί περίπου 15.000 χιλιόμετρα το χρόνο, θα καταναλώσει 1.200 λίτρα βενζίνης, και αφού ο φόρος ανά λίτρο κυμαίνεται περίπου στο ένα ευρώ, το μηνιαίο κόστος είναι 100 ευρώ.
Και μετά είναι και το πετρέλαιο θέρμανσης. Με τιμή λιανικής στο 1,28 ευρώ, ο φόρος για το προαναφερθέν σπίτι διαμορφώνεται στα 57 λεπτά – αν πληρώσει δηλαδή 1.500 ευρώ στον έμπορο καυσίμων, τα 684 (ή 57 ευρώ το μήνα) πάνε κατευθείαν στο Κράτος.
Και ο λογαριασμός της ΔΕΗ; Αν συνυπολογιστούν δημοτικά τέλη και φόροι, τέλος ακίνητης περιουσίας, ΦΠΑ, ειδικός φόρος κατανάλωσης και διάφορες χρεώσεις για το σύστημα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και τη μείωση των εκπομπών αέριων ρύπων, αφαιρούνται ακόμα 185 ευρώ το τετράμηνο ή 46 ευρώ μηνιαίως.
Αλλά δεν είναι μόνο η ΔΕΗ. Οι λογαριασμοί της κινητής τηλεφωνίας επίσης υπάγονται σε φόρους, όπως συμβαίνει και με τα τσιγάρα, τα προϊόντα στο σούπερ μάρκετ, τα ρούχα, τα φροντιστήρια και πολλά άλλα έξοδα, με τα οποία, κάνοντας μια συντηρητική εκτίμηση, η εφημερίδα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι περιορίζουν το καθαρό εισόδημα ενός εργαζομένου μόλις στα 620 ευρώ…
9 Σχόλια
Comments feed for this article
12 Νοεμβρίου, 2013 στις 5:03 μμ
kapetanios
12 Νοεμβρίου, 2013 στις 9:52 μμ
christos kitromilides
Ο αρθρογράφος παραλείπει ένα πολύ σημαντικό ποσό, που είναι η «εργοδοτική» εισφορά, που ανέρχεται στο συγκεκριμένο παράδειγμα στα € 496.
Όποιος έχει δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα ξέρει ότι για την εταιρεία το κόστος του εργαζομένου υπολογίζεται πάντα στο σύνολο. Δηάδή αν παίρνει μεικτά € 1.500, το αφεντικό ξέρει ότι του κοστίζει €1.996.
Η ονομασία «εργοδοτική εισφορά» είναι καθαρά για λόγους πολιτικού μαρκετινγκ. Για να μην καταλαβαίνει καν ο εργαζόμενος πόσα του έχει πάρει ο όποιος Τσοβόλας, πριν καν τα δεί στο λογαριασμό του.
Για το κάθε αφεντικό αυτό που μετρά είναι τα € 1.996. Αν από αυτά καταλήγουν € 100, € 500 ή € 1.000 στην τσέπη του εργαζομένου, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου. Περιμένει όμως από τον εργαζόμενο να του βγάλει πάνω από € 1.996, γιατί αλλοιώς είναι ζημιογόνος και θα πρέπει να φύγει.
13 Νοεμβρίου, 2013 στις 9:28 πμ
oldclimber
και όλα αυτά με ελάχιστο αντίκρυσμα : η παιδεία θέλει φροντιστήρια, η πρωτοβάθμια υγείας μετρητά, τα σοβαρά φακελάκι . .
Αρα?
13 Νοεμβρίου, 2013 στις 9:56 πμ
Fil
Πολύ σωστος ο κ.Κιτρομηλίδης προσθέτει ό,τι έλειπε από το ενδιαφέρον κατά τα λοιπά άρθρο.
13 Νοεμβρίου, 2013 στις 10:01 πμ
kapetanios
Fil
ο κ.Κιτρομηλίδης μάλλον πιστεύει ότι το βάρος της απόδοσης των € 1.996 πέφτει μόνο στις πλάτες του εργαζομένου (επιχειρηματολογία εποχής 1970 ) 🙂
13 Νοεμβρίου, 2013 στις 10:03 πμ
kapetanios
(σαφώς κάτι τέτοιο ΔΕΝ μας λείπει στον δημόσιο διάλογο..)
13 Νοεμβρίου, 2013 στις 10:30 πμ
Fil
Κάπταιν, εγώ μιλούσα για το βασικό επιχείρημα του σχολίου (φορολογική επιβάρυνση και μέσω εργοδοτικών εισφορών) ενώ εσύ αναφέρεσαι προφανώς μόνο στην τελευταία φράση.
Ο εργοδότης τον εργαζόμενο τον βλέπει ως συνολικό κόστος, σε αυτό ο κ.Κιτρομηλίδης έχει απόλυτο δίκιο. Το θέμα της απόδοσης των χρημάτων είναι πράγματι κάτι διαφορετικό.
13 Νοεμβρίου, 2013 στις 12:38 μμ
Trist
Η φορολογία που κρατείται από τον εργαζόμενο και από τον εργοδότη, ως εισφορά εργοδότη, στην πραγματικότητα είναι χρήματα τα οποία ουσιαστικά κρατούνται από τον εργαζόμενο. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να διαπιστώσει κανείς ότι ο μισός+ μισθός του εργαζόμενου καταλήγει στο αναποτελεσματικό σε παροχές κράτος.
13 Νοεμβρίου, 2013 στις 3:28 μμ
christos kitromilides
@ kapetanios
Νομίζω ότι πρόκειται περί παρεξήγησης.
Προφανώς η απόδοση ενός εργαζομένου δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο.
Η διευκρίνηση σχετικά με το πόσα λεφτά παρακρατεί πραγματικά από τον εργαζόμενο το υπουργείο οικονομικών, δεν είχε αξιολογική διάθεση.
Απλώς σημείωσα το γεγονός.
Μια συζήτηση σχετικά με τους παράγοντες που επηρεάζουν την παραγωγικότητα της εργασίας δεν νομίζω ότι θα ενδιέφερε ιδιαίτερα τους θαμώνες της καλύβας.