Σπουδές φύλλου

Τέσσερα ποιήματα του Θάνου Γιαννούδη*, από το ιστολόγιό του.

Σπουδές φύλλου

Μικρή μου, μονοσήμαντη κι ανήκουστη φωνή,
εσένα καταράστηκε το τέλος να διαλέξεις
εκείνη η ανυπέρβλητη της κτήσης ηδονή
που βάζουν ως ανάχωμα στην ιαχή της λέξης.

Και κλαίγεσαι ασταμάτητα -φορτίο είναι βαρύ
της μοίρας μας ο έλεγχος κι η αλλαγή της πλεύσης.
Ως άνανδρη σ’ απέρριπταν και ως λιποβαρή
μα πάλι τ’ άγριο άλογο δεν δύνασαι να ιππεύσεις.

Τούς πίστεψες, πικρούλα μου, κι οργάνωσες τη γη,
τις στάνες σου και τ’ όργωμα με τους δικούς τους τρόπους.
Δεν μπόρεσες το είναι σου να τρέψεις σε οργή
κι ως έρμαιο αφέθηκες σε Λάχεσες κι Ατρόπους.

Μα τώρα, που χρειάστηκε τα πάθη μας να πεις,
παρέμεινες αιχμάλωτη στο σχήμα τους σαν φύλλο,
που -χτυπημένο απ’ τη σαϊτιά νεροποντής νωπής-
κατέληξε το βιαστή να αγαπά ως φίλο.

Κι ας σέ γεμίζω διαρκώς με έγνοιες και σπουδές,
η σχέση μας ουδέποτε άλλη μορφή θα λάβει…
Τό λεν’ κι οι γεροκότσυφες που αχνολαλούν -για δες:
”Αυτές τις μέσα μας ροπές ποιος θα προκαταλάβει;”

Σπουδές φύλλου | Ρεφορμιστικον.

*

Θάνος Καρυωτάκης

Ο Θάνος Καρυωτάκης  γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1901. Σταδιοδρόμησε ως ανώτερος τραπεζικός υπάλληλος, παντρεύτηκε κι απέκτησε ένα γιο. Πέθανε το 1979, σε ηλικία 78 ετών.

”Είσαι άντρας”. Μόνο αυτή η αναφορά
σού άξιζε, Θανούλη Καρυωτάκη.
-Καμία δεν υπάρχει διαφορά:
δεν άλλαξαν ο κύκλος κι η φορά,
δεν έσβησε το κόκκινο φωτάκι-

”Είσαι άντρας”. Μα εμείς τ’ αρσενικά
τι φέραμε σε τούτο τον πλανήτη;
Πολέμους, δυστυχίες, φονικά…
-κι αυτός τη λησμονιά θα υπερνικά
με σφαίρες και μ’ αιμάτινο μαγνήτη-

”Είσαι άντρας”. Θα ‘δες πίκρες και καημούς,
ελπίδες να διαψεύδονται στα ξένα.
-Κατάφερα ό,τι δεν βάζει ο νους:
μισόν αιώνα δίπλα απ’ τους γκρεμούς
να ζήσω μια ζωή χωρίς εσένα…-

”Είσαι άντρας”. Και ενστάσεις ποταπές
τό ξέρω πως μονόχνωτα θα αρθούνε.
-Αυτοί οι καταραμένοι ποιητές
ορίζουνε το τώρα και το χθες
και τους καιρούς που δεν θα ξαναρθούνε-

”Είσαι άντρας”. Και για πάντα στα κρυφά.
Μες στην ανατολή αχτίδα δύσης!
Αμύνεται η ζωή και σού ρουφά
τα λόγια τα τερπνά και τα σοφά,
γιατί εσύ επέλεξες να ζήσεις…

*

Σαρλότ Μιού

Η Σαρλότ Μιού γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1869. Καθαρόαιμη λεσβία, χτυπημένη από το πάθος που δεν έβρισκε ανταπόκριση, καθώς και από τον φόβο της τρέλας, πέρασε τη ζωή της στην έσχατη ένδεια κι απελπισία. Αυτοκτόνησε το 1928. (Από το ”Ανθολόγιο Γυναικείας Ομοφυλόφιλης Ποίησης 19ου-20ου αιώνα”, εκδόσεις Γαβριηλίδης)

”Θυμίζει φάρσα ώρες-ώρες η ζωή
ή παρωδία τραγωδίας του Σενέκα”
μού είχες πει χαμογελώντας το πρωί
που σ’ ερωτεύτηκα, αν κι ήσουνα γυναίκα.

Κι αν κατηφόριζα το δρόμο σκεφτική
ήταν που ο έρωτας μού όριζε τη σκέψη
και μεταμόρφωνε την άμορφη Αττική
σε royal hall για της βασίλισσας τη στέψη.

Αγγέλους φέρει της αιθούσης η οροφή
κι όσοι υποκλίθηκαν γλεντούν ευτυχισμένοι,
μα η αλήθεια σου τρυπάει σαν καρφί:
”Εγώ είμαι γι’ άλλες Κυριακές προορισμένη…”

Με την ευθύνη και το κύρος τ’ αγριμιού
σού στιγματίσαν ένα όνομα στο πάσο
και σέ βαφτίσανε Σαρλότ (surname: Mew)
-Κι εγώ θαρρούσα πως μπορώ να σ’ ατιμάσω…

Κι είν’ το μελάνι στην ταυτότητα νωπό
μα εσύ στο μέτωπο να εξολοθρεύεις Μήδους
κι όλους εκείνους που ‘χαν πάντα αυτοσκοπό
τη θαλπωρή και διαιώνιση του είδους.

Της μάχης φτάνει μόνο ο απόηχος -αχνό,
μικρό σαράκι που κουράζει την αντλία-
και τη μορφή σου, που ‘χω αρχίσει να ξεχνώ,
φέρει σαν όραμα επάνω απ’ την Αγγλία.

Θα σ’ αναπλάθω με πυξίδα το ποτό,
βαλσαμωμένη σαν κογιότ στην ίδια θέση
και -μ’ όση δύναμη μού μένει- θα ρωτώ:
”Ποιας ηδονής νεκροπομπό σ’ έχουνε θέσει;”

*

Η μπαλάντα του Ορέστη

Μαΐου 18, 2013 από thanosgiannoudis

”Τεργέστη, Λιβόρνο, Βουκουρέστι…” – Κ. Χ. Μύρης

Κι εσέ, Τεργέστη, να μη μείνεις λυπημένη
θα σ’ ονομάσω πόλη σαν από χαλκό,
σταθμό των πλοίων που γυρνούν την Οικουμένη
και προσκυνάνε, για καλό και για κακό.
Μού λες πως φάρο παριστάνω και φακό
που την πορεία του φωτός θα εξιστορήσει,
μα τό γνωρίζω φυσικά πως δεν αρκώ
αυτή η ρόδα του καιρού μας να γυρίσει.

Οι θλιβερές σου αυταπάτες αραγμένες
απ’ τον καιρό του Τσιμισκή και του Φωκά
μπροστά στη θάλασσα στενάζουν ρημαγμένες
και τίς πουλάνε στη λαϊκή με την οκά.
Μα εγώ θα ελπίζω στην καρδιά κάποιου ροκά
που τούς καημούς σου μυστικά θα μελοποιήσει,
να γαληνέψει την ψυχή που προσδοκά
αυτή η ρόδα του καιρού μας να γυρίσει.

Οι άλλες πόλεις (το Ταλίν, το Βουκουρέστι)
σέ αχνοβλέπουν να ‘χεις όλη αποτανθεί
στον ερχομό απ’ την ξενιτιά ενός Ορέστη
που θα επιστρέψει και το δράμα θα λυθεί.
Ο αγώνας γράψανε πως έχει πια κριθεί,
μα εσύ δεν πίστεψες ποτέ σ’ αυτή τη ρήση
και περιμένεις ποιος θα έρθει να ηγηθεί
αυτή η ρόδα του καιρού μας να γυρίσει.

Πρίγκηψ, διαβάστε το έργο του Βελεστινλή
προτού σάς έρθει η γκιλοτίνα στο Παρίσι
κι ίσως εντέλει να φανεί η ανατολή
κι αυτή η ρόδα του καιρού μας να γυρίσει…

—

* Θάνος Γιαννούδης: Γεννήθηκε το 1990 στη Θεσσαλονίκη. Είναι Φιλόλογος με ειδίκευση στις Μεσαιωνικές και Νεοελληνικές Σπουδές. Μυήθηκε στο Νεοφορμαλισμό το 2009 και άφησε στην άκρη όσα ποιήματα είχε γράψει ως τότε σε ελεύθερο στίχο. Μέλος της συντονιστικής ομάδας της διαδικτυακής ανθολογίας εν προόδω »Νέοι Ήχοι στο παμπάλαιο Νερό» που ανθολογεί σύγχρονα ποιήματα σε παραδοσιακές μορφές. Τον Ιούνιο του 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις vakxikon.gr η ποιητική συλλογή»Τρίλιζα”, με τη συμμετοχή του.

Advertisement