Σχετικά με την ανεξαρτησία της Καταλονίας

Του Γιώργου Κωνσταντίνου

Οι λόγοι είναι διάφοροι, αλλά σήμερα θα αναφερθώ σε έναν, χωρίς να τον εξαντλήσω:
Είναι ζήτημα δημοκρατίας: η Ισπανία εξακολουθεί να έχει αρχηγό του κράτους έναν βασιλιά που διορίστηκε από τον δικτάτορα Φράνκο με την υπόσχεση να σεβαστεί τα φασιστικά ιδεώδη (http://www.youtube.com/watch?v=qIeaPSqpvrQ μετά το 3.10). Μπορεί η δημοκρατία να έχει εγκατασταθεί θεωρητικά στη χώρα από το 75 αλλά ακόμη και σήμερα κανένα από τα εγκλήματα του φασισμού δεν έχει δικαστεί.

Δολοφονίες, βασανιστήρια, αρπαγές βρεφών, εξαφανίσεις, εγκλήματα για τα οποία η ισπανική δικαιοσύνη μπόρεσε και έσυρε στα διεθνή δικαστήρια τον Πινοσέτ δεν επιτρέπεται να διωχθούν ποινικά στην Ισπανία αν διαπράχθηκαν επί Φράνκο! Ο δικαστής Γκαρθόν που κυνήγησε αν θυμάστε τον πρώην χιλιανό δικτάτορα για την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων καθαιρέθηκε εν μια νυκτί όταν ανακοίνωσε ότι προτείθεται να ερευνήσει τις εξαφανίσεις ισπανών πολιτών επί Φράνκο. Η σημερινή δεξιά κυβέρνηση με έναν κατάπτυστο νόμο αναίρεσε τη νομοθεσία περί παγκόσμιας δικαιοσύνης για να μην επιτρέψει σε αργεντίνους δικαστές να ζητήσουν την καταδίκη ισπανών βασανιστών. Ακόμη και σήμερα, παρά τις επανειλημένες σχετικές πρωτοβουλίες των δημοκρατών δεν έχει αναιρεθεί έστω συμβολικά η παράνομη καταδίκη σε θάνατο του νόμιμου καταλανού προέδρου Κομπάνυς που οι ναζί συνέλαβαν πρόσφυγα στη Γαλλία το 1940 και παρέδωσαν στα χέρια των φρανκιστών που τον έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Το ίδιο ισχύει για τις παράνομες εκτελέσεις αντιστασιακών τη δεκαετία του 70, τα βασανιστήρια και τις αρπαγές βρεφών δημοκρατικών οικογενειών: δεν νοείται να ανοίξουν διαδικασίες ενάντια στους εγκληματίες που μένουν ατιμώρητοι και χαίρουν της προστασίας του ισπανικού ανώτατου δικαστηρίου που διορίζεται με πλήρη αδιαφάνεια από τα δύο μεγάλα κόμματα. Ακόμη και σήμερα το ίδρυμα Φρανθίσκο Φράνκο επιδοτείται με κρατικά κονδύλια, το δικτατορικό καθεστώς δεν έχει ανακυρηχθεί παράνομο και οι γιοι, ανηψιοί κι εγγονοί των στελεχών της δικτατορίας στελεχώνουν υπουργία και υψηλές θέσεις στο Παρτίδο Ποπουλάρ που είναι πρακτικά η μετάλλαξη του κόμματος του Φράνκο, της Φάλαγγας (Falange española).
Και δεν πρόκειται απλά για το σεβασμό της ιστορικής μνήμης, ή τη αναγνώριση των αντιστασιακών που ακόμα και σήμερα είναι χαρακτηρισμένοι εγκληματίες, που από μόνα τους είναι αποδείξεις δημοκρατικού ελλείματος. Τα στεγανά υπάρχουν ζουν και βασιλεύουν στα υψηλά περί τον βασιλιά κοινωνικά στρώματα, όπου με πλήρη αδιαφάνεια και σημαδεμένες τράπουλες μια ολιγαρχία διαχειρίζεται τα μεγάλα οικονομικά μεγέθη και τις κομβικές κρατικές επενδύσεις. Ο ρόλος των τραπεζών στην τσιμεντόφούσκα, τα μεγάλα συμφέροντα σε ασύμφορα και δαπανηρά δημόσια έργα, η διαφθορά σε μεγάλη κλίμακα, η αδιαφάνεια και ο θλιβερός ρόλος των ΜΜΕ κλπ μένουν στο απυρόβλητο χάρη στη βασιλική ή παραφρανκική προστασία.
Δεν επωφελείται και το μεγάλο καταλανικό κεφάλαιο από αυτό το σύστημα; Ναι και με το παραπάνω, αλλά η ελπίδα των καταλάνων πολιτών έγκειται στο ότι το καινούργιο κράτος θα αλλάξει αυτό το καθεστώς. Γι αυτό και η καταλανική ολιγαρχία είναι σαφώς αντίθετη στην ανεξαρτησία.
Και είναι ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθεί η Καταλονία; γιατί δεν δίνει κοινό αγώνα με τους ουκ ολίγους ισπανούς αντιμοναρχικούς δημοκράτες; Γιατί δυστυχώς έχει αποδειχτεί πολλάκις τα τελευταία χρόνια ότι είναι πιο ουτοπική η επιτυχία αυτού του κοινού αγώνα απ΄ότι η επίτευξη της ανεξαρτησίας. Γι αυτό και η πλειοψηφία των ισπανών προοδευτικών λυπάται που θα χάσει συμμάχους στον ευγενή αγώνα για εκδημοκρατισμό της Ισπανίας, αλλά κατανοεί τη φυγόκεντρη τάση των καταλάνων.

Περί δημοκρατίας πρέπει να πούμε κι άλλα, αλλά παράγινε το σεντόνι….