Στα «αριστερά» δεν υπάρχει τίποτα με πολιτικό και εκλογικό ενδιαφέρον για τον σύριζα. Όταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα – μείον κι αυτά που χάνονται από άλλες πλευρές. Συνολικά: τράτζικ, ως πολιτική στρατηγική. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, φυσικά.
Από την άλλη, όταν λέμε «κέντρο» δεν εννοούμε φυσικά τα ορφανά του πασόκ, ούτε τους ατυχήσαντες επαγγελματίες της πολιτικής. Εννοούμε τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που ακούνε για πολιτική και γυρίζουν την πλάτη, απογοητευμένοι από τις ιδεοληψίες, τις ακρότητες και την έλλειψη ειλικρίνειας. ΑΥΤΟ είναι το «κέντρο», για να μην έχουμε παρανοήσεις. Το λένε και πανίσχυρη πλειοψηφία – αν καταφέρεις να του μιλήσεις και να το κερδίσεις. Όχι βέβαια με «αριστερές» αερολογίες, αλλά με ξεκάθαρες απόψεις για τις πραγματικά τολμηρές τομές και ρήξεις που απαιτούνται, με τις οποίες η «αριστερά» δεν ανακατεύεται, καθώς είναι απασχολημένη με τη διχοτόμηση της ιδεολογικής τρίχας κατά μήκος.
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
40 Σχόλια
Comments feed for this article
21 Ιουνίου, 2014 στις 7:57 μμ
δεξιος
To (αριστερό) όνομά μας είναι η ψυχή μας.
21 Ιουνίου, 2014 στις 11:10 μμ
σχολιαστης
Πως δεν υπάρχει. Υπάρχει ένα σταλινικό κόμμα που ονειρεύεται μονοκομματικό καθεστώς.
Πόσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παρά τις προσπάθειες που κάνουν -με την προοπτική της εξουσίας- να φανούν δημοκρατικοί, δεν έχουν γαλουχηθεί με τις ίδιες απόψεις; Τις οποίες με ελάχιστη προσπάθεια μπορεί κάποιος να βρει και να διαβάσει, και μιλάμε για χθεσινές απόψεις όχι τις δεκαετίας του 80. 🙂
21 Ιουνίου, 2014 στις 11:21 μμ
Πάνος
Επειδή δε θέλουμε ούτε το σταλινισμό αλλά ούτε και τη μαφία του ΝΔΣΟΚ παρεμβαίνουμε προς την κατεύθυνση που θεωρούμε σωστή για τον τόπο και ημάς τους ιδίους, με τις μικρές μας δυνατότητες.
(Εκ της Διευθύνσεως) 😉
21 Ιουνίου, 2014 στις 11:44 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Ε όχι και τις ίδιες απόψεις Σχολιαστή, πολλοί από δαύτους θεωρούσαν από τότενες το τιμημένο συμβιβασμένο και οπουρτουνιστικό κόμμα και όχι αρκούντως αντικαπιταλιστικό και αντισυστημικό γενικότερα.
Αυτοί που γαλουχύθηκαν εκεί μέσα δεν είναι οι ίδιοι με αυτούς που σου λέω .
21 Ιουνίου, 2014 στις 11:48 μμ
σχολιαστης
Οι μαφίες όπου υπάρχουν μπορούν να απομονωθούν.
Ο σταλινισμός είναι άλλης τάξης μεγέθους. Και αυτοί που θέλουν τους σταλινικούς του ΚΚΕ και τους «η χούντα δεν τελείωσε το 73» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως βασικούς τους συμμάχους, μας αποδεικνύουν ότι είναι αθεράπευτα …κνίτες. 🙂 Αρα, εντελώς ακατάλληλοι για εξουσία σε μια δημοκρατική χώρα.
Αυτά!
21 Ιουνίου, 2014 στις 11:49 μμ
σχολιαστης
Εντάξει, Αναγνώστη, σωστό κι αυτό! 🙂
22 Ιουνίου, 2014 στις 12:02 πμ
Πάνος
Άσε που δεν υπάρχουν κιόλας… 😉
22 Ιουνίου, 2014 στις 12:23 πμ
σχολιαστης
Αν θέλουμε να φέρουμε τα ορφανά, το κάνουμε με πολιτικούς όρους, όχι βαφτίζοντας τους πολιτικους τους αντιπάλους «μαφίες» 🙂
22 Ιουνίου, 2014 στις 12:32 πμ
Πάνος
Άρα πολύ σωστά ερμήνευσα τη σκέψη σου: δεν υπάρχουν μαφίες, συνεπώς νο πρόμπλεμ! 😉
22 Ιουνίου, 2014 στις 1:04 πμ
δεξιος
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδιόμορφο κράμα σταλινισμού και χιππισμού και επειδή δεν ζούμε σε καιρούς ευνοικούς για τον σταλινισμό τελικώς θα επικρατήσει ο χιππισμός.
Αυτό δεν είναι απαραιτήτως για καλό.
22 Ιουνίου, 2014 στις 8:45 πμ
zeppos
Με το ζόρι παντρειά ..δεν γίνεται!
«Ηδη η Αριστερή πτέρυγα κατέβασε δικό της κείμενο, που αποκλείει συμμαχίες με δυνάμεις της κεντροαριστεράς που έχουν στηρίξει μνημόνια και σε ότι αφορά στη λειτουργία του κόμματος εκτοξεύουν βολές μιλώντας για «αμφίσημο λόγο,από τον παραγοντισμό» κάποιων.
Πηγή: Διήμερο… διαφωνιών για τον ΣΥΡΙΖΑ -Δύο τροπολογίες από την Αριστερή Πλατφόρμα
«
22 Ιουνίου, 2014 στις 8:55 πμ
σχολιαστης
Άλλο το δεν υπάρχουν μαφίες και άλλο να χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως μαφίες τα δυο κυβερνητικά κόμματα. Τεράστια διαφορά!
22 Ιουνίου, 2014 στις 10:21 πμ
Πάνος
Ναι, είναι η διαφορά (απόσταση) που περιέγραψε στο γνωστό ποίημά της η Μπριζίτ Μπαρντό:
Απ τη ζωή στο θάνατο είν ένα μονοπάτι
κι από τον … στο … δυο δάχτυλα και κάτι.
22 Ιουνίου, 2014 στις 10:57 πμ
σχολιαστης
!!!
Να ενημερώσουμε και τους της ΕΕ ότι υπάρχει τέτοιο πρόβλημα στην Ελλάδα ώστε να εναποθέσουν όλες τους τις ελπίδες στην έλευση του ΜεΣΥΡΙΖΑ. ‘Η μήπως είναι ίδιοι με τους δικούς μας και τους κάνουν πλάτες; 🙂
Τελευταίο σχόλιο σε αυτό το ποστ, αφού οι απόψεις είναι τόσο αποκλίνουσες δεν θα βγάλουμε άκρη. 🙂
22 Ιουνίου, 2014 στις 11:27 πμ
σχολιαστης
σχετικόν!
O πάπας Φραγκίσκος «αφόρισε» τους μαφιόζους -Η Ντραγκέτα είναι η λατρεία του κακού
http://www.iefimerida.gr/node/160294#ixzz35M3IVxbx
22 Ιουνίου, 2014 στις 11:38 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Eχουμε την Αριστερα που μας αξιζει….
22 Ιουνίου, 2014 στις 1:48 μμ
Πάνος
Τι θα λέγατε για ένα φρεσκάρισμα στα επιχειρήματα;
Πάνος Θεοδωρίδης |
http://www.thegreekcloud.com/blogs/blog.php?pg=3&uid=3&id=621#.U6aynkCr3IV
22 Ιουνίου, 2014 στις 1:49 μμ
Νίκος Π
Αφώτιστε Φιλέλληνα, η Αριστερά είναι μόνο μία και η στρατηγική της σταθερή, από τότε που ο Ουλιάνωφ δημοσίευσε το magnum opus «Τι να κάνουμε». Οι αποστάσεις ανάμεσα στις ιδεολογικές αποχρώσεις και τάσεις είναι του είδους που περιγράφει το ρητό του Πάνου (απ’ τη ζωή στο θάνατο…), και ανάγονται σε ζητήματα τακτικής και ερμηνείας των Γραφών. Όσο για το κοινωνικό πρότυπο του σοσιαλισμού, αυτό δεν είναι άλλο από αυτό της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, με κάποιες τροποποιήσεις που κατά τη γνώμη τους θα αποτρέψουν την κατάρρευση. Και κάτι ακόμα, ευτυχώς που η αριστερά μας είναι της πλάκας, φαντάζεσαι να ήταν οι άνθρωποι ευφυείς, με γνώσεις ιστορίας, ικανότητα ανάλυσης και αποτελεσματικότητα; Θα τους είχαμε κατσικωθεί από το 1944. Ευτυχώς όσους είχαν τα φόντα ανάμεσά τους, τους έδωσαν στον αντίπαλο (πχ. Βελουχιώτη).
22 Ιουνίου, 2014 στις 2:40 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Νίκος Π
«ευτυχώς που η αριστερά μας είναι της πλάκας, φαντάζεσαι να ήταν οι άνθρωποι ευφυείς, με γνώσεις ιστορίας, ικανότητα ανάλυσης και αποτελεσματικότητα; Θα τους είχαμε κατσικωθεί από το 1944.»
Οι ευφυεις επαγγελματος «αριστεροι» κανουν κομποδεμα μεγαλο, σαν τα μυρμηγκια που μαζευουν σπορους για τις`ατελιωτες μερες του (πολιτικου) χειμωνα…..
22 Ιουνίου, 2014 στις 11:18 μμ
Elias
@Αφωτιστος
η αριστερά είναι επάγγελμα…πόσο μου θυμίζει την έκφραση «το Πασόκ είναι επάγγελμα»
Η αριστερά είναι το νέο Πασόκ?
23 Ιουνίου, 2014 στις 1:11 πμ
Χρήστος
Υπάρχει μια τεράστια μάζα πολιτών που βρίσκεται αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και προς αυτήν την κατεύθυνση μπορεί και πρέπει να κινηθεί. Ίσως αυτό τον βοηθήσει να ξεκαθαρίσει τα θολά, διφορούμενα και δεχόμενα πολλαπλές ερμηνείες, σημεία της πολιτικής ρητορικής του …. τουλάχιστον.
23 Ιουνίου, 2014 στις 8:49 πμ
Νίκος Π
Αυτή η «τεράστια μάζα πολιτών που βρίσκεται αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ» Χρήστο, είναι ένας ακόμα αστικός μύθος με τον οποίο φαντασιώνεται η αριστερά εδώ και έναν περίπου αιώνα. Από πού προκύπτει η ύπαρξή της;
23 Ιουνίου, 2014 στις 12:26 μμ
karampas
Η μονη τιμια λυση για το αριστερο ρευμα ειναι η διασπαση.Τωρα εινσι συνενοχοι
23 Ιουνίου, 2014 στις 12:41 μμ
karampas
Η πλειοψηφια εχει δικιο σε αυτα που λεει,απραγματευση μεσα στο ευρω κ την εοκ και αυξησεις και σχεδιο μαρσαλ που εξοντωθηκε ο συμμοριτισμος κατα τον μπουμπουκο.Τα ιδια με τη νδ
23 Ιουνίου, 2014 στις 12:48 μμ
j95
«Υπάρχει μια τεράστια μάζα πολιτών που βρίσκεται αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ »
…αλλά για μία ψήφο τελικά βγήκανε τα Αγγλικά. 🙂
23 Ιουνίου, 2014 στις 12:56 μμ
karampas
Μια πλατεια αριστεροδρξια κυβερνηση εξυπηρετησης των δανειστων κ εξοντωσης των ιθαγενων αυτα λεει η πλειοψηφια,η μειοψηφια γιατι παραμενει;
23 Ιουνίου, 2014 στις 1:09 μμ
j95
επειδή γυρνάνε την πλάτη στα κόμματα δε σημαίνει ότι θα πήγαιναν με το ΣΥΡΙΖΑ ούτε ότι είναι ιδεολογικά ουδέτεροι. 95% είναι χριστιανοί ορθοδοξοι, 90% συμφωνούν στα εθνικά θέματα, 88% πιστεύουν στη δημιουργία του ανθρώπου, 69% είναι αντισημίτες, 54% εναντίον των αμβλώσεων, 75% υπέρ των στρατοπέδων συγκέντρωσης, 69% πιστεύουν στις φυλετικές/θρησκευτικές προϋποθέσεις για τη χορήγηση ιθαγένειας, 67% δεν εμπιστεύεται το ΣΥΡΙΖΑ αν αποτύχει η τωρινή κυβέρνηση, συνολικά δε μιλάμε για τίποτα ώριμα φρούτα πανέτοιμα να πέσουν στο πανέρι του ΣΥΡΙΖΑ ή, εδώ που τα λέμε, οποιουδήποτε κόμματος που να μην κινείται μεταξύ Μπαρατίγια Τζανάτα και Μαυρογιαλούρου.
Καμία κοινωνία δεν αποτυγχάνει τόσο πολυεπίπεδα αν η πλειοψηφία των ατόμων είναι βασικά εντάξει.
23 Ιουνίου, 2014 στις 1:17 μμ
bas
Νίκος Π
Ε! Πως…Θα σου αναφέρω τα ποσοστά των εξ’ αριστερών κομμάτων στις Ευρωεκλογές που αποδεικνύουν ένα τεράστιο πολιτικό δυναμικό αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ:
Κ.Κ.Ε. 6,07 %
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α 0,72 %
Α.Κ.Κ.ΕΛ. 0,56 %
ΣΧΕΔΙΟ Β’ 0,20 %
Μ-Λ Κ.Κ.Ε. 0,19 %
Α.Σ.Κ.Ε. 0,06 %
Ο.Α.Κ.Κ.Ε. 0,05 %
Βλέπουμε ένα τεράστιο πολιτικό αριστερό απόθεμα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να έρθει σε συνεννόηση με τα προαναφερόμενα κόμματα, η εξουσία είναι κάτι το αναπόφευκτο.
23 Ιουνίου, 2014 στις 2:16 μμ
Mitsos
Ναι αν πάρει το 6.07% σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση, βγάζει πρόεδρο δημοκρατίας από τη δεξιά, και ξεφορτώνεται ελιές και ποτάμια και λοιπές φλού δημοκρατικές δυναμεις που θα τον ρίξουν από την εξουσία με την πρώτη ευκαιρία αν κατάλαβες καλά. Εν τω μεταξύ ουδείς γνωρίζει το ποτάμι τι δύναμη θα πάρει στις εκλογές, διότι το ποσοστό που έλαβε στις ευρωεκλογές ταπεινή μου γνώμη είναι ότι δεν θα το ξαναδεί.
23 Ιουνίου, 2014 στις 2:33 μμ
zeppos
Μια προφητική μαντινάδα που διάβασα λόγω της σημερινής έναρξης της ΜΕΓΑΛΗΣ γιορτής του Κλείδονα.
«Σαν μάθει ο σκύλος γράμματα κι’η γάτα να διαβάζει
κουβέρνο θα’ναι ο θίασος να κάμει ο κόσμος χάζι»
23 Ιουνίου, 2014 στις 3:11 μμ
Mitsos
Νικο Π.. Το αποτέλεσμα του εμφυλίου δεν κρίθηκε εδώ αλλά έξω. Δεν ήταν θέμα προσώπων, ήταν θέμα υπερδυνάμεων και τίποτα άλλο. Αν δεν ανακατευόταν η Αμερική σε απόλυτη συμφωνία με τη Ρωσία, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Ο Βαν Φλητ νίκησε την αριστερά στην Ελλάδα και κανένας άλλος. Και μου την σπάνε μερικοί στυλ Φαήλου, Αδωνι, Κας και λοιπών που μας υπενθυμίζουν ότι υπήρξαν οι νικητές του εμφυλίου. Μια σοβιετική μεραρχία να έμπαινε από τα σύνορα, με αεροπορική κάλυψη από τα Υακ και τα Σουκχοι, και αυτοκινούμενα βαρέα πυροβόλα, θα τους είχε πάρει κλωτσοπατινάδα μέχρι τη Λαμία μέχρι να καταλάβουν από πού τους ήρθε.
Το ΚΚΕ έχει ευθύνη για αυτόν τον πόλεμο διότι τον τράβηξε πέραν από το όριο των δυνάμεων του και των ανθρώπινων δυνάμεων, ενώ σαφώς είχε προειδοποιηθεί από τον Μολότωφ ότι ρωσική παρέμβαση δεν πρόκειται να υπάρξει. Το να θεοποιούμε ανθρώπους ή να γειώνουμε δεν το θεωρώ ώριμο μετά από μια τέτοια σφαγή, η οποία οδήγησε την Ελλάδα μετά στη χούντα, στο Κυπριακό και στο τέλος στο σημερινό χάλι.
Χώρες με τελείως ασήμαντο κομμουνιστικό κίνημα πέρασαν στα χέρια της ΕΣΣΔ και χώρες με τεράστιο κίνημα πήγαν στην άλλη πλευρά. Για αυτό λέω ότι εδώ ο εμφύλιος και η τροπή που πήρε αποφασίστηκε χιλιάδες μίλια από εδώ. Ας το λέμε πότε πότε αυτό μπας και συνειδητοποιήσουμε, ότι τελικά στον πόλεμο αυτό δεν υπήρξαν νικητές παρά μόνο νικημένοι. Και επίσης με το παράδειγμα της Ουκρανίας σήμερα που είναι επίκαιρο, ας δούμε τι μπορεί να πάθει μια χώρα όταν γίνει μήλον της έριδος.. και έχει άχρηστη και διεφθαρμένη ηγεσία.
Να με θυμάσαι ότι παρά τις προσπάθειες του Λαβρώφ για συζήτηση στην Ουκρανία, μετά την εκεχειρία σε εισαγωγικά, θα ακολουθήσει η μαζική γενοκτονία των Ρωσόφωνων και μετά η ισοπέδωση της χώρας από τα ρωσικά βομβαρδιστικα. Η χώρα Ουκρανία θα σβηστεί από το χάρτη και οι Αμερικάνοι απλά θα κοιτάνε και θα εύχονται οι Πολωνοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι να μην φτάσει μέχρι τη Βαρσοβία ο ρωσικός στρατός.
23 Ιουνίου, 2014 στις 3:26 μμ
Mitsos
Είναι πάγιο χαρακτηριστικό των Ναζί και εδώ στον εμφύλιο και στο Κίεβο σήμερα οι λάθος πολιτικές και στρατιωτικές εκτιμήσεις και ο ενθουσιασμός. Εδώ πήγαν το 44 και πήραν γερμανικα οπλα γιατί θεώρησαν ότι οι Γερμανοί θα νικήσουν ή ότι θα μπορούσαν να νικήσουν έναν ολόκληρο στρατό με τόσες μεραρχίες όπως ο ΕΛΑΣ σε περίπτωση που οι Γερμανοί έχαναν και αποχωρούσαν. Νίκησαν στην αρχή σε κανά δυο μάχες στην Πελοπόνησο και μετά κλείστηκαν στο Μελιγαλά, αγνοώντας κάθε κανόνα του πολέμου. Και η αριστερά εκανε το λάθος να τους δώσει πάρα πολύ σημασία. Ενας απλός αποκλεισμός έφτανε για λίγες μέρες προτου πεθάνουν από την πείνα και παραδωθούν χωρίς τόση αιματοχυσία και από τις δυο πλευρές. Αλλά έπρεπε να κερδίσει ο Αρης και οι ντόπιοι καπετανέοι το παιχνίδι των εντυπώσεων και να δώσει την εικόνα του ατρόμητου οπλαρχηγού.
Τα ίδια κάνουν και στην Ουκρανία σήμερα ο δεξιός τομέας και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις της ουκρανικής εθνοφυλακής.. Μπουκαρουν πότε πότε με άρματα μέσα στο Ρωσικό έδαφος από φυλάκια και κάνει η Ρωσία πως δεν καταλαβαίνει.. Αιχαμαλωτίζει μερικούς ο ρωσικός στρατός και τους ταίζει και τους ποτίζει και μετά τους γυρίζει πίσω.. Αλλά κάποια στιγμή θα κουραστεί ο Πούτιν να κάνει υπομονή και τότε θα δούμε πόσα απίδια βάζει του καθενός ο σάκος.
23 Ιουνίου, 2014 στις 5:18 μμ
Πάνος
23.6.2014
Οι Οικολόγοι Πράσινοι για την πρόταση
συνεργασίας από τον ΣΥΡΙΖΑ
Οι Οικολόγοι Πράσινοι άκουσαν με ενδιαφέρον την ομιλία του κ. Αλέξη Τσίπρα και την πρόταση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ (και) προς τους Οικολόγους Πράσινους για τη συγκρότηση ενός συνασπισμού εξουσίας.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι ανήκουν σε μια διακριτή πολιτική οικογένεια και έχουν μιλήσει πολύ νωρίς για την ανάγκη αλλαγών και ανατροπών αλλά και για ένα οριστικό τέλος στις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Από θέση αρχής είναι υπέρ των κυβερνητικών συνεργασιών, με την προϋπόθεση ότι μπορούν να δώσουν λύσεις και ότι θα βασίζονται σε κοινές αξίες, πολιτικές προτάσεις και ξεκάθαρες δημοκρατικές αρχές.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι εστιάζουν στις προτάσεις διεξόδου με εναλλακτικές λύσεις και πολιτικές, ώστε να υπάρξουν ολοκληρωμένες απαντήσεις σε όλες τις όψεις της κρίσης. Έχουν πει επανειλημμένα ότι για να σταματήσουν οι καταστροφικές πολιτικές απαιτείται η ανάδειξη ενός πειστικού και συγκροτημένου εναλλακτικού σχεδίου για τη χώρα μας, ικανού να διαμορφώσει μια διαφορετική πορεία.
Βεβαίως, οι βαθιές αλλαγές και ανατροπές που απαιτούνται δεν μπορεί να προωθηθούν αν δεν έχουν ωριμάσει στην κοινωνία κι αν δεν βασίζονται σε ισχυρή πλειοψηφία στην κοινωνία και όχι απλώς στη Βουλή. Επίσης, κυβερνητικές συνεργασίες προϋποθέτουν προγραμματική συμφωνία και ένα συγκεκριμένο σχέδιο διακυβέρνησης που προχωράει βαθιές αλλαγές στην κατεύθυνση της κοινωνικής και οικολογικής βιωσιμότητας, όχι απλώς για τη διανομή της εξουσίας και τη συντήρηση ενός αποτυχημένου πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου.
Στο πνεύμα αυτό οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις, που πρέπει να τεθούν άμεσα σε μια οργανωμένη διαβούλευση. Υλοποιώντας αποφάσεις συνεδρίων, πρόσφατα το Πανελλαδικό Συμβούλιο του κόμματος κατέθεσε την πρόταση για τη συγκρότηση ενός Δικτύου εναλλακτικής διακυβέρνησης για να επεξεργαστεί λύσεις, που έχει ανάγκη και η Αυτοδιοίκηση και η χώρα.
Ένας τέτοιος διάλογος πρέπει να γίνει ανοιχτά στην κοινωνία, με την ουσιαστική συμμετοχή ενεργών πολιτών και κοινωνικών φορέων, με στόχο όχι απλά μια πολιτική συμμαχία αλλά ένα φερέγγυο και πειστικό πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι θα διερευνήσουν το χαρακτήρα και τις λεπτομέρειες μιας πρόσκλησης για τη συγκρότηση νέων, πλειοψηφικών πολιτικών συμμαχιών και θα αποφασίσουν σχετικά στο συνέδριό τους.
Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων
23 Ιουνίου, 2014 στις 5:23 μμ
Πάνος
Να προετοιμάσουμε την επόμενη κυβέρνηση
Οκτωβρίου 14, 2012
https://panosz.wordpress.com/2012/10/14/ecogreens-181/
Η κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας δεν χρειάζεται ιδιαίτερη περιγραφή – τη βλέπουμε και τη ζούμε όλοι μας. Η πολιτική της κυβέρνησης των τριών, δηλαδή η υλοποίηση των απαιτήσεων της τρόικας εγκλώβισε την οικονομία σε ένα καθοδικό σπιράλ θανάτου και οδήγησε τους ανθρώπους σε αδιέξοδα, τα οποία είναι έτοιμα να εκραγούν, ανά πάσα στιγμή.
Η ανάγκη να μπει τέλος σε αυτή την πολιτική είναι προφανής. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προετοιμαστεί άμεσα η διάδοχη κυβέρνηση, η οποία θα αναλάβει το έργο της ανόρθωσης της χώρας, με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο.
Αυτή την προοπτική όμως πρέπει να την κάνουμε συγκεκριμένη, από την πλευρά μας. Να μη μιλάμε γενικά και αόριστα, αλλά πάνω στα πραγματικά πολιτικά δεδομένα.
Σας προτείνω να επεξεργαστούμε και να προτείνουμε μια πολιτική συμμαχία των Οικολόγων Πράσινων με το ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο τη δημιουργία, γύρω από αυτήν, ενός μεγάλου πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, το οποίο θα μπορέσει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές και να ανορθώσει τη χώρα.
Η συμμετοχή των Οικολόγων Πράσινων θα εγγυάται την επιλογή για παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και το ευρώ. Θα προσελκύσει ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις και θα συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία του απαραίτητου πλειοψηφικού ρεύματος, το οποίο θα αναδείξει μια νέα κυβέρνηση.
Το κριτήριό μας δεν πρέπει να είναι αν θα βγούμε «εμείς» κερδισμένοι, αλλά αν θα ωφεληθεί η χώρα και η κοινωνία μας. Και, σε ευρύτερο ορίζοντα, η Ευρώπη, η οποία πρέπει να διαφοροποιήσει την πολιτική της κατεύθυνση, αν θέλει να συνεχίσει δημιουργικά, προς όφελος των λαών της.
Νομίζω ότι αυτό είναι το σοβαρότερο καθήκον στο οποίο πρέπει να ανταποκριθεί το κόμμα μας, στη παρούσα δύσκολη συγκυρία.
Αυτά, περίπου, είπα χθες στο Πανελλαδικό Συμβούλιο των Οικολόγων Πράσινων, που συνέρχεται αυτό το Σαββατοκύριακο στην Αλεξανδρούπολη.
23 Ιουνίου, 2014 στις 5:26 μμ
Kostas Karampas
Thanasis
Οι σύντροφοι που υπέγραψαν το κείμενο των 53 δεν ψήφισαν στην πλειοψηφία τους την τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας περί συμμαχιών ούτε κατέβασαν δικό τους κείμενο. Έτσι κατέγραψε σχετική πλειοψηφία η εισήγηση για μετατόπιση προς το (ανύπαρκτο) κέντρο μέσω συμμαχιών με ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚομετανιωμένους (84 στους 154 που ψήφισαν, σε σύνολο 200 της ΚΕ). Πολύ καλά, δικαίωμά τους, αλλά να είναι σαφές πως ότι γίνει από δω και πέρα θα κουβαλάει την υπογραφή τους.
Ο Θανασης ειναι παλιος και σεβαστος αγωνιστης που κακως παραμενει στο συριζα
23 Ιουνίου, 2014 στις 5:30 μμ
Πάνος
Τα ίδια έλεγα (και έγραφα) από το χειμώνα του 2011 – πριν τις διπλές εκλογές του ’12.
Θα ήμουν ευχαριστημένος από τις σημερινές εξελίξεις υπό δύο προϋποθέσεις:
– το κόμμα των ΟΠ εξακολουθεί να είναι υπαρκτό και όχι μια σφραγίδα
– δεν θα επικρατήσουν (ξανά) οι γνωστοί αριβίστες της εξουσίας εντός των ΟΠ, χρησιμοποιώντας αυτήν την πρόταση ως σανίδα προσωπικής τους πολιτικής σωτηρίας.
23 Ιουνίου, 2014 στις 5:36 μμ
xberliner
«Καμία κοινωνία δεν αποτυγχάνει τόσο πολυεπίπεδα αν η πλειοψηφία των ατόμων είναι βασικά εντάξει.»
Αυτό ακριβώς.
Τα περί κέντρου που αποτελείται από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες τους οποίους πρέπει μιλήσεις «με ξεκάθαρες απόψεις για τις πραγματικά τολμηρές τομές και ρήξεις που απαιτούνται» είναι μια εξιδανίκευση που καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Το κέντρο έβγαλε τον Α. Παπανδρέου του Τσοβόλα δώστα όλα, το κέντρο έβγαλε και τον Κωστάκη των 250 χιλ. προσλήψεων στο δημόσιο. Σε αυτό το κέντρο αρέσουν οι «“αριστερές” αερολογίες», απλά ξέρει ότι πλέον δεν υπάρχει σάλιο. Αυτό το κέντρο θέλει να (ξανα)κερδίσουν οι Σαμαροβενιζέλοι βάζοντας το Γιακουμάτο και τα άλλα παιδιά (από τα παλιά) στην κυβέρνηση.
Η επόμενη κυβέρνηση (συριζα) θα είναι η τελευταία της μεταπολίτευσης. Θα πονέσει πολύ, αλλά το ξύλο και η παρα φύσιν διακόρευση που θα φάει από την πραγματικότητα είναι η αναγκαία συνθήκη για να αλλάξει μυαλά αυτή η κοινωνία.
23 Ιουνίου, 2014 στις 5:48 μμ
δεξιος
Mπορεί και το ξύλο να το ρίξει ένας παλιός σύντροφος.
http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231329299
«Είναι καλύτερα να δημιουργηθούν υψηλά ειδικευμένες ακριβοπληρωμένες θέσεις εργασίας, παρά να συνεχιστεί μια νοσηρή κατάσταση… Είναι όπως ένα διάστημα στην ΕΣΣΔ, όταν λέγαμε ότι το κράτος παριστάνει πως μας πληρώνει και εμείς παριστάνουμε πως δουλεύουμε… Όπως ξέρετε από αυτό τίποτα καλό δεν βγήκε. Το λέω καθαρά αντικειμενικά πως όποιος και να έρθει και να διεκδικήσει το διαγωνισμό, Ευρωπαίοι, Κινέζοι, Ρώσοι, ακόμη και η ελληνική κοινή γνώμη έχει πειστεί πως θα πρέπει να γίνουν ριζικές τομές στους ελληνικούς σιδηροδρόμους. Σε αυτή την επιχείρηση θα πρέπει να εργάζεται ένας τέτοιος αριθμός εργαζομένων που είναι απαραίτητος.
Έμπαινε Γιακούνιν.
23 Ιουνίου, 2014 στις 7:53 μμ
karampas
Στροφή προς το Κέντρο ή στροφή προς τα αριστερά και προς τα κάτω;*
Πάνος Κοσμάς | 23.06.2014
*Παρέμβαση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ 21-22 Ιουνίου 2014
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Παρόλο που η ατζέντα της Κ.Ε. είναι «βαριά» και παραπέμπει σε συνεδριακού επιπέδου ζητήματα, επειδή ο χρόνος των 5 λεπτών δεν επαρκεί, θα θέσω μερικά συγκεκριμένα, κρίσιμα ζητήματα σχεδόν σε τίτλους:
Ζήτημα πρώτο: Με ποιο τρόπο θα ανατρέψουμε την κυβέρνηση και ποιες είναι οι πολιτικές μας συμμαχίες;
Τι λέει πάνω σ’ αυτό η εισήγηση της Π.Γ.;
«Απαιτείται η συγκρότηση μιας πλατιάς δημοκρατικής, προοδευτικής, ριζοσπαστικής συμμαχίας ικανής να διεκδικήσει την αυτοδυναμία στις επερχόμενες εκλογές. Μια συμμαχία δυνάμεων που θα κερδίσει γιατί κ.λπ. κ.λπ.».
Ο πρόεδρος μίλησε γι’ αυτή τη συμμαχία συνδέοντας τη «μεγάλη συμπαράταξη δυνάμεων» με τη Νέα Ελλάδα.
Ρωτώ λοιπόν ευθέως: αυτή η συμμαχία δυνάμεων, κι όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κατέβει στις επόμενες εκλογές και θα κερδίσει την αυτοδυναμία;
Μια συμμαχία δυνάμεων που από τώρα προεξοφλείται έμμεσα η ονομασία της: Νέα Ελλάδα;
Όσοι υπερψηφίζουν την εισήγηση, δίνουν την έγκρισή τους σε μια τέτοια προοπτική;
Όμως, για ποιους συμμάχους μιλάμε;
«Απευθυνόμαστε στις πολιτικές κινήσεις και τους ανθρώπους που συναντηθήκαμε προεκλογικά στη στήριξη της υποψηφιότητας του σ. Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν (…) που δεν χωρούν σε κεντροαριστερά σενάρια», λέει η εισήγηση της Π.Γ.
Μιλάμε, λοιπόν, για τον Κοτζιά, τη Λούκα Κατσέλη, τον Βουδούρη, τον Κιμούλη κ.λπ.
Μιλάμε όμως επίσης, όπως είπε ο πρόεδρος, και για όσους δεν δώσουν στήριξη στον Σαμαρά για τη συγκέντρωση των 180 βουλευτών για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Δυνητικά, για στελέχη του φάσματος που θα μπορούσε να ξεκινάει από τον Σκανδαλίδη και όλο το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, να περνάει από «ανεξάρτητους» όπως η Τζάκρη και να φτάνει ως τη ΔΗΜΑΡ.
Γι’ αυτούς τους δεύτερους, ο πρόεδρος πρότεινε τη γενική πολιτική τους αμνήστευση, λέγοντας ότι «δεν κρατάμε πολιτικά μητρώα», «δεν θα ζητήσουμε πιστοποιητικά πολιτικής καθαρότητας», λέμε όχι «στα παράλογα προαπαιτούμενα».
Θα βάλουμε λοιπόν στις γραμμές μας ή θα συγκροτήσουμε μαζί τους τη Νέα Ελλάδα με στελέχη που ψήφισαν όχι μόνο το πρώτο μνημόνιο χωρίς ακόμη και σήμερα να μετανιώνουν γι’ αυτό, όχι μόνο το πρώτο Μεσοπρόθεσμο όταν ο κόσμος στο Σύνταγμα μάτωνε στις συγκρούσεις με την αστυνομία, όχι μόνο το δεύτερο μνημόνιο, αλλά και το πρόσφατο δεύτερο Μεσοπρόθεσμο πλαίσιο, που ψηφίστηκε προεκλογικά; Όχι μόνο μνημονιακούς έως χθες ή ακόμη και σήμερα βουλευτές, αλλά και μνημονιακούς υπουργούς;!
Όσοι/ες υπερψηφίζουν την εισήγηση, δίνουν την έγκρισή τους σε μια τέτοια προοπτική;
Το δίλημμα είναι απόλυτο: ή θα θέσουμε σαν κριτήριο ότι όσοι δεν πάνε με τον Σαμαρά στην προεδρική εκλογή μπορούν να έρθουν μαζί μας χωρίς άλλες προϋποθέσεις ή θα θέσουμε ως βασική πολιτική προϋπόθεση για τη συμμαχία με οποινδήποτε τη στάση του στην ψήφιση και υλοποίηση των μνημονίων και των μνημονιακών πολιτικών.
Είναι «παράλογα προαπαιτούμενα» και «επαναστατική καθαρότητα», όπως είπε ο πρόεδρος, το να θέσουμε αυτή τη βασική προϋπόθεση; Όχι, είναι στοιχειώδης πολιτική συνέπεια για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, που μας θωρακίζει από το να γίνουμε το πολιτικό πλυντήριο όσων, αφού ψήφισαν και στήριξαν τα μνημόνια, τώρα, πηδούν από καράβια που βυθίζονται και εμφανίζονται πρόθυμοι να επενδύσουν το πολιτικό τους μέλλον και την πολιτική τους καριέρα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στόχος μας δεν μπορεί να είναι να επιβάλουμε με τέτοιους όρους τις εκλογές.
Διότι με αυτό τον τρόπο, μπορεί να επιβάλουμε τις εκλογές, αλλά ύστερα να τις χάσουμε, από το τεράστιο φορτίο αναξιοπιστίας που θα κουβαλέμε κουβαλώνταςε τέτοιους συμμάχους.
Ή, το πιθανότερο, να αδυνατίσουμε κι άλλο τη θέση μας -και εκλογικά αλλά και στην κοινωνία- και να γίνουμε ο ισχυρός κοινοβουλευτικά αλλά ηγεμονευόμενος πολιτικά εταίρος σε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας».
Διότι απλούστατα, η Κατσέλη, ο Κοτζιάς, ο Βουδούρης κ.λπ., αλλά πιθανότατα και βουλευτές του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που θα έρθουν με μας και όχι με τον Σαμαρά στην προεδρική εκλογή, θα αποσυσπειρώσουν και απωθήσουν τον κόσμο που έχουμε κερδίσει ήδη, θα μας τραυματίσουν από τα αριστερά χωρίς να προσθέσουν έστω επιρροή από τα δεξιά.
Έτσι, με αυτό τον τρόπο, αντί για κυβέρνηση της Αριστεράς και των μεγάλων ανατροπών, θα καταλήξουμε είτε σε αριστερή παρένθεση είτε σε εκλογική ήττα, δηλαδή σε μια ιστορική ήττα της Αριστεράς.
Αντί γι’ αυτή την καταστροφική πολιτική προοπτική και επιλογή, πρέπει να επιμένουμε στο δικό μας τρόπο να ανατρέψουμε την κυβέρνηση: απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αριστερά, με τις κοινωνικές αντιστάσεις και τα κινήματα, με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με τακτική ενιαίου μετώπου με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και με αντισυστημική πίεση «απ’ τα πάνω» και μέσα στο κοινοβούλιο. Αυτός ο τρόπος δεν είναι μόνο πιο σωστός και σύμφωνος με τα μέσα και τις μεθόδους της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και πιο αποτελεσματικός.
Διότι ο στόχος να αποτρέψουμε τη συγκέντρωση από τους Σαμαρά – Βενιζέλο των 180 βουλευτών για την προεδρική εκλογή δεν είναι υπέρτερος, δεν μπορεί να ανατρέψει την πολιτική μας κατεύθυνση, τους όρους και τις προϋποθέσεις για την κυβέρνηση της Αριστεράς ως κυβέρνηση ρήξης με το σύστημα.
Ζήτημα δεύτερο: η πολιτική του κόμματος
απέναντι στην «επιχειρηματική τάξη της χώρας»
Έχδει τεθεί πλέον στην εσωκομματική συζήτηση, αλλά και εκ των πραγμάτων, ένα ζήτημα όχι μόνο πολιτικής αλλά και σχέσεων με τον «επιχειρηματικό κόσμο της χώρας». Με τρεις τρόπους:
α. Με την πολιτική απέναντι στον ΣΕΒ: Η πρόσφατη ομιλία του προέδρου του κόμματος στον ΣΕΒ εμφορείται από μια πολιτική win-win και ενός «κοινωνικού συμβολαίου» μεταξύ των βιομηχάνων και των δυνάμεων της εργασίας. Πρόκειται για τεράστια αυταπάτη: στο γενικό πλαίσιο της δομικής του κρίσης και στις συνθήκες της σχετικής του σταθεροποίησης στη βάση ακριβώς της συντριβής των δυνάμεων της εργασίας, ο ελληνικός καπιταλισμός και η αστική τάξη δεν πρόκειται να συνάψουν κανενός είδους τέτοιο «συμβόλαιο» με την κυβέρνηση της Αριστεράς.
β. Με την εισβολή των επιχειρηματικών συμφερόντων και την προσπάθεια κατάληψης δήμων: Οι Μώραλης – Μαρινάκης στον Πειραιά και ο Μπέος στο Βόλο, εξαπολύοντας ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων και φέρνοντας στην «επίσημη πολιτική» φασιστικές πρακτικές, κατάφεραν να αλώσουν τους δήμους και είναι οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Στη Ν. Φιλαδέλφεια, οι Μελισσανίδης – Τομπούλογλου δεν τα κατάφεραν και η Ριζοσπαστική Αριστερά εξέλεξε δήμαρχο.
γ. Έχει όμως τεθεί και ένα ζήτημα διαμόρφωσης πολιτικής του κόμματος απέναντι στους ιδιωτικούς ομίλους, εγχώριους και διεθνείς! Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω: Τι θα πει πολιτική του κόμματος απέναντι στους ιδιωτικούς ομίλους;
Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα αναζητήσει στηρίγματα στους επιχειρηματικούς ομίλους;
Και ασκείται ήδη μια τέτοια πολιτική, η οποία πάσχει από «συνεκτικότητα»;
Έτσι πρέπει να εξηγήσουμε τις συναντήσεις με τον Μελισσανίδη για το γήπεδο της ΑΕΚ τη στιγμή που οι τραμπούκοι του προσπαθούν να επιβάλουν τον τρόμο στη Ν. Φιλαδέλφεια;
Συντρόφισσες και σύντροφοι, αν ανοίξουμε αυτή την πόρτα της κολάσεως, τότε όλα τ’ άλλα που συζητάμε δεν έχουν νόημα. Αυτά είναι για την εκφυλισμένη σοσιαλφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία κι όχι για τη Ριζοσπαστική Αριστερά!
Ενώ λοιπόν έχει ανοίξει αυτό το θέμα, η εισήγηση δεν λέει τίποτε για το φαινόμενο των ψηφοδελτίων που εκφράζοντας άμεσα τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Μια συζήτηση για την πολιτική του κόμματος απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους είναι απλώς αδιανόητη!
Αντί γι’ αυτό, πρέπει στην απόφαση να προστεθεί παράγραφος που θα δηλώνει την ανειρήνευτη πάλη του κόμματος απέναντι στα επιχειρηματικά συμφέροντα που θέλουν να αλώσουν τους δήμους.
Και να καταψηφιστεί στο σύνολό του το Ρυθμιστικό σχέδιο, περιλαμβανομένου του άρθρου 81 για το γήπεδο της ΑΕΚ.
Και φυσικά, η Κ.Ε. πρέπει να υπερψηφίσει ομόφωνα το ψήφισμα που κατέθεσε η Οργάνωση Μελών Ν. Φιλαδέλφειας – Ν. Χαλκηδόνας ενάντια στην απόπειρα επιβολής καθεστώτος τρόμου στη Ν. Φιλαδέλφεια από το στρατό των χουλιγκάνων οπαδών.
Ζήτημα τρίτο: το πρόγραμμα
Ποιο κομματικό σώμα θα επικυρώσει το πρόγραμμα των 10 ημερών και των 10 μηνών, από το οποίο πιθανότατα θα κριθούν όλα;
Ακούσαμε ότι το πρόγραμμα θα το φτιάξει η Επιτροπή Προγράμματος και ύστερα θα συζητηθεί σε ανοιχτά φόρουμ με τους συμμάχους και την κοινωνία.
Και η Κ.Ε., η Π.Γ. και το κόμμα τι ρόλο θα παίξουν;
Πρέπει κι εδώ να λειτουργήσουμε σαν Ριζοσπαστική Αριστερά: Η Επιτροπή Προγράμματος καταθέτει την εισήγησή της στην Πολιτική Γραμματεία, η οποία τη συζητάει, τροποποιεί και εμπλουτίζει. Στη συνέχεια πάει στις οργανώσεις του κόμματος για να συζητηθεί. Τέλος, κατατίθεται στην Κ.Ε., που αποφασίζει.
Οι ζυμώσεις με τους όποιους πιθανούς συμμάχους και την κοινωνία αρχίζουν από αυτό το σημείο και ύστερα. Αυτό πρέπει να αποφασιστεί ρητά από αυτή την Κ.Ε.
Ζήτημα τέταρτο: οι λάθος τακτικές
απορρέουν από λάθος στρατηγική
Ύστερα από τις εκλογές του 2012, οι δεδομένες και αναπόφευκτες αντιφάσεις στην πολιτική του κόμματος επιλύθηκαν και επιλύονται συστηματικά στην κατεύθυνση της «στροφής προς το κέντρο». Κορυφαία ηγετικά στελέχη της πλειοψηφίας έχουν επιχειρηματολογήσει υπέρ αυτής της «στροφής στο Κέντρο» επαναφέροντας ευθέως τη στρατηγική του ιστορικού συμβιβασμού του ιταλικού Κ.Κ. και του Μπερλίνγκουερ τη δεκαετία του ’70.
Οι λάθος τακτικές και οι «ακρότητες» σε κάποιες τακτικές επιλογές (υποψηφιότητες Βουδούρη, Καρυπίδη, Σαμπιχά κ.λπ.), συναντήσεις με Μελισσανίδη, Μαρινάκη κ.λπ., απορρέουν από αυτό το συνολικό λάθος προσανατολισμό.
Τα αποτελέσματα των εκλογών αποδεικνύουν ότι, ξεκινώντας από το αφετηριακό σημείο του 27% τον Ιούνη του 2012, η «στροφή στο κέντρο» μας αποδυνάμωσε τόσο εκλογικά όσο και, πράγμα που είναι πολύ πιο σημαντικό, στη σχέση μας με τα κινήματα και τον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και στα κινηματικά και μαχητικά χαρακτηριστικά του κόμματος.
Η επιτάχυνση της «στροφής στο Κέντρο», στο όνομα της αποτροπής της συγκέντρωσης από τους Σαμαρά – Βενιζέλο των 180 βουλευτών της προεδρικής εκλογής, συνιστά «ομοιοπαθητική της ήττας» που απειλεί με καταστροφή το πολιτικό μας σχέδιο και με ιστορική ήττα την Αριστερά και τις δυνάμεις της εργασίας.
Αντί για τη «στροφή στο Κέντρο» στο πλαίσιο μιας στρατηγικής «ιστορικού συμβιβασμού», το κόμμα χρειάζεται αποφασιστική στροφή «προς τα αριστερά και προς τα κάτω», στο πλαίσιο μιας στρατηγικής που εντάσσει την κυβέρνηση της Αριστεράς σε ένα μεταβατικό σχέδιο ρήξης με το σύστημα.
23 Ιουνίου, 2014 στις 8:02 μμ
karampas kostas (@karampas)
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές…
Αντώνης Νταβανέλλος | 23.06.2014
Αποσπάσματα από την παρέμβαση στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ – 22/6/14
Το αποτέλεσμα των εκλογών για την Ευρώπη, συνολικά, βάζει τέλος σε μια αυταπάτη που παρεισέφρησε (κυρίως μέσω ΚΕΑ) στην πολιτική μας κατά την προεκλογική περίοδο: στην απάντηση ότι η υπαρκτή ΕΕ του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να «αυτορυθμιστεί», μπορεί να αλλάξει ριζικά σε προοδευτική κατεύθυνση, μέσα από τον «εύκολο» δρόμο των εκλογών. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι στον πραγματικό πολιτικό χρόνο, με βάση τον πανευρωπαϊκό πολιτικό συσχετισμό δύναμης, η υπαρκτή ΕΕ -και όχι μια φανταστική «Ευρώπη»- θα παραμείνει στη σκληρή γραμμή των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, ενώ οι όποιες αλλαγές θα γίνουν σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εγκαταλείψει επειγόντως τις ευρω-μεταρρυθμιστικές «νέες ιδέες» και να γυρίσει στην επιτυχημένη γραμμή του δίπολου: ανατροπή στην Ελλάδα-μήνυμα στην Ευρώπη. Ευελπιστώντας, παράλληλα, σε ανάλογες εξελίξεις στην Ισπανία, την Ιταλία κ.ο.κ.
Συμφωνώ με την άποψη που χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα στην Ελλάδα «ιστορικό», αλλά με μια ειδική έννοια: η επιμονή των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων να εναποθέτουν τις ελπίδες τους μαζικά στην Αριστερά -και κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ- εξακολουθεί να κρατά ανοιχτά ερωτηματικά για την πορεία των εξελίξεων, ερωτηματικά που αν απαντηθούν σωστά, τότε, ναι, μπορούμε να γράψουμε ιστορία…
Διαφωνώ με τους συντρόφους που υποστηρίζουν την ιστορικότητα του αποτελέσματος στη διαπίστωση ότι η Αριστερά συγκέντρωσε τέτοια ποσοστά «για πρώτη φορά». Δεν είναι ακριβές. Αν συνυπολογίσουμε τη διαφορετικότητα των συνθηκών, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα ποσοστά της ΕΔΑ στη δεκαετία του ’50 στην Ελλάδα ή τα ποσοστά του PCI στη δεκαετία του ’70 στην Ιταλία ήταν μεγαλύτερα. Κι όμως, και στις δύο αυτές περιπτώσεις αυτό που ακολούθησε ήταν μια πολιτική τραγωδία, μια ιστορική ήττα και για την Αριστερά και για το εργατικό κίνημα.
Η ερμηνεία στηρίζεται στην εξής κοινή διαπίστωση: η ΕΔΑ και το PCI «φοβήθηκαν» το αποτέλεσμα, αρνήθηκαν την εργατική-λαϊκή εντολή, αναζήτησαν «ευρύτερες» κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες για να ολοκληρώσουν, τάχα, μέσω αυτών την επιβολή του προγράμματος που απαιτούσε η κοινωνία από την Αριστερά. Πάνω σε αυτόν τον παράγοντα οφείλουμε να σκεφτούμε σοβαρά και να προασπίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ από μιαν ανάλογη δεξιόστροφη πορεία.
Και η ΕΔΑ και το PCI προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τη στροφή τους προς το «Κέντρο», προβάλλοντας κάποιους σοβαρούς, ακόμα και ιστορικούς, «στόχους», που δημιουργούσαν την ανάγκη, τάχα, για μια ευρύτερη δημοκρατική, διαταξική συμμαχία.
Στον δημόσιο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ήδη εμφανιστεί δύο τέτοιοι «στόχοι», που προετοιμάζουν μια συντηρητική στροφή: είναι η «Σωτηρία της Χώρας» και η «Παραγωγική Ανασυγκρότηση». Οι ομιχλώδεις αναφορές σε αυτούς τους στόχους περιγράφουν ένα «στάδιο» (που δεν υπάρχει στις συνεδριακές προγραμματικές αποφάσεις), όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει, μπορεί να βαδίσει μαζί με ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, αναστέλλοντας για αργότερα το πρόγραμμα και τις δεσμεύσεις μιας κυβέρνησης της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Διαφωνώ με τους συντρόφους που λένε ότι η υπαρκτή ηγεσία του έθνους και της χώρας, δηλ. η κυρίαρχη τάξη, δεν θέλει και δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες θέλουν και μπορούν να βγάλουν την εθνική οικονομία -γιατί γι’ αυτούς αυτή είναι η χώρα- από την κρίση, αλλά με έναν ειδικό τρόπο: με τον ολοκληρωτικό σφαγιασμό της εργατικής τάξης και των κοινωνικών δικαιωμάτων των ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων. Αν τους αφήσουμε ανενόχλητους, αυτό θα κάνουν, αργά ή γρήγορα.
Διαφωνώ με τους συντρόφους που λένε ότι η κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Αυτό κάνει ήδη, με τον μοναδικό τρόπο που αυτό γίνεται μέσα στον καπιταλισμό: μέσα στην κρίση ασθενή τμήματα του κεφαλαίου καταρρέουν, άλλα αντέχουν και ενισχύονται, ενώ άλλα -τα ισχυρότερα και σε συμμαχία με διεθνείς ομίλους- πλασάρονται στις ευκαιρίες περιμένοντας τη στροφή της οικονομικής συγκυρίας. Απέναντι σε αυτή την κτηνώδη «ρεαλπολιτίκ» του κεφαλαίου, κάποια σχέδια επί χάρτου που εκπονούν δυνάμεις της Αριστεράς δεν έχουν καμία τύχη, όσο δεν αντιμετωπίζεται -έστω σταδιακά και μεταβατικά- το κεντρικό ζήτημα: η παρουσία της κυρίαρχης τάξης…
Οι παραπάνω διαπιστώσεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός και «κοινός τόπος» μεταξύ των δυνάμεων του κεφαλαίου και των δυνάμεων της εργασίας και του λαού. Δεν μπορεί να υπάρξει μια περίοδος δημοκρατικής ειρηνικής συνύπαρξης ή μια περίοδος «κοινωνικού διαλόγου» μεταξύ αυτών των δύο στρατοπέδων που έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα ζωής ή θανάτου.
Έτσι, το άνοιγμα στους βιομηχάνους (με τη δέσμευση για φτηνό ρεύμα στις επιχειρήσεις) και η έκκληση στον ΣΕΒ για «κοινωνική συμφωνία» είναι απόπειρες αδιέξοδες και μετέωρες.
Στο πολιτικό πεδίο, η κατεύθυνση αυτή οδηγεί σε μια «διεύρυνση» του ΣΥΡΙΖΑ με σοσιαλδημοκρατικές ομάδες, που είχαν κυβερνητικές ευθύνες και άσκησαν μνημονιακές πολιτικές. Στους συντρόφους που αυτές τις μέρες κάνουν ασκήσεις αριθμητικής -είτε επιδιώκοντας να εμποδίσουν την «προεδρική» πλειοψηφία των 180 βουλευτών, είτε προσβλέποντας σε μια «συμμαχία» αυτοδυναμίας- έχω να πω τούτο: το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ και Κατσέλη και Κοτζιάς και Βουδούρης και Μπαγιώργος-Νεφελούδης, ακόμα και αν πλαισιωθεί με τη ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη, δεν διασφαλίζει αριθμητικά κάποια «ανατροπή». Έτσι παραμένει, σε αυτή την άποψη, το ερώτημα: είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με ένα «ΠΑΣΟΚ χωρίς τον Βενιζέλο»;
Από την παγίδα αυτή υπάρχει διέξοδος: είναι η μαζική πολιτική πρωτοβουλία προς τα κάτω και το κίνημα αντίστασης, που θα διεκδικεί για τον ΣΥΡΙΖΑ μια αυτοδυναμία στηριγμένη στην πολιτική έκφραση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων. Είναι η επιμονή στην πρόταση για πολιτική ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς, κυρίως μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που μπορεί να γενικεύσει τα τεράστια ποσοστά, πάνω από 60%, που πήρε ο υποψήφιος του ΚΚΕ στην Πάτρα, όχι ασφαλώς λόγω της δικής του πολιτικής, αλλά λόγω της μαζικής και ειλικρινούς υποστήριξης του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η πολιτική μάς κρατάει στην τροχιά του 2012, στην τροχιά ενός εργατικού ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος.
Οι παραγοντισμοί και η αυτονόμηση κάποιων μηχανισμών, που είδαμε κατά την προεκλογική περίοδο, είναι σημαντικές προειδοποιήσεις: μας λένε ότι η στροφή προς τον εκλογικισμό, αργά ή γρήγορα, θα συνδυαστεί και με μια εσωτερική αντιδημοκρατική στροφή, τόσο γνωστή από την ιστορία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων…