Ψύχραιμες (έως ψυχρές) εκτιμήσεις…
«Οι πελατειακές σχέσεις και η δωροδοκία (το φακελάκι) θα υπερισχύσουν της τρόικας στην Ελλάδα» είναι το συμπέρασμα του αρθρογράφου των Financial Times Tονι Μπάρμπερ.
Σε τελική ανάλυση, καταλήγει το άρθρο της βρετανικής οικονομικής εφημερίδας, δεν έχει σημασία αν ο κ. Σαμαράς παραμείνει πρωθυπουργός ή αν ο κ. Τσίπρας τον αντικαταστήσει. (Αυτό που έχει σημασία) είναι αν πέντε χρόνια κακουχιών και η «υποταγή στην τρόικα» -την ΕΚΤ, την Κομισιόν και το ΔΝΤ- εκσυγχρόνισαν πραγματικά την πολιτική κουλτούρα της Ελλάδας και τη στάση της κοινής γνώμης έναντι του κράτους επισημαίνεται.
«Η κρίση κατάφερε πλήγμα στο προσφιλές σύστημα του πελατειασμού, της δωροδοκίας, και του πλουτισμού στο οποίο δόθηκε νέα ζωή στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 υπό το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αλλά είναι άσκοπο να αρνηθείς ότι η διαφθορά του δημόσιου τομέα και τα πελατειακά δίκτυα επιμένουν. Στον ιδιωτικό τομέα, στο μεταξύ, πλούσιοι Έλληνες δεν έκαναν καμία θυσία να βοηθήσουν το έθνος τους, και ο εγωισμός των πλουσίων, επιβίωσε όλων των χτυπημάτων του 20ου αιώνα – δυο παγκόσμιους πολέμους, Κατοχή, εμφύλιο, και στρατιωτική δικτατορία. Μην εκπλαγείτε αν επιβιώσουν και της τρόικας όταν οι ‘τελευταίοι ξένοι ηγεμόνες’ της Ελλάδας αποχωρήσουν» καταλήγουν οι FT.
FT : Οι πελατειακές σχέσεις και το φακελάκι θα υπερισχύσουν στην Ελλάδα — ΣΚΑΪ www.skai.gr.
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
22 Σχόλια
Comments feed for this article
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 11:59 πμ
Ενη
Εξοργιστικά μεροληπτικό το αρθρο του κ. Μπαρμπερ των FT.
Δεν κανει μονο διαπιστωσεις για το παρελθόν αλλά ….»προλέγει» και το μελλον της Ελλαδας.
Ολες οι πολιτικές δυναμεις της χώρας πρέπει να αντισταθουν σε τετοιες αποψεις-μελλοντολογίες και εν τελει μια δημιουργουμενη τρομολαγνεία.
Ορισμενοι αγγλοσαξωνες δεν εχουν ακομα καταλάβει οτι δεν βρισκομαστε στη δεκαετία 40-50, οπου κυριαρχουσε η Βρετανία και φυσικά δεν συγχωρουν το οτι μολις προσφατα ενας ελληνας πρωθυπουργός , στις Βρυξελλες , ειχε εντονο φραστικό επεισόδιο με τον δικο τους Κάμερον.
Η λυση ειναι να μπορεσει να δημιουργθει μια εθνικη ενοτητα, τουλαχιστον για τα θεματα που αφορουν σε προβληματα ευρωπαικου πλαισίου, ετσι ωστε να σταματήσουν και οι «θρασύτητες» των αγγλοσαξωνικών κονδυλοφόρων.
Βέβαια αν βρουν εδαφος στο εσωτερικό που θα τους επιβραβευει, τοτε θα μας λενε καθημερινα και τι πρεπει να κανουμε ως λαός.
Ισως να ενοχληθηκαν ακομα και με τα stress test των ελληνικων τραπεζών,
επειδή , ολος ο πλουτος τους, ειναι τελικα το city του Λονδίνου.
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 12:53 μμ
Ενη
Συνεχεια
Το δε θρασος του φτανει σε σημειο να προδικαζει οτι οποιος και να ειναι Πρωθυπουργός ο Σαμαρας η ο Τσίπρας, εκει στην Ελλαδα δεν αλλάζει τιποτα.
Εμ, δεν φταιει αυτός φταιμε εμεις που «παρακολουθουμε» ο,τι «κατεβαζει» ο οποιοσδήποτε εναντια στη χωρα και το λαο της.
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 1:10 μμ
σχολιαστης
Δεν κοιτάνε τα χάλια τους οι Εγγλέζοι που τα έχουν κάνει ρόιδο στη χώρα τους και φυτρώνουν όλα τα άνθη του κακού; 🙂
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 1:11 μμ
elias
Εγώ συμφωνώ με το άρθρο. Το σύστημα κατάφερε παρ’ όλη την εξαθλίωση του ελληνικού λαού να επιβιώσει, και μαζί του οι συνήθειες που μας φέραν εδώ. Δεν έγινε καμία βαθύτερη ανάλυση στο τι μας έφερε εδώ, αλλά όλοι αναφέρονται στην κρίση σαν να είναι κάτι το περαστικό για το οποίο δεν έχουμε καμία ευθύνη εμείς. Ο δικομματισμός παραμένει αλώβητος με το Σύριζα να παριστάνει το νεοΠΑσοκ και Τους ολιγάρχες σταθερά στις θέσεις τους. Τι είναι τελικά αυτό που μας ενοχλεί στο άρθρο του Άγγλου Μήπως το πρόσωπο μας στο καθρέφτη?
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 1:20 μμ
Ενη
Elias, ακριβως αυτή η αποψη που εκφραζεις ειναι και ο στοχος του αρθρου.
Οχι για μια αυτοκριτικη, αλλά μια αποδοχή οτι ποτε δεν θα αλλαξει τιποτα στην Ελλαδα, με οποια κυβερνηση και σε οποιοδηποτε χρονικο διαστημα
.
Η δε προσπαθεια μιας συλλογικης ευθυνης, αποτρεπει και οποια καλη προαιρεση που μπορει να υπαρξει, κατι σαν π.χ. το κισμετ.
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 1:43 μμ
elias
Ένη
Δεν καταλαβαίνω γιατί μιλάς για αποδοχή. Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος είναι η διαπίστωση του, και τόσα χρόνια όλοι προσπαθούν να στρέψουν αλλού τη προσοχή. Ο Σύριζα με τους συνδικαλιστές από τη μία και η ΝΔ με τους ολιγάρχες (που όλως τυχαίως έχουν τα ΜΜΕ, άρα ρυθμίζουν την κοινή γνώμη), από την άλλη. Ο άνθρωπος λέει «είναι άσκοπο να αρνηθείς ότι η διαφθορά του δημόσιου τομέα και τα πελατειακά δίκτυα επιμένουν» και νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι προφανές σε όλους μας.
Το γεγονός ότι πολλές ξένες κυβερνήσεις εκμεταλεύονται την κρίση για να παίξουν παιχνίδια εις βάρος μας είναι γεγονός, αλλά αυτό δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να ρυθμίσουμε τα του οίκου μας.
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 2:02 μμ
Ενη
» αλλά αυτό δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να ρυθμίσουμε τα του οίκου μας»
Σωστά. Αλλα επισης δεν θα μας κανει να μην πιστευουμε οτι πολλά εχουν γινει προς την κατευθυνση της παταξης της διαφθορας και της πελατειακης συνειδησης απο ο,τι υπηρξε στο παρελθόν.
Και ως συνειδηση αλλά και ως ενεργειες του κρατους, ανεξαρτητες αρχές, καταγγελιες για διασπαθιση του δημοσιου χρηματος, δικαστικες αποφασεις και αλλα, χωρίς να σημαινει οτι φθασαμε στο σημειο να παταξει πλεον η ελληνικη κοινωνία ολες αυτες τις πραξεις διαφθορας που αφορουν και σε συλλογικους φορεις αλλά και σε ατομα.
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 3:10 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Εξακτεμάν όπως τα λέει ο Elias, και όντως ο άγγλος (*) εξοργίζει διότι αυτά που λέει τα βλέπουμε και τα ξέρουμε, αλλά μας χαλάει τα στόρυ (τα παραμύθια δηλαδή, παραμυθία παρηγοριά και τέτοια).
Ο καλύτερος τρόπος για να τα αποφύγουμε δε, όπως έχει αποδειχθεί, είναι να το ρίξουμε στην ..ανεξαρτησία και τους αγώνες δια αυτήν, ήτοι τι να πας πούνε και οι ιμπεριαλιστές, άμα θέλουμε να τα πούμε θα τα πούμε μόνοι μας (σιγά μην τα πούμε).
(*) πώς λέμε τη ληστεία διέπραξαν 2 ρουμάνοι, βούλγαροι, αλβανοί κλπ.
Μάλιστα θα ήτο καλύτερα να προσθέταμε και την ηλικία του, σε στυλ ο ..35χρονος άγγλος κλπ κλπ
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 5:11 μμ
aftercrisis
Το έχουμε εμπεδώσει, το βιώσαμε επι δεκαετίες, το βιώνουμε και (φοβάμαι) θα συνεχίζουμε να το βιώνουμε. Ο κ. Μπάρμπερ κομίζει γλαύκα εις Αθήνας.
«…Οι κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις που πάσχισαν με το αζημίωτο επί δεκαετίες, που έκαναν την Ελλάδα αποτυχημένο κράτος και την οδήγησαν στη βαθειά κρίση και στα μνημόνια, επιβιώνουν μέσα στην κρίση και στα μνημόνια. Προσαρμόζονται στη νέα κατάσταση «όπως ο ιός στον ξενιστή» και αντιστέκονται αποτελεσματικά. Αναγκαίες, υπερώριμες μεταρρυθμίσεις (π.χ. φορολογικός εξορθολογισμός με δικαιοσύνη, καταπολέμηση γραφειοκρατίας και πελατειακής κομματοκρατίας, ριζική διευκόλυνση διατηρήσιμης επιχειρηματικότητας και επενδύσεων) δεν προχώρησαν εξαιτίας της αντίστασης αυτής…
Μαζί με την τεράστια ανεργία, την φυγή νέου παραγωγικού δυναμικού και άλλα ερείπια που αφήνει η κρίση, την «σάπια» Ελλάδα των δεκαετιών 1990 – 2008 θα την ξαναβρούμε άθικτη μπροστά μας. Δεν πειράχτηκε από την κρίση και τα μνημόνια, ούτε κάν άλλαξε τον τρόπο ζωής της και κοινωνικής-οικονομικής συμπεριφοράς της. Η κρίση προκάλεσε μεγάλη «χασούρα» στα φτωχότερα μέρη της κοινωνίας και στους όποιους συνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους των μεσαίων στρωμάτων. Για τους «πολυμήχανους όλο φιγούρα», κρίση δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει…»
Διακυβέρνηση σε εποχή ισχνών αγελάδων
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2013/06/blog-post_5.html
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 5:16 μμ
Santiliana
Tην εργασια του ποιει ο ανθρωπος , κατι πρεπει να γραψει.
Καλα γραφει για το πελατιακο ζητημα εδω, ας μη γραψουμε περισσοτερα απο αυτο το κοινο συμπερασμα.
Η μεγαλη πλακα ειναι οτι οντας αρθογραφος των FT μας λεει το κατωθι κωμικο για δαυτον τον υπαλληλο.
Και οι πλουσιοι δεν εκαναν τιποτα να βοηθησουν την κατασταση της χωρας τους.
Ελα ρε φιλαρακο, τι μας λες τωρα.
Αυτοι οι πλουσιοι ε? 🙂
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 5:21 μμ
Πάνος
Φοργκέτ,
κάποιος. κάπου, κάποτε θα έπρεπε να μιλήσει για τους «Έλληνες πλούσιους», συγκεκριμένα και όχι γενικά και αόριστα. Αφού δεν το κάνουν οι ημεδαποί, ας το κάνουν οι αλλοδαποί 😉
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 5:34 μμ
Πάνος
Themis Kazantzidis
Γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει.
Ωραία λοιπόν το θέτει ο αγαπητός κ. Ψυχάρης στο ΒΗΜΑ. Ή μάλλον, δεν το θέτει. Αλλά αφήνει να του ξεφύγει. Μας λέει λοιπόν από την υψηλή του έδρα:
[…] Ολοι γνωρίζουμε τους μονομάχους της προσεχούς εκλογικής αναμετρήσεως: ο Αντώνης Σαμαράς εναντίον του Αλέξη Τσίπρα και το αντίστροφο. Το έπαθλο του αγώνα είναι επίσης γνωστόν – η εξουσία•… […]
Και είναι ακριβώς έτσι επειδή ο πολύπειρος ομοτράπεζος της κάθε εξουσίας ξέρει πολύ καλά ότι ο αγώνας δεν ήταν ποτέ και δεν θα είναι και τώρα ανάμεσα σε δύο συστημάτα, δύο κοσμοθεωρίες, δύο αντιλήψεις, δύο πρακτικα εφαρμόσιμες προτάσεις τέλος πάντων, για το τραγικό παρόν και το αβέβαιο μέλλον της χώρας.
Δύο ασκέρια, μερικές χιλιάδες άνθρωποι, από την μια, με αρχηγό τον έναν και μερικές χιλιάδες άνθρωποι από την άλλη, με αρχηγό τον άλλον, θα αγωνισθούν συντεταγμένα για το καθημερινό τους ψωμί. Για τις θέσεις των χωρίς ευθύνη υπουργών, των βουλευτών, των συμβούλων των ανωτέρω, των προέδρων των χιλιάδων οργανισμών, των μελών των διοικητικών συμβουλίων, των γενναιόδωρων εκδοτών συντάξεων, επιδομάτων και αποζημιώσεων, των χορηγών επιδοτήσεων, των αφανών συνεταίρων των εκάστοτε επιδοτουμένων κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π.
Είναι ο αγώνας δύο στρατών, για το δικαίωμα στο πλιάτσικο μιας άγονης επικράτειας. Αγώνας τόσο προσωπικός, που, ως τέτοιος, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για συνθήκες ειρήνης, συνδιαλλαγές, συνεργασίες, για το πως θα καρπίσει περισσότερο αυτή η διεκδικούμενη γη. Ας είναι και λίγα, φτάνει να είναι δικά μας, είναι το σύνθημα. Τι νόημα έχει να μοιράζεσαι, όταν για την μοιρασιά θα μετριέται τίμια η απόδοση του καθενός; Όταν δεν είναι από τα πριν εγγυημένο το κέρδος;
Σε λίγο θα έχουμε εκλογές λοιπόν. Με διακύβευμα τις ζωές τους. Η κατακτημένη γη; Όσο αντέξει.
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 7:13 μμ
Ενη
Για τους πλουσιους εχει μιλησει μεχρι και η Λαγκαρντ, οπως και ολες οι πολιτικές δυναμεις του τοπου.
Αν δε καποιος κανει και μια «περιδιάβαση» ακομα και εδω χαμου, θα βρει πλειστες οσες σκληρές τοποθετήσεις γι’ αυτους που
«εχουν τα κεφαλαια τους στις ξενες τραπεζες, στους off-shore παραδεισους, στην απιθανου εκτασης φοροδιαφυγή τους κλπ. κλπ.»
αλλά αυτό δεν σημαινει οτι δεν υπαρχουν και οι υγιεις επιχειρησεις οι οποιες και πλουσιες μπορει να ειναι αλλα και διατηρησαν την οικονομικη τους δραστηριότητα εντος της χώρας, στηριζοντας την εθνικη οικονομία.
Το «τσουβαλιασμα» της λαικοτητας, τώρα πλεον ακομα και ο Συριζα( ο οποιος ισως πλησιαζει να γινει κυβερνηση), το αποφευγει εντεχνως γιατί αλλο οι «ντουντουκες» και αλλο σοβαρό κομμα προ των πυλων της εξουσίας.
Οπου οσα προβληματα αντιμετωπιζουν οι σημερινοι , θα τα αντιμετωπισει και ο Συριζα , οποτε η λογικη αντικαθιστα τον αγωνα εναντια στους «ανεμομυλους. Ευτυχως.
Οσο για τους αγγλοσαξωνες ετσι κι΄αλλιως ειναι ευρωσκεπτικιστες και με καθε ευκαιρία δειχνουν την αρνητικη τους θεση.
Για το δημοσιευμα των FT, ισχυει το σχολιο πιο πανω. 27/10 11,59 π.μ.
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 7:19 μμ
Ενη
Αναγνωστα,
Που ανελαβες και την «υπερασπιση» του αρθρογραφου , λες και οι FT ειναι το υποδειγμα της αντικειμενικότητας.
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 8:12 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Oi πρωτοι διδάξαντες στην φορολογική απατη ειναι οι Βρεττανικες πολυεθνικες εταιρειες, ηδη απο τις αρχες του 20ου αιωνα. Ο Β. Ζαχαρωφ πρεπει να ηταν απο τους πρωτους μεγαλοεπιχειρηματιες που συνδυαζε προμηθεια οπλων και χρηματοδοτηση κρατων με βρεττανικη εξασφαλιση….
Προδημοσίευση: «Offshore: Τα νησιά των θησαυρών», Nicholas Shaxson (Παπαδόπουλος)-1
«….Εκείνο τον παλιό καιρό, οι κυβερνήσεις πάσχιζαν στα τυφλά να καταλάβουν, και να φορολογήσουν, τις πρωτοεμφανιζόμενες πολυεθνικές εταιρείες. (Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.) Πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βρετανία δεν φορολογούσε όσες εταιρείες έδρευαν στο εσωτερικό της για τα κέρδη που αποκόμιζαν στο εξωτερικό – εκτός αν αυτά τα κέρδη επαναπατρίζονταν. Αυτό βόλευε μια χαρά τους Βέστεϊ: μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι αποκόμιζαν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στο εξωτερικό. Όταν, όμως, ξέσπασε ο πόλεμος, η Βρετανία, όπως και πολλές άλλες χώρες, έπρεπε να συγκεντρώσει πολύ χρήμα και γρήγορα. Οι φόροι εισοδήματος αυξήθηκαν ανησυχητικά – ο βασικός φορολογικός συντελεστής αυξήθηκε από μόλις 6% το 1914, οπότε ξεκίνησε ο πόλεμος, σε 30% το 1919, ένα έτος μετά τη λήξη του. Όμως το 1914 η Βρετανία έκανε και κάτι άλλο, το οποίο αφορούσε ειδικά τους Βέστεϊ: άρχισε να φορολογεί και τις βρετανικές εταιρείες για κάθε εισόδημα που αποκόμιζαν παγκοσμίως, είτε το έφερναν στην πατρίδα είτε όχι.
Οι Βέστεϊ, βέβαια, έγιναν έξω φρενών. Πρώτα προσπάθησαν να στήσουν στο Λονδίνο ένα λόμπι το οποίο, με δεδομένο το νέο πολεμικό περιβάλλον, ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία. Η φορολογία των επιχειρηματικών κερδών ποτέ δεν εμποδίζει κανέναν να αποκομίζει κέρδη, δήλωναν ψυχρά οι βρετανικές φορολογικές αρχές, και επιβάλλεται μόνο όταν υπάρχουν κέρδη. Παρ’ όλα αυτά, ο Γουίλιαμ και ο Έντμουντ δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους. Τον Νοέμβριο του 1915, κι ενώ 50.000 Βρετανοί στρατιώτες έπεφταν νεκροί στη Μάχη του Λοός, οι αδερφοί Βέστεϊ μετακόμιζαν στο εξωτερικό για να μειώσουν τη φορολογική τους επιβάρυνση. Πρώτη στάση μετά την αποχώρησή τους ήταν το Σικάγο, και προφανώς δεν ήταν οι πρώτοι Βρετανοί που κατέφθαναν εκεί. «Τι τρέχει με σας, βρε παιδιά;» ρώτησε ένας φιλικά διακείμενος Αμερικανός δικηγόρος, ειδικός σε φορολογικά ζητήματα. «Είστε οι τρίτοι Άγγλοι που μου ’ρχονται αυτή τη βδομάδα για τον ίδιο λόγο». Από εκεί πέρασαν στην Αργεντινή, όπου δεν πλήρωναν καν φόρο εισοδήματος, αλλά ακόμα και τότε έδωσαν μάχη για να περιορίσουν τους υπολειπόμενους εταιρικούς φόρους που έπρεπε ακόμα να πληρώνουν στη Βρετανία. Καθώς, ωστόσο, ο Μεγάλος Πόλεμος κλιμακωνόταν, οι αδερφοί όλο και περισσότερο επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα, όπου θα βρίσκονταν κοντύτερα στο πραγματικό κέντρο κερδοφορίας της αυτοκρατορίας τους. Κατέστρωσαν λοιπόν ένα σχέδιο που θα τους επέτρεπε να επιστρέψουν στη Βρετανία και παρ’ όλα αυτά να ξεφύγουν από το δίχτυ της εφορίας. Και αυτό το κατάφεραν υλοποιώντας ένα πλάνο σε δύο φάσεις.
Πρώτον, τον Φεβρουάριο του 1919 επέστρεψαν, αφού είχαν λάβει νομικές προφυλάξεις για να είναι βέβαιοι ότι θα εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως επισκέπτες και όχι ως φορολογούμενοι μόνιμοι κάτοικοι, και άρχισαν να ασκούν πολιτικές πιέσεις. Συνέταξαν μια συγκινητική έκκληση προς τον Πρωθυπουργό, την οποία διάνθισαν με επικλήσεις στον πατριωτισμό και ισχυρισμούς για το πώς θα συνέβαλλαν στην εγχώρια απασχόληση, επιχειρήματα στα οποία ακόμα και σήμερα καταφεύγουν συστηματικά οι πολυεθνικές εταιρείες. Επίσης, διαμαρτύρονταν έντονα για το πόσο άδικο ήταν να φορολογείται λιγότερο η American Beef Trust, ο μεγάλος ανταγωνιστής τους. Ο πρωθυπουργός τούς παρέπεμψε σε μια βασιλική επιτροπή, η οποία ξεκίνησε συνεντεύξεις με τους Βέστεϊ. Η κατάθεση του Γουίλιαμ, που έκτοτε μνημονεύεται σε ακαδημαϊκές εργασίες, έθετε το παλιό ζήτημα της διπλής φορολόγησης στο οποίο αναφέρθηκα στην εισαγωγή και το οποίο φτάνει στη ρίζα ενός προβλήματος ζωτικής σημασίας για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Αν είναι να αποφευχθεί η διπλή φορολόγηση μιας επιχείρησης που απλώνεται σε διάφορες χώρες, ποια χώρα θα φορολογήσει ποιο κομμάτι της; Το ζήτημα δεν είναι καθόλου απλό. «Σε μια επιχείρηση αυτής της φύσης δεν είναι δυνατόν να ξέρουμε πόσα κέρδη προκύπτουν σε μια χώρα και πόσα σε μια άλλη» είχε πει ο Γουίλιαμ. «Σφάζεις ένα ζώο και το προϊόν αυτού του ζώου πουλιέται σε πενήντα διαφορετικές χώρες. ∆εν είναι δυνατόν να ξέρουμε τι κέρδος προκύπτει στην Αγγλία και τι κέρδος προκύπτει στο εξωτερικό».
Ο Γουίλιαμ είχε υποδείξει επακριβώς το κεντρικό πρόβλημα. Οι πολυεθνικές εταιρείες είναι από τη φύση τους ολοκληρωμένες παγκόσμιες επιχειρήσεις, αλλά η φορολογία επιβάλλεται σε εθνικό επίπεδο. Οι πολυεθνικές απαρτίζονται από πολλές θυγατρικές και συνδεδεμένες εταιρείες σε διάφορες χώρες, και η αποσαφήνιση του ποια χώρα θα φορολογήσει ποιο κομμάτι των κερδών τους είναι τρομακτικά πολύπλοκη υπόθεση.
Η Βρετανία ήταν η πρώτη χώρα που καθιέρωσε γενικό φόρο εισοδήματος και τον επέβαλε στα ανά τον κόσμο κέρδη οποιουδήποτε προσώπου ήταν μόνιμος κάτοικος Ηνωμένου Βασιλείου. Στην περίπτωση των εταιρειών οι δικαστές αποφάνθηκαν ότι αυτές θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως μόνιμοι κάτοικοι του τόπου όπου λαμβάνονταν οι σημαντικότερες αποφάσεις τους στο πλαίσιο των συσκέψεων των διοικητικών τους συμβουλίων. Αυτό βόλευε τη Βρετανία, μιας και χιλιάδες εταιρείες με δραστηριότητες σε όλο τον κόσμο χρηματοδοτούνταν μέσω του Σίτι του Λονδίνου, όπου συνήθως έδρευαν και τα διοικητικά τους συμβούλια. Η Γερμανία, αντιθέτως, έδινε μεγαλύτερη έμφαση στην «έδρα της διεύθυνσης» –δηλαδή στο μέρος από το οποίο διευθύνονταν οι ουσιαστικές εργασίες της εταιρείας–, έναν ανεπαίσθητα διαφορετικό ορισμό.
6 Οι Ηνωμένες Πολιτείες, πάλι, ακολούθησαν διαφορετική πορεία:
βασικό κριτήριό τους ήταν η ιθαγένεια. Οι Αμερικανοί υπήκοοι και οι εταιρείες που συστήνονταν με βάση την αμερικανική νομοθεσία φορολογούνταν για τα εισοδήματά τους από κάθε πηγή ανά τον κόσμο. Οι διαφορές αυτές δημιούργησαν περαιτέρω επιπλοκές στον διεθνή φορολογικό στίβο.
Μερικές φορές τα φορολογικά συστήματα έρχονταν σε σύγκρουση μεταξύ τους. Μια χώρα «πηγή» που φιλοξενούσε επενδύσεις μιας πολυεθνικής με έδρα σε κάποια άλλη χώρα ήθελε να φορολογήσει το εγχώριο εισόδημα από αυτή την επένδυση, αλλά η χώρα «μόνιμης κατοικίας» –η έδρα της πολυεθνικής– ήθελε επίσης να φορολογήσει το ίδιο εισόδημα. Αρχικά η διπλή φορολόγηση δεν αποτελούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα: ελάχιστα κράτη φορολογούσαν τα επιχειρηματικά κέρδη, ενώ οι συντελεστές ήταν χαμηλοί. Όμως ενόψει του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι χώρες άρχισαν να αυξάνουν τους φόρους για να καλύψουν τις στρατιωτικές δαπάνες και τα νέα προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης. Η διπλή φορολόγηση έγινε ζήτημα ζωτικής σημασίας, και οι επιχειρήσεις άρχισαν να διαμαρτύρονται. Το 1920 ιδρύθηκε το ∆ιεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο, έχοντας εξαρχής τη φορολογία στο επίκεντρο της ημερήσιας διάταξής του.
Στη δεκαετία του 1920 ξεκίνησαν συζητήσεις στο πλαίσιο της Κοινωνίας των Εθνών με στόχο την καθιέρωση κοινών κανόνων και αρχών, αλλά η πρόοδος ήταν βραδεία. Χώρες πλούσιες σε κεφάλαια, όπως η Βρετανία, που φιλοξενούσαν πολλές πολυεθνικές με επενδύσεις στο εξωτερικό ήθελαν κανόνες που να δίνουν περισσότερα δικαιώματα φορολόγησης στις χώρες μόνιμης κατοικίας, ενώ οι χώρες πηγές που φιλοξενούσαν μεγάλες ποσότητες εισερχόμενων επενδύσεων –συνήθως τα φτωχότερα κράτη– ήθελαν να είναι σε θέση να φορολογούν εκεί το εισόδημα των εν λόγω επενδυτών. Η αρχική συνθήκη της Κοινωνίας των Εθνών του 1928 έδινε σημαντικά δικαιώματα φορολόγησης στις χώρες πηγές, στις οποίες περιλαμβάνονταν πολλές χώρες με χαμηλά εισοδήματα, αλλά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κυριάρχησε το μοντέλο ΟΟΣΑ που έδινε περισσότερα δικαιώματα στις πλουσιότερες χώρες μόνιμης κατοικίας. Όμως οι πολυεθνικές συνέχισαν να βρίσκονται μερικά βήματα μπροστά και από τους φοροεισπράκτορες του πλούσιου κόσμου.
Ενώ οι Βέστεϊ χρησιμοποιούσαν τη δύναμή τους για να συνθλίψουν τον ανταγωνισμό τόσο από την πλευρά της παραγωγής όσο και από την πλευρά της κατανάλωσης, άρχισαν, μαζί με άλλες πολυεθνικές, να στριμώχνουν και τις φορολογικές αρχές, χρησιμοποιώντας ομάδες δικηγόρων και λογιστών προκειμένου να σπρώξουν τα κέρδη από τις χώρες παραγωγής και κατανάλωσης προς τις χαμηλής φορολογίας χώρες των ενδιάμεσων σταδίων. Αν σου ανήκουν τα ράντσα, τα γελάδια, οι καταψύκτες, οι αποβάθρες, τα πλοία, οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι επιχειρήσεις χονδρικού και λιανικού εμπορίου, τότε μπορείς, προσαρμόζοντας τις τιμές που χρεώνει η μία θυγατρική στην άλλη για τα προϊόντα, να μεταφέρεις τα κέρδη σου στο πιο βολικό κομμάτι της αλυσίδας. «Και το πιο βολικό στάδιο» επισήμανε ο Νάιτλι «είναι φυσικά εκείνο με τη χαμηλότερη φορολογία, κατά προτίμηση, δε, εκεί όπου δεν πληρώνει κανείς καθόλου φόρο». Πρόκειται για την ίδια ακριβώς αρχή των ενδοομιλικών συναλλαγών που εφαρμόζουν οι εταιρείες μπανάνας …..»
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 8:23 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Προδημοσίευση: «Offshore: Τα νησιά των θησαυρών», Nicholas Shaxson (Παπαδόπουλος)-2
««∆ιοχετεύοντας αυτά τα κέρδη, συνήθως μέσω μιας αλυσίδας από ενδιαμέσους, σε μια εταιρεία συμμετοχών σε έναν φορολογικό παράδεισο αντί να τα στείλουν πίσω στη μητρική εταιρεία, μπορούσαν να αποφύγουν τη φορολόγηση οπουδήποτε» εξηγεί ο καθηγητής Σολ Πισιότο, κορυφαίος εμπειρογνώμονας σε ζητήματα διεθνούς φορολόγησης. Συνήθως αυτό το έκαναν μέσω αλυσίδων από ενδιαμέσους, έτσι ώστε τα κέρδη να συσσωρεύονται σε τόπους με χαμηλή φορολογία, ενώ τα κόστη μετανάστευαν εκεί όπου η φορολογία ήταν η υψηλότερη. Οι πολυεθνικές είχαν μετατρέψει ένα σύστημα που αποσκοπούσε στην αποφυγή της διπλής φορολόγησης σε ένα σύστημα διπλής μη φορολόγησης. Έτσι εξασφάλιζαν άφθονα φτηνά κεφάλαια για επανεπένδυση, που τους βοηθούσαν να επεκτείνονται ταχύτερα απ’ ό,τι οι μικρότεροι και λιγότερο ανεπτυγμένοι ανταγωνιστές τους.
Το 1980, τα Ηνωμένα Έθνη, ο οργανισμός που διαδέχτηκε την Κοινωνία των Εθνών, παρουσίασαν ένα προσχέδιο υποδείγματος φορολογικής συνθήκης που υποτίθεται ότι θα επανέφερε την ισορροπία υπέρ των χωρών πηγής φορολόγησης και των αναπτυσσόμενων χωρών. Ο ΟΟΣΑ παρενέβη επιθετικά για να βάλει τέλος στην πρωτοβουλία, όχι μόνο διασφαλίζοντας ότι θα εξακολουθεί να προτιμάται το δικό του, ευνοϊκό για τις πλούσιες χώρες, μοντέλο συνθήκης, αλλά και ασκώντας εντονότατες πολιτικές πιέσεις προκειμένου να υποβαθμίσει το μοντέλο των Ηνωμένων Εθνών. Σήμερα, το μοντέλο των πλούσιων χωρών έχει καταφέρει να κυριαρχεί σχεδόν καθολικά. ∆εν υπάρχει μόνο διπλή μη φορολόγηση, αλλά μεγάλο μέρος των φόρων που σε έναν δικαιότερο κόσμο θα εισέπρατταν οι φτωχές χώρες εισπράττεται αντιθέτως από τις πλούσιες. Οι ελίτ των φτωχών χωρών δεν νοιάζονται τόσο για την ένδεια γύρω τους, επειδή οι φορολογικοί παράδεισοι τους επιτρέπουν να κρύβουν τα λάφυρα σε υπεράκτια κέντρα χωρίς να φορολογούνται, αφήνοντας τους φτωχότερους συμπατριώτες τους και τους ξένους δωρητές να πληρώσουν το λογαριασμό.
Η κατάθεση του Γουίλιαμ Βέστεϊ ενώπιον της Βασιλικής Επιτροπής το 1920 μάς αποκαλύπτει έναν άνθρωπο μαθημένο να γίνεται το δικό του. «Αν σφάξω ένα ζωντανό στην Αργεντινή και πουλήσω το προϊόν αυτού του ζωντανού στην Ισπανία, τούτη εδώ η χώρα δεν μπορεί να εισπράξει φόρο από αυτή τη δραστηριότητα» είπε. «Κάντε ό,τι θέλετε, αλλά φόρο δεν θα πάρετε». Απείλησε ότι αν δεν έπαιρνε αυτά που ήθελε θα έπαιρνε τις επιχειρήσεις του και μαζί χιλιάδες δουλειές. Οι Επίτροποι, θιγμένοι από την έλλειψη πατριωτισμού του Βέστεϊ απέναντι σε μια χώρα που μόλις είχε βγει από έναν μεγάλο πόλεμο, ανταπέδωσαν τα πυρά. «∆ηλαδή δεν πρόκειται να πληρώσετε τίποτα για το προνόμιο να ζείτε εδώ;» ρώτησε ένας τους. Ο Γουίλιαμ Βέστεϊ αρνήθηκε να απαντήσει. «Με όλο το σεβασμό» συνέχισε ο επίτροπος, «πρέπει να λάβω μιαν απάντηση. Το ερώτημα αυτό με έχει αναστατώσει αρκετά από τη στιγμή που ο μάρτυρας κάθισε στο έδρανο».
Η Βρετανία δεν επρόκειτο να δώσει στους αδερφούς Βέστεϊ αυτά που ήθελαν, τελεία και παύλα. Μα εκείνοι λαχταρούσαν να επιστρέψουν. «Γεννήθηκα στην παλιά καλή πόλη του Λίβερπουλ» είπε ο Γουίλιαμ «και θέλω να πεθάνω σ’ αυτή τη χώρα». Έχοντας αποτύχει, λοιπόν, με τις πολιτικές πιέσεις, κατέστρωσαν ένα πιο ύπουλο σχέδιο, που μας βοηθά να δούμε κάπως καλύτερα τον ύποπτο κόσμο των υπεράκτιων κέντρων. Σύστησαν ένα καταπίστευμα (trust). Αυτό ήταν το δεύτερο στάδιο του πλάνου τους.
Στη λαϊκή φαντασία, ο καλύτερος τρόπος για να επιτύχει κανείς εχεμύθεια αναφορικά με τις χρηματοπιστωτικές του υποθέσεις είναι να μεταφέρει τα χρήματά του, ας πούμε, στην Ελβετία ή το Λιχτενστάιν, υπό το πέπλο μιας ισχυρής νομοθεσίας τραπεζικού απορρήτου. Σήμερα το τραπεζικό απόρρητο δεν αποδοκιμάζεται, αλλά εκείνο που δεν αντιλαμβάνεται ο περισσότερος κόσμος είναι ότι από μια άποψη τα καταπιστεύματα είναι το αγγλοσαξονικό ισοδύναμό του. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, τα καταπιστεύματα είναι πιθανό να δημιουργήσουν μορφές απορρήτου που είναι πολύ πιο αδιαπέραστες απ’ ό,τι η ευθεία μυστικότητα της ελβετικής εκδοχής.
Η έννοια των καταπιστευμάτων εμφανίστηκε τον Μεσαίωνα, όταν οι ιππότες που αναχωρούσαν για τις σταυροφορίες άφηναν τα υπάρχοντά τους στα χέρια έμπιστων διαχειριστών, οι οποίοι τα φρόντιζαν κατά την απουσία τους για λογαριασμό των συζύγων και των παιδιών τους. Ήταν μια τριμερής ρύθμιση που συνέδεε τους ιδιοκτήτες των περιουσιών (τους ιππότες), με τους δικαιούχους (τις οικογένειές τους) μέσω ενός ενδιαμέσου (του διαχειριστή ή καταπιστευματοδόχου). Με το πέρασμα των αιώνων, αναπτύχθηκε ένα σώμα νομικών κειμένων που επισημοποιούσε αυτές τις τριμερείς ρυθμίσεις, και σήμερα η ισχύς αυτών των συμφωνιών επιβάλλεται από τα δικαστήρια.
Τα καταπιστεύματα είναι σιωπηροί πανίσχυροι μηχανισμοί, και συνήθως είναι αδύνατον να βρεθεί οποιοδήποτε δημοσιοποιημένο στοιχείο γι’ αυτά. Πρόκειται για μυστικά ανάμεσα στους δικηγόρους και τους πελάτες τους. Στην ουσία, σκοπός του καταπιστεύματος είναι να χειραγωγεί την ιδιοκτησία ενός περιουσιακού στοιχείου. Ίσως νομίζετε ότι η ιδιοκτησία είναι κάτι απλό: έχετε, ας πούμε, ένα εκατομμύριο δολάρια στην τράπεζα· είναι δικά σας και μπορείτε να τα ξοδέψετε ανά πάσα στιγμή. Όμως η ιδιοκτησία μπορεί να διαχωριστεί σε ξεχωριστά νήματα. Αυτό γίνεται, αν το καλοσκεφτείτε, όταν αγοράζουμε ένα σπίτι με υποθήκη: η τράπεζα έχει κάποια ιδιοκτησιακά δικαιώματα πάνω στο σπίτι μας, ενώ εμείς έχουμε άλλα δικαιώματα. Υπάρχουν και παραλλαγές του καταπιστεύματος, όπως τα Anstalt, τα κληροδοτήματα (Stiftungs) και τα Treuhand, που είναι πιο συνηθισμένα στην ηπειρωτική Ευρώπη και επίσης διαχωρίζουν τις διάφορες πτυχές της ιδιοκτησίας.
Το καταπίστευμα διαχωρίζει πολύ προσεκτικά την ιδιοκτησία σε διαφορετικά κομμάτια. Όταν συστήνεται ένα καταπίστευμα, ο αρχικός ιδιοκτήτης ενός περιουσιακού στοιχείου το παραχωρεί θεωρητικά σε αυτό. Σε αυτό το σημείο ο καταπιστευματοδόχος γίνεται ο νόμιμος κάτοχος του περιουσιακού στοιχείου – αν και δεν έχει το ελεύθερο να το δαπανήσει ή να το καταναλώσει, επειδή πρέπει σύμφωνα με το νόμο να συμμορφώνεται με τους όρους της πράξης μεταβίβασης, ενός συνόλου από εντολές που του υποδεικνύουν πώς ακριβώς να μοιράζει τα οφέλη στους δικαιούχους. Σύμφωνα με τους νόμους περί καταπιστευμάτων, ο καταπιστευματοδόχος είναι υποχρεωμένος να συμμορφώνεται με αυτές τις εντολές, και πέρα από τις προβλεπόμενες αμοιβές δεν μπορεί να αποκομίσει κανένα όφελος από το περιουσιακό στοιχείο. Ένας πλούσιος με δύο παιδιά μπορεί να καταθέσει ένα εκατομμύριο δολάρια σε έναν τραπεζικό λογαριασμό που ανήκει στο καταπίστευμα, και στη συνέχεια να διορίσει ένα δικηγόρο ως καταπιστευματοδόχο, δίνοντάς του την εντολή να καταβάλει τα μισά χρήματα σε κάθε παιδί στο εικοστό πρώτο έτος της ηλικίας του. Ακόμα και αν ο πλούσιος πεθάνει πολύ προτού καταβληθούν τα χρήματα, το καταπίστευμα θα επιβιώσει και ο καταπιστευματοδόχος υποχρεώνεται από το νόμο να πληρώσει τα χρήματα όπως του έχει υποδειχτεί. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να διαλυθεί ένα καταπίστευμα.
Τα καταπιστεύματα μπορεί να είναι απολύτως θεμιτά. Μπορεί, όμως, πράγμα που συμβαίνει συχνά, να χρησιμοποιούνται για πιο ύποπτους σκοπούς, όπως η εγκληματική φοροδιαφυγή. Έτσι προκύπτει ένα ερώτημα που μπερδεύει πολύ κόσμο. ∆εν πληρώνεις υπερβολικά μεγάλο τίμημα όταν παραχωρείς το περιουσιακό σου στοιχείο προκειμένου να αποφύγεις τη φορολογική επιβάρυνση; Η απάντηση δεν είναι ξεκάθαρη.
Εν μέρει, πρόκειται για πολιτισμικό ζήτημα. Οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις της Βρετανίας δεν έχουν πρόβλημα να αποχωριστούν τα χρήματά τους και να τα αφήσουν στη διαχείριση έμπιστων ξένων. Αιώνες ευγενούς καπιταλισμού τούς έχουν μάθει ότι μπορούν να βασίζονται σε έμπιστους υπηρέτες και επαγγελματίες ακολούθους, και η αίσθηση ότι δικαιούνται κάτι δεν βασίζεται σε πράγματα τόσο ασήμαντα όσο η νόμιμη ιδιοκτησία. Η εκπαίδευσή τους τους προετοιμάζει για να αναγνωρίζουν εκείνους που θα σεβαστούν τις αξιώσεις τους, άρα είναι άξιοι εμπιστοσύνης.
Τα καταπιστεύματα επιτυγχάνουν δύο σκοπούς. Αφενός, δημιουργούν ένα συμπαγές νομικό φράγμα που διαχωρίζει τα διάφορα συστατικά της ιδιοκτησίας. Αφετέρου, αυτό το νομικό φράγμα μπορεί να γίνει μια αδιαπέραστη φραγή πληροφόρησης. Τα καταπιστεύματα μπορούν να κρύβουν περιουσιακά στοιχεία κάτω από αυστηρότατη εχεμύθεια. Φανταστείτε ότι τα περιουσιακά στοιχεία ενός καταπιστεύματος είναι οι μετοχές μιας εταιρείας. Η εταιρεία μπορεί να εγγράψει στα μητρώα τον καταπιστευματοδόχο –τον νόμιμο ιδιοκτήτη– αλλά δεν θα εγγράψει πουθενά τους δικαιούχους – τους ανθρώπους που θα εισπράξουν και θα χαρούν τα χρήματα. Αν έχετε ένα εκατομμύριο δολάρια σε ένα καταπίστευμα στο Τζέρσεϊ και σας κάνουν έλεγχο οι εφοριακοί, θα δυσκολευτούν ακόμα και να ξεκινήσουν τις έρευνές τους, μιας και τα καταπιστευματικά μέσα στο Τζέρσεϊ δεν καταχωρούνται σε κανένα επίσημο ή δημόσιο μητρώο. Αν, ωστόσο, οι εφοριακοί φανούν τυχεροί και ανακαλύψουν την ταυτότητα ενός καταπιστευματοδόχου, αυτός κατά πάσα πιθανότητα θα είναι κάποιος δικηγόρος από το Τζέρσεϊ που βγάζει με αυτό τον τρόπο το ψωμί του και είναι διαχειριστής πολλών χιλιάδων καταπιστευμάτων. Ο δικηγόρος μπορεί να είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που γνωρίζει ότι εσείς είστε οι δικαιούχοι, και δεσμεύεται από το επαγγελματικό απόρρητο να μην αποκαλύψει αυτό το γεγονός. Ο εφοριακός έχει βρει τοίχο….»
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=10137
ΥΓ Συμπερασμα.
Αν ηδη απο την εποχη των ιπποτων υπαρχουν καταπιστευματα, που εχουν εξελιχθει προϊοντος του χρονου με διεθνη νομοθεσια και νομολογια, τοσο που καθε πλουσιος Αμερικανος κληρονομει στα παιδια του απο τους γαμους του μερος της περιουσιας του, πως να πιστεψουμε τους «σοφους» που διακηρυττουν οτι αν κυβερνησουν θα φορολογησουν τις εξωχωριες εταιρειες συμφεροντων ελληνων μεγαλοεπιχειρηματιων;
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 9:43 μμ
Santiliana
E ,δεν ειναι ακριβως το ιδιο. 🙂
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 10:07 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Ξεχασε το Tsakalotos, Stathakis, Milios, ……whatever.
The caviar gauche willl save our life 🙂
27 Οκτωβρίου, 2014 στις 10:09 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Οι φυλές και οι «γλώσσες» των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ
Ο κ. Δραγασάκης εποπτεύει τον σχεδιασμό και επιχειρεί να βάλει φρένο στην πολυφωνία των στελεχών
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 03/06/2012 05:45
http://www.tovima.gr/afieromata/elections2012/article/?aid=460644
28 Οκτωβρίου, 2014 στις 12:57 μμ
Ενη
Ενα ιστοριογραφημα για να μην ξεχνιέται η Ιστορία. Απο την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=454221
28 Οκτωβρίου, 2014 στις 6:13 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Αγαπητή μοι Ένη εγώ υπεραπίζω πάντοτε αμαρτωλούς(*), όχι αναμάρρτητους, οι τελευταίοι δεν έχουν ανάγκη, άρα το ότι υπεράσπισα αρθογράφο των …εφτι (ft) δεν είναι παράδοξο αλλά λογικό.
Όσοι θέλετε να τη βρίσκεστε αναμεταξύ σας καθότι αναμάρτητοι έχετε την πλήρη υποσ΄τηριξή μου και με χαρά περιμένω ..τα αποτελέσματα για να επωφεληθώ και να αυτοβελτιωθώ.
Μέχρι τότε (και εν αναμονή των ..αποτελεσμάτων) θα άκουγα με μεγάλη χαρά τις υποδείξεις σου πού ο ..αμαρτωλός (Άγγλος που δε θυμάμαι την ηλικία του) σφάλλει ή υπερβάλλει.
ΔΙότι εμένα μάλλον ευγενικός μου φαίνεται, θα μπορούσαμε να πούμε αυτά που λέει και στα ..γαλλικά (μπινελίκια και τέοτοια) και μέσα θάμασταν.
Άλλωστε τα λέμε, απλώ;ς δεν μας αρέσει να τα ακούμε από άλλους και κυρίως δεν θέλουμε να τα ακούμε ως τέτοια, ήτοι ανεξάρτητα από παραμύθια, σηματοδότηση πολιτικής αφήγησης και έτσι.
Δηλαδή όταν ένας ..αντιμνημονιακός τα λέει χειρότερα ευαγγελιζόμενος τη νέα κατάσταση που θα τα διορθώσει όοοοοοολα χειροκροτάμε, άμα τεθούν ανεξάρρτητσ από την αφήγηση φερειπέιν από κάποιοπν Άγγλο και μάλιστα ..ακαθορίστου ηίκίας ξυπνάνε τα αντανακλαστικά του περήφανου ελληνισμού που ζυγό δεν υποφέρει
(*) από θέση ..αρχής, αλλά και γενικότερα
28 Οκτωβρίου, 2014 στις 8:50 μμ
Ενη
Αγαπητε Αναγνωστα,
Νομιζω οτι στα δυο σχολια μου (27/10 11,59 πμ και 12,53 μμ.) δεν εχω να προσθεσω τιποτα.
Επισης μιλησα για «ορισμενους αγγλοσαξωνες» ητοι τη νοοτροπία μιας πολιτικης και οχι για καποιον Αγγλο. Επίσης για αρθρογραφο ενος συγκεκριμενου μεσου των FT, που δεν μας εχει συνηθίσει σε αντικειμενικές θεσεις.
Ολα τα αλλα που μου λες, ενταξει, διακρινονται για το χιουμορ τους. 🙂