ΥΓ. Δείτε τα σχόλια στην πηγή. Θα πάρετε μιαν ιδέα για το κλίμα που επικρατεί στη Β. Χαλκιδική.
Τελευταια σχολια
 | Πάνος στη Το νησί της Καλυψώς |
| Πάνος στη Παπαλάμπραινα |
 | Απόστολος Χριστόπουλ… στη Παπαλάμπραινα |
| Άδεια για γεμάτα στο… στη Το σκυλάδικο, παλιά αριστερή… | |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Πάνος στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
 | Δημήτρης Γρηγοριάδης στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
 | papoylis στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
7 Σχόλια
Comments feed for this article
3 Μαρτίου, 2015 στις 8:05 μμ
Phoenix
Reblogged this on tolmima.
3 Μαρτίου, 2015 στις 8:10 μμ
Γιαννης Γεωργίου
Είναι καιρός να κλείσει ο χρυσός αλλά θα πρέπει παράλληλα να κλείσουν και οι δασικοί συνεταιρισμοί που έχουν ρημάξει τα δάση. Φτάνει πιά. Δεν μπορεί ο καθένας να θέλει να ζήσει καταστρέφωντας το περιβάλλον.
3 Μαρτίου, 2015 στις 9:40 μμ
Γιώργας
Οι πραγματικοί δασεργάτες είναι άνθρωποι με εμπειρία, εκπαίδευση, τεχνικές γνώσεις. Σέβονται απόλυτα το δάσος και το περιβάλλον. Ζουν από το δάσος και για να συνεχίσουν να ζουν πρέπει να συνεχίσει και το δάσος να υπάρχει. Ο τρόπος που υλοτομούν είναι στοχευμένος και τελικά βοηθά στην αναγέννηση του δάσους. Η, κατ΄ευφημισμό, υλοτομία που γίνεται από την Ελληνικός Χρυσός στον Κάκαβο, είναι ουσιαστικά η καταστροφή τους δάσους και κατ΄επέκταση η καταστροφή του επαγγέλματός μας.
Οι δασικοί συνεταιρισμοί ποτέ δέν αποψιλώνουν δασικές εκτάσεις. Κάτι τέτοιο απαγορεύεται απο την Ελληνική νομοθεσία. Λειτουργούν πάντοτε σε συνεργασία με το δασαρχείο το οποίο σημειώνει ενα προς ενα τα δέντρα που οδεύουν προς το τέλος της ζωής τους, και ο συνεταιρισμός έχει δικαίωμα να υλοτομήσει μόνον αυτά. Με τον τρόπο αυτό δίνεται ζωτικός χώρος στα νεώτερα δέντρα και ενώ υπάρχει συνεχής ελεγχόμενη υλοτομία, το δάσος παραμένει δάσος. Οχι μόνον δέν καταστρέφεται, αλλα έχουμε ελεγχόμενη ανανέωση του. Διαφορετικά το δάσος γεμίζει με ξερά πεθαμένα δέντρα, και τότε η φύση το ανανεώνει εκ βάθρων με μιά πυρκαγιά.
3 Μαρτίου, 2015 στις 10:18 μμ
Γιαννης Γεωργίου
Στην Ελλάδα ζούμε και όλοι ξέρουμε ότι η νομοθεσία δεν αρκεί για να προστατέψει τα δάση από το προσωπικό συμφέρον. Και οι Δασικοί Συνεταιρισμοί αποτελούνται από συμπατριώτες μας, γι αυτό και η πιο σίγουρη λύση είναι να αναλάβει το έργο του καθαρισμού το δημόσιο.
3 Μαρτίου, 2015 στις 11:04 μμ
Γιώργας
Ζώντας πολύ κοντά σε τέτοιες δραστηριότητες στο Γράμμο, δέν έχω βρεθεί ποτέ σε κάποια περίπτωση αποψίλωσης δασικής έκτασης απο δασικό συνεταιρισμό. Αν γνωρίζεις κάποια συγκεκριμένη περίπτωση θα έρθω κι εγώ μαζί να την καταγγείλουμε στο δασαρχείο.
3 Μαρτίου, 2015 στις 11:08 μμ
Πάνος
Άι στο καλό – Του Απόστολου Λυκεσά
Η καναδική εταιρεία Eldorado Gold με ανακοίνωσή της έκανε γνωστό ότι ενδέχεται να αναθεωρήσει τα επενδυτικά της σχέδια στην Ελλάδα στην Ελλάδα μετά την ανάκληση της άδειας για την μονάδα εμπλουτισμού στις Σκουριές Χαλκιδικής και καλεί την κυβέρνηση να το συζητήσει μαζί της.
Η προηγούμενη παράγραφος χρειάζεται οποσδήποτε μια ξεχωριστή Μονάδα Εμπλουτισμού της σημασίας των λέξεων.
Κατ’ αρχήν το «ενδέχεται» έχει κάτι από τη «δημιουργική ασάφεια» την οποία οι υπερασπιστές των συμφερόντων της εταιρείας τόσο επικρίνουν όταν χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις της. Η καλή εταιρεία θέλει να το συζητήσει, δεν έχει αντίρρηση να το κουβεντιάσει, βλέπει προφανώς ότι υπάρχουν περιθώρια, ότι οι δυνατότητες είναι ανοιχτές.
Όσο αφορά τα «επενδυτικά της σχέδια» αυτά εδράζονται στην παραχώρηση έναντι γλίσχρου ανταλλάγματος χιλιάδων στρεμμάτων δάσους από τα οποία τίποτα δεν θα απομείνει όταν τελειώσει τα σχέδιά της, όταν κόψει και το τελευταίο δέντρο όταν μολέψει και το τελευταίο τετραγωνικό χώμα. Θαρρώ ότι το ρήμα «επενδύω» σημαίνει δημιουργώ κάτι, εκεί που δεν υπήρχε, και όχι καταστρέφω μια δεδομένη ομορφιά, αλλά αυτό μπορεί να μοιάζει λεπτομέρεια της γραμματικής. Όσο για την «μονάδα εμπλουτισμού» είναι άξιο δημοσκοπικής έρευνας στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, τους μετόχους της εταιρείας και τις οικογένειές τους, για να απαντηθεί αν κάθε χρόνο κάνουν τις διακοπές τους δίπλα σε λίμνες κυανιούχων αποβλήτων.
Η υπόθεση δεν αξίζει καν περαιτέρω επιχειρηματολογίας για να καταδειχτεί τι θα απομείνει στον Κάκκαβο αν τα σχέδια της εταιρείας πραγματοποιηθούν. Μετά τις εκλογές της 25 Ιανουαρίου χρησιμοποιείται το έσχατο όπλο στην προπαγάνδα της εταιρείας. Οι εργαζόμενοί της εταιρείας παρελαύνουν κάθε μέρα στα κανάλια για να υποστηρίξουν ότι αν η εταιρεία φύγει θα χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας. Δεν λένε τίποτα βέβαια για τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα χαθούν στον τουρισμό εξαιτίας της καταστροφής που θα συντελεστεί. Το ζήτημα αυτό όμως δεν είναι απλώς μια καταμέτρηση των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται στην μία ή την άλλη περίπτωση. Αυτό που αξίζει να τονιστεί είναι ότι στη μία περίπτωση οι θέσεις είναι μιας χρήσης και μιας γενιάς ενώ στη δεύτερη υπάρχει μια μονιμότητα της αξίας χρήσης που ξεπερνά το επίκαιρο του βίου πολλών γενεών.
Ένα ολόκληρο κίνημα γεννήθηκε στη Β.Α. Χαλκιδική και πήρε πανελλαδικές διαστάσεις για την υπεράσπιση της περιοχής. Το κίνημα αυτό κυνηγήθηκε και χτυπήθηκε ανελέητα από τα συμφέροντα και μέχρι τις μέρες μας σύρονται στα δικαστήρια με βαρύτατες κατηγορίες άνθρωποι γιατί πάνε κόντρα στην καταστροφή. Επιχειρήθηκε να βουβαθεί αυτό κίνημα, να του κοπεί η γλώσσα, να μείνει άφωνο αλλά κι αυτό απέτυχε. Η σύγκρουση έχει φτάσει σήμερα στο ανώτερο σημείο της και η εταιρεία θέλει να εκβιάσει τις εντυπώσεις, διότι βλέπει την μετοχή της να κατρακυλάει στα χρηματιστήρια και καμώνεται ότι έχει μουτρώσει με τις τελευταίες εξελίξεις. Παρά ταύτα δεν τολμά να πει ανοιχτά ότι «αφού δεν την θέλουμε θα φύγει». Κι αυτό διότι γνωρίζει ότι στο δήθεν εκβιαστικό ερώτημα η απάντηση ήταν και είναι μόνο μία, σε άπταιστα χαλκιδικιώτικα: «άι, στο καλό».
http://www.komistes.gr/%CE%B5%CE%BA%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B5%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC/
4 Μαρτίου, 2015 στις 8:27 πμ
Μιχάλης Μιχελής
Η μόνη ενδεδειγμένη λειτουργικά λύση στο θέμα της προστασίας του δάσους και των περιδασικών περιοχών, είναι η κοινωνικοποίηση του πλούτου. Η κρατική κατοχή των δασικών εκτάσεων είναι λάθος, γιατί το δημόσιο, χωρίς πόρους και μόνο με το νόμο στα χέρια του, δεν μπορεί να προστατεύσει αποτελεσματικά τον φυσικό πλούτο.
Μέσα σ’ αυτήν λοιπόν την αναμπουμπούλα, οι τυχάρπαστοι πάντα βρίσκουν τον τρόπο να επωφεληθούν. Κοινωνικοποίηση σημαίνει οργανωμένη απογραφή του συγκεκριμένου χώρου και αξιολόγηση του βιολογικού πλούτου, για την προστασία του οικολογικού ισοζυγίου. Με βάση αυτή την εκτίμηση, αναλαμβάνει ο κάθε συνεταιρισμός να καθορίσει ζώνες απολύτου προστασίας, οικονομικής δραστηριότητας αλλά και μορφές επανάκτησης των ζωνών εκείνων, όπου που υπάρχει η εκμετάλλευση. Ο συνεταιρισμός βάζει ως αναγκαστικό ενέχυρο στους ελεγκτές της περιφέρεις (που του παραχωρούν την δασική έκταση), την κατά 50% προσωπική περιουσία των μελών του, ούτως ώστε να υπάρχει συνολική ευθύνη, σε τυχόν μη συμμόρφωση στους κανονισμούς και στα συμφωνηθέντα. Ο συνεταιρισμός τον ενδιαφέρει η εύρυθμη οικολογική ισορροπία του δάσους, γιατί έτσι ο ντόπιος αυγατίζει την περιουσία του, μια και θεωρείται ως μερισματικός ιδιοκτήτης της συγκεκριμένης δασικής έκτασης.
Αυτά και πολλά άλλα γίνονται στις κοινωνίες εκείνες, που τους ενδιαφέρει η προστασία και φύλαξη του δάσους, από τις πυρκαγιές και την λαθροεκμετάλλευση.
Στην περίπτωση των Σκουριών, το θέμα είναι ιδιόρρυθμο και εντάσσεται στους αντικρουόμενους οικονομικούς παράγοντες που καθορίζουν την επένδυση. Δηλαδή η εργασία από την μια και η οικολογία από την άλλη.
Σαφώς και η οικολογία προηγείται, γιατί δεν αφορά ένα τοπικό πρόβλημα, αλλά το χώρο στην ευρύτερη έννοιά του. Η τεχνολογία σήμερα δεν έχει αποτελεσματικές λύσεις, για την αποφυγή των καταστροφών στις εξορύξεις κάθε μορφής. Άρα το θέμα επί των προδιαγραφών, γίνεται λάστιχο. Όσο μεγαλώνουν τα μέτρα ασφαλείας, τόσο και γίνεται ακριβότερη η κάθε μορφής επένδυση.
Εξ αυτών αντιλαμβανόμαστε, ότι το ζήτημα έγκειται στο κατά πόσον (μέσω των μέτρων του κράτους), θα κάνεις την επιχείρηση να σταματήσει να δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον, αφού οι προδιαγραφές που μπαίνουν, είναι αποτρεπτικές για τους αεριτζήδες.
Το λάθος λοιπόν του ΥΠΕΚΑ είναι, ότι κυνηγά την επιφάνεια του προβλήματος (τα πολεοδομικά στοιχεία) και προσπαθεί μέσω αυτών, να δείξει τις παραβιάσεις της επιχείρησης. Αυτό όμως σημαίνει ότι έχοντας η επένδυση χρυσού τη συνηγορία του ΣτΕ, θα τραβήξει την υπόθεση σε μακροχρόνια διαδικασία κι έτσι θα κουραστεί το ακροατήριο και θ’ αγανακτούν συνεχώς οι μη απασχολούμενοι.
Το θέμα λοιπόν είναι συγκεκριμένο. Εμείς βάζουμε αυτές τις προδιαγραφές. Εσείς κύριοι, μπορείτε ν’ ανταποκριθείτε επ’ ακριβώς, επί αυτών των δεδομένων; Κι αν ναι, κάθε μήνα θα υπάρχει έλεγχος επί των συμφωνηθέντων.