Νίκος Πορτοκάλογλου
«Θα περάσει κι αυτό»
Δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες
κι ανεβάζω πυρετό
δηλητήριο στο αίμα
τρικυμία στο μυαλό
Κάποιος θέλει να με σώσει
μ’ ένα φάρμακο φριχτό
ίσως και να με σκοτώσει
αν τολμήσω ν’ αρνηθώ
Θα περάσει κι αυτό
θα περάσει η ζωή
θα περάσεις κι εσύ
θα περάσω κι εγώ
Θέλω να στο τραγουδήσω
θέλω να το μοιραστώ
το ηφαίστειο να σβήσω
που μου καίει το λαιμό
Διχασμένη μου πατρίδα
διχασμένη μου καρδιά
μεσ’ τα ερείπια σε είδα
να μετράμε τη ζημιά
Θα περάσει κι αυτό
θα περάσει η ζωή
θα περάσεις κι εσύ
θα περάσω κι εγώ
Πέφτει γύρω μου σκοτάδι
ή εγώ είμαι τυφλός
κι όποιος βγαίνει απ’ το κοπάδι
εφιάλτης και εχθρός
Είναι η πόλη μου καμένη
ειν’ η χώρα μου μισή
νικητές και νικημένοι
όλοι χάσαμε μαζί
Θα περάσει κι αυτό
θα περάσει η ζωή
θα περάσεις κι εσύ
θα περάσω κι εγώ
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
8 Σχόλια
Comments feed for this article
30 Μαΐου, 2015 στις 9:40 μμ
bas
http://www.capital.gr/Content/PublicFiles/ForumImages/4c75123a46ee41d18adfaa068a496b8e.jpg?crop=(0,0,351,300)&cropxunits=351&cropyunits=300&maxwidth=500&maxheight=500&scale=downscaleonly?maxWidth=500&maxHeight=412&scale=downscaleonly
30 Μαΐου, 2015 στις 9:43 μμ
bas
Πορτοκάλογλου, άλλος ένας εκφραστής του κεφαλαίου και της μαύρης αντίδρασης που το παίζει αντιστασιακός ενάντια στην λαοφιλή μας κυβέρνηση. Ο Πορτοκάλογλου δεν θα μπορούσε να εκφρασθεί αντίθετα στην πλουτοκρατική του φύση. Ακράδαντη απόδειξη της σχέσης του με το εφοπλιστικό κεφάλαιο το τραγούδι του «Τα καράβια μου καίω» όπου αναδεικνύεται το πλήθος των καραβιών που κατέχει ώστε να του δίνεται η δυνατότητα όποτε γουστάρει να καίει και μερικά, όπως άλλοι πλουτοκράτες ανάβουν τσιγάρο καίγοντας ματσάκια με εκατοδόλαρα.
31 Μαΐου, 2015 στις 9:42 πμ
Πάνος
Αγγελική Σπανού
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-mia-alitheia
Ας το πούμε οπαδισμό. Δεν διαφωνούν απλώς με αυτό που λες, αρνούνται το δικαίωμά σου να το λες. Μετά το «Θα περάσει κι αυτό» του Πορτοκάλογλου, αρνούνται και το δικαίωμα του καλλιτέχνη να εκφραστεί. Είναι πολλοί στο διαδίκτυο. Κρυμμένοι συχνά κάτω από την κουκούλα της ανωνυμίας ή του ψευδώνυμου βρίζουν, τραμπουκίζουν, εκφοβίζουν, για να εκτονωθούν και για να αποθαρρύνουν τον αντίπαλο, αυτόν που έχει άλλη άποψη, ώστε να ελευθερώσει το χώρο για τη μία αλήθεια.
Η μία αλήθεια υπάρχει και στο κοινοβούλιο. Την αναγνωρίζεις στα λόγια έξαλλων πολιτικών που δεν αντιπαρατίθενται, πολεμούν, και δεν διαφωνούν, μισούν, και δεν θέλουν να νικήσουν με τα επιχειρήματά τους αλλά με την ένταση που εκπέμπουν και δεν ξέρουν πως δεν ξέρουν αλλά νομίζουν πως τα ξέρουν όλα.
Τη μία αλήθεια τη μαθαίνουμε από παιδιά. Οι γονείς είναι σε αρκετές περιπτώσεις πολύ σίγουροι ότι έχουν την τέλεια παιδαγωγική μέθοδο, χωρίς διαβάσματα και χωρίς να ανατρέξουν στις απόψεις ειδικών, χωρίς να έχουν εντοπίσει τα δικά τους συμπλέγματα και απωθημένα, που φορτώθηκαν από τη δική τους ανατροφή, αλλά όχι, έχουν τη βεβαιότητα ότι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και κάνουν το καλύτερο για το παιδί τους παρόλο που δεν το καταλαβαίνει ή δεν του φαίνεται.
Τη μία αλήθεια τη συνηθίζουμε από το σχολείο. Αποστηθίζουμε κείμενα που θα πρέπει να είναι ιερά για να υποχρεώνεται ο μαθητής να τα “καταπιεί”, διαγωνιζόμαστε στην παπαγαλία και όχι στην κριτική σκέψη και, αν τα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι το πανεπιστήμιο, εκεί βεβαιωνόμαστε οριστικά πως ισχύει ό,τι λέει το σύγγραμμα, αμφιβολία δεν χωρά ούτε οι συγκρίσεις θα βοηθήσουν στη βελτίωση της βαθμολογίας.
Η μία αλήθεια κυριαρχεί παντού: Στη γειτονιά, στο καφενείο, στην ταβέρνα, στην παρέα, στο δρόμο. Αυτοί που ακούγονται περισσότερο γιατί φωνάζουν περισσότερο είναι όσοι είναι σίγουροι για τις απαντήσεις και δεν έχουν ερωτήσεις. Ξέρουν αν θα γίνει ή δεν θα γίνει συμφωνία, τι θα συμβεί μετά, πού το πάει ο Σόιμπλε, αν υπάρχουν περέλαια στο Αιγαίο, τι παιχνίδι παίζεται στη Μέση Ανατολή, την επόμενη κίνηση του Ομπάμα και του Πούτιν.
Με τη μία αλήθεια φτάσαμε ως εδώ. Αν πάμε σε εκλογές και κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει Αρμαγεδδών/Αν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα χάσει τον ύπνο της η Μέρκελ και μετά θα υποχωρήσει σε όλα. Πριν από αυτό είχαν συγκρουστεί ανελέητα δυο μοναδικές αλήθειες: Το μνημόνιο που ήταν ευλογία και το μνημόνιο που δεν ήρθε με την κρίση αλλά έφερε την κρίση.
Δεν μας αρέσουν οι αποχρώσεις, διαλέγουμε το άσπρο ή το μαύρο και το υποστηρίζουμε με φανατισμό, τυφλωμένοι και αποφασισμένοι, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς απορίες, χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς ανοχή. Δεν κάνουμε διάλογο, στήνουμε καβγά, δεν συζητάμε, συγκρουόμαστε, δεν ακούμε, μόνο μιλάμε, δεν μας ενδιαφέρει να πείσουμε αλλά να απωθήσουμε τον εχθρό, όχι να επιχειρηματολογήσουμε αλλά να κατατροπώσουμε.
Η μία αλήθεια είναι βίαιη. Δεν αφήνει χώρο για άλλη και για όσους δεν την πιστεύουν χωρίς να ερευνούν. Οι εκφραστές της προελαύνουν και έχουν κατακτήσει το τηλεοπτικό σύμπαν και τη δημόσια σφαίρα. Οι Ευρωπαίοι δεν αντέχουν Grexit, λέει ο ένας. Θα κλείσουν τα ΑΤΜ προβλέπει (εύχεται;) ο άλλος. Χωρίς ανάλυση, εξήγηση, επιχείρημα, δεύτερη σκέψη, δισταγμό.
«Είναι η πόλη μου καμένη – είν’ η χώρα μου μισή – νικητές και νικημένοι – όλοι χάσαμε μαζί». Ποιος και πώς απ’ όσους ταυτίζουν τον Πορτοκάλογλου με τον Πάγκαλο θα μας πείσει ότι δεν ζούμε, χρόνια τώρα, μια βαριά και άδοξη ήττα;
31 Μαΐου, 2015 στις 1:24 μμ
Νίκος Π
H πολιτική αντιπαράθεση πάνω σε θέσεις και απόψεις, είναι εποικοδομητική και γόνιμη για την κοινωνία (δείτε πού κατάντησαν οι χώρες που την κατάργησαν στο όνομα μιας αποκλειστικής «αλήθειας»). Εκείνο όμως που βιώνουμε έντονα τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, είναι ένα συγκεκριμένο είδος λόγου που υποτίθεται ότι είναι πολιτικός, δεν αποβλέπει παρ’ όλα αυτά στην αναίρεση της ουσίας της αντίθετης άποψης αλλά στην απαξίωση εκείνου που την εκφέρει. Κουβέντες του τύπου «αυτά τα λένε οι …………………» ή «αυτός που τα λέει είναι γνωστός ……………………… ή «δημοσιεύονται στη γνωστή παλιοφυλλάδα ……………………….», είναι τόσο συνηθισμένες από τους υποστηρικτές της κυβερνώσας αριστεράς, που κοντεύουμε όλοι να αποκτήσουμε ένα είδος ανοσίας (μιθριδατισμού καλύτερα). Πρόκειται για μια ξεκάθαρη πολιτική επιλογή του κυβερνητικού επικοινωνιακού επιτελείου η οποία, εκτός του ότι ότι είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική, δηλώνει και αδυναμία αντιπαράθεσης αυτών που την εκφράζουν με την κριτική που τους ασκείται. Παραφράζοντας λίγο το Σαββόπουλο: ¨Δεν ήξεραν καθόλου μα καθόλου να μιλούν, και είχαν γλώσσα μόνο για να βρίζουν¨
31 Μαΐου, 2015 στις 2:28 μμ
aftercrisis
Τίποτε νέο στη Νοτιοανατολική Μπουζουμπούρα.
Έτσι γινόταν και με τους Πάσοκες και Νουδούδες, παλιά. Δεν είχε μόνον καφενεία Πασόκ και καφενεία Νουδού, που το ένα προσπαθουσε να κλείσει το άλλο με τη βοήθεια …αγορανομικών επεισοδιων, αλλά οι μέν έπιναν τεκίλα, οι δε ουίσκι.
Μπόμπα και οι δύο, βεβαίως.
31 Μαΐου, 2015 στις 3:38 μμ
PROJECT ANTISYSTEM
Πολυ φασαρια για ενα πολυ βαρετο τραγουδι…
1 Ιουνίου, 2015 στις 7:40 πμ
Μιχάλης Μιχελής
Η εκδίκηση των τραγουδιών. Κάποτε τα τραγουδάγανε και οι Συριζαίοι…
2 Ιουνίου, 2015 στις 8:50 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
»Η διαμάχη προφανώς αφορά την νοηματοδότηση του «θα περάσει και αυτό» .»
Θα περασει με πολεμους απο το 1912 εως το 1922 ή με λιγο μπαχτσισι στους μεμετηδες και μετα οταν φυγουν οι παλιο ελληνες ολα θα ειναι μια… χαρα (οπως ελεγαν οι ομογενεις στην Μ.Ασια) ;
Ας μην ξεχναμε οτι ειμαστε τουλαχιστον δυο κοσμοι
1. οι παλαιοελλαδιτες -σχετικα δυτικοστροφοι (μουσικα ο Νίκος Σκαλκώτας που θεωρείται ένας από τους σημαντικούς συνθέτες του 20ου αιώνα , οι λαικοι Βασίλης Τσιτσάνης*, Μάρκος Βαμβακάρης**, και οι μεγαλοι Μ.Θεοδωρακης κια Μ.Χατζιδακις,…)
2. οι μικρασιατες (μουσικα Βαγγέλης Παπάζογλου, Γιάννης Δραγάτσης ή Ογδοντάκης και ο Σπύρος Περιστέρης ,Eτσιρείδης, ή Iντζιρίδης Γιάννης ή Γιοβάν Tσαούς , η εβραια Ρόζα Εσκενάζυ απ την Κωνσταντινουπολη
*Βασίλης Τσιτσάνης ….. γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 18 Ιανουαρίου 1915 από Ηπειρώτες γονείς και απεβίωσε στις 18 Ιανουαρίου 1984.
**Μάρκος Βαμβακάρης Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στο συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου από οικογένεια Καθολικών (για τον λόγο αυτό αργότερα απέκτησε και το παρατσούκλι «Φράγκος»).