ortΤου Κώστα Λουκέρη, ψηφοφόρου

Ας μη γελιόμαστε πια. Ζούμε τεκτονικές αλλαγές σε παγμόσμιο επίπεδο. Η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα απελευθέρωσε δυνάμεις που οδήγησαν όχι στο τέλος της ιστορίας μα στην απαρχή μιας νέας δραματικής φάσης της. Η Κλιματική Αλλαγή, οι ενεργειακοί πόλεμοι, οι παραδοσιακοί πόλεμοι με ωμότητα και βία που χαμε καιρό να ζήσουμε, η κυριαρχία της «λιτότητας» ως νέου φαρμάκου των ανισορροπιών σε τοπικό, περιφερειακό και εν τέλει στο διεθνές χρημοτοπιστωτικό επίπεδο, η κατοχή πυρηνικών όπλων και όπλων μαζικής καταστροφής από χώρες με ηγέτες διεθνείς προσωπικότητες του παρανοϊκού τύπου που κυβερνά τη Βόρειο Κορέα ή του Πακιστάν που πολεμά ανεπιτυχώς  τους… Ταλιμπάν, όλα τούτα κι άλλα που δε θέλω να σκέφτομαι συνθέτουν το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο διαβιούμε. Στις παραπάνω μάχες ηττημένοι από χέρι είναι οι πάμφτωχοι, οι φτωχοί και η «μεσαία τάξη», όπως κι ορίζεται αυτή σε κάθε περιφέρεια ή χώρα της οικουμένης. Νικητές, για όσο επιβιώσουμε στον πλανήτη που ζούμε, είναι αυτοί που θεωρούν χρήσιμο να συγκεντρώνουν στα χέρια τους ασύλληπτα ποσά και πλούτη, λες και θα τα πάρουν μαζί τους, που λέμε, ιδιαίτερα συνυπολογίζοντας ότι τους ανήκουν μελλοντικά πλούτη, τα οποία έχουν δανείσει ελπίζοντας πως θα υπάρξουν .

Στη χώρα μας έλαχε όλα αυτά τα τεκταινόμενα να μας βρουν κατακούτελα σε μια φάση όπου αποδειχτήκαμε εντελώς γυμνοί. Πέρα από τα παραπάνω έχουμε δισεπίλυτα προβλήματα που φτιάξαμε περήφανα μόνοι μας. Στις αυριανές εκλογές θα κληθούμε να επιλέξουμε κυρίως ανάμεσα σ’ αυτούς που έφτιαξαν το «δικό μας» σύστημα και σ’ αυτούς που λένε πως θέλουν να τ’ αλλάξουν. Και οι δύο θα κληθούν να εφαρμόσουν ακόμα πιο εξουθενωτικά μέτρα. Και οι δύο όμως θα βρεθούν προ διλημμάτων εσωτερικής φύσεως, πχ τα ΜΜΕ.  Ο Σύριζα προέρχεται από μια διάσπαση που φαίνεται να απασχολεί σχεδόν αποκλειστικά τον παλιό Σύριζα. Οι Συριζαίοι όμως είναι και άνθρωποι που πιστεύουν σ’ αυτά που λένε. Ανάμεσά τους θα βρει κανείς φυσικά τους θλιβερά παραδοσιακά ρηχούς, τους χειροκροτητές, τους κολαούζους της εξουσίας, τους εξουσιολάγνους… Είναι όπως όλα τα κόμματααντανάκλαση της κοινωνίας μας με τον καταφερτζή, τον μάγκα, τον αυτοφωράκια, τον τίμιο αγωνιστή και τον πιο τίμιο αγωνιστή. Όσο περίεργο μας φαίνεται το σχολείο προτίμησης του τέως πρωθυπουργικού ζεύγους άλλο τόσο φυσιλογικό είναι. Ο κύριος Τσίπρας και η κυρία Μπαζιάνα δεν εστάλησαν στη χώρα μας πεσκέσι από τη μακρινή Σουηδία, όπου αγαπούν τη δημόσια παρεχόμενη παιδεία, ούτε την Ιαπωνία, όπου οι αποτυγχάνοντες πρωθυπουργοί ενίοτε αυτοκτονούν. Και οι δύο είναι γνήσια τέκνα της παθογενούς κοινωνίας μας, όπως κι εμείς.  Όσοι κρίνουν τους αριστερούς με βάση την ηθική που προβάλουν οι ίδιοι οι αριστεροί πλανώνται πλάνην οικτράν. Οι Έλληνες αριστεροί υπερασπίζονται μιαν ηθική και λειτουργούν με άλλη, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες, καλώς ή κακώς.

Αυτό που μου μένει, το ζουμί της υπόθεσης,  είναι ότι ο Σύριζα λέει καθαρά πως αυτό μας το πρόβλημα δεν το φτιαξα εγώ και θέλω να τ’ αλλάξω. Δεν ξέρουμε αν θα κάνει πράξη ό,τι λέει, μα τουλάχιστον έχει δίκιο ως προς τη σύλληψη και πραγμάτωση. Πιο σημαντικό δε συνδέεται (ακόμα;) μαζί του.  Είτε μας αρέσει είτε όχι ο Σύριζα, μια πορδή στο διεθνές πολιτικό πλαίσιο και σύστημα, γίνεται μια πορδή προς τη σωστή κατεύθυνση τουλάχιστον της αναγνώρισης αυτού στο οποίο όόόόλοι συμφωνούμε κι αυτό είναι πως με τα μνημόνια καταστρεφόμαστε αργά και σταθερά. Κι αυτή η πορδή επιδιώκει να συντονιστεί μ’ άλλες που αργά αλλά σταθερά ακούγονται δεξιά κι αριστερά και συντείνουν στην αναγνώριση του γεγονότος πως δεν πάμε καλά, ούτε ως Ευρωπαϊκή (υπο-)ήπειρος ούτε ως – τι όρος κι αυτός – Δύση, ούτε ως πλανήτης μια που σε λίγο αυτό για το οποίο συζητάμε μπορεί και να μην υπάρχει.

Την ίδια στιγμή, οι αυθεντικοί Ποδέμος στην Ισπανία με τους Πράσινους συμμάχους τους, ο Σάντερς ως σοσιαλιστής υποψήφιος στην κούρσα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, ο αριστερός εργατικός Κόρμπιν στη Βρετανία, η στροφή προς «τα αριστερά» αρκετών σοσιαλδημοκρατών στην Ευρώπη, ακόμα κι ο Ομπάμα, ο οποίος ετοιμάζεται να αποχωρήσει με πολλά συν στο ενεργητικό του προς όφελος των πολλών, «καθοδηγούμενοι» από τον Πάπα Φραγκίσκο αναγνωρίζουν το πρόβλημα αποσπασματικά ίσως, μα  με προσανατολισμό να το δουν και ολιστικά. Ιδιαίτερα ο τελευταίος δείχνει να ηγείται μιας ασυντόνιστης προσπάθειας για ανεύρεση οικολογικότερων και κατά συνέπεια φιλεργατικότερων και με κοινωνικό στόχο πολιτικών και οικονομικών σχεδιασμών.  Το τσαλαπάτημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων,  ίσως του επαναστατικότερου σύγχρονου διεθνούς δικαιακού κειμένου,  είναι καθημερινό και οι αντιδράσεις, αποσπασματικές, κάποτε ουτοπικές και με προβληματική στρατηγική, όμως με το δίκιο με το μέρος τους, με την καταστροφή ανθρωπίνων ζωών και του περιβάλλοντος μπροστά μας πια.  

Όταν αύριο θα πάω να ψηφίσω δε θέλω να ψηφίσω Αντρέα. Δε θέλω να υμνολογήσω τον ερπητόπληκτο Τσίπρα. Θα στηρίξω την κυρα-Τασία, η οποία εφάρμοσε τον διεθνή νόμο. Θα ψηφίσω να ενισχύσω όλους τους βουλευτές που στήριξαν το νομοσχέδιο για απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας.  Θα ελπίσω για μια στιγμή πως η δικιά μας πορδή πρέπει να συνεχίσει να προσπαθεί να συντονιστεί με όλες τις άλλες που σκέφτονται τους πολλούς κι όχι τους λίγους. Και τέτοιες πορδές βρίσκονται και σε άλλους κομματικούς χώρους στη χώρα μου, εγκλωβισμένοι στον ασφαλή μικρόκοσμό τους/μας. Γιατί ο κόσμος που παραδίδουμε στα παιδιά μας είναι άστα να παν. Κι αυτό δε φτιασιδώνεται πια.    

Μπορεί με πορδές να μη βάφονται αυγά αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα γίνει όταν οι ΠΟρΔΕΜΟΣ γίνουν περισσότεροι/-ες. Γιατί τα αυγά που δεν βάφονται με πορδές ενίοτε σπάνε και γίνονται… ομελέτα. Κι οι ομελέτες γύρω μας πληθαίνουν…  Και στις ομελέτες χάνουν πάλι οι χαμένοι.