Καθείς και τα όπλα του, καθένας και η χάρη του. Άλλα όπλα και χάρη έχει ο σταυραετός, άλλα ο κότσυφας, άλλα ο σπούργος. Κοινός παρανομαστής, ωστόσο, οι ανοιχτοί ορίζοντες. Το ταξίδι!
Τελευταια σχολια
 | Πάνος στη Το νησί της Καλυψώς |
| Πάνος στη Παπαλάμπραινα |
 | Απόστολος Χριστόπουλ… στη Παπαλάμπραινα |
| Άδεια για γεμάτα στο… στη Το σκυλάδικο, παλιά αριστερή… | |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Πάνος στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
 | Δημήτρης Γρηγοριάδης στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
 | papoylis στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
13 Σχόλια
Comments feed for this article
16 Οκτωβρίου, 2015 στις 4:32 μμ
kapetanios
το ταξιδιωτικό πρόγραμμα είχε τον (αυτοκινητιστικό) γύρο του Αμβρακικού κόλπου και του Παγασητικού –ο οποίος με απογοήτευσε. ( έφτασα μέχρι το παλιό Τρίκερι αναζητώντας ένα χρώμα και μια ταυτότητα αλλά ΔΕΝ)
16 Οκτωβρίου, 2015 στις 6:06 μμ
Μιχάλης Μιχελής
Από το μυθοπλάστη Όμηρο και τον ανιχνευτή Ηρόδοτο, μέχρι τον ονειροπόλο Ίταλο Καλβίνο και τον χρηστικό Lonely Planet, το ταξίδι έφτιαξε χάρτες, για μονοπάτια της σκέψης και της αίσθησης.
Το ζήτημα δεν ήταν ο τόπος, αλλά η εντύπωση επί αυτού. Οι συνήθειες των ανθρώπων, οι σκέψεις τους και οι ζαβολιές τους.
Ο Καλβίνο αναφέρει: Στην Χλόη οι άνθρωποι προσπερνούν βουβοί ο ένας τον άλλο και δε γνωρίζονται ποτέ – μόνο στα όνειρά τους λαμβάνουν χώρα λάγνες συναντήσεις. Στην Μπαουκίς τα σπίτια είναι χτισμένα πάνω σε πασσάλους, γιατί το έδαφος αποτελεί ένα μυστηριώδες βασίλειο που οι κάτοικοι το παρατηρούν όλο λαχτάρα μέσα από τηλεσκόπια. Στην Αναστασία – τον παράδεισο της κατανάλωσης – οι άνθρωποι είναι σκλάβοι της επιθυμίας. Η Αρμίλλα είναι η πόλη χωρίς τείχη , δάπεδα και οροφές, ενώ η Οττάβια αιωρείται στους αιθέρες. Υπάρχει η πόλη Αργία, όπου ο ουρανός αποτελείται από χώμα και όχι από αέρα. Η Λεόνια ,πνιγμένη στα σκουπίδια.
To 1929 το κίνημα των σουρεαλιστών έφτιαξε τη δική του εκδοχή για τον πλανήτη μας. Για εκείνους τους αριστερούς της φαντασίας Οι ΗΠΑ δεν υπήρχαν…
16 Οκτωβρίου, 2015 στις 6:23 μμ
Πάνος
κάπταιν,
και στους δύο κόλπους που αναφέρεις, το χρώμα ΔΕΝ βρίσκεται παραλιακά – έχει εξοριστεί από κει (όπως από σχεδόν κάθε παραλιακό οικισμό της χώρας)… Πρέπει ν’ ανεβείς λίγο από την επιφάνεια της θάλασσας για να το συναντήσεις – όπου υπάρχει ακόμα 😉
16 Οκτωβρίου, 2015 στις 6:26 μμ
Πάνος
Μιχάλη,
πριν τον Όμηρο (και τον… Αβραάμ) υπήρχαν άλλοι ταξιδευτές, που αφηγήθηκαν τα ταξίδια τους; Για τους ανατολίτες, ρωτάω, τους παλιούς.
16 Οκτωβρίου, 2015 στις 8:20 μμ
kapetanios
16 Οκτωβρίου, 2015 στις 8:40 μμ
kapetanios
απ ότι πρόλαβα να δω μέσα σε 4 ημέρες που γυρνούσα την περιοχή η Βόνιτσα είναι ένα από τα 3-4 καλύτερα μέρη που αξίζει να επισκεφτεί κανείς. Τα άλλα αφορούν στις 2 μεγάλες λιμνοθάλασσες που μπορεί να θαυμάσεις στον δρόμο για την Κωρονησία και το δέλτα του Άραχθου Για τον Παγασητικό είναι κρίμα να ψάξεις την ταυτότητα του στο ορεινό Πήλιο. Αυτά είναι για τους στεριανούς 🙂 Εάν δεν μπορείς να την βρεις στα παράλια του δεν υπάρχει πουθενά–και βάζεις πλώρη για αλλού.
16 Οκτωβρίου, 2015 στις 10:11 μμ
Πάνος
Αν δεν κάνω λάθος με αυτοκίνητο πήγες και ουχί με βάρκα 😉
17 Οκτωβρίου, 2015 στις 12:40 πμ
sodoma&gomora
…ταξιδιώτες και οδοιπόροι… άλλοι συνειδητά και άλλοι ασυνείδητα… ακαταπόνητοι, ακλόνητοι, διαρκώς στην αναζήτηση μιάς λανθάνουσας αλήθειας…
Διαβάζω από τον ποιητή: » μην κοιτάζεις τον δρόμο. Ακολουθησέ τον. Αλλά πως να τον ακολουθήσω και μέχρι πού; Να τον ακολουθήσω σαν αυτούς που έρχονται από την πολη ή πάνε σ’ αυτήν, σαν αυτούς που φεύγουν ή αυτούς που επιστρέφουν, σαν αυτούς που έρχονται να αγοράσουν και να πουλήσουν, σαν αυτούς που έρχονται να δουν και να ακούσουν ή σαν αυτούς που φεύγουν κουρασμένοι απ’ όσα είδαν και άκουσαν; Σαν ποιούς απ’ όλους αυτούς;»…
Ταξιδιώτες ή οδοιπόροι;…
17 Οκτωβρίου, 2015 στις 7:49 πμ
Πάνος
Kάθε πράγμα στον καιρό του 😉
Καλημέρα!
17 Οκτωβρίου, 2015 στις 9:43 πμ
nikiplos
Α ρε Captain τι μου θύμισες… Όταν κάποτε και λόγω δουλειάς ταξίδευα αρκετά συχνότερα από ότι σήμερα (που τα περισσότερα τα κάνεις από το γραφείο), θυμάμαι που συμοβουλευόμουν τους κατά τόπους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Πολλοί εξ’ αυτών δεν ήταν γραμμένοι στο πόδι, είχαν βασανίσει κάπως τις ιδέες τους ώστε να παρουσιάσουν συχνά-πυκνά αδιάφορους με την πρώτη ματιά τόπους· αδιάφορους γιατί έπεσαν στα χέρια της Αντιπαροχής, του ανεξέλεγκτου ιδιωτικού πλουτισμού, της ευκολίας στα λόγια, αλλά κυρίως ένεκα της έλλειψης ομαδικής κουλτούρας…
Συνήθως αυτοί οι ταξιδιωτικοί οδηγοί θεωρούσαν χρέος τους να αναδείξουν την αρχαιότατη ιστορία του τόπου. Σπαταλούσαν το μεγαλύτερο μέρος του ελάχιστου χώρου για το κείμενο που είχαν με αναφορές από την Αρχαία Ελλάδα και για ύπαρξη εγκαταλελειμμένων συνήθως ερειπιώνων· οι οποίοι ήταν ως συνήθως περισσότερο αδιάφοροι για το σύγχρονο επισκέπτη. Στη συνέχεια πήγαιναν με κλέος για τους Βυζαντινούς χρόνους κι ύστερα κατόπιν ενός συντόμου ή και ανύπαρκτου περάσματος από την Τουρκοκρατία μεταπηδούσαν στο σήμερα… Μου έκανε εντύπωση δηλαδή το πως έβλεπαν οι ντόπιοι την περιοχή τους. Αυτή η (φαντάζομαι άλλοτε επιβεβλημένη άνωθεν) ιστορική θέαση του τόπου τους ήταν κάτι παραπάνω από θλιβερή…
Το αυτό και οπόταν υπεισέρχετο η τηλεοπτική κάμερα στα κατοπινά χρόνια, οι ντόπιοι μαζεύονταν σε τραγελαφικές φοκλόρ καταστάσεις, που είτε ήθελαν να αντλούνται σώνει και καλά από τα αρχαία χρόνια (λες και τα μεσαιωνικά ή εκείνα της Τουρκοκρατίας ήταν δευτεράτζα), είτε πάλι θέλοντας να περιγράψουν κάποιον ιδιαίτερο ηρωϊσμό που επέδειξαν οι ντόπιοι κάτοικοι στην Τουρκοκρατία, συχνά οι φοκλόρ αυτές καταστάσεις επέβαλαν και διηγήσεις ανοησιών αλήστου μνήμης: Τα χαλκούνια του Αγρινίου ή οι «σαΐτες» της Καλαμάτας δήθεν τρόμαξαν τα άλογα του Κιουταχή ή του Ιμπραήμ και το έβαλαν στα πόδια· άλογα που ήταν κατόπιν πολύ κόπου εκπαιδευμένα να ανέχονται τους κανονιοβολισμούς του πυροβολικού…
Φυσικά στη συνέχεια παρατηρώντας τα μέρη έβλεπες το ενδιαφέρον που είχαν. Ήταν τα παλιά κτίσματα, τα παλιά σπίτια και οι εγκαταστάσεις που αναδείκνυαν την οικονομία του τόπου εκείνου, πως έφθασε στο σήμερα δηλαδή, τι skills είχαν οι κάτοικοι: υφαντουργοί, πετράδες, μελισσουργοί, ψαράδες κοκ. Μετά ήρθε ο εμφύλιος που τα άλωσε όλα ετούτα στέλνοντας το 50-60% του πληθυσμού σε άθλια ενεργοβόρα αστικά κέντρα προκαλώντας απαιδεία, δημογραφικό σοκ, αλλά κυρίως χαμηλότατο και φθηνότητατο εργατικό δυναμικό που όμως δεν ευόδωσε στα σχέδια εκείνων που το προκάλεσαν, δηλαδή δεν οδήγησε στην πολυπόθητη ανάπτυξη… Όλο το know-How εκατονταετηρίδων χάθηκε κι αναλώθηκε σε ένα «καφενείον το Πωγωνήσιο Στέκι» της πρωτεύουσας…
Τα παλιά σπίτια και οι παλιές εγκαταστάσεις (που στη Δύση θεωρούνται αρχαία) και οι άνθρωποι μόνο με ενδιαφέρουν από τους Τόπους που επισκέπτομαι… Και η σύνδεσή τους με τη Φύση. Η προσπάθεια των ανθρώπων να την δαμάσουν, να επιβιώσουν από τη φτώχια και κυρίως ο πόθος τους (από εκείνα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και της Εκκλησιοκρατίας) να βγουν από την αγραμματοσύνη… Τα υπόλοιπα επίσημα δασκαλικά μπλαμπλα συνήθως είναι συνήθως βαρετά παραμύθια…
17 Οκτωβρίου, 2015 στις 10:09 πμ
kapetanios
με αυτοκίνητο γμτ!Γι αυτό αναζητούσα την ταυτότητα και το διακριτό τοπικό χρώμα στις παραλιακές κωμοπόλεις και τα χωριά. Δεν ξέρω εάν συμβαίνει και σε άλλους αλλά όταν επισκέπτομαι έναν τόπο από θάλασσα μεριά αφουγκράζομαι τον τόπο χωρίς καθόλου η την λιγότερο δυνατή ανθρώπινη παρουσία. Ίσως γιατί στην εικόνα που αντικρίζω βλέποντας από μέσα προς τα έξω μόνον ένα μικρό μέρος της εικόνας αφορά στην έντονη ανθρώπινη παρουσία. Δυστυχώς, περιδιαβαίνοντας τον τόπο από στεριά (και με αυτοκίνητο)απ την μια η εικόνα περιορίζεται μόνον σε αυτά που περιλαμβάνονται στο οδικό δίκτυο και από την άλλη οι προορισμοί γίνονται συγκεκριμένοι και «πολύ ανθρώπινοι». Το μεγαλύτερο μέρος της εικόνας(που παίρνει μαζί του ο ταξιδιώτης) λοιπόν αφορά στην ανθρώπινη παρέμβαση και δραστηριότητα. Χέσε ψηλά και αγνάντευε δλδ
Γι αυτό καταλήγουμε και λέμε ότι το πραγματικό ταξίδι τελικά είναι μια θαλασσινή υπόθεση με δρόμους και προορισμούς μόνον αυτούς που ο νους και η ψυχή μας φτιάχνει 🙂
καλημέρα
17 Οκτωβρίου, 2015 στις 10:22 πμ
kapetanios
ομαδική κουλτούρα νικιπλε σημαίνει κοινή αντίληψη της παράδοσης και της ιστορίας .Kι αυτό στην «Νέα Ελλάδα» παραμένει ζητούμενο–όπου δεν συνοδεύεται με αναθέματα
17 Οκτωβρίου, 2015 στις 2:02 μμ
Θανασης_χανια
Προτασεις απο τα σιξτις
απο τα μικρα αγνωστα garage διαμαντια της εποχης
Godfrey – Let’s Take A Trip (1965)