capital.gr

Βοήθα Παναγιά! Ο Αλέξης (ξανά)διαπραγματεύεται!

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου             asto-kalitera

Άντε πάλι τα ίδια. Οι αιμοβόροι ξένοι ζητούν «γη και ύδωρ» σε πλειστηριασμούς, ΦΠΑ και φόρους και ο Αλέξης Τσίπρας ως άλλος… Leonidas βγαλμένος από τους «300» αναφωνεί «this is Syriza» και στέλνει τους εκπροσώπους της Τρόικας στον αγύριστο. Και το πλήθος των ψηφοφόρων του παραληρεί για τη νέα εθνική αντίσταση.

Τρέμω τι μας περιμένει αυτή τη φορά! Η Παναγία να βάλει το χέρι της! Ο Αλέξης διαπραγματεύεται και πάλι. Ορθώνει ανάστημα για τα κόκκινα δάνεια και τους πλειστηριασμούς. Την προηγούμενη φορά που έκανε διαπραγμάτευση φάγαμε στο κεφάλι νέους φόρους, νέα χαράτσια, νέες περικοπές, νέο σκληρότερο Μνημόνιο. Τι να μας περιμένει άραγε τώρα; Αντιστέκεται για τους πλειστηριασμούς! Ωχ αμάν! Σηκωτούς θα μας βγάζουν από τα σπίτια μας…
Σοβαρά τώρα, το εντυπωσιακό είναι ότι η αντίσταση αυτή εκδηλώνεται επί ήδη υπογεγραμμένης συμφωνίας. Ο πρωθυπουργός υπογράφοντας τον Ιούλιο την συμφωνία έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του για πλειστηριασμούς και στην πρώτη κατοικία. Και τώρα παριστάνει η κυβέρνηση ότι «δεν είδα, δεν άκουσα» για την υπόθεση αυτή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ανοίγει και πάλι συζήτηση περί grexit ο πρωθυπουργός καταγγέλλοντας και πάλι τον Σόιμπλε και όσους επιβουλεύονται την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη…  Θα το φτάσει δηλαδή στα άκρα; Μήπως όμως τελικά όλα όσα γίνονται είναι μία ακόμη πολιτική και επικοινωνιακή «σπέκουλα» με δύο στοχεύσεις;

Η πρώτη αφορά τις εντυπώσεις προς την εκλογική πελατεία. Η κυβέρνηση επιχειρεί να εμφανίσει ότι θέτει κόκκινες γραμμές έξ αρχής, ο δε πρωθυπουργός ότι υλοποιεί την δέσμευση ότι θα παλέψει να ανατρέψει ορισμένα από εκείνα που σύρθηκε εκβιαζόμενος να αποδεχθεί χωρίς να τα υιοθετεί.

Η δεύτερη στόχευση είναι προς τους πολιτικούς αντιπάλους που θα επιχειρήσει να καταστήσει και πάλι συνυπεύθυνους όταν θα χρειαστεί να περάσει νέος νόμος στη Βουλή για τους πλειστηριασμούς.

Επικοινωνιακό και πολιτικό παιχνίδι που θυμίζει κακόγουστο σίκουελ της προηγούμενης διαπραγμάτευσης. Με ένα ωστόσο μεγάλο ρίσκο  να απαυδήσουν απ’ έξω και να κατεβάσουν τον διακόπτη… Όμως εδώ που τα λέμε, καλά μας κάνει. Αφού πιάνει… Αφού ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας εθελοτυφλεί στην συστηματική μετεξέλιξη της χώρας σε «Βενεζουέλα της Ευρώπης»… Σε βαθμό που να πιστεύει κανείς ότι έχουν πέσει στη μεγάλη παγίδα να μην ενοχλούνται από την εξαθλίωση της ζωής και του μέλλοντός τους, αρκεί να το υποστούν και όλοι οι υπόλοιποι ώστε ψυχολογικά να ικανοποιούνται από το ότι όλοι μοιράζονται την ίδια κακή μοίρα. Δεν ενδιαφέρει δυστυχώς πολλούς σήμερα η ισοπέδωση και η φτωχοποίηση αρκεί » να ψοφήσει ΚΑΙ η κατσίκα του γείτονα».

Όμως δεν έχουν μόνο αυτοί ευθύνη για τα όσα συμβαίνουν. Ευθύνη έχουν και οι ακόμα περισσότεροι που έχουν αδρανοποιηθεί, που έχουν αποστασιοποιηθεί, που έχουν δώσει τη δυνατότητα στον Αλέξη Τσίπρα με την υποστήριξη του 18% του συνολικού εκλογικού σώματος να οδηγεί μία ολόκληρη χώρα στον μαρασμό. Και αρκούνται στο να ασκούν κριτική αφ υψηλού και από απόσταση.

Και μαζί τεράστια ευθύνη έχουν και όσοι άσκησαν εξουσία τα προηγούμενα χρόνια, όχι μόνο γιατί οδήγησαν τη χώρα στα Μνημόνια και πρωτοστάτησαν στην οικονομική εξαθλίωση, αλλά και γιατί έδωσαν την ευκαιρία στον πολιτικό καιροσκοπισμό να επικρατήσει. Η δική τους πολιτική δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για να πιάσουν τόπο τα ψεύδη που φλόμωσε την κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουν βαρύτατη ευθύνη γιατί με την πολιτική τους ανυπαρξία και την αδυναμία να μεταρρυθμιστούν οι ίδιοι, επέτρεψαν στον κ. Τσίπρα να επανεκλεγεί και δεύτερη φορά όχι τόσο γιατί είπε ψέμματα όπως την πρώτη, αλλά γιατί δεν είχε αντίπαλο… Και ακόμα δεν έχει. Μόνο ο εαυτός του είναι σήμερα αντίπαλός του. Ούτε θα έχει, όποιος και αν εκλεγεί στη Νέα Δημοκρατία. Γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι αντιΤσίπρας δεν χρειάζεται μόνο ως επικοινωνιακό μοντέλο αλλά ως πολιτική πρόταση και νέες ιδέες και όραμα. Μπορούν να το προσφέρουν αυτό;

Αν όχι, ας καθίσουν στις πολυθρόνες τους και ας απολαύσουν το σίκουελ «διαπραγμάτευση νο 2» που άλλωστε έχει προβλέψιμο τέλος. Αν ναι, ας αναζητήσουν ευρύτερες συμμαχίες και κυρίως προσωπικότητες που να πείθουν ότι μπορούν να κάνουν δουλειά. Η χώρα οδεύει προς τον γκρεμό. Χρειάζεται αφύπνιση.