Οι ισλαμοναζιστές του ISIS έχουν πολλά ατού με το μέρος τους. Για παράδειγμα, αν η Δύση επιχειρήσει μια πραγματική (δηλαδή επί του εδάφους) εκστρατεία για να τους ξεπατώσει, οι παράπλευρες απώλειες μεταξύ των αμάχων θα είναι τέτοιες που ενδέχεται να δημιουργήσουν νέες φουρνιές κομάντο αυτοκτονίας – οι οποίες θα δράσουν σε όλη την έκταση της Ευρώπης ή γενικά όπου υπάρχει δυτικός στόχος. Φυσικά αυτή τη δουλειά μπορούν να την αναλάβουν τοπικοί παράγοντες, όπως οι Κούρδοι – αλλά τότε θα είναι σαν να μπήγεται ένα μαχαίρι στις πλάτες της Τουρκίας. Ή το Ιράν και η Χεσμπολάχ, αλλά τότε θα είναι σα να κόβεται ένα χέρι του Ισραήλ.  Μπορεί, πάλι, να υποστηριχτούν πολιτικά η/και στρατιωτικά οι Ρώσοι, σε μια μεγάλη εκκαθαριστική επιχείρηση. Αλλά τότε η Συρία κατοχυρώνεται ως πολεμικό τρόπαιο δικό τους, για πολλές δεκαετίες.

Όλες οι επιλογές που αναφέρθηκαν σημαίνουν δυσβάσταχτο κόστος για τον δυτικό κόσμο. Αλλά είναι πρακτικά αδύνατον να μην επιχειρηθεί κάτι, γιατί τότε το κόστος για τη Δύση θα είναι ακόμα μεγαλύτερο, καθώς με μερικές τρομοκρατικές επιθέσεις ακόμα κινδυνεύουν με κατάρρευση όχι μόνο οι αεροπορικές συνδέσεις και ο τουρισμός, αλλά και ο ίδιος ο δυτικός τρόπος ζωής: αθλητισμός, διασκέδαση, κυκλοφορία στους δρόμους των μεγάλων πόλεων. Σε πολιτικό επίπεδο αυτό θα είναι καταστροφή και σε οικονομικό επίσης – για να μην αναφέρουμε τους κινδύνους για την ίδια τη Δημοκρατία. Πέραν του ότι είναι θέμα χρόνου η μεταφορά του πολέμου σε νέα εδάφη, πχ στην Τουρκία.

Η αντίδραση της Δύσης για να έχει νόημα πρέπει να είναι σκληρή, αποφασιστική, αλλά σε νέα πολιτική βάση: δεν θα επιτευχθούν σπουδαία και σταθερά στο χρόνο αποτελέσματα αν αφεθούν άθικτες οι φωλιές του φιδιού – τα κράτη, τα καθεστώτα ή οι πανίσχυρες σέχτες που χρηματοδότησαν, υπέθαλψαν ή διευκόλυναν με οποιονδήποτε τρόπο το Ισλαμικό Κράτος, με προφανή στόχο να το χρησιμοποιήσουν για λογαριασμό τους, σ’ ένα αμιγώς πολιτικό παιγνίδι, άσχετα με το θρησκευτικό πρόσχημα, το οποίο είναι πάντα το μέσον και ποτέ ο σκοπός.

Τέλος, έχουν τεράστια σημασία οι μέθοδοι και οι δυνάμεις (η βία) που θα χρησιμοποιηθούν. Ίσως ο καλύτερος τρόπος δεν είναι η άμεση στρατιωτική επέμβαση, αλλά ένας μακροχρόνιος επίμονος αποκλεισμός του Ισλαμικού Κράτους, από κάθε πηγή ανεφοδιασμού και κάθε επικοινωνία με τον (έξω) κόσμο. Με ταυτόχρονη ισχυρή δέσμευση των χωρών της Δύσης για επιστροφή των προσφύγων και αμέριστη βοήθεια ώστε να οικοδομήσουν ξανά τις καταστραμμένες πόλεις και τα χωριά τους, σε συνθήκες ασφάλειας και αξιοπρέπειας

Μπορεί όμως η Δύση να δράσει μ’ αυτό το πνεύμα και να κερδίσει την εμπιστοσύνη των μεγάλων μαζών της περιοχής;

Δεν ξέρω αν μπορεί – ούτε καν αν θέλει να κινηθεί έτσι. Το πιθανότερο είναι πως όχι. Τότε όμως πρέπει να είμαστε έτοιμοι για ακόμα πιο σκληρές αποτυχίες.