mufanet.gr
Η πολιτεία προχωρά σε τροπολογία, σύμφωνα με την οποία, το κρασί που χρησιμοποιείται για μετάληψη στους ναούς της επικράτειας, δεν εμπίπτει στις διατάξεις του περί φορολόγησης του κρασιού.
Η απόφαση για την απαλλαγή της Εκκλησίας και από το ισοδύναμο της φορολόγησης του κρασιού, φαίνεται πως πάρθηκε από κοινού κατά τη διάρκεια της συνάντησης του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη.
Σύμφωνα με το σκεπτικό, εφ’ όσον η Εκκλησία έχει εξαιρεθεί από όλους τους άλλους φόρους, θα ήταν αντίθετο κάθε έννοια δικαίου, να φορολογηθεί για το κρασί. Ειδικά αφού αυτό δεν παράγεται για να καταναλωθεί με ευχαρίστηση αλλά ως αίμα του Θεανθρώπου.
Στο μεταξύ, όπως ενημέρωσε το υπουργείο Οικονομικών, δημιουργείται ειδική επιτροπή με στόχο την παταξη του λαθρεμπορίου κρασιού, αφού εκφράζονται φόβοι ότι πολλά κρασιά θα κυκλοφορούν ως «Θεία Κοινωνία», προκειμένου να αποφύγουν τη φορολόγηση.
Πηγή: Εξαιρείται από τον φόρο του κρασιού η Θεία Κοινωνία! | ΜΟΥΦΑNET | Protagon
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
3 Σχόλια
Comments feed for this article
19 Νοεμβρίου, 2015 στις 6:08 μμ
kapetanios
(άσχετο)
τελικά σαν την αερόβια δεν έχει
19 Νοεμβρίου, 2015 στις 11:20 μμ
sodoma&gomora
Κραυγή αγωνίας από τους οινοπαραγωγούς
Με κλειστά κινητά παρακολούθησαν χθες τις διαδικασίες στη Βουλή οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ας όψεται ο οίνος…
Από τη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε η πρόθεση της κυβέρνησης να επιβάλει ειδικό φόρο κατανάλωσης στο κρασί υπολογίζοντας να εξασφαλίσει 100 εκατομμύρια ευρώ και να κλείσει το δημοσιονομικό κενό, οινοποιοί από όλη την Ελλάδα δεν σταμάτησαν να καλούν στα κινητά των κυβερνητικών βουλευτών. Κάπως έτσι επιβλήθηκε η διακοπή της επικοινωνίας που αποκαρδίωσε όλο τον κλάδο. «Να πίνουν κρασί ξέρουν, να σηκώνουν το τηλέφωνο δεν ξέρουν», έγραφε οργισμένος μικρός παραγωγός χθες σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Το ελληνικό κρασί είναι το μόνο προϊόν που κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει εν μέσω κρίσης, αλλά και να βελτιώσει τη θέση του σημαντικά και στην ελληνική και στην παγκόσμια αγορά. Περισσότεροι από 150.000 αμπελουργοί, 650 οινοποιεία, 4.500 ετικέτες. Οι επιχειρήσεις του κλάδου παρουσίασαν αύξηση το 2014 σε σχέση με το 2013 της τάξης του 21%. Οι οινοπαραγωγοί πραγματοποιούν εξαγωγές που πέρυσι έφτασαν τα 63 εκατομμύρια ευρώ σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στις ΗΠΑ και την Κίνα. Και ενώ οι δαπάνες των ελληνικών νοικοκυριών περικόπτονται, η δαπάνη για κρασί τον τελευταίο καιρό αυξήθηκε. Λίγο, αλλά αυξήθηκε. «Κέρδισαν, ας πληρώσουν», έρχεται το εύκολο συμπέρασμα.
«Δεν είναι πως δεν θέλουμε να πληρώσουμε, αλλά δεν ξέρουν τι κάνουν, μόνο θα μας ανακατώσουν χωρίς να κερδίσουν τίποτα», μονολογεί οινοποιός από την Πελοπόννησο. Για να επιβληθεί ειδικός φόρος κατανάλωσης, πρέπει να υπάρχουν φορολογικές αποθήκες, μηχανισμό που διαθέτουν σήμερα μόνο 30 οινοποιεία, όσα δηλαδή έχουν εξαγωγική δραστηριότητα από τα εκατοντάδες που λειτουργούν στη χώρα. «Για να αποκτήσουν φορολογική αποθήκη τα οινοποιεία, υπάρχει διαχειριστικό κόστος, το οποίο, για να είναι σε θέση να καταβάλουν, χρειάζονται εγγυητικές επιστολές από τις τράπεζες. Πώς θα γίνουν όλα αυτά στη συγκεκριμένη οικονομική συγκυρία; Ή μήπως θα πληρώσουν πάλι μόνο οι νόμιμοι;», λέει ο δικηγόρος και διευθυντής του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου (ΣΕΟ) Θεόδωρος Γεωργόπουλος.
«Γιατί δεν πιάνουν το χύμα κρασί (σ.σ.: το 60% του ελληνικού κρασιού που διακινείται πωλείται χύμα) που συνήθως πωλείται χωρίς τιμολόγια; Γιατί δεν πιάνουν το παράνομο τσίπουρο; Βάζοντας έναν γενικό φόρο, χωρίς καμία προετοιμασία, το κρασί που είναι νόμιμο και άρα έτσι και αλλιώς φορολογείται θα ακριβύνει και άλλο και θα μεγαλώσει η φοροδιαφυγή», λέει ο Γιάννης Τσέλεπος. «Με τον φόρο στο κρασί χάνουμε τις εξαγωγές. Είναι χαζοί δηλαδή οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί που δεν βάζουν φόρο; Καμία χώρα που παράγει κρασί δεν βάζει φόρο στο κρασί», ξεσπάει.
Ερευνα του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) ανεβάζει το δημοσιονομικό όφελος από την πάταξη της φοροδιαφυγής στο τσίπουρο στα 200-300 εκατομμύρια ευρώ. Ομως για να φορολογήσεις κάτι, πρέπει πρώτα να το βρεις, και σε τέτοιου είδους αποστολές το κράτος έχει αποδείξει ότι δεν είναι και ιδιαίτερα ικανό. Γι’ αυτό κάθε φορά καταφεύγει στις εύκολες λύσεις, που όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αποδώσουν τα αναμενόμενα. «Εχουν υπολογίσει ότι με την επιβολή του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο κρασί θα εξασφαλίσουν 100 εκατομμύρια ευρώ. Ακόμα και αν επιβάλουν τελικά τον φόρο, δεν θα πιάσουν τον στόχο. Το κρασί που πωλείται εμφιαλωμένο δεν είναι τόσο πολύ σε ποσότητα για να αποδώσει τα αναμενόμενα έσοδα», λέει ο κ. Γεωργόπουλος.
Το ίδιο το ελληνικό κράτος βάζει τρικλοποδιά ενισχύοντας τον αθέμιτο ανταγωνισμό στον μόνο κλάδο που τα κατάφερε να ξεφύγει από το σπιράλ της κρίσης. «Εμείς εισάγουμε τις πρώτες ύλες από το εξωτερικό, φιάλες και φελλούς, οπότε έχουμε έτσι και αλλιώς αυξημένο κοστολόγιο. Η επιβολή του φόρου θα μας κάνει ακόμα λιγότερο ανταγωνιστικούς απέναντι σε άλλους που δεν φορολογούνται», λέει ο Αγγελος Ιατρίδης, συνιδιοκτήτης του κτήματος Αλφα.
Τάνια Γεωργιοπούλου Καθημερινή
20 Νοεμβρίου, 2015 στις 5:27 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
50 ΧΡΟΝΙΑ «ΤΖΟΚΟΝΤΑ» ΤΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
Η αινιγματική κυρία της 5ης Λεωφόρου
[…]
«Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963, όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε γύρω της, χωρίς κανείς να την προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντάς την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα σ’ αγέρι που άρχισε να φυσά»: η παραπάνω περιγραφή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι απόσπασμα από μυθιστόρημα κι όμως πρόκειται για μια διήγηση αληθινή. Κι αυτή η άγνωστη γυναίκα, χωρίς καν να το γνωρίζει, στάθηκε η αφορμή για να δημιουργηθεί ένα από τα ωραιότερα έργα της σύγχρονης μουσικής.
«Εμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι θα της πω, μα ίσαμε ν’ αποφασίσω, την έχασα απ’ τα μάτια μου. Ετρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά.
Χωρίς να καταλάβω είχα σταθεί έξω απ’ το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλι και στη βιτρίνα του, ακριβώς απέναντί μου, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλό του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ’ ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου», συνεχίζει να διηγείται ο συνθέτης.
Και καταλήγει εξομολογούμενος: «Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ έναν συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στη μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί».[…]
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=23137&subid=2&pubid=64290493