Σε όλη τη διάρκεια της βδομάδας ο ΣΥΡΙΖΑ (ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την έκφραση) έκλασε ματωμένα δάκρυα, σε καθαρά πολιτικό επίπεδο: η υποχρεωτική πλην πάμφθηνη μεταβίβαση της ιδιοκτησίας των Τραπεζών, μέσω της ανακεφαλαιοποίησης, σε κάποια άγνωστα και γι’ αυτό επίφοβα «κερδοσκοπικά» κεφάλαια, τον κατέστησε ιδανικό στόχο των πολιτικών του αντιπάλων και των αρθρογράφων, επαγγελματιών και ερασιτεχνών. Δίκαια ή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, άδικα – αν και οι όροι αυτοί στην πολιτική είναι ρευστοί και εν πολλοίς ακαθόριστοι.

Ταυτόχρονα έγινε στόχος για τις ρυθμίσεις των κόκκινων στεγαστικών και αντικείμενο χλεύης για τις δυο αποστασίες από την κυβερνητική πλειοψηφία, κυρίως όμως για τον αποχαιρετισμό στα όπλα από τον Γαβριήλ Σακελαρίδη. Παρεμπιπτόντως, βγήκαν οι υποθέσεις διορισμών συγγενών της Δούρου, οι 5 νέοι μετακλητοί του Κουρουμπλή, ενώ συνεχίζεται η παντελώς άβολη για την κυβέρνηση «υπόθεση Πανούση». Για να μην αναφέρουμε τα δηλητηριώδη σχόλια για την επίσκεψη του Τσίπρα στην Τουρκία – τα οποία δίκαια ή άδικα κυριάρχησαν. Και το πρόβλημα των προβλημάτων, το προσφυγικό – μεταναστευτικό, για το οποίο σταθερά αποδίδεται στον ΣΥΡΙΖΑ ακέραια η ευθύνη για την συλλογική αποτυχία της Ευρώπης να το αντιμετωπίσει. Όπως και για όλα τα θέματα εσωτερικού ενδιαφέροντος, αυτά στα οποία τα έκαναν ρόιδο οι κυβερνήσεις του ΝΔΣΟΚ (και του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ) τα προηγούμενα χρόνια και τώρα τα λούζεται ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του. Εν μέρει δίκαια, εν μέρει άδικα, με τη ρευστότητα που έχουν αυτές οι αξιολογικές αποτιμήσεις.

Και ξαφνικά, εκεί που η συζήτηση για το αν η κυβέρνηση θα κάνει Χριστούγεννα ως έχει ή θα πάμε σε νέο σχήμα είχε φουντώσει, ήρθε η Ματωμένη Κυριακή της Νέας Δημοκρατίας να τα αφήσει όλ’ αυτά στην άκρη. Για λίγο ή πολύ, θα δούμε. Πάντως η κυβέρνηση γενικά και ο Κοντονής ειδικά την έβγαλαν ζάχαρη, από την άποψη της κριτικής που τους άξιζε, για το θέμα των χουλιγκάνων στο ποδόσφαιρο. Οι οποίοι χουλιγκάνοι μετά από δέκα μήνες ΣΥΡΙΖΑ (και ΑΝΕΛ και ΟΠ) χαίρουν άκρας υγείας και ουδείς τους έχει ενοχλήσει, παρά τους λεονταρισμούς που ακούστηκαν στην αρχή της χρονιάς. Ακριβώς όπως και οι μπαχαλάκηδες και οι αριστεριστές στα Πανεπιστήμια, ακόμα και οι αμετανόητοι τρομοκράτες, που εξακολουθούν να κυκλοφορούν με την άνεσή τους μανιφέστα βίας και θανάτου.

Κάθε θάμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις. Το θάμα / θέαμα της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να κρατήσει ακόμα πιο λίγο. Η σκληρή πραγματικότητα θα επιστρέψει στις οθόνες των τηλεοράσεων και των λάπτοπ: η κυβέρνηση που έχουμε δεν είναι αντίστοιχη των σκληρών και ανελαστικών απαιτήσεων της συγκυρίας. Δεν έχει τη συνοχή, τα πρόσωπα και το σχέδιο για την ανάταξη της χώρας και τη σωτηρία των νοικοκυριών.

Ο καπετάνιος είναι πάντα υπεύθυνος για το καράβι. Κι αυτό δεν αλλάζει με την αναστάτωση που προκαλεί η κραυγή «κόμμα στη θάλασσα!» Δίκαια ή άδικα.